Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007

ΗΤΑΝ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ!

Ωρα 12.30 ανέβαινα την Πανεπιστημίου. Στα Προπύλαια άρχιζε η συγκέντρωση.

Ήταν εκεί.

Παιδιά λουσμένα στην ευγένεια, πρόσωπα πότε χαμογελαστά, πότε σκεπτικά.

Βλέμματα ονειροπόλα.

Αυτά τα παιδιά που κάθε βράδυ στις οχτώ τα λένε αλήτες.



Αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά μας. Διεκδικούν το αυτονόητο.

Ένα απο τα τραγούδια που διάλεξαν για τη σύγκέντρωσή τους είναι αυτό που ακούτε. Βασίλης Παπακωνσταντίνου "Με τον Bob Dylan". Πρωτακούστηκε 30 χρόνια πριν.



Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που σαν μικρά κακέκτυπα του Φουκουγιάμα ψελλίζουν διάφορα για το τέλος της ιστορίας.

Για τους καιρούς που άλλαξαν.

Όμως και στο μέλλον αυτά τα παιδιά, και τα παιδιά των παιδιών τους θα διαμαρτύρονται και θα αγωνίζονται.

Θα τα αποκαλούν και τότε αλήτες και τεμπέληδες και κοινωνικά απόβλητα.

Κι αυτά χαμογελαστά θα πορεύονται στους δρόμους.

Για την ελπίδα και τη ζωή τους

Για το τραγούδι "Με τον Bob Dylan" ένα κλικ εδώ


6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς που υπάρχουν!

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς που υπάρχουν!

Ανώνυμος είπε...

τους εζησα και εγω πριν 15 ημερες για ενα τριωρο περιπου

ωραιες φατσες με ελπιδες!

Ανώνυμος είπε...

Σωστός!!!

Ανώνυμος είπε...

ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ..

alzap είπε...

ΠΟΤΕ!
ΠΟΤΕ, ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ

n.ago, fuzzy, vita mi barouak, katourimeni podia:
Σας ευχαριστώ!