Χαιρετώ το χρόνο που φεύγει,
την κάνω με πλάγια, μικρά πηδημητάκια μακριά απο την εκδίκηση της γυφτιάς.
Σας στέλνω στην απολύτως αιτιολογημένη αισιοδοξία του VITA MI BAROUAK και στην απολύτως αιτιολογημένη απαισιοδοξία της RAFFINATA.
Σας χαρίζω το "ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ" του Παντελή Θαλασσινού,
και σας εύχομαι να είστε έτοιμοι και περιπαικτικοί, για τα σοβαρά και τα γελοία, τις ομορφιές και τις ασχήμιες που έρχονται.
Καλή περιπέτεια.
Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006
ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ. ΧΡΟΝΟΣ ΑΡΚΕΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΣ.
Ένας χρόνος κλείνει αυτές τις μέρες γι’ αυτό το μπλογκ.
Ένας νέος τρόπος επικοινωνίας.
Επανάσταση το χαρακτηρίζουν κάποιοι και ίσως έχουν λίγο δίκιο.
Είναι ασφαλώς κάτι καινούργιο, ανοίγει ορίζοντες, διευρύνει δυνατότητες.
Μέσον προσέγγισης ανθρώπων και ιδεών, αντιλήψεων και συμπεριφορών.
Μπορεί ο κάθε ένας να μιλήσει με ανθρώπους που άλλοτε δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί την ύπαρξή τους. Μπορεί να εξομολογηθεί, να διαμαρτυρηθεί, να εκφράσει τη χαρά για όσα καλά του συμβαίνουν. Μπορεί να μοιραστεί τον πόνο ή τις σκέψεις του, να δει αντιδράσεις.
Μπορεί όμως να είναι και ένας τρόπος οικοδόμησης μιας προσωπικότητας που δεν υπάρχει, αλλά που θα θέλαμε να είναι υπαρκτή. Ένας τρόπος να γίνουμε πιο όμορφοι, αρεστοί, έξυπνοι, χαριτωμένοι όταν χρειάζεται, αλλά και βαθυστόχαστοι όταν πρέπει.
Να παραστήσουμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε και ποτέ δεν τα καταφέραμε.
Μπορεί και να γίνει κι ένας δρόμος διαφυγής από την πραγματικότητα που δεν μας αρέσει, και θα την θέλαμε κάπως αλλιώς ή τελείως μα τελείως διαφορετική.
Ένας τρόπος «ζωής» έξω από τη ζωή.
Γιατί υπάρχει αυτή η ιδιαιτερότητα, να μιλάς και να μη σε βλέπουν, μόνο να σε φαντάζονται. Διαβάζουν οτι γράφεις, διαβάζουν τις σκέψεις που θέλεις να φανερώσεις, ποτέ όμως τις δεύτερες ή τις τρίτες που βρίσκονται στην άκρη του μυαλού σου.
Δεν υπάρχει η περίπτωση να αποκαλυφθείς από το βλέμμα σου, τις κινήσεις, τα ξεσπάσματα, την καθημερινότητά σου.
Από όλα αυτά που σε χαρακτηρίζουν, με ακρίβεια εξουθενωτική. Με την αλήθεια σου δηλαδή.
Κάποιες φορές γίνεται τρόπος εκδίκησης, αλλά και ένας δρόμος για τη μεγάλη ρεβάνς. Μία μέθοδος που έχει ακροατήριο, για να τιμωρήσεις όσους πιστεύεις πως σε αδίκησαν, για να αποδείξεις ότι είσαι κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που σου αναγνώρισαν.
Κι όλα αυτά εκ του ασφαλούς. Γιατί κανείς δεν θα σου ζητήσει πραγματικά τα ρέστα όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή. Δεν υπάρχουν πραγματικές τριβές, αληθινές συγκρούσεις, ειλικρινείς φιλίες. Εκτός από τις εξαιρέσεις που έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.
Κι όλα αυτά εκ του ασφαλούς με τη δυνατότητα της διπλής εξήγησης, της διπλής γραφής. Υπαινικτική, αμφίσημη η δημόσια τοποθέτηση. "Ακριβής", με ονοματεπώνυμο και χαρακτηρισμούς και πληροφορίες, η ταυτόχρονη και παράλληλη επικοινωνία με τους αποδέκτες των επεξηγηματικών μαιηλς...
Ένας θαυμαστός τρόπος επικοινωνίας. Σε μια εποχή που τη χαρακτηρίζει η μοναξιά και η επίπλαστη κοινωνικότητα.
Ένας θαυμαστός τρόπος κατάκτησης μιας νέας συλλογικότητας σε μια εποχή που το εμείς μοιάζει να βρίσκεται θαμμένο οριστικά στο νεκροταφείο των ιδεών και των συμπεριφορών.
Σε αυτόν τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο χωράνε όλοι. Όπως και στη ζωή.
Είναι όμως ένας κόσμος σχεδόν στην αρχή του, και είναι σχετικά εύκολες οι παραχαράξεις, οι παγίδες, οι εντυπωσιασμοί. Όλοι και όλα μοιάζουν εξαιρετικά, τρυφερά, σοφά, συμπονετικά, αλληλέγγυα, σχεδόν ουτοπικά.
Δεν είναι όμως, κι αυτό σιγά αλλά σταθερά αποκαλύπτεται.
Αλλά,
δεν έχω πειστεί μέχρι τώρα ότι η όποια νέα εξέλιξη στα μέσα που χρησιμοποιούμε, έχει αλλάξει τους βασικούς κανόνες που ορίζουν τη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.
Με άλλα λόγια, ο χρόνος και η διευρυνόμενη χρήση του μέσου θα βγάλει τις μάσκες όπου υπάρχουν, θα καθαρίσει τη θολή εικόνα, θα αποδομήσει το τάχα μου, θα υπονομεύσει τις υπόγειες διαδρομές.
Δυστυχώς όμως, όπως πάντα άλλωστε, η διαδικασία αυτή έχει θύματα και θύτες. Άνθρωποι τσαλακώνονται, απόψεις λοιδορούνται, αξιοπρέπειες ισοπεδώνονται. Παρέες συγκροτούνται με όρους συμμορίας, σχέσεις πλαστικοποιούνται για να κλείνουν αεροστεγώς, για να χωράει ακριβώς η μία μέσα στην άλλη, όπως τα ταπερ.
Ο χρόνος λοιπόν καθαρτήρια, λυτρωτική δύναμη αποκάλυψης.
Για όσους θέλουν να δουν, να ακούσουν, να επιλέξουν, να μιλήσουν.
Για τους μη-πλαστικούς που μπορεί να είναι πολλοί αλλά εγώ σήμερα θα πω ευχαριστώ σε δύο.
Στην xpsilikatzoy και στον kaltsovrako.
Με βοήθησαν να ανοίξω αυτό το μπλογκ πριν έναν χρόνο. Μου έδωσαν με τη στάση και τη συμπεριφορά τους μαθήματα επιβίωσης στο διαδίκτυο.
Έμειναν όλο αυτό το διάστημα φίλοι αληθινοί, παρόντες όταν χρειάστηκε και το ζήτησα.
Άνθρωποι αληθινοί που έχουν μπλογκ, που έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο από το δήθεν, που είναι αυτό που διαβάζετε, χωρίς μερεμέτια και εξωραϊσμούς.
Άνθρωποι που στους πάσης φύσεως αγοραίους πραματευτάδες, της κάθε είδους ηθικής, απαντάνε αφοπλιστικά και αβίαστα με το ήθος τους. Γιατί αυτό είναι που τους χαρακτηρίζει.
Για όσο καιρό υπάρχει αυτό το μπλογκ, είναι τιμή για μένα, τα λινκς θα ξεκινάνε με αυτά τα δύο ονόματα.
Της Ντίνας και του Τάσου.
Ένας νέος τρόπος επικοινωνίας.
Επανάσταση το χαρακτηρίζουν κάποιοι και ίσως έχουν λίγο δίκιο.
Είναι ασφαλώς κάτι καινούργιο, ανοίγει ορίζοντες, διευρύνει δυνατότητες.
Μέσον προσέγγισης ανθρώπων και ιδεών, αντιλήψεων και συμπεριφορών.
Μπορεί ο κάθε ένας να μιλήσει με ανθρώπους που άλλοτε δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί την ύπαρξή τους. Μπορεί να εξομολογηθεί, να διαμαρτυρηθεί, να εκφράσει τη χαρά για όσα καλά του συμβαίνουν. Μπορεί να μοιραστεί τον πόνο ή τις σκέψεις του, να δει αντιδράσεις.
Μπορεί όμως να είναι και ένας τρόπος οικοδόμησης μιας προσωπικότητας που δεν υπάρχει, αλλά που θα θέλαμε να είναι υπαρκτή. Ένας τρόπος να γίνουμε πιο όμορφοι, αρεστοί, έξυπνοι, χαριτωμένοι όταν χρειάζεται, αλλά και βαθυστόχαστοι όταν πρέπει.
Να παραστήσουμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε και ποτέ δεν τα καταφέραμε.
Μπορεί και να γίνει κι ένας δρόμος διαφυγής από την πραγματικότητα που δεν μας αρέσει, και θα την θέλαμε κάπως αλλιώς ή τελείως μα τελείως διαφορετική.
Ένας τρόπος «ζωής» έξω από τη ζωή.
Γιατί υπάρχει αυτή η ιδιαιτερότητα, να μιλάς και να μη σε βλέπουν, μόνο να σε φαντάζονται. Διαβάζουν οτι γράφεις, διαβάζουν τις σκέψεις που θέλεις να φανερώσεις, ποτέ όμως τις δεύτερες ή τις τρίτες που βρίσκονται στην άκρη του μυαλού σου.
Δεν υπάρχει η περίπτωση να αποκαλυφθείς από το βλέμμα σου, τις κινήσεις, τα ξεσπάσματα, την καθημερινότητά σου.
Από όλα αυτά που σε χαρακτηρίζουν, με ακρίβεια εξουθενωτική. Με την αλήθεια σου δηλαδή.
Κάποιες φορές γίνεται τρόπος εκδίκησης, αλλά και ένας δρόμος για τη μεγάλη ρεβάνς. Μία μέθοδος που έχει ακροατήριο, για να τιμωρήσεις όσους πιστεύεις πως σε αδίκησαν, για να αποδείξεις ότι είσαι κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που σου αναγνώρισαν.
Κι όλα αυτά εκ του ασφαλούς. Γιατί κανείς δεν θα σου ζητήσει πραγματικά τα ρέστα όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή. Δεν υπάρχουν πραγματικές τριβές, αληθινές συγκρούσεις, ειλικρινείς φιλίες. Εκτός από τις εξαιρέσεις που έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.
Κι όλα αυτά εκ του ασφαλούς με τη δυνατότητα της διπλής εξήγησης, της διπλής γραφής. Υπαινικτική, αμφίσημη η δημόσια τοποθέτηση. "Ακριβής", με ονοματεπώνυμο και χαρακτηρισμούς και πληροφορίες, η ταυτόχρονη και παράλληλη επικοινωνία με τους αποδέκτες των επεξηγηματικών μαιηλς...
Ένας θαυμαστός τρόπος επικοινωνίας. Σε μια εποχή που τη χαρακτηρίζει η μοναξιά και η επίπλαστη κοινωνικότητα.
Ένας θαυμαστός τρόπος κατάκτησης μιας νέας συλλογικότητας σε μια εποχή που το εμείς μοιάζει να βρίσκεται θαμμένο οριστικά στο νεκροταφείο των ιδεών και των συμπεριφορών.
Σε αυτόν τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο χωράνε όλοι. Όπως και στη ζωή.
Είναι όμως ένας κόσμος σχεδόν στην αρχή του, και είναι σχετικά εύκολες οι παραχαράξεις, οι παγίδες, οι εντυπωσιασμοί. Όλοι και όλα μοιάζουν εξαιρετικά, τρυφερά, σοφά, συμπονετικά, αλληλέγγυα, σχεδόν ουτοπικά.
Δεν είναι όμως, κι αυτό σιγά αλλά σταθερά αποκαλύπτεται.
Αλλά,
δεν έχω πειστεί μέχρι τώρα ότι η όποια νέα εξέλιξη στα μέσα που χρησιμοποιούμε, έχει αλλάξει τους βασικούς κανόνες που ορίζουν τη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.
Με άλλα λόγια, ο χρόνος και η διευρυνόμενη χρήση του μέσου θα βγάλει τις μάσκες όπου υπάρχουν, θα καθαρίσει τη θολή εικόνα, θα αποδομήσει το τάχα μου, θα υπονομεύσει τις υπόγειες διαδρομές.
Δυστυχώς όμως, όπως πάντα άλλωστε, η διαδικασία αυτή έχει θύματα και θύτες. Άνθρωποι τσαλακώνονται, απόψεις λοιδορούνται, αξιοπρέπειες ισοπεδώνονται. Παρέες συγκροτούνται με όρους συμμορίας, σχέσεις πλαστικοποιούνται για να κλείνουν αεροστεγώς, για να χωράει ακριβώς η μία μέσα στην άλλη, όπως τα ταπερ.
Ο χρόνος λοιπόν καθαρτήρια, λυτρωτική δύναμη αποκάλυψης.
Για όσους θέλουν να δουν, να ακούσουν, να επιλέξουν, να μιλήσουν.
Για τους μη-πλαστικούς που μπορεί να είναι πολλοί αλλά εγώ σήμερα θα πω ευχαριστώ σε δύο.
Στην xpsilikatzoy και στον kaltsovrako.
Με βοήθησαν να ανοίξω αυτό το μπλογκ πριν έναν χρόνο. Μου έδωσαν με τη στάση και τη συμπεριφορά τους μαθήματα επιβίωσης στο διαδίκτυο.
Έμειναν όλο αυτό το διάστημα φίλοι αληθινοί, παρόντες όταν χρειάστηκε και το ζήτησα.
Άνθρωποι αληθινοί που έχουν μπλογκ, που έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο από το δήθεν, που είναι αυτό που διαβάζετε, χωρίς μερεμέτια και εξωραϊσμούς.
Άνθρωποι που στους πάσης φύσεως αγοραίους πραματευτάδες, της κάθε είδους ηθικής, απαντάνε αφοπλιστικά και αβίαστα με το ήθος τους. Γιατί αυτό είναι που τους χαρακτηρίζει.
Για όσο καιρό υπάρχει αυτό το μπλογκ, είναι τιμή για μένα, τα λινκς θα ξεκινάνε με αυτά τα δύο ονόματα.
Της Ντίνας και του Τάσου.
Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006
ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΑΛΚΥΟΝΗΣ
Το δώρο της Αλκυόνης ξεχωριστό και πολύτιμο:
Το Μονόγραμμα του Ελύτη σε απαγγελία Μίκη Θεοδωράκη και Ιουλίτας Ιλιοπούλου
Ακούστε το Μίκη, είναι συγκλονιστικός.
Για τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων,
για όλα όσα θέλουμε να αγγίξουμε και δεν τολμάμε.
Για τις δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις που ίσως πρέπει να κάνουμε.
Στη ζωή και στα όνειρα
Ευχαριστούμε Αλκυόνη,
Να περνάς καλά και περιμένουμε κι άλλα τέτοια δώρα.
( Δεν είναι ανάγκη να γιορτάζουμε κάτι…).
:-)
ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ (1971)
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο
Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.
III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.
V
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια
Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.
VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας
Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί
Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
τον Παράδεισο!
VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο
Οδυσσέας Ελύτης
Το Μονόγραμμα του Ελύτη σε απαγγελία Μίκη Θεοδωράκη και Ιουλίτας Ιλιοπούλου
Ακούστε το Μίκη, είναι συγκλονιστικός.
Για τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων,
για όλα όσα θέλουμε να αγγίξουμε και δεν τολμάμε.
Για τις δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις που ίσως πρέπει να κάνουμε.
Στη ζωή και στα όνειρα
Ευχαριστούμε Αλκυόνη,
Να περνάς καλά και περιμένουμε κι άλλα τέτοια δώρα.
( Δεν είναι ανάγκη να γιορτάζουμε κάτι…).
:-)
ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ (1971)
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο
Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.
III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.
V
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια
Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.
VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας
Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί
Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
τον Παράδεισο!
VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο
Οδυσσέας Ελύτης
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 25, 2006
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006
ΓΚΡΙΖΑΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ
Βαγγέλη Παπάζογλου
Μου λένε πως μου φαίνεται
το κόκκινο ζωνάρι
μα δεν μου κακοφαίνεται
γιατί ΄μαι παλικάρι
Μου φαίνεται μου φαίνεται
και δεν μου κακοφαίνεται
και σένα που σου φαίνεται
γιατί σου κακοφαίνεται;
Των κοριτσιών φαίνονται
οι όμορφες γαμπίτσες
μα δεν τους κακοφαίνεται
φορούν κοντές ρομπίτσες
Κρίμα να μη σου φαίνεται
και δεν μου κακοφαίνεται
και σένα που σου φαίνεται
γιατί σου κακοφαίνεται;
Της χήρας δεν της φαίνεται
γιατί φοράει μαύρα
και δεν της κακοφαίνεται
γιατί δεν έχει άντρα.
Κρίμα να μη σου φαίνεται…
Άνοιξη 1974,
λίγους μήνες πριν τη μεταπολίτευση,
λίγους μήνες μετά το Πολυτεχνείο.
"Τα Πέριξ",
12 λαϊκά, ρεμπέτικα τραγούδια με τη Βούλα Σαββίδη.
Σε Διασκευή - Ενορχήστρωση - Διεύθυνση του Μάνου Χατζιδακι.
Τριάντα δύο χρόνια μετά αυτός ο δίσκος παραμένει πρωτοποριακός
Τριάντα δύο χρόνια μετά, αν δεν τον έχετε, αγοράστε αυτό το δίσκο.
Διαβάστε το εισαγωγικό σημείωμα του Μάνου Χατζιδάκι.
Κανείς νομίζω δεν έχει πει τόσα πολλά για το ρεμπέτικο τραγούδι, με τόσο λίγες λέξεις.
Βαγγέλη Παπάζογλου
Μου λένε πως μου φαίνεται
το κόκκινο ζωνάρι
μα δεν μου κακοφαίνεται
γιατί ΄μαι παλικάρι
Μου φαίνεται μου φαίνεται
και δεν μου κακοφαίνεται
και σένα που σου φαίνεται
γιατί σου κακοφαίνεται;
Των κοριτσιών φαίνονται
οι όμορφες γαμπίτσες
μα δεν τους κακοφαίνεται
φορούν κοντές ρομπίτσες
Κρίμα να μη σου φαίνεται
και δεν μου κακοφαίνεται
και σένα που σου φαίνεται
γιατί σου κακοφαίνεται;
Της χήρας δεν της φαίνεται
γιατί φοράει μαύρα
και δεν της κακοφαίνεται
γιατί δεν έχει άντρα.
Κρίμα να μη σου φαίνεται…
Άνοιξη 1974,
λίγους μήνες πριν τη μεταπολίτευση,
λίγους μήνες μετά το Πολυτεχνείο.
"Τα Πέριξ",
12 λαϊκά, ρεμπέτικα τραγούδια με τη Βούλα Σαββίδη.
Σε Διασκευή - Ενορχήστρωση - Διεύθυνση του Μάνου Χατζιδακι.
Τριάντα δύο χρόνια μετά αυτός ο δίσκος παραμένει πρωτοποριακός
Τριάντα δύο χρόνια μετά, αν δεν τον έχετε, αγοράστε αυτό το δίσκο.
Διαβάστε το εισαγωγικό σημείωμα του Μάνου Χατζιδάκι.
Κανείς νομίζω δεν έχει πει τόσα πολλά για το ρεμπέτικο τραγούδι, με τόσο λίγες λέξεις.
Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006
ΤΡΟΠΟΙ ΔΙΑΦΥΓΗΣ
Το λένε οι περισσότεροι.
Αυτά τα Χριστούγεννα κάτι έχουν, κάτι δεν πάει καλά.
Συνταγές για διόρθωσή τους δεν έχω.
Μπορώ όμως να προτείνω με σιγουριά τρόπους διαφυγής.
1) Πρωτοεκδόθηκε από τη ΝΕΦΕΛΗ το 1990. Φέτος επανεκδίδεται από την ΙΝΔΙΚΤΟ και νομίζω ότι αυτή η έκδοση είναι περισσότερο προσεγμένη.
Αναφέρομαι στο βιβλίο:
ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ
ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ 1970 – 1986
Την έκδοση συνοδεύει DVD με το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ:
« Αντρεϊ Ταρκόφσκι ΕΞΟΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ»
2) Το ποστ του Πανου έκανε αναφορά σε ένα εξαιρετικό βιβλίο που δεν το ήξερα.
Το αγόρασα για τις μέρες των αργιών, αλλά είναι συναρπαστικό. Αν το ξεκινήσεις δεν μπορείς να το αφήσεις.
Είναι το βιβλίο του Δημήτρη Ραυτόπουλου : Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος»
3) Στα περίπτερα αναζητείστε την προσφορά του περιοδικού ΜΕΤΡΟ σε πλαστική συσκευασία. Τιμή 4,90 Ευρώ !!!!!!
Περιλαμβάνει :
DVD με την βραβευμένη ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου «Γιώργος Σεφέρης Ημερολόγια Καταστρώματος».
DVD με το αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη «ΤΑ ΠΡΩΙΜΑ ΧΡΟΝΙΑ 1950 – 1970»
CD με απαγγελίες 2 ποιημάτων από τον Ανδρέα Εμπειρίκο και την Έλλη Λαμπέτη. Τρία τραγούδια από τον Αργύρη Μπακιρτζή, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Μάνο Λοϊζο.
Αυτά τα Χριστούγεννα κάτι έχουν, κάτι δεν πάει καλά.
Συνταγές για διόρθωσή τους δεν έχω.
Μπορώ όμως να προτείνω με σιγουριά τρόπους διαφυγής.
1) Πρωτοεκδόθηκε από τη ΝΕΦΕΛΗ το 1990. Φέτος επανεκδίδεται από την ΙΝΔΙΚΤΟ και νομίζω ότι αυτή η έκδοση είναι περισσότερο προσεγμένη.
Αναφέρομαι στο βιβλίο:
ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ
ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ 1970 – 1986
Την έκδοση συνοδεύει DVD με το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ:
« Αντρεϊ Ταρκόφσκι ΕΞΟΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ»
2) Το ποστ του Πανου έκανε αναφορά σε ένα εξαιρετικό βιβλίο που δεν το ήξερα.
Το αγόρασα για τις μέρες των αργιών, αλλά είναι συναρπαστικό. Αν το ξεκινήσεις δεν μπορείς να το αφήσεις.
Είναι το βιβλίο του Δημήτρη Ραυτόπουλου : Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος»
3) Στα περίπτερα αναζητείστε την προσφορά του περιοδικού ΜΕΤΡΟ σε πλαστική συσκευασία. Τιμή 4,90 Ευρώ !!!!!!
Περιλαμβάνει :
DVD με την βραβευμένη ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου «Γιώργος Σεφέρης Ημερολόγια Καταστρώματος».
DVD με το αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη «ΤΑ ΠΡΩΙΜΑ ΧΡΟΝΙΑ 1950 – 1970»
CD με απαγγελίες 2 ποιημάτων από τον Ανδρέα Εμπειρίκο και την Έλλη Λαμπέτη. Τρία τραγούδια από τον Αργύρη Μπακιρτζή, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Μάνο Λοϊζο.
Μη με κατηγορήσετε για γκρίζα διαφήμιση.
Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου.
Να μοιραστώ τη χαρά μου ήθελα γι΄αυτή μου την παρέα τις μέρες των Χριστουγέννων.
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ
Να είσαι μετανάστης. Σε μια χώρα που μόλις λίγες δεκαετίες πριν οι κάτοικοί της διασκορπίζονταν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα 4 σημεία του ορίζοντα για να βρουν δουλειά. Για να στείλουν πίσω στην πατρίδα δολάρια, να θρέψουν τα παιδιά τους. Σε μια χώρα που πλέον δυσανασχετεί για τους «ξένους» που «παίρνουν τις δουλειές».
Να είσαι μετανάστης. Σε μια χώρα που καυχιέται για την πολιτισμική της παράδοση και για τη "φιλοξενία" της. Ταυτόχρονα όμως δεν ανέχεται την εθνική ομάδα της χώρας σου να κερδίσει ένα ματς και μαχαιρώνει.
Να είσαι μετανάστης και να ξέρεις ότι είσαι για να κάνεις όλες τις δουλειές που οι ντόπιοι "άρχοντες" θεωρούν παρακατιανές. Και το μεροκάματο να είναι μαύρο και γλίσχρο.
Να είσαι μετανάστης Αλβανός στην Ελλάδα, και να είσαι ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος για όποια εγκληματική ενέργεια συμβαίνει, οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή.
Να είσαι μετανάστης και να πρέπει να υποκρίνεσαι και να κρύβεις την αγάπη και την περηφάνια για την πατρίδα σου, για να μην παρεξηγηθείς και γίνεις στόχος.
Να είσαι μετανάστης και να δέχεσαι μαχαιριές συμβολικές και πραγματικές στη χώρα που σε «φιλοξενεί».
Αλλά και μαχαιριές πισώπλατες στη πατρίδα σου.
Να είσαι μετανάστης και να βγάζεις κραυγή αγωνίας για το έγκλημα που συντελείται στη χώρα σου. Την δια νόμου κατάργηση της Ακαδημίας Επιστημών.
Να είσαι Αλβανός μετανάστης στην Ελλάδα και να ζητάς βοήθεια και συμπαράσταση σε μια χώρα που μπορεί και να σε θεωρήσουν γραφικό, γιατί ασχολείσαι με «αδειανά πουκάμισα» και Ακαδημίες και Πανεπιστήμια στην … Αλβανία και άλλα τέτοια εκτός "επικαιρότητας".
Πρέπει να νοιώθεις πολύ μοναξιά και απόγνωση όταν είσαι όλα αυτά. Πρέπει να έχεις πολύ θάρρος και πίστη στους ανθρώπους για να συνεχίζεις παρ’ όλα αυτά.
Φίλε n.ago
Θέλει πολύ κουράγιο, πολύ δύναμη να είσαι όλα αυτά και να ξέρεις πως τις ιδέες και τους αγώνες σου θα τους πληρώσεις.
Γιατί όταν γυρίσεις στην πατρίδα, ΠΑΛΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΘΑ ΕΙΣΑΙ…
Ο Μπερίσα φροντίζει γι' αυτό.
Να είσαι μετανάστης. Σε μια χώρα που καυχιέται για την πολιτισμική της παράδοση και για τη "φιλοξενία" της. Ταυτόχρονα όμως δεν ανέχεται την εθνική ομάδα της χώρας σου να κερδίσει ένα ματς και μαχαιρώνει.
Να είσαι μετανάστης και να ξέρεις ότι είσαι για να κάνεις όλες τις δουλειές που οι ντόπιοι "άρχοντες" θεωρούν παρακατιανές. Και το μεροκάματο να είναι μαύρο και γλίσχρο.
Να είσαι μετανάστης Αλβανός στην Ελλάδα, και να είσαι ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος για όποια εγκληματική ενέργεια συμβαίνει, οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή.
Να είσαι μετανάστης και να πρέπει να υποκρίνεσαι και να κρύβεις την αγάπη και την περηφάνια για την πατρίδα σου, για να μην παρεξηγηθείς και γίνεις στόχος.
Να είσαι μετανάστης και να δέχεσαι μαχαιριές συμβολικές και πραγματικές στη χώρα που σε «φιλοξενεί».
Αλλά και μαχαιριές πισώπλατες στη πατρίδα σου.
Να είσαι μετανάστης και να βγάζεις κραυγή αγωνίας για το έγκλημα που συντελείται στη χώρα σου. Την δια νόμου κατάργηση της Ακαδημίας Επιστημών.
Να είσαι Αλβανός μετανάστης στην Ελλάδα και να ζητάς βοήθεια και συμπαράσταση σε μια χώρα που μπορεί και να σε θεωρήσουν γραφικό, γιατί ασχολείσαι με «αδειανά πουκάμισα» και Ακαδημίες και Πανεπιστήμια στην … Αλβανία και άλλα τέτοια εκτός "επικαιρότητας".
Πρέπει να νοιώθεις πολύ μοναξιά και απόγνωση όταν είσαι όλα αυτά. Πρέπει να έχεις πολύ θάρρος και πίστη στους ανθρώπους για να συνεχίζεις παρ’ όλα αυτά.
Φίλε n.ago
Θέλει πολύ κουράγιο, πολύ δύναμη να είσαι όλα αυτά και να ξέρεις πως τις ιδέες και τους αγώνες σου θα τους πληρώσεις.
Γιατί όταν γυρίσεις στην πατρίδα, ΠΑΛΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΘΑ ΕΙΣΑΙ…
Ο Μπερίσα φροντίζει γι' αυτό.
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΟΑΧΑΚΑ
Προσέξτε αυτή τη φωτογραφία.
Ποιός μπορεί να μετρήσει την οργή και την απελπισία αυτού του κοριτσιού;
Πόσο μακριά μας νομίζουμε ότι είναι όλα αυτά;
ΥΓ. 1) Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΓΑΛΕΡΑ (Δεκέμβριος 2006), υπάρχει το εξαιρετικό άρθρο της Μυρτώς Μπολώτα: "Ημερολόγιο μιας εξέγερσης".
Από το ίδιο περιοδικό και άρθρο πήρα τη φωτογραφία και τους ευχαριστώ.
2) Ίσως κάποιοι παραξενευτούν αλλά πιστεύω ότι το τραγούδι για τον Αρη ταιριάζει απόλυτα στη συγκεκριμένη συγκυρία, στο Μεξικό, στην Οαχάκα λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2006.
Ποιός μπορεί να μετρήσει την οργή και την απελπισία αυτού του κοριτσιού;
Πόσο μακριά μας νομίζουμε ότι είναι όλα αυτά;
ΥΓ. 1) Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΓΑΛΕΡΑ (Δεκέμβριος 2006), υπάρχει το εξαιρετικό άρθρο της Μυρτώς Μπολώτα: "Ημερολόγιο μιας εξέγερσης".
Από το ίδιο περιοδικό και άρθρο πήρα τη φωτογραφία και τους ευχαριστώ.
2) Ίσως κάποιοι παραξενευτούν αλλά πιστεύω ότι το τραγούδι για τον Αρη ταιριάζει απόλυτα στη συγκεκριμένη συγκυρία, στο Μεξικό, στην Οαχάκα λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2006.
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1862
Συνήθως κρίνουμε τον κόσμο με όρους παρόντος χρόνου. Θεωρούμε όλα αυτά που βιώνουμε πρωτόγνωρα και εκπληκτικά. Είμαστε σχεδόν σίγουροι για την εξέλιξη μας σε σχέση με παλαιότερες γενιές, σε σχέση με το παρελθόν.
Το παρελθόν όμως κρύβει εκπλήξεις και προβολές του μέλλοντος.
Η ουσία της ανθρώπινης φύσης δεν φαίνεται να αλλάζει. Τα μέσα αλλάζουν και οι τρόποι.
Εκατόν σαράντα τέσσερα χρόνια πριν, το 1862. Μια επανάσταση πνίγεται στο αίμα από τα στρατεύματα του Όθωνα. Η Ναυπλιακή επανάσταση.
Άλλη μία απόδειξη ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Δεν θεωρείται «σημαντικό» αυτό το γεγονός, σπάνια θα βρείτε αναφορές στους πρωταγωνιστές. Ανάμεσά τους μια γυναίκα, η Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου.
Εκατόν σαράντα τέσσερα χρόνια πριν. Φανταστείτε μια γυναίκα στο Ναύπλιο του 1862, στο Ναύπλιο των 10.000 κατοίκων, στο πολιορκημένο και κανονιοβολούμενο Ναύπλιο να μιλάει από το μπαλκόνι της στο εξεγερμένο πλήθος για Συνταγματικές ελευθερίες, για δημοκρατία και δικαιοσύνη. Να δίνει θάρρος και να εμψυχώνει:
«Μη φοβείσθε! Το Ναύπλιον, ως έσωσε την ανεξαρτησίαν του Έθνους κατά την μεγάλην επανάστασιν, θα εξασφαλίσει και ήδη τας ελευθερίας αυτού»
Και όταν ο Στρατηγός Χαν, επικεφαλής των δυνάμεων καταστολής, θα της στείλει μήνυμα να απομακρυνθεί, για την ασφάλειά της, από τη ζώνη πυρός, θα απαντήσει:
«ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΠΑΠΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
Λαμβάνει την τιμήν να ειδοποιήσει τον Στρατηγόν Χαν ότι δεν φοβείται τίποτε άλλο παρά τους ποντικούς»
Μια γυναίκα στην Ελλάδα του 1862...
Υ.Γ Η Κούλα Ξηραδάκη έγραψε γι’ αυτήν ένα βιβλίο και το εξέδωσε με δικά της έξοδα.
Το 1997 οι Ναυπλιώτες της εναλλακτικής δημοτικής κίνησης και του περιοδικού «ΑΠΟΠΕΙΡΑ», έκαναν έρευνα στα αρχεία και παρουσίασαν ειδικά αφιερώματα στην επανάσταση του Φεβρουαρίου 1862 και στην Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου.
Ο καλός φίλος και επικεφαλής της ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ, Μπάμπης Αντωνιάδης είχε την καλοσύνη να μου στείλει το σχετικό υλικό
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006
ΠΡΟΣ ΦΑΡΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Σε σχόλια, δυνάμει περιπαικτικά, δεν απαντώ γιατί:
Είμαι απασχολημένος αυτές τις μέρες προσπαθώντας να βρώ σε ποιόν απο τους 12 φάρους - σελιδοδείκτες, μοιάζεις περισσότερο.
Νομίζω ότι είναι αυτός.
Το γιατί είναι μια άλλη ιστορία.
Καλή σου νύχτα.
Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006
PUT THE γιαγια DOWN SLOWLY...
...ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να περάσει απέναντι.
Ποιό είναι το χειρότερο πράγμα, μετά απο ομάδα αφηνιασμένων μπάτσων, που μπορεί να σου συμβεί και να κάνει τη ζωή σου κόλαση;
Να πέσεις σε πρόσκοπους χωρίς στολή!
Προσοχή! Κυκλοφορούν και σε συσκευασία του ενος/μιας.
Ποιό είναι το χειρότερο πράγμα, μετά απο ομάδα αφηνιασμένων μπάτσων, που μπορεί να σου συμβεί και να κάνει τη ζωή σου κόλαση;
Να πέσεις σε πρόσκοπους χωρίς στολή!
Προσοχή! Κυκλοφορούν και σε συσκευασία του ενος/μιας.
Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006
"ΩΡΑΙΑ Η ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ"
Στο προηγούμενο ποστ, η Doll θυμήθηκε, στο σχόλιό της, στίχους της Κατερίνας Γώγου που αναφέρονταν στους «Κοεμτζήδες».
Ο Μαύρος Γάτος ανταπάντησε πως:
«Σϊντι, επίσης, η Γώγου εδώ κατα πάσα πιθανότητα είναι σαρκαστική και καταγγέλει την αυτοδικία, δεν την προτείνει. Έτσι δεν είναι;»
Παραθέτω λοιπόν ολόκληρο το ποίημα της Κατερίνας Γώγου με την ελπίδα πως θα γίνει λίγο πιο καθαρό τι πράγματι συμβαίνει.
Mπορείτε να ακούσετε τη φωνή της Κατερίνας Γώγου στο ίδιο ποίημα.
Μπορούμε επίσης να ακούσουμε και τα μπιπ της λογοκρισίας. Χρόνος ηχογράφησης, 1980. Για όσους ξεχνουν εύκολα …
Ο Μαύρος Γάτος ανταπάντησε πως:
«Σϊντι, επίσης, η Γώγου εδώ κατα πάσα πιθανότητα είναι σαρκαστική και καταγγέλει την αυτοδικία, δεν την προτείνει. Έτσι δεν είναι;»
Παραθέτω λοιπόν ολόκληρο το ποίημα της Κατερίνας Γώγου με την ελπίδα πως θα γίνει λίγο πιο καθαρό τι πράγματι συμβαίνει.
Mπορείτε να ακούσετε τη φωνή της Κατερίνας Γώγου στο ίδιο ποίημα.
Μπορούμε επίσης να ακούσουμε και τα μπιπ της λογοκρισίας. Χρόνος ηχογράφησης, 1980. Για όσους ξεχνουν εύκολα …
Θέλω να χαρίσω αυτές τις γραμμές στο φίλο μου τον Τάκη, που θα πει για την Κατερίνα:
« Ωραία η αδελφούλα »
Έχεις δίκιο Τάκη, ωραία, ευάλωτη και σκορπισμένη.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΣΩ
Θέλω να κουβεντιάσω σ' ένα καφενείο
που να χει πόρτα ανοιχτή
και να μην έχει θάλασσα
μονάχα άντρες άνεργους
σκόνη με ήλιο και σιωπή
να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ
κι η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας
και ας μη πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
προφύλαξη για την υγεία μας
κι ούτε να δίνεις συμβουλές
το πως το κατεβάζω έτσι
και πως σκορπιέμαι έτσι
και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα
τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα
να τρέξουνε.
Μονάχα να κοιτάζεις ήρεμα
τα νύχια τα μαλλιά μου και τα χρόνια
που ναι βρώμικα
και γω
να μη δίνω φράγκο για όλα αυτά
Μόνο το κόμμα το χριστουλάκο τους
γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια
και συ να σαι φίλος. Φίλος-φίλος
έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης
και το κονιάκ να ναι σκατά
και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε
έχει δωμάτιο για παράνομους
πάνω από το καφενείο
θα σου τα ρίξω σε μια δόση
το συνηθίζω άμα μεθάω - έτσι για να σε λιανίσω -
να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις
εσύ όμως λέει δε θα σαι απ' αυτούς
θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά
... βεργούλες και με δείρανε...
και θα κρατάς στις χούφτες σου
μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου
είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.
Κι όταν
έρθουνε να σου πουν
εδώ δεν είναι
τόπος
και χρόνος
για τέτοια πράγματα
τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε.
Είχανε δίκιο οι Κοεμτζήδες.
Κατερίνα Γώγου
Υ.Γ Στο χρωστούσα Κατερίνα. Το ξέρω άργησα, αλλά μόλις τώρα μεγαλώνω.
Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006
ΔΙ' ΑΣΗΜΑΝΤΟΝ, νομίζουν, ΑΦΟΡΜΗ
Τα πλάνα τα είδαμε από όλες τις γωνίες. Οι εικασίες δεκάδες. Αλβανοί είπαν στην αρχή. Συμπλοκή με χασισέμπορους η δεύτερη εκδοχή. Κάτι είδαν τα παιδιά που δεν έπρεπε και τους σκότωσαν, η τρίτη.
Τελικά ο υπαίτιος ομολόγησε. Εκείνος σκότωσε και τους 5. « Δι’ ασήμαντον αφορμή», για το τριφύλλι, για λίγη γη, καθάρισε 5 νέα παιδιά. Πως μπόρεσε;
Πως ήταν τόσο ψύχραιμος, τόσο ήρεμος όταν μιλούσε στις τηλεοράσεις πριν ομολογήσει; Είναι τα νέα ερωτήματα.
Θα τραβήξει μέρες, ίσως εβδομάδες αυτή η ιστορία. Σχόλια, εικασίες, κουτσομπολιά, φήμες θα παραμείνουν στο προσκήνιο. Κι εμείς, οι περισσότεροι, στο παρασκήνιο θα αναπαράγουμε τις εικόνες και τις κουβέντες των τηλεοπτικών παραθύρων. Θα δικάζουμε και θα καταδικάζουμε με την ευκολία της απόστασης και της υποκρισίας.
Γιατί η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής ασφαλώς και είναι το μεγαλύτερο έγκλημα. Πρέπει να τιμωρείται με την ανάλογη αυστηρότητα . Αλλά ως εκεί. Ούτε ένα βήμα παραπέρα . Οι ηθικοπλαστικού περιτυλίγματος κρίσεις και επικρίσεις είναι εμετικά υποκριτικοί..
Γιατί δεν ξέρουμε!
Ή μήπως γιατί ξέρουμε ότι:
Αυτό που εμείς ασήμαντο θεωρούμε, είναι το πιο σημαντικό πράγμα για κάποιον άλλο.
Κάποιες φορές στη ζωή μας θα είχαμε σκοτώσει κάποιον αν η συγκυρία ήταν ΛΙΓΟ διαφορετική, κι αν το χέρι μας ήταν οπλισμένο. Κι αν αυτό φαίνεται βαρύ και υπερβολικό για κάποιους, ας δεχτούν τουλάχιστον ότι έχει περάσει από το μυαλό τους η επιθυμία.
Όταν είσαι φτωχός, ζεις από 20 πρόβατα και μερικά στρέμματα τριφύλλι, ο ζωτικός σου χώρος είναι πολύ μικρός και επομένως η αξία του αντιστρόφως ανάλογη.
Όταν είσαι τόσο φτωχός και θέλεις να σκοτώσεις, πρέπει να το κάνεις μόνος σου.
Όταν κυκλοφορείς με μαύρη θωρακισμένη Μερσεντες, το κάνουν άλλοι για σένα, επαγγελματίες.
Όταν ζεις, αναγκαστικά, σε μικρό, ασφυκτικό κοινωνικό περιβάλλον, τα σχόλια, τα υπονοούμενα, τα γελάκια, οι μισές κουβέντες για την αξιοπρέπεια και τις σχέσεις της αδελφής σου, δηλητηριάζουν το μυαλό και τη ψυχή.
Όσοι έχουν μπει στη συνεχή, στην καθημερινή μέγγενη της απαξίωσης, των προσβολών, των υπαινιγμών και της ειρωνείας στις μικρές κοινωνίες της ελληνικής επαρχίας, ξέρουν πόσο αβάσταχτο είναι, πόσο ΟΡΙΑΚΟ είναι.
Εχω γνωστούς με εξοχικό που ποτέ δεν θα ανεχτούν κυνηγούς να στήνουν καρτέρι στην ιδιοκτησία τους. Θα καλέσουν την αστυνομία να τους διώξει. Και η αστυνομία θα ανταποκριθεί. Άμεσα. Γιατί το κράτος πάντα ανταποκρίνεται αποτελεσματικά στα καλέσματα ξέρετε ποιών. Οι υπόλοιποι πρέπει να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, και δυστυχώς ο νόμος που επικρατεί και αναγνωρίζεται, δεν είναι πάντα αυτός που ψηφίζεται στη βουλή, που γράφουν τα βιβλία.
Η φρίκη που φέρνει ο θάνατος, ο πόνος της απώλειας, δεν μπαίνει σε ζυγαριά. Ούτε όμως και η ισοπέδωση.
Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ
THE FOOL ON THE HILL
Day after day,
Alone on the hill,
The man with the foolish grin is keeping perfectly still,
But nobody wants to know him,
They can see that he's just a fool,
And he never gives an answer,
But the fool on the hill
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
Well on his way head in a cloud,
The man of a thousand voices is talking perfectly loud
But nobody ever hears him,
Or the sound he appears to make,
And he never seems to notice,
But the fool on the hill
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
And nobody seems to like him
They can tell what he wants to do.
And he never shows his feelings,
But the fool on the hill
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
woah ooh,
Round and round and round.
He never listens to them,
He knows that they're the fool
They don't like him,
The fool on the hill
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
ΥΓ Beatles βεβαίως, κάνουν τα φαινόμενα περισσότερο κατανοητά.
Day after day,
Alone on the hill,
The man with the foolish grin is keeping perfectly still,
But nobody wants to know him,
They can see that he's just a fool,
And he never gives an answer,
But the fool on the hill
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
Well on his way head in a cloud,
The man of a thousand voices is talking perfectly loud
But nobody ever hears him,
Or the sound he appears to make,
And he never seems to notice,
But the fool on the hill
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
And nobody seems to like him
They can tell what he wants to do.
And he never shows his feelings,
But the fool on the hill
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
woah ooh,
Round and round and round.
He never listens to them,
He knows that they're the fool
They don't like him,
The fool on the hill
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
ΥΓ Beatles βεβαίως, κάνουν τα φαινόμενα περισσότερο κατανοητά.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006
ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΕΣ
Διαβάζω στο in.gr:
Μολονότι, όπως διαβεβαιώνει ο κ. Μυλόπουλος, καθηγητές που ήταν μπροστά στη σκηνή ζήτησαν από τους αστυνομικούς (με πολιτικά) να σταματήσουν, αυτοί συνέχισαν, τον συνέλαβαν και μετά τον άφησαν ελεύθερο για να προσαχθεί σε δίκη τη Δευτέρα μαζί με τους άλλους επτά συλληφθέντες.
Το βίντεο με τον ξυλοδαρμό μεταδόθηκε σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια.
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η ανακοίνωση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης (ΓΑΔΘ), σύμφωνα με την οποία ο νεαρός συμμετείχε σε επιθέσεις εναντίον αστυνομικών και τραυματίστηκε όταν στην προσπάθεια του να διαφύγει έπεσε πάνω σε σταθμευμένο μοτοποδήλατο και σε ζαρντινιέρα!
Σημειώνεται ότι σύμφωνα με μαρτυρίες ο Κύπριος φοιτητής δεν είχε καμία σχέση με τα επεισόδια και μάλιστα εκείνη την ώρα γυρνούσε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Σήμερα, Δευτέρα, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης ανακοίνωσε ότι ερευνάται το αν αυτοί που ξυλοκόπησαν απρόκλητα τον φοιτητή ήταν πράγματι αστυνομικοί.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, «από την ανάγνωση της [τηλεοπτικής] εικόνας προκύπτουν ακρότητες και υπερβολές».
«Οι ενέργειες αυτές είναι έξω από τη λογική της σύγχρονης Αστυνομίας, από το πνεύμα της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας του υπουργείου Δημόσιας Τάξεως» αναφέρεται στην ανακοίνωση και προστίθεται ότι «σε περίπτωση που οι υπαίτιοι είναι αστυνομικοί, θα επιβληθούν κυρώσεις».
-Έλα τώρα, υπερβολές! , μου είπαν φίλοι αλλά και επισκέπτες, άμεσα ή έμμεσα.
Μου το είπαν δια ζώσης. Το έγραψαν σε σχόλια.
Το υπαινίχθηκαν οι οπαδοί του "άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά".
Σιδηρογροθιές, έγγραφα της ασφάλειας σε απ΄ευθείας τηλεοπτική μετάδοση, κατάληψη κόμματος, ζαρντινιέρες και μοτοποδήλατα. Το μήνυμα δεν γίνεται πιο καθαρό, πιό άμεσο.
Θα παραμείνω "υπερβολικός".
Γιατί ολοένα και αυτονομούνται οι κουφάλες οι ζαρντινιέρες.
Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006
ΒΙΒΛΙΩΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ - ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ
Σε παρουσιάσεις βιβλίων πηγαίνω σπάνια. Δεν παρακολουθώ, άρα δεν παίρνω είδηση, πότε γίνονται και που. Πρέπει κάποιος γνωστός ή φίλος να εμπλέκεται στη διαδικασία για να με ειδοποιήσουν και να πάω.
Χθες παλιός φίλος, φίλος δεκαετιών, εκδότης, παρουσίαζε στον ΙΑΝΟ τρεις καινούργιες εκδόσεις του. Γνωρίζοντας την εξαιρετική ποιότητα των εκδόσεών του, αλλά και με οδηγό την επιθυμία να τον δω μετά από καιρό, ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση.
Τελικά έφυγα, για μια ακόμα φορά, μπερδεμένος. Όχι για τα καινούργια βιβλία, αλλά για το σκοπό και τον τρόπο «παρουσίασης». Γιατί γίνονται, σε ποιους απευθύνονται, με ποια κριτήρια επιλέγονται οι συμμετέχοντες στην παρουσίαση;
Ποιο είναι το κέρδος από αυτή τη διαδικασία;
Δεν ξέρω την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, δεν είμαι ειδικός. Δεν είμαι καν στο χώρο του βιβλίου με οποιαδήποτε ιδιότητα πλην αυτής του αναγνώστη. Επομένως μπορεί οι σκέψεις που κάνω, και τα συμπεράσματα που βγάζω, να είναι αυθαίρετα.
Αλλά:
Ο ένας εκ των συμμετεχόντων στην παρουσίαση, είχε γράψει ένα πολυσέλιδο κείμενο και το διάβαζε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα διάβαζε, πάρα πολλά χρόνια πριν, την τιμωρία που του έβαζε η δασκάλα στην Γ΄Δημοτικού. Ηταν δυνατή η παρακολούθηση της «ομιλίας» του μόνο το πρώτο τρίλεπτο. Μετά νόμιζες ότι βρισκόσουν στον ηλεκτρικό και άκουγες το επαναλαμβανόμενο και χαρακτηριστικό ήχο των τροχών πάνω στις ράγες.
Ο άλλος, καθηγητής μάλιστα σε ανώτατη σχολή, πολύ νεώτερος αλλά και παθιασμένος για όσα έλεγε, μας έστειλε. Στο άγνωστο. Γιατί αποφάσισε ότι έπρεπε να επαναλάβει τις σκέψεις που κάνει με τον εαυτό του, σε όλους μας συμβαίνει, όταν πιστεύει ότι όλα είναι μάταια ή ότι κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει.
Τα σημειώματα του συντρόφου Βέλτσου στα ΝΕΑ τα θυμάστε; ( Που είναι άραγε αυτή η ψυχή;) Ένα τέτοιο πράγμα αλλά στο προφορικό.
Οι δύο άλλοι παρουσιαστές κάπως βατοί, εξήγησαν λίγο περί τίνος πρόκειται. Πήραμε μια ιδέα γιατί κάποιοι συνάνθρωποι μας μπήκαν στον κόπο να γράψουν, να επιμεληθούν, να εκδώσουν ένα βιβλίο. Μας εξήγησαν γιατί ενδεχομένως είναι χρήσιμο να το διαβάσουμε.
Ηταν όμως αργά.
Πολύ αργά γιατί είχε προηγηθεί η δημόσια εκτέλεση του όποιου ενδιαφέροντος.
Οι μισοί παρευρισκόμενοι κοιτούσαν προς τη πόρτα, ΠΑΝΤΑ σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μακριά, ή έκαναν χαλαρωτικό μασάζ στα ποτήρια που είχαν μπροστά τους. Ανακάλυψα και έναν εφευρετικό τύπο. Είχε βάλει ανάμεσα στα πόδια του το κινητό του με το φωτάκι ης οθόνης ανοιχτό. Έτσι που τον έβλεπα με σκυμμένο το κεφάλι έλεγα ότι ανταλλάσσει επείγοντα SMS με γκόμενες ή συνεργάτες. Παρατηρώντας με μεγαλύτερη προσοχή κατάλαβα το κόλπο. ΚΟΙΜΟΤΑΝ.
Στην παρέα που παρακολουθήσαμε την «παρουσίαση» βρίσκονταν κανονικοί άνθρωποι. Δεν είναι «διανοούμενοι», «βιβλιομαζόχες» ή τρελαμένοι για να χαιρετίσουν δια χειραψίας ανθρώπους του «πνεύματος».
Διαβάζουν βιβλία όταν θεωρούν ότι το θέμα και η γραφή έχουν ενδιαφέρον και τους συγκινούν.
( Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Γιατί ένας από την παρέα, όταν ήρθε φίλος λίγο καθυστερημένος κρατώντας αθλητική εφημερίδα, το θεώρησε «ντροπή» και έσπευσε να θάψει το έντυπο κάτω από τις καρέκλες. Δεν λέω ποιος είναι ο «προσβεβλημένος» από τη θέα της αθλητικής εφημερίδας διανοούμενος, γιατί τον ξέρετε και θα γίνουμε κώλος. :-))
Θα έλεγα πολύ ευχαρίστως ποιος είναι ο φίλος που συμπεριφέρθηκε σαν κανονικός, ακομπλεξάριστος, άνθρωπος και ήρθε με την εφημερίδα που διάβαζε πριν λίγο. Δεν το κάνω γιατί έτσι ενδεχομένως καρφωθεί ο θιγμένος.
Αξίζει να σημειώσω επίσης για τον κάτοχο της αθλητικής εφημερίδας, δεν λέω ποιας γιατί θα γίνουμε πάλι κωλος, ότι ήταν εκείνος από την παρέα που φεύγοντας αγόρασε μερικά βιβλία ξέροντας γιατί το κάνει. )
Εγώ με το φίλο μου τον εκδότη τα είπαμε λίγο μετά την εκδήλωση. Είπαμε αρκετά, είπαμε και για τις παρουσιάσεις. Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα της κατανόησης, ξέρετε ποιο, με γέμισε φιλιά και αγκαλιές. Έμεινα όμως με τη βεβαιότητα ότι και την επόμενη φορά το ίδιο θα γίνει.
Σκέπτομαι όμως ότι αν ξαναπάω κι ακούσω πάλι τις ρόδες του ηλεκτρικού πάνω στις ράγες, να φωνάζω κάθε τόσο: «ΠΕΥΚΑΚΙΑ» και μετά από λίγο, «ΑΝΩ ΠΑΤΗΣΙΑ», και μετά «ΒΙΚΤΩΡΙΑ» κοκ
ΥΓ Το τραγούδι "Ανθρωπο μονάχοι" που ακούτε μου χάρισε ο/η τεχνικός σύμβουλος του μπλογκακίου. Τον/την ευχαριστώ για τη βοήθεια αλλά και για το τραγούδι. Πολύ περισσότερο για το τραγούδι :-) .
UPDATE: Μετά τα λίγα Γαλλικά που γράφτηκαν, σκέφτηκα ότι και το άσμα οφείλει να ακούγεται εις την Γαλλικήν.
Χθες παλιός φίλος, φίλος δεκαετιών, εκδότης, παρουσίαζε στον ΙΑΝΟ τρεις καινούργιες εκδόσεις του. Γνωρίζοντας την εξαιρετική ποιότητα των εκδόσεών του, αλλά και με οδηγό την επιθυμία να τον δω μετά από καιρό, ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση.
Τελικά έφυγα, για μια ακόμα φορά, μπερδεμένος. Όχι για τα καινούργια βιβλία, αλλά για το σκοπό και τον τρόπο «παρουσίασης». Γιατί γίνονται, σε ποιους απευθύνονται, με ποια κριτήρια επιλέγονται οι συμμετέχοντες στην παρουσίαση;
Ποιο είναι το κέρδος από αυτή τη διαδικασία;
Δεν ξέρω την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, δεν είμαι ειδικός. Δεν είμαι καν στο χώρο του βιβλίου με οποιαδήποτε ιδιότητα πλην αυτής του αναγνώστη. Επομένως μπορεί οι σκέψεις που κάνω, και τα συμπεράσματα που βγάζω, να είναι αυθαίρετα.
Αλλά:
Ο ένας εκ των συμμετεχόντων στην παρουσίαση, είχε γράψει ένα πολυσέλιδο κείμενο και το διάβαζε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα διάβαζε, πάρα πολλά χρόνια πριν, την τιμωρία που του έβαζε η δασκάλα στην Γ΄Δημοτικού. Ηταν δυνατή η παρακολούθηση της «ομιλίας» του μόνο το πρώτο τρίλεπτο. Μετά νόμιζες ότι βρισκόσουν στον ηλεκτρικό και άκουγες το επαναλαμβανόμενο και χαρακτηριστικό ήχο των τροχών πάνω στις ράγες.
Ο άλλος, καθηγητής μάλιστα σε ανώτατη σχολή, πολύ νεώτερος αλλά και παθιασμένος για όσα έλεγε, μας έστειλε. Στο άγνωστο. Γιατί αποφάσισε ότι έπρεπε να επαναλάβει τις σκέψεις που κάνει με τον εαυτό του, σε όλους μας συμβαίνει, όταν πιστεύει ότι όλα είναι μάταια ή ότι κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει.
Τα σημειώματα του συντρόφου Βέλτσου στα ΝΕΑ τα θυμάστε; ( Που είναι άραγε αυτή η ψυχή;) Ένα τέτοιο πράγμα αλλά στο προφορικό.
Οι δύο άλλοι παρουσιαστές κάπως βατοί, εξήγησαν λίγο περί τίνος πρόκειται. Πήραμε μια ιδέα γιατί κάποιοι συνάνθρωποι μας μπήκαν στον κόπο να γράψουν, να επιμεληθούν, να εκδώσουν ένα βιβλίο. Μας εξήγησαν γιατί ενδεχομένως είναι χρήσιμο να το διαβάσουμε.
Ηταν όμως αργά.
Πολύ αργά γιατί είχε προηγηθεί η δημόσια εκτέλεση του όποιου ενδιαφέροντος.
Οι μισοί παρευρισκόμενοι κοιτούσαν προς τη πόρτα, ΠΑΝΤΑ σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μακριά, ή έκαναν χαλαρωτικό μασάζ στα ποτήρια που είχαν μπροστά τους. Ανακάλυψα και έναν εφευρετικό τύπο. Είχε βάλει ανάμεσα στα πόδια του το κινητό του με το φωτάκι ης οθόνης ανοιχτό. Έτσι που τον έβλεπα με σκυμμένο το κεφάλι έλεγα ότι ανταλλάσσει επείγοντα SMS με γκόμενες ή συνεργάτες. Παρατηρώντας με μεγαλύτερη προσοχή κατάλαβα το κόλπο. ΚΟΙΜΟΤΑΝ.
Στην παρέα που παρακολουθήσαμε την «παρουσίαση» βρίσκονταν κανονικοί άνθρωποι. Δεν είναι «διανοούμενοι», «βιβλιομαζόχες» ή τρελαμένοι για να χαιρετίσουν δια χειραψίας ανθρώπους του «πνεύματος».
Διαβάζουν βιβλία όταν θεωρούν ότι το θέμα και η γραφή έχουν ενδιαφέρον και τους συγκινούν.
( Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Γιατί ένας από την παρέα, όταν ήρθε φίλος λίγο καθυστερημένος κρατώντας αθλητική εφημερίδα, το θεώρησε «ντροπή» και έσπευσε να θάψει το έντυπο κάτω από τις καρέκλες. Δεν λέω ποιος είναι ο «προσβεβλημένος» από τη θέα της αθλητικής εφημερίδας διανοούμενος, γιατί τον ξέρετε και θα γίνουμε κώλος. :-))
Θα έλεγα πολύ ευχαρίστως ποιος είναι ο φίλος που συμπεριφέρθηκε σαν κανονικός, ακομπλεξάριστος, άνθρωπος και ήρθε με την εφημερίδα που διάβαζε πριν λίγο. Δεν το κάνω γιατί έτσι ενδεχομένως καρφωθεί ο θιγμένος.
Αξίζει να σημειώσω επίσης για τον κάτοχο της αθλητικής εφημερίδας, δεν λέω ποιας γιατί θα γίνουμε πάλι κωλος, ότι ήταν εκείνος από την παρέα που φεύγοντας αγόρασε μερικά βιβλία ξέροντας γιατί το κάνει. )
Εγώ με το φίλο μου τον εκδότη τα είπαμε λίγο μετά την εκδήλωση. Είπαμε αρκετά, είπαμε και για τις παρουσιάσεις. Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα της κατανόησης, ξέρετε ποιο, με γέμισε φιλιά και αγκαλιές. Έμεινα όμως με τη βεβαιότητα ότι και την επόμενη φορά το ίδιο θα γίνει.
Σκέπτομαι όμως ότι αν ξαναπάω κι ακούσω πάλι τις ρόδες του ηλεκτρικού πάνω στις ράγες, να φωνάζω κάθε τόσο: «ΠΕΥΚΑΚΙΑ» και μετά από λίγο, «ΑΝΩ ΠΑΤΗΣΙΑ», και μετά «ΒΙΚΤΩΡΙΑ» κοκ
ΥΓ Το τραγούδι "Ανθρωπο μονάχοι" που ακούτε μου χάρισε ο/η τεχνικός σύμβουλος του μπλογκακίου. Τον/την ευχαριστώ για τη βοήθεια αλλά και για το τραγούδι. Πολύ περισσότερο για το τραγούδι :-) .
UPDATE: Μετά τα λίγα Γαλλικά που γράφτηκαν, σκέφτηκα ότι και το άσμα οφείλει να ακούγεται εις την Γαλλικήν.
Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Θα σου τηλεφωνήσουν ξαφνικά.
Εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά σχεδόν πάντα όταν το χρειάζεσαι. Πώς το ξέρουν, πώς το μαντεύουν;
Στην αρχή μένεις με την απορία γιατί είναι ακατανόητο.
Με τον καιρό μαθαίνεις να μην αναρωτιέσαι. Όχι γιατί κατάλαβες, αλλά γιατί όσο περνάνε τα χρόνια μαθαίνεις να συμβιώνεις με το ανεξήγητο.
Πολλές φορές τους έχεις φερθεί άσχημα, άλλες έχεις αδιαφορήσει.
Είναι έξυπνες, έχουν συγκρότηση , ξέρουν να αγαπούν, αγωνιούν. Δεν επιδεικνύουν τίποτα απο όλα αυτά. Είναι κάτι που το νοιώθεις όταν το χρειάζεσαι και στο δίνουν. Γενναιόδωρα και απλά. Χωρίς προαπαιτούμενα.
Τις δύσκολες ώρες εμφανίζονται. Όχι με το μανδύα του σωτήρα. Ανοίγουν μόνο την αγκαλιά και τη ψυχή τους για να χωρέσεις, να βρεις καταφύγιο και θαλπωρή. Δεν ζηλεύουν, δεν διεκδικούν, δεν θέλουν να πάρουν, έρχονται και δίνουν.
Διαχειρίζονται με τρυφερότητα και κατανόηση τον άνδρα που συμπεριφέρεται σαν παιδί, και λίγο αργότερα, αν όχι ταυτόχρονα, το παιδί που παριστάνει τον άνδρα.
Εστω κι αν πέρασαν χρόνια, έστω κι αν οι ζωές σας έχουν πάρει τελείως διαφορετικούς δρόμους, έστω κι αν οι αποστάσεις είναι μεγάλες, όταν τα πράγματα είναι σκούρα για σένα, εμφανίζονται. Προσφέρουν ένα ακόμα κομμάτι απο τον εαυτό τους και αμέσως μετά αποσύρονται, το ίδιο διακριτικά.
Είναι κάποιες γυναίκες που δεν τις καταλαβαίνω.
Ή μάλλον είναι κάποιες γυναίκες που φοβάμαι να τις καταλάβω.
Γιατί αν τις καταλάβω, θα πρέπει να δεχτώ τη γελοιότητα και την ανεπάρκεια του φύλου μου, του ανδρικού.
Και δεν είμαι καθόλου έτοιμος γι αυτό.
Εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά σχεδόν πάντα όταν το χρειάζεσαι. Πώς το ξέρουν, πώς το μαντεύουν;
Στην αρχή μένεις με την απορία γιατί είναι ακατανόητο.
Με τον καιρό μαθαίνεις να μην αναρωτιέσαι. Όχι γιατί κατάλαβες, αλλά γιατί όσο περνάνε τα χρόνια μαθαίνεις να συμβιώνεις με το ανεξήγητο.
Πολλές φορές τους έχεις φερθεί άσχημα, άλλες έχεις αδιαφορήσει.
Είναι έξυπνες, έχουν συγκρότηση , ξέρουν να αγαπούν, αγωνιούν. Δεν επιδεικνύουν τίποτα απο όλα αυτά. Είναι κάτι που το νοιώθεις όταν το χρειάζεσαι και στο δίνουν. Γενναιόδωρα και απλά. Χωρίς προαπαιτούμενα.
Τις δύσκολες ώρες εμφανίζονται. Όχι με το μανδύα του σωτήρα. Ανοίγουν μόνο την αγκαλιά και τη ψυχή τους για να χωρέσεις, να βρεις καταφύγιο και θαλπωρή. Δεν ζηλεύουν, δεν διεκδικούν, δεν θέλουν να πάρουν, έρχονται και δίνουν.
Διαχειρίζονται με τρυφερότητα και κατανόηση τον άνδρα που συμπεριφέρεται σαν παιδί, και λίγο αργότερα, αν όχι ταυτόχρονα, το παιδί που παριστάνει τον άνδρα.
Εστω κι αν πέρασαν χρόνια, έστω κι αν οι ζωές σας έχουν πάρει τελείως διαφορετικούς δρόμους, έστω κι αν οι αποστάσεις είναι μεγάλες, όταν τα πράγματα είναι σκούρα για σένα, εμφανίζονται. Προσφέρουν ένα ακόμα κομμάτι απο τον εαυτό τους και αμέσως μετά αποσύρονται, το ίδιο διακριτικά.
Είναι κάποιες γυναίκες που δεν τις καταλαβαίνω.
Ή μάλλον είναι κάποιες γυναίκες που φοβάμαι να τις καταλάβω.
Γιατί αν τις καταλάβω, θα πρέπει να δεχτώ τη γελοιότητα και την ανεπάρκεια του φύλου μου, του ανδρικού.
Και δεν είμαι καθόλου έτοιμος γι αυτό.
Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006
ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ - ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ
Τα καφέ των βιβλιοπωλείων έχουν τη γοητεία τους. Για τους διανοούμενους, για τους βιβλιόφιλους, ίσως και για κάποιους ερωτευμένους είναι στέκι ανίχνευσης, συζήτησης και συνάντησης. Για όσους έχουν περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, οι περισσότεροι νομίζω ανήκουμε σε αυτή τη κατηγορία, είναι σωτηρία.
Στα περισσότερα βιβλιο-καφε, σου δίνεται η ευκαιρία να γλυτώσεις αρκετά ευρώ αφού έχεις τη δυνατότητα να διαλέξεις καμμιά δεκαριά βιβλία, και μετά να επιλέξεις με την ησυχία σου ποιά θα αγοράσεις, πίνοντας καφέ.
Σε κάποια, όπως ο ΙΑΝΟΣ, πέρα απο τα βιβλία, παρουσιάζονται και καινούργιοι δίσκοι.
Χθες το πρωί πίνοντας καφέ με φίλο καλό που βρέθηκε για λίγες ώρες στην Αθήνα, "πέσαμε" στην παρουσίαση του καινούργιου δίσκου του Παντελή Θαλασσινού "ΤΟ ΚΑΛΑΝΤΑΡΙ". Οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη. Αυτή ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Όταν ακούσετε το δίσκο θα καταλάβετε γιατί.
Στο ίδιο καφέ υπήρξε ωστόσο και δυσάρεστη έκπληξη.
Έμαθα απο τον Δημήτρη Παπαχρήστο ότι, πριν λίγες μέρες, του απαγορεύτηκε να κάνει την εβδομαδιαία εκπομπή του στο κρατικό ραδιόφωνο. Απολύθηκε με συνοπτικές, σεμνές και ταπεινές διαδικασίες.
Ο Δημήτρης είναι φίλος αγαπημένος. Με τις απόψεις του πολλές φορές διαφωνώ. Κράτησε όμως όλα αυτά τα χρόνια μια στάση αξιοπρεπή, πιστεύει σε ότι κάνει. Είμαι σε θέση να γνωρίζω οτι "άντεξε" στις συχνές πιέσεις να "αξιοποιήσει" πολιτικά την ιστορία και το όνομά του.
Ο Δημήτρης Παπαχρήστος μετά απο 19 ολόκληρα χρόνια στο κρατικό ραδιόφωνο, λίγες μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, εκδιώχθηκε με τον χειρότερο τρόπο.
Ενοχλούσαν οι εκπομπές του; Ενοχλούσαν οι συμβολισμοί; Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ποιός μπορεί να μάθει. Η Ιωάννα Καρυστιάνη.
Η Ιωάννα Καρυστιάνη κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες το καινούργιο της βιβλίο "Σουέλ", (εκδόσεις Καστανιώτη). Βιβλιοκριτικός δεν είμαι, αλλά το διάβασα και νομίζω ότι είναι ένα υπέροχο βιβλίο.
Η κ. Καρυστιάνη έχει μια ακόμη ιδιότητα, έτσι πληροφορούμαι απο τα ΜΜΕ και τα δελτία τύπου του κ. Ρουσσόπουλου. Είναι, μας λένε, πολύ φίλη του πρωθυπουργικού ζεύγους.
Η Ιωάννα Καρυστιάνη δεν είναι μία ανυποψίαστη, αφελής γυναίκα. Είναι ευαισθητοποιημένη, έχει παρουσία, πέραν της συγγραφικής, σε σημαδιακά γεγονότα της ιστορίας του τόπου. Η κ. Καρυστιάνη γνωρίζει καλά τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Κάποιες οριακές κοινές στιγμές ενώνουν τους ανθρώπους για πάντα, αφήνουν σημάδια ανεξίτηλα. Καμμιά φορά και ανεξήγητα.
'Οποιος απο σας τυχαίνει να γνωρίζει την κ. Καρυστιάνη παρακαλώ να της μεταφέρει το αίτημά μου. Θα ήθελα στην επόμενη συνάντηση με τον Κώστα και τη Νατάσα, να ρωτήσει τους λόγους αυτής της συμπεριφοράς προς τον Δημήτρη Παπαχρήστο.
Για να σας πω την αλήθεια μου δεν θα περιμένω την απάντηση. Τη γνωρίζω ήδη. Γνωρίζω δηλαδή τί εννοεί με τον όρο "δημοκρατία" η κυβέρνηση της Ν.Δ
Ελπίζω όμως ότι ίσως την ακούσει την απάντηση η κ. Ιωάννα Καρυστιάνη.
Γιατί είπαμε, η Ιωάννα Καρυστιάνη ΔΕΝ είναι μια ανυποψίαστη, αφελής γυναίκα...
Και η αναγκαία συμπλήρωση για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις:
Προφανώς και ΔΕΝ εκλιπαρεί κανείς για αποκατάσταση. ( Να μη τρελλαθούμε κιόλας! )
ΠΟΙΟΙ και με τι μουτρα να αποκαταστήσουν ΠΟΙΟΝ;
Προφανώς και είναι ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΏΝ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΏΝ.
Σημασία έχει το τι πράττει η αγαπητή κ. Ιωάννα Καρυστιάνη...
Η αλλοιώς:
Πες μου τους φίλους σου, να σου πω ΤΙ είσαι. (ή τι ΔΕΝ είσαι).:.
ΥΓ1. Σε όσες και όσους θα ταξιδέψουν αυτό τον σκληρό αλλά πανέμορφο Νοέμβρη αφιερώνεται το τραγούδι "Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει" , (μ' ένα τρένο), απο τον καινούργιο δίσκο του Παντελή Θαλασσινού.
ΥΓ2. Η ραφινάτη Raffinata βοήθησε ώστε να μικρύνει το τραγούδι και να "κατεβαίνει" εύκολα. Σας ευχαριστώ κυρία μου.
Στα περισσότερα βιβλιο-καφε, σου δίνεται η ευκαιρία να γλυτώσεις αρκετά ευρώ αφού έχεις τη δυνατότητα να διαλέξεις καμμιά δεκαριά βιβλία, και μετά να επιλέξεις με την ησυχία σου ποιά θα αγοράσεις, πίνοντας καφέ.
Σε κάποια, όπως ο ΙΑΝΟΣ, πέρα απο τα βιβλία, παρουσιάζονται και καινούργιοι δίσκοι.
Χθες το πρωί πίνοντας καφέ με φίλο καλό που βρέθηκε για λίγες ώρες στην Αθήνα, "πέσαμε" στην παρουσίαση του καινούργιου δίσκου του Παντελή Θαλασσινού "ΤΟ ΚΑΛΑΝΤΑΡΙ". Οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη. Αυτή ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Όταν ακούσετε το δίσκο θα καταλάβετε γιατί.
Στο ίδιο καφέ υπήρξε ωστόσο και δυσάρεστη έκπληξη.
Έμαθα απο τον Δημήτρη Παπαχρήστο ότι, πριν λίγες μέρες, του απαγορεύτηκε να κάνει την εβδομαδιαία εκπομπή του στο κρατικό ραδιόφωνο. Απολύθηκε με συνοπτικές, σεμνές και ταπεινές διαδικασίες.
Ο Δημήτρης είναι φίλος αγαπημένος. Με τις απόψεις του πολλές φορές διαφωνώ. Κράτησε όμως όλα αυτά τα χρόνια μια στάση αξιοπρεπή, πιστεύει σε ότι κάνει. Είμαι σε θέση να γνωρίζω οτι "άντεξε" στις συχνές πιέσεις να "αξιοποιήσει" πολιτικά την ιστορία και το όνομά του.
Ο Δημήτρης Παπαχρήστος μετά απο 19 ολόκληρα χρόνια στο κρατικό ραδιόφωνο, λίγες μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, εκδιώχθηκε με τον χειρότερο τρόπο.
Ενοχλούσαν οι εκπομπές του; Ενοχλούσαν οι συμβολισμοί; Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ποιός μπορεί να μάθει. Η Ιωάννα Καρυστιάνη.
Η Ιωάννα Καρυστιάνη κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες το καινούργιο της βιβλίο "Σουέλ", (εκδόσεις Καστανιώτη). Βιβλιοκριτικός δεν είμαι, αλλά το διάβασα και νομίζω ότι είναι ένα υπέροχο βιβλίο.
Η κ. Καρυστιάνη έχει μια ακόμη ιδιότητα, έτσι πληροφορούμαι απο τα ΜΜΕ και τα δελτία τύπου του κ. Ρουσσόπουλου. Είναι, μας λένε, πολύ φίλη του πρωθυπουργικού ζεύγους.
Η Ιωάννα Καρυστιάνη δεν είναι μία ανυποψίαστη, αφελής γυναίκα. Είναι ευαισθητοποιημένη, έχει παρουσία, πέραν της συγγραφικής, σε σημαδιακά γεγονότα της ιστορίας του τόπου. Η κ. Καρυστιάνη γνωρίζει καλά τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Κάποιες οριακές κοινές στιγμές ενώνουν τους ανθρώπους για πάντα, αφήνουν σημάδια ανεξίτηλα. Καμμιά φορά και ανεξήγητα.
'Οποιος απο σας τυχαίνει να γνωρίζει την κ. Καρυστιάνη παρακαλώ να της μεταφέρει το αίτημά μου. Θα ήθελα στην επόμενη συνάντηση με τον Κώστα και τη Νατάσα, να ρωτήσει τους λόγους αυτής της συμπεριφοράς προς τον Δημήτρη Παπαχρήστο.
Για να σας πω την αλήθεια μου δεν θα περιμένω την απάντηση. Τη γνωρίζω ήδη. Γνωρίζω δηλαδή τί εννοεί με τον όρο "δημοκρατία" η κυβέρνηση της Ν.Δ
Ελπίζω όμως ότι ίσως την ακούσει την απάντηση η κ. Ιωάννα Καρυστιάνη.
Γιατί είπαμε, η Ιωάννα Καρυστιάνη ΔΕΝ είναι μια ανυποψίαστη, αφελής γυναίκα...
Και η αναγκαία συμπλήρωση για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις:
Προφανώς και ΔΕΝ εκλιπαρεί κανείς για αποκατάσταση. ( Να μη τρελλαθούμε κιόλας! )
ΠΟΙΟΙ και με τι μουτρα να αποκαταστήσουν ΠΟΙΟΝ;
Προφανώς και είναι ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΏΝ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΏΝ.
Σημασία έχει το τι πράττει η αγαπητή κ. Ιωάννα Καρυστιάνη...
Η αλλοιώς:
Πες μου τους φίλους σου, να σου πω ΤΙ είσαι. (ή τι ΔΕΝ είσαι).:.
ΥΓ1. Σε όσες και όσους θα ταξιδέψουν αυτό τον σκληρό αλλά πανέμορφο Νοέμβρη αφιερώνεται το τραγούδι "Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει" , (μ' ένα τρένο), απο τον καινούργιο δίσκο του Παντελή Θαλασσινού.
ΥΓ2. Η ραφινάτη Raffinata βοήθησε ώστε να μικρύνει το τραγούδι και να "κατεβαίνει" εύκολα. Σας ευχαριστώ κυρία μου.
Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006
ΠΕΝΤΕ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΡΟ
Τη Δευτέρα το πρωί έβρεχε.
Για λόγους ακατανόητους και σπάνιους, άφησα τη μηχανή και πήρα το αυτοκίνητο.
Πατήσια - Ασκληπιού, 75 λεπτά.
Ευτυχώς η αφηρημάδα μου με έσωσε.
Είχα ξεχάσει απο μέρες τη φωτογραφική μηχανή στο αυτοκίνητο.
Πέρασα την ώρα του μποτιλιαρίσματος φωτογραφίζοντας.
Πέντε απο αυτές τις φωτογραφίες αφιερώνω στο φάρο μου.
Καλημέρα σας.
Για λόγους ακατανόητους και σπάνιους, άφησα τη μηχανή και πήρα το αυτοκίνητο.
Πατήσια - Ασκληπιού, 75 λεπτά.
Ευτυχώς η αφηρημάδα μου με έσωσε.
Είχα ξεχάσει απο μέρες τη φωτογραφική μηχανή στο αυτοκίνητο.
Πέρασα την ώρα του μποτιλιαρίσματος φωτογραφίζοντας.
Πέντε απο αυτές τις φωτογραφίες αφιερώνω στο φάρο μου.
Καλημέρα σας.
Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006
ΘΑ ΣΑΣ ΠΟΥΝ ΟΤΙ ΧΡΩΣΤΑΤΕ...
Για πολλούς από σας είναι σίγουρο. Είτε για πιστωτική κάρτα, είτε για δάνειο από τράπεζα, σας έχουν πάρει τηλέφωνο. Πολλές φορές σας έχουν απειλήσει με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Απαιτούν την εξόφληση, αλλοιώς έρχονται κατασχέσεις, πλειστηριασμοί ή καμιά φορά και «φουσκωτοί».
Τα ευαγή πιστωτικά ιδρύματα της χώρας φροντίζουν για την είσπραξη των δανεικών. Η φροντίδα τους αυτή είναι συνεχής, επιμελής και κυρίως "νόμιμη". Αν μαλιστα το ποσό που χρωστάτε είναι σχετικά μικρό, ας πούμε της τάξης των 400 έως 2000 με 3000 ευρω, τότε να είστε σίγουροι ότι η ζωή σας θα γίνει κόλαση.
Έτσι γίνεται στις πολιτισμένες χώρες και μάλλον στον τομέα αυτό η δική μας έχει εκπολιτιστεί πλήρως. Εφαρμόζει το νόμο προς όλους και για όλα...
Σε αντιδιαστολή, και για να καταλάβετε το επίπεδο του πολιτισμού μας, θα σας πω μια φανταστική ιστορία για μια κρατική τράπεζα και τον τρόπο που λειτουργεί στη χώρα του Σεμνοταπεινοσταν.
Η τράπεζα αυτή ακολουθεί την ίδια τακτική που περιέγραψα παραπάνω για τους πελάτες της, ειδικά για αυτούς που χρωστάνε λίγα. Για εκείνους που χρωστάνε περισσότερα ή πάρα πολλά, υπάρχουν άλλοι τρόποι και συμπεριφορές. Ας δούμε ένα παράδειγμα:
Ας υποθέσουμε ότι μεγαλοεργολάβος έχει πάρει μεγάλο δάνειο απο την συγκεκριμένη τράπεζα και δηλώνει αδυναμία να πληρώσει. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι ο συγκεκριμένος μεγαλοεργολάβος είναι και...εκδότης μεγάλης εφημερίδας που πρόσκειται και στηρίζει το γκουβέρνο. Τέλος, το κερασάκι στη τούρτα: Ο ίδιος μεγαλοεργολάβος έχει νοικιάσει στην ίδια Τράπεζα ένα ακίνητό του, στο κέντρο της πόλης, όπου στεγάζονται διάφορες υπηρεσίες της.
Κακοπληρωτής λοιπόν ο εργολάβος. Τι κάνει η τράπεζα; Τον απειλεί με κατασχέσεις; Τον παίρνουνε τα μεσάνυχτα τηλέφωνο και τον διατάζουν να τσακιστεί να πληρώσει;
Όχι βεβαίως. Υπολογίζει τα καθυστερούμενα που αγγίζουν το 1.000.000 ευρω. Μετά σπάει το συμβόλαιο ενοικίασης που έχει μαζί του και δηλώνει ότι αποχωρεί απο το κτήριο του εν λόγω κυρίου. Αυτό έχει κάποιο κόστος ασφαλώς, γιατί το συμβόλαιο διακόπτεται με υπαιτιότητα της Τράπεζας η οποία πληρώνει στον εργολάβο-εκδότη 1.000.000 ευρώ περίπου. Τα παίρνει ο κύριος, λέει ευχαριστώ, και την επομένη πληρώνει την Τράπεζα με τα λεφτά που μόλις πήρε. Τελειώσαμε; Ασφαλώς όχι.
Η εκκρεμότητα που αφήσαμε είναι το ξενοίκιαστο κτήριο. Θα μείνει χωρίς είσπραξη ενοικίων ο φουκαράς; Όχι βέβαια. Λίγες μόλις μέρες μετά την "αποχώρηση"της και την πληρωμή ρήτρας 1.000.000 ευρώ στον εκδότη- εργολάβο, η Τράπεζα και θυγατρικές της εταιρείες ΞΑΝΑΝΟΙΚΙΑΖΟΥΝ το κτήριο.
Πως είπατε; COLPO GROSSO? Αλητεία; Είναι απατεώνες; Είναι ληστές; Είναι ξετσίπωτοι;
Δεν ξέρω, το μόνο που μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι όλα αυτά είναι φανταστικά. Και στην περίπτωση που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, να είστε σίγουροι ότι συμβαίνουν σε μια ΠΟΛΥΥΥΥ μακρινή χώρα.
Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ...
... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ,
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΑ
ΕΚΔΗΛΩΝΟΝΤΑΙ.
ΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΑΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ.
ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΦΡΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΑ
ΕΚΔΗΛΩΝΟΝΤΑΙ.
ΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΑΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ.
ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΦΡΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006
ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Δεν ξέρω τι θα κάνετε αύριο. Οι αποφάσεις δύσκολες και οι αντοχές οριακές.
Οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου στήσανε τη σημερινή παράσταση και είδαμε το αποτέλεσμα.
Οι «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι-σχολιαστές εξήραν την υπευθυνότητα που σας χαρακτηρίζει, προεξοφλώντας ότι θα ανοίξουν τα σχολεία. Είναι οι ίδιοι που μέχρι χτες σας έλεγαν αλήτες...
Τώρα που σας δέχτηκε ο Καραμανλής και «σας κοίταξε στα μάτια», (όπως είχε προαναγγείλει ο Γλίτσας εκπρόσωπός του στο Press room), όλα είναι καλύτερα…
Αύριο στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο θα προσπαθήσω να βρεθώ για λίγο μαζί σας.
Όλα στη κόψη του ξυραφιού. Θέλουν να σας νικήσουν. Θέλουν να στείλουν το μήνυμα:
«ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΥΠΟΚΥΠΤΟΥΝ»
Μια κοινωνία άνευρη, χωρίς ανακλαστικά, μια κοινωνία διαιρεμένη –έργο του εκσυγχρονισμού του Σημίτη-, παρελήφθη από τη νεοδεξιά του «μεσαίου χώρου» για την ολοκλήρωση του έργου.
Αλλά:
πρώτα οι τραπεζικοί πριν ένα χρόνο, μετά οι ναυτεργάτες και σήμερα εσείς , πάτε κόντρα στους καιρούς.
Έξι βδομάδες που δεν συγκλόνισαν τον κόσμο, μας λένε.
Έξι βδομάδες αγωνίας, παραπλάνησης, εμπαιγμού, χημικών, λοιδοριών.
Έξι βδομάδες με τις τσέπες άδειες και τις υποχρεώσεις να τρέχουν.
Για να καταλήξει στη σημερινή προαναγγελθείσα απρέπεια. Να τολμήσει να σας κοιτάξει ο κυρίως υπεύθυνος «στα μάτια». Τόση και τέτοια ξετσιπωσιά.
Εγώ ξέρω ότι οι επικοινωνιολόγοι θα το χάσουν το στοίχημα.
Όποια κι αν είναι η απόφασή σας αύριο, έχουμε όλοι καταλάβει.
Καταλάβαμε καλά και ξέρουμε τι μας περιμένει. Μετανιώνουμε γιατί δεν υποστηρίξαμε τον αγώνα σας όσο έπρεπε, όταν έπρεπε.
Η κόρη μου έχασε έξι βδομάδες μάθημα. Νομίζουν.
Η κόρη μου κέρδισε καλύτερους δασκάλους. Η διδακτέα ύλη αναπληρώνεται αλλά και να μην αναπληρωθεί όλη, δεν πειράζει. Καθόλου.
Αυτές τις 36 μέρες έμαθε πως οι δάσκαλοί της έχουν προβλήματα και διεκδικούν τη λύση τους. Έμαθε πως οι δάσκαλοί της έχουν αξιοπρέπεια, έχουν θάρρος και πάνε κόντρα στον καιρό και την εξουσία.
Όταν και όποτε σταματήσει η απεργία, η δασκάλα της κόρης μου θα μπει στη τάξη και θα κοιτάξει τα παιδιά στα μάτια. Το κέρδισε το δικαίωμα αυτό.
Αυτό το βλέμμα θα μεταδώσει τόση διδακτέα ύλη όση όλη η σχολική χρονιά.
Αυτοί οι δάσκαλοι των τελευταίων έξι εβδομάδων είναι οι δάσκαλοι της κόρης μου.
Είναι δηλαδή οι δάσκαλοι της ζωής μου. Θέλω μόνο να τους πω:
Αισθάνομαι πολύ καλά που φροντίζετε και διαπαιδαγωγείτε το παιδί μου.
Σας ευχαριστώ
Οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου στήσανε τη σημερινή παράσταση και είδαμε το αποτέλεσμα.
Οι «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι-σχολιαστές εξήραν την υπευθυνότητα που σας χαρακτηρίζει, προεξοφλώντας ότι θα ανοίξουν τα σχολεία. Είναι οι ίδιοι που μέχρι χτες σας έλεγαν αλήτες...
Τώρα που σας δέχτηκε ο Καραμανλής και «σας κοίταξε στα μάτια», (όπως είχε προαναγγείλει ο Γλίτσας εκπρόσωπός του στο Press room), όλα είναι καλύτερα…
Αύριο στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο θα προσπαθήσω να βρεθώ για λίγο μαζί σας.
Όλα στη κόψη του ξυραφιού. Θέλουν να σας νικήσουν. Θέλουν να στείλουν το μήνυμα:
«ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΥΠΟΚΥΠΤΟΥΝ»
Μια κοινωνία άνευρη, χωρίς ανακλαστικά, μια κοινωνία διαιρεμένη –έργο του εκσυγχρονισμού του Σημίτη-, παρελήφθη από τη νεοδεξιά του «μεσαίου χώρου» για την ολοκλήρωση του έργου.
Αλλά:
πρώτα οι τραπεζικοί πριν ένα χρόνο, μετά οι ναυτεργάτες και σήμερα εσείς , πάτε κόντρα στους καιρούς.
Έξι βδομάδες που δεν συγκλόνισαν τον κόσμο, μας λένε.
Έξι βδομάδες αγωνίας, παραπλάνησης, εμπαιγμού, χημικών, λοιδοριών.
Έξι βδομάδες με τις τσέπες άδειες και τις υποχρεώσεις να τρέχουν.
Για να καταλήξει στη σημερινή προαναγγελθείσα απρέπεια. Να τολμήσει να σας κοιτάξει ο κυρίως υπεύθυνος «στα μάτια». Τόση και τέτοια ξετσιπωσιά.
Εγώ ξέρω ότι οι επικοινωνιολόγοι θα το χάσουν το στοίχημα.
Όποια κι αν είναι η απόφασή σας αύριο, έχουμε όλοι καταλάβει.
Καταλάβαμε καλά και ξέρουμε τι μας περιμένει. Μετανιώνουμε γιατί δεν υποστηρίξαμε τον αγώνα σας όσο έπρεπε, όταν έπρεπε.
Η κόρη μου έχασε έξι βδομάδες μάθημα. Νομίζουν.
Η κόρη μου κέρδισε καλύτερους δασκάλους. Η διδακτέα ύλη αναπληρώνεται αλλά και να μην αναπληρωθεί όλη, δεν πειράζει. Καθόλου.
Αυτές τις 36 μέρες έμαθε πως οι δάσκαλοί της έχουν προβλήματα και διεκδικούν τη λύση τους. Έμαθε πως οι δάσκαλοί της έχουν αξιοπρέπεια, έχουν θάρρος και πάνε κόντρα στον καιρό και την εξουσία.
Όταν και όποτε σταματήσει η απεργία, η δασκάλα της κόρης μου θα μπει στη τάξη και θα κοιτάξει τα παιδιά στα μάτια. Το κέρδισε το δικαίωμα αυτό.
Αυτό το βλέμμα θα μεταδώσει τόση διδακτέα ύλη όση όλη η σχολική χρονιά.
Αυτοί οι δάσκαλοι των τελευταίων έξι εβδομάδων είναι οι δάσκαλοι της κόρης μου.
Είναι δηλαδή οι δάσκαλοι της ζωής μου. Θέλω μόνο να τους πω:
Αισθάνομαι πολύ καλά που φροντίζετε και διαπαιδαγωγείτε το παιδί μου.
Σας ευχαριστώ
Σάββατο, Οκτωβρίου 21, 2006
ΕΝΑ LINK ΛΙΓΟΤΕΡΟ
Δέχτηκα μια επίθεση. Ύπουλη, γιατί ήταν συγκαλυμμένη με μισόλογα.
Ζήτησα εξηγήσεις. Ευγενικά, σε χαμηλούς τόνους.
Αντί απάντησης καθαρής εισέπραξα πάλι μισόλογα, συγκαλυμμένο και πάλι υπαινικτικό λόγο, στα όρια του ειρωνικού.
Ζήτησα να πεί δημόσια και ευθαρσώς ότι έχει να πει.
Ο υπαινιγμός είναι φασίζουσα πρακτική.
Περίμενα αλλη μια μέρα, είπα ότι ίσως ήταν κακή στιγμή.
Απάντηση και πάλι δεν πήρα. Η μήπως πήρα;
Μάλλον πήρα απο το σημερινό ποστ του.
O Padrazo αποφάσισε να μπει σε διάλογο με τον "ανώνυμο" αστυνομικό. Στο τέλος τον ευχαρίστησε, αναγνώρισε τη χρησιμότητα και ζήτησε τη συνέχιση της κουβέντας.
Δικαίωμά του.
Ο καθένας αποφασίζει με ποιόν διαλέγεται.
Όπως και ο καθένας πρέπει να αποφασίζει με ποιούς δεν μπορεί να διαλέγεται.
Αφαιρώ ένα link, αυτό του Padrazo.
Σιγά τα αίματα θα πείτε. Συμφωνώ.
Αυτό μπορώ να κάνω, να επιλέγω, στη μικρή γωνιά μου.
Αυτό κάνω.
Ζήτησα εξηγήσεις. Ευγενικά, σε χαμηλούς τόνους.
Αντί απάντησης καθαρής εισέπραξα πάλι μισόλογα, συγκαλυμμένο και πάλι υπαινικτικό λόγο, στα όρια του ειρωνικού.
Ζήτησα να πεί δημόσια και ευθαρσώς ότι έχει να πει.
Ο υπαινιγμός είναι φασίζουσα πρακτική.
Περίμενα αλλη μια μέρα, είπα ότι ίσως ήταν κακή στιγμή.
Απάντηση και πάλι δεν πήρα. Η μήπως πήρα;
Μάλλον πήρα απο το σημερινό ποστ του.
O Padrazo αποφάσισε να μπει σε διάλογο με τον "ανώνυμο" αστυνομικό. Στο τέλος τον ευχαρίστησε, αναγνώρισε τη χρησιμότητα και ζήτησε τη συνέχιση της κουβέντας.
Δικαίωμά του.
Ο καθένας αποφασίζει με ποιόν διαλέγεται.
Όπως και ο καθένας πρέπει να αποφασίζει με ποιούς δεν μπορεί να διαλέγεται.
Αφαιρώ ένα link, αυτό του Padrazo.
Σιγά τα αίματα θα πείτε. Συμφωνώ.
Αυτό μπορώ να κάνω, να επιλέγω, στη μικρή γωνιά μου.
Αυτό κάνω.
Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ...
Το θέμα έβαλε η Doll στο προηγούμενο ποστ μου.
Ρώτησε γιατί βάζω εισαγωγικά στη φράση «αριστερά» κόμματα. Ζήτησε επίσης να πω, ποια είναι κατά τη γνώμη μου τα αριστερά κόμματα εντος ή εκτός Βουλής.
Συμφωνήσαμε ότι θα ήταν ενδιαφέρον να ξεκινήσει μια συζήτηση για να δούμε πως οριοθετείται και τελικά τι σημαίνει αριστερά.
Σήμερα με περίμενε μια έκπληξη. Το ποστ της ORELIA άνοιξε πιστεύω αυτή τη συζήτηση με τον καλύτερο τρόπο. Εγώ δεν έχω προς το παρόν κάτι σημαντικό να προσθέσω.
Διαβάστε το αν θέλετε.
Μη σας ξενίσει το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιούνται τσιτάτα και βαρύγδουπες φράσεις. Είναι πολιτικό κείμενο από την αρχή ως το τέλος.
Δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα το τι είναι αριστερά.
ΥΓ Την ευχαριστώ με το "ΠΡΩΙΝΟ ΤΣΙΓΑΡΟ" του Νότη Μαυρουδή.
Τραγούδι αγαπημένο που έχω την κρυφή ελπίδα πως θα θυμηθούν να μου το τραγουδήσουν οι φίλοι, όταν με το καλό με συνοδεύουν σε κάποιο νεκροταφείο. ( Το ξέρω οι περισσότεροι είναι παράφωνοι και το τραγούδι δύσκολο, αλλά μήπως οι παπάδες είναι καλύτεροι; Άσε που σίγουρα θα είναι κάπου εκεί τριγύρω η Σπυριδούλα...)
:-)
Ρώτησε γιατί βάζω εισαγωγικά στη φράση «αριστερά» κόμματα. Ζήτησε επίσης να πω, ποια είναι κατά τη γνώμη μου τα αριστερά κόμματα εντος ή εκτός Βουλής.
Συμφωνήσαμε ότι θα ήταν ενδιαφέρον να ξεκινήσει μια συζήτηση για να δούμε πως οριοθετείται και τελικά τι σημαίνει αριστερά.
Σήμερα με περίμενε μια έκπληξη. Το ποστ της ORELIA άνοιξε πιστεύω αυτή τη συζήτηση με τον καλύτερο τρόπο. Εγώ δεν έχω προς το παρόν κάτι σημαντικό να προσθέσω.
Διαβάστε το αν θέλετε.
Μη σας ξενίσει το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιούνται τσιτάτα και βαρύγδουπες φράσεις. Είναι πολιτικό κείμενο από την αρχή ως το τέλος.
Δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα το τι είναι αριστερά.
ΥΓ Την ευχαριστώ με το "ΠΡΩΙΝΟ ΤΣΙΓΑΡΟ" του Νότη Μαυρουδή.
Τραγούδι αγαπημένο που έχω την κρυφή ελπίδα πως θα θυμηθούν να μου το τραγουδήσουν οι φίλοι, όταν με το καλό με συνοδεύουν σε κάποιο νεκροταφείο. ( Το ξέρω οι περισσότεροι είναι παράφωνοι και το τραγούδι δύσκολο, αλλά μήπως οι παπάδες είναι καλύτεροι; Άσε που σίγουρα θα είναι κάπου εκεί τριγύρω η Σπυριδούλα...)
:-)
Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006
"ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΑΠΠΟΥ"
Δημοτικές τέλος.
Τα συμπεράσματα βγήκαν κι ο καθένας μας (τους), τα ερμηνεύει με το δικό του τρόπο.
Έχω κι εγώ τις δικές μου ερμηνείες:
1) Φαίνεται πως η αποχή σε πανελλαδικό επίπεδο, αλλά κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, πρωταγωνίστησε.
2) Η Ν.Δ κατάφερε με διάφορους τρόπους, (έχει πολύ ενδιαφέρον να τους κουβεντιάσουμε σύντομα), να αποφύγει τις εντυπώσεις της εκλογικής καθίζησης.
3) Το ΠΑΣΟΚ πήγε καλύτερα όχι όμως όσο θα ήθελε και θα μπορούσε. Δεν τα πήγε καλά στο παιχνίδι των τηλεοπτικών εντυπώσεων.
4) Τα κόμματα της "αριστεράς" στον ίδιο παρανομαστή, με το ΚΚΕ να παρουσιάζει μικρή αύξηση και τον Συνασπισμό να κερδίζει χρόνο και χώρο για την κοινοβουλευτική του επιβίωση.
Ο Καραμανλής μας διαβεβαίωσε ότι οι εκλογές ήταν νίκη της αυτοδιοίκησης και κυρίως μας κάλεσε να κοιμηθούμε ήσυχοι. Γιατί θα συνεχίσει αταλάντευτος το "μεταρρυθμιστικό" του έργο. Εγώ όταν τον άκουσα, υποσχέθηκα να μείνω ξάγρυπνος γιατί έχω μικρό παιδί. Υποσχέθηκα ακόμα ότι αυτού του είδους τις μεταρρυθμίσεις θα κάνω ότι μπορώ, μόνος μου αλλά και με όποιον άλλο ενδιαφέρεται, ώστε να τοποθετηθούν εκεί που πρέπει. Σε συγκεκριμένο δηλαδή σημείο στο πίσω μέρος του σώματός του.
Ο Γ. Παπανδρέου μας είπε ότι το πολιτικό σκηνικό άλλαξε και έχει δίκιο.
Σε ότι αφορά την εκλογική δύναμη των κομμάτων μένει να το καταλάβουν τα στελέχη του.
Σε ότι αφορά το ποσοστό της αποχής πρέπει να το καταλάβουν όλοι μαζί.
Σε ότι αφορά τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε εκλογικές διαδικασίες κάποιος πρέπει να τους πει, εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη, ότι η πολιτική σύγκρουση με τους ταχύτατα αναδομούμενους μηχανισμούς της πιο σκληρής και αυταρχικής δεξιάς που έχουμε γνωρίσει, έχει κάποιες διαφορές από τα παιδικά πάρτυ στη "ΖΟΥΖΟΥΝΟΠΑΡΕΑ".
Υπάρχει ασφαλώς για κάποιες Νομαρχίες και αρκετούς δήμους ο δεύτερος γύρος. Και εδώ είναι σημαντικό νομίζω να δούμε πολιτικές αποφάσεις και κυρίως πολιτικές συμπεριφορές. Γιατί το καλαμπούρι κάποτε πρέπει να τελειώνει...
Τελικό συμπέρασμα; Παραμένουν αναπάντητα τα καίρια και διαχρονικά ερωτήματα που έθεσε ο Ακης Πάνου στο, όχι πολύ γνωστό ίσως, τραγούδι του "Πες μου παππού". Μέχρι τότε το πολιτικό σύστημα θα βρίσκεται σε συνεχή κρίση. :-)
Καλημέρα σας.
ΥΓ Το άσμα είναι 4 λεπτά περίπου, αλλά νομίζω ότι αξίζει το κόπο να περιμένετε να "κατέβει".
Τα συμπεράσματα βγήκαν κι ο καθένας μας (τους), τα ερμηνεύει με το δικό του τρόπο.
Έχω κι εγώ τις δικές μου ερμηνείες:
1) Φαίνεται πως η αποχή σε πανελλαδικό επίπεδο, αλλά κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, πρωταγωνίστησε.
2) Η Ν.Δ κατάφερε με διάφορους τρόπους, (έχει πολύ ενδιαφέρον να τους κουβεντιάσουμε σύντομα), να αποφύγει τις εντυπώσεις της εκλογικής καθίζησης.
3) Το ΠΑΣΟΚ πήγε καλύτερα όχι όμως όσο θα ήθελε και θα μπορούσε. Δεν τα πήγε καλά στο παιχνίδι των τηλεοπτικών εντυπώσεων.
4) Τα κόμματα της "αριστεράς" στον ίδιο παρανομαστή, με το ΚΚΕ να παρουσιάζει μικρή αύξηση και τον Συνασπισμό να κερδίζει χρόνο και χώρο για την κοινοβουλευτική του επιβίωση.
Ο Καραμανλής μας διαβεβαίωσε ότι οι εκλογές ήταν νίκη της αυτοδιοίκησης και κυρίως μας κάλεσε να κοιμηθούμε ήσυχοι. Γιατί θα συνεχίσει αταλάντευτος το "μεταρρυθμιστικό" του έργο. Εγώ όταν τον άκουσα, υποσχέθηκα να μείνω ξάγρυπνος γιατί έχω μικρό παιδί. Υποσχέθηκα ακόμα ότι αυτού του είδους τις μεταρρυθμίσεις θα κάνω ότι μπορώ, μόνος μου αλλά και με όποιον άλλο ενδιαφέρεται, ώστε να τοποθετηθούν εκεί που πρέπει. Σε συγκεκριμένο δηλαδή σημείο στο πίσω μέρος του σώματός του.
Ο Γ. Παπανδρέου μας είπε ότι το πολιτικό σκηνικό άλλαξε και έχει δίκιο.
Σε ότι αφορά την εκλογική δύναμη των κομμάτων μένει να το καταλάβουν τα στελέχη του.
Σε ότι αφορά το ποσοστό της αποχής πρέπει να το καταλάβουν όλοι μαζί.
Σε ότι αφορά τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε εκλογικές διαδικασίες κάποιος πρέπει να τους πει, εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη, ότι η πολιτική σύγκρουση με τους ταχύτατα αναδομούμενους μηχανισμούς της πιο σκληρής και αυταρχικής δεξιάς που έχουμε γνωρίσει, έχει κάποιες διαφορές από τα παιδικά πάρτυ στη "ΖΟΥΖΟΥΝΟΠΑΡΕΑ".
Υπάρχει ασφαλώς για κάποιες Νομαρχίες και αρκετούς δήμους ο δεύτερος γύρος. Και εδώ είναι σημαντικό νομίζω να δούμε πολιτικές αποφάσεις και κυρίως πολιτικές συμπεριφορές. Γιατί το καλαμπούρι κάποτε πρέπει να τελειώνει...
Τελικό συμπέρασμα; Παραμένουν αναπάντητα τα καίρια και διαχρονικά ερωτήματα που έθεσε ο Ακης Πάνου στο, όχι πολύ γνωστό ίσως, τραγούδι του "Πες μου παππού". Μέχρι τότε το πολιτικό σύστημα θα βρίσκεται σε συνεχή κρίση. :-)
Καλημέρα σας.
ΥΓ Το άσμα είναι 4 λεπτά περίπου, αλλά νομίζω ότι αξίζει το κόπο να περιμένετε να "κατέβει".
Παρασκευή, Οκτωβρίου 13, 2006
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
Λοιπόν είμαι τυχερός άνθρωπος.
Αργά τη νύχτα, εκείνες τις σπάνιες νύχτες με την πυκνή ομίχλη, (μέσα μας), έρχεται ένας φάρος με παράξενο φως. Δε λέω το χρώμα.
Έρχεται και με επαναπροσανατολίζει. Τον ευχαριστώ.
Στον ιδιαίτερο αυτό φάρο αφιερώνω "ΤΟΝ ΜΠΑΓΑΣΑ" , γιατί ο Νικόλας Άσιμος είναι απο τους αγαπημένους του.
Αργά τη νύχτα, εκείνες τις σπάνιες νύχτες με την πυκνή ομίχλη, (μέσα μας), έρχεται ένας φάρος με παράξενο φως. Δε λέω το χρώμα.
Έρχεται και με επαναπροσανατολίζει. Τον ευχαριστώ.
Στον ιδιαίτερο αυτό φάρο αφιερώνω "ΤΟΝ ΜΠΑΓΑΣΑ" , γιατί ο Νικόλας Άσιμος είναι απο τους αγαπημένους του.
Σάββατο, Οκτωβρίου 07, 2006
ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ;
Άραγε το περίμενες Μανώλη; Μάλλον όχι. Αυτό νομίζω κι εγώ, δεν το περίμενες.
Έβλεπα χθες βράδυ τις ειδήσεις:
«Άδικος θάνατος για μια κάλπη», «Τραγωδία χωρίς λόγο». Να δεις που στο τέλος θα σε πούνε και μαλάκα. Γιατί άφησες τη σιγουριά του σπιτιού σου μέσα στη νύχτα για να τρέξεις να προστατεύσεις μία κάλπη. Τί αξία έχει μία κάλπη ρε Μανώλη; Να ήταν μια επιταγή, μια μίζα, μια γκόμενα να το καταλάβουν. Αλλά μια ζωή αντάλλαγμα για μια ψωροκάλπη; Αυτό δεν το καταλαβαίνουν.
Μας λένε ακόμα, τα ακούς κι εσύ - 40 μέρες θα είσαι ακόμα εδω τριγύρω, πως πέθανες από φυσικά αίτια, «πνευμονικόν οίδημα», έμφραγμα. Η χοληστερίνη ρε Μανώλη, η χοληστερίνη και η κακή διατροφή.
Κι έπειτα σαν κάτι να διακρίνουν όλοι στον ορίζοντα. Φαίνεται αχνά όμως, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν καλά:
Σαν να είναι ματατζήδες με σιδερογροθιές, ίσως όμως και να μην είναι έτσι.
Σαν να είναι μπάτσοι στο γυαλί και κουνάνε έγγραφα της κρατικής ασφάλειας. Έγγραφα που δείχνουν ποιοι είναι οι απείθαρχοι που τολμάνε να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις των δασκάλων. Αλλά πάλι δεν είναι τόσο σοβαρό, δεν έχουμε χρόνο, ας πάμε στο επόμενο θέμα.
Σαν να είναι ένα πράγμα που μοιάζει με παρακράτος, αλλά μπα, παραδιοίκηση είναι. Άλλο πράγμα η παραδιοίκηση κι άλλο το παρακράτος Μανώλη, μην παρασύρεσαι.
Σαν να σηκώνει κεφάλι η ακροδεξιά, σαν να οργανώνεται με τις ευλογίες και τη θαλπωρή του Νεοδημοκρατικού κράτους. Όχι, όχι πάνε αυτά, παλιά γινόντουσαν, τώρα η νέα διακυβέρνηση είναι του μεσαίου χώρου, σύνελθε Μανώλη, μην πας να παρασύρεις τον κόσμο για μικροκομματικούς σκοπούς.
Και στο κάτω-κάτω τι θέλεις ρε Μανώλη, ας πρόσεχες. Κι έπειτα μην ξεχνάς «κυβέρνησες» 20 χρόνια. «Μαύρος σκύλος, άσπρος σκύλος όλοι οι σκύλοι μια γενιά». Στα λέγαμε, δεν στα λέγαμε;
Κοίταξε Μανώλη, θα πω στους συντρόφους τη Δευτέρα στη κηδεία να μη φωνάξει κανείς: «αθάνατος». Θα μας πουν το βράδυ ότι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ που έκαναν στη κηδεία σου, ΔΕΝ πέθανες.
Δεν ξέρω αν από κει ψηλά βλέπεις τα δικαστικά έγγραφα, αλλά ο Μπουνιάς κι ο Κονταξής αφέθησαν ελεύθεροι με την κατηγορία της «απλής σωματικής βλάβης». Ποια σωματική βλάβη ρε Μανώλη αφού οι ιατροδικαστές δεν βρήκαν μώλωπες. Παράξενα πράγματα.
Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως δεν θα ξαναπιείς καφέ στο Daily. Οι δικοί σου άνθρωποι, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι σύντροφοί σου δεν θα ακούσουν ξανά τη φωνή και το γέλιο σου.
Εγώ αυτό που θέλω να σου πω είναι πως χθες βράδυ κοιμήθηκα νωρίς, γιατί δεν μπορούσα άλλο και δεν ήθελα να δακρύζω. Είδα αυτό το παράξενο όνειρο: Είδα τον Άρη με τους Μαυροσκούφηδες να έρχονται καλπάζοντας από την Πάρνηθα και να μπαίνουν στην Αθήνα. Πήραν κεφάλια πολλά, δεξιά κι "αριστερά". Κι έπειτα έφυγαν το ίδιο ξαφνικά, όπως ήρθαν. Τώρα που θα είσαστε μαζί με τον Αρχικαπετάνιο, ρώτησέ τον σε παρακαλώ, πότε θα ξανάρθει;
Το δώρο μου για να σε συντροφεύει στο μακρύ δρόμο είναι η φωνή της Σωτηρίας.
Καλό σου ταξίδι σύντροφε.
Έβλεπα χθες βράδυ τις ειδήσεις:
«Άδικος θάνατος για μια κάλπη», «Τραγωδία χωρίς λόγο». Να δεις που στο τέλος θα σε πούνε και μαλάκα. Γιατί άφησες τη σιγουριά του σπιτιού σου μέσα στη νύχτα για να τρέξεις να προστατεύσεις μία κάλπη. Τί αξία έχει μία κάλπη ρε Μανώλη; Να ήταν μια επιταγή, μια μίζα, μια γκόμενα να το καταλάβουν. Αλλά μια ζωή αντάλλαγμα για μια ψωροκάλπη; Αυτό δεν το καταλαβαίνουν.
Μας λένε ακόμα, τα ακούς κι εσύ - 40 μέρες θα είσαι ακόμα εδω τριγύρω, πως πέθανες από φυσικά αίτια, «πνευμονικόν οίδημα», έμφραγμα. Η χοληστερίνη ρε Μανώλη, η χοληστερίνη και η κακή διατροφή.
Κι έπειτα σαν κάτι να διακρίνουν όλοι στον ορίζοντα. Φαίνεται αχνά όμως, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν καλά:
Σαν να είναι ματατζήδες με σιδερογροθιές, ίσως όμως και να μην είναι έτσι.
Σαν να είναι μπάτσοι στο γυαλί και κουνάνε έγγραφα της κρατικής ασφάλειας. Έγγραφα που δείχνουν ποιοι είναι οι απείθαρχοι που τολμάνε να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις των δασκάλων. Αλλά πάλι δεν είναι τόσο σοβαρό, δεν έχουμε χρόνο, ας πάμε στο επόμενο θέμα.
Σαν να είναι ένα πράγμα που μοιάζει με παρακράτος, αλλά μπα, παραδιοίκηση είναι. Άλλο πράγμα η παραδιοίκηση κι άλλο το παρακράτος Μανώλη, μην παρασύρεσαι.
Σαν να σηκώνει κεφάλι η ακροδεξιά, σαν να οργανώνεται με τις ευλογίες και τη θαλπωρή του Νεοδημοκρατικού κράτους. Όχι, όχι πάνε αυτά, παλιά γινόντουσαν, τώρα η νέα διακυβέρνηση είναι του μεσαίου χώρου, σύνελθε Μανώλη, μην πας να παρασύρεις τον κόσμο για μικροκομματικούς σκοπούς.
Και στο κάτω-κάτω τι θέλεις ρε Μανώλη, ας πρόσεχες. Κι έπειτα μην ξεχνάς «κυβέρνησες» 20 χρόνια. «Μαύρος σκύλος, άσπρος σκύλος όλοι οι σκύλοι μια γενιά». Στα λέγαμε, δεν στα λέγαμε;
Κοίταξε Μανώλη, θα πω στους συντρόφους τη Δευτέρα στη κηδεία να μη φωνάξει κανείς: «αθάνατος». Θα μας πουν το βράδυ ότι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ που έκαναν στη κηδεία σου, ΔΕΝ πέθανες.
Δεν ξέρω αν από κει ψηλά βλέπεις τα δικαστικά έγγραφα, αλλά ο Μπουνιάς κι ο Κονταξής αφέθησαν ελεύθεροι με την κατηγορία της «απλής σωματικής βλάβης». Ποια σωματική βλάβη ρε Μανώλη αφού οι ιατροδικαστές δεν βρήκαν μώλωπες. Παράξενα πράγματα.
Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως δεν θα ξαναπιείς καφέ στο Daily. Οι δικοί σου άνθρωποι, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι σύντροφοί σου δεν θα ακούσουν ξανά τη φωνή και το γέλιο σου.
Εγώ αυτό που θέλω να σου πω είναι πως χθες βράδυ κοιμήθηκα νωρίς, γιατί δεν μπορούσα άλλο και δεν ήθελα να δακρύζω. Είδα αυτό το παράξενο όνειρο: Είδα τον Άρη με τους Μαυροσκούφηδες να έρχονται καλπάζοντας από την Πάρνηθα και να μπαίνουν στην Αθήνα. Πήραν κεφάλια πολλά, δεξιά κι "αριστερά". Κι έπειτα έφυγαν το ίδιο ξαφνικά, όπως ήρθαν. Τώρα που θα είσαστε μαζί με τον Αρχικαπετάνιο, ρώτησέ τον σε παρακαλώ, πότε θα ξανάρθει;
Το δώρο μου για να σε συντροφεύει στο μακρύ δρόμο είναι η φωνή της Σωτηρίας.
Καλό σου ταξίδι σύντροφε.
Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006
ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ
Έχουν μείνει πολύ λίγοι πια.
Θα τους συναντήσετε στα συνοικιακά καφενεία. Να κοιτάνε τις θολές τζαμαρίες με βλέμμα απροσδιόριστο.
Θα τους προσπεράσετε στους θαλάμους των δημόσιων νοσοκομείων.
Ίσως τους ακούτε να σέρνουν αργά τα βήματα τους στο διπλανό διαμέρισμα, τα σιωπηλά βράδια του Αυγούστου. Ίσως πάλι ακούτε την τηλεόρασή τους μονίμως ανοιχτή.
Δεν μιλάνε πολύ. Είναι μόνοι τους, ακόμα κι όταν βρίσκονται μέσα στους πολλούς.
Βρίσκονται στην όγδοη ή και στην ένατη δεκαετία της ζωής τους. Μιας ζωής χαρισμένης στους άλλους, μιας ζωής που δεν έζησαν για να ζήσουν καλύτερα οι άλλοι, οι συνάνθρωποί τους. Παλιότερα τους έλεγαν μιάσματα, αργότερα λοιδορήθηκαν και στο τέλος καταπλακώθηκαν από τα υλικά της κατάρρευσης ενός κόσμου που περίμεναν με προσμονή και ποτέ δεν ήρθε.
Την επόμενη φορά που βιαστικοί θα κορνάρουμε στον γέροντα ή στην γερόντισσα που αργεί να περάσει στην απέναντι μεριά του δρόμου, να θυμηθούμε.
Την επόμενη φορά που θα περάσουμε τους στενούς δρόμους της Κυψέλης, να σηκώσουμε λίγο το κεφάλι να κοιτάξουμε στα στενά μπαλκονάκια με τις πλαστικές καρέκλες. Εκεί κάθονται και μας παρατηρούν. Πρέπει πάλι να θυμηθούμε.
Να θυμηθούμε ότι πρέπει να τους πούμε την αλήθεια. Μόνο σ΄εκείνους την αλήθεια, όχι στον εαυτό μας. Γιατί εμείς δεν αντέχουμε.
Δεν είναι παρηγοριά, είναι η αλήθεια που χρωστάμε.
Δείξτε λίγο υπομονή μέχρι να "κατέβει" η μουσική του Μάνου Λοίζου. Μπορεί κι εσεις, όπως εγώ, να μη βρίσκετε άλλο τρόπο.
Θα τους συναντήσετε στα συνοικιακά καφενεία. Να κοιτάνε τις θολές τζαμαρίες με βλέμμα απροσδιόριστο.
Θα τους προσπεράσετε στους θαλάμους των δημόσιων νοσοκομείων.
Ίσως τους ακούτε να σέρνουν αργά τα βήματα τους στο διπλανό διαμέρισμα, τα σιωπηλά βράδια του Αυγούστου. Ίσως πάλι ακούτε την τηλεόρασή τους μονίμως ανοιχτή.
Δεν μιλάνε πολύ. Είναι μόνοι τους, ακόμα κι όταν βρίσκονται μέσα στους πολλούς.
Βρίσκονται στην όγδοη ή και στην ένατη δεκαετία της ζωής τους. Μιας ζωής χαρισμένης στους άλλους, μιας ζωής που δεν έζησαν για να ζήσουν καλύτερα οι άλλοι, οι συνάνθρωποί τους. Παλιότερα τους έλεγαν μιάσματα, αργότερα λοιδορήθηκαν και στο τέλος καταπλακώθηκαν από τα υλικά της κατάρρευσης ενός κόσμου που περίμεναν με προσμονή και ποτέ δεν ήρθε.
Την επόμενη φορά που βιαστικοί θα κορνάρουμε στον γέροντα ή στην γερόντισσα που αργεί να περάσει στην απέναντι μεριά του δρόμου, να θυμηθούμε.
Την επόμενη φορά που θα περάσουμε τους στενούς δρόμους της Κυψέλης, να σηκώσουμε λίγο το κεφάλι να κοιτάξουμε στα στενά μπαλκονάκια με τις πλαστικές καρέκλες. Εκεί κάθονται και μας παρατηρούν. Πρέπει πάλι να θυμηθούμε.
Να θυμηθούμε ότι πρέπει να τους πούμε την αλήθεια. Μόνο σ΄εκείνους την αλήθεια, όχι στον εαυτό μας. Γιατί εμείς δεν αντέχουμε.
Δεν είναι παρηγοριά, είναι η αλήθεια που χρωστάμε.
Δείξτε λίγο υπομονή μέχρι να "κατέβει" η μουσική του Μάνου Λοίζου. Μπορεί κι εσεις, όπως εγώ, να μη βρίσκετε άλλο τρόπο.
Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ
Καλημερίζω τη φάτσα μου, σημερινή, αγουροξυπνημένη κι αυτή, της εύχομαι καλό μήνα. Καλημερίζω και σιχτιρίζω τον Κοππερ που έμαθε να ανοίγει το ψυγείο και δημιουργεί προβλήματα. Γιατί δεν τον φτάνει που κατεβάζει στο πάτωμα ο΄τι σχεδόν υπάρχει στο ψυγείο, για να βρει κάτι της αρεσκείας του –που δεν βρίσκει- μετά δεν κλείνει τη πόρτα. Πόση ζωή έχει ένα ψυγείο που η πόρτα του παραμένει 6 και 8 ώρες ανοιχτή; Φοβάμαι θα το ανακαλύψω σύντομα. Εκτός κι αν βρεθεί κάποια άλλη λύση.
Καλημερίζω κι εσάς και σας εύχομαι επίσης καλό μήνα. Όντας μετεμψύχωση μάγισσας του μεσαίωνα, μπορώ να σας πω σχεδόν με σιγουριά, ότι αυτός ο μήνας δεν θα είναι και ο καλύτερος. Οχυρωθείτε, ντυθείτε καλά, κυρίως από μέσα σας.
:-)
ΥΓ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ! Η ασχετοσύνη μου με οδήγησε να βάλω κατα λάθος comment moderation. Σήμερα το βράδυ κατάλαβα το λάθος. Δεν ήταν πρόθεσή μου. Νομίζω και ελπίζω ότι το διόρθωσα.
Καλημερίζω κι εσάς και σας εύχομαι επίσης καλό μήνα. Όντας μετεμψύχωση μάγισσας του μεσαίωνα, μπορώ να σας πω σχεδόν με σιγουριά, ότι αυτός ο μήνας δεν θα είναι και ο καλύτερος. Οχυρωθείτε, ντυθείτε καλά, κυρίως από μέσα σας.
:-)
ΥΓ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ! Η ασχετοσύνη μου με οδήγησε να βάλω κατα λάθος comment moderation. Σήμερα το βράδυ κατάλαβα το λάθος. Δεν ήταν πρόθεσή μου. Νομίζω και ελπίζω ότι το διόρθωσα.
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27, 2006
ΓΙΑΤΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ
Στο τέλος της ημέρας θα γίνει ο απολογισμός. Έτσι γίνεται πάντα. Καλό είναι όμως και στο ενδιάμεσο να κάνει κανείς τη σούμα, να βλέπει που βρίσκεται.
Οι διαδικτυακές σχέσεις έχουν τα προτερήματά τους, κρύβουν όμως και παγίδες. Νομίζω ότι είναι ορατές στους περισσότερους γι΄αυτό δεν θα το κουράσω. Δύο λόγια μόνο.
Εύκολες μυθοποιήσεις και απομυθοποιήσεις, διολίσθηση, ασυναίσθητη, σε μετατροπή του εικονικού σε πραγματικό. Ένταξη σε «ομάδες» και «παρέες» αλληλοθαυμασμού και κολακείας.
Μας δίνει τη δυνατότητα να «ξεφύγουμε» από αυτό που ζούμε και να μεταφερθούμε σε αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να ζούμε, να συναναστραφούμε με αυτούς που μας «καταλαβαίνουν», με εκείνους που αντιλαμβάνονται, τάχα μου, το μέγεθος της αξίας μας. Ο ιντερνετικός κόσμος που επιλέγουμε και οικοδομούμε είναι πολύ "καλύτερος" από τον κανονικό.
Υπάρχει απεριόριστη δυνατότητα –νομίζουμε- να παιχτούν παιχνίδια με ανθρώπους, καταστάσεις και με τον εαυτό μας.
Μπορούμε να μιλάμε με πολλές γλώσσες, άλλη γλώσσα δημόσια στο διαδίκτυο, άλλη με παράλληλα emails, άλλη στην καθημερινότητά μας.
Ποιος θα ελέγξει αν είμαστε αυτό που περιγράφουμε; Ποιος μπορεί να ερευνήσει αν στο διαδίκτυο κρύβουμε επιμελώς όσα δεν μπορούμε στην κανονική μας ζωή;
Το διαδίκτυο και οι σχέσεις που δημιουργούνται είναι πράγματι μια συναρπαστική ιστορία. Είναι όμως για τους περισσότερους από μας κάτι καινούργιο. Και όπως πάντα το καινούργιο είναι ενδιαφέρον, περιπετειώδες. Έχει όμως και θύματα, συνήθως τους εαυτούς μας.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Ποιος ξέρει.
Ίσως κάτι να παρατήρησα.
ΥΓ. Το τραγούδι το αφιερώνω στον εαυτό μου. (Μου το επιτρέπετε ε;)
Οι διαδικτυακές σχέσεις έχουν τα προτερήματά τους, κρύβουν όμως και παγίδες. Νομίζω ότι είναι ορατές στους περισσότερους γι΄αυτό δεν θα το κουράσω. Δύο λόγια μόνο.
Εύκολες μυθοποιήσεις και απομυθοποιήσεις, διολίσθηση, ασυναίσθητη, σε μετατροπή του εικονικού σε πραγματικό. Ένταξη σε «ομάδες» και «παρέες» αλληλοθαυμασμού και κολακείας.
Μας δίνει τη δυνατότητα να «ξεφύγουμε» από αυτό που ζούμε και να μεταφερθούμε σε αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να ζούμε, να συναναστραφούμε με αυτούς που μας «καταλαβαίνουν», με εκείνους που αντιλαμβάνονται, τάχα μου, το μέγεθος της αξίας μας. Ο ιντερνετικός κόσμος που επιλέγουμε και οικοδομούμε είναι πολύ "καλύτερος" από τον κανονικό.
Υπάρχει απεριόριστη δυνατότητα –νομίζουμε- να παιχτούν παιχνίδια με ανθρώπους, καταστάσεις και με τον εαυτό μας.
Μπορούμε να μιλάμε με πολλές γλώσσες, άλλη γλώσσα δημόσια στο διαδίκτυο, άλλη με παράλληλα emails, άλλη στην καθημερινότητά μας.
Ποιος θα ελέγξει αν είμαστε αυτό που περιγράφουμε; Ποιος μπορεί να ερευνήσει αν στο διαδίκτυο κρύβουμε επιμελώς όσα δεν μπορούμε στην κανονική μας ζωή;
Το διαδίκτυο και οι σχέσεις που δημιουργούνται είναι πράγματι μια συναρπαστική ιστορία. Είναι όμως για τους περισσότερους από μας κάτι καινούργιο. Και όπως πάντα το καινούργιο είναι ενδιαφέρον, περιπετειώδες. Έχει όμως και θύματα, συνήθως τους εαυτούς μας.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Ποιος ξέρει.
Ίσως κάτι να παρατήρησα.
ΥΓ. Το τραγούδι το αφιερώνω στον εαυτό μου. (Μου το επιτρέπετε ε;)
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 22, 2006
ΑΠΟΠΕΙΡΑ
Υπήρξε μια εποχή που οι υπολογιστές δεν υπήρχαν. Η τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα και το ραδιόφωνο κρατικό, (χουντικό στην προκειμενη περίπτωση), ήταν στο ζενιθ της δύναμής του.
Υπήρξε μια εποχή που τα νέα ψιθυρίζονταν και οι συμβολισμοί ήταν ο αναγκαίος, κάποιες φορές μοναδικός, τρόπος επικοινωνίας.
Υπήρξε μια εποχή που τα βιβλία περνούσαν από χέρι σε χέρι και οι υπογραμμίσεις του προηγούμενου αναγνώστη μπορούσαν να αλλάξουν το νόημα του κειμένου.
Υπήρξε μια εποχή που τα εξώφυλλα των δίσκων δεν ήταν διακοσμητικά, αλλά σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα από μόνα τους.
Υπήρξε μια εποχή που οι έφηβοι, τα νέα παιδιά, άκουγαν δίσκους και ταξίδευαν μακριά. Ηταν ο μόνος τρόπος να ταξιδέψουν. Ηταν η μόνη διέξοδος επικοινωνίας με τον κόσμο και τον εαυτό τους.
Εκείνη την εποχη κυκλοφόρησε ο δίσκος του Γιάννη Μαρκόπουλου με μελοποιημένα ποιήματα του Γ. Σεφέρη.
Είμαι περίεργος, 35 χρονια μετά, πως «στέκεται» ο στίχος και η μουσική, ποιά συναισθήματα και σκέψεις γεννάει -αν γεννάει- ταξιδεύοντας στο διαδίκτυο.
Το ποίημα έχει τίτλο "Ο γυρισμός του ξενιτεμένου", τραγουδάει ο Λ. Χαλκιας και η Ι. Κιουρτσογλου
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ
«Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ' τον τόπο το δικό σου».
«Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι' όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κατω από τους μεγάλους ίσκιους
κι' έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος».
«Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά - σιγά θα συνηθίσεις·
θ' ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ' το θόλο των πλατάνων
σιγά - σιγά θα 'ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι' οι πλαγιές σου».
«Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ' αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπώ σ' αυτή τη στάνη;
οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους
κι' όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους».
«Παλιέ μου φίλε δε μ' ακούς;
σιγά -σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι' αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι' οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν».
«Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λες
όσο μιλάς τ' ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεται στο χώμα».
«Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ' τη γης κι' απ' τους ανθρώπους».
«Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι' ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα».
Υπήρξε μια εποχή που τα νέα ψιθυρίζονταν και οι συμβολισμοί ήταν ο αναγκαίος, κάποιες φορές μοναδικός, τρόπος επικοινωνίας.
Υπήρξε μια εποχή που τα βιβλία περνούσαν από χέρι σε χέρι και οι υπογραμμίσεις του προηγούμενου αναγνώστη μπορούσαν να αλλάξουν το νόημα του κειμένου.
Υπήρξε μια εποχή που τα εξώφυλλα των δίσκων δεν ήταν διακοσμητικά, αλλά σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα από μόνα τους.
Υπήρξε μια εποχή που οι έφηβοι, τα νέα παιδιά, άκουγαν δίσκους και ταξίδευαν μακριά. Ηταν ο μόνος τρόπος να ταξιδέψουν. Ηταν η μόνη διέξοδος επικοινωνίας με τον κόσμο και τον εαυτό τους.
Εκείνη την εποχη κυκλοφόρησε ο δίσκος του Γιάννη Μαρκόπουλου με μελοποιημένα ποιήματα του Γ. Σεφέρη.
Είμαι περίεργος, 35 χρονια μετά, πως «στέκεται» ο στίχος και η μουσική, ποιά συναισθήματα και σκέψεις γεννάει -αν γεννάει- ταξιδεύοντας στο διαδίκτυο.
Το ποίημα έχει τίτλο "Ο γυρισμός του ξενιτεμένου", τραγουδάει ο Λ. Χαλκιας και η Ι. Κιουρτσογλου
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ
«Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ' τον τόπο το δικό σου».
«Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι' όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κατω από τους μεγάλους ίσκιους
κι' έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος».
«Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά - σιγά θα συνηθίσεις·
θ' ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ' το θόλο των πλατάνων
σιγά - σιγά θα 'ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι' οι πλαγιές σου».
«Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ' αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπώ σ' αυτή τη στάνη;
οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους
κι' όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους».
«Παλιέ μου φίλε δε μ' ακούς;
σιγά -σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι' αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι' οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν».
«Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λες
όσο μιλάς τ' ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεται στο χώμα».
«Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ' τη γης κι' απ' τους ανθρώπους».
«Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι' ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα».
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΧΤΕΣ
Χτες βράδυ σε μια ταβέρνα άκουγα μια συζήτηση σε διπλανό τραπέζι. Για τους "τυχερούς" και τους "άτυχους" αυτής της ζωής. Για το πως η τράπουλα είναι σημαδεμένη και δεν έχει τίποτα νόημα.
Και έτσι κακότροπος και γεροστριμμένος που είμαι κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Μου πήρε 20 λεπτά να συνέλθω. Και δεν ήθελα να μιλήσω σε άνθρωπο.
Έχει νόημα ρε πούστη μου, έχει πολύ, πάρα πολύ νόημα, μονολογούσα. Έχω βαρεθεί όμως να το φωνάζω και να εισπράττω ειρωνεία ή συγκαταβατικά χαμόγελα.
Έτσι αρκούμαι στις μικρές και μεγάλες νίκες της καθημερινότητας και των φίλων μου.
Λοιπόν έχω φίλους και καμαρώνω γι αυτούς. Έχω φίλους και φίλες σαν την μικρή μου, την x-psilikatzoy. Διαβάστε το ποστ και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Δεν είναι ΟΛΑ ισοπεδωμένα.
ΕΧΕΙ νόημα η στάση μας, η πράξη και το συναίσθημά μας. Κάνει τη ζωή τη δική μας και των άλλων ομορφότερη, πιο φωτεινή, περισσότερο αξιοπρεπή και πολιτισμένη.
Έπρεπε να ήσουν εκεί στην ταβέρνα κωλόπαιδο, να τους πεις αυτά που σήμερα έγραψες. Δεν ήσουνα.
Δεν πειράζει, αρκεί που το έγραψες.
Γι αυτό δώρο, δανεικό απο τον Μάνο Χατζιδακι, ένα από τα Χαμόγελα της Τζοκόντα για σένα και τον Καλτσό
Και έτσι κακότροπος και γεροστριμμένος που είμαι κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Μου πήρε 20 λεπτά να συνέλθω. Και δεν ήθελα να μιλήσω σε άνθρωπο.
Έχει νόημα ρε πούστη μου, έχει πολύ, πάρα πολύ νόημα, μονολογούσα. Έχω βαρεθεί όμως να το φωνάζω και να εισπράττω ειρωνεία ή συγκαταβατικά χαμόγελα.
Έτσι αρκούμαι στις μικρές και μεγάλες νίκες της καθημερινότητας και των φίλων μου.
Λοιπόν έχω φίλους και καμαρώνω γι αυτούς. Έχω φίλους και φίλες σαν την μικρή μου, την x-psilikatzoy. Διαβάστε το ποστ και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Δεν είναι ΟΛΑ ισοπεδωμένα.
ΕΧΕΙ νόημα η στάση μας, η πράξη και το συναίσθημά μας. Κάνει τη ζωή τη δική μας και των άλλων ομορφότερη, πιο φωτεινή, περισσότερο αξιοπρεπή και πολιτισμένη.
Έπρεπε να ήσουν εκεί στην ταβέρνα κωλόπαιδο, να τους πεις αυτά που σήμερα έγραψες. Δεν ήσουνα.
Δεν πειράζει, αρκεί που το έγραψες.
Γι αυτό δώρο, δανεικό απο τον Μάνο Χατζιδακι, ένα από τα Χαμόγελα της Τζοκόντα για σένα και τον Καλτσό
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2006
ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΘΗΝΑ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα, ζω σε αυτή τη πόλη. Αυτό που με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι η πλήρης αποσύνδεση της πόλης από την πρόσφατη ιστορία της, των τελευταίων 70 χρόνων ας πούμε.
Όπου κι αν περπατήσεις, Πατησίων, Σταδίου, Σόλωνος, Ιπποκράτους, Πανεπιστημίου, Πειραιώς, υπάρχει το υπόστρωμα μεγάλων γεγονότων, δικτατορίες, πραξικοπήματα, Κατοχή, Δεκεμβριανά, εμφύλιος, λαϊκές εξεγέρσεις, ματωμένες διαδηλώσεις, συνταγματικές εκτροπές, όλα είναι εκεί. Παρόντα τα γεγονότα, παρών ο τόπος αλλά απούσα η σύνδεση του χώρου με το χρόνο και την εξέλιξή τους.
Να είχα την οικονομική δυνατότητα να έβαζα 20 γιγαντοοθόνες σε κεντρικά σημεία της πόλης να βλέπουμε τι έγινε σε ΕΚΕΙΝΟ το σημείο της Αθήνας πριν 20,30,40, 50, 60,70 χρόνια. Να ακούμε τη φωνή της Κοτοπούλη και της Λαμπέτη, του Παλαμά, του Κατράκη, της Μπέλλου. Να βλέπουμε σε σκηνές από παλιές ελληνικές ταινίες το ίδιο σημείο πριν δεκάδες χρόνια. Να ακούμε τη μουσική του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκη, του...
Να ξέρω όταν περνάω έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος στην Πανεπιστημίου ότι σε αυτές τις σκάλες δολοφονήθηκαν νέα παιδιά, φοιτητές, από τις δυνάμεις κατοχής. Να ξέρω ότι από την ταράτσα της Μεγ. Βρετανίας πυροβολούσαν κι εκτελούσαν διαδηλωτές οι ταγματασφαλίτες.
Δεν την έχω όμως αυτή την δυνατότητα. Αυτοί που την έχουν, η οικονομική και η πολιτική εξουσία ΔΕΝ θα το κάνουν, δεν θα το προτείνουν καν. Δεν συμφέρει η μνήμη, όχι γιατί κοστίζει ακριβά, -ο αγώνας τους να επιβάλλουν τη λήθη κοστίζει πολλαπλάσια-, αλλά γιατί ξέρουν πως όταν συνδέεται το παρόν με το παρελθόν, μπαίνει σε σοβαρό κίνδυνο το φαύλο μέλλον τους.
Αυτή η πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω έχει μια ιστορία συγκεκριμένη, καθόλου αόριστη και γενική. Σε αυτή τη πόλη πλανώνται σήματα. Ακούστε τη Σωτηρία...
Αθήνα συγνώμη.
Όπου κι αν περπατήσεις, Πατησίων, Σταδίου, Σόλωνος, Ιπποκράτους, Πανεπιστημίου, Πειραιώς, υπάρχει το υπόστρωμα μεγάλων γεγονότων, δικτατορίες, πραξικοπήματα, Κατοχή, Δεκεμβριανά, εμφύλιος, λαϊκές εξεγέρσεις, ματωμένες διαδηλώσεις, συνταγματικές εκτροπές, όλα είναι εκεί. Παρόντα τα γεγονότα, παρών ο τόπος αλλά απούσα η σύνδεση του χώρου με το χρόνο και την εξέλιξή τους.
Να είχα την οικονομική δυνατότητα να έβαζα 20 γιγαντοοθόνες σε κεντρικά σημεία της πόλης να βλέπουμε τι έγινε σε ΕΚΕΙΝΟ το σημείο της Αθήνας πριν 20,30,40, 50, 60,70 χρόνια. Να ακούμε τη φωνή της Κοτοπούλη και της Λαμπέτη, του Παλαμά, του Κατράκη, της Μπέλλου. Να βλέπουμε σε σκηνές από παλιές ελληνικές ταινίες το ίδιο σημείο πριν δεκάδες χρόνια. Να ακούμε τη μουσική του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκη, του...
Να ξέρω όταν περνάω έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος στην Πανεπιστημίου ότι σε αυτές τις σκάλες δολοφονήθηκαν νέα παιδιά, φοιτητές, από τις δυνάμεις κατοχής. Να ξέρω ότι από την ταράτσα της Μεγ. Βρετανίας πυροβολούσαν κι εκτελούσαν διαδηλωτές οι ταγματασφαλίτες.
Δεν την έχω όμως αυτή την δυνατότητα. Αυτοί που την έχουν, η οικονομική και η πολιτική εξουσία ΔΕΝ θα το κάνουν, δεν θα το προτείνουν καν. Δεν συμφέρει η μνήμη, όχι γιατί κοστίζει ακριβά, -ο αγώνας τους να επιβάλλουν τη λήθη κοστίζει πολλαπλάσια-, αλλά γιατί ξέρουν πως όταν συνδέεται το παρόν με το παρελθόν, μπαίνει σε σοβαρό κίνδυνο το φαύλο μέλλον τους.
Αυτή η πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω έχει μια ιστορία συγκεκριμένη, καθόλου αόριστη και γενική. Σε αυτή τη πόλη πλανώνται σήματα. Ακούστε τη Σωτηρία...
Αθήνα συγνώμη.
Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006
Δευτέρα, Αυγούστου 28, 2006
ΤΟΣΟ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΕ
Είναι φίλη. Ενα απο τα πλέον προικισμένα και συγκροτημένα άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Συμπορεύεται με τη κατάθλιψη εδώ και χρόνια. Πριν λίγο καιρό, σε δύσκολες στιγμές, μου έστειλε ένα email. Το αποθήκευσα και το ξέχασα.
Την Τετάρτη που πέρασε διάβασα αυτό το συγκλονιστικό ποστ του Padrazo. Θυμήθηκα το email της φίλης μου. Μιλήσαμε, την παρότρυνα να διαβάσει το ποστ και της ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω την επιστολή της. Δέχτηκε αν και διστακτικά είναι η αλήθεια.
Πιστεύω ότι οφείλουμε όσο μπορούμε να καταλάβουμε. Να καταλάβουμε τελείως αποκλείεται. Όσο μπορούμε...
Πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει το να πάει κανείς στο φούρνο της γειτονιάς του ή στο περίπτερο για τσιγάρα; Πόσο μακριά απο μας είναι όλα αυτά; Πόσο κοντά μας;
Παραθέτω την επιστολή ως έχει:
"Κάποιος να την διώξει – κάποιος – να με βοηθήσει
Δεν φεύγει
Έρχεται ξανά και ξανά με συμμάχους και χάνω τη χαρά- την ξεχνάω – ξεχνώ τους λόγους
Είναι κύμα η λύπη κι όταν ο προφανής λόγος απουσιάζει, φουσκώνει…
Έχω να προστατεύω την Τελίτσα μου και να παρηγορώ τον Bill.
Ο Γιώργος δεν με χρειάζεται έτσι- δεν κάνω καλό σε κανέναν έτσι-
Δέσμια του φόβου του μεγάλου του αρχέγονου, του φόβου που σταματάει τα πάντα, του φόβου που δεν μ αφήνει ν αφεθώ να αγαπηθώ, που όλα τα σκεπάζει και κρατάει το όπλο μου το μυαλό μου – εκεί- στις ασήμαντες εγωκεντρικές του μούσες στις φοβίες.
Χρόνια κι άλλα χρόνια κι άλλα τόσα χρόνια γύρω μου εκείνες , οι φοβίες, γύρω τους εγώ. Ποιος δικαιούται να με βασανίζει έτσι μ ένα όπλο που όλοι το θεωρούν δικό μου – μέχρι και μηχανισμό άμυνας τις έχουν ονομάσει κι εγώ λιώνω, λιώνω μέχρι που εξαφανίζομαι και τη θέση μου παίρνει αυτή η μεσήλικη χοντρή που φουσκώνει από τα χάπια ή την έλλειψή τους, τα οιστρογόνα ή την έλλειψή τους , που θεωρεί κατόρθωμα την επίσκεψη στο περίπτερο – και περιμένει και επιβράβευση και συνεχώς και δικαίως σκέφτεται πόσο κουραστική είναι, πόσο γοητευτική δεν είναι, και ντρέπεται και κρύβεται μέχρι ο πόνος να γίνει πάλι οξύς και να ζητήσει βοήθεια, για να ντραπεί ξανά μετά και να στεγνώσει – να παγώσει για να μην πονάει τόσο και να μην φαίνεται τόσο Εγώ.
Θέλω την εύνοια της μοίρας, θέλω όλες τις ευχές των αστεριών, όλα τα θαύματα της επιστήμης για να γίνω καλά.
Γιατί δεν είμαι.
Ήμουνα το θυμάμαι. Ωραία το θυμάμαι- μόνο να είμαι άσχημη με φόβιζε κι η μπαλαρίνα στο λούνα-παρκ.
Όλα τα άλλα, ανοιχτός ορίζοντας! Και μέλλον με σχέδια- καθόλου λογικά, αλλά αβίαστα χωρίς παραμέτρους και προϋποθέσεις- χωρίς καν τσαντάκι με φάρμακα η ζωή μου – ήταν ζωή.
Δύσκολα και μπερδεμένα , αλλά βουτούσα στα βαθιά.
Τώρα αμμουδιά – να κοιτάω τη θέα, τον ορίζοντα -πάλι αυτόν- για να θυμάμαι που ήμουνα , ποια , πως ήμουν.
Και διαλέγω να μου αρέσω τότε, και διαλέγω να ξαναγίνω αυτή η τότε και να μείνω και να φύγω έτσι.
Μπορώ όμως ?
Γίνεται? "
ΥΓ Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι η φίλη μου δεν είναι μεσήλιξ, είναι αρκετά νεώτερη. Εχει επίσης τη σημασία του το γεγονός ότι δεν είναι χοντρή και άσχημη, είναι αντιθέτως γυναίκα προκλητικής ομορφιάς. Βλέπετε για κάποιους οι καθρέφτες είναι μονίμως, χωρίς να το επιδιώκουν οι ίδιοι, παραμορφωτικοί.
Την Τετάρτη που πέρασε διάβασα αυτό το συγκλονιστικό ποστ του Padrazo. Θυμήθηκα το email της φίλης μου. Μιλήσαμε, την παρότρυνα να διαβάσει το ποστ και της ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω την επιστολή της. Δέχτηκε αν και διστακτικά είναι η αλήθεια.
Πιστεύω ότι οφείλουμε όσο μπορούμε να καταλάβουμε. Να καταλάβουμε τελείως αποκλείεται. Όσο μπορούμε...
Πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει το να πάει κανείς στο φούρνο της γειτονιάς του ή στο περίπτερο για τσιγάρα; Πόσο μακριά απο μας είναι όλα αυτά; Πόσο κοντά μας;
Παραθέτω την επιστολή ως έχει:
"Κάποιος να την διώξει – κάποιος – να με βοηθήσει
Δεν φεύγει
Έρχεται ξανά και ξανά με συμμάχους και χάνω τη χαρά- την ξεχνάω – ξεχνώ τους λόγους
Είναι κύμα η λύπη κι όταν ο προφανής λόγος απουσιάζει, φουσκώνει…
Έχω να προστατεύω την Τελίτσα μου και να παρηγορώ τον Bill.
Ο Γιώργος δεν με χρειάζεται έτσι- δεν κάνω καλό σε κανέναν έτσι-
Δέσμια του φόβου του μεγάλου του αρχέγονου, του φόβου που σταματάει τα πάντα, του φόβου που δεν μ αφήνει ν αφεθώ να αγαπηθώ, που όλα τα σκεπάζει και κρατάει το όπλο μου το μυαλό μου – εκεί- στις ασήμαντες εγωκεντρικές του μούσες στις φοβίες.
Χρόνια κι άλλα χρόνια κι άλλα τόσα χρόνια γύρω μου εκείνες , οι φοβίες, γύρω τους εγώ. Ποιος δικαιούται να με βασανίζει έτσι μ ένα όπλο που όλοι το θεωρούν δικό μου – μέχρι και μηχανισμό άμυνας τις έχουν ονομάσει κι εγώ λιώνω, λιώνω μέχρι που εξαφανίζομαι και τη θέση μου παίρνει αυτή η μεσήλικη χοντρή που φουσκώνει από τα χάπια ή την έλλειψή τους, τα οιστρογόνα ή την έλλειψή τους , που θεωρεί κατόρθωμα την επίσκεψη στο περίπτερο – και περιμένει και επιβράβευση και συνεχώς και δικαίως σκέφτεται πόσο κουραστική είναι, πόσο γοητευτική δεν είναι, και ντρέπεται και κρύβεται μέχρι ο πόνος να γίνει πάλι οξύς και να ζητήσει βοήθεια, για να ντραπεί ξανά μετά και να στεγνώσει – να παγώσει για να μην πονάει τόσο και να μην φαίνεται τόσο Εγώ.
Θέλω την εύνοια της μοίρας, θέλω όλες τις ευχές των αστεριών, όλα τα θαύματα της επιστήμης για να γίνω καλά.
Γιατί δεν είμαι.
Ήμουνα το θυμάμαι. Ωραία το θυμάμαι- μόνο να είμαι άσχημη με φόβιζε κι η μπαλαρίνα στο λούνα-παρκ.
Όλα τα άλλα, ανοιχτός ορίζοντας! Και μέλλον με σχέδια- καθόλου λογικά, αλλά αβίαστα χωρίς παραμέτρους και προϋποθέσεις- χωρίς καν τσαντάκι με φάρμακα η ζωή μου – ήταν ζωή.
Δύσκολα και μπερδεμένα , αλλά βουτούσα στα βαθιά.
Τώρα αμμουδιά – να κοιτάω τη θέα, τον ορίζοντα -πάλι αυτόν- για να θυμάμαι που ήμουνα , ποια , πως ήμουν.
Και διαλέγω να μου αρέσω τότε, και διαλέγω να ξαναγίνω αυτή η τότε και να μείνω και να φύγω έτσι.
Μπορώ όμως ?
Γίνεται? "
ΥΓ Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι η φίλη μου δεν είναι μεσήλιξ, είναι αρκετά νεώτερη. Εχει επίσης τη σημασία του το γεγονός ότι δεν είναι χοντρή και άσχημη, είναι αντιθέτως γυναίκα προκλητικής ομορφιάς. Βλέπετε για κάποιους οι καθρέφτες είναι μονίμως, χωρίς να το επιδιώκουν οι ίδιοι, παραμορφωτικοί.
Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Λένε ότι τα όνειρα στοιχειώνουν τη ζωή μας.
Δεν βλέπω πια πολλά όνειρα ή δεν θυμάμαι όσα βλέπω. Η ανάγκη όμως των ονείρων είναι πάντοτε παρούσα. Για να ικανοποιήσω εν μέρει αυτή την ανάγκη, κατασκευάζω όνειρα όταν δεν κοιμάμαι ή λίγο πριν κοιμηθώ.
Αυτή η διαδικασία μπερδεύει τα πράγματα. Μετά από λίγο καιρό δεν θυμάσαι αν το όνειρο το είδες κοιμισμένος η το κατασκεύασες ξύπνιος. Καμιά φορά το κατασκευασμένο όνειρο εισχωρεί στον κόσμο του ύπνου και μεταλλάσσεται, γίνεται εφιάλτης.
Αυτή η διαδικασία κατασκευής ονείρων έρχονται στιγμές που γίνεται τρομακτική. Είναι οι φορές που ανακαλύπτεις ξαφνικά πως τα όνειρα που κατασκευάζεις δεν είναι δικά σου. Τα αντέγραψες ή επιβλήθηκαν από το στενό και ευρύτερο πλαίσιο που καθορίζει τη ζωή σου. Η τέλεια ήττα, ο απόλυτος εξευτελισμός.
Αυτή η διαδικασία μπορεί να σε εμποδίσει να ζήσεις τις στιγμές που αξίζουν γιατί ίσως ταυτόχρονα να ονειρεύεσαι κάτι άλλο. Αφήνει μετέωρες και χωρίς περιεχόμενο τις συμβουλές για περισσότερο ρεαλισμό και λιγότερη ονειροπόληση, γιατί μπερδεύεται επικίνδυνα το πραγματικό με το φανταστικό.
Λένε πως ένα από τα σημαντικότερα καταφύγια του ανθρώπου στις πολύ δύσκολες στιγμές, είναι τα όνειρά του. Το πιστεύω πια, έστω κι αργά.
Λέω να αρχίσω να σέβομαι τα όνειρά μου. Μήπως και περισωθεί κάτι αληθινό από τον κόσμο των ονείρων.
Λέω πως η ζωή μας στοιχειώνει τα όνειρά μας
Δεν βλέπω πια πολλά όνειρα ή δεν θυμάμαι όσα βλέπω. Η ανάγκη όμως των ονείρων είναι πάντοτε παρούσα. Για να ικανοποιήσω εν μέρει αυτή την ανάγκη, κατασκευάζω όνειρα όταν δεν κοιμάμαι ή λίγο πριν κοιμηθώ.
Αυτή η διαδικασία μπερδεύει τα πράγματα. Μετά από λίγο καιρό δεν θυμάσαι αν το όνειρο το είδες κοιμισμένος η το κατασκεύασες ξύπνιος. Καμιά φορά το κατασκευασμένο όνειρο εισχωρεί στον κόσμο του ύπνου και μεταλλάσσεται, γίνεται εφιάλτης.
Αυτή η διαδικασία κατασκευής ονείρων έρχονται στιγμές που γίνεται τρομακτική. Είναι οι φορές που ανακαλύπτεις ξαφνικά πως τα όνειρα που κατασκευάζεις δεν είναι δικά σου. Τα αντέγραψες ή επιβλήθηκαν από το στενό και ευρύτερο πλαίσιο που καθορίζει τη ζωή σου. Η τέλεια ήττα, ο απόλυτος εξευτελισμός.
Αυτή η διαδικασία μπορεί να σε εμποδίσει να ζήσεις τις στιγμές που αξίζουν γιατί ίσως ταυτόχρονα να ονειρεύεσαι κάτι άλλο. Αφήνει μετέωρες και χωρίς περιεχόμενο τις συμβουλές για περισσότερο ρεαλισμό και λιγότερη ονειροπόληση, γιατί μπερδεύεται επικίνδυνα το πραγματικό με το φανταστικό.
Λένε πως ένα από τα σημαντικότερα καταφύγια του ανθρώπου στις πολύ δύσκολες στιγμές, είναι τα όνειρά του. Το πιστεύω πια, έστω κι αργά.
Λέω να αρχίσω να σέβομαι τα όνειρά μου. Μήπως και περισωθεί κάτι αληθινό από τον κόσμο των ονείρων.
Λέω πως η ζωή μας στοιχειώνει τα όνειρά μας
Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Επιστροφή μοναχική χθες αργά το βράδυ. Η μικρή έμεινε στο σπίτι μιας συμμαθητριάς της , κοντά στην Καρύταινα.
Αύριο δουλειά και ΔΕΝ θέλω να πάω. Τι να κάνω γιατρέ;
Περίεργο αυτό το φετινό καλοκαίρι, αδικαιολόγητα (;), μελαγχολικό.
Χαίρομαι που σας (ξανα)βρίσκω.
Αύριο δουλειά και ΔΕΝ θέλω να πάω. Τι να κάνω γιατρέ;
Περίεργο αυτό το φετινό καλοκαίρι, αδικαιολόγητα (;), μελαγχολικό.
Χαίρομαι που σας (ξανα)βρίσκω.
Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006
ΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ
Αναχωρούμε. Το πρωί. Η κόρη μου, ο σκύλος κι εγώ. Προορισμός τα χωριά της Αργιθέας, πάνω από τον Αχελώο. Εκεί περίπου που γίνεται η εκτροπή, θα βγάλω φωτογραφίες να θυμόμαστε πως ήταν. Εκεί περίπου που έδωσε τέλος στη ζωή του ο Αρης. Ακριβως στα σύνορα τριών νομών, Καρδίτσας-Αρτας-Καρπενησίου. Πως λέμε τριεθνές; Κάπως έτσι.
Χαρά η μικρή, την περιμένουν οι φίλοι της. Χαρά κι ο Κόπερ που θα κυνηγάει προβατάκια και κοτούλες. Εγώ στο ανάμεσα γιατί θα αγχώνομαι με τη μικρή που θα εξαφανίζεται με τη συμμορία, αλλά θα έχω την απόλυτη ησυχία να διαβάσω. (αφου τελειώνω με με τα μαγειρέματα και το νοικοκυριό εννοείται... :-))
Την περασμένη εβδομάδα κέρδισα στα Goody's μιά τρίμηνη σύνδεση στο internet, δανείστηκα το laptop της αδελφής μου και μπορεί να σας στείλω καμμιά φωτο, να δείτε πως ζούμε και μεις στην άγρια φύση...
Καλά να περνάτε, αλλά κυρίως καλά να είστε.
Χαρά η μικρή, την περιμένουν οι φίλοι της. Χαρά κι ο Κόπερ που θα κυνηγάει προβατάκια και κοτούλες. Εγώ στο ανάμεσα γιατί θα αγχώνομαι με τη μικρή που θα εξαφανίζεται με τη συμμορία, αλλά θα έχω την απόλυτη ησυχία να διαβάσω. (αφου τελειώνω με με τα μαγειρέματα και το νοικοκυριό εννοείται... :-))
Την περασμένη εβδομάδα κέρδισα στα Goody's μιά τρίμηνη σύνδεση στο internet, δανείστηκα το laptop της αδελφής μου και μπορεί να σας στείλω καμμιά φωτο, να δείτε πως ζούμε και μεις στην άγρια φύση...
Καλά να περνάτε, αλλά κυρίως καλά να είστε.
Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Είναι μικρή, είναι πανέξυπνη, είναι γλυκειά, είναι σπασαρχίδω κάποιες φορές, είναι ευαίσθητη, και φέρνει στο ποστ της ένα μήνυμα ελπίδας. Στα χαλάσματα, μέσα στο θάνατο και το τρόμο, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που πολεμάνε για την αξιοπρέπεια ΟΛΩΝ μας. Η Krot το έκανε το μικρό θαύμα της, μεταφέρει τη φωνή τους. Με την άδεια της το αναπαράγω:
Φίλες και Φίλοι του Θεάτρου, της Μουσικής...
Σας στέλνουμε αυτό το μήνυμα από τον πολιτιστικό χώρο Tournesol (Ηλιοτρόπιο), χώρο εργασίας του συνδέσμου SHAMS (Νεολαία – Θέατρο – Κινηματόγραφος), στη Βηρυτό, που βρίσκεται στην διασταύρωση Ταγιουνέ, εκεί όπου συναντώνται η πόλη και τα νότια προάστια.
Είμαστε ζωντανοί. Εργαζόμαστε: το θέατρο μας είναι ανοιχτό και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, (κυρίως νέοι βεβαίως), συρρέει παρά τους σποραδικούς βομβαρδισμούς, των οποίων ο στόχος είναι ακριβώς να απομονώσουν τις γειτονιές και να εμποδίσουν την επικοινωνία.
Εκφραζόμαστε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε πληροφορίες, δημιουργούμε ένα μικρής εμβέλειας δίκτυο συντονισμού μεταξύ των κοινωνικών οργανώσεων και τις ομάδες προσφύγων από τον νότο ή των προαστίων, (κατ’ εξοχήν στόχοι των Ισραηλινών βομβαρδισμών). Λυπούμαστε για την αξιοθρήνητη επίσημη στάση των Δυτικών χωρών και των ΜΜΕ τους, (γνωρίζοντας βεβαίως ότι δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους πολίτες), και έχουμε ανάγκη από εκδηλώσεις ανθρώπινης αλληλεγγύης που δεν περνάνε στην TF1 ή στη “Monde”.
Μεταξύ μας υπάρχουν Λιβανέζοι όλων των πεποιθήσεων και όλων των δογμάτων, (διανοούμενοι, καλλιτέχνες, κοινωνικοί λειτουργοί, φοιτητές,...χριστιανοί, μουσουλμάνοι, δρούζοι, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, πιστοί, άθεοι, αγνωστικιστές...)
Χωρίς να υιοθετούμε τις πολεμοχαρείς ιδεολογικές θέσεις της Χεζμπολλάχ, χωρίς να αποδεχόμαστε τις ανεύθυνες απαντήσεις των αράβων πωλητών πετρελαίου και των Λιβανέζων εκατομμυριούχων, διεκδικούμε το δικαίωμα να καταγγείλουμε τα ατιμώρητα εγκλήματα του θεοκρατικού κράτους του Ισραήλ κατά των παιδιών, των οικογενειών, των αστικών γειτονιών, των χωριών του νότου, όπως και την ασυγχώρητη συνενοχή της Ευρώπης στην γενοκτονία των Παλαιστινίων και την δολοφονία των πόλεων του Λιβάνου.
Είμαστε βαθύτατα σε ειρήνη και ελεύθεροι. Χαιρόμαστε την ζωή χωρίς κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Δεν χρειαζόμαστε άρματα για να μετακινηθούμε. Δεν χρειαζόμαστε τα διεθνή ΜΜΕ για να σκεπτόμαστε. Η αξιοπρέπεια μας δεν υπαγορεύεται ούτε από την Δαμασκό, ούτε από τη Τεχεράνη, ούτε από το Τελ Αβίβ, ούτε από την Ουάσινγκτον ούτε από το Παρίσι, ούτε από τον ΟΗΕ. Είναι ριζωμένη στην ανθρωπότητα που χλευάζεται και τσακίζεται από όλες τις Βερμαχτ του «πολιτισμένου» κόσμου, αποκλεισμένη από τα «ανθρώπινα δικαιώματα» που κρατιούνται με ζήλο για αυτούς που τα διακηρύττουν.
Εμείς είμαστε καλά. Εσείς;
Roger Assaf, Issam Bou Khaled, Kamal Chayya, Rawya El Chab, Zeina Saab De Melero, Said Serhan, Fadi el Far, Tarek Atoui…
Φίλες και Φίλοι του Θεάτρου, της Μουσικής...
Σας στέλνουμε αυτό το μήνυμα από τον πολιτιστικό χώρο Tournesol (Ηλιοτρόπιο), χώρο εργασίας του συνδέσμου SHAMS (Νεολαία – Θέατρο – Κινηματόγραφος), στη Βηρυτό, που βρίσκεται στην διασταύρωση Ταγιουνέ, εκεί όπου συναντώνται η πόλη και τα νότια προάστια.
Είμαστε ζωντανοί. Εργαζόμαστε: το θέατρο μας είναι ανοιχτό και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, (κυρίως νέοι βεβαίως), συρρέει παρά τους σποραδικούς βομβαρδισμούς, των οποίων ο στόχος είναι ακριβώς να απομονώσουν τις γειτονιές και να εμποδίσουν την επικοινωνία.
Εκφραζόμαστε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε πληροφορίες, δημιουργούμε ένα μικρής εμβέλειας δίκτυο συντονισμού μεταξύ των κοινωνικών οργανώσεων και τις ομάδες προσφύγων από τον νότο ή των προαστίων, (κατ’ εξοχήν στόχοι των Ισραηλινών βομβαρδισμών). Λυπούμαστε για την αξιοθρήνητη επίσημη στάση των Δυτικών χωρών και των ΜΜΕ τους, (γνωρίζοντας βεβαίως ότι δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους πολίτες), και έχουμε ανάγκη από εκδηλώσεις ανθρώπινης αλληλεγγύης που δεν περνάνε στην TF1 ή στη “Monde”.
Μεταξύ μας υπάρχουν Λιβανέζοι όλων των πεποιθήσεων και όλων των δογμάτων, (διανοούμενοι, καλλιτέχνες, κοινωνικοί λειτουργοί, φοιτητές,...χριστιανοί, μουσουλμάνοι, δρούζοι, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, πιστοί, άθεοι, αγνωστικιστές...)
Χωρίς να υιοθετούμε τις πολεμοχαρείς ιδεολογικές θέσεις της Χεζμπολλάχ, χωρίς να αποδεχόμαστε τις ανεύθυνες απαντήσεις των αράβων πωλητών πετρελαίου και των Λιβανέζων εκατομμυριούχων, διεκδικούμε το δικαίωμα να καταγγείλουμε τα ατιμώρητα εγκλήματα του θεοκρατικού κράτους του Ισραήλ κατά των παιδιών, των οικογενειών, των αστικών γειτονιών, των χωριών του νότου, όπως και την ασυγχώρητη συνενοχή της Ευρώπης στην γενοκτονία των Παλαιστινίων και την δολοφονία των πόλεων του Λιβάνου.
Είμαστε βαθύτατα σε ειρήνη και ελεύθεροι. Χαιρόμαστε την ζωή χωρίς κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Δεν χρειαζόμαστε άρματα για να μετακινηθούμε. Δεν χρειαζόμαστε τα διεθνή ΜΜΕ για να σκεπτόμαστε. Η αξιοπρέπεια μας δεν υπαγορεύεται ούτε από την Δαμασκό, ούτε από τη Τεχεράνη, ούτε από το Τελ Αβίβ, ούτε από την Ουάσινγκτον ούτε από το Παρίσι, ούτε από τον ΟΗΕ. Είναι ριζωμένη στην ανθρωπότητα που χλευάζεται και τσακίζεται από όλες τις Βερμαχτ του «πολιτισμένου» κόσμου, αποκλεισμένη από τα «ανθρώπινα δικαιώματα» που κρατιούνται με ζήλο για αυτούς που τα διακηρύττουν.
Εμείς είμαστε καλά. Εσείς;
Roger Assaf, Issam Bou Khaled, Kamal Chayya, Rawya El Chab, Zeina Saab De Melero, Said Serhan, Fadi el Far, Tarek Atoui…
Σάββατο, Ιουλίου 15, 2006
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ;
Γιατι είμαι τρυφερός...
...διακριτικός,
...διακριτικός,
...απόλυτα εχέμυθος,
...και ασφαλώς κομψός και γυμνασμένος!
Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ
Οι παραστάσεις και οι εικόνες που έχει ο καθένας μας είναι διαφορετικές και πολυποίκιλες. Ακόμα και μεις οι ίδιοι μπορεί να αντικρύσουμε το ίδιο τοπίο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και να και να νοιθώσουμε διαφορετικά. Η υποκειμενικότητα λοιπόν αλλά και η συγκυρία βασιλεύει. Υπάρχουν ωστόσο και πεδία που φαίνεται πως υπάρχει δεσπόζουσα άποψη, επικρατούσα σε τέτοιο βαθμό που αν εμφανιστεί κάτι που την αμφισβητεί, έστω και στο ελάχιστο, φαντάζει γελοίο και ανευ σημασίας.
Η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι απο εμας για τη Μυκονο και τους Μυκονιάτες, είναι συγκεκριμένη και έχει δημιουργηθεί απο προσωπική μας εμπειρία, διακοπές, τριήμερα κλπ, είτε απο διηγήσεις τρίτων, είτε τέλος απο τα ΜΜΕ. Δεν θα ισχυριστώ ότι είναι ανακριβής η εικόνα που έχουμε. Ισχυρίζομαι, και νομίζω ότι μπορώ να το αποδείξω εύκολα αν χρειαστεί, ότι έχουμε μόνο ένα κομμάτι της εικόνας. Ισχυρίζομαι ότι το σημαντικότερο ποιοτικά κομμάτι της Μυκόνου και των κατοίκων της είναι έξω και πέρα απο το οπτικό μας πεδίο.
Για πολλά χρόνια μια εφημερίδα-πρότυπο, Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ, άνοιξε νέους ορίζοντες, έδωσε άνισες μάχες. Ανθρωποι νέοι, κι άλλοι όχι τόσο νέοι, δούλεψαν για τον τόπο τους μέσα απο την εφημερίδα, πήγαν κόντρα στους καιρούς και τα προστάγματα των συγκυριών.
Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ εδω και λίγα χρόνια έχει αναστείλει την έκδοσή της. Οι άνθρωποί της όμως παραμένουν ενεργοί, σκεπτόμενοι και αισθανόμενοι, λίγο μελαγχολικοί και πολύ αισιόδοξοι, πιό ώριμοι και γι΄αυτό ίσως πιο εκρηκτικοί.
Μερικούς απο τους ανθρώπους αυτούς μου τους γνώρισε, στο πέρασμα των χρόνων, ο Δημήτρης Ρουσουνέλος. Μοναδικός, απο και με επιλογή, φίλος μου απο τα χρόνια του σχολείου με μύησε σε μια περίοδο τριάντα και βάλε χρόνων, στην άλλη αλήθεια του νησιού και των ανθρώπων του. Ο Δημήτρης λοιπόν, αδελφός και συνοδοιπόρος των ονείρων και του ανέφικτου, Μυκονιάτης και επαγγελματίας, έδωσε την παρακάτω απάντηση πριν λίγες μέρες, όταν του ζήτησαν να πει δυο λόγια για τον τόπο του και την επικαιρότητα:
Μύκονος: την υμνούν ποιητές, την διοικούν μπετονιέρες!
(του Δημήτρη Ρουσουνέλου)
scala@otenet.gr
Για κάποιους που ζούμε εδώ και για όσους από τους επισκέπτες, σηκώνουν το χιονάτο γλάσο της επικάλυψης, η Μύκονος, είναι σαν το δέντρο που πληγώναμε.
Ένας παράδεισος όπου επικρατεί η βαθιά ριζωμένη αίσθηση πως όλα επιτρέπονται αφού «Εδώ είναι Μύκονος».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος σαστισμένος πριν λίγα χρόνια απ’ αυτό που έβλεπε και -Καραμανλικώ τω τρόπω- ρώτησε παρέα συνδαιτυμόνων: «ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο;» Ρητορικό το ερώτημα. Εγώ, όνομα δεν είχα να δώσω. Είχα κι έχω την ίδια απάντηση: η Νύχτα. Η Αγορά, η κοινωνική ζωή, ο ύπνος και ο ξύπνιος του νησιού, από τη νύχτα διαφεντεύονται.
Δίνω και ρήματα:
Με προσβάλει η χυδαιότητα και η διαπλοκή που γίνονται κάθε μέρα ταυτόσημες με τις διακοπές στη Μύκονο
Μ’ εκνευρίζει η χαριεντιζόμενη με την εξουσία ισχύς των παρανομούντων.
Με απογοητεύει η έλλειψη αντίστασης στη σπατάλη φυσικών πόρων (ακτογραμμή-μόλυνση θάλασσας-νερό-γεωτρήσεις-φυσικό τοπίο).
Με προβληματίζει το αντικοινωνικό ωράριο των καταστημάτων.
Με θλίβει η απουσία ελευθέρων χώρων καθώς τελούν υπό κατάληψη από τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες, ομπρέλες και αυτοκίνητα.
Με ανησυχούν τέλος: το έλλειμμα δημοκρατίας, όπως αυτό εκφράζεται στην καθημερινότητά μας, η τιμωρούμενη ελεύθερη έκφραση της διαφωνίας, το κλίμα φόβου και υποταγής στις σχέσεις πολίτη-Δήμου, το αβγό του φιδιού που πυρώνουν νέοι άνθρωποι, το ανεξιχνίαστο τριών μεγάλων ενόπλων ληστειών και των αμέτρητων διαρρήξεων κ.ά.
Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι βαριά κουβέντα για έναν τόπο. Αλλά βαρύτερo είναι όταν νοιώθεις το βάρος αυτού του ελλείμματος.
Σαν πρόβλημα όλων των μικρών κοινωνιών ίσως δεν αφορά μόνο τη Μύκονο. Υπάρχει ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση που δεν επιτρέπει διεκδικήσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Υπάρχει δυσκολία να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετική. Αλλά ακόμα και όσοι βολεύονται στη μικρή γυάλινη δημοκρατία στην οποία κινούνται, ας τολμήσουν να διεκδικήσουν το ελάχιστο δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους αν είναι κριτική, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή τους.
Έλλειμμα δημοκρατίας είναι όταν δεν μπορείς να δηλώσεις ότι αγαπάς μεν τον τόπο σου, αλλά αποφασίζεις να ψηφίσεις ή και να συμμετάσχεις ενεργά σε άλλο συνδυασμό. Ας ερωτηθεί ευθέως ο υποψήφιος Δήμαρχος και πρόεδρος των ξενοδόχων (άρα βαρύνουσα προσωπικότητα στο νησί) Ανδρέας Φιορεντίνος, γιατί δεν κοινοποιεί ονόματα από την ομάδα που τον στηρίζει. Η απάντηση είναι ότι την επομένη θα τους χάσει όλους ή τουλάχιστον τους περισσότερους, υπό το βάρος ποικίλων «πιέσεων».
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν συναποφασίζουμε για τα μεγάλα που μας αφορούν κάνοντας χρήση «Συλλόγων Σφραγίδας» που συμφωνούν κι επικροτούν την πολιτική και τους στόχους μας. Πότε συνεδριάζουν, πότε κάνουν εκλογές, πώς τρυπώνουν εκπρόσωποί τους στα διάφορα πόστα;
Έλλειμμα έχουμε όταν για τα δικαιώματά μας αλλά και για κάθε παρατυπία ή παρανομία μας στους ίδιους πάντα ανθρώπους δεσμευόμαστε.
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν ο Δήμος αγοράζει τοπική εφημερίδα, την συντηρεί από χρήματα όλων μας, δεν δημοσιεύει αντίθετη άποψη, ενώ μέσα από τις στήλες της βάλλει απαξιωτικά και προσβλητικά εναντίον όλων όσων εκφράζουν κάτι διαφορετικό,.
Δεκατρία χρόνια μάχης χαρακωμάτων μέσα από την εφημερίδα «Η Μυκονιάτικη» και σαρανταεννιά χρόνια στο νησί με δίδαξαν ότι η Μύκονος υμνείται από ποιητές, αλλά διοικείται από «μπετονιέρες». Από τη μια οι ερασιτέχνες μιας ανθρώπινης ζωής κι από την άλλη οι επαγγελματίες του τζίρου. Άνιση μάχη, αλλά μάχη!
Οι τουριστικοί προορισμοί έχουν μέλλον (προ)διαγεγραμμένο. Χαλάνε αργά ή γρήγορα. Όταν η ανάπτυξη λογίζεται με τόνους μπετόν δεν είναι θέμα προσώπων η σωτηρία τους, αφού και ο πριν κι ο νυν κι ο επόμενος κι όσοι θα διοικήσουν στο μέλλον, θα είναι από το χώρο των οικοδομών και των τουριστικών επενδύσεων. Κι ο τόπος θα πορεύεται, πυρπολώντας με βεγγαλικά, κάθε τόσο κι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς εν χορδαίς και οργάνοις. Πότε με αφορμή μια διαφήμιση, κι άλλοτε για το χατίρι τηλεοπτικής περσόνας. Κι αν σήμερα καίμε τον Άγιο Γιώρη τον Τραχήλη ή τον Σπηλιανό, ανεμόμυλους, παραλίες και πλατείες, αύριο θα ‘χουμε σοβαρότερους λόγους να κάψουμε μια Παραπορτιανή. Μπορεί να πάρει υπουργείο ο δήμαρχός μας. Χαλάλι του!
Μου ζητήθηκε με τετρακόσιες λέξεις να γράψω «τι με πονάει σ’ αυτόν τον τόπο». Αυτό το στεγνό συμπύκνωμα κειμένου επτακοσίων λέξεων, δεν θα προκαλέσει αναστάτωση στους ρυθμούς της πόλης. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, για να περιγράψω με λέξεις «ό,τι μου αρέσει στο νησί» θα χρειαζόμουν τις διπλάσιες.
Καλή σου μέρα, φίλε μου και αδελφέ και συγνώμη για την αυθαίρετη αναδημοσίευση.
Θα το ξανακάνω...
Για την ελπίδα ρε γαμωτο!
Η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι απο εμας για τη Μυκονο και τους Μυκονιάτες, είναι συγκεκριμένη και έχει δημιουργηθεί απο προσωπική μας εμπειρία, διακοπές, τριήμερα κλπ, είτε απο διηγήσεις τρίτων, είτε τέλος απο τα ΜΜΕ. Δεν θα ισχυριστώ ότι είναι ανακριβής η εικόνα που έχουμε. Ισχυρίζομαι, και νομίζω ότι μπορώ να το αποδείξω εύκολα αν χρειαστεί, ότι έχουμε μόνο ένα κομμάτι της εικόνας. Ισχυρίζομαι ότι το σημαντικότερο ποιοτικά κομμάτι της Μυκόνου και των κατοίκων της είναι έξω και πέρα απο το οπτικό μας πεδίο.
Για πολλά χρόνια μια εφημερίδα-πρότυπο, Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ, άνοιξε νέους ορίζοντες, έδωσε άνισες μάχες. Ανθρωποι νέοι, κι άλλοι όχι τόσο νέοι, δούλεψαν για τον τόπο τους μέσα απο την εφημερίδα, πήγαν κόντρα στους καιρούς και τα προστάγματα των συγκυριών.
Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ εδω και λίγα χρόνια έχει αναστείλει την έκδοσή της. Οι άνθρωποί της όμως παραμένουν ενεργοί, σκεπτόμενοι και αισθανόμενοι, λίγο μελαγχολικοί και πολύ αισιόδοξοι, πιό ώριμοι και γι΄αυτό ίσως πιο εκρηκτικοί.
Μερικούς απο τους ανθρώπους αυτούς μου τους γνώρισε, στο πέρασμα των χρόνων, ο Δημήτρης Ρουσουνέλος. Μοναδικός, απο και με επιλογή, φίλος μου απο τα χρόνια του σχολείου με μύησε σε μια περίοδο τριάντα και βάλε χρόνων, στην άλλη αλήθεια του νησιού και των ανθρώπων του. Ο Δημήτρης λοιπόν, αδελφός και συνοδοιπόρος των ονείρων και του ανέφικτου, Μυκονιάτης και επαγγελματίας, έδωσε την παρακάτω απάντηση πριν λίγες μέρες, όταν του ζήτησαν να πει δυο λόγια για τον τόπο του και την επικαιρότητα:
Μύκονος: την υμνούν ποιητές, την διοικούν μπετονιέρες!
(του Δημήτρη Ρουσουνέλου)
scala@otenet.gr
Για κάποιους που ζούμε εδώ και για όσους από τους επισκέπτες, σηκώνουν το χιονάτο γλάσο της επικάλυψης, η Μύκονος, είναι σαν το δέντρο που πληγώναμε.
Ένας παράδεισος όπου επικρατεί η βαθιά ριζωμένη αίσθηση πως όλα επιτρέπονται αφού «Εδώ είναι Μύκονος».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος σαστισμένος πριν λίγα χρόνια απ’ αυτό που έβλεπε και -Καραμανλικώ τω τρόπω- ρώτησε παρέα συνδαιτυμόνων: «ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο;» Ρητορικό το ερώτημα. Εγώ, όνομα δεν είχα να δώσω. Είχα κι έχω την ίδια απάντηση: η Νύχτα. Η Αγορά, η κοινωνική ζωή, ο ύπνος και ο ξύπνιος του νησιού, από τη νύχτα διαφεντεύονται.
Δίνω και ρήματα:
Με προσβάλει η χυδαιότητα και η διαπλοκή που γίνονται κάθε μέρα ταυτόσημες με τις διακοπές στη Μύκονο
Μ’ εκνευρίζει η χαριεντιζόμενη με την εξουσία ισχύς των παρανομούντων.
Με απογοητεύει η έλλειψη αντίστασης στη σπατάλη φυσικών πόρων (ακτογραμμή-μόλυνση θάλασσας-νερό-γεωτρήσεις-φυσικό τοπίο).
Με προβληματίζει το αντικοινωνικό ωράριο των καταστημάτων.
Με θλίβει η απουσία ελευθέρων χώρων καθώς τελούν υπό κατάληψη από τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες, ομπρέλες και αυτοκίνητα.
Με ανησυχούν τέλος: το έλλειμμα δημοκρατίας, όπως αυτό εκφράζεται στην καθημερινότητά μας, η τιμωρούμενη ελεύθερη έκφραση της διαφωνίας, το κλίμα φόβου και υποταγής στις σχέσεις πολίτη-Δήμου, το αβγό του φιδιού που πυρώνουν νέοι άνθρωποι, το ανεξιχνίαστο τριών μεγάλων ενόπλων ληστειών και των αμέτρητων διαρρήξεων κ.ά.
Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι βαριά κουβέντα για έναν τόπο. Αλλά βαρύτερo είναι όταν νοιώθεις το βάρος αυτού του ελλείμματος.
Σαν πρόβλημα όλων των μικρών κοινωνιών ίσως δεν αφορά μόνο τη Μύκονο. Υπάρχει ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση που δεν επιτρέπει διεκδικήσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Υπάρχει δυσκολία να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετική. Αλλά ακόμα και όσοι βολεύονται στη μικρή γυάλινη δημοκρατία στην οποία κινούνται, ας τολμήσουν να διεκδικήσουν το ελάχιστο δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους αν είναι κριτική, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή τους.
Έλλειμμα δημοκρατίας είναι όταν δεν μπορείς να δηλώσεις ότι αγαπάς μεν τον τόπο σου, αλλά αποφασίζεις να ψηφίσεις ή και να συμμετάσχεις ενεργά σε άλλο συνδυασμό. Ας ερωτηθεί ευθέως ο υποψήφιος Δήμαρχος και πρόεδρος των ξενοδόχων (άρα βαρύνουσα προσωπικότητα στο νησί) Ανδρέας Φιορεντίνος, γιατί δεν κοινοποιεί ονόματα από την ομάδα που τον στηρίζει. Η απάντηση είναι ότι την επομένη θα τους χάσει όλους ή τουλάχιστον τους περισσότερους, υπό το βάρος ποικίλων «πιέσεων».
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν συναποφασίζουμε για τα μεγάλα που μας αφορούν κάνοντας χρήση «Συλλόγων Σφραγίδας» που συμφωνούν κι επικροτούν την πολιτική και τους στόχους μας. Πότε συνεδριάζουν, πότε κάνουν εκλογές, πώς τρυπώνουν εκπρόσωποί τους στα διάφορα πόστα;
Έλλειμμα έχουμε όταν για τα δικαιώματά μας αλλά και για κάθε παρατυπία ή παρανομία μας στους ίδιους πάντα ανθρώπους δεσμευόμαστε.
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν ο Δήμος αγοράζει τοπική εφημερίδα, την συντηρεί από χρήματα όλων μας, δεν δημοσιεύει αντίθετη άποψη, ενώ μέσα από τις στήλες της βάλλει απαξιωτικά και προσβλητικά εναντίον όλων όσων εκφράζουν κάτι διαφορετικό,.
Δεκατρία χρόνια μάχης χαρακωμάτων μέσα από την εφημερίδα «Η Μυκονιάτικη» και σαρανταεννιά χρόνια στο νησί με δίδαξαν ότι η Μύκονος υμνείται από ποιητές, αλλά διοικείται από «μπετονιέρες». Από τη μια οι ερασιτέχνες μιας ανθρώπινης ζωής κι από την άλλη οι επαγγελματίες του τζίρου. Άνιση μάχη, αλλά μάχη!
Οι τουριστικοί προορισμοί έχουν μέλλον (προ)διαγεγραμμένο. Χαλάνε αργά ή γρήγορα. Όταν η ανάπτυξη λογίζεται με τόνους μπετόν δεν είναι θέμα προσώπων η σωτηρία τους, αφού και ο πριν κι ο νυν κι ο επόμενος κι όσοι θα διοικήσουν στο μέλλον, θα είναι από το χώρο των οικοδομών και των τουριστικών επενδύσεων. Κι ο τόπος θα πορεύεται, πυρπολώντας με βεγγαλικά, κάθε τόσο κι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς εν χορδαίς και οργάνοις. Πότε με αφορμή μια διαφήμιση, κι άλλοτε για το χατίρι τηλεοπτικής περσόνας. Κι αν σήμερα καίμε τον Άγιο Γιώρη τον Τραχήλη ή τον Σπηλιανό, ανεμόμυλους, παραλίες και πλατείες, αύριο θα ‘χουμε σοβαρότερους λόγους να κάψουμε μια Παραπορτιανή. Μπορεί να πάρει υπουργείο ο δήμαρχός μας. Χαλάλι του!
Μου ζητήθηκε με τετρακόσιες λέξεις να γράψω «τι με πονάει σ’ αυτόν τον τόπο». Αυτό το στεγνό συμπύκνωμα κειμένου επτακοσίων λέξεων, δεν θα προκαλέσει αναστάτωση στους ρυθμούς της πόλης. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, για να περιγράψω με λέξεις «ό,τι μου αρέσει στο νησί» θα χρειαζόμουν τις διπλάσιες.
Καλή σου μέρα, φίλε μου και αδελφέ και συγνώμη για την αυθαίρετη αναδημοσίευση.
Θα το ξανακάνω...
Για την ελπίδα ρε γαμωτο!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)