ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ...

Όταν πριν τέσσερα χρόνια αποφάσισα να ενεργοποιήσω και πάλι τον λογαριασμό blogspot που είχα ανοίξει και χρησιμοποιήσει για λίγες μέρες το 2000, δεν είχα ιδέα για το τι θα ακολουθούσε.

Στην ερώτηση για το αν άξιζε τον κόπο θα σας απαντήσω ναι. Δεν το μετάνιωσα. Για αρκετούς λόγους. Θα αναφερθώ σήμερα σε έναν απο τους σημαντικούς.  Από την αρχή στάθηκα τυχερός. Απευθύνθηκα με μαιηλ στην βασίλισσα των μπλογκς εκείνης της περιόδου την psilikatzoy, ζητώντας την βοήθειά της στο στήσιμο του δικού μου μπλογκ. Η ανταπόκριση της Κωνσταντίνας και του kaltsovrako  ήταν άμεση, ουσιαστική, πλήρης.

Από τότε κίνησε πολύ νερό στο αυλάκι και η ιστορία με τα μπλογκς πέρασε διάφορες φάσεις. Υπήρξε η εποχή που υπήρχε η δυνατότητα για τους λίγους σχετικά μπλογκερς να συναντώνται και εκτός διαδικτύου και να σχηματίζουν παρέες. Υπήρξε η εποχή των ψηφιακών καλλιστείων, η εποχή των ανόητων αλλά παθιασμένων συγκρούσεων. Με τον καιρό πολλά και πολλοί άλλαξαν αλλά και αποκαλύφθηκαν. Ο χρόνος πάντα φέρνει το ξεκαθάρισμα του τοπίου. Μπορεί κάποιος για λίγο διάστημα να κρύψει τον πραγματικό του εαυτό πίσω από ένα ψευδώνυμο ή πίσω από απόψεις που διαβάζονται όμορφα αλλά δεν ανταποκρίνονται σε όσα πραγματικά ο ίδιος είναι. Ο χρόνος ωστόσο και η διαρκής έκθεση στο διαδίκτυο αποκαλύπτει τις αντιφάσεις, αναδεικνύει την πραγματικότητα. Αποδεδειγμένα πια η ψηφιακή βιτρίνα μόνο για λίγο μπορεί να καλύψει την ασχήμια της σκέψης, των προθέσεων, της ψυχής. Το πέρασμα του χρόνου φέρνει νομοτελειακά την αποκάλυψη. Με θετικό ή αρνητικό τρόπο.

Στην περίπτωση του Τάσου και της Κωνσταντίνας η αποκάλυψη ήταν και είναι θετική. Έχοντας πατήσει και περάσει τα πενήντα πια, έχοντας συναναστραφεί και γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους σε καλές και σε κακές στιγμές, είμαι χαρούμενος που μέσα από τα μπλογκς γνώρισα αυτά τα παιδιά. Αν και πολύ μικρότεροι ηλικιακά με έμαθαν και μου έδειξαν πράγματα, με τη στάση ζωής τους μου θύμισαν αρχές και αξίες, με την συμπεριφορά τους με βοήθησαν να (ξανα)διακρίνω το σημαντικό από το ασήμαντο, το σοβαρό από το γελοίο ή το σοβαροφανές, μου άνοιξαν ορίζοντες. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στις τεχνικές πλευρές αλλά στην ουσία της ζωής.

Επειδή η σχέση μου με τον Θεό είναι επιλεκτική και καθαρά συμφεροντολογική, πιστεύω στην ύπαρξή του δηλαδή ανάλογα με την συγκυρία που με βολεύει, σε αυτή την περίπτωση παρακαλάω, και δημοσίως, τον Ύψιστο να τους έχει πάντα καλά. Για πάντα; Εντάξει, για όσο διάστημα υπάρχω εγώ στα πέριξ γιατί τους χρειάζομαι. Όταν πεθάνω ας γίνει ότι θέλει στη γη, θα έχω άλλα προβλήματα τότε…