Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ μέρος 1ο

Δεν είμαι δα και το ξεφτέρι της δακτυλογράφησης. Μιάμιση περίπου ώρα μου πήρε να αντιγράψω δακτυλογραφώντας το παρακάτω κείμενο.
Κόπιασα αλλά ήθελα και έπρεπε να το κάνω. Είναι για μένα η φυσική συνέχεια μιας συζήτησης με ένταση και πάθος που έγινε χθες βράδυ. Το κείμενο είναι το πρώτο μισό απο τον πρόλογο της Έλλης Παππά στο βιβλίο της "ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΜΟΥ" ( Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 2005). Σε λίγες μέρες θα "σηκώσω" το δεύτερο μέρος.

Το χαρίζω 1) στον krogia, 2) στον Γραφειοκράτη του Μέλλοντός μας, αλλά και 3) στα δύο υπέροχα νέα παιδιά, τον matrix και την Ellie, που με γέμισαν αισιοδοξία για το αύριο. Στην κόψη του ξυραφιού το ΠΑΣΟΚ, όπως όλα γύρω μας, αλλά όταν υπάρχουν παιδιά με τέτοια ποιότητα μπορώ, μπορούμε να ελπίζουμε. Διαβάστε το πρώτο μέρος:


Όποιος φτάνει στα χρόνια μου το νιώθει: η ζωή όπως την ήξερε, από τις νεότερες ως και τις λογικά μεγαλύτερες ηλικίες, δεν υπάρχει πια. Η ζωή του τώρα έχει γίνει Μνήμη. Η Μνήμη δουλεύει όπως κάθε ευσυνείδητος ηλεκτρονικός υπολογιστής. Καταγράφει το υλικό που του έχεις φορτώσει, το ταξινομεί στα αρχεία του από όπου μπορείς να το ανασύρεις κατά τη βούλησή σου, κι όταν υπερφορτωθεί, είναι πάντα έτοιμος να ξεκαθαρίσει όσα κρατάνε τη ζωντάνια τους και τα άλλα, όσα ο χρόνος σου λέει πως δεν αξίζουνε, πως άδικα κρατάνε το χώρο, πρόθυμα τα σβήνει με ένα απλό delete. Ευτυχής εκείνος που η ζωή του επιτρέπει να χρησιμοποιεί συχνά το σβηστήρα του υπολογιστή του.

‘Όποιος φτάνει στα χρόνια μου, με άλλα λόγια όποιος έχει ζήσει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος ενός αιώνα, το ξέρει κι αυτό: καθετί καινούργιο, που διεκδικεί μια θέση στη συνείδησή του, την αποκτά με τον όρο πως η συνείδηση θα μπορέσει να συνδέσει το καινούργιο με το παρελθόν. Είναι μια αυτόματη σύνδεση στην οποία οφείλεται ίσως αυτό που λέγανε άλλοτε «σοφία» των γηρατειών. Η δική μου εμπειρία λέει πως τέτοια «σοφία» δεν υπάρχει παρά μόνο στο βαθμό που ο υποψήφιος «σοφός» γέρων δεν ωραιοποιεί το κάθε παρελθόν και δεν απορρίπτει με γεροντικό πείσμα το κάθε παρόν. Αλλά αυτό το γεροντικό πείσμα δεν είναι αποκλειστικά αρρώστια της μεγάλης ηλικίας, εμφανίζεται και σε νεότερες, ακόμη και σε νεότατες, ηλικίες, ούτε είναι σπάνιο φαινόμενο η προσκόλληση νέων ανθρώπων σε ένα γηρασμένο ή και νεκρό παρελθόν, κι αυτό μπερδεύει το πρόβλημα.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις γενικότητες κι ας περιοριστούμε στο θέμα μας, που είναι ο Αποχαιρετισμός. Δηλαδή η ουσία της ζωής. Σε όλη της τη διάρκεια. Αποχαιρετισμός σημαίνει αποχωρισμός και αποχωρισμός σημαίνει ένα τέλος. Τέλος της ζωής, τέλος του έρωτα, τέλος της χαράς, τέλος του βασανισμού, τέλος μιας απλής συνάντησης , τέλος μιας εργασίας – οι λέξεις καταφέρνουν να είναι πολυσήμαντες ως την παρανόηση. Κάθε αποχωρισμός έχει τον δικό του αποχαιρετισμό. Εδώ, σε αυτό το κείμενο, σημαίνει απλά πως ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω τον αιώνα που σφράγισε τη ζωή μου.

Στην πιο στεγνή του εκδοχή, σημαίνει πως δεν πρόκειται πλέον να ασχοληθώ με την ιστορική περίοδο που άρχισε ως αιώνας των ελπίδων και τελείωσε ως αιώνας των διαψεύσεων. Με λίγα λόγια πως όσα θεωρούσα ως υποχρέωσή μου να μαρτυρήσω για τον δικό μου αιώνα τα είπα ή και τα κατέγραψα, κι από εδώ και πέρα δεν έχω τη δυνατότητα – ούτε το δικαίωμα - να μιλάω για όσα δεν πρόκειται να ζήσω. Όσα έγιναν όσο ζούσα είναι πια παρελθόν, ανήκουν πλέον στην Ιστορία, κι αυτή θα καθαρίσει μαζί τους.

Οι τυχαία επιζώντες, στους οποίους ανήκω, δύο τρόπους έχουν για να σηκώσουν το βάρος των χρόνων τους. Ο ένας, ο ευκολότερος, είναι να ενδώσουν στον πειρασμό της απολίθωσης , να περάσουν τον υπόλοιπο βίο τους ως νεκρά απολιθώματα περασμένων καιρών. Ο δεύτερος είναι να αποδεχτούν το δυσκολότερο τη μαρτυρία. Που σημαίνει να σηκώνεις το βαρύ φορτίο του μάρτυρα – με τη διπλή του έννοια. Του μάρτυρα που δεν είδε από μακριά, ως άσχετος θεατής τα γεγονότα, μα μέσα από τη φωτιά τους, αυτουργός στο βαθμό ευθύνης του, μα και χωρίς ποτέ να δεχτεί το ελαφρυντικό του ανεύθυνου θύματος. Του μάρτυρα του πάντα αγωνιζόμενου και πάντα διψασμένου για Αλήθεια. Βαρύ το φορτίο, αλλά σε σώζει από το χειρότερο – να τελειώνεις το βίο σου ως βάρος της γης, μισητό άχθος αρούρης………..