65 ΜΕΡΕΣ...

...πριν 28 χρόνια. Τόσο κράτησε η απεργία πείνας του Μπόμπυ Σαντς. Στις 5 Μαΐου του 1981 άφησε την τελευταία του πνοή στις φυλακές υψίστης ασφαλείας στη Βόρεια Ιρλανδία. Ετών 27...

Το νέο διαδόθηκε παντού αστραπιαία απο τις νοικοκυρές που χτυπούσαν τα καπάκια των σκουπιδοντενεκέδων στο δρόμο.

Πριν λίγες εβδομάδες παρακολούθησα μια συζήτηση για τη νεολαία και το διαδίκτυο.

Ένας από τους εισηγητές, νεαρός μπλόγκερ, αναφερόταν με θαυμασμό στις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών ειδικά σε ότι αφορά στην ταχύτητα κινητοποίησης και ενημέρωσης.

Ένοιωσα την ανάγκη να παρέμβω και να υπενθυμίσω ότι ανάμεσα στα ευρυζωνικά δίκτυα και στους σκουπιδοντενεκέδες, οι δεύτεροι είναι μακράν ταχύτερος και αποτελεσματικότερος τρόπος ενημέρωσης.

Ήθελα να σημειώσω πως το μήνυμα είναι η ουσία και όχι ο τρόπος μετάδοσης του. Και πώς πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως όσο θαυμαστός κι αν είναι ο καινούργιος κόσμος του διαδικτύου, δεν αποτελεί από μόνος του λύση στα προβλήματά μας αλλά ένα μέσον που μπορεί να βοηθήσει στη λύση.

Ο νεαρός αμφισβήτησε την άποψη ότι οι σκουπιδοντενεκέδες μπορούν να ενημερώσουν και να κινητοποιήσουν ταχύτερα μια πόλη.

Κι όμως, στο Μπέλφαστ χτυπώντας τα καπάκια των σκουπιδοντενεκέδων στο έδαφος από σπίτι σε σπίτι, από γειτονιά σε γειτονιά, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι μάθαιναν σε ελάχιστα λεπτά της ώρας για τις εφόδους των Άγγλων στρατιωτών, για τις συλλήψεις αγωνιστών ή για το θάνατο κάποιου από τους απεργούς πείνας.

Σε δύο μέρες η επέτειος του θανάτου του Μπόμπυ Σαντς. Ένας νέος 27 ετών που έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία της πατρίδας του, για την δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Διαβάστε ένα από τα ποιήματα που έγραψε ο Μπόμπυ Σαντς:

The Rhythm Of Time

There’s an inner thing in every man,
Do you know this thing my friend?
It has withstood the blows of a million years,
And will do so to the end.
It was born when time did not exist,
And it grew up out of life,
It cut down evil’s strangling vines,
Like a slashing searing knife.
It lit fires when fires were not,
And burnt the mind of man,
Tempering leadened hearts to steel,
From the time that time began.
It wept by the waters of Babylon,
And when all men were a loss,
It screeched in writhing agony,
And it hung bleeding from the Cross.
It died in Rome by lion and sword,
And in defiant cruel array,
When the deathly word was ‘Spartacus’
Along the Appian Way.
It marched with Wat the Tyler’s poor,
And frightened lord and king,
And it was emblazoned in their deathly stare,
As e’er a living thing.
It smiled in holy innocence,
Before conquistadors of old,
So meek and tame and unaware,
Of the deathly power of gold.
It burst forth through pitiful Paris streets,
And stormed the old Bastille,
And marched upon the serpent’s head,
And crushed it ‘neath its heel.
It died in blood on Buffalo Plains,
And starved by moons of rain,
Its heart was buried in Wounded Knee,
But it will come to rise again.
It screamed aloud by Kerry lakes,
As it was knelt upon the ground,
And it died in great defiance,
As they coldly shot it down.
It is found in every light of hope,
It knows no bounds nor space
It has risen in red and black and white,
It is there in every race.
It lies in the hearts of heroes dead,
It screams in tyrants’ eyes,
It has reached the peak of mountains high,
It comes searing ‘cross the skies.
It lights the dark of this prison cell,
It thunders forth its might,
It is ‘the undauntable thought’, my friend,
That thought that says ‘I’m right!’