Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007

ΜΟΥΓΚΑ ΣΤΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ...

… σε όλα τα μέσα, ηλεκτρονικά και έντυπα.

Τρεις μέρες πέρασαν και παριστάνουν ότι δεν είδαν, δεν άκουσαν τίποτα.

Από τότε γνώριζαν, η τοπική κοινωνία, οι τοπικοί παράγοντες και τα επιτελεία όλων των κομμάτων. Όλοι γνώριζαν αλλά κανείς πλην των εμπλεκομένων δεν είχαν τα αποδεικτικά στοιχεία.
Μαύρο χρήμα, δεκάδες εκατομμυρίων δραχμών δόθηκαν για εξαγορά ψήφων στην μονοεδρική της Ευρυτανίας το 1990. Για να κατακτηθεί η πολυπόθητη πλειοψηφία των 151 εδρών.
Τώρα τα στοιχεία υπάρχουν. Τα παραδέχτηκε ο κ.Αναστασιάδης. Μας "ξέρανε" μάλιστα με κείνο το ανεπανάληπτο: «είναι γνήσια αλλά όχι αληθινή» η επιστολή παραδοχής του εγκλήματος.
Ο κ.Αναστασιάδης ο μέχρι τότε υποψήφιος του Συνασπισμού…

Το μαύρο χρήμα για την εξαγορά ψήφων, για την υποκλοπή της μοναδικής έδρας που χρειάστηκε για να σχηματιστεί η κυβέρνηση της ΝΔ το 1990, είναι μπροστά μας.
Για να κινηθούν αποτελεσματικά οι διαδικασίες ώστε να κάτσει στο σκαμνί ο Ανδρέας Παπανδρέου, να εξευτελιστεί, και να οδηγηθεί σε διάλυση το ΠΑΣΟΚ.

Μέρες του 90.

Οι μέρες των αρχαγγέλων της κάθαρσης, δεξιών και «αριστερών», που φώναζαν πως πρέπει να πάει στη φυλακή ο Παπανδρέου γιατί τα νοσήλια του στο Χέρφιλντ πληρώθηκαν από τον Κοσκωτά. Κι ας είχε στο συρτάρι του καλά κρυμμένα, κατόπιν εντολής, τα έγγραφα που αποδείκνυαν το αντίθετο ο τότε επίτροπος της Τράπεζας Κρήτης κ.Καμάρας. Τα εμφάνισε μετά, όταν αποκαλύφθηκε η απάτη και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Να πάει στη φυλακή ο Παπανδρέου…

Με τα ντολμαδάκια και τα γουνάκια απαιτούσαν να πάει στη φυλακή ο Ανδρέας Παπανδρέου γιατί δεχόταν χρήματα σε πάμπερς, μέχρι να γελοιοποιήσει τις κατηγορίες και να αυτογελοιοποιηθεί , μέσα στο δικαστήριο, ο ίδιος ο Κοσκωτάς.

Πυρσοί και σφυροδρέπανα σφιχτά δεμένα στην ομερτά της πολιτικής απάτης, έδειξαν το ΠΑΣΟΚ για αποδοχή μαύρου πολιτικού χρήματος.
Την ίδια ώρα που αφανείς χρηματοδότες έστελναν στη ΝΔ εκατομμύρια μαύρα και «ξεπλυμένα» δολάρια, μέσω της ΜΑΥΟ της offshore εταιρείας. Την ύπαρξη και χρησιμοποίησή της εν λόγω εταιρείας στην αλλοδαπή παραδέχτηκε λίγα χρόνια μετά ενόρκως στο δικαστήριο, ο συγχωρεμένος Βαρθολομαίος, ταμίας της ΝΔ. Και τότε κανείς δεν μίλησε, κανείς δεν άκουσε.
Μόνο ο Κώστας Λαλιώτης τόλμησε να φέρει το θέμα στην επιφάνεια και να καταδείξει τον υπόκοσμο της πολιτικής.
Αλλά και πάλι μούγκα στη στρούγκα. Πάλι δεν είδαν, δεν άκουσαν.

Ποιος θα εναντιωθεί στην «Αγία Οικογένεια»; Οι αντίπαλοι που φοβούνται ή οι περιστασιακοί σύμμαχοι και συνοδοιπόροι που είναι συνένοχοι;

Θα μου πείτε ότι πέρασαν πολλά χρόνια, 17 τον αριθμό, τι τα σκαλίζουμε τώρα;
Θα πείτε ότι ο Τριανταφυλλόπουλος είναι αναξιόπιστος και ενδεχομένως τα κίνητρά του είναι ύποπτα.

Όμως με αυτή τη λαθροχειρία έγινε πραξικόπημα και καταλύθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα. Αλλοιώθηκε το αποτέλεσμα των εκλογών και επιβλήθηκε η κυβέρνηση της ΝΔ, εξαγοράστηκε η πρωθυπουργία του κ.Μητσοτάκη. Και τα αποτελέσματα της πολιτικής τους τα έζησε και τα βιώνει ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα.

Μπορεί οποιοσδήποτε να αμφισβητήσει τις προθέσεις και τα κίνητρα του Τριανταφυλλόπουλου. Σε αυτή όμως την περίπτωση το ρεπορτάζ του δεν έχει υποθέσεις, δεν κάνει εικασίες. Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα και κυρίως τα δέχονται ως γνήσια οι πρωταγωνιστές.

Ο βασιλιάς είναι γυμνός, στέκεται μπροστά μας.

Γι αυτό και κανείς δεν αντιμάχεται τις αποδείξεις. Γι αυτό και η επιλογή είναι απλή και συγκεκριμένη. Σιωπή, η απόλυτη μουγκαμάρα.
Ίσως έτσι ξεχαστεί.

Αλλά

θέλω να δω ποιος από όλους αυτούς που κόβουν τις φλέβες τους για τη δημοκρατία, όλους αυτούς τους «έντιμους» και «καθαρούς» και «τιμητές» των πάντων, θα κάνει το αυτονόητο. Ποιος θα προσφύγει τις επόμενες μέρες στον εισαγγελέα υπηρεσίας.

Θέλω να δω τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ.
Θέλω να δω τι θα κάνουν τα κόμματα της «αριστεράς».
Θέλω να δω τι θα σχολιάσουν οι ευαίσθητες δημοκρατικές πένες.
Θέλω να δω πόσα κιλά τσίπα έχει απομείνει.


ΥΓ Πατώντας ΕΔΩ μπορείτε να ακούσετε το "adagio for strings" του Samuel BARBER. Χρησιμοποιήθηκε και ως μουσικό θέμα στην ταινία "Αποκάλυψη τώρα".

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007

ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ





Πριν λίγες εβδομάδες βρέθηκα στο νεκροταφείο της Καισαριανής. Η μάνα φίλης μου έφυγε για το τελευταίο της ταξίδι. Δασκάλα στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, δίδαξε στην Καισαριανή. Γενιές και γενιές μικρών μαθητών πέρασαν από τα χέρια της. Εκεί, κοντά στο σχολείο της και η τελευταία της κατοικία.

Στην επιστροφή σταμάτησα στην πλατεία. Με ενόχλησε η εικόνα που παρουσιάζει το μνημείο. Δείτε τη φωτογραφία, τα σπασμένα μάρμαρα, για να καταλάβετε. Υποτίθεται μάλιστα ότι ο «αριστερός» δήμαρχος σε μια πόλη σύμβολο, θα έδειχνε κάποια ευαισθησία. Αλλά…

Θυμήθηκα την πόλη και το μνημείο στην πλατεία της Καισαριανής μέσα από περίεργους δρόμους.
Η Εαρινή Συμφωνία ανέβασε ένα εξαιρετικό ποστ για το βιβλίο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ». Διάβασα το βιβλίο και ένα από τα κείμενα με οδήγησε στο βιβλίο του ηθοποιού Νικηφόρου Νανέρη «Πριν τα σβήσει ο χρόνος». (Εκδόσεις Καστανιώτη)
Ο Νικηφόρος Νανέρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καισαριανή τις δεκαετίες του 40 και του 50. Στο βιβλίο του, που προλογίζει η Λούλα Αναγνωστάκη, περιγράφει με μοναδικό τρόπο τους μεγάλους, σε παγκόσμιο επίπεδο, καλλιτέχνες που γνώρισε, τις στιγμές που έζησε μαζί τους.. Τα πρώτα όμως κεφάλαια είναι αφιερωμένα στην παιδική και εφηβική ηλικία στην μεταπολεμική Καισαριανή. Είναι δύσκολο να ξεχάσει όποιος διαβάσει το βιβλίο, το πώς ο μικρός Νικηφόρος μαθαίνει, από κάποια γειτόνισσα στο σχολείο, την εκτέλεση του πατέρα του στο Γουδί.

Κάθε φορά που περνάω από την Καισαριανή θυμάμαι τον Μάριο Χάκκα.

Τριάντα πέντε χρόνια πριν, στο «ΚΟΙΝΟΒΙΟ» που εκδόθηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του, περιλαμβάνεται και το: «Σκοπευτήριο Καισαριανής»

Δείτε πόσο προφητικά γράφει για το είδος και την ποιότητα της μνήμης που θα συνοδεύει τους εκτελεσμένους και τον τόπο της θυσίας.
.




Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ...

...αλλά 60 περίπου χρόνια μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας,

μας προέκυψε

η Συμφωνία της Μουσταλευριάς.

Η σύσκεψη έλαβε χώρα προς το τέλος της περασμένης εβδομάδας.


ΥΓ. Για λεπτομέρειες ρωτήστε τον Τάκη
Το τραγούδι "Τί θέλουν οι εχθροί μας;" αφιερώνεται απο μένα και τον Τάκη στους οχτρούς μας, ξέρουν αυτοί ποιοί είναι.
Ε Πέτρο; Ε Γιώργο;

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 16, 2007

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕΛΙΔΕΣ


Το βιβλίο, "...ανάμεσα στη μικρή και μεγάλη ιστορία..." (Εκδόσεις Λιβάνη), του Αντώνη Βγόντζα με αιφνιδίασε. Το περίμενα διαφορετικό.
Πίστευα ότι το κέντρο βάρους θα βρισκόταν στην καταγραφή των μικρών και μεγάλων γεγονότων της πρόσφατης ιστορίας του τόπου, όπως τα έζησε ο ίδιος ως συμμέτοχος, τα τελευταία 50 χρόνια. Είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο.

Είναι δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα και την αποκάλυψη. Δεν είμαι βιβλιοκριτικός ούτε έχω τα απαιτούμενα προσόντα, ένας μέσος αναγνώστης ήμουν και παραμένω. Γυρίζοντας όμως την τελευταία σελίδα νοιώθεις πλουσιότερος και πληρέστερος.
Γιατί (ξανα)κατανοείς τους ανθρώπους, τον κόσμο που σε περιβάλλει και την εξέλιξή του.
Γιατί προσθέτεις περισσότερες αποχρώσεις και εκδοχές.

Ίσως πολιτικοί αναλυτές και νομικοί να βρίσκουν σε αυτό το βιβλίο σημαντικότερα στοιχεία από αυτά που «μίλησαν» σε μένα.

Τα στοιχεία που εγώ είδα, κάποιες στιγμές με συγκλόνισαν. Είναι η εξιστόρηση της ζωής αλλά και της εξέλιξης της σε περιβάλλον, εποχή και συνθήκες συγκεκριμένες. Είναι η σπάνια καταγραφή της αλήθειας, του συναισθήματος και της εναλλαγής του, σε κάθε σημαντική στροφή του δρόμου της ζωής. Είναι κυρίως η υπαινικτική καταγραφή της βαρύτητας του συναισθήματος στις μεγάλες αποφάσεις.

Ο Αντώνης Βγόντζας είναι χαμηλών τόνων στη γραφή του. Περιγράφει με ήπιο τρόπο γεγονότα και καταστάσεις εκρηκτικές. Δεν κραυγάζει, δεν κατασκευάζει ήρωες. Ζωγραφίζει με απλότητα και αληθινά χρώματα τους ανθρώπους που έχτισαν μια ηρωική περίοδο και το αντίστροφο. Μια περίοδο που δημιούργησε ήρωες. Μόνο που οι ήρωες τότε δεν ήταν δακτυλοδεικτούμενοι γιατί ήταν πολλοί, ήταν χιλιάδες. Κι αυτό είναι συναρπαστικό.

Δείτε αυτό το βιβλίο. Περπατήστε στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, στις προσφυγικές γειτονιές, στην Αθήνα της αντιπαροχής, στην πολύμορφη άνοιξη της δεκαετίας του 60, στο ζοφερό λαβύρινθο της επταετίας, στις ψευδαισθήσεις, τους συμβιβασμούς αλλά και τις κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Διαβάστε τη συμπύκνωση του μεγαλείου, του δράματος και της τραγωδίας της αριστεράς μέσα από την ιστορία του Αλέκου, φίλου του συγγραφέα. Το συγκλονιστικότερο, για μένα, σημείο του βιβλίου.
Τελικά αυτοί οι δικηγόροι μπορεί καμμιά φορά να είναι κανονικοί άνθρωποι, κάποτε ίσως να είναι και θαυμάσιοι άνθρωποι.
( Εντάξει, σπανίως )
:-)

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007

ΜΑΡΤΥΡΙΑΡΗΣ, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Επειδή με συγκλόνισε αυτή η ιδέα του Πάγκαλου για περιπολίες αστυνομικών μέσα στα Πανεπιστήμια, προσπαθώ να βρω ένα τρόπο διαφυγής. Είπα να ξεφύγω προς το μέλλον αλλά μου ήρθε κάπως.
Φαντάζομαι σε καμιά δεκαριά χρόνια να έχουμε σταθμούς χωροφυλακής σε κάθε πανεπιστήμιο, και μικρά κρατητήρια. Πού να στοιβάζονται όλοι οι φοιτητές και καθηγητές στον Κορυδαλλό;
Τη φύλαξη της Γεωπονικής θα την αναθέσουμε στην υπό επανα-σύσταση Αγροφυλακή.

Ασφαλέστερη μου μοιάζει η φυγή προς το παρελθόν όπου μου επιτρέπεται να λειτουργήσω ως μαρτυριάρης. Άλλωστε 25 περίπου χρόνια μετά, όλα τα αδικήματα έχουν παραγραφεί.

Η ιστορία στην οποία συνοπτικά θα αναφερθώ είναι πραγματική. Με έχει στοιχειώσει και έχω χρέος κοινωνικό να την διηγηθώ γιατί πρέπει κάποιοι τύποι με αγγελικό πρόσωπο που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, να αποκαλύπτονται.

Πριν 25 χρόνια λοιπόν ευρισκόμενος στα βόρεια της Αγγλίας, είχα ερωτευθεί μια ασιατικής καταγωγής πριγκίπισσα. Να διευκρινίσω ότι ο τίτλος ήταν πραγματικός και το κορίτσι πανέμορφο. Η πολιορκία επίμονη και πολύμηνη και κοπιώδης. Είχαν αρχίσει να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα της προσπάθειάς μου και όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν όταν αποφάσισε να με επισκεφθεί ο φίλος –τι να τους κάνεις τους εχθρούς με τέτοιους φίλους.
Αγαθός και καλοπροαίρετος όπως πάντα δεν φύλαξα τα ρούχα μου για να έχω τουλάχιστον τα μισά. Πήρα μαζί τον φιλοξενούμενο φίλο στην εκδρομή με την πριγκίπισσα.

Καταλήξαμε οι τρεις μας σε μια βάρκα όπου, εγώ και μόνον εγώ, τραβούσα κουπί και η πριγκίπισσα με το φίλο θαύμαζαν ο ένας τον άλλο και ενίοτε το τοπίο. Και παρά το γεγονός ότι η κωπηλασία δεν ήταν ποτέ το καλύτερό μου και είχα ξεθεωθεί και ιδρώσει, ό φίλος ζητούσε να συνεχίσουμε τις βόλτες γιατί δεν είχε ολοκληρώσει τις εκμυστηρεύσεις του…

Το έκανα γιατί με είχε αιφνιδιάσει τόσο με το θράσος του όσο και με το αθώο ύφος του.
Το αποτέλεσμα το μαντεύετε.

Με το ίδιο αθώο βλέμμα περιφέρεται ανάμεσα μας και σήμερα.
Είναι φίλος μου βεβαίως ακόμα. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά γιατί μου έχει υποσχεθεί ότι κάποια στιγμή πριν πεθάνω θα μου πει λεπτομέρειες για τη πριγκίπισσα.
Πρέπει μέχρι τότε να έχω καλές σχέσεις μαζί του.

Εσείς πάντως προσέχετε.


ΥΓ. Διαψεύσεις δεν γίνονται δεκτές γιατί υπάρχουν τα σχετικά ντοκουμέντα.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007

ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ ΛΙΓΑΚΙ


Παρακολουθώ.
Όπως ο «αγαθός» στην κορυφή του λόφου.
Μαντεύω τις δυσκολίες και τις μικρές αγωνίες.
Το θυμό και τις παροδικές ανασφάλειες.
Σε βλέπω που στυλώνεις το βλέμμα επίμονα, σε κείνο το αδιάφορο φαινομενικά σημείο στον ορίζοντα.
Σε καμαρώνω που αναρωτιέσαι.
Η αλήθεια είναι στην ερώτηση, δεν είναι στην απάντηση.
Ρίξε τη ζακέτα στη πλάτη, κάνει ψύχρα.
Βάλε τα ακουστικά ν' ακούσεις, μόνο εσύ, αυτό που τώρα ακούνε όλοι οι άλλοι.
Τη Φλέρυ Νταντωνάκη.
Το ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί να σου υποσχεθεί μια ανέφελη ζωή.
Το νοιώθεις όμως πως ένα ανεπαίσθητο φιλί μπορεί να αλλάξει το κόσμο.
Γι αυτό χαμογέλασε.
Έστω και λίγο.
:-)


Για να ακούσετε τη Φλερυ Νταντωνάκη πατήστε εδώ

Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007

ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΤΣΙ;

Κάποιοι απο μας, εντάξει ίσως μόνο εγώ, έχουμε πρόβλημα όταν συμβαίνει η...






Δεν το κάνουμε επίτηδες, ελπίζω, αλλά καμμιά φορά η κατάσταση ξεφεύγει απο τον αυτοέλεγχο.
Βγάζουμε ότι χειρότερο μπορεί να υπάρχει μέσα μας.
Δανειζόμαστε ότι όπλο νομίζουμε ότι μπορεί να πληγώσει τον "αντίπαλο", τον πραγματικό ή τον φανταστικό.
Το πράγμα χειροτερεύει όταν δεν έχουμε φίλους να μας λένε την αλήθεια αλλά Ο.Φ.Α οπαδούς.

Ξεχνάμε το βασικότερο. Το χρόνο.
Ο χρόνος είναι που αναδεικνύει ποιό είναι το ευκαιριακό και γυαλιστερό και ποιό το αυθεντικό και ίσως σκονισμένο.

Ισως τελικά δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο εύκολα μπορούμε να μετατραπούμε σε πρωταγωνιστές των μεσημεριανών εκπομπών κοινωνικής κριτικής και ανάλυσης.
Τουλάχιστον εκεί οι συμμετέχοντες πληρώνονται και το κάνουν συνειδητά.



Μου λένε ότι άνοιξε το τριώδιο.
Δεν το κατάλαβα καθότι μασκαράς διατελώ όλο το χρόνο.

Ακούστε την Καίτη Ντάλη. Είναι αυτό το άκουσμα που ταιριάζει με τη διάθεσή μου.

Δεν τις μπορώ σήμερα τις "καλές", λουστραρισμένες φωνές, δεν το αντέχω το "υψηλό επίπεδο" και τα "επιμελώς ατημέλητα".


Και μακάρι να ήσουνα εδώ βρε συ, να πηγαίναμε σε κείνο το υπόγειο να την ακούγαμε. Να μη μιλάμε, μόνο να πίνουμε ξύδια και να χανόμαστε στην ομίχλη των καπνών και της κλεισούρας.

Μακάρι απόψε να ήσουν εδώ.

Για να ακούσετε την Καίτη Νταλη στο τραγούδι "Πού να γυρνάς" των Αντώνη Ρεπάνη και Νίκου Γκούμα πατήστε ΕΔΩ

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007

ΑΥΤΑ ΠΡΟΣ ... ΤΟ ΠΑΡΟΝ


Αυτό είναι το δημοσίευμα ανακοίνωσης της δικαστικής απόφασης.
(Εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" 4 Φεβρουαρίου 2007 )

Με αυτό το κείμενο γίνεται η επίθεση στους δικαστές που «τόλμησαν» να καταδικάσουν για συκοφαντική δυσφήμηση την εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ».
Όσα γράφονται εδώ αλλά και άλλα πολύ χειρότερα ακούστηκαν από τον κατηγορούμενο στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Υπαινιγμοί, απειλές, προσβολές συνεχείς κατά των δικαστών.
Τσαμπουκάς συνεχής και έμμεση επίδειξη των σχέσεων με το γκουβέρνο.

Μπαίνοντας την πρώτη μέρα στην αίθουσα βλέπω να κάθεται μαζί με τον κατηγορούμενο γνωστός από τα παλιά δημοσιογράφος που εργάζεται στην ίδια εφημερίδα. Χαιρετάμε ο ένας τον άλλο.
Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
-Τι κάνεις εδώ ; μου λέει
-Είμαι εδώ μαζί με τους άλλους ως μηνυτής γιατί γράψατε ότι είμαστε υποκλοπείς των τηλεφώνων του Καραμανλή, ότι είμαστε παρακράτος. Εσύ;
-Εγώ είμαι εδώ ως μάρτυρας υπεράσπισης.
-Ωραία, δικαίωμά σου και το σέβομαι, μπορώ να το καταλάβω σε τελική ανάλυση γιατί ενδεχομένως είσαι εδώ. Πες μου όμως, με ξέρεις τόσα χρόνια, πιστεύεις ότι είμαι παρακράτος, ότι κάνω υποκλοπές;
-Έλα ρε Αλέκο, άσε τις μαλακίες τώρα ότι κάνεις υποκλοπές.
-Ναι, όμως ΑΥΤΟ γράψατε και μάλιστα πρωτοσέλιδο.
-Δεν γράψαμε με σιγουριά ότι κάνατε υποκλοπές, ερωτηματικά βάλαμε. Δεν είναι το ίδιο. Έπρεπε να το διαψεύσετε κι όχι να κάνετε μηνύσεις και αγωγές την επόμενη μέρα. Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά.
-Δηλαδή τι μου λες τώρα; Να βγάλω μια εφημερίδα και να κάνω ένα πρωτοσέλιδο «Ο Π…….. ΠΟΥΛΑΕΙ ΗΡΩΙΝΗ» κι αν βάλω ερωτηματικό στο τέλος της πρότασης είμαστε εντάξει;
Λοιπόν εγώ ισχυρίζομαι ότι εκτελείτε ανθρώπους και υπολήψεις κατά παραγγελία. Όπως οι μαφιόζοι για μερικές χιλιάδες ευρώ, για μερικές καταχωρήσεις διαφημιστικές.
Απάντηση δεν πήρα.
(Να σημειώσω εδώ πως το δημοσίευμα μόνο ερωτηματικά δεν έβαζε. Ήταν απολύτως σίγουρος ο, ανώνυμος ασφαλώς, συντάκτης για το έγκλημα και τους εγκληματίες.)

Κι ένα ακόμα δείγμα δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Ρωτάει ένας από τους δικαστές τον κατηγορούμενο.
-Εντάξει, είχατε κάποιες πληροφορίες όπως λέτε. Τις διασταυρώσατε; Ρωτήσατε την άποψη της άλλης πλευράς;
-Όχι, ασφαλώς όχι. Δεν ρωτήσαμε.
-Και γιατί δεν ρωτήσατε;
-Γιατί θα μας έλεγαν … ψέματα.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

O Anton Chi Minh ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ

Χθες το απόγευμα μίλησα στο τηλέφωνο με φίλο καλό και παληό που δουλεύει στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Προσπαθούσε να με εκνευρίσει αναλύοντάς μου μια δημοσκόπηση της εφημερίδας που καταδείκνυε το λάθος, κατά τη γνώμη του, της κίνησης του Παπανδρέου να ζητήσει εκλογές.
(Καλά τώρα, τί θα έλεγε, Συνασπισμός μέχρι το κόκκαλο, παιδί του Λεωνίδα του Κύρκου... )
:-)
Βάλαμε και στοίχημα ταβερνάκι λαϊκό για αύριο. Ισχυρίζομαι πως ο Καραμανλής θα πάει για εκλογές γιατί αλλοιώς θα είναι η ρόμπα των ρομπών. Αυτός πάλι λέει όχι.

Όμως

είχε προλάβει να παρέμβει στις εξελίξεις ο Anton Chi Minh και να μας ενημερώσει σχετικώς ο ΟΛΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ.
Παραθέτω ένα απόσπασμα:

"Η πολιτική με στατιστικές καμπύλες ημερήσιας διακύμανσης τυχαίων δειγμάτων είναι μια πολιτική με δίχως σώμα.

Κι όπως λέει και μια παροιμία εδώ στο νησί μας, όταν γίνονται αντιληπτές ψεύτικες περιποιήσεις:
«Να ‘χεν η μάνικα κορμί
Και να ‘λειπεν το χάδι»

Να μας λείπει λοιπόν το τέτοιο -απ' άδειο μανίκι- χάδι του ενδιαφέροντός σας!

Υ.Γ. Το περιστατικό είναι πραγματικό (δεν θα δημοσιευτεί πρωτοσέλιδο στην Ελευθεροτυπία) κι εμείς τους 14χρονους να ξέρετε τους σεβόμαστε απολύτως κι ενίοτε κανουμε ότι κάνουν. Καθ' εικόνα και ομοίωση δηλαδή!"

Αδελφέ ΕΓΡΑΨΕΣ!


ΥΓ1 Τελικά το στοίχημα το έχασα. :-(
Φώτη, στον "Σπύρο κι Αντώνη" θα πληρώσω. Εντάξει;

Σάββατο, Φεβρουαρίου 03, 2007

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΒΡΩΜΙΑΡΗΔΩΝ (Μέρος 1ο)

Προυνό, προυνό μου τηλεφώνησε ο φίλος και δικηγόρος μας στην υπόθεση κατά της εφημερίδας.

Έξαλλος.

Με "παρακάλεσε" να μην υπονομεύω τη δουλειά του και μου θύμισε ότι έρχεται η εκδίκαση της αγωγής σε λίγες βδομάδες για την ίδια υπόθεση.

Απαίτησε να μην υπονομεύω τη δουλειά του γιατί οι άλλοι θα χρησιμοποιήσουν ότι γράφω στο δικαστήριο.

Μου μίλησε σε άπταιστο "γαλλικήν".

Φίλος είναι, στα πρόθυρα του εγκεφαλικού βρέθηκε με το ποστ, απεσύρθη το σχετικό κείμενο.

Να με συγχωρείτε δηλαδή.

Εν τούτοις όσοι πρόλαβαν να διαβάσουν θα καταλάβουν το προσωρινό τέλος αυτής της ιστορίας με το επόμενο ποστάκι σε λίγες ώρες.

Φιλιά!