ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ (ΚΡΕΣΤΑΙΝΑ)

Μπήκαμε στα Κρέσταινα αργά το απόγευμα.

Οι συνάδελφοι μας περίμεναν. Ήταν μαζεμένοι γύρω απο έναν ψηλό νεαρό που τους έδειχνε ένα χαρτί.

Χαιρετηθήκαμε, φιληθήκαμε και ο νεαρός μου συστήθηκε ως δάσκαλος, αδελφός μιάς εκ των συναδέλφων. Ρώτησα τι ήταν εκείνο το χαρτί που κοίταζαν. Μου απάντησαν πως ήταν μια επιστολή του δάσκαλου προς τους συνανθρώπους του.

Ζήτησα να τη διαβάσει. Το έκανε με φωνή τρεμάμενη ενώ δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του.

Όταν τέλειωσε επικράτησε βουβαμάρα, απόλυτη σιωπή.

Ζήτησα την άδεια του για να δημοσιοποιήσω το γραπτό αλλά και το όνομά του.

Διαφωνώ ως ένα βαθμό στο τελικό συμπέρασμα.

Δεν μπορώ και δεν επιθυμώ όμως να διαφωνήσω με την ουσία αυτού του συγκλονιστικού κειμένου.

Σε ευχαριστώ Δάσκαλε





Το κέμενο του δάσκαλου Δημήτρη Αλεξόπουλου έχει ως εξης:







ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΜΕΙΝΑΜΕ ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ
Είμαστε πλέον καμένοι, ταλαιπωρημένοι, θλιμμένοι, απογοητευμένοι και κάποιοι τελείως χαμένοι.
Το ξέραμε ότι σε μια δύσκολη κατάσταση θα μέναμε μόνοι και απροστάτευτοι από το κράτος και έρμαια της τύχης μας, αλλά τώρα το μάθαμε καλύτερα γιατί το βιώσαμε.


Καήκαμε προχτές στο χωριό Καλίδονα της Ζαχάρως. Κάηκαν σπίτια, αποθήκες και όλες οι περιουσίες μας. Και μακάρι να είχαν χαθεί μόνο αυτά. Καταστράφηκε όλο το οικοσύστημα της περιοχής μας που το θαυμάζαμε και μιλούσαμε γι΄ αυτό με περηφάνια σε όλους τους φίλους και τους γνωστούς μας.


Χάσαμε επίσης και τη γιαγιά Φωτεινή που όλοι αγαπούσαμε. Η τραγική μοίρα της ήταν να καεί μόνη, ανήμπορη και αβοήθητη στο σπίτι της στα 96 της χρόνια.


Το χωριό εκκενώθηκε ή μάλλον το χωριό τράπηκε σε «άτακτη φυγή». Ούτε ένας «υπεύθυνος» δεν ήταν εκεί. Ανύπαρκτος ο όποιος συντονισμός, ανύπαρκτο και το παραμικρό σχέδιο εκκένωσης. Κανένας δεν ενημέρωνε κανέναν όταν έφθανε η λαίλαπα στο χωριό και ο τρόπος της φυγής μας ήταν δραματικός μέσα στον πανικό που επικράτησε.


Πόσο άσχημα νιώθαμε εμείς οι «τυχεροί» που είχαμε τα αυτοκίνητά μας και φεύγαμε. Άσχημα, γιατί αφήναμε πίσω μας ηλικιωμένους και ανήμπορους. Τους αφήναμε στο έλεος της φωτιάς που κατέφθανε δαιμονισμένα.

Νιώθαμε άσχημα γιατί κάποιοι συγχωριανοί μας εκλιπαρούσαν να τους πάρουμε μαζί μας, πέφτοντας κυριολεκτικά μπροστά στα στοιβαγμένα από ανθρώπους αυτοκίνητά μας.

Οι εκκλήσεις μας στην πυροσβεστική και στους «υπεύθυνους» να πάει κάποιος να τους βοηθήσει και να τους περιμαζέψει ήταν μάταιες.


Δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε ότι η «άτακτη φυγή μας» θα μπορούσε να καταλήξει σε τραγωδία για όλους εμάς, αφού δεν έγινε από τον κανονικό δρόμο που είχε από νωρίς αποκλειστεί, αλλά από ένα «μονοπάτι» από το οποίο με δυσκολία μπορεί να περάσει ακόμη και ένα τζιπ. Άραγε, τι θα γινόταν αν κάποιος έκανε ένα λάθος πάνω στον πανικό του ή «κολλούσε» στην διαδρομή, αφού η φωτιά πέρασε από κει 10 μόλις λεπτά μετά από μας.


Τώρα πια έχουν περάσει 4 μέρες που μοιάζουν 4 αιώνες και δεν έχουμε ούτε φως, ούτε νερό, ούτε τηλέφωνο.


Και τι τραγική ειρωνεία!


Μια μέρα πριν τον τραγικό όλεθρο πραγματοποιήθηκε το 2/ήμερο πανηγύρι του χωριού με τη συμμετοχή 4000 ανθρώπων τη βραδιά. Εκεί βρέθηκαν και πολλοί από τους πολιτικούς μας, εκλεγμένοι και μη καθώς και οι παρατρεχάμενοί τους που μοίραζαν πλαστικά χαμόγελα και χειραψίες ή καλύτερα «μάζευαν» ψήφους – Οι «βάρβαροι» άλλωστε είναι πάντα πιστοί στο ραντεβού τους.


Σήμερα 4 μέρες μετά δεν ήρθε στο χωριό μας κανένας τους. Γιατί; Πώς είναι δυνατόν; Πού πήγε αυτή η υποκριτική έστω ευγένειά τους; Μήπως μετατράπηκε σε φόβο ή αδυναμία; Εμείς όμως παραμείναμε οι ίδιοι. Απλά κάποιοι από μας είναι τώρα λαβωμένοι και κάποιοι ζωντανοί νεκροί!


Πώς να εξηγήσουμε στον παππού Νιόνιο στα 94 του τι σημαίνει η «ασύμμετρη απειλή», που σώθηκε από θαύμα στη μάχη του με το θεριό, επειδή έριχνε νερό πάνω του και κράτησε μια πετσέτα στο πρόσωπό του, κλείνοντας απλά τα μάτια και περιμένοντας το τέλος του το οποίο όμως δεν ήρθε.


Όταν στις 5 το πρωί πήγαμε να δούμε αν ζει του είπαμε πως πρέπει να αισθάνεται τυχερός που έζησε. Η απάντησή του όμως ήταν τόσο σοφή όσο και τα χρόνια του: «Όχι, δεν είμαι τυχερός. Αφού έζησα το χθεσινό δεν θέλω να μείνω άλλο στη ζωή, γιατί δεν θέλω να δω και να ζήσω τώρα την εκδίκηση της φύσης».


Θυμηθείτε ανευθυνο-υπεύθυνοι, όσο ψηλά κι αν βρίσκεστε, τα λόγια του και πετάξτε το προσωπείο σας. Αφήστε τα μεγάλα λόγια και τις εκφράσεις του τύπου «όλοι και όλες μαζί», «ασύμμετρες απειλές» και "συμπάσχουμε μαζί σας".

Αφήστε τα ημίμετρα και τις υποσχέσεις που θα έχετε ξεχάσει πριν ακόμα σβήσουν τα αποκαΐδια. Δεν πιστεύουμε πλέον τα δήθεν θλιμμένα πρόσωπά σας και τα δακρύβρεχτα λόγια σας γραμμένα όπως θα τα έγραφε στην εκθεσούλα του ένας μετριότατος μαθητής του γυμνασίου.



Αν θέλετε να δείτε θλιμμένα πρόσωπα και αληθινά δάκρυα ελάτε εδώ!


Όσο για μας που χάσαμε πλέον τα πάντα ακόμα και την περηφάνια μας να ξέρετε ένα δε χάσαμε. Την αξιόπρεπειά μας και τη δύναμη μας να σας κοιτάζουμε περιφρονητικά στα μάτια.


Δυστυχώς για μας ευτυχώς για σας, το ραντεβού μας δίνεται κάθε 4 χρόνια, χρόνος αρκετός για κάποιους από μας να υποκύψουν ξανά στα πάθη τους και να ξεχάσουν!!!

Δημήτριος Αλεξόπουλος.