ΠΑΣΟΚ: ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΝΑΡΚΑΛΙΕΥΤΕΣ (Μέρος 1ο)

Ο προσυνεδριακός διάλογος στο ΠΑΣΟΚ έχει ξεκινήσει. Αναπτύσσεται ιδιαίτερα ικανοποιητικά κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι μόνο η ποικιλότητα των προβληματισμών, των ιδεών και των προτάσεων που κατατίθενται. Είναι πολύ περισσότερο η προσπάθεια που γίνεται ώστε όλο αυτό το υλικό να κωδικοποιηθεί, να γίνει η σύνθεσή του όπου είναι δυνατόν και να γίνει αντικείμενο επεξεργασίας στο συνέδριο.
Ρίχνοντας μια ματιά στις σχετικές ιστοσελίδες του ΠΑΣΟΚ αλλά και σε δικτυακούς τόπους που δημιουργήθηκαν από ομάδες πρωτοβουλίας γι αυτόν ακριβώς το λόγο, καταλαβαίνουμε ότι πολλά πράγματα κινούνται σε δημιουργική κατεύθυνση. Και να προσθέσω ασφαλώς ότι το διαδίκτυο είναι ένα μικρό μέρος της εικόνας γιατί παρόμοια διαδικασία εξελίσσεται με την επεξεργασία και την κατάθεση προτάσεων με τους παραδοσιακούς τρόπους στις ολομέλειες των Δημοτικών και των Νομαρχιακών Συνελεύσεων.
Αυτή είναι μια πραγματικότητα που κανείς καλοπροαίρετος και αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί να την αρνηθεί.
Άρα όλα καλά;

Μάλλον όχι. Γιατί όσα θετικά περιγράφω παραπάνω είναι ένα μέρος της εικόνας και όχι το μεγαλύτερο.

Το ουσιαστικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην διαδρομή και στην εξέλιξή του. Γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να λυθεί. Απαιτεί ειλικρίνεια, απαιτεί αλήθεια, απαιτεί απλή λογική, απαιτεί κατάθεση ψυχής και συναισθήματος. Απαιτεί κυρίως υπέρβαση σε σχέση με επιδιώξεις ατομικές και συλλογικές.
Βλέπω νέα παιδιά να παθιάζονται και να κοπιάζουν, τα βλέπω να καταθέτουν ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους στην προσπάθεια να τεκμηριώσουν και να καταθέσουν προτάσεις, και χαίρομαι. Τα βλέπω να συζητούν, να διαφωνούν, να επιχειρηματολογούν και ελπίζω.
Από την άλλη, ξέρω ότι όλα αυτά γίνονται σε πεδίο ναρκοθετημένο. Το ξέρω γιατί εγώ μαζί με χιλιάδες άλλους που είμαστε πολλά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ ναρκοθετήσαμε το κίνημά μας, ναρκοθετήσαμε την φυσιογνωμία, τη λειτουργία και τον χαρακτήρα του πιο προοδευτικού, ριζοσπαστικού, ελπιδοφόρου και δημιουργικού πολιτικού φορέα στη χώρα.

Ο καθένας μας στο ΠΑΣΟΚ έχει την αλήθεια του, τις εμπειρίες και τα βιώματά του. Ο καθένας μας μπορεί να πει χιλιάδες ιστορίες, να περιγράψει άπειρα γεγονότα τα οποία έζησε ή στα οποία συμμετείχε. Ο καθένας μας μπορεί να περιγράψει με το δικό του μοναδικό τρόπο την ομορφιά του φεγγαριού που μαζί με τους συντρόφους του δημιούργησε, και ασφαλώς μπορεί δικαιολογημένα να είναι υπερήφανος γι’ αυτό.

Πάλι όμως, όσο αληθινά κι αν είναι τα παραπάνω, δεν παύουν παρά να αντιπροσωπεύουν μέρος της αλήθειας. Κι αυτό γιατί σχεδόν ποτέ δεν μιλήσαμε και δεν μιλάμε για την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Γιατί ασφαλώς:
Ο καθένας μας μπορεί να πει πολλές ιστορίες, να περιγράψει αρκετά γεγονότα τα οποία έζησε ή στα οποία συμμετείχε. Ο καθένας μας μπορεί να περιγράψει με τον δικό του μοναδικό τρόπο το γκρίζο και μουντό χρώμα της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού που μαζί με τους συντρόφους του δημιούργησε, και ασφαλώς μπορεί και πρέπει δικαιολογημένα να αισθάνεται ένοχος και συνυπεύθυνος γι’ αυτό.

Προσπαθώντας να οριοθετήσω τα κύρια σημεία στα οποία,
στην πορεία του ΠΑΣΟΚ, τοποθετήσαμε οι ίδιοι ή ανεχτήκαμε να τοποθετήσουν άλλοι νάρκες θα έλεγα, κωδικοποιημένα, τα εξής:

1) Αποπολιτικοποίηση των διαδικασιών και της λειτουργίας μας. Εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια, στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ σταμάτησε η πολιτική διεργασία. Υπήρξε εποχή που η συνέλευση της Τοπικής Οργάνωσης ήταν συνώνυμη με τον έντονο, πολλές φορές συγκρουσιακό, διάλογο για θέματα πολιτικής και ιδεολογίας. Και όταν αναφέρομαι σε θέματα πολιτικής δεν εννοώ μόνο ζητήματα γενικής πολιτικής αλλά κυρίως επιλογές και παρεμβάσεις στον κοινωνικό χώρο αναφοράς της τοπικής οργάνωσης. Συλλογικές διαδικασίες, αποφάσεις και κυρίως δράσεις και παρεμβάσεις με τους πολίτες και για τους πολίτες.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 80 και με αφορμή την ανιστόρητη και βίαιη απόπειρα ηθικής και πολιτικής δολοφονίας του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, οι πολιτικές διεργασίες και οι ιδεολογικές αναζητήσεις μπήκαν στο περιθώριο. Ως πρώτο και κυρίαρχο μέλημα μπήκε, πολύ σωστά πιστεύω, η άμυνα αλλά και η υπεράσπιση του ΠΑΣΟΚ και του Προέδρου του απέναντι στην πρωτοφανή πολιτική αλητεία θεσμικών και εξωθεσμικών κέντρων, «αριστεράς» και δεξιάς. Λέω αφορμή γιατί όταν η περίοδος «έκτακτης ανάγκης» ξεπεράστηκε κανείς δεν επιχείρησε να επαναφέρει την πολιτική διεργασία στο προσκήνιο.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ γιατί δεν ήθελε οργάνωση βάσης με πολιτικό λόγο, με δυνατότητα παρέμβασης και κινητοποίησης του κοινωνικού της περίγυρου. Άλλωστε εκείνη την περίοδο ήταν ήδη κοντά η προοπτική επιστροφής του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και μια οργάνωση με πολιτική δυναμική και λόγο θα περιόριζε ως ένα βαθμό τις δυνατότητες επιλογών και χειρισμών αυτής της κυβέρνησης, θα ήταν ενοχλητική. Έπρεπε να υπάρξει ως χρήσιμο εργαλείο για τις προεκλογικές εκστρατείες και ως εκεί.
Από την άλλη μεριά τα μέλη, τα μικρομεσαία και μεσαία στελέχη έχοντας για μια τριετία λοιδορηθεί, διωχθεί και κάποιες φορές κοινωνικά απαξιωθεί από το κυνήγι των μαγισσών στο όνομα της "κάθαρσης", είδαν την πολιτική δικαίωση να έρχεται με τις εκλογές του 93. Πίστεψαν ότι αφού ξεπέρασαν νικηφόρα μια τέτοια δοκιμασία τότε δικαιούνται να ξεκουραστούν, να εφησυχάσουν. Πίστεψαν ότι η κυβερνητική πλειοψηφία, η εξουσία, είναι το όχημα της διαχρονικής δικαίωσης των αγώνων τους. Μιας δικαίωσης όχι μόνο σε πολιτικό και ηθικό επίπεδο αλλά, στο μέτρο που μπορούσε ο καθένας, σε επίπεδο ανταμοιβής και βελτίωσης της προσωπικής του θέσης και προοπτικής. Είναι φανερό πως η ιεράρχηση αξιών είχε ήδη αλλάξει. Είναι φανερό πως η απουσία πολιτικών διεργασιών ενοχλούσε πια ελάχιστους μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Συνεχίζεται...



ΥΓ. Είναι προφανές ότι:
1) Οι όποιες περιγραφές κάνω δεν μπορούν να έχουν το στοιχείο της απολυτότητας και της εξειδίκευσης σε καταστάσεις ή και πρόσωπα. Περίγραμμα αποτελούν καταστάσεων και εξελίξεων.
2) Θα σταθώ κυρίως στα αρνητικά σημεία μιας διαδικασίας και εξέλιξης γιατί είναι απαραίτητο, και εφικτό πιστεύω, να κινητοποιηθούμε όσοι συμμετείχαμε στη ναρκοθέτηση, άρα γνωρίζουμε τα σημεία που τοποθετήθηκαν οι πολιτικές νάρκες, ώστε να τις αφοπλίσουμε και έτσι να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ένα καθαρό, κατα το δυνατόν, πεδίο