ΓΑΜΙΕΤΑΙ Ο ΘΡΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ...

θα μπορούσε να φώναξει μέσα στη θύρα 7  ο ποδηλάτης... Το τι θα ακολουθούσε δεν το συζητάω γιατί μπορεί να διαβάζουν και μικρά παιδιά.

Και βεβαίως το σύνθημα αυτό είναι σύνθημα γηπεδικό και το φωνάζουν οι βάζελοι. Το άκουγα και κάποιες φορές το φώναζα κι εγώ πολλά χρόνια πριν, όταν πήγαινα στη Λεωφόρο. Μεγάλο σχολείο το γήπεδο. Μαθαίνεις πολλά. Μαθαίνεις ας πούμε ότι σημασία δεν έχει μόνο το τι λές αλλά και το ΠΟΤΕ,  το ΠΟΥ, και σε ΠΟΙΟΥΣ το λες.

Μαθαίνεις ακόμα ότι η αντίπαλη ομάδα έχει και αυτή οπαδούς  με ποδοσφαιριστές αγαπημένους, με σύμβολα, με σημαίες, με κασκόλ,  και ενίοτε θυμό. Είτε γιατί δεν τραβάει η ομάδα, είτε γιατί τα άρπαξε ο διαιτητής, είτε γιατί ο αντίπαλη ομάδα τους έριξε πέντε γκολ 12 Κυριακές πριν...

Μαθαίνεις κυρίως να σέβεσαι τους άλλους και να μην τους προσβάλλεις στο σπίτι τους, μαθαίνεις να αναγνωρίζεις  το δικαίωμά τους να υπερασπίζονται την ομάδα τους με  το ίδιο τουλάχιστον πάθος με το δικό σου. Το δικαίωμά τους να θυμώνουν όσο τουλάχιστον θυμώνεις εσύ  για τους ίδιους ή και περισσότερους λόγους από τους δικούς σου. Το δικαίωμά τους τελικά να βρίζουν και εκείνοι σε απάντηση της δικιάς σου βρισιάς.

Έτσι λοιπόν κύλησαν οι δεκαετίες και είναι έργο της Νικολούλη, όταν με το καλό αρχίσει και πάλι τις εκπομπές της, να αναζητήσει τα ίχνη των ελάχιστων εκείνων που αδιάβαστοι ή μεθυσμένοι πήγαν στο μέσον της Θύρας 7 για να βροντοφωνάξουν «Γαμιέται ο θρύλος και ο Πειραιάς»… Παράδειγμα περίπτωσης που  βάζελος εμφανίστηκε για να βρίσει τον Ολυμπιακό ή τον όποιον Πρόεδρό του  κατά τη διάρκεια εκδήλωσης οπαδών του Ολυμπιακού δεν έχω…

Αυτοί βεβαίως οι κανόνες ισχύουν  στους «απολίτιστους» χώρους των γηπέδων. Είναι οι «αμόρφωτοι χουλιγκάνοι»  που τους τηρούν.

Γιατί έξω, εκτός γηπέδων, η ‘ «γραμματιζούμενη»  και «πολιτισμένη» κοινωνία μας έχει άλλους κανόνες. Κανόνες μάλιστα που  διαμορφώθηκαν και αυτοί στη διάρκεια δεκαετιών. Οι κανόνες αυτοί λένε ότι αν δεν γουστάρεις τον πολιτικό σου αντίπαλο  δεν υπάρχουν κανόνες,  κάνεις ότι θέλεις.

Πηγαίνεις ας πούμε στα γραφεία του αντίπαλου κόμματος και τα σπας, πηγαίνεις στις συγκεντρώσεις του και τις διαλύεις, βρίζεις, πετάς μπουκάλια, γιαούρτια, καρέκλες, ότι σου βρίσκεται πρόχειρο τέλος πάντων. Και επειδή αυτό το θεωρείς και μαγκιά τραβάς και ένα βιντεάκι για να διαλαλήσεις το κατόρθωμα...

Για να μην είμαι άδικος πρέπει να σημειώσω ότι αυτές τις μεθόδους εφάρμοσε με συνέπεια το δεξιό παρακράτος του Παπάγου και του Καραμανλή αργότερα την δεκαετία του 60 με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι εκτός παρακράτους δεξιοί και πολύ περισσότερο οι κεντρώοι και η αριστερά όχι μόνο δεν είχαν σχέση με τέτοια φαινόμενα αλλά τα θεωρούσαν ως την απόλυτη ένδειξη εκφασισμού.

 

Για λόγους που έχουν την εξήγησή τους αλλά δεν είναι της ώρας ένα μέρος της παραδοσιακής αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, ανακάλυψε αυτή την συμπεριφορά ως αποτελεσματικό τρόπο μεγιστοποίησης της εκλογικής του επιρροής. Έγινε κεντρική πολιτική γραμμή της ομάδας Τσίπρα και το σύνθημα δόθηκε εμμέσως πλην σαφώς. «Μπαχαλαποιήστε τα πάντα». Υιοθέτησε και αντέγραψε με ακρίβεια τις παλαιότερες μεθόδους του παρακράτους και ασφαλώς τις «νομιμοποίησε» ως αποδεκτή πολιτική πρακτική οποιουδήποτε αγανακτούσε εναντίον πολιτικού του αντιπάλου.

Το σκηνικό κράτησε αρκετούς μήνες και γιγαντώθηκε για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η δημοσιότητα που έπαιρνε κάθε φορά η «ηρωική» πράξη. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την πολιτικά γελοία άποψη ότι πρέπει να υπάρχει αυτοσυγκράτηση και να μην υπάρχει απάντηση στους τραμπουκισμούς των αριστεροδεξιών τραμπούκων.

Όλα όμως έχουν ένα τέλος. Γιατί η ζωή διδάσκει ότι όποιος χάνει το μέτρο χάνει και το μέτρημα.

Την Παρασκευή, στο χώρο που το ΠΑΣΟΚ έκανε την κεντρική προεκλογική του εκδήλωση, φέρελπις νέος ποδηλάτης, ευάερος, ευήλιος και άνετος σταμάτησε, οικειοθελώς και αυτοβούλως, μπροστά στην συγκέντρωση και άρχισε να βρίζει χυδαία τον Γιώργο Παπανδρέου. Έτσι έχει καταλάβει το παλληκάρι, έτσι του έχουν πει, έτσι βλέπει στα κανάλια ότι πρέπει να κάνει ένας «δημοκράτης». 

Το αποτέλεσμα γνωστό. Τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονταν στο σημείο αντέδρασαν ακαριαία, οι καρπαζιές έπεσαν σύννεφο, ο αστυνόμος υπηρεσίας διέσωσε ποδήλατο και ποδηλάτη.

Οι Πασόκοι άργησαν αλλά φαίνεται ότι κατάλαβαν πλέον ότι σε τέτοιες συμπεριφορές η ανοχή τους δίνει σήματα αδυναμίας και όχι μεγαλοθυμίας. Οι θρασύδειλοι και οι τραμπούκοι πάντα και πιστοποιημένα πια θεωρούν την μη αντίδραση ως αδυναμία και ανικανότητα υπεράσπισης στοιχειωδών δικαιωμάτων.

Οι εβδομάδες και οι μήνες που έρχονται θα είναι πιστεύω μοναδικοί, ενδιαφέροντες και αποκαλυπτικοί. Θα πρότεινα για να αποφευχθούν τα χειρότερα να υιοθετηθούν οι άγραφοι κανόνες των γηπέδων. Εγγυώνται περισσότερο πολιτισμό και δημοκρατία από την τυφλή πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. 

 ΥΣ  Οι παραπάνω σκέψεις απευθύνονται στους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ και χρησιμοποιώ παραδείγματα απο το ποδόσφαιρο μήπως και καταλάβουν. Γιατί εδω και κάποια χρόνια έχουν μια αδυναμία να καταλάβουν αναφορές στον Πουλαντζά ή στον Γκράμσι.