ΓΙΑ ΤΟ PRESS.GR ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΟΓΟΥ

Στη δική μου λογική, στη ζωή μου έχω ξεκαθαρίσει εδώ και πολλά χρόνια μερικά πράγματα. Όποιος επιθυμεί να εκφέρει δημόσιο λόγο που αφορά σε τρίτους και μάλιστα λόγο επικριτικό, έχει μία υποχρέωση. Να αναλαμβάνει την ευθύνη των όσων λέει, να το κάνει δηλαδή δηλώνοντας ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Όλα τα υπόλοιπα είναι για το δικό μου πλαίσιο αρχών ύποπτες υπεκφυγές σκοπιμότητας στην καλύτερη περίπτωση, εκτέλεση συμβολαίων και πληρωμένο ρουφιανιλίκι με μαύρη κουκούλα στη χειρότερη.

Σε ένα πολιτικό, οικονομικό και εκδοτικό σύστημα που λειτουργεί με όρους νυχτερινών κέντρων, οι συγκρούσεις και συρράξεις των μπράβων των μαγαζιών έχουν συγκεκριμένα όρια, έξω από τα δικά μου.

Σε μια κοινωνία που η αφασία, η θολούρα, το «κάπως», η ισοπέδωση λέξεων και εννοιών όπως: δημοκρατία, αντίσταση, ελευθερία του λόγου, υπεράσπιση των αδύναμων, έχουν ευνουχιστεί, αισθάνομαι οργισμένος. Γιατί ακούω και παρακολουθώ φωνές διαμαρτυρίας για τις τελευταίες εξελίξεις σε σχέση με το PRESS.GR.

Όλοι ξέρουμε καλά, πολύ καλά θα έλεγα κρίνοντας από την επισκεψιμότητα, τον τρόπο λειτουργίας της συγκεκριμένης ιστοσελίδας. Πέντε πραγματικές ειδήσεις και ενενήντα πέντε φήμες και δηλητηριώδεις υπαινιγμοί. Αυτό είναι το μίγμα και όποιος επιθυμεί μπορεί να το διαπιστώσει εύκολα.
Η αντίληψη πως ασκούνται διώξεις επειδή κάποιοι επώνυμοι και ισχυροί, ( Αλογοσκούφης, Λαμπράκης, επιχειρηματίες κλπ), έκαναν μηνύσεις και επομένως πρέπει να σταθούμε δίπλα στους διωκόμενους, είναι λογική παπατζίδικη.

Πρώτο γιατί μέσα από τις δημοσιεύσεις της συγκεκριμένης ιστοσελίδας διασύρθηκαν και σπιλώθηκαν δεκάδες απλοί συμπολίτες μας που δεν έχουν την εξουσία και τις δυνατότητες αντίδρασης που έχει ένας υπουργός, ένας επιχειρηματίας ή εκδότης.
Δεύτερον γιατί σε τελική ανάλυση ακόμα και η πιο σκληρή κριτική στους κρατούντες πρέπει να γίνεται με τρόπο που δίνει τη δυνατότητα στον ελεγχόμενο να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Δηλαδή αυτός που κάνει την κριτική να έχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση ώστε να μπορεί να αναλάβει την ευθύνη αυτών που λέει.

"Συμφωνείς να διωχθούν και ενδεχομένως να φυλακιστούν bloggers και δημοσιογράφοι;" , θα ρωτήσει κάποιος.

Θα σας το πω ευθέως. Σε ότι με αφορά αυτά τα διλήμματα τα έχω λύσει εδώ και δεκαετίες. Απεχθάνομαι τις φυλακές και τον εγκλεισμό κάποιων συνανθρώπων μου σε αυτές. Η απέχθειά μου αυτή, πάλι σε ότι με αφορά, δεν έχει μόνο θεωρητικό χαρακτήρα είναι σε τελική ανάλυση τρόπος ζωής. Υπερασπίστηκα πάντα, και ελπίζω να συνεχίσω να το κάνω, ανθρώπους που η κρεατομηχανή της εξουσίας ήθελε να τους αφανίσει.

Από τον Ιρλανδό συμφοιτητή μου στο Leeds στα τέλη της δεκαετίας του 70 που το «αμάρτημά» του ήταν η συμμετοχή του στο Σιν Φέϊν, ως τα δικαστήρια της Μπέργκνερ και του αείμνηστου Μπουκετσίδη, του Γιώργου Μπαλάφα, του Λεσπέρογλου, του Μπουκουβάλα, τους Τούρκους απεργούς πείνας μέσα και έξω από τις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, τους Παλαιστίνιους αγωνιστές, προσπάθησα να είμαι, με τις μικρές μου δυνάμεις, αλληλέγγυος με την παρουσία μου ως μάρτυρας υπεράσπισης ή ως μέλος των επιτροπών συμπαράστασης.

Τα λέω αυτά για να επισημάνω την ειδοποιό διαφορά.
Όλοι αυτοί ήταν πάντα, με το δικό του τρόπο ο καθένας, απέναντι στην εξουσία και στο σύστημα. Όλοι αυτοί έκαναν ότι έκαναν με κόστος προσωπικό, ποτέ δεν αρνήθηκαν την ιδεολογία και τις πεποιθήσεις τους. Όλοι αυτοί ξόδεψαν και έθεσαν σε πραγματικό, και όχι θεωρητικό, κίνδυνο τη ζωή τους για να χτυπήσουν και να ανατρέψουν το σύστημα. Κανείς τους δεν έκανε περιουσία, κανείς τους δεν βελτίωσε τα οικονομικά του απο τη δράση του.
Είναι άλλου είδους συζήτηση το αν είχαν δίκιο ή άδικο για τον τρόπο και το δρόμο που επέλεξαν. Όσο διαφωνώ με τις επιλογές τους στον τρόπο δράσης τους, τόσο αναγνωρίζω την ανιδιοτέλεια, την ευγένεια, την αξιοπρέπεια και τη γενναιότητά τους.

Οι άνθρωποι του PRESS.GR βρίσκονται μέσα και είναι αναπόσπαστο μέρος του συστήματος. Λειτούργησαν και λειτουργούν ως μοχλός πίεσης στην καλύτερη περίπτωση, ως μοχλός εκβιασμού στην χειρότερη, για την διευθέτηση οικονομικών, πολιτικών, επιχειρηματικών και εκδοτικών διαφορών.

Για μένα επομένως το παραμύθι ότι τάχα μου απειλούνται οι bloggers σε αυτή την περίπτωση, ότι κινδυνεύει η ελευθερία έκφρασης, ότι πρέπει να υπερασπιστούμε τους διωκόμενους, δεν έχει δράκο και κυρίως αγγίζει τα όρια της αθλιότητας.

Θα το επαναλάβω:

Σε ένα πολιτικό, οικονομικό και εκδοτικό σύστημα που λειτουργεί με όρους νυχτερινών κέντρων, οι συγκρούσεις και συρράξεις των μπράβων των μαγαζιών έχουν συγκεκριμένα όρια, έξω από τα δικά μου.

Δεν είμαι, δεν θέλω να είμαι, δεν θα γίνω ίδιος με αυτούς.