ΟΙ "ΥΠΗΡΕΤΡΙΕΣ"

Κάνοντας βόλτες στη μπλογκόσφαιρα συναντάω συχνά απόψεις νέων, κυρίως, επιστημόνων. Ο ενθουσιασμός και η περηφάνια για τις γνώσεις και το πτυχίο ή και τα μεταπτυχιακά διπλώματα είναι ορατά. Νοιώθουν αυτά τα παιδιά ότι οι δρόμοι μπροστά τους είναι ελεύθεροι. Καμιά φορά μάλιστα, όταν ανοίγει διάλογος δεν μπορούν να αποφύγουν μια μικρή υπεροψία στις απαντήσεις τους προς τους "αδαείς".
Όλα αυτά είναι λογικά και αναμενόμενα.

Κάνοντας βόλτες στην μπλογκόσφαιρα συναντάω συχνά απόψεις, αξιοπρεπών κατά τα άλλα συμπατριωτών μας, που έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μια αφ΄ υψηλού αντιμετώπιση των μεταναστών και προσφύγων που δουλεύουν στη χώρα μας σε δουλειές «δεύτερης» κατηγορίας. Με έναν περίεργο και παράλογο αυτοματισμό τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε κάποιο βάθρο λίγο πιο ψηλά από αυτό των μεταναστών. Συχνά, όταν ας πούμε είμαστε αυτό που ονομάζουμε «προοδευτικοί άνθρωποι», η σύγκριση δεν γίνεται με όρους οικονομικούς. Δεν λέμε δηλαδή ότι είμαστε κάπως καλύτερα γιατί είναι καλύτερη η οικονομική μας κατάσταση, αλλά μεταφέρουμε τη σύγκριση στο πολιτισμικό και πνευματικό επίπεδο. Εκεί δηλαδή που η όποια σύγκριση, μας αφήνει πίσω και βλέπουμε τη σκόνη πολλών από τους μετανάστες.
Όλα αυτά είναι αναμενόμενα. Λογικά είναι;

Στο ΠΑΣΟΚ, Τομέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εδώ και δύο περίπου χρόνια, λειτουργεί "σχολείο" με αρκετές τάξεις για τους μετανάστες που έχουν λίγο χρόνο στην Ελλάδα και θέλουν να μάθουν τα πρώτα ελληνικά. Κάθε Κυριακή ένα κτίριο του κόμματος γεμίζει από μετανάστες –τριες. Εθελοντές δάσκαλοι έχουν αναλάβει τη διδασκαλία.

Τα μαθήματα αφορούν στα πρώτα αναγκαία ελληνικά που είναι απαραίτητα για την στοιχειώδη επικοινωνία και επιβίωση. Παρ΄ όλα αυτά υπάρχει προγραμματισμένη ύλη, υπάρχουν ειδικά βιβλία, υπάρχει πρόγραμμα. Κυριακή μπαίνει, Κυριακή βγαίνει οι μαθητές είναι στη θέση τους περιμένοντας να αρχίσει το μάθημα. Οι εθελοντές δάσκαλοι, όπως συμβαίνει πάντα με την εθελοντική εργασία, είναι λίγοι. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αφιερώσει τις περισσότερες Κυριακές του χρόνου στους μετανάστες. Επομένως έχουν στερηθεί του ελεύθερου χρόνου τους, έχουν στερηθεί τη δυνατότητα να βρίσκονται με τις οικογένειές τους.
Όταν κάτι απρόοπτο συμβεί και πρέπει να λείψουν από ένα μάθημα, υπάρχει μια δεύτερη σειρά εθελοντών που κατά περίπτωση καλύπτουν το έκτακτο κενό.

Είναι αυτή η διαδικασία που μου έδωσε τη δυνατότητα να βρεθώ κάποιες φορές στις τάξεις αυτές. Θα κυριολεκτούσα αν έλεγα: «Μου έφυγε η μαγκιά».

Γυναίκες ηλικίας 35-55 ετών είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Γυναίκες που όλη την εβδομάδα εργάζονται σκληρά ως οικιακές βοηθοί, ( «υπηρέτριες» είναι το σωστό, φωνάζουν στη τάξη και σκάνε στα γέλια), προσέχουν παιδιά ή ανήμπορους ηλικιωμένους. Την ελεύθερη μέρα τους την Κυριακή –κάθε Κυριακή- την αφιερώνουν στο σχολείο. Έτσι αποκαλούν αυτά τα μαθήματα.

Όταν η τάξη είναι κάπως προχωρημένη και η επικοινωνία ευκολότερη και καλύτερη, διαπιστώνεις πως αυτές οι ταλαιπωρημένες και κάποιες φορές πρόωρα γερασμένες γυναίκες που κάνουν τη δουλειά της «υπηρέτριας», είναι, τις περισσότερες φορές, επιστήμονες. Να πω μερικά πτυχία; Ιστορίας, Αρχαιολογίας, Μηχανολογίας, Νομικής, Φυσικής, Αρχιτεκτονικής, Αγγλικής φιλολογίας.

Είναι τέτοιες οι ηλικίες που οι περισσότερες έχουν στην πατρίδα παιδιά που σπουδάζουν. Αυτός είναι συχνά ο λόγος που τις οδήγησε στην Ελλάδα. Να βγάλουν κάποια χρήματα που στέλνουν πίσω στη πατρίδα για να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα.
Να είσαι πτυχιούχος, ίσως και μεταπτυχιακός και να αναγκάζεσαι να μεταναστεύσεις και να καθαρίζεις σπίτια και ηλικιωμένους προκειμένου να σπουδάσουν τα παιδιά σου.
Σκεφτείτε το πάλι…

Εύχομαι αυτοί οι άνθρωποι να μάθουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τη γλώσσα μας. Για να μπορέσουν εύκολα, όταν το αποφασίσουν, να μας εξηγήσουν όλα τα σχετικά με την "ανωτερότητά" μας, και το πολιτισμό μας, και τα πτυχία μας.

Εδώ κλικ για το τραγούδι "Μέρες που δικάζουν"