ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ. ΧΡΟΝΟΣ ΑΡΚΕΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΣ.

Ένας χρόνος κλείνει αυτές τις μέρες γι’ αυτό το μπλογκ.

Ένας νέος τρόπος επικοινωνίας.

Επανάσταση το χαρακτηρίζουν κάποιοι και ίσως έχουν λίγο δίκιο.

Είναι ασφαλώς κάτι καινούργιο, ανοίγει ορίζοντες, διευρύνει δυνατότητες.
Μέσον προσέγγισης ανθρώπων και ιδεών, αντιλήψεων και συμπεριφορών.

Μπορεί ο κάθε ένας να μιλήσει με ανθρώπους που άλλοτε δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί την ύπαρξή τους. Μπορεί να εξομολογηθεί, να διαμαρτυρηθεί, να εκφράσει τη χαρά για όσα καλά του συμβαίνουν. Μπορεί να μοιραστεί τον πόνο ή τις σκέψεις του, να δει αντιδράσεις.

Μπορεί όμως να είναι και ένας τρόπος οικοδόμησης μιας προσωπικότητας που δεν υπάρχει, αλλά που θα θέλαμε να είναι υπαρκτή. Ένας τρόπος να γίνουμε πιο όμορφοι, αρεστοί, έξυπνοι, χαριτωμένοι όταν χρειάζεται, αλλά και βαθυστόχαστοι όταν πρέπει.
Να παραστήσουμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε και ποτέ δεν τα καταφέραμε.

Μπορεί και να γίνει κι ένας δρόμος διαφυγής από την πραγματικότητα που δεν μας αρέσει, και θα την θέλαμε κάπως αλλιώς ή τελείως μα τελείως διαφορετική.

Ένας τρόπος «ζωής» έξω από τη ζωή.

Γιατί υπάρχει αυτή η ιδιαιτερότητα, να μιλάς και να μη σε βλέπουν, μόνο να σε φαντάζονται. Διαβάζουν οτι γράφεις, διαβάζουν τις σκέψεις που θέλεις να φανερώσεις, ποτέ όμως τις δεύτερες ή τις τρίτες που βρίσκονται στην άκρη του μυαλού σου.

Δεν υπάρχει η περίπτωση να αποκαλυφθείς από το βλέμμα σου, τις κινήσεις, τα ξεσπάσματα, την καθημερινότητά σου.
Από όλα αυτά που σε χαρακτηρίζουν, με ακρίβεια εξουθενωτική. Με την αλήθεια σου δηλαδή.

Κάποιες φορές γίνεται τρόπος εκδίκησης, αλλά και ένας δρόμος για τη μεγάλη ρεβάνς. Μία μέθοδος που έχει ακροατήριο, για να τιμωρήσεις όσους πιστεύεις πως σε αδίκησαν, για να αποδείξεις ότι είσαι κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που σου αναγνώρισαν.

Κι όλα αυτά εκ του ασφαλούς. Γιατί κανείς δεν θα σου ζητήσει πραγματικά τα ρέστα όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή. Δεν υπάρχουν πραγματικές τριβές, αληθινές συγκρούσεις, ειλικρινείς φιλίες. Εκτός από τις εξαιρέσεις που έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.

Κι όλα αυτά εκ του ασφαλούς με τη δυνατότητα της διπλής εξήγησης, της διπλής γραφής. Υπαινικτική, αμφίσημη η δημόσια τοποθέτηση. "Ακριβής", με ονοματεπώνυμο και χαρακτηρισμούς και πληροφορίες, η ταυτόχρονη και παράλληλη επικοινωνία με τους αποδέκτες των επεξηγηματικών μαιηλς...

Ένας θαυμαστός τρόπος επικοινωνίας. Σε μια εποχή που τη χαρακτηρίζει η μοναξιά και η επίπλαστη κοινωνικότητα.

Ένας θαυμαστός τρόπος κατάκτησης μιας νέας συλλογικότητας σε μια εποχή που το εμείς μοιάζει να βρίσκεται θαμμένο οριστικά στο νεκροταφείο των ιδεών και των συμπεριφορών.

Σε αυτόν τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο χωράνε όλοι. Όπως και στη ζωή.

Είναι όμως ένας κόσμος σχεδόν στην αρχή του, και είναι σχετικά εύκολες οι παραχαράξεις, οι παγίδες, οι εντυπωσιασμοί. Όλοι και όλα μοιάζουν εξαιρετικά, τρυφερά, σοφά, συμπονετικά, αλληλέγγυα, σχεδόν ουτοπικά.
Δεν είναι όμως, κι αυτό σιγά αλλά σταθερά αποκαλύπτεται.

Αλλά,

δεν έχω πειστεί μέχρι τώρα ότι η όποια νέα εξέλιξη στα μέσα που χρησιμοποιούμε, έχει αλλάξει τους βασικούς κανόνες που ορίζουν τη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.

Με άλλα λόγια, ο χρόνος και η διευρυνόμενη χρήση του μέσου θα βγάλει τις μάσκες όπου υπάρχουν, θα καθαρίσει τη θολή εικόνα, θα αποδομήσει το τάχα μου, θα υπονομεύσει τις υπόγειες διαδρομές.

Δυστυχώς όμως, όπως πάντα άλλωστε, η διαδικασία αυτή έχει θύματα και θύτες. Άνθρωποι τσαλακώνονται, απόψεις λοιδορούνται, αξιοπρέπειες ισοπεδώνονται. Παρέες συγκροτούνται με όρους συμμορίας, σχέσεις πλαστικοποιούνται για να κλείνουν αεροστεγώς, για να χωράει ακριβώς η μία μέσα στην άλλη, όπως τα ταπερ.


Ο χρόνος λοιπόν καθαρτήρια, λυτρωτική δύναμη αποκάλυψης.
Για όσους θέλουν να δουν, να ακούσουν, να επιλέξουν, να μιλήσουν.
Για τους μη-πλαστικούς που μπορεί να είναι πολλοί αλλά εγώ σήμερα θα πω ευχαριστώ σε δύο.

Στην xpsilikatzoy και στον kaltsovrako.

Με βοήθησαν να ανοίξω αυτό το μπλογκ πριν έναν χρόνο. Μου έδωσαν με τη στάση και τη συμπεριφορά τους μαθήματα επιβίωσης στο διαδίκτυο.

Έμειναν όλο αυτό το διάστημα φίλοι αληθινοί, παρόντες όταν χρειάστηκε και το ζήτησα.

Άνθρωποι αληθινοί που έχουν μπλογκ, που έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο από το δήθεν, που είναι αυτό που διαβάζετε, χωρίς μερεμέτια και εξωραϊσμούς.
Άνθρωποι που στους πάσης φύσεως αγοραίους πραματευτάδες, της κάθε είδους ηθικής, απαντάνε αφοπλιστικά και αβίαστα με το ήθος τους. Γιατί αυτό είναι που τους χαρακτηρίζει.

Για όσο καιρό υπάρχει αυτό το μπλογκ, είναι τιμή για μένα, τα λινκς θα ξεκινάνε με αυτά τα δύο ονόματα.

Της Ντίνας και του Τάσου.