ΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ...

Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση αυτός που κάποιοι θα χαρακτήριζαν "θεατρόφιλο". Δεν είμαι άνθρωπος «των γραμμάτων και των τεχνών». Δεν είμαι διανοούμενος.

Έζησα όμως μια παράσταση και θα σας πω τι είναι θέατρο.

Θέατρο είναι ο χώρος. Θέατρο είναι οι άνθρωποι. Θέατρο είναι οι μνήμες. Θέατρο είναι το μέλλον που αυτές οι μνήμες προδιαγράφουν. Θέατρο είναι ο λόγος. Θέατρο είναι όσα ειπώθηκαν, όσα υπονοούνται και ίσως δεν ειπωθούν ποτέ. Θέατρο είναι οι σιωπές. Θέατρο είναι η συγκίνηση που γεννάει.
Θέατρο είναι όταν περνάνε δύο και τρεις μέρες από την παράσταση κι αυτή ακόμα στριφογυρνάει μέσα σου και σε βασανίζει, ανήμπορη να κατασταλάξει , αναποφάσιστη αν πρέπει να μείνει ή να φύγει.

Θέατρο είναι αυτό που συμβαίνει στην Κοραή 4, στο κέντρο της Αθήνας, είκοσι τόσα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης.

Αληθινό θέατρο είναι αυτό που δεν μπορεί να περιγραφεί. Γιατί αυτό που ένοιωσες μένει να το ανακαλύψεις.

Αληθινό θέατρο είναι εκείνο που ξέρεις ότι είναι ο ιδανικός τρόπος να μιλήσεις σε όσους αγαπάς, στο παιδί σου, στον εαυτό σου.

Αληθινό θέατρο είναι όσα νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μα δεν ξέρω πως.

Αληθινό θέατρο είναι η παράσταση «ΚΟΡΑΗ 4 – ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΣ ΧΩΡΟΣ»

Στους ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι, αλλά όχι μόνο, απευθύνομαι:
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!
Μέχρι τις 7 Απρίλη έχετε την ευκαιρία.




ΥΓ1: Νοιώθω ευτυχής που μοιράστηκα αυτή την εμπειρία με τον Αντώνη Καρρά, στο "ίδιο έργο θεατές"

ΥΓ2: Τέσσερις φορές, απο τη Δευτέρα που είδα το έργο, αποπειράθηκα να γράψω αυτό το ποστ προσπαθώντας να μιλήσω σε σας και σε μένα γι΄αυτή τη θεατρική παράσταση. Δεν τα κατάφερα και αρκέστηκα στα παραπάνω. Συγχωρέστε με.