Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006

ΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ

Αναχωρούμε. Το πρωί. Η κόρη μου, ο σκύλος κι εγώ. Προορισμός τα χωριά της Αργιθέας, πάνω από τον Αχελώο. Εκεί περίπου που γίνεται η εκτροπή, θα βγάλω φωτογραφίες να θυμόμαστε πως ήταν. Εκεί περίπου που έδωσε τέλος στη ζωή του ο Αρης. Ακριβως στα σύνορα τριών νομών, Καρδίτσας-Αρτας-Καρπενησίου. Πως λέμε τριεθνές; Κάπως έτσι.

Χαρά η μικρή, την περιμένουν οι φίλοι της. Χαρά κι ο Κόπερ που θα κυνηγάει προβατάκια και κοτούλες. Εγώ στο ανάμεσα γιατί θα αγχώνομαι με τη μικρή που θα εξαφανίζεται με τη συμμορία, αλλά θα έχω την απόλυτη ησυχία να διαβάσω. (αφου τελειώνω με με τα μαγειρέματα και το νοικοκυριό εννοείται... :-))

Την περασμένη εβδομάδα κέρδισα στα Goody's μιά τρίμηνη σύνδεση στο internet, δανείστηκα το laptop της αδελφής μου και μπορεί να σας στείλω καμμιά φωτο, να δείτε πως ζούμε και μεις στην άγρια φύση...

Καλά να περνάτε, αλλά κυρίως καλά να είστε.

Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Είναι μικρή, είναι πανέξυπνη, είναι γλυκειά, είναι σπασαρχίδω κάποιες φορές, είναι ευαίσθητη, και φέρνει στο ποστ της ένα μήνυμα ελπίδας. Στα χαλάσματα, μέσα στο θάνατο και το τρόμο, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που πολεμάνε για την αξιοπρέπεια ΟΛΩΝ μας. Η Krot το έκανε το μικρό θαύμα της, μεταφέρει τη φωνή τους. Με την άδεια της το αναπαράγω:




Φίλες και Φίλοι του Θεάτρου, της Μουσικής...
Σας στέλνουμε αυτό το μήνυμα από τον πολιτιστικό χώρο Tournesol (Ηλιοτρόπιο), χώρο εργασίας του συνδέσμου SHAMS (Νεολαία – Θέατρο – Κινηματόγραφος), στη Βηρυτό, που βρίσκεται στην διασταύρωση Ταγιουνέ, εκεί όπου συναντώνται η πόλη και τα νότια προάστια.

Είμαστε ζωντανοί. Εργαζόμαστε: το θέατρο μας είναι ανοιχτό και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, (κυρίως νέοι βεβαίως), συρρέει παρά τους σποραδικούς βομβαρδισμούς, των οποίων ο στόχος είναι ακριβώς να απομονώσουν τις γειτονιές και να εμποδίσουν την επικοινωνία.

Εκφραζόμαστε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε πληροφορίες, δημιουργούμε ένα μικρής εμβέλειας δίκτυο συντονισμού μεταξύ των κοινωνικών οργανώσεων και τις ομάδες προσφύγων από τον νότο ή των προαστίων, (κατ’ εξοχήν στόχοι των Ισραηλινών βομβαρδισμών). Λυπούμαστε για την αξιοθρήνητη επίσημη στάση των Δυτικών χωρών και των ΜΜΕ τους, (γνωρίζοντας βεβαίως ότι δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους πολίτες), και έχουμε ανάγκη από εκδηλώσεις ανθρώπινης αλληλεγγύης που δεν περνάνε στην TF1 ή στη “Monde”.

Μεταξύ μας υπάρχουν Λιβανέζοι όλων των πεποιθήσεων και όλων των δογμάτων, (διανοούμενοι, καλλιτέχνες, κοινωνικοί λειτουργοί, φοιτητές,...χριστιανοί, μουσουλμάνοι, δρούζοι, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, πιστοί, άθεοι, αγνωστικιστές...)

Χωρίς να υιοθετούμε τις πολεμοχαρείς ιδεολογικές θέσεις της Χεζμπολλάχ, χωρίς να αποδεχόμαστε τις ανεύθυνες απαντήσεις των αράβων πωλητών πετρελαίου και των Λιβανέζων εκατομμυριούχων, διεκδικούμε το δικαίωμα να καταγγείλουμε τα ατιμώρητα εγκλήματα του θεοκρατικού κράτους του Ισραήλ κατά των παιδιών, των οικογενειών, των αστικών γειτονιών, των χωριών του νότου, όπως και την ασυγχώρητη συνενοχή της Ευρώπης στην γενοκτονία των Παλαιστινίων και την δολοφονία των πόλεων του Λιβάνου.

Είμαστε βαθύτατα σε ειρήνη και ελεύθεροι. Χαιρόμαστε την ζωή χωρίς κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Δεν χρειαζόμαστε άρματα για να μετακινηθούμε. Δεν χρειαζόμαστε τα διεθνή ΜΜΕ για να σκεπτόμαστε. Η αξιοπρέπεια μας δεν υπαγορεύεται ούτε από την Δαμασκό, ούτε από τη Τεχεράνη, ούτε από το Τελ Αβίβ, ούτε από την Ουάσινγκτον ούτε από το Παρίσι, ούτε από τον ΟΗΕ. Είναι ριζωμένη στην ανθρωπότητα που χλευάζεται και τσακίζεται από όλες τις Βερμαχτ του «πολιτισμένου» κόσμου, αποκλεισμένη από τα «ανθρώπινα δικαιώματα» που κρατιούνται με ζήλο για αυτούς που τα διακηρύττουν.

Εμείς είμαστε καλά. Εσείς;


Roger Assaf, Issam Bou Khaled, Kamal Chayya, Rawya El Chab, Zeina Saab De Melero, Said Serhan, Fadi el Far, Tarek Atoui…

Σάββατο, Ιουλίου 15, 2006

Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ

Οι παραστάσεις και οι εικόνες που έχει ο καθένας μας είναι διαφορετικές και πολυποίκιλες. Ακόμα και μεις οι ίδιοι μπορεί να αντικρύσουμε το ίδιο τοπίο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και να και να νοιθώσουμε διαφορετικά. Η υποκειμενικότητα λοιπόν αλλά και η συγκυρία βασιλεύει. Υπάρχουν ωστόσο και πεδία που φαίνεται πως υπάρχει δεσπόζουσα άποψη, επικρατούσα σε τέτοιο βαθμό που αν εμφανιστεί κάτι που την αμφισβητεί, έστω και στο ελάχιστο, φαντάζει γελοίο και ανευ σημασίας.

Η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι απο εμας για τη Μυκονο και τους Μυκονιάτες, είναι συγκεκριμένη και έχει δημιουργηθεί απο προσωπική μας εμπειρία, διακοπές, τριήμερα κλπ, είτε απο διηγήσεις τρίτων, είτε τέλος απο τα ΜΜΕ. Δεν θα ισχυριστώ ότι είναι ανακριβής η εικόνα που έχουμε. Ισχυρίζομαι, και νομίζω ότι μπορώ να το αποδείξω εύκολα αν χρειαστεί, ότι έχουμε μόνο ένα κομμάτι της εικόνας. Ισχυρίζομαι ότι το σημαντικότερο ποιοτικά κομμάτι της Μυκόνου και των κατοίκων της είναι έξω και πέρα απο το οπτικό μας πεδίο.

Για πολλά χρόνια μια εφημερίδα-πρότυπο, Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ, άνοιξε νέους ορίζοντες, έδωσε άνισες μάχες. Ανθρωποι νέοι, κι άλλοι όχι τόσο νέοι, δούλεψαν για τον τόπο τους μέσα απο την εφημερίδα, πήγαν κόντρα στους καιρούς και τα προστάγματα των συγκυριών.

Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ εδω και λίγα χρόνια έχει αναστείλει την έκδοσή της. Οι άνθρωποί της όμως παραμένουν ενεργοί, σκεπτόμενοι και αισθανόμενοι, λίγο μελαγχολικοί και πολύ αισιόδοξοι, πιό ώριμοι και γι΄αυτό ίσως πιο εκρηκτικοί.

Μερικούς απο τους ανθρώπους αυτούς μου τους γνώρισε, στο πέρασμα των χρόνων, ο Δημήτρης Ρουσουνέλος. Μοναδικός, απο και με επιλογή, φίλος μου απο τα χρόνια του σχολείου με μύησε σε μια περίοδο τριάντα και βάλε χρόνων, στην άλλη αλήθεια του νησιού και των ανθρώπων του. Ο Δημήτρης λοιπόν, αδελφός και συνοδοιπόρος των ονείρων και του ανέφικτου, Μυκονιάτης και επαγγελματίας, έδωσε την παρακάτω απάντηση πριν λίγες μέρες, όταν του ζήτησαν να πει δυο λόγια για τον τόπο του και την επικαιρότητα:



Μύκονος: την υμνούν ποιητές, την διοικούν μπετονιέρες!
(του Δημήτρη Ρουσουνέλου)
scala@otenet.gr

Για κάποιους που ζούμε εδώ και για όσους από τους επισκέπτες, σηκώνουν το χιονάτο γλάσο της επικάλυψης, η Μύκονος, είναι σαν το δέντρο που πληγώναμε.
Ένας παράδεισος όπου επικρατεί η βαθιά ριζωμένη αίσθηση πως όλα επιτρέπονται αφού «Εδώ είναι Μύκονος».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος σαστισμένος πριν λίγα χρόνια απ’ αυτό που έβλεπε και -Καραμανλικώ τω τρόπω- ρώτησε παρέα συνδαιτυμόνων: «ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο;» Ρητορικό το ερώτημα. Εγώ, όνομα δεν είχα να δώσω. Είχα κι έχω την ίδια απάντηση: η Νύχτα. Η Αγορά, η κοινωνική ζωή, ο ύπνος και ο ξύπνιος του νησιού, από τη νύχτα διαφεντεύονται.

Δίνω και ρήματα:
Με προσβάλει η χυδαιότητα και η διαπλοκή που γίνονται κάθε μέρα ταυτόσημες με τις διακοπές στη Μύκονο
Μ’ εκνευρίζει η χαριεντιζόμενη με την εξουσία ισχύς των παρανομούντων.
Με απογοητεύει η έλλειψη αντίστασης στη σπατάλη φυσικών πόρων (ακτογραμμή-μόλυνση θάλασσας-νερό-γεωτρήσεις-φυσικό τοπίο).
Με προβληματίζει το αντικοινωνικό ωράριο των καταστημάτων.
Με θλίβει η απουσία ελευθέρων χώρων καθώς τελούν υπό κατάληψη από τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες, ομπρέλες και αυτοκίνητα.
Με ανησυχούν τέλος: το έλλειμμα δημοκρατίας, όπως αυτό εκφράζεται στην καθημερινότητά μας, η τιμωρούμενη ελεύθερη έκφραση της διαφωνίας, το κλίμα φόβου και υποταγής στις σχέσεις πολίτη-Δήμου, το αβγό του φιδιού που πυρώνουν νέοι άνθρωποι, το ανεξιχνίαστο τριών μεγάλων ενόπλων ληστειών και των αμέτρητων διαρρήξεων κ.ά.

Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι βαριά κουβέντα για έναν τόπο. Αλλά βαρύτερo είναι όταν νοιώθεις το βάρος αυτού του ελλείμματος.
Σαν πρόβλημα όλων των μικρών κοινωνιών ίσως δεν αφορά μόνο τη Μύκονο. Υπάρχει ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση που δεν επιτρέπει διεκδικήσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Υπάρχει δυσκολία να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετική. Αλλά ακόμα και όσοι βολεύονται στη μικρή γυάλινη δημοκρατία στην οποία κινούνται, ας τολμήσουν να διεκδικήσουν το ελάχιστο δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους αν είναι κριτική, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή τους.

Έλλειμμα δημοκρατίας είναι όταν δεν μπορείς να δηλώσεις ότι αγαπάς μεν τον τόπο σου, αλλά αποφασίζεις να ψηφίσεις ή και να συμμετάσχεις ενεργά σε άλλο συνδυασμό. Ας ερωτηθεί ευθέως ο υποψήφιος Δήμαρχος και πρόεδρος των ξενοδόχων (άρα βαρύνουσα προσωπικότητα στο νησί) Ανδρέας Φιορεντίνος, γιατί δεν κοινοποιεί ονόματα από την ομάδα που τον στηρίζει. Η απάντηση είναι ότι την επομένη θα τους χάσει όλους ή τουλάχιστον τους περισσότερους, υπό το βάρος ποικίλων «πιέσεων».

Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν συναποφασίζουμε για τα μεγάλα που μας αφορούν κάνοντας χρήση «Συλλόγων Σφραγίδας» που συμφωνούν κι επικροτούν την πολιτική και τους στόχους μας. Πότε συνεδριάζουν, πότε κάνουν εκλογές, πώς τρυπώνουν εκπρόσωποί τους στα διάφορα πόστα;

Έλλειμμα έχουμε όταν για τα δικαιώματά μας αλλά και για κάθε παρατυπία ή παρανομία μας στους ίδιους πάντα ανθρώπους δεσμευόμαστε.

Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν ο Δήμος αγοράζει τοπική εφημερίδα, την συντηρεί από χρήματα όλων μας, δεν δημοσιεύει αντίθετη άποψη, ενώ μέσα από τις στήλες της βάλλει απαξιωτικά και προσβλητικά εναντίον όλων όσων εκφράζουν κάτι διαφορετικό,.

Δεκατρία χρόνια μάχης χαρακωμάτων μέσα από την εφημερίδα «Η Μυκονιάτικη» και σαρανταεννιά χρόνια στο νησί με δίδαξαν ότι η Μύκονος υμνείται από ποιητές, αλλά διοικείται από «μπετονιέρες». Από τη μια οι ερασιτέχνες μιας ανθρώπινης ζωής κι από την άλλη οι επαγγελματίες του τζίρου. Άνιση μάχη, αλλά μάχη!
Οι τουριστικοί προορισμοί έχουν μέλλον (προ)διαγεγραμμένο. Χαλάνε αργά ή γρήγορα. Όταν η ανάπτυξη λογίζεται με τόνους μπετόν δεν είναι θέμα προσώπων η σωτηρία τους, αφού και ο πριν κι ο νυν κι ο επόμενος κι όσοι θα διοικήσουν στο μέλλον, θα είναι από το χώρο των οικοδομών και των τουριστικών επενδύσεων. Κι ο τόπος θα πορεύεται, πυρπολώντας με βεγγαλικά, κάθε τόσο κι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς εν χορδαίς και οργάνοις. Πότε με αφορμή μια διαφήμιση, κι άλλοτε για το χατίρι τηλεοπτικής περσόνας. Κι αν σήμερα καίμε τον Άγιο Γιώρη τον Τραχήλη ή τον Σπηλιανό, ανεμόμυλους, παραλίες και πλατείες, αύριο θα ‘χουμε σοβαρότερους λόγους να κάψουμε μια Παραπορτιανή. Μπορεί να πάρει υπουργείο ο δήμαρχός μας. Χαλάλι του!

Μου ζητήθηκε με τετρακόσιες λέξεις να γράψω «τι με πονάει σ’ αυτόν τον τόπο». Αυτό το στεγνό συμπύκνωμα κειμένου επτακοσίων λέξεων, δεν θα προκαλέσει αναστάτωση στους ρυθμούς της πόλης. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, για να περιγράψω με λέξεις «ό,τι μου αρέσει στο νησί» θα χρειαζόμουν τις διπλάσιες.



Καλή σου μέρα, φίλε μου και αδελφέ και συγνώμη για την αυθαίρετη αναδημοσίευση.
Θα το ξανακάνω...
Για την ελπίδα ρε γαμωτο!

Πέμπτη, Ιουλίου 06, 2006

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

ΠΡΟΣ: ΨΙΛΙΚΑΤΖΟΥ,
ΒΑΤΡΑΧΟΚΟΡΙΤΣΟ,
ΤΡΙΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΙ...,
ΚΡΟΤΚΑΓΙΑ

Για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια, σας παρακαλώ, να αγοράσετε και να διαβάσετε το βιβλίο:

"ΜΗΠΩΣ;"
των: ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ - ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ
( εκδόσεις Ωκεανίδα, Ιούνιος 2006)


(Απο μικρός έχω το χούι, όταν ανακαλύπτω κάτι σημαντικό, να θέλω να το μοιράζομαι.
Το γιατί έπρεπε να το διαβάσετε, ίσως μου το πείτε, κάποτε, με κάποιο τρόπο) .