ΜΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑ MEDIA

Ξέρω ότι οι συχνές αναφορές μου στο ρόλο και τη λειτουργία των ΜΜΕ στη χώρα μας, μοιάζουν μερικές φορές υπερβολικές. Κυρίως όταν μονίμως επαναλαμβάνω ότι στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα οξυμένο πρόβλημα που απειλεί άμεσα την ίδια τη δημοκρατία με τρόπο καθόλου αόριστο και γενικό, αλλά πολύ συγκεκριμένο και απολύτως ορατό.

Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη.
Κι αυτό γιατί όσα με τον τρόπο του ο καθένας μας αντιλαμβάνεται και περιγράφει, φαίνεται πως αποτελούν μια εικόνα διαδεδομένη σε όλα τα πλάτη και τα μήκη των «ανεπτυγμένων» χωρών. Είναι εντυπωσιακό να διαπιστώνει κανείς ότι το ίδιο πρόβλημα υπάρχει εξίσου έντονο στην Γαλλία, την Ιταλία, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία κ.λπ.

Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ η stillelate έκανε αναφορά, σε σχετική κουβέντα που είχαμε, σε δύο – τρία βιβλία. Ένα από αυτά ήταν η ελληνική έκδοση αφιερώματος της LE MONDE diplomatique με τίτλο «ΜΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑ MEDIA». (Εκδόσεις Σαββάλας 2007).

Για όποιον ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις στην κοινωνία της πληροφορίας και της ενημέρωσης το βιβλίο αυτό είναι ένας θησαυρός.
Μέσα σε τέσσερις μεγάλες ενότητες: α) Έλλειψη εμπιστοσύνης, β) Συγκέντρωση σε συντηρητικούς πόλους, γ) Διαδικτυακή επίθεση και δ) Αντιστάσεις, βρίσκεται κωδικοποιημένη η παγκόσμια πραγματικότητα για τη ποιότητα, την εμβέλεια, το ρόλο των ΜΜΕ.

Θα παραθέσω μόνο δύο μικρά σημεία από το βιβλίο.

Το πρώτο είναι από το εισαγωγικό άρθρο του Ignacio Ramonet με τίτλο «Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε κρίση». Αφορά στην αποκαλυπτική δήλωση του Πατρικ Λε Λε, Γενικού Διευθυντή του Γαλλικού τηλεοπτικού γίγαντα TF1:
«Η δουλειά του TF1 είναι να βοηθά την Coca-Cola να πουλήσει το προϊόν της. Αυτό που πουλάμε στην Coca-Cola είναι διαθέσιμος χρόνος του ανθρώπινου εγκεφάλου».

Το δεύτερο σημείο είναι από το άρθρο του Serge Halimi «Παρατεταμένη σιωπή».
Αφορά στο «σιωπητήριο» που επιβάλλεται σε κόμματα και διανοούμενους σε σχέση με την κριτική για τη λειτουργία και τα «αμαρτήματα» των ΜΜΕ.

« Το παράδειγμα της Ιταλίας δείχνει ότι το ζήτημα δεν είναι αστείο. Γιατί κανείς πια δεν αρνείται ότι το διακύβευμα ήταν η ίδια η δημοκρατία. Τα κόμματα ωστόσο δεν επεμβαίνουν στην επιχειρηματική δράση, πότε από συμφέρον, πότε από φόβο. Εξαγοράζουν την υποστήριξη ή την ουδετερότητα των μεγάλων μέσων ενημέρωσης προσφέροντας στους ιδιοκτήτες τους συχνότητες, ρυθμιστικές "διευκολύνσεις", συμβάσεις δημοσίων έργων.

Οι κριτικοί διανοούμενοι συμπεριφέρονται παρόμοια. Προτιμούν να επικαλούνται τη "δυνατότητα να ακουστεί από την τηλεόραση ένα μέρος των απόψεών (τους)" για να δικαιολογήσουν καλύτερα την τάση τους να υπερασπίζονται τα μέσα ενημέρωσης που έχουν διασφαλίσει την προώθηση των βιβλίων τους. Ή της προσωπικότητάς τους.»

Καλό διάβασμα!

:-)