…κι εγώ που έζησα έντονα τις μέρες και τα γεγονότα του 91, ξέχασα…
Και ντρέπομαι γι΄αυτό.
Ξέχασα τον άνθρωπο που έτρεξε μπροστά και πρώτος για να προστατεύσει τους μαθητές του, τα παιδιά του, για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία απέναντι στην βαρβαρότητα. Απέναντι στους τραμπούκους και στους φασίστες, απέναντι τελικά στους δολοφόνους με τους λοστούς.
Η Μάρα στη δεύτερη δεκαετία της ζωής της, μικρό παιδί τότε, μου έστειλε τις σκέψεις της.
Η Μάρα θυμήθηκε αυτό που δεν έζησε γιατί αντίθετα από μένα είναι ακόμα ζωντανή.
Σε ευχαριστώ Μάρα.
Διαβάστε το κείμενο:
Νίκος Τεμπονέρας
Παρακράτος της Δεξιάς
Παραδικαστικό κύκλωμα
Συγκάλυψη
8 Ιανουαρίου 1991 – 8 Ιανουαρίου 2008.
Η κυβέρνηση της Δεξιάς «οργώνει» το κράτος, ευτελίζει συνειδήσεις, εξαγοράζει ψυχές…
Η Δημοκρατία πλήττεται με βάναυσο τρόπο, η Δημόσια Δωρεάν Παιδεία αγγίζει τα όρια της εξαθλίωσης, η Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση κινδυνεύει με αφανισμό…
Βιώνουμε για ακόμα μια φορά την εκποίηση του παραγωγικού ιστού της χώρας…
Η χειραγώγηση της κοινωνίας και ο απόλυτος έλεγχος της, η προσπάθεια φίμωσης κάθε φωνής και η ανάδειξη του ρεφορμισμού, της «ανωμαλίας», πλέον, της εξουσίας, της απόλυτης ασυδοσίας των κυβερνητικών μηχανισμών, η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, είναι μόνο μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της ΝΔ… Και τότε, και τώρα…
Η τότε κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη, συγκάλυπτε το κύμα τραμπουκισμών των ΟΝΝΕΔιτών, στην προσπάθειά τους να σπάσουν τις καταλήψεις της εποχής, ενάντια στην πολιτική του τότε υπουργού Παιδείας, Π. Κοντογιαννόπουλου.
Η τότε κυβέρνηση και η κομματική της νεολαία, χρησιμοποιούσε λοστούς και ξύλο…
Μετρήσαμε νεκρούς και τους δολοφόνους (βλ. Καλαμπόκας) η ΝΔ και η ΟΝΝΕΔ τους ονόμασε «αθώους» και «συναγωνιστές»…
Ο Καλαμπόκας καταδικάστηκε σε ισόβια… Εξακολούθησαν να τον αποκαλούν «αγωνιστή»…
Και καλά έκαναν, όπως αποδεικνύεται, αφού εδώ και χρόνια, ο Γ. Καλαμπόκας, κυκλοφορεί ελεύθερος, απολαμβάνοντας τη ζωή του… Χωρίς αιδώ…
Αυτή ήταν η ελληνική Δικαιοσύνη…
Η ίδια Δικαιοσύνη, που συνεχώς κατρακυλάει στο βούρκο της διαφθοράς και της αναξιοπιστίας, εξαιτίας της κυβέρνησης Καραμανλή σήμερα…
Μία κυβέρνηση της ΝΔ, που «όραμα» της για τη χώρα, είναι η δημιουργία ενός κράτους φοβικών πολιτών, αμόρφωτων νέων, φθηνού εργατικού δυναμικού και κυρίως ανασφάλιστου…
Τη σημερινή κυβέρνηση ΝΔ, που πάλι μετράει θύματα…
Όχι με λοστούς αυτήν την φορά…
Αλλά με dvd, υποκλοπές και υποτιθέμενα «ρόζ σκάνδαλα»…
Δεν υπάρχει όμως πια, εξαίρεση στα σκάνδαλα…
Δεν υπάρχει πλέον χάρη στις δολοφονίες…
Στις δολοφονίες αθώων ή ένοχων, στις «δολοφονίες» θεσμών, αξιών και κεκτημένων των Ελλήνων πολιτών…
Δεν υπάρχει άλλοθι για την κυβέρνηση Καραμανλή…
Δεν υπάρχουν άλλοθι για τόσα σκάνδαλα…
Και το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι η ίδια η κυβερνητική πολιτική του Καραμανλή…
Οι πραίτορες μας κυρίευσαν!
Φτάνει πια!
Μια χώρα που ιστορικά βασανίστηκε από πολέμους, συνεχείς και ανούσιες πολιτικές μεταβολές που είχαν τραγικές επιπτώσεις στην πορεία της, γενοκτονίες, εξαθλίωση… Κατάφερε να επαναφέρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην γενέτειρα τους… Και από τότε, πηγαίνει ολοταχώς… προς τα πίσω…
Μια οπισθοδρόμηση που μόνο τρόμο μπορεί να προκαλέσει…
Η τρομοκρατία, όμως, που προσπαθεί να επιβάλει το παρακράτος της Δεξιάς δεν θα περάσει!
Δεν πρέπει να περάσει!
Όπως δεν πέρασε το 1991…
Γιατί η αυτοθυσία του Νίκου Τεμπονέρα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε ότι κανένας αγώνας, καμία μάχη δεν πάει χαμένη…
Κάπου διάβασα, «αν όμως συνηθίζουμε το τέρας, θ’ αρχίσουμε να του μοιάζουμε…» και συνειδητοποιώ ότι εμείς, οι «ωραίοι, ως Έλληνες…», «αρχίζουμε να του μοιάζουμε» επικίνδυνα…
ΥΓ1 Στη μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα αλλά και στη Μάρα αφιερωμένο το ποίημα και η απαγγελία της Κατερίνας Γώγου.
ΥΓ2 Η φωτογραφία είναι απο το Indymedia
6 σχόλια:
Καλημέρα.
Θυμάμαι 10 χρονών με τη μπάλα στο χέρι ανέβαινα ένα πρωι του Ιανουαρίου (είχα απόγευμα σχολείο) να παίξω ποδόσφαιρο στο γηπεδάκι έξω από το Λύκειο.
Και βλέπω κόσμο , τους μεγάλους μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου να συγκεντρώνονται έξω από τα σχολεία με πανό και να ετοιμάζονται για πορεία στο κέντρο της Μυτιλήνης.
Τους ακολούθησα για λίγο, ρωτώντας κάτι γνωστές μου φάτσες κατάλαβα ότι σκότωσαν έναν αριστερό καθηγητή στην Πάτρα γιατί υπερασπιστηκε τους μαθητές που ήταν σε κατάληψη.
Αυτός ήταν ο Νίκος Τεμπονέρας, που το όνομα του είναι σύνθημα που κάθε φορά που το φωνάζω κάτι νιώθω πραγματικά.
Έτσι το θυμάμαι εγώ και δεν θα τον ξεχάσω.
ναναι καλα λοιπον οσοι δεν τον ξεχασαν
αλλά πρωτιστως οσοι σημαια τους κανουν την ηθικη του ατομου, Αλεκο
και πιστευω πως καταλαβαινεις πως δεν υπονοω την ερωτικη πτυχη της ζωης...
γιατι, πιο πολυ κι απ τη δικαιοσυνη ( κι αν θελεις κι η δικαιοσυνη το ιδιο εχει χασει), εκεινο που θα επρεπε να ψαξουμε και να επαναφερουμε στη ζωη μας, ειναι η ηθικη, κατα τη γνωμη μου
κι εσυ νασαι καλα και θα το ευχομαι οσο υπαρχω για τη σταση σου προς τους εκπαιδευτικους και οχι μονο
καλη αυριανη
@matrix:
Λες: " Έτσι το θυμάμαι εγώ και δεν θα τον ξεχάσω."
Μακάρι, μόνο έτσι κρατάμε την ελπίδα ζωντανή.
@orelia:
Ίσως όχι τόσο η ηθική όσο το ήθος.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Αντεύχομαι!
Να είσαι καλά!
Καλησπέρα συγκινήθηκα...ο Τεμπονέρας ειναι θείος μου...και λέω ειναι γιατι για μένα ΖΕΙ... και έπεσε για την δημοκρατία και την ελευθερία δεν έχω να πω κατι αλλο.
Να εισαι καλα για την αναφορα αγαπητε..
ΖΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΣΤΗΝ ΛΕΞΗ ΑΓΩΝΑΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ..
Σε παρέθεσα σαν Link sto blog ΜΟυ ,καλημέρα και καλη βδομάδα :)
Δημοσίευση σχολίου