ΚΑΦΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ

Χρόνος κλεμμένος από το προεκλογικό τρεχαλητό.

Πίνω καφέ στο πάρκο και χαζεύω την κόρη μου που παίζει με τα άλλα παιδιά. Στα χέρια μου ένα μικρό βιβλίο.

Διαβάζω:

" Παιδί μου
Αυτές τις μέρες κλείνουν τρία χρόνια από τη δίκη που σ΄άφησε χωρίς πατέρα. Τέτοιες μέρες όλα είναι ζωντανά, ολότελα ζωντανά στο μυαλό και στην καρδιά, που την καίνε αδιάκοπα. Μα δεν θέλω να σου γράψω γι αυτά. Σκεφτόμουνα πως όταν μεγαλώσεις θα μάθεις πολλά για τον πατέρα σου. Μα για την καρδιά του, για την αγάπη του, για το τι ήταν η αγάπη μας που γέννησε εσένα δεν θα μπορέσεις να μάθεις πάρα πολύ λίγα αν δεν είναι η μάνα σου να σ΄τα πει. Και καθώς δεν μπορώ να ξέρω, αγοράκι μου, αν θα βρίσκομαι κοντά σου όταν εσύ θα γίνεις παλικάρι, σκέφτηκα να σου γράψω. Θα φυλάξει τα γράμματά μου η γιαγιά σου ή η θεία σου. Και σαν θα γίνεις δεκάξι χρονών, όταν η καρδιά σου, το μυαλό σου, ο χαρακτήρας σου θα είναι σαν δροσερά μπουμπούκια έτοιμα ν΄ανθίσουν σε όμορφα λουλούδια και να δώσουνε πλούσιο και γερό καρπό, θα΄ναι καιρός να γνωριστείς με τον μεγάλο Νίκο. Θα σου δώσω κομμάτια από τη ζωή μας κι απ΄τα γράμματα μας στην Ασφάλεια. Όσο μπορώ πιο πολλά.
Αγοράκι μου, σε βλέπω από τώρα σκυμμένο πάνω σ΄αυτά τα χαρτιά. Σου φιλώ τα ματάκια.
Η μάνα σου
Φλεβάρης 1955
Φυλακές Καστοριάς

ΥΓ. Λογαριάζω πως θα΄ναι Αύγουστος του 1967 όταν θα πάρεις τα γράμματά μου. Αυτή η ημερομηνία αρχίζει κιόλας να μου φαίνεται κοντινή."1.

1.Κι όμως, εκείνη η ημερομηνία που την περίμενα με λαχτάρα με βρήκε στα Γιούρα, εξόριστη της δικτατορίας. Η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε –και την πιο απαισιόδοξη- φαντασία

και στη σελίδα 86:

"...Το πρόσωπο του Νίκου έσκυβε μέσα απο τα σίδερα και μου φώναζε "Για την εκδίκηση!" Γύρισα στου Αβέρωφ. Τα γράμματα τα΄στειλα, μα αναρωτήθηκα πολλές φορές τί ακριβώς εννούσε ο Νίκος όταν ζητούσε εκδίκηση. Λίγο λίγο το βρήκα. Δέχτηκα αυτή τη ζωή, που μου ζήτησε να ζήσω. Βαριά σκληρή - πολλές φορές μ΄έκανε να πω "γιατί να μη μ΄έχουν εκτελέσει...", μα κράτησα το λόγο μου - δεν έδωσα μόνη μου το τέλος. Κι εσύ; Δέχτηκα, και για τους δυό μας πια, τη χαρά σου. Σου ΄πλεξα το πρώτο σου παντελονάκι. Ήσουνα εφτά μηνών. Τώρα κοντεύεις έντεκα χρονών κι είμαι ακόμα μακριά σου..."

"...Η αγάπη της μάνας σου και του πατέρα σου ας κάνουνε να΄ναι ευτυχισμένη η ζωή σου, αγοράκι μου, να είναι ευτυχισμένα κι όμορφα τα χρόνια της γενιάς σου, ας είμαστε εμείς η τελευταία βασανισμένη γενιά.

Μάης 1962

Σε φιλώ γλυκά γλυκά

μικρό μου

η Μάνα"

Τα μάτια μου θαμπώνουν.

Αφήνω τη σκέψη μου να πετάξει στο κέντρο της Αθήνας, να τρυπώσει απο τα μισόκλειστα παντζούρια και ν΄αγκαλιάσει τρυφερά αυτήν τη μεγάλη κυρία, την Ελλη Παππά.
Να αφήσει ένα μεγάλο ευχαριστώ σε κείνην και τον σύντροφό της τον Νίκο Μπελογιάννη αλλά και το μικρό τότε γιο τους Νίκο, για όσα έκαναν και υπέφεραν και έδωσαν για να μπορεί σήμερα η μικρή μου Νεφέλη να παίζει ανέμελη στο πάρκο.

ΥΓ. Διαβάστε το βιβλίο της ΕΛΛΗΣ ΠΑΠΠΑ "ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ - Φυλακές Κάστορος-Αβέρωφ-Καλλιθέας 1955-1962"

Εκδόσεις ΑΓΡΑ

Ιούνιος 2007