ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ

Πριν λίγες εβδομάδες βρέθηκα στο νεκροταφείο της Καισαριανής. Η μάνα φίλης μου έφυγε για το τελευταίο της ταξίδι. Δασκάλα στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, δίδαξε στην Καισαριανή. Γενιές και γενιές μικρών μαθητών πέρασαν από τα χέρια της. Εκεί, κοντά στο σχολείο της και η τελευταία της κατοικία.

Στην επιστροφή σταμάτησα στην πλατεία. Με ενόχλησε η εικόνα που παρουσιάζει το μνημείο. Δείτε τη φωτογραφία, τα σπασμένα μάρμαρα, για να καταλάβετε. Υποτίθεται μάλιστα ότι ο «αριστερός» δήμαρχος σε μια πόλη σύμβολο, θα έδειχνε κάποια ευαισθησία. Αλλά…

Θυμήθηκα την πόλη και το μνημείο στην πλατεία της Καισαριανής μέσα από περίεργους δρόμους.

Η Εαρινή Συμφωνία ανέβασε ένα εξαιρετικό ποστ για το βιβλίο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ». Διάβασα το βιβλίο και ένα από τα κείμενα με οδήγησε στο βιβλίο του ηθοποιού Νικηφόρου Νανέρη «Πριν τα σβήσει ο χρόνος». (Εκδόσεις Καστανιώτη)
Ο Νικηφόρος Νανέρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καισαριανή τις δεκαετίες του 40 και του 50. Στο βιβλίο του, που προλογίζει η Λούλα Αναγνωστάκη, περιγράφει με μοναδικό τρόπο τους μεγάλους, σε παγκόσμιο επίπεδο, καλλιτέχνες που γνώρισε, τις στιγμές που έζησε μαζί τους.. Τα πρώτα όμως κεφάλαια είναι αφιερωμένα στην παιδική και εφηβική ηλικία στην μεταπολεμική Καισαριανή. Είναι δύσκολο να ξεχάσει όποιος διαβάσει το βιβλίο, το πώς ο μικρός Νικηφόρος μαθαίνει, από κάποια γειτόνισσα στο σχολείο, την εκτέλεση του πατέρα του στο Γουδί.

Κάθε φορά που περνάω από την Καισαριανή θυμάμαι τον Μάριο Χάκκα.

Τριάντα πέντε χρόνια πριν, στο «ΚΟΙΝΟΒΙΟ» που εκδόθηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του, περιλαμβάνεται και το: «Σκοπευτήριο Καισαριανής»

Δείτε πόσο προφητικά γράφει για το είδος και την ποιότητα της μνήμης που θα συνοδεύει τους εκτελεσμένους και τον τόπο της θυσίας.

.