Το βιβλίο, "...ανάμεσα στη μικρή και μεγάλη ιστορία..." (Εκδόσεις Λιβάνη), του Αντώνη Βγόντζα με αιφνιδίασε. Το περίμενα διαφορετικό.
Πίστευα ότι το κέντρο βάρους θα βρισκόταν στην καταγραφή των μικρών και μεγάλων γεγονότων της πρόσφατης ιστορίας του τόπου, όπως τα έζησε ο ίδιος ως συμμέτοχος, τα τελευταία 50 χρόνια. Είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο.
Είναι δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα και την αποκάλυψη. Δεν είμαι βιβλιοκριτικός ούτε έχω τα απαιτούμενα προσόντα, ένας μέσος αναγνώστης ήμουν και παραμένω. Γυρίζοντας όμως την τελευταία σελίδα νοιώθεις πλουσιότερος και πληρέστερος.
Πίστευα ότι το κέντρο βάρους θα βρισκόταν στην καταγραφή των μικρών και μεγάλων γεγονότων της πρόσφατης ιστορίας του τόπου, όπως τα έζησε ο ίδιος ως συμμέτοχος, τα τελευταία 50 χρόνια. Είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο.
Είναι δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα και την αποκάλυψη. Δεν είμαι βιβλιοκριτικός ούτε έχω τα απαιτούμενα προσόντα, ένας μέσος αναγνώστης ήμουν και παραμένω. Γυρίζοντας όμως την τελευταία σελίδα νοιώθεις πλουσιότερος και πληρέστερος.
Γιατί (ξανα)κατανοείς τους ανθρώπους, τον κόσμο που σε περιβάλλει και την εξέλιξή του.
Γιατί προσθέτεις περισσότερες αποχρώσεις και εκδοχές.
Ίσως πολιτικοί αναλυτές και νομικοί να βρίσκουν σε αυτό το βιβλίο σημαντικότερα στοιχεία από αυτά που «μίλησαν» σε μένα.
Τα στοιχεία που εγώ είδα, κάποιες στιγμές με συγκλόνισαν. Είναι η εξιστόρηση της ζωής αλλά και της εξέλιξης της σε περιβάλλον, εποχή και συνθήκες συγκεκριμένες. Είναι η σπάνια καταγραφή της αλήθειας, του συναισθήματος και της εναλλαγής του, σε κάθε σημαντική στροφή του δρόμου της ζωής. Είναι κυρίως η υπαινικτική καταγραφή της βαρύτητας του συναισθήματος στις μεγάλες αποφάσεις.
Ο Αντώνης Βγόντζας είναι χαμηλών τόνων στη γραφή του. Περιγράφει με ήπιο τρόπο γεγονότα και καταστάσεις εκρηκτικές. Δεν κραυγάζει, δεν κατασκευάζει ήρωες. Ζωγραφίζει με απλότητα και αληθινά χρώματα τους ανθρώπους που έχτισαν μια ηρωική περίοδο και το αντίστροφο. Μια περίοδο που δημιούργησε ήρωες. Μόνο που οι ήρωες τότε δεν ήταν δακτυλοδεικτούμενοι γιατί ήταν πολλοί, ήταν χιλιάδες. Κι αυτό είναι συναρπαστικό.
Δείτε αυτό το βιβλίο. Περπατήστε στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, στις προσφυγικές γειτονιές, στην Αθήνα της αντιπαροχής, στην πολύμορφη άνοιξη της δεκαετίας του 60, στο ζοφερό λαβύρινθο της επταετίας, στις ψευδαισθήσεις, τους συμβιβασμούς αλλά και τις κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Διαβάστε τη συμπύκνωση του μεγαλείου, του δράματος και της τραγωδίας της αριστεράς μέσα από την ιστορία του Αλέκου, φίλου του συγγραφέα. Το συγκλονιστικότερο, για μένα, σημείο του βιβλίου.
Ίσως πολιτικοί αναλυτές και νομικοί να βρίσκουν σε αυτό το βιβλίο σημαντικότερα στοιχεία από αυτά που «μίλησαν» σε μένα.
Τα στοιχεία που εγώ είδα, κάποιες στιγμές με συγκλόνισαν. Είναι η εξιστόρηση της ζωής αλλά και της εξέλιξης της σε περιβάλλον, εποχή και συνθήκες συγκεκριμένες. Είναι η σπάνια καταγραφή της αλήθειας, του συναισθήματος και της εναλλαγής του, σε κάθε σημαντική στροφή του δρόμου της ζωής. Είναι κυρίως η υπαινικτική καταγραφή της βαρύτητας του συναισθήματος στις μεγάλες αποφάσεις.
Ο Αντώνης Βγόντζας είναι χαμηλών τόνων στη γραφή του. Περιγράφει με ήπιο τρόπο γεγονότα και καταστάσεις εκρηκτικές. Δεν κραυγάζει, δεν κατασκευάζει ήρωες. Ζωγραφίζει με απλότητα και αληθινά χρώματα τους ανθρώπους που έχτισαν μια ηρωική περίοδο και το αντίστροφο. Μια περίοδο που δημιούργησε ήρωες. Μόνο που οι ήρωες τότε δεν ήταν δακτυλοδεικτούμενοι γιατί ήταν πολλοί, ήταν χιλιάδες. Κι αυτό είναι συναρπαστικό.
Δείτε αυτό το βιβλίο. Περπατήστε στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, στις προσφυγικές γειτονιές, στην Αθήνα της αντιπαροχής, στην πολύμορφη άνοιξη της δεκαετίας του 60, στο ζοφερό λαβύρινθο της επταετίας, στις ψευδαισθήσεις, τους συμβιβασμούς αλλά και τις κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Διαβάστε τη συμπύκνωση του μεγαλείου, του δράματος και της τραγωδίας της αριστεράς μέσα από την ιστορία του Αλέκου, φίλου του συγγραφέα. Το συγκλονιστικότερο, για μένα, σημείο του βιβλίου.
Τελικά αυτοί οι δικηγόροι μπορεί καμμιά φορά να είναι κανονικοί άνθρωποι, κάποτε ίσως να είναι και θαυμάσιοι άνθρωποι.
( Εντάξει, σπανίως )
:-)
7 σχόλια:
Εχεις πάντως μια διαρκή νοσταλγία στους καιρούς, στις καταστάσεις, στα πρόσωπα. Δεν λέω καλή είναι η νοσταλγία αλλά αυτή η διάρκεια απο ένα σημείο και μετά πρέπει να υπάρχει κι ανάδραση με το παρόν. Παρακολουθώ σε αλλά μελαγχολώ μερικές φορές, με το συμπάθειο.
@anonymous:
Καταλαβαίνω τι λες, ζητώ συγγνώμη αν μελαγχόλησες. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου.
Το βιβλίο εκδόθηκε πριν λίγες μέρες και αναφέρεται σε ότι ακριβώς διαμόρφωσε αυτό το παρόν με το οποίο πρέπει να υπάρξει ανάδραση.
Ζω πολύ το παρόν και στο παρόν. Αλλά πιστεύω ότι χωρίς μνήμη δεν υπάρχει μέλλον. Δεν υπάρχει δυνατότητα ανάδρασης με οτιδήποτε.
Σε ευχαριστώ και καλημέρα.
...τον καιρό που δίδασκε ο Afanti ως καθηγητής ιστορίας σε μια ξακουστή σ΄ολόκληρη την Ασία σχολή, το Mir-Arab Μεντρεσέ της Μπουχάρας(ιστορική πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν), τον ρώτησε ένας μαθητής του:"Πες μας Afandim, σε τι μας ωφελούν όλες αυτές οι ιστορίες από τα περασμένα που μας υποχρεώνεις να μαθαίνουμε.Σε τι χρειαζόμαστε σήμερα
όλους εσάς τους ιστορικούς;"
"Ακούστε καλά",του απάντησε ο Afandi,"όλοι εσείς που θα είστε μεθαύριο μουλάδες, καδήδες,ιμάμηδες ,δάσκαλοι και ίσως και σύμβουλοι στο παλάτι του πολυχρονεμένου Πατισάχ... δουλειά του ιστορικού
είναι, ανάμεσα στα άλλα, να καταγράφει στα κιτάπια του, όπως ο σαράφης που δανείζει παράδες στο παζάρι, όλα τα βερεσέδια, τους λογαριασμούς δηλαδή που έχουμε ανοιχτούς με τους γείτονες της χώρας, και ποιά στάση κράτησαν αυτοί απέναντί μας στο παρελθόν,και ποιά εμείς απέναντι σ΄αυτούς...
Όπως είπε και κάποιος kafir (άπιστος) σοφός από τη Δύση: Οι λαοί που λησμονούν τα παθήματα από το παρελθόν τους, είναι υποχρεωμένοι να τα ξαναζήσουν..."
@kostis-b:
Ετσι είναι, σε ανατολη και δύση, σε νότο και βορρά. Κοινές πορείες γιατί κοινή ανθρώπινη φύση και περιπέτεια.
:-)
Αλέκο, σου στέλνω πρόσκληση για την πυραμίδα (δες σχετικά στο ποστ μου)
ωραία, θα ξέρω από που να δανειστώ εξωσχολικά βιβλία για το καλοκαίρι (θα στα προσέχω)
;)
@alepou:
Τι είναι αυτή η πυραμίδα αλεπουδάκι; Θυμάσαι τι έπαθε ο Μπερίσα;
:-)
@raffinata:
Όποτε θέλεις.
:-)
Δημοσίευση σχολίου