ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ! ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Είναι νίκη.

Ωστόσο δεν έχω όρεξη για πανηγυρισμούς.

Το γεγονός είναι πως με επιστολή της, σήμερα το μεσημέρι, η Διοίκηση της ΑΤΕ γνωστοποίησε στον Σύλλογο Εργαζομένων πως αποδέχεται την πρόταση του και αφαιρεί τη φραγή από την ιστοσελίδα του ΣΕΑΤΕ. Έτσι από σήμερα οι εργαζόμενοι στην Αγροτική Τράπεζα μπορούν και πάλι να επικοινωνούν με το σωματείο τους από το χώρο δουλειάς τους σε όλη την Ελλάδα.

Θέλω μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω όσους και όσες μέσα από τα μπλογκ τους μας συμπαραστάθηκαν. Ίσως είναι δύσκολο να κατανοήσουν πόσο πολύ βοήθησαν όλες αυτές τις μέρες. Είμαι ωστόσο σε θέση να γνωρίζω ότι αυτές οι φωνές διαμαρτυρίας αθροίστηκαν ουσιαστικά με την πίεση που άσκησαν η ΓΣΕΕ, η ΟΤΟΕ, βουλευτές και νομικοί.

Σας μεταφέρω το ευχαριστώ των συναδέλφων μου και ελπίζω πως δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε παρόμοια προβλήματα στον δικό μας ή σε άλλους εργασιακούς χώρους.

Είπα πιο πάνω ότι δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη για πανηγυρισμούς. Να το εξηγήσω. Ο λόγος είναι πως βαραίνει τη σκέψη και τη καρδιά μου η ολοένα και πιο συχνά επαναλαμβανόμενη διαπίστωση πως καταντήσαμε να δίνουμε μάχες, να αναλωνόμαστε σε συγκρούσεις για τα αυτονόητα.
Ή για να το πω καλύτερα είναι καταθλιπτικό να διαπιστώνεις πόσο εύκολα και γρήγορα πολλά γύρω μας που τα θεωρούμε δεδομένα όπως η ελευθερία έκφρασης, η δημοκρατία στην απλούστερη μορφή της στην καθημερινότητά μας, μπορεί να χάσει την ιδιότητα του αυτονόητου και να μετατραπεί σε ζητούμενο.

Κυρίως όμως είναι καταθλιπτικό να διαπιστώνεις πόσο εύκολα και πόσο γρήγορα μεταλλάσσονται οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές τους. Ο Διοικητής και ο ένας από τους δύο Υποδιοικητές στην ΑΤΕ, πριν πάρουν τις θέσεις που έχουν σήμερα, ήταν υπάλληλοι της Τράπεζας. Συνάδελφοί μας δηλαδή.
Είναι τρομακτικό να παρακολουθείς μπροστά στα μάτια σου την μετάλλαξη ανθρώπων που σε μηδενικό χρόνο μετατρέπονται από συνάδελφοι ή υψηλόβαθμα στελέχη μιας τράπεζας σε στρατό κατοχής. Απωθημένα, εμπάθειες, κόμπλεξ, ματαιοδοξία και ότι άλλο αρνητικό μπορεί να κρύβουμε όλοι μέσα μας, έρχονται στην επιφάνεια και μας κατακλύζουν μόλις μας απονεμηθεί ο τίτλος, ο μεγάλος μισθός και οι μαύρες Μερσεντές.

Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι αναλογίζονται κάποιες φορές ότι όλα αυτά έχουν πάντα συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα. Αναρωτιέμαι αν περνάει από το μυαλό τους πως θα νοιώσουν αν κάποια στιγμή κάποιος τους συμπεριφερθεί με τον τρόπο που αυτοί σήμερα φέρονται στους εργαζόμενους στην ΑΤΕ, στους συναδέλφους τους δηλαδή…

Οι αναφορές μου από αυτό το μπλογκ στον εργασιακό μου χώρο τελειώνουν εδώ μετά τη λήξη του έκτακτου συναγερμού.

:-)

Σας ευχαριστώ και πάλι όλους και όλες!