Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007

ΜΕΛΙΝΑ, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ


Τη Μελίνα Μερκούρη τη συνάντησα για πρώτη φορά το χειμώνα του 81-82 στο Λονδίνο. Έκανε την πρώτη της επίσκεψη ως υπουργός στο Λονδίνο και την καλέσαμε στο υγρό, υπόγειο δωματιάκι στο Shepherd’s Bush, 10 τετραγωνικά όλο κι όλο, που το χρησιμοποιούσαμε ως γραφεία της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.

Πολλές φορές θυμάμαι την ψυχρή και επιφυλακτική υποδοχή που της κάναμε. Την θεωρούσαμε τότε παλαιοκομματική, μεγαλοαστή κι ότι άλλο πολιτικά κακό μπορεί να βάλει το μυαλό σας.

Πολλές φορές θυμάμαι την υπομονή, το νάζι αλλά και τη μαγκιά που αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει προκειμένου να αντιμετωπίσει τις σχεδόν επιθετικές ερωτήσεις για το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ, τις κοινωνικοποιήσεις.
Τότε βεβαίως πιστεύαμε ότι η «συντρόφισσα της καθοδήγησης» είχε δεξιές απόψεις και είμαστε (ήμουνα) έτοιμοι να την καταγγείλουμε για όσα έλεγε.

Ήμουν το νεώτερο ηλικιακά μέλος της Ν.Ε και ο πλέον απόλυτος για την αναγκαιότητα καταγγελίας της Μελίνας. Κάθισα το ίδιο βράδυ και έγραψα το τρισέλιδο κατηγορητήριο. Την άλλη μέρα ζήτησα από τον γραμματέα να συνεδριάσει η ΝΕ προκειμένου να εγκριθεί το κείμενο και να πάει στην Αθήνα.

Συνεδριάσαμε βεβαίως αλλά όχι με αυτό το θέμα.
Γιατί ένα από τα μέλη μου εξήγησε ότι στη διάρκεια της δικτατορίας βρέθηκε κυνηγημένος, εξόριστος, απένταρος, άστεγος, πεινασμένος στο Παρίσι. Και το σπίτι που άνοιξε για να τον φιλοξενήσει και να τον βοηθήσει ήταν το σπίτι της Μελίνας. Και μου μίλησε για τη συμπεριφορά της, και την προσφορά της εκείνα τα δύσκολα χρόνια σε δεκάδες επώνυμους και ανώνυμους αντιχουντικούς. Και κατέληξε λέγοντάς μου:
«Αυτή η γυναίκα Αλέκο, η Μελίνα, έχει κατακτήσει το δικαίωμα να λέει ότι θέλει, όπως θέλει.»

Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί άκουσα το μεσημέρι ένα τραγούδι. Και το τραγούδι μου θύμισε ότι τον Μάρτη του 94 η Μελίνα ταξίδεψε για πάντα. Είχα πονέσει.
Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ, 12 χρόνια πριν το 1982, ότι ο θάνατός της θα με στενοχωρούσε τόσο πολύ.

Καλά να είσαι Μελίνα εκεί ψηλά. Μας λείπεις.

6 σχόλια:

raffinata είπε...

κι έλεγα "δεν θα το θυμηθεί"; ... μπράβο

alzap είπε...

Κι όμως πρώτα εσένα θυμήθηκα και μετά αυτό.
:-)

Ανώνυμος είπε...

θα υπάρξει αραγε καποτε εκπροσώπηση της χωρας μας στο εξωτερικό αντάξια της?

Αλεπού είπε...

Να είσαι καλά Αλέκο που τη θυμήθηκες. Έγραψα κι εγώ κάτι στη μνήμη της στο θεατρικό μπλογκ, αλλά η αφήγηση που πηγάζει από προσωπικό βίωμα έχει πάντα άλλη βαρύτητα. Δυστυχώς, σαν θεατής την "είδα" τη Μελίνα, στηn τελευταία πράξη στο Α', σαν φόρο τιμής.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Υπάρχουν άνθρωποι, που κερδίζουν με την ζωή τους το δικαίωμα να λένε ό,τι θέλουν... όχι μόνο γιατί μπορεί να είναι larger than life, αλλά πιο πολύ γιατί συνδυάζουν ειλικρίνεια και πάθος.
Το κακό είναι πως μερικές φορές καταλαβαίνουμε την αλήθεια τους, το πραγματικό τους μέγεθος - ακόμη κι αυτή τούτη την υποσυνείδητη "συμμετοχή" τους στην δική μας ζωή και καθημερινότητα - αφού φύγουν... Δυστυχώς!..

alzap είπε...

@νηστικο μπαρμπούνι:
Αντάξια ποιας; Της χώρας, της Μελίνας ή και των δύο;
Καλημέρα.

@Αλεπού:
Μάλλον αυτοκριτικό είναι το σημείωμά μου, αλεπουδάκι.
Ευχαριστώ.

@asteroid:
Πάντα ακριβοδίκαιος.
Συμφωνώ μαζί σου.