Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥΣ...

...απο τον/την ΟΜΟΡΦΑ


Λαϊκισμός, το τελευταίο στάδιο του καραμανλισμού
09/04/2009

Ο Καραμανλής και η κυβέρνησή του έχουν αποτύχει παταγωδώς σε όλα τα επίπεδα: ανεξέλεγκτη διαφθορά στο κράτος και τον κομματικό μηχανισμό, ρήμαγμα της οικονομίας και του κοινωνικού πλούτου, περεταίρω διάλυση των υποτυπωδών κοινωνικών μηχανισμών του κράτους, καταρράκωση της πληγωμένης ήδη από την εικοσαετία ΠΑΣΟΚ αξιοπιστίας της πολιτικής.

Καθοριστικής σημασίας παράπλευρη συνέπεια της διαφθοράς είναι η σχεδόν ολοκληρωτική απώλεια της [σχετικής πάντα] ανεξαρτησίας του κράτους: σχετικής γιατί το κράτος εκφράζει γενικά και προασπίζει τα συλλογικά, στρατηγικά συμφέροντα της κυρίαρχης οικονομικά τάξης και όχι όλου του λαού, του έθνους ή της κοινωνίας. Στην περίπτωση, όμως, της εκτεταμένης διαφθοράς, επιμέρους κρατικοί λειτουργοί και υπηρεσίες είναι υπόδουλοι μεμονωμένων «φύλαρχων» της οικονομικής ελίτ. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Το κράτος ομοιάζει με μια χαλαρή συνομοσπονδία εντολοδόχων επιμέρους ατόμων ή μερίδων της οικονομικής ελίτ. Το υπουργείο Τάδε το κουμαντάρει ο τάδε τραπεζοκατασκευαστικός όμιλος, την τάδε πολεοδομία ο κ. Χ, την τάδε εφορεία η εταιρία Ψ κ.ο.κ. με αποτέλεσμα να χάνει ο κράτος την γενική αποστολή του που είναι η προάσπιση των γενικών μακροπρόθεσμων ταξικών συμφερόντων της οικονομικής ελίτ και να γίνεται μια μεσαιωνική επικράτεια ταυτόχρονης ενότητας και σύγκρουσης επιμέρους «φέουδων».

Το μόνο στο οποίο μπορούν όλοι αυτοί να συντονιστούν είναι στη ληστεία κατά του λαού και στην καταστολή. Και πράγματι, το ελληνικό κράτος μόνο αυτό κάνει. Επιτίθεται με μορφή επιδρομής στο λαβωμένο εισόδημα του εργαζόμενου (ο οποίος πολλές φορές πρέπει να στηρίζει και έναν άνεργο) και ρίχνεται με λύσσα στα δημοκρατικά δικαιώματα και στις ελευθερίες του κόσμου.

Το πρόβλημα όλων αυτών των πολιτικών και οικονομικών μαφιόζων είναι ότι αυτή η ολομέτωπη επιδρομή και ταυτόχρονη αποτυχία της κυβέρνησης διαμορφώνει επικίνδυνες συνθήκες κοινωνικού αναβρασμού και διαμορφώνει προϋποθέσεις εξεγέρσεων, ακόμη και επαναστάσεων, στο βαθμό που η οικονομική κρίση πλησιάζει το σημείο του οικονομικού ολοκαυτώματος. Το μήνυμα αυτό το πήρε καλά η κυβέρνηση και ολόκληρη η κυρίαρχη τάξη, καθώς και το επικοινωνιακό προσωπικό τους (ΜΜΕ), μετά τα Δεκεμβριανά του 2008. Και επειδή είναι τυχοδιώκτες και πανικόβλητοι καταφεύγουν στο καταφύγιο του τριτοκοσμικού και γελοίου λαϊκισμού μόνο και μόνο για να σώσουν τον κώλο τους. Το πρόβλημά τους δεν είναι ασφαλώς να λύσουν τα πραγματικά προβλήματα, ούτε καν να τα ανακουφίσουν. Είναι σώσουν το τομάρι τους και τον φύλαρχο που υπηρετούν.

Πρέπει, λοιπόν, κατ’ αρχάς να εφεύρουν έναν εχθρό τον οποίο βρίσκουν έτοιμο στο πιάτο: τους «κουκουλοφόρους». Η ίδια η κυβέρνηση τους αναγορεύει σε ηγέτες της εξέγερσης του Δεκέμβρη γιατί αυτοί είναι ο αντίπαλος που την βολεύει και όχι οι πλούσιες αλλά αόρατες ακόμη διεργασίες στο νεολαιίστικο κίνημα και κυρίως στην εργατική του πτέρυγα, όπου το πράμα βράζει. Αφού, λοιπόν, ορίσουν τον ωραίο και βολικό αντίπαλό τους, στρέφουν την συζήτηση στην απειλή που αυτός (οι «κουκουλοφόροι» δηλαδή) αποτελεί για την κοινωνία, σε μια -μάταιη κατά τη γνώμη μου και απέλπιδα- προσπάθεια να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα πραγματικά και φλέγοντα προβλήματα του πραγματικού κόσμου, δηλαδή την τρομερή ανεργία, την οικονομική ανασφάλεια, τη δουλειά με όρους δουλείας, την απότομη μείωση του εργατικού εισοδήματος, και φυσικά την εξίσουν ληστρική περιβαλλοντική καταστροφή.

Εκτός όμως από τον αποπροσανατολισμό φιλοδοξεί να πετύχει (η κυβέρνηση και το κράτος) την κατατρομοκράτηση του κόσμου αυτού που ασφυκτιά και βράζει, και ιδίως της νεολαιίστικης πτέρυγάς του -το τονίζω αυτό-, και την κυριαρχία του φόβου - να η μαγική λεξούλα!

Σημειώστε ότι αυτούς τους γελοίους κουκουλοφόρους μπορείς να τους μαζέψεις σε ένα μεσημέρι, γιατί είναι τόσο κομπλεξικοί που όλο και κάποιον θα συναντήσεις σε καμιά καφετέρια να κοκορεύεται πώς έβαλε το γκαζάκι, έτσι για να κατοχυρώσει τη δόξα μην του την πάρει κανένας άλλος. Φυσικά, όλη αυτή η «δραστηριότητα» (γκαζάκια, βόμβες κ.λπ.) γίνεται αποκλειστικά για να αισθανθούν κάποιο κομπλεξικοί λίγο επαναστάτες και να το παίξουν Τσε Γκεβάρα στις παρέες τους ανάμεσα στα τσιγαριλίκια και τα ξύδια. Ούτε που τους περνάει, ξέρετε, από το μυαλό η αλλαγή της κοινωνίας. Άλλωστε οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι η κοινωνία δεν αλλάζει με γκαζάκια και με βόμβες, ούτε καν με δολοφονίες. Οποιοσδήποτε καταλαβαίνει, και αυτοί οι ίδιοι, ότι τα γκαζάκια και οι βόμβες δεν θα σώσουν τον απολυμένο από την ανεργία, απλά πράματα. Αλλά αυτά τα μικρά, πρακτικά και εξαιρετικά σημαντικά πράγματα για την πραγματική ζωή, δεν περνούν από το μυαλό του μικροαστού ανεγκέφαλου «κουκουλοφόρου», με εξασφαλισμένο από τον μπαμπά τις περισσότερες φορές παρόν και μέλλον [Όλα αυτά στην περίπτωση που οι φίλοι μας οι κουκουλοφόροι δεν είναι ασφαλίτες].

Έτσι, λοιπόν, στήνεται ο μηχανισμός της ληστρικής επιδρομής και της κρατικής βίας. Και αυτό εξυπηρετεί ο λαϊκισμός, η επινόηση του δήθεν εχθρού (είναι να γελάς και να κλαις) και τα μέτρα για τη δήθεν αντιμετώπισή του. Ο βασικός κοινωνικός εχθρός αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι η κυβέρνηση και το κράτος, που ληστεύει και σκοτώνει, αρπάζει, καίει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και καταστρέφει τον κοινωνικό και φυσικό πλούτο, στο γενικότερο πλαίσιο ενός καπιταλισμού δεν μπορεί να αναπαράγει τον εαυτό του και καταστρέφει την κοινωνία και τη φύση: με μια φράση, τρέφεται με τις σάρκες του.

Έλα όμως που αριστερά τσιμπάει στο παιχνίδι της κυβέρνησης, και αντί να την κοπανάει για την ανεργία, την οικονομία, τους φόρους, τους μισθούς, τη διαφθορά, κάθεται και ασχολείται και αυτή με κουκουλοφόρους. Λες και αυτό είναι το πρόβλημα του εργάτη σήμερα!

Μαλακίες, φίλοι μου! Μαλακίες! Ένα κόμμα της επαναστατικής αριστεράς οφείλουμε να φτιάξουμε. Ένα κόμμα του σύγχρονου επαναστατικού ανθρωπισμού και ορθολογισμού. Και να διαλυθούν όλα τα γκρουπούσκουλα μέσα σε αυτό. Ένα επαναστατικό αριστερό κόμμα, που να θέλει να κυβερνήσει δηλαδή, και να έχει πραγματική πρόταση για το ξεπέρασμα της κρίσης με την προστασία, όμως, των εργαζομένων και όχι με τη ληστεία τους. Το σχέδιο των κυβερνήσεων (ΗΠΑ και ΕΕ κυρίως) για το ξεπέρασμα της κρίσης το εμπεδώσαμε: Κλέψτε τους εργαζόμενους όσο αντέχουν και δώστε τα στις τράπεζες και τους βιομήχανους. Υπάρχει ένα οικονομικό σχέδιο, ρεαλιστικό, ξεπεράσματος της κρίσης και οικοδόμησης μιας κοινωνίας ευημερίας, με προστασία των εργαζομένων, ή ακόμη πιο σωστά, με κέντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο και το περιβάλλον του; Αυτό είναι το καθήκον σήμερα, όχι της αριστεράς, αλλά ακόμη πιο συνολικά και ιστορικά, των δυνάμεων του ανθρωπισμού, της ειρήνης, της οικολογίας. Ποιος τους γαμάει τους κουκουλοφόρους!