Παρακολουθώ.
Όπως ο «αγαθός» στην κορυφή του λόφου.
Μαντεύω τις δυσκολίες και τις μικρές αγωνίες.
Το θυμό και τις παροδικές ανασφάλειες.
Σε βλέπω που στυλώνεις το βλέμμα επίμονα, σε κείνο το αδιάφορο φαινομενικά σημείο στον ορίζοντα.
Σε καμαρώνω που αναρωτιέσαι.
Η αλήθεια είναι στην ερώτηση, δεν είναι στην απάντηση.
Ρίξε τη ζακέτα στη πλάτη, κάνει ψύχρα.
Βάλε τα ακουστικά ν' ακούσεις, μόνο εσύ, αυτό που τώρα ακούνε όλοι οι άλλοι.
Τη Φλέρυ Νταντωνάκη.
Το ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί να σου υποσχεθεί μια ανέφελη ζωή.
Το νοιώθεις όμως πως ένα ανεπαίσθητο φιλί μπορεί να αλλάξει το κόσμο.
Γι αυτό χαμογέλασε.
Έστω και λίγο.
:-)
Για να ακούσετε τη Φλερυ Νταντωνάκη πατήστε εδώ
11 σχόλια:
ένα "ανεπαίσθητο φιλί που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο".... πώς νά είναι άρραγε;
Ίσως κάπως σαν το φιλί, που ακουμπάς τρυφερά στην χούφτα σου και, μετά, με μιαν απαλή ανάσα το φυσάς να φύγει, το στέλνεις απλώς απέναντι...
Ίσως κάπως, όπως, μάλλον θα φίλαγε η Νταντωνάκη - χωρίς να ακουμπάει σάρκα με σάρκα... αέρινα σχεδόν, σαν την φωνή της...
@bebelac:
Χμμμ, υποθέτω πως όταν το δώσεις θα το καταλάβεις.
:-)
@asteroid:
Προσφέρεις δυό πολύ, πολύ πιθανές εκδοχές.
Σε ευχαριστώ.
θα σου χαμογελάσει
με κλάμα μαζί... γέλιο με κλάμα!
... Κάποια µέρα θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δω ότι τα µαλλιά µου έχουν αρχίσει να γίνονται γκρίζα και για πρώτη φορά θ’ ανακαλύψω ότι έζησα σ’ αυτό το µικρό ξενοδοχείο, µε ένα ψεύτικο όνοµα, χωρίς καθόλου φίλους ή γνωστούς, ή κανενός είδους σχέσεις, για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια. Θα µε ξαφνιάσει λίγο αλλά δεν θα τροµάξει καθόλου. Θα είµαι ευχαριστηµένη που ο χρόνος θα έχει περάσει τόσο εύκολα. Μια φορά στο τόσο θα πηγαίνω στον κινηµατογράφο. Θα κάθοµαι στις πίσω σειρές µε όλο αυτό το σκοτάδι γύρω µου και µε κείνες τις φιγούρες ακίνητες στο πλάι µου, χωρίς να µε προσέχουν. Βλέποντας την οθόνη. Φανταστικός κόσµος. Ο κόσµος των παραµυθιών. Θα διαβάζω µεγάλα βιβλία και το ηµερολόγιο των νεκρών συγγραφέων. Θα νιώθω πιο πολύ κοντά τους, πολύ περισσότερο από ότι ένιωσα ποτέ για ανθρώπους που γνώρισα, προτού να φύγω από τον κόσµο. Θα είναι γλυκείς και ψυχρή αυτή η φιλία µου µε τους νεκρούς ποιητές γιατί δεν θα µπορώ να τους αγγίζω ούτε και ν’ απαντάω στις ερωτήσεις τους. Θα µου µιλάνε και δεν θα περιµένουν να τους απαντήσω.
Τ. Ουίλλιαµς: Μίλα µου σαν τη βροχή
"Όλη μέρα περιμένω την νύχτα μήπως οι ίσκιοι μου αφομοιωθούν απ το σκοτάδι για να μπορέσω να πιάνω λιγότερο χώρο, να κλειστώ στον πύρινα μου , σαν ένας κόκκος στάρι μέσα στο χώμα...
Δεν τα καταφέρνω .
Οι σκιές δεν απορροφουνται απ το σκοτάδι ,αντίθετα μάλιστα
Κυριεύουν ολόκληρη την νύχτα".
Φαίδρα-Γιάννης Ρίτσος
Αυτά τα δύο βιβλία υπάρχουν στο φωτισμένο μου παράθυρο. Τα ξεφυλλίζω και θυμάμαι τον πόνο του έρωτα. Γιατί πρέπει να το κάνουμε και αυτό που και που.
Όμορφος ο φάρος σου...
@candyblue:
Πολύ όμορφος έχεις δίκιο.
Κι όταν ίσως μια μέρα σου δείξω το εσωτερικό του θα δεις ότι η ομορφιά δεν έχει τέλος...
Όχι χωρίς λόγο, θυμήθηκα "Το ζακετάκι" ένα παλιό κείμενο στο "Βλέμμα" του Ξυδάκη.
Να μου δείξεις μια μέρα λοιπόν…πολύ θα το ήθελα...
Και ο φάρος θαρρώ θα το ήθελε
Ένα φιλί που ζεσταίνει…
Ένα φιλί που είναι μονάχα για σένα…
Ένα φιλί που χαϊδεύει τη καρδιά, αντί για τα χείλι…
Ένα ζεστό φιλί…
Και ένα χαμόγελο…
Τι όμορφα τα λες σήμερα αδελφέ.
Καλή σου Κυριακή!
@raffinata:
Δεν θέλω να χαμογελάσει σε μένα αλλά στον κόσμο και τον εαυτό της.
@dimitris-r:
:-)
@candyblue:
Θα το θέλει κι ο φάρος λές ε;
Για να δούμε. Φαντάζομαι κάποια στιγμή θα μας το πει.
@n.ago:
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
:-)
Δημοσίευση σχολίου