...σήμερα το πρωί.
Στο δρόμο για την Κατοχή δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και σταματήσαμε δέκα λεπτά για μερικές φωτογραφίες.
Μαζί μου αυτός ο τύπος που βλέπετε στη φωτογραφία στο τέλος.
Φίλος, σύντροφος, συνάδελφος. Γέννημα, θρέμμα και κάτοικος Αγρινίου.
Γι΄αυτόν τον τύπο θα σας πω μερικά πράγματα τις επόμενες μέρες. Γιατί θα δείτε πως πραγματικά την ιστορία τις γράφουν οι παρέες. Αλλά επίσης γιατί πιστεύω πως τις παρέες που γράφουν ιστορία τις συγκροτούν πρόσωπα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
4 σχόλια:
Να προσέχεις φίλε!
Την πίεση...
:-))
Ωραίες φωτογραφίες! Μια βόλτα στις αλυκές (παρά το αλάτι) μειώνει την πίεση!
Γειάσου αγαπητέ,Αλέκο μας..ααα,δε ξέρεις πόσ αγαπώ,αυτό το χωριό!το Αγρίνιο εννοώ...είναι η μητέρα μου από εκεί...έχω θείους,θείες,ξαδέρφια τους οποίους υπεραγαπώ...είναι πολύυ καλοί άνθρωποι,αστείοι,φιλόξενοι,πολύ καλοί άνθρωποι οι Αγρινιώτες...ναί το 'χωριό του καπνού'όπως αλλιώς λέγεται τώρα βέβαια δε καλλιεργούν καπνό εκεί...ίσως...έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από αυτό το χωριό κ τους ανθρώπους του..λυπάμαι μόνο που πιά δε μπορώ να πηγαίνω τόσο συχνά..τι μου θύμισες με το ποστάκι σου!να σε καλά καλέ μου...καλό μεσημέρι...
Δημοσίευση σχολίου