Σάββατο, Μαρτίου 26, 2011

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ κ.ΜΕΡΚΕΛ...

...απο το Στέλιο Κούλογλου και το "ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ".

Δείτε τα αποκαλυπτικά στοιχεία. Σημειώστε με προσοχή  το ρόλο της τράπεζας GOLDMAN SACHS.


Γράμμα στην καγκελάριο Μέρκελ από ένα γουρουνάκι by tvxorissinora

Επίσης αν βρείτε χρόνο διαβάστε αυτό το σημαντικό βιβλίο του Marc Roche . Τιμήθηκε ως το καλύτερο οικονομικό βιβλίο του 2010 στη Γαλλία. Κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες απο τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και βρίσκεται ήδη στην τρίτη του έκδοση... 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ...

...ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!

Δευτέρα, Μαρτίου 21, 2011

ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;

Αναρωτιέμαι όλες αυτές τις μέρες. Τι ακριβώς συμβαίνει; Τι έχουμε πάθει; Πως και γιατί έχουμε, αν έχουμε, αλλάξει;
Ζούμε την εποχή της άμεσης ενημέρωσης. Υποτίθεται πως το πιο εύκολο και το πιο φτηνό σήμερα είναι το να επικοινωνείς εύκολα και γρήγορα.
Έχουμε για κάθε γεγονός που συμβαίνει πληροφόρηση πολύπλευρη. Μπορούμε να ανταλλάξουμε απόψεις και ιδέες με όποιον θέλουμε όχι μόνο στη γειτονιά μας και στην πόλη μας αλλά σε όλο τον πλανήτη.
Κάποτε στα γεγονότα αντιδρούσαμε άμεσα έστω κι αν δεν τα μαθαίναμε αμέσως ή μαθαίναμε πολύ λίγα..
Κάποτε όταν δεν υπήρχαν τα κινητά τηλέφωνα, (σε κάποιες περιπτώσεις δεν υπήρχαν καν τηλέφωνα), τα μαιηλ και τα sms και το facebook, οι οργανώσεις βάσης και τα κομματικά μέλη, με εξαίρεση ίσως εκείνα του ΚΚΕ, δεν περίμεναν την συνεδρίαση των καθοδηγητικών οργάνων για να αντιδράσουν και να κινητοποιηθούν.
Κάποτε μαιηλ και sms καθοδήγησης ήταν η ατομική και συλλογική πολιτική συγκρότηση, η ευαισθησία, η συνείδηση μας.
Κάποτε καθοδήγησή μας ήταν η αγωνία και το πάθος στο βλέμμα του συντρόφου και της συντρόφισσας, η πίστη πως τι κι αν είμαστε τόσο διαφορετικοί, έρχονται στιγμές και ανάγκες που είμαστε τόσο ίδιοι…
Όχι δεν μου φταίει η τεχνολογία και το διαδίκτυο. Άλλωστε σε μπλογκ τα γράφω όλα αυτά.
Μου φταίει ο τρόπος που χρησιμοποιούμε την τεχνολογία. Αντί να είναι όπλο αφύπνισης και κινητοποίησης την έχουμε κάνει πασαρέλα όπου ανέξοδα, μερικές φορές και ανεύθυνα, πουλάμε τζάμπα μαγκιά και ευαισθησία. Θεωρώντας ότι έτσι κάνουμε το χρέος μας. Χωρίς κόπο και κυρίως χωρίς κόστος.

Δεν το κάνουμε όμως το χρέος μας… Έτσι δεν είναι;


ΥΓ. Η Σωτηρία κάτι έχει να μας πεί για τα "Τελευταία σήματα".
ΥΓ2. Για τον φίλο που ζήτησε περισσότερα στοιχεία για το τραγούδι:

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου

Τα τελευταία σήματα
εκείνων που χαθήκανε
ήταν φωνές στα σύρματα
πουλιών που λαβωθήκανε.
 Σήματα μιας κατάνυξης
και μιας χαμένης άνοιξης.


Τα τελευταία σήματα
μοιάζαν σαν εμβατήριο
μα έχει η ζωή παράσιτα
κι ο αγέρας δηλητήριο.


Τα τελευταία σήματα
εκείνων που ήταν θύματα.


Τα τελευταία σήματα
μιας νιότης που βιαζότανε
χαθήκανε στα βήματα
ενός στρατού που ερχότανε.


Ενός στρατού μιας μοναχής
σκοτεινιασμένης εποχής.


Κυριακή, Μαρτίου 20, 2011

ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ. ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ...

...βομβαρδίζεται η Λιβύη;







 Διαβάστε το εξαιρετικά ενημερωτικό κείμενο του σύντροφου και φίλου Δημήτρη Κωνσταντινίδη.




ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΛΙΒΥΗ

«Το πετρέλαιο είναι κατά 10% θέμα οικονομίας και κατά 90% θέμα πολιτικής¨» είχε πει κάποτε ο Αμερικάνος ιστορικός Ντάνιελ Γέρτζιν.

Οι τελευταίες δεκαετίες απέδειξαν την ορθότητα αυτού του ισχυρισμού.

Το Βρετανικό κρατικό κανάλι BBC το 2004 κάνοντας μια έρευνα συνόψιζε εντυπωσιακά το πρόβλημα που υπάρχει σήμερα στην διεθνή αγορά του μαύρου χρυσού λέγοντας « σήμερα καταναλώνουμε έξι βαρέλια πετρέλαιο για κάθε ένα βαρέλι που ανακαλύπτουμε»

Ο πρόεδρος του Γαλλικού Ινστιτούτου Πετρελαίου (IFP) ,Ολιβιέ Απέρ τον Μάιο του 2003 σε συνδιάσκεψη που αφορούσε το πετρέλαιο δήλωνε ότι η παραγωγή πετρελαίου παγκοσμίως μειώνεται κατά 10% το χρόνο και αποκάλυπτε πως απαιτείται η παραγωγή 60 εκατομμυρίων βαρελιών πετρελαίου ΕΠΙΠΛΕΟΝ την ημέρα για καλυφθεί η αυξανόμενη ζήτηση..

Γεγονός είναι πως τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου μειώνονται δραστικά.

Σύμφωνα με τους γεωλόγους των πετρελαϊκών εταιριών η φύση χρειάστηκε 500 εκατομμύρια χρόνια για να δημιουργήσει το πετρέλαιο που χρησιμοποίησε τα τελευταία 100 χρόνια ο κόσμος ..

Μάλιστα ο Βρετανός Κόλιν Κάμπελ που εργάστηκε ο γεωλόγος για την Texaco , την BP, και την Aramco πριν γίνει πρόεδρος της Nordic American Oil Company και κατόπιν τεχνικός σύμβουλος της Statoil της Mobil της Amerada της Shell και της Exxon , ένας άνθρωπος που γνωρίζει δηλαδή από μέσα τα πράγματα στην πετρελαϊκή αγορά δήλωσε πως «το 46 % των σημερινών αποθεμάτων πετρελαίου που έχουν δηλώσει οι εταιρίες είναι πλαστά και εάν αποκαλυφθούν οι αληθινοί αριθμοί θα επικρατούσε πανικός στις χρηματιστηριακές αγορές του κόσμου»

Επομένως το πετρέλαιο αυτήν την στιγμή αποτελεί το μήλον της έριδος πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι χώρες που θα καταφέρουν να ελέγξουν τα αποθέματα θα γίνουν και οι μοναδικοί παράγοντες για την παγκόσμια οικονομία.

Η Σαουδική Αραβία το Κουβέιτ και το Ιράκ ισοδυναμούν σήμερα με το 40% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου..

Και έχει μεγάλη σημασία να δούμε από ποιους έγινε η εισβολή στο Ιρακ

Τζορτζ Μπους πρόεδρος των ΗΠΑ και ιδιοκτήτης πετρελαϊκής εταιρίας που ελέγχει πετρελαιοπηγές στην Σαουδική Αραβία,

Κοντολίζα Ράις , υπουργός Εξωτερικών πρώην διευθύντρια και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Chevron

Ντόναλτ Ίβανς Υπουργός Εμπορίου , στενός φίλος του Μπους ,πρόεδρος της Tom Brown Inc. Εταιρίας που δραστηριοποιείται στον ενεργειακό τομέα .

Ντόναλτ Ραμσφελτ, από τους πλουσιότερους Αμερικανούς με ογκώδες χαρτοφυλάκιο στις πετρελαϊκές εταιρίες.

Γκέιλ Μορτον Υπουργός Εσωτερικών ,που εκπροσωπούσε τα συμφέροντα της ΒΡ.

Και Ντικ Τσένι Υπουργός Άμυνας , ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Halliburton μία από τις μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρίες.

Μια απλή ανάγνωση και καταλαβαίνει κανείς ότι η τρομοκρατία, τα δημοκρατικά ιδεώδη και τα χημικά όπλα που δεν βρέθηκαν ποτέ δεν ήταν αυτά που ώθησαν τους παραπάνω στην εισβολή του Ιράκ..

Στην περίπτωση της Λιβύης τα συμφέροντα είναι κατ εξοχήν ευρωπαϊκά.. Το πετρέλαιο της Λιβύης έχει ως κύριο προορισμό έως σήμερα την Ευρώπη ενώ οι εταιρίες εξορύξεως πετρελαίου που δραστηριοποιούνται στην Λιβύη έχουν βρεθεί εκεί μετά από διακρατικές συμφωνίες κυρίως με Βρετανία και Γαλλία, με την μόνη διαφορά από τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο ότι το 51% αυτών των εκμεταλλεύσεων ανήκει στην παραμένει στο κράτος της Λιβύης το οποίο διαμορφωνει και το ποσοστό που παίρνει ανά βαρέλι η εταιρία.

Στην Λιβύη δηλαδή οι εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού εισπράττουν το 30% ανά βαρέλι ενώ στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο το ποσοστό αυτό ξεκινά από 60% ανά βαρέλι και άνω…

Αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο το κοίτασμα του Φόρτιζ που βρίσκεται στην Βρετανική ζώνη της Βόρεια θάλασσας , παρήγαγε πριν 20 χρόνια 500.000 βαρέλια την ημέρα ενώ σήμερα παράγει μόνον 50.000 βαρέλια καταλαβαίνει κανείς ότι η Βρετανική οικονομία κινδυνεύει με στραγγαλισμό από την έλλειψη πετρελαίου. Το ανάλογο ισχύει για την Γαλλία..’

Ο Καντάφι υπήρξε πάντοτε ένας απρόβλεπτος παίκτης στην Διεθνή σκακιέρα της πολιτικής και του πετρελαίου και ως εκ τούτου επικίνδυνος.

Παρά της αγκαλιές και τα φιλιά των τελευταίων ετών με τους ευρωπαίους ήταν κοινό μυστικό πως δεν του είχαν εμπιστοσύνη..

Οι εσωτερικοί αντίπαλοι του Κανταφι ξεκαθάριζαν από την πρώτη στιγμή της εξέγερσης ότι δεν επιθυμούν αμερικανικά στρατεύματα στο έδαφος της Λιβύης και συνομιλούσαν με τους Γάλλους και τους Βρετανούς.

Η χθεσινή απόφαση των Βρετανών και των Γάλλων έχει να κάνει με τα δικά τους πετρελαϊκά συμφέροντα στην Λιβύη ενώ οι Αμερικανοί απλά ανταποδίδουν την βοήθεια που είχαν από τους Ευρωπαίους στον πόλεμο του Κόλπου..

Τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων , δημοκρατίας κλπ δεν αποτελούν παρά λόγια κενού περιεχομένου.

Δημήτρης Κωνσταντινίδης


Υ.Γ.

Σε καμιά περίπτωση δεν συμφωνώ με τις δολοφονίες αμάχων από το καθεστώς του Καντάφι, θα ήταν ευχής έργο αν η Διεθνής Κοινότητα επέμβαινε ΠΑΝΤΟΥ όπου στραγγαλίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα των λαών.. Δυστυχώς όμως όλες οι επεμβάσεις μέχρι τώρα έχουν γίνει για να στηριχτούν τα συμφέροντα κυρίως των επτά μεγάλων αδερφών πετρελαϊκών εταιριών…


ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ...

...ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 6.00μμ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

Όσες και όσοι διαφωνούν με τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη πρέπει να είμαστε εκεί.

Αφήστε στην άκρη τους σεχταρισμούς και τα ερωτήματα για το ποιός καλεί και ποιός όχι.

Κι εγώ έχω τις σοβαρές διαφωνίες μου με τον Περισσό αλλά η πρωτοβουλία είναι σωστή.

Τα επόμενα 24ωρα είναι κρίσιμα.

Σάββατο, Μαρτίου 19, 2011

ΚΑΠΟΤΕ...



...αρκετά χρόνια πριν, Εγγλέζοι και Αμερικάνοι αποφάσισαν να μας "σώσουν" απο τον κομμουνισμό. Σήμερα με τον ίδιο ίσως και χειρότερο τρόπο συμμετέχουμε στην "σωτηρία" της Λιβύης απο τον αυταρχισμό. Αύριο, κάποια στιγμή, στη χώρα που θα ζουν τα παιδιά μας θα έρθουν κάποιοι να τα βομβαρδίσουν για το καλό τους...


ΒΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΕΙ ΚΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ...

..., ο "αντιαμερικανός"...
Μας μαλώνει κιόλας γιατί καθυστέρησε η εισβολή στη Λιβύη...

«Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. για την επιβολή Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων στον εναέριο χώρο της Λιβύης είναι σωστή.
Η μεγάλη καθυστέρηση όμως με την οποία ελήφθη επέτρεψε στο καθεστώς Καντάφι να ανακτήσει την πρωτοβουλία των στρατιωτικών κινήσεων και να καταφέρει φονικά πλήγματα στους εξεγερμένους πολίτες της Λιβύης.
Από δω και πέρα η Παγκόσμια Δημοκρατική Κοινότητα οφείλει να βοηθήσει άμεσα και αποτελεσματικά τον Λιβυκό λαό να απαλλαγεί από το αυταρχικό καθεστώς της ακραίας και απροκάλυπτης βίας και να προχωρήσει προς μία ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία το ταχύτερο δυνατόν».

Ξεφτίλες!

Παρασκευή, Μαρτίου 18, 2011

ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΣΕ ΦΤΥΣΩ ... κ. ΔΡΟΥΤΣΑ...

...για αυτή τη συνδρομή σου...




"Είμαστε έτοιμοι να συνδράμουμε, σε συνεργασία με τους εταίρους και συμμάχους μας, για να γίνει σεβαστή η διεθνής νομιμότητα» δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Δ.Δρούτσας μετά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για τη Λιβύη, που προβλέπει την επιβολή Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων πάνω από τη χώρα και τη λήψη «κάθε άλλου απαραίτητου μέτρου»."

Υγ. Για την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας στην Κύπρο έχεις καμμιά ιδέα συνδρομής κ. Δρούτσα;

ΟΙ ΒΟΜΒΕΣ ΤΗΣ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ" ΚΑΙ ΤΟΥ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"...

...είναι έτοιμες.


Οι αποφάσεις πάρθηκαν και οι στρατοί ετοιμάζονται.

Υγρό το αίμα, υγρό και το πετρέλαιο. Αντιστρόφως ανάλογη η αξία τους στο χρηματιστήριο των αξιών της "πολιτισμένης" και "δημοκρατικής" Δύσης. Όσο ανεβαίνει η αξία του πετρελαίου τόσο πέφτει αυτή του αίματος.

Μια ακόμα χώρα θα διαμελιστεί.

Οι "απελευθερωτές" έρχονται στη Λιβύη.

Στο διπλανό Μπαχρέιν η δημοκρατία δεν χρειάζεται υποστήριξη, εκεί έγινε εισβολή απο την Σαουδική Αραβία για να υποστηριχθεί το καθεστώς... Εκεί οι διαδηλωτές μπορούν να  εκτελούνται ελεύθερα στις πλατείες...

"Αλήτες και φονιάδες" Αμερικάνοι, (κι όσοι άλλοι τους υποστηρίξουν), για άλλη μια φορά.

Πέμπτη, Μαρτίου 17, 2011

ΣΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ ΤΣΟΓΛΑΝΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΝ...

...ένα άσμα εξαιρετικά αφιερωμένο. Γερμανοτσολιάδες και ψευτόμαγκες κρυμμένοι, (νομίζετε), έχετε τρόπο ζωής και συμπεριφοράς την θρασυδειλία. Μάγκες δεν θα γίνετε ποτέ! Κουτσαβάκια γεννηθήκατε, κουτσαβάκια θα πεθάνετε...



και οι στίχοι για να τους εμπεδώσετε:


Άκου ρε γιε της καλογριάς,
ο φίλος σου είμαι ο πανουργιάς
και το δεξί σου χέρι
κι εκείνος που καλύτερα
απ’ ολουνούς σε ξέρει.

Λένε πως παίζεις με χανουμάκια,
με τουρκοπούλες και καλογριές
και σ’ αραδιάζουνε βρισιές.
Πως μπαινοβγαίνεις στους μαχαλάδες,
με ντερβησάδες στήνεις χορό
και με ρωτάν και τι να πω;


Λένε πως έχεις αλισβερίσι,
μ’ Αλή Πασάδες κάνεις χωριό
και σε ρωτάω τι να τους πω.

Πες τους ρε φίλε πανουργιά,
(ορέ) έχω εις στον πούτσον μου βιολιά,
έχω και τουμπερλέκια
κι όπως γουστάρω τα βαρώ
και σπάω τα ζεμπερέκια.


Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω
και αν αργήσω δώσ’ τους κι αυτό,
είναι τ’ αρχίδια μου τα δυο.

Όπως στα λέω να τους τα γράψεις,
όπως στα λέω να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης σεβνταλής,
Καραϊσκάκης μπεσαλής.
Καραϊσκάκης γεια χαρά,

γεια σου ρε γέρο του Μοριά
και γεια που σ’ αγαπάνε.
Γεια τους που δε λυγίζουνε
και που δεν προσκυνάνε.

Λένε για μένα τα καρακόλια,
άκου τι λένε να μη γαμεί,
μίλα κι εσύ ρε Θοδωρή.


Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.
Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Κολοκοτρώνης και Γιωργής,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Γεια σου ρε Ανδρούτσο, γεια χαρά,
γεια σας παιδιά μου αητόπουλα,
που ‘χετε αητό πατέρα
κι όποιος δε με κατάλαβε,
τότε ας μας κάνει αέρα.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Ανδρούτσος,Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
μαζί τους είμαστε κι εμείς
μαζί σας είμαστε κι εμείς


ΥΓ. Τα bold δικά μου βεβαίως, βεβαίως...

Τετάρτη, Μαρτίου 09, 2011

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΙΒΥΗ...


...κάτω τα αιματοβαμμένα και άπληστα ξερά σας από τη Λιβύη και το λαο της.


Κανείς λογικός άνθρωπος, κανείς δεν μπορεί να δεχτεί μία ακόμα εισβολή των ΗΠΑ, της Βρετανίας , του ΝΑΤΟ σε μια χώρα στο όνομα της «αποκατάστασης» της δημοκρατίας. Ο Λιβυκός λαός και μόνον αυτός θα αποφασίσει, με όποιον τρόπο, το μέλλον του.


Όποιος αισθάνεται πατριώτης και αγαπάει την πατρίδα του δεν μπορεί παρά να υπερασπιστεί το δικαίωμα των άλλων λαών να κουμαντάρουν και να αποφασίζουν για την δική τους πατρίδα ΜΟΝΟΙ τους.


Θέλω να πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρξει Ελληνική κυβέρνηση ή ελληνικό κόμμα που θα υποστηρίξει μια εισβολή στη Λιβύη.


Θέλω να πιστεύω ότι οι «Σκόμπυ» ή «τα τανκς που χορεύουν στους δρόμους της Πράγας» είναι στο μυαλό όλων μας, θέλω να πιστεύω ότι ΔΕΝ ξεχνάμε.


Θέλω να πιστεύω ότι ρίχνουμε μια ματιά στο Ιρακ...


Τρίτη, Μαρτίου 08, 2011

ΝΤΙΝΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

...για την ευκαιρία που μου δώσατε, εσύ κι ο Τασος, να μάθω στα γεράματα πως είναι να είσαι αξιοπρεπής, αληθινός, απλός, φίλος και άνθρωπος. Μέσα στην σύγχυση και τα δήθεν της εποχής επιβεβαιώνετε πως υπάρχουν σταθερές, υπάρχουν αξίες που τις έχετε κάνει τρόπο ζωής και συμπεριφοράς.


(Διαβάστε αν θέλετε την εισήγηση της x-psilikatzoy στο Πανεπιστήμιο Αθηνών )


[ ψήστε καφέ, δυό βδομάδες έγραφα :-) ]

Η ενημέρωση στη μπλογκόσφαιρα: Επανάσταση ή συνέχεια με άλλα μέσα;

Καλησπέρα σας,

Θα ήθελα να παραδεχθώ ότι αισθάνομαι μία αμηχανία διότι δεν έχω υπάρξει ποτέ ούτε καθηγήτρια, ούτε ομιλήτρια, ούτε πολιτικός. Δεν συνηθίζω να μιλάω σε κόσμο, τουλάχιστον όχι χωρίς να είμαι κρυμμένη πίσω από την οθόνη μου.

Ξεκινώ με λίγα λόγια για μένα, διότι δεν είστε υποχρεωμένοι να γνωρίζετε τη σχέση μου με τα μπλογκς αλλά και για να γίνουν σαφέστερα τα εφαλτήρια των θέσεών μου.

Η δική μου ιστορία με το blogging ξεκινά τον Μάϊο του 2005 σε ένα ψιλικατζίδικο στη Νίκαια που έπρεπε να εργάζομαι για περίπου 15 ώρες την ημέρα χωρίς ρεπό. Το να βάλω έναν υπολογιστή και να παίζω παιχνίδια για να περάσει η ώρα ήταν το πιο λογικό. Η σύνδεση στο ίντερνετ ήρθε όταν αποφάσισα ότι η πασιέντζα δεν ήταν και τόσο περιπετειώδες παιχνίδι. Βέβαια, ανακάλυψα ακόμη πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια. Ανακάλυψα δωρεάν βιβλία, sites, επισκέφθηκα forum, έγραψα, γνώρισα κόσμο, βρίστηκα.

Μέχρι που μία ημέρα είδα ένα link και πατώντας το, έμαθα για τα blogs. Σε μία ημέρα ακριβώς, είχα ανοίξει το δικό μου και πάνω στη φούρια, του έδωσα το προφανές όνομα “Ψιλικατζού” που τελικά αποδείχθηκε σωτήριο. Με τέτοιο ψευδώνυμο κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά και έχεις το ακαταλόγιστο ό,τι κι αν γράψεις. Συνήθως έγραφα ιστορίες από το ψιλικατζίδικο. Τα κείμενα περιείχαν αστεία κυρίως περιστατικά από το μαγαζί, με τα πιτσιρίκια, το τεφτέρι μου και φυσικά οτιδήποτε είχε να κάνει με τον ρατσισμό, που ενώ με θύμωνε δεν μπορούσα να τον σχολιάσω μπροστά στους πελάτες εάν ήθελα να συνεχίσω να τους έχω πελάτες. Κρυβόμουν λοιπόν πίσω από την οθόνη μου και ξέσπαγα εκεί. Η κλασική μπλόγκερ.

Την επιτυχία του blog κυρίως την αποδίδω στο γεγονός ότι ήμασταν τότε το πολύ 50 Έλληνες μπλόγκερς. Ήθελες δεν ήθελες θα έπεφτες και πάνω μου. Στην πορεία βέβαια, το γοητευτικό αυτό φαινόμενο γιγάντωσε και η μικρή γειτονιά έγινε πόλη. Έπειτα ήρθε μία πρόταση από μία διαφημιστική εταιρεία να εργαστώ ως κειμενογράφος, ήρθε ένας αγοραστής για το ψιλικατζίδικο, ένας εκδοτικός οίκος για να εκδόσει τα κείμενά μου και μπόλικος πονοκέφαλος.

Είπα φυσικά το “ναι” για το βιβλίο και όντας σίγουρη ότι δεν θα ξανάχω τέτοια ευκαιρία να φωνάξω για οτιδήποτε με έκαιγε, αποφάσισα παράλληλα με τα κείμενα του μπλογκ να προσθέσω και εμβόλιμες σελίδες από το μη δημοσιευμένο μου ημερολόγιο, εκείνο για το πρόβλημα της υπογονιμότητας. Το θέμα της ανωνυμίας, τουλάχιστον σε εμένα, τέθηκε στην πιο άγρια μορφή του. Το αν θα χρησιμοποιούσα πλέον το όνομά μου ή το “Ψιλικατζού” στο βιβλίο ήταν ένα μεγάλο δίλημα. Το θέμα όμως που πραγματευόμουν ήταν πολύ σοβαρό και ταμπού για την ελληνική κοινωνία για να το αφήσω έρμαιο σε ένα ψευδώνυμο. Ήθελα να γνωρίζει ο αναγνώστης ότι όλα όσα περιέγραφα συνέβησαν σε έναν πραγματικό άνθρωπο στην Ελλάδα του σήμερα. Αποφάσισα λοιπόν να το εκδώσω επώνυμα αν και το τίμημα στον μικρόκοσμό μου ήταν μεγάλο για ένα τόσο ταμπού θέμα. Το βιβλίο περιέργως έγινε best seller, ενώ πλέον εργάζομαι ως κειμενογράφος και συνεργάτης σε έντυπα και sites. Ως προς τα βιβλία, τόλμησα την δεύτερη συγγραφική μου απόπειρα και αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το νέο μου βιβλίο από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Όπως θα παρατηρήσατε, το μπλόγκινγκ για μένα ήταν το μέσον για να ανακαλύψω δεξιότητές μου, όπως το γράψιμο, που δεν θα τολμούσα ούτε καν να ονειρευτώ παλιότερα. Έφερε όμως και άλλες αλλαγές στον περίγυρό μου, που ίσως να μην εντυπωσιάσουν τους περισσότερους όμως αισιοδοξώ πως μακροπρόθεσμα, θα είναι παραπάνω από εμφανής ο αντίκτυπος αυτού του νέου μέσου. Ειδικά στα χαμηλά στρώματα από τα οποία κατάγομαι. Όπως καταλάβατε, προτού περάσω στο σημερινό θέμα, προτού μιλήσω για την μπλογκόσφαιρα και την ενημέρωση που παρέχει, θεωρώ πως είναι καλό να πω δυό λόγια για το ποιά είναι η μπλογκόσφαιρα, - ή τουλάχιστον ένα μέρος της - ποιοι είναι οι άνθρωποι που την απαρτίζουν και τί μπορείτε να περιμένετε από εμάς. Να κάνω γνωστά όσα άλλαξαν στην καθημερινότητά μου καθώς και στις ζωές των γύρω μου καθώς δεν είμαι εδώ για μια υψηλή ανάλυση του φαινομένου αλλά να μιλήσω για τα δικά μου αυτονόητα.

Πλέον διαβάζουμε

Μπορεί να σας ακουστεί παράξενο αλλά σε γενικές γραμμές το καθημερινό διάβασμα δεν ήταν στο πρόγραμμα μιας κομμώτριας, ενός ταξιτζή ή μιας ψιλικατζούς, ας πούμε. Εκτός βέβαια από την λαθροανάγνωση περιοδικών αστρολογίας. Και από βιβλία, ξέρετε όλοι πολύ καλά ότι ελάχιστοι διαβάζουμε βιβλία στην Ελλάδα. Τώρα όμως, μια ψιλικατζού ως μπλόγκερ ή ως μέλος ενός φόρουμ για παράδειγμα, θα επισκεφθεί τα προτεινόμενα link, θα προσπαθήσει να διαβάσει αγγλικά, θα δει βίντεο, θα ρίξει μια ματιά στο βιβλίο που άρεσε σε κάποιον, θα ενημερωθεί για το αν η νέα γρίπη σκοτώνει το ίδιο με την παλιά, θα διαβάσει για τα γεγονότα της Κερατέας ή στο πιο παγκοσμιοποιημένο, της Αιγύπτου και της Λιβύης. Έρευνες αποδεικνύουν ότι πλέον μέσω ίντερνετ διαβάζουμε ύλη περίπου 174 εφημερίδων.

Πλέον γράφουμε

Σκεφτείτε το, ο καθημερινός απλός άνθρωπος το μόνο που έγραφε ήταν λίστες για ψώνια, συμπλήρωνε σταυρόλεξα ή κάποιο δημόσιο έντυπο και αυτό με δυσκολία. Τώρα, κάθε μέρα, η ψιλικατζού που λέγαμε, αργά ή γρήγορα θα ρωτήσει, θα γράψει δυό κουβέντες παραπάνω για αυτά που ζει, και εάν είναι και λίγο τσαούσα, θα μπει στον πειρασμό να απαντήσει σε αυτά που διαβάζει. Θα ρίξει μια ματιά στην ορθογραφία και το συντακτικό της, κι αν ντρέπεται πολύ, θα τα γράψει σε greeklish που είναι καλοδεχούμενα τουλάχιστον από τον δικό της περίγυρο, προκειμένου να εκφραστεί. Στην πορεία, όσο διαβάζει και γράφει, η ορθογραφία της θα βελτιωθεί, το ίδιο και το συντακτικό της, πόσω μάλλον το λεξιλόγιο ή ακόμη και τα αγγλικά της.

Πλέον σχολιάζουμε

Παλιότερα όταν έβλεπα ειδήσεις στην τηλεόραση ένιωθα πως με είχαν κλείσει σε ένα κελί με γυάλινα παράθυρα. Όσο κι αν φώναζα κανείς δεν θα άκουγε μέσα από το γυαλί, παρά συνέχιζε απτόητος τον παράλογο μονόλογό του, απολαμβάνοντας μάλιστα κύρος και περίοπτη θέση στη δημόσια ζωή. Και παρόλο που με παρότρυναν να την κλείνω, εγώ δεν το ήθελα αυτό. Ήθελα να ενημερώνομαι, να τους ακούω όλους αλλά να μπορώ να απαντώ. Ε, αυτό πλέον το κάνω. Και μάλιστα δημόσια. Όπως έχει πει και ένας μπλόγκερ: “Είχαμε χάσει το παγκάκι στην πλατεία και τώρα το ξαναβρήκαμε”. Έτσι ακριβώς είναι. Χαρίζαμε κύρος δια της αναγκαστικής θέασης και της παθητικής κατανάλωσης και καταπίναμε διαρκώς και περισσότερα, χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα σχολιασμού. Σύμφωνα με τον καθηγητή Μάρτιν Χίλμπερτ, ο μέσος άνθρωπος σήμερα παράγει στοιχεία ισοδύναμα έξι εφημερίδων.

Πλέον κάνουμε διάλογο

Είναι δύσκολο τουλάχιστον για εμένα να μην διακόψω έστω και μία φορά τον συνομιλητή μου, να μην φωνάξω, να μην φορτώσω τα λόγια μου με γκριμάτσες ή χειρονομίες για τους δώσω περισσότερη βαρύτητα. Αυτά τα χάσαμε με τον γραπτό λόγο. Εδώ δεν έχει φωνές και βαβούρα. Περιμένεις αναγκαστικά τους άλλους να ολοκληρώσουν τις θέσεις τους για να εκθέσεις τις δικές σου, ενώ πρέπει οπωσδήποτε να έχεις επιχειρήματα, παραπομπές και πηγές. Οι αερολογίες και το τεντωμένο δάχτυλο, υπάρχουν όπως παντού, αλλά δεν ενισχύουν την άποψή σου καθώς θα διαπιστώσεις ότι τα άδεια ή τα μεγάλα λόγια ανάμεσα σε τόσες πολλές επιλογές, ισοδυναμούν με το απόλυτο τίποτα. Είναι σαν να μην μίλησες.

Πλέον διασταυρώνουμε

Όλα τα παραπάνω, εξασκούν θέλοντας και μη, την κριτική σκέψη. Σε απλούς καθημερινούς ανθρώπους που η παιδεία και οι γνώσεις είναι περιορισμένες, είναι λογικό πως η οποιαδήποτε είδηση των παραδοσιακών μέσων ήταν μέσα τους συνώνυμη με την Αλήθεια. Ειδικά μία εικόνα. Όχι όμως πια. Τρανταχτό παράδειγμα, η επέμβαση στο βίντεο – ντοκουμέντο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από το Mega channel. Η οποία, θα ήταν μέχρι χθες κάτι άγνωστο εάν δεν είχε αναζητηθεί από τους χρήστες η πηγή και το αρχικό βίντεο, ώστε να γίνει η σύγκριση.

Πλέον συνομιλούμε με όλους

Δεν ξέρω πόσο καθημερινό είναι για εσάς να συγχρωτίζεστε με ανθρώπους από όλες τις ηλικίες, τις χώρες, τα επαγγέλματα και τα στρώματα. Για εμένα πάντως, το να συνομιλώ για παράδειγμα με γιατρούς και άλλους επιστήμονες κάτω από το κείμενό μου για την ομοιοπαθητική [1,2,3] ή τα μεταλλαγμένα [1,2,3,4], ήταν ασύλληπτο. Στην πραγματική ζωή, ένας γιατρός θα με εξέταζε, ίσως να απαντούσε σε κάποιο μου ερώτημα κι αυτό όχι με πολλή όρεξη, και στην συνέχεια θα με χρέωνε κιόλας. Στην πραγματική πραγματικότητα οι συναναστροφές μου ήταν λίγο-πολύ περιορισμένες στην κάστα μου. Το μέσο αυτό, λόγω της μεγάλης διείσδυσης, του δημόσιου βήματος και της διάδρασης, τα άλλαξε όλα αυτά. Τώρα, δεν έχει πολλή σημασία από πού είσαι, εάν έχεις καλή δουλειά, πανάκριβο αυτοκίνητο ή τις σωστές διασυνδέσεις για να έχει βάρος η γνώμη σου, όπως συμβαίνει τουλάχιστον στα παραδοσιακά μέσα. Τώρα έχει σημασία κυρίως αυτό που λες.

Πλέον ενδιαφερόμαστε για τα κοινά

Δεν με ενδιέφερε παλιότερα η πολιτική ενώ δεν είχα ποτέ τη δυνατότητα να κοινοποιήσω ότι έπεφτε στην αντίληψή μου, τα θέματα της δικής μου καθημερινότητας, τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζω. Όλα αυτά άλλαξαν. Ένα κείμενό μου για την κατάσταση που επικρατεί στο σύστημα υιοθεσιών, ευαισθητοποίησε αρκετούς αναγνώστες, έφερε ένα άρθρο σε μία εφημερίδα, δημιούργησε ένα μπλογκ συλλογής υπογραφών για να αλλάξει η νομοθεσία των υιοθεσιών και κατέληξε σε μία επερώτηση στην βουλή από την κα Δαμανάκη. Και αυτό, ήταν μόνο ένα μικρό παράδειγμα.

Στο θέμα λοιπόν της σημερινής συνάντησης, “Η ενημέρωση στη μπλογκόσφαιρα: Επανάσταση ή συνέχεια με άλλα μέσα;” θα είχα να απαντήσω τουλάχιστον ως προς εμένα: συνέχεια τίνος; Η διάδρασή μου με την κοινωνία και τους πολίτες της είναι πλέον γεγονός και επανάσταση ή όχι, δεν αποτελεί συνέχεια αλλά κάτι εντελώς νέο.

Πέρα όμως από όλες τις παραπάνω νέες καταστάσεις που βίωσα και βιώνω, με την ιδιότητα ενός πολίτη που έχει πλέον ένα βήμα - και που θέλησα να θίξω γιατί είμαι σίγουρη ότι πολλοί δεν γνωρίζετε πως παρόμοια πράγματα βιώνουν οι περισσότεροι απλοί χρήστες του διαδικτύου, - οφείλω να παραδεχθώ, ότι μεγάλο μέρος των μπλογκς αλλά και γενικά του ίντερνετ, ανήκει πλέον και στα παραδοσιακά μέσα.

Στα πρώτα χρόνια του μπλόγκινγκ στην Ελλάδα, έπειτα από τις εκδηλώσεις λατρείας των δημοσιογράφων για τα μπλογκς, ξεκίνησε ένας “πόλεμος” καθώς ήταν γενικευμένη η αίσθηση ότι τα μπλογκς δημιουργήθηκαν για να αντικαταστήσουν τη δημοσιογραφία. Είχα παρατηρήσει ότι όσο λιγότερο σοβαρή δημοσιογραφία έχεις, τόσο σοβαρότερος είναι ο πόλεμος εναντίον των μπλογκς και της λεγόμενης “δημοσιογραφίας των πολιτών”. Και δεν είχα άδικο, καθώς το αμέσως επόμενο λογικό βήμα ήταν, να κατακλυστεί η μπλογκόσφαιρα από τα λεγόμενα ενημερωτικά και αποκαλυπτικά μπλογκς. Ό,τι άξιζε στο νέο μέσον, η ανωνυμία, ο ελεύθερος σχολιασμός, η απλή γλώσσα, η άμεση δημοσίευση, ήταν αυτό ακριβώς που εκμεταλλεύτηκαν αλλά και που γύρισε μπούμερανγκ.

Οι αντιδράσεις των παραδοσιακών μέσων ήταν ακραίες. “Ασυδοσία”, “κίνδυνος”, “εκβιασμός”, “συμμορίες” ήταν οι λέξεις που περιέγραφαν το διαδίκτυο και τη μπλογκόσφαιρα εν γένει καθώς μας είχε πάρει όλους η μπάλα. Το αποτέλεσμα, άπειρες δημοσιεύσεις ζητώντας από την μπλογκόσφαιρα να αντιδράσει απέναντι στον φασισμό και στην καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου. Η μπλογκόσφαιρα γέλασε πολύ.

Γιατί τόσος θόρυβος;

Η διαφημιστική πίτα μοιράστηκε εκ νέου. Και όσο τα παραδοσιακά μέσα προσπαθούσαν να κερδίσουν μία θέση στο νέο αυτό δύσκολο μέσο, τα λεγόμενα “ενημερωτικά μπλογκ” ανώνυμων προφανώς δημοσιογράφων, προσέφεραν άρτο και θεάματα. Κίτρινες, ροζ ειδήσεις, ανεπιβεβαίωτες φήμες, πολλά προσεχώς, αυτοαναφορικότητα και μάχη για τη δημοτικότητα και τα κλικς. Ζήσαμε μεγάλες στιγμές. “Δείτε ποιανής έχει ιδρώσει η μασχάλη”, “το επόμενο διαζύγιο που θα συζητηθεί”.

Όμως δεν ήταν τόσο πολύ κακό αυτό. Το πλήθος προτού ωριμάσει και εκπαιδευτεί, είναι λογικό να ψάξει τα γνώριμα. Όσο η αισθητική σου, η νοοτροπία σου, ο τρόπος που μιλάς και τα μηνύματα που θες να μεταδώσεις, ταιριάζουν σε ό,τι έκανες μέχρι χθες, τόσο πιο πιθανό είναι να σε ακολουθήσει το κοινό σου και στο νέο μέσο. Ο τηλεθεατής του σταρ, ο γκρούπι του Αυτιά, ο ακροατής του Τράγκα, δε γίνεται να αλλάξει τις συνήθειές του από τη μια μέρα στην άλλη. Είτε στα μπλογκς, είτε στο youtube, είτε στο facebook και το twitter, τα δικά του είδωλα θα ψάξει. Μέχρι που θα του γκρεμιστούν. Γιατί αυτό κάνει το διαδίκτυο. Χαβαλέ, γκρεμίζοντας κυρίως άδεια είδωλα.

Κάνει όμως και κάτι άλλο. Τεστάρει όλα τα μέσα στη φωτιά. Φωτιά, διότι το ίντερνετ, αντί για “συνέχεια με άλλα μέσα”, αποδείχθηκε συνέχεια σε σατανικά μέσα. Γιατί;

Οτιδήποτε δημοσιεύσεις δεν σβήνει, θα μείνει για πάντα ακόμη κι αν το εξαφανίσεις την επόμενη στιγμή, θα διασταυρωθεί, θα σχολιαστεί ελεύθερα, οι ανακρίβειές σου θα καταριφθούν με ένα link στην πηγή, τα ντοκουμέντα και τις μαρτυρίες, το όνομά σου δεν θα έχει καμία σημασία, το κοινό σου θα εκπαιδεύεται γοργά και θα ζητάει όλο και περισσότερα... και όλα αυτά, δημόσια. Χώρια που πρέπει να φτιάξεις και την αισθητική σου γιατί όσο πιο κακή είναι, τόσο περισσότερο θυμίζεις στον χρήστη εκείνα τα sites που κολλάς ιούς.

Πάμε πάλι στα βασικά: Υπό κανονικές συνθήκες τα παραδοσιακά μέσα είναι εκείνα που δίνουν την ενημέρωση και τις ειδήσεις, χρησιμοποιώντας ίσως ως πηγές τους τα μπλογκς. Υπό κανονικές συνθήκες τα μπλογκς κυρίως σχολιάζουν ειδήσεις και κοινωνικά θέματα και ενίοτε παράγουν ενημέρωση χρησιμοποιώντας προσωπικές εμπειρίες. Όλα αυτά, υπό κανονικές συνθήκες. Στην Ελλάδα όμως σπάνια υπήρξαν.

Όχι, τα μπλογκς δεν είναι επανάσταση στην ενημέρωση ούτε όμως και συνέχειά της. Είναι προσωπικές αλήθειες που δεν νοιάζονται για την πρωτιά και ενίοτε υποπέφτουν στα ίδια ακριβώς ατοπήματα με τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης.

Τα ζητήματα που θέτουν οι πολέμιοι της δημοσιογραφίας των πολιτών είναι τέτοια που εγείρουν ερωτήματα και για την ενημέρωση όπως την ξέραμε.

Ενημέρωση στη μπλογκόσφαιρα....

Ναι, αλλά μήπως η δημοσιογραφία των πολιτών είναι αναξιόπιστη;

Ενίοτε, ναι. Σιγά το δύσκολο. Δεν το 'χουμε όμως αποκλειστικό προνόμιο. Το είδαμε για παράδειγμα, και στην εφημερίδα το Βήμα που δημοσίευσε άρθρο για την συνάντηση Καραμανλή – Ερντογάν με εκτενή σχολιασμό μάλιστα του κλίματος μεταξύ των δύο πρωθυπουργών ενώ η συνάντηση αυτή τελικά δεν είχε γίνει ποτέ. Υποτίθεται ότι όταν η δουλειά σου είναι η ενημέρωση, κοπιάζεις, δεν είναι προκάτ.

Ναι, αλλά μήπως η δημοσιογραφία των πολιτών είναι επιλεκτική;

Φυσικά και είναι. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να γράψουμε για όλα, ούτε και θέλουμε άλλωστε. Αλλά ούτε αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο της μπλογκόσφαιρας. Όταν πάνω από 10.000 κόσμου συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα στις 6 Φεβρουαρίου να διαδηλώσει για την κάρτα του πολίτη - που μπορεί να διαφωνώ με τους λόγους συγκέντρωσης αλλά θα ήθελα να το γνωρίζω-, κι εγώ με τη σειρά μου αναρρωτιέμαι κατά πόσο η ενημέρωση είναι ενημέρωση και όχι όπως στην μπλογκόσφαρα, πράγματα_που_μας_άρεσαν_και_θέλαμε_να_σας_δείξουμε ή έστω πράγματα_που_μισούμε_ελάτε_να_τα_κράξουμε. Τελικά τα παραδοσιακά μέσα έχουν κι άλλη μια κατηγορία, τα πράγματα_που_δεν_λέμε_άρα_δεν_έγιναν_ποτέ.

Ναι, αλλά μήπως η μπλογκόσφαιρα είναι γεμάτη αντιεπιστημονικά κείμενα, συνωμοσιολογίες και τρομολαγνίες;

Κυρίως αυτό. Τα παραδοσιακά μέσα απ΄την άλλη, συνήθως δεν είναι. Εκτός βέβαια από τις 30 Ιανουαρίου, όταν το Βήμα science, ένα υποτίθεται έγκυρο ένθετο εκλαϊκευμένης επιστήμης δημοσιεύει το άρθρο “Η Γη εκτός ελέγχου” που με στοιχειώδεις γνώσεις φυσικής, όπως απέδειξε το μπλογκ “μαύρο - όχι άλλο κάρβουνο” επρόκειτο για ίσως το πιο αστοιχείωτο, συνωμοσιολάγνο και αντιεπιστημονικό κείμενο τέτοιου είδους εντύπων.

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Δεν υπήρχε ημέρα πέρισυ που να μην ενημερώνει η τηλεόραση για τον αριθμό των θυμάτων της νέας γρίπης. Το ίδιο έκαναν και κάποια μπλογκς αλλά αν ήθελες να το ψάξεις θα έβρισκες στατιστικές και αποδείξεις πως η Η1Ν1 δεν ήταν περισσότερο θανατηφόρα. Αποτέλεσμα; Εμβολιοφοβία και συνωμοσιολογία. Παρόλες τις παροτρύνσεις, ελάχιστοι εμβολιάστηκαν και φέτος τα μέσα απορούν γιατί μας θέρισε.

Ναι, αλλά μήπως η μπλογκόσφαιρα είναι κατώτατου επιπέδου;

Η πλειοψηφία ναι, αλλά τουλάχιστον όσοι βλέπετε ακόμη τηλεόραση αποκλείεται να το προσάπτετε αυτό μόνο στην μπλογκόσφαιρα. Μέσω της τηλεόρασης για παράδειγμα, καθημερινά στα σαλόνια μας πωλούνται βιβλία επιστημονικής φαντασίας και αρχαιολαγνείας που παρουσιάζονται ως επιστήμη και ιστορία αντίστοιχα. Κι ενώ έχουμε πολλά σατιρικά μπλογκ των βιβλίων αυτών, όποιος τολμήσει να τα αποδελτιώσει, όπως π.χ. ο Αντώνης Τσιπρόπουλος του blogme.gr, καταλήγει στο αυτόφορο, με κατασχεμένο τον σκληρό και με χρεωκοπημένη επιχείρηση να παλεύει μέχρι σήμερα ενάντια στον τηλεβιβλιοπώλη που βρίσκεται ακόμη καθημερινά στα σαλόνια μας πουλώντας ανωτάτου επιπέδου επιστήμη. Ο Αντώνης απ΄την άλλη, δεν κατάφερε ποτέ να βρεθεί στα σαλόνια μας.

Ναι, αλλά μήπως η δημοσιογραφία των πολιτών δεν είναι πρωτότυπη αλλά αντιγραφή των ειδήσεων των παραδοσιακών μέσων;

Φυσικά και είναι τις περισσότερες φορές. Όλοι ξεμένουμε από θέματα όμως. Όπως π.χ. πριν λίγες μέρες η κα Ακρίτα. Σε άρθρο της στα Νέα θυμήθηκε τρία χρόνια μετά να θυμώσει με την γνωστή -ελαφρά κατά τη γνώμη μου- πρόταση του Κύπριου ευρωβουλευτή Μάριου Ματσάκη για την απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Και έκλεισε το κείμενό της, με την ακόμη πιο γνωστή αλλά ποτέ γενομένη φράση του Κίσινγκερ. Ξέρετε, αυτή που λέει το τρομακτικό αλλά πιασάρικο: «Ο ελληνικός λαός δεν κυβερνιέται εύκολα! Γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουµε βαθιά στις πολιτισµικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί». Το μόνο που θα είχα ίσως να προτείνω στα μπλογκς και ειδικά στα εθνικιστικού περιεχομένου, θα ήταν να βάζουν ημερομηνίες στα κείμενά τους για να ενημερώνεται σωστά ο δημοσιογράφος που έχει ξεμείνει από θέματα.

Θέλω να πω, ότι όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα, δείχνουν ότι ενώ υπό κανονικές συνθήκες τα παραδοσιακά μέσα θα έπρεπε να δίνουν το παράδειγμα, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Κι ενώ δεν θα 'πρεπε, εξισώνονται ευκολότατα με τα χειρότερα της μπλογκόσφαιρας. Ο πιο αστοιχείωτος χρήστης πλέον, είναι εύκολο να βρει τις ανακρίβειες και τα ατοπήματα, θα τα γράψει, θα τα συζητήσει, θα τα αναλύσει και θα βγάλει τα συμπεράσματά του, κάτι που μέχρι χθες δεν συνέβαινε. Ή μάλλον συνέβαινε αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό και όχι δημόσια. Αυτό, έχει ως αναγκαστικό επακόλουθο την σοβαρότερη αντιμετώπιση του κοινού κυρίως από τον φόβο του δημόσιου πλέον περίγελου.

Ένα μεγάλο βέβαια θέμα που τίθεται σε σχέση με τη μπλογκόσφαιρα και το ίντερνετ γενικότερα, είναι η ανωνυμία. Βλέπω συχνά στα παραδοσιακά μέσα εκτενέστατες αναφορές κατά της ανωνυμίας στην μπλογκόσφαιρα κυρίως, ζητώντας από το κράτος πολλά πράγματα, και εν τέλει την επιβολή κανόνων. Παραβλέποντας φυσικά το γεγονός ότι αρκετά άρθρα εφημερίδων, ειδικά τα πιο δηλητηριώδη και καίρια, είναι είτε ανυπόγραφα είτε χρησιμοποιούν ψευδώνυμο, θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: γιατί η ανώνυμη άποψή μου είναι κατάπτυστη ενώ η κρυφή μου ψήφος καλοδεχούμενη; Επίσης, ποιός έχει ανάγκη να ρυθμίσει κάτι που ελέγχει ο ίδιος; Ποιος ακριβώς χρειάζεται κανόνες για να λειτουργήσει;

Θέλω να πω, ο παράνομος στον “έξω” κόσμο είναι το ίδιο παράνομος και “μέσα”. Τουλάχιστον τώρα που ωρίμασε το μέσον αυτό, τώρα που κάθε σπίτι σχεδόν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ είναι περισσότερο σαφές πως ένα πληκτρολόγιο και μία οθόνη δεν μπορούν να σε κρύψουν ικανοποιητικά εάν έχεις σκοπό να παρανομήσεις. Ο κλέφτης, ο ψεύτης και ο συκοφάντης είτε θα απομονωθεί, είτε θα κυνηγηθεί. Εάν έχεις σκοπό να διαδώσεις κάτι παράνομο, είτε αρχίσεις να ταχυδρομείς ανώνυμες επιστολές, είτε να δημοσιεύεις στο διαδίκτυο, θα πρέπει να γνωρίζεις πως ενδέχεται να υποστείς κυρώσεις. Όμως το πρόβλημα με την ανωνυμία δεν έχει τόσο να κάνει με την σοβαρότητα αλλά με την σοβαροφάνεια. Είχαμε φτάσει στο σημείο η χαμηλή ποιότητα να είναι συνυφασμένη με την αθυροστομία, με την ανορθογραφία, τα greeklish ή με το αν βάζεις το όνομά σου κάτω από αυτά που λες. Όλα απόρροια του τηλεοπτικού καθωσπρεπισμού. Ξέρετε, ονοματεπώνυμο που αστράφτει, στρογγυλές κουβέντες, clean γενικότερα αισθητική και παράλληλα να εκστομίζονται με ωραία λόγια, τα πιο αισχρά πράγματα που πολύ σπάνια θα διαβάζατε όμως σε ένα μπλογκ.

Τα παραδοσιακά μέσα και οι αντιδράσεις τους, θυμίζουν λίγο-πολύ τους άνω των σαράντα, οι οποίοι, τουλάχιστον όταν πρωτογνώρισαν το διαδίκτυο τα έκαναν μαντάρα. Φταίει κυρίως που ήρθε ξαφνικά στη ζωή τους και δεν μεγάλωσαν με αυτό. Το αποτέλεσμα; Διαχώρισαν εντελώς την έξω ζωή τους από τη μέσα, ενώ το διαδίκτυο θα έπρεπε να είναι μιά προέκταση αυτής όπως συμβαίνει για τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι, το θεώρησαν παιχνίδι και κρυμμένοι πίσω από τις οθόνες τους, έκαναν όλα όσα δεν θα έκαναν ποτέ στην έξω ζωή. Και στη μπλογκόσφαιρα συγκεκριμένα; Παρεξηγούνταν εύκολα με τον γραπτό λόγο και έπαιρναν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους, λες και αν κάποιος σου θίξει το τόσο σπουδαίο όνομα ή ψευδώνυμό σου είναι κάτι τραγικό. Κι αν έπαιρνες μετά αυτούς τους ανθρώπους και τους τους ρωτούσες κατ' ιδίαν τη γνώμη τους για το διαδίκτυο, υποστήριζαν τα χειρότερα για αυτό. “Όργανο του Σατανά”, “άντρο παιδεραστών”, όλοι τα 'χουμε ακούσει. Η ομοιότητα με την απόπειρα των μέσων να διεισδύσουν στο διαδίκτυο, τουλάχιστον για μένα, ήταν παραπάνω από προφανής.

Το γεγονός είναι, ότι σήμερα τα μέσα έχουν ένα ολοένα και ωριμότερο κοινό. Είτε στην έδρα τους, είτε στο διαδίκτυο. Ένα πιο απαιτητικό κοινό που σε κάθε ανακρίβεια ή παραπληροφόρηση, με ένα μονάχα link θα γκρεμίσει κύρος και δουλειά χρόνων, ένα κοινό που απομυθοποιεί, που σταματά σιγά σιγά να τοποθετεί ψηλά τον καθωσπρεπισμό ή τη σοβαροφάνεια και ψάχνει ουσία.

Εάν οι ειδήσεις που παράγεις και η ενημέρωση σου αντέχει τη διασταύρωση, τον ανοιχτό σχολιασμό και ενδεχομένως την κριτική, εάν έχεις την ωριμότητα να παραδεχθείς τα λάθη σου, εάν είσαι πρωτότυπος και εάν έχεις την σοβαρότητα να παραθέτεις πηγές και όχι να αντιγράφεις κατά γράμμα, την έλλειψη εγωισμού ώστε να χρησιμοποιείς παραπομπές και προσωπικές μαρτυρίες ή ντοκουμέντα, η μπλογκόσφαιρα και το νέο μέσο θα είναι το πολυτιμότερο εργαλείο που είχες ποτέ. Όχι ακριβώς επανάσταση, αλλά σε καμία περίπτωση συνέχεια με άλλα μέσα.

υ.γ.1. ένα σπέσιαλ θενκς στον καθηγητή Γιώργο Πλειό που έφαγε ο άνθρωπος τα δαχτυλάκια του να μου αναλύει το θέμα μπας και το καταλάβω και που τελικά πάλι τα δικά μου έγραψα.

υ.γ.2 ο αρκούδος και ο Μανώλης τα είπαν χωρίς να τα 'χουν γράψει. Αδικίαααααααααααα!!!





Τετάρτη, Μαρτίου 02, 2011

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ FACEBOOK...

...και των BLOGS είναι κάλπικη, μισή και παραπλανητική. (ενίοτε και άλλοθι επικίνδυνο).


 Παρακολουθώ, εβδομάδες τώρα, τα σχόλια, τις ειδήσεις, τις ιστοσελίδες και την ανταλλαγή απόψεων στο facebook σχετικά με τις εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες. Απορώ που σοβαροί άνθρωποι κατά τη γνώμη μου, κάποιους τους ξέρω και προσωπικά, ανακάλυψαν «ξαφνικά» και «έκπληκτοι» τα αυταρχικά καθεστώτα σε αυτές τις χώρες.


Και βεβαίως αγγίζει τα όρια του γελοίου η άποψη πως οι εξεγέρσεις δρομολογήθηκαν αυθορμήτως και ταυτοχρόνως χάρις στο διαδίκτυο και το ...facebook. Όσοι τα πιστεύουν αυτά δεν πρέπει να έχουν δει αραβική χώρα ούτε σε ταινία του χόλυγουντ.

Βιάστηκαν πολλοί να θεωρήσουν πως η αντικατάσταση προσώπων στις καθεστωτικές πυραμίδες αποτελεί δημοκρατική εξέλιξη σε όφελος των λαών της περιοχής.

Δεν μπορεί η σκέψη, η γνώση και η εμπειρία μας να ευνουχίζονται σε χρόνους και μεθόδους τηλεόρασης. Άλλα σήμερα, άλλα αύριο, άλλα μεθαύριο επειδή τάχα μου τα γεγονότα τρέχουν πολύ γρήγορα και δεν τα προλαβαίνουμε…

Είναι φασισμός, ανοιχτός και απροκάλυπτος, να θεωρείς ότι δημοκρατική εξέλιξη για μια χώρα στη Μέση Ανατολή είναι μόνο η δημιουργία θεσμών που αντιγράφουν τα θεσμικά πρότυπα των χωρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Όποιος έχει ζήσει, περπατήσει στους δρόμους και στην ύπαιθρο των χωρών αυτών, όποιος έχει συναναστραφεί και μοιραστεί στιγμές ζωής με τους ανθρώπους αυτούς καταλαβαίνει τι εννοώ.

Είναι φρικαλέο να χοροπηδάνε τα δάχτυλα στα πληκτρολόγια και να προσκαλούν, (ή και να εγκαλούν για την "καθυστέρηση"), τις «πολιτισμένες» χώρες να «επέμβουν» για να «σώσουν» τη δημοκρατία.

Κύριες και κύριοι μέσα από το facebook και τα μπλογκς, ή καλύτερα έξω από αυτά και στους δρόμους, δώστε τη μάχη για τη δημοκρατία στις δικές σας χώρες. Γιατί καλό είναι να αλληλοθαυμαζόμαστε και να παίζουμε τους ευαίσθητους και τους δημοκράτες στις πλάτες άλλων και να καλούμε τους «πολιτισμένους» να δώσουν «επιτέλους» λύση. Αλλά η λύση που ετοιμάζεται και με τη δική μας υποστήριξη ΔΕΝ είναι λύση για τους λαούς και την προοπτική τους. Είναι λύση αίματος, μεγαλύτερης φτώχειας και σκληρής φυλακής. Είναι λύση προοπτικής για τις εταιρείες και τις χρηματιστηριακές αγορές. Είναι λύση και προσωρινή διευθέτηση στον πόλεμο των νομισμάτων και του πετρελαίου.

Καλά, αν είχαν περάσει 130 χρόνια θα έδινα ίσως κάποια δικαιολογία. Το αίμα ωστόσο του Ιρακινού λαού ρέει ακόμα στους δρόμους, τα ερείπια είναι ακόμα εκεί. Πόσο ηλίθιος, πόσο κρετίνος και πόσο αδίστακτος πρέπει να είναι κάποιος για να ζητάει και πάλι να ξαναδεί το ίδιο έργο;