ΠΑΡΙΣΙ, 18 ΜΑΡΤΙΟΥ 1871

Σαν σήμερα, εκατόν τριάντα έξι χρόνια πριν.
Ξημερώματα στο Παρίσι στις 18 Μαρτίου του 1871, γεννήθηκε η Επανάσταση της Κομμούνας.
Η πιο ελπιδοφόρα από όλες τις επαναστάσεις.
Η πιο γνήσια.

Αλλά

Και η πιο συκοφαντημένη από εχθρούς και «φίλους»

Δύο μόνο μήνες άντεξε το όνειρο.
Ακολούθησε η σφαγή δεκάδων χιλιάδων κομμουνάρων και η επιβολή της «τάξης» από τους Βοναπαρτιστές του Θιέρσου.

Η Κομμούνα του Παρισιού. Η μοναδική στην ιστορία επανάσταση που στο ερώτημα τι είδους εξουσία είναι απάντησε:

« Είναι η εξουσία που αρνείται τον εαυτό της»

Είναι το σύνθημα που έγινε πράξη και φόβισε εχθρούς και «φίλους».

Γιατί είναι η μοναδική επανάσταση που δεν γεννήθηκε από, και δεν αναγνώρισε πρωτοπορίες, είναι η επανάσταση που σε συμπυκνωμένο χρόνο τσάκισε τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς.

Στην Κομμούνα του Παρισιού βρήκε γόνιμο έδαφος και άνθισε και καρποφόρησε ο, τόσο διαστρεβλωμένος και συκοφαντημένος στην συνέχεια, Μαρξισμός.

Ξέρω ότι σε κάποιους μπορεί να ακούγεται γελοίο. Ξέρω ότι στην εποχή της απαξίωσης των αριστερών και επαναστατικών ιδεών τέτοιες αναφορές μοιάζουν ανέκδοτο.
Ξέρω ότι στο μυαλό των περισσοτέρων από μας επανάσταση σημαίνει αίμα και επιβολή απόψεων με τα όπλα. Σημαίνει κατάργηση της πολυφωνίας και της δημοκρατίας. Σε αυτό μας οδηγεί η άγνοια των γεγονότων και η προπαγάνδα των νικητών.

Κι ας ήταν η Κομμούνα η πιο αναίμακτη από τις επαναστάσεις.
Κι ας έμειναν προστατευμένα και ανέγγιχτα από τους επαναστάτες τα θησαυροφυλάκια των Τραπεζών με τα 5.000.000 περίπου φράγκα.
Από τους πολιορκημένους, πεινασμένους και ρακένδυτους κομμουνάρους, κανείς δεν άπλωσε το χέρι σε κρατική ή άλλη ξένη περιουσία. Ούτε καν για να ικανοποιήσει άμεσες ανάγκες επιβίωσης.

Σε μια εποχή παράξενη και σκοτεινή, η Κομμούνα του Παρισιού είναι η διαχρονική και αναλλοίωτη αξία.

Οι «συνεπείς» και πάντα «πούροι» αριστεροί των κάθε λογής –ισμων καταδεικνύουν την ήττα της κομμούνας για να τονίσουν το ανέφικτο της δημοκρατίας στην επανάσταση. Γιατί, λένε, το Παρίσι βάφτηκε στο αίμα των κομμουνάρων το Μάη του 1871 και η επανάσταση ηττήθηκε.
Είναι οι ίδιοι που επιμελώς ξεχνάνε πως η εξέλιξη και η από τα μέσα κατάρρευση του «υπάρξαντος σοσιαλισμού», δίδαξε οριστικά και αμετάκλητα πως επανάσταση και σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία, δεν μπορεί να υπάρξει.

Άρα;

Ίσως πρέπει ο τίτλος, και πολύ περισσότερο το περιεχόμενο, του βιβλίου της Έλλης Παππά :

Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΟΥ 1871
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΙΩΝΑ;

να μας προβληματίσει.

ΥΓ. Γυναικείες φυλακές Αβέρωφ 1948-1952. Στην αυλή των φυλακών υπήρχε ένας φοίνικας.

Γύρω απο τον φοίνικα έσερναν το χορό οι μελλοθάνατες φυλακισμένες κάθε φορά που έπαιρναν μία απο αυτές για εκτέλεση. Ηταν ο αποχαιρετισμός.

Χόρευαν τραγουδώντας το τραγούδι που μπορείτε να ακούσετε εδώ.