... αλήθειες κάποιες φορές.
Το κείμενο του kaltsovrakou που αυθαιρετώντας αναδημοσιεύω έχει πολλες αλήθειες.
Νομίζω ότι σκόπιμα δεν ξεκαθαρίζω σε ποια σημεία διαφωνώ γιατί νομίζω ότι κάνει λάθος, και σε ποιά γιατί λέει αλήθειες που με πονάνε. Σκοπιμότητα απέναντι στον εαυτό μου.
Ο καθένας με τα κότσια του και τα δικά μου είναι λίγα.
Μέχρι την αναδημοσίευση φτάνουν.
Για τα υπόλοιπα ελπίζω μια μέρα να είμαι περισσότερο ώριμος και θαρραλέος και να το ξαναδιαβάσω με τις ανάλογες παραδοχές έτοιμες. Γι' αυτό το λόγο θέλω αυτό το κείμενο στο μπλογκ μου.
Σε ευχαριστώ Τάσο.
Political correct και τα τέτοια μου κουνιόσαντε
Την τελευταία φορά που θέλησα να τσακωθώ και δεν έμπλεξα αναγκαστικά, ο Ανδρέας πρόσταζε τον Τσοβόλα να τα δώσει όλα, οι μανάβηδες περνούσαν με τα τρίκυκλα στα στενά της Νίκαιας, ο Καζαντζίδης δεν είχε τραγουδήσει για χρόνια και στα πεζοδρόμια τρέχανε νερά παράλληλα με το δρόμο. Κοντό παντελονάκι και στου Σελεπίτσαρη για μπάλα, γειτονιά με γειτονιά. Ο μικρός, αδύνατος σχεδόν καχεκτικός Τασούλης μάτωσε και έσυρε στο χώμα σαν τον Έκτορα, τον αφράτο ψηλό -που μου διαφεύγει το όνομα του, ας τον λέμε Γιαννάκη- γιατί του πρόσβαλε την οικογένεια. Μπουρδέλο η γειτονιά! Να η μάνα του Γιαννάκη έξω από την αυλή μας να φωνάζει για τον μικρό σατανά που καταμάτωσε το γιό της και κάτι τέτοια υστερικά που δυστυχώς πια μόνο οι τότε γειτονιές προσέφεραν στο φιλοθεάμων κοινό. Ο Τασούλης γεμάτος μίσος αλλά και φόβο μπροστά στο τί μπορεί η οργή να κάνει, προσπάθησε να ηρεμήσει και αφού δικαιολόγησε την πράξη του κλαμμένος και μετανιωμένος μπροστά στη μητέρα του νεαρού, παρακολούθησε έκπληκτος το δεύτερο γύρο, του “πού σε πονεί και που σε σφάζει” του Γιαννάκη. Αυτή τη φορά από τη μάνα του. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που θέλησα να τσακωθώ και το έπραξα.Τα τελευταία χρόνια οι “Γιαννάκηδες” έχουν γίνει πολλοί περισσότεροι στα μάτια μου και αν τον Γιαννάκη τον έκανα φίλο μου αργότερα, μάλλον αυτή τη φορά με βοηθά πως δεν νταλαβερίζομαι με την πάρτη τους, αν και αυτοί μαζί μου κάργα.
Τα χρόνια πέρασαν, τα νερά στα σοκκάκια τα κατάπιαν τα φρεάτια, ο Ανδρεάς άφησε στο γιο του ένα κινέζικο μπιμπερό να τον μεγαλώσει, οι μαναβάδες εξαφανίστηκαν και αυτοί που τραγουδάνε σαν τον Καζαντζίδη κάνουν παρέα με τους μανάβηδες. Στη γειτονιά το μόνο που άλλαξε είναι η αυλή μας που δεν υπάρχει πια και οι άνθρωποι που μαζεύονταν στα καρεκλάκια έξω στα πεζοδρόμια το απόγευμα, τώρα πια, κάθονται μπροστά στην τηλεόραση μόνοι, κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι τους, γαμωσταυρίζοντας μεταξύ οκτώ και μισή με δέκα το βράδυ και γέρνουν μισοχορτασμένοι από το μπινελίκι που έριξαν στον εκάστοτε πρωταγωνιστή του θέματος της ημέρας. Χρόνια τώρα.
Αυτό το κούνημα του κεφαλιού σαν το χορό της χαβανέζας κούκλας στο παμπρίζ, δεν τους το χάρισε κανείς. Το κατέκτησαν! Με υπομονή, με υπομονή, με υπομονή και με κάμποση ακόμη υπομονή. Τόση, όση θα έκανε τον Ιωβ να σιχτηριάσει και το Θεό να βαρεθεί από την όγδοη κιόλας μέρα της δημιουργίας. Και πως να κάνουν κι αλλιώς, όταν όλα αυτά τα χρόνια ζούν ακούγοντας πως είναι τεμπέληδες, οι πιό καλοπερασάκηδες της Ευρώπης και άλλα τέτοια χαριτωμένα ενώ αυτοί γαμιούται στη δουλειά παίρνοντας για μισθό τ’ αρχίδια του φρουρού έξω από το χαρέμι; Όταν περιμένουν μια σύνταξη που όλο αναβάλεται.
“Κάνε λίγο υπομονή μάστρο Νικόλα λίγα χρονάκια ακόμα” σαν να του λενε “δε βγαίνουν τα ταμεία μας”. Τα ταμεία δε βγαίνουν αλλά ξέρουν οι καριόλες να βγάζουν τα λεφτά απο αυτά και να τα τσεπώνουν μετρητά, γαμώ την Τράπεζα της Ελλάδος. Τράπεζα των 300 θα έπρεπε να λέγεται. ΟΥΔΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ. Και μη βγεί κανείς και πει πως γενικεύω και τέτοιες πίπες και ότι τάχαμου λαϊκίζω γιατί πολύ κυριλίκι ζούμε στην καθημερινότητα μας και χάνουμε την ουσία στα μικρά και απλά. Βαρέθηκα ρε να βλέπω γραβατωμένους να μου εξηγούν για το έλλειμα με δικούς τους όρους ή για το πόσο πολιτισμένοι και Ευρωπαίοι είμαστε, για το πόσο έχει προχωρήσει η κοινωνία μας και πόσα έχουμε κατακτήσει. Σάλτα και γαμηθείτε πιά, ρε παρθένες καρτέλες ενσήμων. Ποιός από σας νοιάστηκε για το ασφαλιστικό, πραγματικά; Ποιός; Ενας ρε! Μιλάει ο Μητσοτάκης που παίρνει όσες συντάξεις θα μπορούσε να πάρει ο Χαϊλάντερ, μιλάει ο Καραμανλής που γνώρισε δυο εργασίες στη ζωή του. Μία την πτυχιακή του και μια που την λέγανε δείπνο!
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη, χρόνια πουτάνα στο κουρμπέτι, ποτέ δεν το ακούμπησε. Άστο σου λέει, θα το λύσουν οι επόμενοι, θα φάνε τα μούτρα τους και χαλαρά ξανά εμείς. Για τον Γιωργάκη δε μπορώ να πω τίποτα ακόμη. Πάει στο νηπιαγωγείο και η παιδική εργασία είναι ποινικά κολάσιμη. Βρε, κάποιος να τον σκουντήξει από το playstation. Μοιάζει για όλους αυτούς και τους παρατρεχάμενους αυτών, πως ο κόσμος είναι κάτι σαν το Sims. Δεν έχουν βγεί ποτέ έξω και αν βγήκαν κάποτε, πάει πολύς καιρός από τότε και η εξουσία (εντάξει λέμε και καμμιά μαλακία παραπάνω) τους έχει καβλώσει τόσο πολύ, που μόνο ψηλά πια βλέπουν. Ποιός Τσιτουρίδης και ΠΟΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ θα έκανε τέτοια ρεμούλα και δεν θα γκρεμιζόταν το υπουργείο μαζί με αυτόνα μέσα από τις φωνές του κόσμου; Απάθεια μπροστά στους δέκτες μας και δώστου πάλι το κεφάλι πάνω κάτω. Ποιός κουκουλοφόρος μου κρύβει την αλήθεια για την παιδεία κυρίε παρουσιαστή των ειδήσεων; Τί με νοιάζει εμένα πόσο ήρθε το ματσάκι κουκούλας-κράνους όταν δεν ξέρω έστω στο περίπου γιατί πλακώνονται; Όταν και τους ίδιους τους φοιτητές, τους βγάζουν στις οθόνες και με αυτό το παιχνιδάκι της χάβρας τους εξωθούν να πούν μόνο για την αστυνομία και τον Πολύδωρα;
Εδώ θέλω να κουνήσουμε όλοι μαζί το κεφάλι με στόμφο και κίνηση ίδια με του καρπού την ώρα της μαλακίας.
Μετά από τον χαιρετισμό μας στο Βύρωνα συνεχίζουμε. Έχω βαρεθεί από μικρό παιδί να ακούω πως υπάρχει έλλειμα. “Σφίξτε το ζωνάρι” κάποτε έλεγαν. Και το ζωνάρι δεν είχε άλλες τρύπες. Και ανοίξαμε καινούριες. Τζίφος. Δε θα βάλουμε άλλους φόρους, έταζε όποιος ήταν κοντά στην εξουσία πριν τις εκλογές. Έτρεχε ο μαστρο-Νικόλας να ψηφίσει και σε λίγο καιρό δώστου πάλι το κεφάλι πάνω κάτω και ολίγον από τοίχο σε τοίχο. Εδώ έχω να κάνω μια αφελέστατη ερώτηση και παρακαλώ μη προσπαθήσει να μου το εξηγήσει κανείς με οικονομικούς όρους και αφ΄υψηλού υφάκι γιατί το λιγότερο θα τον πάρει ο διάολος. Χρωστάμε λέει, αλλά χρωστάνε και όλα τα κράτη του κόσμου με πρώτο των ΗΠΑ -τόσο που αν τους πετύχει η Μιχαλού, θα κάνουν πρόεδρο τον Μπέο μπας και καταφέρει να τους περάσει στα χαρτιά ως Νέες ΗΠΑ. Εχει ανοίξει καμμιά τρύπα στον πλανήτη και τα λεφτά φεύγουν στο διάστημα; Πώς γίνεται ρε σεις και πληρώνουμε όλοι τον κώλο μας μια ζωή και ποτέ δεν ξεχρεώνουμε worldwide; Δημιουργική λογιστική θα μου πεις. Ναι ρε μαλάκα, αμα το κάνω αυτό στην επιχείρηση μου θα γελάει και ο θυρωρός στην εφορία της Νίκαιας. Θυμάμαι τον Καραμανλή να επισκέπτεται ένα mini market πριν τις εκλογες για να φτιάξει την δημόσια εικόνα του και να λέει πως υποστηρίζει τον μικρομεσαίο επιχειρηματία και ήταν τόσο ψεύτικος και ξένος στην όλη εικόνα που αν έβαζες μέσα στο ψιλικατζίδικο αντί γι’ αυτόν ένα δοκιμαστήριο ρούχων, θα σου φαινόταν πιο φυσιολογικό.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πλέον ζήτημα αν μπορούν να δώσουν το νοίκι και το ΤΕΒΕ. Για το ρευμα… δανεικά και τώρα τελευταία οι κώλοι σφίγγουν με τη κέντα που έκανε η ΔΕΗ με ιδιωτική εταιρία που κόβει το ηλεκτρικό πριν την ώρα του για να εισπράξει από τον δημόσιο οργανισμό 15 ευρώ περισσότερα ανά κατέβασμα του ρολογιού. Και ο μαγαζάτορας που έχει επενδύσει τη ζωή του σε ένα μαγαζί να γίνεται ξεφτίλα μπροστά στην πελατεία του. Το μόνο πράγμα που μπορεί να τον κρατήσει ζωντανό. Αυτό Κώστα μου, λέγεται πόλεμος. Πόλεμος εναντίον αυτών που σε στήριξαν και αν αυτό δεν λέγεται ατιμία, το λιγότερο είναι πολιτικά ακαλαίσθητο. Και; Στα παπάρια σου. Το πολύ πολύ να κουνήσω το κεφάλι παρέα με το μαστρο-Νικόλα κρατώντας ένα κερί στο σκοτάδι για να μην κουτουλάμε. Το ξέρεις πια.
Από την άλλη έχουμε τις σοσιαλιστάρες! Μαλάκα μου, τί ράτσα! Το 4seasons με ζιβάγκο. Υποτίθεται πως είναι πιό κοντά στον λαό (ξέρω-ξέρω, έχω γράψει πολλές μαλακίες σήμερα αλλά τώρα πιά το παράκανα) και μου βάζουν για εκπρόσωπο την Μαριλού και το μουστάκι που έχει καταπιεί μαγνητόφωνο. Ό,τι πιο καθαρόαιμο κομματόσκυλο μπορούσαν, το έκαναν εκπρόσωπο. Χάθηκε ρε μπαγλαμάδες, γαμώ την πουτανιά σας μέσα, να βρείτε κοινούς, καθημερινούς ανθρώπους, να μιλήσουν πιο ανθρώπινα μόνο και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, μπας και ξεπιαστεί ο λαιμός μου από το κούνημα; Να αλλάξω tempo τουλάχιστον.
Αν τα πεί όλα αυτά όμως δυνατά ή έστω έξω από το FIR του καναπέ του, θα τον αντιμετωπίσουν σαν γραφικό, λαϊκιστή και ότι άλλο υποκουλτουρέ και αναχρονιστικό. Όλοι πλέον έχουμε μάθει να τα λέμε και προπάντων να τα ακούμε, συνήθως με οικονομικούς όρους και κανόνες τηλεοπτικής συζήτησης-χάβρας που θα έκαναν οπαδικό σύνδεσμο να ακούγεται σαν ακαδημαϊκό συνέδριο. Και αυτό είναι ένα από τα κομβικά σημεία. Εχουμε χάσει σαν άνθρωποι τον αυθορμητισμό φοβούμενοι την εικόνα μας. Εχουμε φοιτήσει και υπηρετούμε τη σχολή Αβραμόπουλου. Κανείς δεν πιστεύει τον απελπισμένο που ουρλιάζει για το δίκιο του, απέναντι στον γραβατοφορεμένο, ψύχραιμο και πράο -αληταρά διορισμένο από συνέντευξη- εκπρόσωπο του κράτους. Εχουμε μάθει πια να φερόμαστε, σα να μας έχουν την κάμερα αντίκρυ.
Λοιπόν όλα αυτά και ακόμα περισσότερα με προσβάλουν τόσο πολύ πια, όσο -και ακόμα περισσότερο- όταν ο Γιαννάκης με πρόσβαλε μικρό. Εχω αποφασίσει την επόμενη φορά να ξεχέσω τον οποιοδήποτε, μου τείνει το χέρι του για χειραψία με χαμόγελο σα να μάσαγε τσίχλα τσιμέντου ταχείας πήξεως πριν από τις εκλογές. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους πολιτικούς αλλά και στην καθημερινή μου ζωή.
Ήδη, σήμερα το δοκίμασα.
Να πάνε να γαμηθούν λοιπόν, όσοι βάζουν την εικόνα τους πάνω από την αλήθεια και στην προκειμένη την δική μου αλήθεια. Η αξιοπρέπεια μου -όση πια έχει απομείνει- δεν μου επιτρέπει να κουνάω το κεφάλι άλλο.
