ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, 1000 ΛΕΞΕΙΣ

Δείτε προσεκτικά:



Διά χειρός kaltsovrakou

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΟΛΙΣ 24 ΩΡΩΝ. ΔΩΡΟΔΟΚΗΘΗΚΑ!

Λυπάμαι αλλά είναι αλήθεια!

Μόνο μία ημέρα αντιστάθηκα. Δεν άντεξα.

Το σχόλιο που έκανε η Ντίνα στο προ-προηγούμενο ποστ μου, νόμιζα ότι ήταν πλάκα.

Δυστυχώς μετά απο τηλεφωνική επικοινωνία αποδείχτηκε ότι όλα ήταν αλήθεια.
Μου το είπε ορθά κοφτά:

"Αν δεν συνεχίσεις άμεσα τα ποστ σου, ΞΕΧΝΑ για πάντα τα σουτζουκάκια. Αυτό είναι και δεν το διαπραγματεύομαι!"

Προσπάθησα να της εξηγήσω, να πω τη θέση μου. Το αποτέλεσμα μηδεν.

Λυπάμαι αλλά είναι αλήθεια! Η αντίσταση τελείωσε για να διασωθεί η πρόσβαση μου στα σουτζουκάκια της.

Πείτε ότι θέλετε, θα έχετε δίκιο. Είμαι αξιοθρήνητος, κυρίως όμως είμαι ΚΟΙΛΙΟΔΟΥΛΟΣ...
:-(

ΩΣ ΕΔΩ!

Τον επόμενο μήνα κλείνω τα 50. Αναπνέω, περπατάω, οργίζομαι, χαίρομαι, γελάω και κλαίω μισό αιώνα. Μισό αιώνα ακριβώς!

Συμπέρασμα; Σε αυτή την ηλικία έχεις την πολυτέλεια να παίρνεις τις αποφάσεις μόνο σου. Έχεις την υποχρέωση θα έλεγα να αφαιρείς και να μην προσθέτεις παρωπίδες. Πολύ περισσότερο δεν έχεις δικαιολογίες όταν τα λεγόμενά σου δεν συνάδουν με τις πράξεις σου.

Διάβασα το τελευταίο ποστ της xpsilikatzoy. Το διάβασα προσεκτικά, πολλές φορές, ξανά και ξανά. Όσοι ενήλικες κάνουν το ίδιο θα καταλάβουν. Δεν χρειάζεται μετάφραση, δεν χρειάζονται εξηγήσεις…

Τον Δεκέμβριο του 2006 έγραψα τα παρακάτω:

http://alekos.blogspot.com/2006/12/blog-post_27.html

"Ο χρόνος λοιπόν καθαρτήρια, λυτρωτική δύναμη αποκάλυψης.
Για όσους θέλουν να δουν, να ακούσουν, να επιλέξουν, να μιλήσουν.
Για τους μη-πλαστικούς που μπορεί να είναι πολλοί αλλά εγώ σήμερα θα πω ευχαριστώ σε δύο.

Στην xpsilikatzoy και στον kaltsovrako.

Με βοήθησαν να ανοίξω αυτό το μπλογκ πριν έναν χρόνο. Μου έδωσαν με τη στάση και τη συμπεριφορά τους μαθήματα επιβίωσης στο διαδίκτυο.

Έμειναν όλο αυτό το διάστημα φίλοι αληθινοί, παρόντες όταν χρειάστηκε και το ζήτησα.

Άνθρωποι αληθινοί που έχουν μπλογκ, που έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο από το δήθεν, που είναι αυτό που διαβάζετε, χωρίς μερεμέτια και εξωραϊσμούς.
Άνθρωποι που στους πάσης φύσεως αγοραίους πραματευτάδες, της κάθε είδους ηθικής, απαντάνε αφοπλιστικά και αβίαστα με το ήθος τους. Γιατί αυτό είναι που τους χαρακτηρίζει.

Για όσο καιρό υπάρχει αυτό το μπλογκ, είναι τιμή για μένα, τα λινκς θα ξεκινάνε με αυτά τα δύο ονόματα.

Της Ντίνας και του Τάσου."

Αυτά που έγραψα τότε τα εννοούσα. Τα εννοώ πολύ περισσότερο σήμερα. Επομένως δεν υπάρχουν περιθώρια δεύτερης σκέψης...

Αυτό είναι το τελευταίο ποστ .

Το επόμενο ποστ θα υπάρξει όταν δω και πάλι ποστ στο μπλογκ της Κωνσταντίνας.

Ευχαριστώ όσες και όσους μπήκαν στον κόπο να επισκεφθούν αυτή την ιστοσελίδα.

Να είστε πάντα καλά!

ΓΙΑ ΤΟ PRESS.GR ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΟΓΟΥ

Στη δική μου λογική, στη ζωή μου έχω ξεκαθαρίσει εδώ και πολλά χρόνια μερικά πράγματα. Όποιος επιθυμεί να εκφέρει δημόσιο λόγο που αφορά σε τρίτους και μάλιστα λόγο επικριτικό, έχει μία υποχρέωση. Να αναλαμβάνει την ευθύνη των όσων λέει, να το κάνει δηλαδή δηλώνοντας ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Όλα τα υπόλοιπα είναι για το δικό μου πλαίσιο αρχών ύποπτες υπεκφυγές σκοπιμότητας στην καλύτερη περίπτωση, εκτέλεση συμβολαίων και πληρωμένο ρουφιανιλίκι με μαύρη κουκούλα στη χειρότερη.

Σε ένα πολιτικό, οικονομικό και εκδοτικό σύστημα που λειτουργεί με όρους νυχτερινών κέντρων, οι συγκρούσεις και συρράξεις των μπράβων των μαγαζιών έχουν συγκεκριμένα όρια, έξω από τα δικά μου.

Σε μια κοινωνία που η αφασία, η θολούρα, το «κάπως», η ισοπέδωση λέξεων και εννοιών όπως: δημοκρατία, αντίσταση, ελευθερία του λόγου, υπεράσπιση των αδύναμων, έχουν ευνουχιστεί, αισθάνομαι οργισμένος. Γιατί ακούω και παρακολουθώ φωνές διαμαρτυρίας για τις τελευταίες εξελίξεις σε σχέση με το PRESS.GR.

Όλοι ξέρουμε καλά, πολύ καλά θα έλεγα κρίνοντας από την επισκεψιμότητα, τον τρόπο λειτουργίας της συγκεκριμένης ιστοσελίδας. Πέντε πραγματικές ειδήσεις και ενενήντα πέντε φήμες και δηλητηριώδεις υπαινιγμοί. Αυτό είναι το μίγμα και όποιος επιθυμεί μπορεί να το διαπιστώσει εύκολα.
Η αντίληψη πως ασκούνται διώξεις επειδή κάποιοι επώνυμοι και ισχυροί, ( Αλογοσκούφης, Λαμπράκης, επιχειρηματίες κλπ), έκαναν μηνύσεις και επομένως πρέπει να σταθούμε δίπλα στους διωκόμενους, είναι λογική παπατζίδικη.

Πρώτο γιατί μέσα από τις δημοσιεύσεις της συγκεκριμένης ιστοσελίδας διασύρθηκαν και σπιλώθηκαν δεκάδες απλοί συμπολίτες μας που δεν έχουν την εξουσία και τις δυνατότητες αντίδρασης που έχει ένας υπουργός, ένας επιχειρηματίας ή εκδότης.
Δεύτερον γιατί σε τελική ανάλυση ακόμα και η πιο σκληρή κριτική στους κρατούντες πρέπει να γίνεται με τρόπο που δίνει τη δυνατότητα στον ελεγχόμενο να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Δηλαδή αυτός που κάνει την κριτική να έχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση ώστε να μπορεί να αναλάβει την ευθύνη αυτών που λέει.

"Συμφωνείς να διωχθούν και ενδεχομένως να φυλακιστούν bloggers και δημοσιογράφοι;" , θα ρωτήσει κάποιος.

Θα σας το πω ευθέως. Σε ότι με αφορά αυτά τα διλήμματα τα έχω λύσει εδώ και δεκαετίες. Απεχθάνομαι τις φυλακές και τον εγκλεισμό κάποιων συνανθρώπων μου σε αυτές. Η απέχθειά μου αυτή, πάλι σε ότι με αφορά, δεν έχει μόνο θεωρητικό χαρακτήρα είναι σε τελική ανάλυση τρόπος ζωής. Υπερασπίστηκα πάντα, και ελπίζω να συνεχίσω να το κάνω, ανθρώπους που η κρεατομηχανή της εξουσίας ήθελε να τους αφανίσει.

Από τον Ιρλανδό συμφοιτητή μου στο Leeds στα τέλη της δεκαετίας του 70 που το «αμάρτημά» του ήταν η συμμετοχή του στο Σιν Φέϊν, ως τα δικαστήρια της Μπέργκνερ και του αείμνηστου Μπουκετσίδη, του Γιώργου Μπαλάφα, του Λεσπέρογλου, του Μπουκουβάλα, τους Τούρκους απεργούς πείνας μέσα και έξω από τις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, τους Παλαιστίνιους αγωνιστές, προσπάθησα να είμαι, με τις μικρές μου δυνάμεις, αλληλέγγυος με την παρουσία μου ως μάρτυρας υπεράσπισης ή ως μέλος των επιτροπών συμπαράστασης.

Τα λέω αυτά για να επισημάνω την ειδοποιό διαφορά.
Όλοι αυτοί ήταν πάντα, με το δικό του τρόπο ο καθένας, απέναντι στην εξουσία και στο σύστημα. Όλοι αυτοί έκαναν ότι έκαναν με κόστος προσωπικό, ποτέ δεν αρνήθηκαν την ιδεολογία και τις πεποιθήσεις τους. Όλοι αυτοί ξόδεψαν και έθεσαν σε πραγματικό, και όχι θεωρητικό, κίνδυνο τη ζωή τους για να χτυπήσουν και να ανατρέψουν το σύστημα. Κανείς τους δεν έκανε περιουσία, κανείς τους δεν βελτίωσε τα οικονομικά του απο τη δράση του.
Είναι άλλου είδους συζήτηση το αν είχαν δίκιο ή άδικο για τον τρόπο και το δρόμο που επέλεξαν. Όσο διαφωνώ με τις επιλογές τους στον τρόπο δράσης τους, τόσο αναγνωρίζω την ανιδιοτέλεια, την ευγένεια, την αξιοπρέπεια και τη γενναιότητά τους.

Οι άνθρωποι του PRESS.GR βρίσκονται μέσα και είναι αναπόσπαστο μέρος του συστήματος. Λειτούργησαν και λειτουργούν ως μοχλός πίεσης στην καλύτερη περίπτωση, ως μοχλός εκβιασμού στην χειρότερη, για την διευθέτηση οικονομικών, πολιτικών, επιχειρηματικών και εκδοτικών διαφορών.

Για μένα επομένως το παραμύθι ότι τάχα μου απειλούνται οι bloggers σε αυτή την περίπτωση, ότι κινδυνεύει η ελευθερία έκφρασης, ότι πρέπει να υπερασπιστούμε τους διωκόμενους, δεν έχει δράκο και κυρίως αγγίζει τα όρια της αθλιότητας.

Θα το επαναλάβω:

Σε ένα πολιτικό, οικονομικό και εκδοτικό σύστημα που λειτουργεί με όρους νυχτερινών κέντρων, οι συγκρούσεις και συρράξεις των μπράβων των μαγαζιών έχουν συγκεκριμένα όρια, έξω από τα δικά μου.

Δεν είμαι, δεν θέλω να είμαι, δεν θα γίνω ίδιος με αυτούς.

ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ!

Άργησαν εκεί στο ΠΑΣΟΚ να καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται αυτή η αλητεία μπροστά στα μάτια και στα αυτιά μας και να μην αντιδρά.

Να μην λέγονται,δηλαδή, τα πράγματα δημόσια και με ονοματεπώνυμο.

Αντιγράφω το παρακάτω σχόλιο με τίτλο "Και οι απρεπείς σχολιασμοί έχουν τα όριά τους...", απο την ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ.
(Οι υπογραμμίσεις δικές μου)



Και οι απρεπείς σχολιασμοί έχουν τα όριά τους...

Η χώρα το τελευταίο τετράμηνο, εξαιτίας των επιλογών της κυβέρνησης του κ. Καραμανλή, βιώνει μια σοβαρή κρίση του συστήματος διακυβέρνησης.
Κρίση θεσμών, κρίση δημοκρατίας, κρίση αξιών.
Μια κρίση που απαξιώνει την πολιτική και τους πολιτικούς.
Μια κρίση που έχει πολλαπλές εκφράσεις.
Μια από τις οποίες αφορά τον τρόπο και την ποιότητα ενημέρωσης των πολιτών.
Αφορά, εντέλει, και τον ρόλο και την λειτουργία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Το τελευταίο διάστημα με αγανάκτηση παρακολουθούμε μια συστηματική προσπάθεια από συνεργάτες του τηλεοπτικού σταθμού MEGA και μάλιστα, στο βραδινό δελτίο ειδήσεων, να απαξιώνουν τον ρόλο, την λειτουργία και τις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ και του Προέδρου του Κινήματος, Γιώργου Α. Παπανδρέου.
Μια προσπάθεια που ορισμένες φορές αγγίζει τα όρια της πολιτικής και προσωπικής εμπάθειας αλλά και της ειρωνείας.

Αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας αποτελέσαν δυο χαρακτηριστικά περιστατικά, σε διάστημα μικρότερο της μιας εβδομάδας.
Το πρώτο, αφορά την υποβάθμιση, ακόμη και με απαξιώτικους χαρακτηρισμούς, των προτάσεων που παρουσίασε η αντιπολίτευση για το ασφαλιστικό, στην πρόσφατη προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στην Βουλή, με εκφράσεις του τύπου «γενικολογίες», «να πάνε και στο καφενείο απέναντι να κάτσουν οι πολιτικοί αρχηγοί και να αποφασίσουν τι θα κάνουν με το ασφαλιστικό», ακόμη και «ελαφρώς αρλούμπες». (Οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ έχουν τεθεί ήδη στην διάθεση του τηλεοπτικού σταθμού προς αξιοποίηση)

Το δεύτερο, αφορά ένα ευαίσθητο εθνικό θέμα, το Σκοπιανό.
Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να εμφανίζεται από συνεργάτη του βραδινού δελτίου ειδήσεων, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Γιώργος Α. Παπανδρέου, να μην «καταλαβαίνει» γιατί «ίσως να μην έχει απόλυτη γνώση των γεγονότων» στο θέμα των Σκοπίων. Και μάλιστα, να σχολιάζονται οι θέσεις του Κινήματος και του Προέδρου του, με ύφος «χιλίων καθηγητών». Είναι βέβαιο δε, ότι ιδιαιτέρως ο συγκεκριμένος συνεργάτης του τηλεοπτικού σταθμού, σκοπίμως παριστάνει ότι αγνοεί ποιος προώθησε και διαπραγματεύτηκε επί κυβερνήσεων Σημίτη, μεταξύ πολλών άλλων, την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., ποιος οικοδόμησε την αποκλιμάκωση της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ποιος εργάστηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ποιος διαμόρφωσε μια ολοκληρωμένη Βαλκανική πολιτική.

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πρόσφατα, ανέλαβε πρωτοβουλία, επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και κατέθεσε πλαίσιο προτάσεων για την υπέρβαση της κρίσης απαξίωσης της πολιτικής, την ενίσχυση της αυτονομίας της πολιτικής απέναντι σε εξωθεσμικά κέντρα και συμφέροντα και της κατοχύρωσης της αυτονομίας της Δικαιοσύνης και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης από κυβερνητικές παρεμβάσεις.

Αυτή την περίοδο της κρίσης της Δημοκρατίας και του Πολιτικού Συστήματος όλοι κρινόμαστε.
Κρίνονται οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολιτικοί από την βούληση και την ικανότητα τους να προασπίσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Κρίνονται τα ΜΜΕ και οι λειτουργοί τους από την θέληση τους να προασπίσουν την δημοκρατική κατάκτηση της ουσιαστικής ενημέρωσης και της αυτονομίας τους από επιχειρηματικά, μικροπολιτικά και μικροκομματικά συμφέροντα.

Τελικά όλοι κρινόμαστε ακόμη και οι ακόπως και τηλεοπτικώς κρίνοντες.
Όλους μας κρίνει ο Ελληνικός Λαός.

Σε κάθε περίπτωση όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να μην δεχθούμε στο εξής καμία απόπειρα παραπληροφόρησης και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας - και από οποιονδήποτε.

Από το Γραφείο Τύπου

ΑΝΤΙΟ ΦΙΝΤΕΛ

Ήταν ένα από τα όνειρά μου.
Δεν τα κατάφερα. Ήθελα να πάω στη Κούβα, να προλάβω τον Φιντέλ στο τιμόνι της χώρας.

Τα κοράκια ετοιμάζονται...

Θα μιλήσουν για δημοκρατία...

Ο Κουβανικός λαός έμεινε μισό αιώνα αήττητος. Με τις ΗΠΑ μια ανάσα μακριά.
Ένας λαός που υπέφερε 40 χρόνια οικονομικούς αποκλεισμούς.
Ένας λαός που συκοφαντήθηκε.
Ένας λαός που υπερασπίστηκε την ανεξαρτησία του αλλά και τους ηγέτες του.

Μιλάω στο διαδίκτυο από καιρό σε καιρό με μια φίλη στην Αβάνα. Δυσανασχετεί με πολλά, αμφιβάλλει για περισσότερα.

Ξέρω πως σήμερα παρά τις διαφωνίες της, θα νοιώθει το σφίξιμο στην καρδιά.
Θα προσθέσω και το δικό μου αντίο στο δικό της.

Αντίο Φιντέλ.
Σε ευχαριστούμε


ΥΓ. Δείτε το απόσπασμα απο την ταινία του Όλιβερ Στοουν
"COMANDANTE FIDEL CASTRO"

ΠΑΣΟΚ: ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΝΑΡΚΑΛΙΕΥΤΕΣ (Μέρος 2ο)

Το 1995 η εκλογή Σημίτη ως Πρωθυπουργού και λίγο μετά ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ έγινε ενώ το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην εξουσία. Ο Κώστας Σημίτης έφερε στην πρώτη σειρά το όραμα του εκσυγχρονισμού. Αν και οι απαιτούμενοι εκσυγχρονισμοί στη λειτουργία του κράτους και των θεσμών δεν μπορεί παρά να είναι το διαρκές ζητούμενο κάθε σοβαρού κράτους, στην περίπτωση αυτή πήρε ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Έγινε με άλλα λόγια το λάβαρο γι΄αυτό που σιγά-σιγά ονομάστηκε «εκσυγχρονιστική αριστερά».

Αντίλογος σοβαρός στο ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε. Κι αυτό για πολλούς λόγους. Πριν απ΄όλα γιατί οι συσχετισμοί που συγκρούστηκαν στο συνέδριο τύποις μόνο είχαν πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Στην ουσία το διακύβευμα ήταν απλό. Ποια πρόσωπα, ποια αντίληψη θα μπορούσε να εγγυηθεί τη νίκη στις επόμενες εκλογές. Η "συνετή" και "σύγχρονη" διαχείριση, το "νοικοκύρεμα", τα "χρηστά ήθη", το όραμα της ΟΝΕ, οι Ολυμπιακοί αγώνες έγιναν, με την αμέριστη συμπαράσταση των ΜΜΕ, το εθνικό φετίχ.
Στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ η αποπολιτικοποίηση που είχε ήδη αρχίσει έγινε ακόμα πιο έντονη. Οι διαρκείς προσπάθειες για οργανωτικό έλεγχο της οργάνωσης από την ηγεσία της προηγούμενης περιόδου, πήρε τώρα ακόμα πιο άγρια χαρακτηριστικά. Απέκτησε κυρίως τη μορφή της πολιτικής και ιδεολογικής περιχαράκωσης στα όρια ισοπέδωσης.
Πας μη εκσυγχρονιστής αποκτούσε τη ρετσινιά του παλαιοκομματικού, του εκτός τόπου και χρόνου, του οπισθοδρομικού, του εμποδίου στο πέταγμα της "νέας αριστεράς" στον ουρανό...

Όποιος μιλούσε για τις αξίες και την αναγκαιότητα πολιτικών που θα στήριζαν κατά προτεραιότητα τις ανάγκες των περισσότερο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, έπαιρνε την απάντηση ότι «είναι αδιάβαστος, ότι η κοινωνία έχει αλλάξει, ο κόσμος έχει αλλάξει και πρέπει να ανταποκριθούμε στις νέες προτεραιότητες.»
Πολύ περισσότερο, όποιος μιλούσε για τις διαχωριστικές γραμμές που διαχρονικά υπάρχουν, η ρημάδα η ιστορία το λέει δεν το λέω εγώ, ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο αντιμετωπίζονταν ως δεινοσαυράκι. Οι νέες διαχωριστικές γραμμές ορίστηκαν ανάμεσα στους "ικανούς" και "ανίκανους" διαχειριστές, ανάμεσα στους "νοικοκυραίους" και στους "έξαλλους", ανάμεσα στους "σοβαρούς" και στους "τυχοδιώκτες".
Με λίγα λόγια, όσους στο ΠΑΣΟΚ αναζητούσαν την ψυχή τους η "εκσυγχρονιστική" και "εκσυγχρονισμένη ηγεσία", σε όλα τα επίπεδα, τους κοιτούσε περίεργα και τους έστελνε στον ψυχίατρο.

Όσο παράξενα κι αν ηχούν αυτά σήμερα θα ήθελα να θυμίσω, σε όσους μπορούν να θυμηθούν, το κλίμα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής. Στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ελάχιστα στελέχη έθεταν τεκμηριωμένα το πρόβλημα της εκτροπής της πορείας του κινήματος σε συντηρητική κατεύθυνση. Οι δείκτες της οικονομίας σε ανοδική τροχιά, τα ΜΜΕ και οι εργολάβοι-επιχειρηματίες ιδιοκτήτες τους ευτυχισμένοι που οι δουλειές άνοιγαν, το κονκλάβιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανακουφισμένο που η Ελλάδα είχε, επιτέλους, "σοβαρό" και "μετρημένο" πρωθυπουργό και όχι κάποιον σαν τον "ταραχοποιό" και "απρόβλεπτο" Ανδρέα.

Πολλοί, οι περισσότεροι, αναφέρονται στην περίοδο του Χρηματιστηρίου ως το έγκλημα της τελευταίας κυβερνητικής περιόδου του ΠΑΣΟΚ. Ελπίζω ότι κάποιοι που ξέρουν το κάνουν γιατί διαβάζουν με λάθος τρόπο τα γεγονότα και όχι από σκοπιμότητα.
Το λέω αυτό γιατί το πολιτικό έγκλημα δεν είναι το χρηματιστήριο, όσα έγιναν στο χρηματιστήριο είναι το αποτέλεσμα του εγκλήματος.

Το έγκλημα είναι η ισοπέδωση της πολιτικής και των διαχωριστικών γραμμών, η απονεύρωση και ο ευνουχισμός των αξιών και των αιτημάτων της αριστεράς.
Με τη διαδικασία της αργής αλλά σταθερής διολίσθησης η ελληνική κοινωνία έφτασε στο σημείο να αναγορεύσει το "μοντέρνο", το γιάπικο, το life style, το εύκολο χρήμα ως πρότυπο.

Την ευθύνη γι΄αυτό την έχει ασφαλώς η ηγεσία τότε του ΠΑΣΟΚ και της χώρας αλλά είναι χρήσιμο πολλαπλά να μην ξεχνάμε την απουσία, δηλαδή την έγκριση και συμφωνία δια της ηχηρής σιωπής της, της «πνευματικής» ηγεσίας, ακαδημαϊκών και καθηγητάδων. Με φωτεινές εξαιρέσεις ασφαλώς όπως πχ ο Κώστας Βεργόπουλος.

Όπως είναι χρήσιμο να θυμηθούμε τη στάση των άλλων κομμάτων στη Βουλή, πλην ΚΚΕ που είχε συνεπή στάση, την περίοδο του Χρηματιστηρίου. Όσο οι δείκτες στο ταμπλό ήταν ανοδικοί, άκρα του τάφου σιωπή και συναίνεση…

Αν κάποιος θέλει να είναι αντικειμενικός δεν μπορεί παρά να πιστώσει στην περίοδο Σημίτη μια σειρά θετικών θεσμικών παρεμβάσεων και μεγάλων έργων που βελτίωσαν σημαντικά τις συνθήκες ζωής μας. Όπως επίσης δεν πρέπει να θεωρείται αυτό ως κάτι αυτονόητο που θα το έκανε «οποιαδήποτε κυβέρνηση».
Την εγκυρότερη απόδειξη για τον ισχυρισμό μου αποτελούν τα έργα και οι ημέρες της σημερινής κυβέρνησης.

Άρα θα πείτε ποιο είναι το πρόβλημα;

Το πρόβλημα περιγράφει με ακρίβεια ο Asteroid σε σχόλιό του στο αμέσως προηγούμενο ποστ. Αντιγράφω:

«…δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Αριστερά είχε πολλές ευκαιρίες τα τελευταία 20-25 χρόνια, για να αφήσει το στίγμα της στις κυβερνητικές πρακτικές στην Ευρώπη, τόσο σε Κρατικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Δεν εκμεταλλεύθηκε αρκετά τις ευκαιρίες, που της δόθηκαν, ώστε να πείσει, να έχει αποτέλεσμα, να μπολιάσει με αριστερές ευαισθησίες την Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Αντίθετα, εντάχθηκε στο σύστημα, συνθηκολόγησε άγαρμπα, λησμόνησε τις ευαισθησίες της και υιοθέτησε το κυνήγι των δεικτών. Αποκορύφωμα του πανευρωπαϊκού αυτού φαινομένου, η διακυβέρνηση του δικού μας κ. Σημίτη, ο οποίος - το έχω ξαναπεί - με αξιοπρέπεια, αλλά και επώδυνη αποτελεσματικότητα, μετακίνησε το ΠΑΣΟΚ δεξιά και, μαζί, μετακίνησε προς τα δεξιά ολόκληρη την Ελληνική πολιτική σκηνή. Αποτέλεσμα ήταν το ΠΑΣΟΚ να παραμένει ακόμη αγκυλωμένο από τις επιλογές αυτές και να ψάχνεται, να πελαγοδρομεί. Αποτέλεσμα ήταν ολόκληρη η κοινωνία μας να στερηθεί ουσιαστικές πολιτικές επιλογές και εναλλακτικές λύσεις.»

Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα.
Άλλωστε θα πρέπει να θυμηθούμε την βίαιη απομάκρυνση του Κώστα Λαλιώτη από τη θέση του Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ. Έχοντας εντοπίσει την ουσιαστική στροφή του Κινήματος ο Λαλιώτης επιχείρησε, στα δύο χρόνια περίπου που ήταν Γραμματέας, να ανατάξει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ. Μετά από αρκετά χρόνια φάνηκε κάτι να ξανακινείται αφού μπήκαν πάλι όροι
και προϋποθέσεις στις οργανώσεις για πολιτικό διάλογο, για εξωστρεφή δράση και παρεμβάσεις στην κοινωνία συνολικά αλλά και σε τοπικό ή και θεματικό επίπεδο.

Το εγχείρημα ήταν δύσκολο αλλά δημιουργούσε ευνοϊκό έδαφος για την εκ νέου ενεργοποίηση των μελών και φίλων του ΠΑΣΟΚ με πολιτικά κριτήρια. Είναι προφανές ότι μια τέτοια εξέλιξη δημιουργούσε κινδύνους για το "εκσυγχρονιστικό" εγχείρημα.
Η δυναμική και επίσημη, με επικεφαλής τον Γραμματέα του, παρουσία του ΠΑΣΟΚ σε αντιαμερικανικές και αντιπολεμικές διαδηλώσεις, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον κ. Σημίτη και το περιβάλλον του μέσα και έξω από το Κίνημα.

Στο δίλημμα διάσωση και συντήρηση της ευημερίας των αριθμών, της κοινωνικής και πολιτικής αφασίας ή της ενεργοποίησης των πολιτών και του κόμματος στην διεκδίκηση και την επανακατάκτηση των αξιών και των κοινωνικών αιτημάτων του προοδευτικού κινήματος, η εκσυγχρονιστική ομάδα επέλεξε με σαφήνεια και κυνισμό το πρώτο.

Η εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου ως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ το 2004 και η εκλογική ήττα που ακολούθησε δημιούργησαν μία ακόμα πολιτική ευκαιρία που πήγε χαμένη.
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στο όνομα της ενότητας δίστασε να κάνει το αυτονόητο.
Να ανοίξει την πολιτική συζήτηση για τα αίτια της ήττας, για την ανασυγκρότηση του Κινήματος. Η ενότητα της σιωπής, η ψευδεπίγραφη ενότητα της συγκάλυψης των διαφορών και των λαθών αποδείχτηκε όπως ήταν φυσικό ατελέσφορη.
Γιατί ασφαλώς ήταν ενότητα παραγόντων και εκπροσώπων συμφερόντων, ενότητα λυκοφιλίας και όχι ενότητα πολιτική, ιδεολογική, προγραμματική. Γιατί ασφαλώς μόνο οι πολιτικές συγκρούσεις μπορούν να δημιουργούν προσδοκίες πολιτικής σύνθεσης και προοπτική για ένα προοδευτικό κόμμα.

Η στάση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ τις πρώτες μέρες μετά τις τελευταίες εκλογές, η άρνηση του να υποκύψει στον εκβιασμό των γνωστών κύκλων και συμφερόντων, ενεργοποίησε τη βάση του Κινήματος. Η σύγκρουση ήταν βαθιά πολιτική. Τα αντανακλαστικά των πολιτών λειτούργησαν και έσωσαν την παρτίδα.

Είναι στο χέρι του Γιώργου Παπανδρέου να συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση.
Γιατί η πολιτική στο τιμόνι, οι καθαρές και συγκεκριμένες θέσεις για τη φυσιογνωμία αλλά κυρίως για το ποιους εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ και τι προτείνει για αυτούς που εκπροσωπεί, είναι ο μόνος δρόμος.

Ακούω πολλούς, και μέσα στο ΠΑΣΟΚ, που ανησυχούν για τις δημοσκοπήσεις.
Φοβούνται πως απομακρύνεται το ενδεχόμενο νίκης στις βουλευτικές εκλογές.
Επιτρέψτε μου να καταθέσω την πλήρη διαφωνία μου.
Όχι γιατί οι εκτιμήσεις τους είναι λανθασμένες αλλά γιατί κύριο μέλημά μου είναι η αποκατάσταση στο Κίνημά μας, σε στέρεες και αληθινές βάσεις, των αξιών και των πρακτικών της προοδευτικής αριστεράς. Γιατί σε τελική ανάλυση αριστερό είναι ότι είναι αληθινό. Αν το καταφέρουμε αυτό θα έχουμε κάνει το πρώτο και σημαντικότερο βήμα. Από κει και μετά είναι στο χέρι των πολιτών να εκφραστούν και να επιλέξουν…

Με τις υποκειμενικές και αντικειμενικές αδυναμίες που προσδιορίζονται από την συγκρότησή μου, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τους περιορισμούς που βάζει η ιδιαιτερότητα ενός μπλογκ, προσπάθησα να χαρτογραφήσω τα σημεία που έχουμε τοποθετήσει τις νάρκες στο ΠΑΣΟΚ.

Δεν αρκεί να δείχνουμε στους άλλους, ειδικότερα στους νέους, τα επικίνδυνα σημεία.
Είναι χρέος των παλαιότερων να πάμε πρώτοι, να αναλάβουμε τον κίνδυνο και να εξουδετερώσουμε αυτές τις νάρκες. Με όποιο κόστος.

Θα το κάνουμε;

ΤΣΙΠΡΑ ΜΟΥ ΣΕ ΘΕΛΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ...

...και όχι μόνο. Σκιάχτηκε το κατεστημένο, τρέμουνε οι Πρετεντεροκουρήδες και οι Ψυχάρηδες. Χολή στάζουνε τα χείλη τους. Γι αυτό σε χτυπάει αλύπητα ο "αστικός" τύπος.
Δες πιό κάτω τα σημερινά πρωτοσέλιδα...

Κι αφού μας είπες στην ομιλία σου ότι δεν δικαιούμαστε να αυτοαποκαλούμαστε αριστεροί, καθόμαστε στην άκρη. Και θαυμάζουμε την επιδεξιότητα και τη χαριτωμενιά της σύμπραξης, και πάλι, με τη Δεξιά. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Τότε δικαιολογία ήταν η "κάθαρση". Τώρα είναι η ηλικία, το "φρέσκο" και το "χαριτωμένο".

* ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: "Σύντροφοι εναντίον συντρόφων. Όργιο αλληλοσφαγής στο χώρο της κεντροαριστερής και αριστερής αντιπολίτευσης".*

Η ΑΥΓΗ: "Εντολή ενότητας, αισιοδοξίας και αγώνα. Ο Αλ. Τσίπρας νέος πρόεδρος του ΣΥΝ με 70,41%".*

ΑΥΡΙΑΝΗ: "Παραλύει το ΠΑΣΟΚ η εκλογή Τσίπρα και προκαλεί καραμπόλα εξελίξεων. Ένας νέος, 33 μόλις χρόνων, γιος συνταξιούχου μηχανικού γκρεμίζει το γηρασμένο και φαύλο πολιτικό σκηνικό και ανοίγει το δρόμο της ριζικής ανανέωσης όλων των κομμάτων".*

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: "Μπουρλότο" στα κόμματα από την εκλογή Τσίπρα. Κινδυνεύουν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΝΔ από τη διαρροή ψήφων προς τον ΣΥΡΙΖΑ".

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: "Σύγκρουση με το καλημέρα. Η εκλογή του Αλέξη Τσίπρα (70%) πυροδοτεί εξελίξεις στις σχέσεις ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ. "Παφλασμός στη λίμνη ή τρικυμία στο σύστημα;", διερωτώνται σε Ρηγίλλης και Χ. Τρικούπη για τον 33χρονο".*

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: "Σύγκρουση με φόντο εκλογή - ρεκόρ. Φούντωσε η αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΝ".*

ΕΣΤΙΑ: "Η Αριστερά κερδίζει έδαφος. Η πανηγυρική εκλογή του κ. Αλέξη Τσίπρα".*

ΤΑ ΝΕΑ: "Κόβει τις γέφυρες της Κεντροαριστεράς. Σκληρή σύγκρουση στην πρεμιέρα Τσίπρα".*

Η ΧΩΡΑ: "Άγριες φράουλες στην Αριστερά. Επανάσταση στον ΣΥΝ". *

City Press: "Ανακατατάξεις με Τσίπρα".*

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:"Καλώς τη γενιά των 30άρηδων. Αλέξης Τσίπρας: Νέος Πρόεδρος του Συνασπισμού".


UPDATE: Όποιοι είδαν ειδήσεις στον ALPHA και την παρουσία του κ. Τσίπρα κατάλαβαν. Κανείς δεν μπορεί να πει οτι δεν ξέρει ή ότι δεν καταλαβαίνει...
Λυπάμαι μόνο που ο λόγος του Περικλή Κοροβέση, ο λόγος του φίλου Θοδωρή Δρίτσα θα ακούγεται δίπλα και ταυτόχρονα με το λόγο αυτού του κυρίου. Κρίμα...

ΠΑΣΟΚ: ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΝΑΡΚΑΛΙΕΥΤΕΣ (Μέρος 1ο)

Ο προσυνεδριακός διάλογος στο ΠΑΣΟΚ έχει ξεκινήσει. Αναπτύσσεται ιδιαίτερα ικανοποιητικά κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι μόνο η ποικιλότητα των προβληματισμών, των ιδεών και των προτάσεων που κατατίθενται. Είναι πολύ περισσότερο η προσπάθεια που γίνεται ώστε όλο αυτό το υλικό να κωδικοποιηθεί, να γίνει η σύνθεσή του όπου είναι δυνατόν και να γίνει αντικείμενο επεξεργασίας στο συνέδριο.
Ρίχνοντας μια ματιά στις σχετικές ιστοσελίδες του ΠΑΣΟΚ αλλά και σε δικτυακούς τόπους που δημιουργήθηκαν από ομάδες πρωτοβουλίας γι αυτόν ακριβώς το λόγο, καταλαβαίνουμε ότι πολλά πράγματα κινούνται σε δημιουργική κατεύθυνση. Και να προσθέσω ασφαλώς ότι το διαδίκτυο είναι ένα μικρό μέρος της εικόνας γιατί παρόμοια διαδικασία εξελίσσεται με την επεξεργασία και την κατάθεση προτάσεων με τους παραδοσιακούς τρόπους στις ολομέλειες των Δημοτικών και των Νομαρχιακών Συνελεύσεων.
Αυτή είναι μια πραγματικότητα που κανείς καλοπροαίρετος και αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί να την αρνηθεί.
Άρα όλα καλά;

Μάλλον όχι. Γιατί όσα θετικά περιγράφω παραπάνω είναι ένα μέρος της εικόνας και όχι το μεγαλύτερο.

Το ουσιαστικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην διαδρομή και στην εξέλιξή του. Γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να λυθεί. Απαιτεί ειλικρίνεια, απαιτεί αλήθεια, απαιτεί απλή λογική, απαιτεί κατάθεση ψυχής και συναισθήματος. Απαιτεί κυρίως υπέρβαση σε σχέση με επιδιώξεις ατομικές και συλλογικές.
Βλέπω νέα παιδιά να παθιάζονται και να κοπιάζουν, τα βλέπω να καταθέτουν ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους στην προσπάθεια να τεκμηριώσουν και να καταθέσουν προτάσεις, και χαίρομαι. Τα βλέπω να συζητούν, να διαφωνούν, να επιχειρηματολογούν και ελπίζω.
Από την άλλη, ξέρω ότι όλα αυτά γίνονται σε πεδίο ναρκοθετημένο. Το ξέρω γιατί εγώ μαζί με χιλιάδες άλλους που είμαστε πολλά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ ναρκοθετήσαμε το κίνημά μας, ναρκοθετήσαμε την φυσιογνωμία, τη λειτουργία και τον χαρακτήρα του πιο προοδευτικού, ριζοσπαστικού, ελπιδοφόρου και δημιουργικού πολιτικού φορέα στη χώρα.

Ο καθένας μας στο ΠΑΣΟΚ έχει την αλήθεια του, τις εμπειρίες και τα βιώματά του. Ο καθένας μας μπορεί να πει χιλιάδες ιστορίες, να περιγράψει άπειρα γεγονότα τα οποία έζησε ή στα οποία συμμετείχε. Ο καθένας μας μπορεί να περιγράψει με το δικό του μοναδικό τρόπο την ομορφιά του φεγγαριού που μαζί με τους συντρόφους του δημιούργησε, και ασφαλώς μπορεί δικαιολογημένα να είναι υπερήφανος γι’ αυτό.

Πάλι όμως, όσο αληθινά κι αν είναι τα παραπάνω, δεν παύουν παρά να αντιπροσωπεύουν μέρος της αλήθειας. Κι αυτό γιατί σχεδόν ποτέ δεν μιλήσαμε και δεν μιλάμε για την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Γιατί ασφαλώς:
Ο καθένας μας μπορεί να πει πολλές ιστορίες, να περιγράψει αρκετά γεγονότα τα οποία έζησε ή στα οποία συμμετείχε. Ο καθένας μας μπορεί να περιγράψει με τον δικό του μοναδικό τρόπο το γκρίζο και μουντό χρώμα της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού που μαζί με τους συντρόφους του δημιούργησε, και ασφαλώς μπορεί και πρέπει δικαιολογημένα να αισθάνεται ένοχος και συνυπεύθυνος γι’ αυτό.

Προσπαθώντας να οριοθετήσω τα κύρια σημεία στα οποία,
στην πορεία του ΠΑΣΟΚ, τοποθετήσαμε οι ίδιοι ή ανεχτήκαμε να τοποθετήσουν άλλοι νάρκες θα έλεγα, κωδικοποιημένα, τα εξής:

1) Αποπολιτικοποίηση των διαδικασιών και της λειτουργίας μας. Εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια, στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ σταμάτησε η πολιτική διεργασία. Υπήρξε εποχή που η συνέλευση της Τοπικής Οργάνωσης ήταν συνώνυμη με τον έντονο, πολλές φορές συγκρουσιακό, διάλογο για θέματα πολιτικής και ιδεολογίας. Και όταν αναφέρομαι σε θέματα πολιτικής δεν εννοώ μόνο ζητήματα γενικής πολιτικής αλλά κυρίως επιλογές και παρεμβάσεις στον κοινωνικό χώρο αναφοράς της τοπικής οργάνωσης. Συλλογικές διαδικασίες, αποφάσεις και κυρίως δράσεις και παρεμβάσεις με τους πολίτες και για τους πολίτες.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 80 και με αφορμή την ανιστόρητη και βίαιη απόπειρα ηθικής και πολιτικής δολοφονίας του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, οι πολιτικές διεργασίες και οι ιδεολογικές αναζητήσεις μπήκαν στο περιθώριο. Ως πρώτο και κυρίαρχο μέλημα μπήκε, πολύ σωστά πιστεύω, η άμυνα αλλά και η υπεράσπιση του ΠΑΣΟΚ και του Προέδρου του απέναντι στην πρωτοφανή πολιτική αλητεία θεσμικών και εξωθεσμικών κέντρων, «αριστεράς» και δεξιάς. Λέω αφορμή γιατί όταν η περίοδος «έκτακτης ανάγκης» ξεπεράστηκε κανείς δεν επιχείρησε να επαναφέρει την πολιτική διεργασία στο προσκήνιο.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ γιατί δεν ήθελε οργάνωση βάσης με πολιτικό λόγο, με δυνατότητα παρέμβασης και κινητοποίησης του κοινωνικού της περίγυρου. Άλλωστε εκείνη την περίοδο ήταν ήδη κοντά η προοπτική επιστροφής του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και μια οργάνωση με πολιτική δυναμική και λόγο θα περιόριζε ως ένα βαθμό τις δυνατότητες επιλογών και χειρισμών αυτής της κυβέρνησης, θα ήταν ενοχλητική. Έπρεπε να υπάρξει ως χρήσιμο εργαλείο για τις προεκλογικές εκστρατείες και ως εκεί.
Από την άλλη μεριά τα μέλη, τα μικρομεσαία και μεσαία στελέχη έχοντας για μια τριετία λοιδορηθεί, διωχθεί και κάποιες φορές κοινωνικά απαξιωθεί από το κυνήγι των μαγισσών στο όνομα της "κάθαρσης", είδαν την πολιτική δικαίωση να έρχεται με τις εκλογές του 93. Πίστεψαν ότι αφού ξεπέρασαν νικηφόρα μια τέτοια δοκιμασία τότε δικαιούνται να ξεκουραστούν, να εφησυχάσουν. Πίστεψαν ότι η κυβερνητική πλειοψηφία, η εξουσία, είναι το όχημα της διαχρονικής δικαίωσης των αγώνων τους. Μιας δικαίωσης όχι μόνο σε πολιτικό και ηθικό επίπεδο αλλά, στο μέτρο που μπορούσε ο καθένας, σε επίπεδο ανταμοιβής και βελτίωσης της προσωπικής του θέσης και προοπτικής. Είναι φανερό πως η ιεράρχηση αξιών είχε ήδη αλλάξει. Είναι φανερό πως η απουσία πολιτικών διεργασιών ενοχλούσε πια ελάχιστους μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Συνεχίζεται...



ΥΓ. Είναι προφανές ότι:
1) Οι όποιες περιγραφές κάνω δεν μπορούν να έχουν το στοιχείο της απολυτότητας και της εξειδίκευσης σε καταστάσεις ή και πρόσωπα. Περίγραμμα αποτελούν καταστάσεων και εξελίξεων.
2) Θα σταθώ κυρίως στα αρνητικά σημεία μιας διαδικασίας και εξέλιξης γιατί είναι απαραίτητο, και εφικτό πιστεύω, να κινητοποιηθούμε όσοι συμμετείχαμε στη ναρκοθέτηση, άρα γνωρίζουμε τα σημεία που τοποθετήθηκαν οι πολιτικές νάρκες, ώστε να τις αφοπλίσουμε και έτσι να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ένα καθαρό, κατα το δυνατόν, πεδίο