ΑΘΗΝΑ ΜΟΥ, ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ, ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΜΟΥ

Μισό αιώνα.

Από το 1963 στην ΕΔΗΝ, τη νεολαία της Ένωσης Κέντρου, και στο γραφείο του Ανδρέα.

Από το 1974 στο Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ.

Από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα, από χρόνο σε χρόνο, από δεκαετία σε δεκαετία…

Μικροκαμωμένη, εύθραυστη, κοκέτα, ευγενική και θαρραλέα.

Σε όλες τις δύσκολες στιγμές, και μόνο τότε, η Αθηνά ψήλωνε, γινόταν γίγαντας και πότε με χαμόγελο, πότε με σταθερή και οργισμένη φωνή έδινε κουράγιο.

Και όταν όλα πήγαιναν καλά και νικηφόρα η κυρία Αθηνά χανόταν στο γραφείο της, στη δουλειά της, χαμένη στις εφημερίδες, στην αποδελτίωση, στις σκέψεις της. Άφηνε στους άλλους τη διαχείριση του εύκολου.

Οι μεγάλες της αγάπες: ο Ανδρέας, ο Κώστας Λαλιώτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Καρράς, ο Κώστας Σκανδαλίδης, η Τζούλια.

Η κυρία Αθηνά, μια πραγματική Κυρία.

Αθηνά μου, κορίτσι μου, συντρόφισσα μου της έλεγα, και κείνη χαμογελούσε όπως μόνο εκείνη ήξερε και χωνότανε στην αγκαλιά μου.

Ένοιωθα πως αγκάλιαζα ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ.

Η Αθηνά από χθες δεν υπάρχει πια. Ήταν συντετριμμένη από τις τελευταίες εξελίξεις. Πονούσε για όσα έβλεπε. Η καρδιά της δεν άντεξε.

Έφυγε. Μαζί της κι ένα κομμάτι από την αθωότητα, την προσφορά, την ανιδιοτέλεια του ΠΑΣΟΚ.

Άφησε όμως τα χνάρια της. Όπως ακριβώς το αποτυπώνει ο Τίτος Πατρίκιος:

ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ
Δεν πέρασαν χωρίς ν΄αφήσουν χνάρια
τα δύσκολα εκείνα χρόνια
που κάθε στιγμή είχες να διαλέξεις
ανάμεσα στην επιβίωση και τη συντριβή
Η κρίση του κινήματος
η ηθική του αποκατάσταση
η κρίση των αγωνιστών
το μάταιο της φωνής σου.

Καλό σου ταξίδι Αθηνά μου, κορίτσι μου, συντρόφισσά μου.

ΥΓ 1) Είναι η τελευταία φωτογραφία της Αθηνάς, με το Γιώργο Παπανδρέου στο γεύμα για τους δημοσιογράφους 15/09/2007

2) Τα "τελευταία σήματα " που τραγουδάει η Μπέλλου τα λαμβάνουμε άραγε όλοι εμείς στο ΠΑΣΟΚ;