ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΜΑΤΙΕΣ

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ "ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ", ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ "ΕΙΝΑΙ"

Κανείς δεν υποψιάζεται τί σημαίνει αληθινή μαγκιά αν δεν τον ζήσει σε οριακές στιγμές.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως έχει συναντήσει παιδί αν δεν μιλήσει μαζί του.

Κανείς δεν μπορεί να πει πως ξέρει τι σημαίνει φιλία, γενναιοδωρία και «περίσσευμα» καρδιάς, αν δεν τον συναναστραφεί.

Κανείς δεν μπορεί να πει πως έχει κάνει ανατροπές ζωής, αν δεν μάθει λεπτομέρειες της ζωής του.

Κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί σοφός, αν δεν συλλογιστεί σοβαρά όσα αστεία, φαινομενικά, εκείνος λέει.

Ένας από τους σοβαρούς λόγους που αισθάνομαι πολύ τυχερός στη ζωή μου, το γεγονός ότι συγκυρίες αλλά και επιλογές με έφεραν κοντά σε αυτόν τον τύπο.

Καλημέρα ή καλησπέρα Τάκη; ( Πάντα θα μας μπερδεύεις)

Υ.Γ. Οι λίγοι, οι ελάχιστοι που "καταλαβαίνουν" θα σε "δουν" να χορεύεις όπως ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ αυτό το σκοπό.

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Υπάρχουν τα κόμματα με τις σημαίες τους, υπάρχουν οι ομάδες με τα χρώματά τους.

Υπάρχει όμως και κάτι που δεν έχει χρώμα, δεν έχει κόμμα.

Είναι η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ!

Σήμερα το πρωί στα σκαλοπάτια της Βουλής. Αυτή η κοπέλα με τη ντουντούκα, το αγόρι σαστισμένο και η φίλη της.

Να κραυγάζει, και να φωνάζει για το χαμένο δίκιο της. Να καλεί τον πρωθυπουργό και τον υπουργό δικαιοσύνης να ζητήσουν συγγνώμη που την εξαπάτησαν. Να καλεί τους διερχόμενους πολίτες να σταθούν, να ενώσουν τη φωνή τους με τη δική της, με το δίκιο της.

Τρείς άνθρωποι, μια διαδήλωση.
Τρείς άνθρωποι μια συγκλονιστική διαμαρτυρία.

Και οι περαστικοί, εμείς, εγώ, σαν να μη βλέπουν, σαν να μην ακούν.

Πλησίασα και ρώτησα αν μπορώ να φωτογραφίσω. Με κοίταξαν τα πιο απελπισμένα βλέμματα που έχω αντικρύσει. Έγνεψαν ναι.

Κάποιοι θα τους πουν τρελούς.
Κι ίσως έχουν δίκιο.

ΣΕ ΤΡΕΛΑΙΝΕΙ Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ!

Και δεν υπάρχει πιο ΛΟΓΙΚΟ πράγμα στο κόσμο από την ταύτισή μας με αυτούς τους "τρελούς".

Κάθε αποστασιοποίησή μας είναι ΠΑΡΑΛΟΓΗ αλλά και ΧΥΔΑΙΑ

ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

Παρασκευή πρωί. Γιορτή στο σχολείο της κόρης μου για την εθνική επέτειο. Δεν τις χάνω αυτές τις γιορτές. Ο λόγος είναι ότι αν δεν πάω, η μικρή προτιμά να κοιμηθεί ή να παίξει. Βαριέται και αδιαφορεί πλήρως.

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τις εμφυσήσω τα πατριωτικά και εθνικοανεξαρτησιακά μου ιδεώδη αλλά το αποτέλεσμα είναι μάλλον απογοητευτικό. Το ίδιο συμβαίνει με τις απόπειρες μου για τα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Με κοιτάει με κείνο το βλέμμα που κινείται ανάμεσα στην απορία, τη λύπηση και τη συγκατάβαση.
Μετά σου λένε για DNA και τρίχες κατσαρές.
Έχω παραιτηθεί επομένως και το μόνο που κάνω πλέον είναι να παρακολουθώ τις διεργασίες που συντελούνται μέσα της, και να συζητάω τέτοια θέματα μόνο όταν με ρωτάει.

Η φετινή γιορτή ήταν μια από τα ίδια. Η γνωστή μανιέρα. Μόνο που συμπληρώθηκε στο τέλος με το δεκάλεπτο (!!!) μήνυμα της Υπουργού κ. Γιαννάκου που ανέγνωσε η Διευθύντρια…

Η έκπληξη ήρθε από αλλού. Από τον δάσκαλο της μουσικής.
Μου είπε η μικρή πως στο μάθημα της μουσικής, πριν δύο ημέρες, ο δάσκαλος τους έβαλε να ακούσουν παραδοσιακή ελληνική μουσική. Κι αμέσως μετά τουρκική παραδοσιακή μουσική. Και καπάκι, ισπανική παραδοσιακή μουσική. Μου εξηγούσε για αρκετή ώρα για τις ομοιότητες και τη δυσκολία να ξεχωρίσεις τις μουσικές.
Κι αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τις μουσικές των λαών πως μπορείς να ξεχωρίσεις τους λαούς;

Πολλές φορές δεν μπορείς και τις περισσότερες φορές δεν πρέπει, απάντησα.

Δεν μπορώ να μη σκέφτομαι συνεχώς ωστόσο πως χάρις σε αυτόν το δάσκαλο, η μικρή μου κατάλαβε πολύ γρήγορα αυτό που εγώ συνειδητοποίησα πολύ μεγάλος...


Υ.Γ. Πατώντας στο ραδιοφωνάκι ακούστε Ross Daly και Σπυριδούλα Τουτουδάκη στο "Πίνω κρασί και δεν μεθώ"

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΡΕΕΕ!

Εμείς οι Έλληνες
πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος
μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η
απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας
Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που
παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν
αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων
αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που
αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και
ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για
να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια
  των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της
  Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης
  τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων
  και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική
κοινωνία στον 21ο αιώνα.


Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος
Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ
μιλάω, Καλτσόβρακο,
Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες,
Στέφανος Ν. Παπανώτας,
το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the
Wind, GreekUniversityReform,
Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypannetweblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

ΛΑΜΠΡΑΚΙΣΤΑΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Το Λαμπρακισταν.
Σε όλες τις εκφάνσεις του.
Σε πλήρη εφαρμογή της απο καιρό συμφωνημένης πορείας με τον Καραμανλή.

Στο σημερινό φύλλο του ΒΗΜΑΤΟΣ με την πρωτοσέλιδη προβοκατόρικη παρουσίαση της περιοδείας Παπανδρέου στο νομό Σερρών.

Στη χθεσινοβραδυνή "παρουσίαση" του Τσιτουρίδη στην εκπομπή του "δημοσιογράφου" Πρετεντέρη.
Για να καλυφθούν και να συσκοτιστούν οι ευθύνες για την απάτη σε βάρος των ασφαλισμένων.
Κάλεσε μόνο του τον πολιτικά υπεύθυνο για τις μίζες σε βάρος των εργαζομένων.
Χωρίς άλλους δημοσιογράφους, χωρίς παρουσία βουλευτών της αντιπολίτευσης. Για να λέει ότι θέλει. Για να μη γίνουν ενοχλητικές ερωτήσεις.

Ο κ. Πρετεντέρης...

Ευτυχώς που βγήκαν στα παράθυρα πριν λίγες μέρες κάποιοι φοιτητές και είπαν την αλήθεια, και τον αποδόμησαν, τον εξευτέλισαν σε 30 δευτερόλεπτα. Γιατί βλέπετε αυτά τα παιδιά δεν χρωστάνε σε κανέναν και δεν φοβούνται. Ούτε το Λαμπρακιστάν, ούτε το Βαρδινογιανέϊκο, ούτε τα όποια Πρετεντεράκια.

Και το ΠΑΣΟΚ κοιτάει και παρακολουθεί...

Το διακύβευμα δεν είναι αν θα κερδίσει τις εκλογές.

Το διακύβευμα είναι η ανάκτηση της αυτονομίας της πολιτικής.

Κι αυτό μόνο με σύγκρουση με αυτούς τους κυρίους και αυτό που εκπροσωπούν μπορεί να υπάρξει.
Σύγκρουση ανοιχτή, δημόσια και όχι στο παρασκήνιο.

ΠΑΡΙΣΙ, 18 ΜΑΡΤΙΟΥ 1871

Σαν σήμερα, εκατόν τριάντα έξι χρόνια πριν.
Ξημερώματα στο Παρίσι στις 18 Μαρτίου του 1871, γεννήθηκε η Επανάσταση της Κομμούνας.
Η πιο ελπιδοφόρα από όλες τις επαναστάσεις.
Η πιο γνήσια.

Αλλά

Και η πιο συκοφαντημένη από εχθρούς και «φίλους»

Δύο μόνο μήνες άντεξε το όνειρο.
Ακολούθησε η σφαγή δεκάδων χιλιάδων κομμουνάρων και η επιβολή της «τάξης» από τους Βοναπαρτιστές του Θιέρσου.

Η Κομμούνα του Παρισιού. Η μοναδική στην ιστορία επανάσταση που στο ερώτημα τι είδους εξουσία είναι απάντησε:

« Είναι η εξουσία που αρνείται τον εαυτό της»

Είναι το σύνθημα που έγινε πράξη και φόβισε εχθρούς και «φίλους».

Γιατί είναι η μοναδική επανάσταση που δεν γεννήθηκε από, και δεν αναγνώρισε πρωτοπορίες, είναι η επανάσταση που σε συμπυκνωμένο χρόνο τσάκισε τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς.

Στην Κομμούνα του Παρισιού βρήκε γόνιμο έδαφος και άνθισε και καρποφόρησε ο, τόσο διαστρεβλωμένος και συκοφαντημένος στην συνέχεια, Μαρξισμός.

Ξέρω ότι σε κάποιους μπορεί να ακούγεται γελοίο. Ξέρω ότι στην εποχή της απαξίωσης των αριστερών και επαναστατικών ιδεών τέτοιες αναφορές μοιάζουν ανέκδοτο.
Ξέρω ότι στο μυαλό των περισσοτέρων από μας επανάσταση σημαίνει αίμα και επιβολή απόψεων με τα όπλα. Σημαίνει κατάργηση της πολυφωνίας και της δημοκρατίας. Σε αυτό μας οδηγεί η άγνοια των γεγονότων και η προπαγάνδα των νικητών.

Κι ας ήταν η Κομμούνα η πιο αναίμακτη από τις επαναστάσεις.
Κι ας έμειναν προστατευμένα και ανέγγιχτα από τους επαναστάτες τα θησαυροφυλάκια των Τραπεζών με τα 5.000.000 περίπου φράγκα.
Από τους πολιορκημένους, πεινασμένους και ρακένδυτους κομμουνάρους, κανείς δεν άπλωσε το χέρι σε κρατική ή άλλη ξένη περιουσία. Ούτε καν για να ικανοποιήσει άμεσες ανάγκες επιβίωσης.

Σε μια εποχή παράξενη και σκοτεινή, η Κομμούνα του Παρισιού είναι η διαχρονική και αναλλοίωτη αξία.

Οι «συνεπείς» και πάντα «πούροι» αριστεροί των κάθε λογής –ισμων καταδεικνύουν την ήττα της κομμούνας για να τονίσουν το ανέφικτο της δημοκρατίας στην επανάσταση. Γιατί, λένε, το Παρίσι βάφτηκε στο αίμα των κομμουνάρων το Μάη του 1871 και η επανάσταση ηττήθηκε.
Είναι οι ίδιοι που επιμελώς ξεχνάνε πως η εξέλιξη και η από τα μέσα κατάρρευση του «υπάρξαντος σοσιαλισμού», δίδαξε οριστικά και αμετάκλητα πως επανάσταση και σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία, δεν μπορεί να υπάρξει.

Άρα;

Ίσως πρέπει ο τίτλος, και πολύ περισσότερο το περιεχόμενο, του βιβλίου της Έλλης Παππά :

Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΟΥ 1871
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΙΩΝΑ;

να μας προβληματίσει.

ΥΓ. Γυναικείες φυλακές Αβέρωφ 1948-1952. Στην αυλή των φυλακών υπήρχε ένας φοίνικας.

Γύρω απο τον φοίνικα έσερναν το χορό οι μελλοθάνατες φυλακισμένες κάθε φορά που έπαιρναν μία απο αυτές για εκτέλεση. Ηταν ο αποχαιρετισμός.

Χόρευαν τραγουδώντας το τραγούδι που μπορείτε να ακούσετε εδώ.

ΣΠΑΝΙΑΣ ΡΑΤΣΑΣ, ΗΜΙΑΙΜΟΣ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ

Είναι κοινώς παραδεκτό πως την ιστορία πρέπει να την προσεγγίζει κανείς με επιστημονικούς όρους και κατά το δυνατόν αντικειμενικά. Είναι μια άποψη που τείνει να υποβαθμίζει, ως προς την εγκυρότητά τους, τις μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν και συμμετείχαν σε γεγονότα μείζονος σημασίας. Κι αυτό γιατί υποτίθεται πως το υποκειμενικό στοιχείο και η φόρτιση της προσωπικής συμμετοχής επηρεάζει και αλλοιώνει την ακρίβεια των γεγονότων.

Η προσωπική μου άποψη διαφέρει. Θεωρώ ότι η προσωπική μαρτυρία, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, είναι εξίσου σημαντική αν όχι σημαντικότερη από την εκ των υστέρων στεγνή προσέγγιση των ειδικών. Γιατί στην προσωπική μαρτυρία καταγράφονται λεπτομέρειες και συναισθήματα που πολλές φορές είναι κρίσιμα στην εξέλιξη των γεγονότων. Τυχαία συμβάντα ή οι λάθος άνθρωποι την στιγμή των αποφάσεων και των εξελίξεων οδηγούν σε τελείως διαφορετικό δρόμο την πορεία των γεγονότων. Για να μη μπω στη συζήτηση της τάχα μου «αντικειμενικής»
προσέγγισης των εξειδικευμένων ιστορικών…

Απόδειξη των όσων λέω η καταγραφή από τον ΗΜΙΑΙΜΟ των γεγονότων του Κινήματος του Ναυτικού το 1973 και την ανταρσία κατά της χούντας του αντιτορπιλικού ΒΕΛΟΣ. Από τις 7 Μαρτίου σε μια σειρά από ποστ ο ΗΜΙΑΙΜΟΣ ξετυλίγει με σεμνότητα, ακρίβεια και συγκλονιστικές λεπτομέρειες όσα διαδραματίσθηκαν στο ιστορικό πια ΒΕΛΟΣ. Η στάση και η δράση των συμμετεχόντων στο κίνημα του ΒΕΛΟΥΣ έδωσε καίριο χτύπημα στη χούντα και έσωσε ένα κομμάτι από την τιμή και την αξιοπρέπεια των Ενόπλων Δυνάμεων.
Είναι καταγραφή που νομίζω ότι όλοι οφείλουμε να μελετήσουμε. Είναι καταγραφή που οφείλουμε να καταγράψουμε στο σκληρό δίσκο της μνήμης μας. Γιατί τελικά το επιμύθιο στο πέρασμα των αιώνων είναι ένα και μοναδικό, Οι άνθρωποι είναι κυρίως αυτό που κάνουν και όχι αυτό που λένε ότι ΘΑ κάνουν ή αυτό που ΘΕΛΟΥΝ να κάνουν.

Μπορεί κανείς να διαφωνήσει σε επιμέρους αξιολογικές κρίσεις που γίνονται από τον ΗΜΙΑΙΜΟ . Στο πρώτο ποστ της 7/3 για παράδειγμα που γίνεται αναφορά στα αίτια και τις προϋποθέσεις για το χουντικό πραξικόπημα η δική μου θεώρηση είναι διαφορετική. Όχι μόνο η δική μου αλλά και τα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως, Σταιητ Ντηπαρτμεντ, αρχεία Foreign Office κλπ., δείχνουν και αναδεικνύουν άλλες συνιστώσες.
Θα κρατήσω επίσης απόσταση απο άλλου είδους κρίσεις και υπαινιγμούς που γίνονται για το σύνολο σχεδόν των αντιχουντικών οργανώσεων και προσώπων. Μάλλον αδικούν το πρωτογενές γεγονός κατά τη γνώμη μου.

Αυτό όμως είναι ελάχιστης σημασίας μπροστά στην αλήθεια των γεγονότων στο πλοίο όπως βιώθηκαν από τον νεαρό τότε σημαιοφόρο ΗΜΙΑΙΜΟ.

Δεν ξέρω προσωπικά τον άνθρωπο, διαβάζω το μπλογκ του. Δεν γνωρίζω ποια η υπηρεσιακή του εξέλιξη μετά την πτώση της χούντας.
Γνωρίζω όμως ότι ήταν ένας σημαιοφόρος που πήρε την υπέρτατη προαγωγή.
Έγινε Σημαιοφόρος.
Σημαιοφόρος που δικαίως κρατάει τη σημαία της αξιοπρέπειας, του θάρρους, της αλήθειας του.

Τα σέβη μου Σημαιοφόρε

Το τραγούδι της Σωτηρίας χάρισμά σου.

ΜΕΛΙΝΑ, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Τη Μελίνα Μερκούρη τη συνάντησα για πρώτη φορά το χειμώνα του 81-82 στο Λονδίνο. Έκανε την πρώτη της επίσκεψη ως υπουργός στο Λονδίνο και την καλέσαμε στο υγρό, υπόγειο δωματιάκι στο Shepherd’s Bush, 10 τετραγωνικά όλο κι όλο, που το χρησιμοποιούσαμε ως γραφεία της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.

Πολλές φορές θυμάμαι την ψυχρή και επιφυλακτική υποδοχή που της κάναμε. Την θεωρούσαμε τότε παλαιοκομματική, μεγαλοαστή κι ότι άλλο πολιτικά κακό μπορεί να βάλει το μυαλό σας.

Πολλές φορές θυμάμαι την υπομονή, το νάζι αλλά και τη μαγκιά που αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει προκειμένου να αντιμετωπίσει τις σχεδόν επιθετικές ερωτήσεις για το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ, τις κοινωνικοποιήσεις.
Τότε βεβαίως πιστεύαμε ότι η «συντρόφισσα της καθοδήγησης» είχε δεξιές απόψεις και είμαστε (ήμουνα) έτοιμοι να την καταγγείλουμε για όσα έλεγε.

Ήμουν το νεώτερο ηλικιακά μέλος της Ν.Ε και ο πλέον απόλυτος για την αναγκαιότητα καταγγελίας της Μελίνας. Κάθισα το ίδιο βράδυ και έγραψα το τρισέλιδο κατηγορητήριο. Την άλλη μέρα ζήτησα από τον γραμματέα να συνεδριάσει η ΝΕ προκειμένου να εγκριθεί το κείμενο και να πάει στην Αθήνα.

Συνεδριάσαμε βεβαίως αλλά όχι με αυτό το θέμα.

Γιατί ένα από τα μέλη μου εξήγησε ότι στη διάρκεια της δικτατορίας βρέθηκε κυνηγημένος, εξόριστος, απένταρος, άστεγος, πεινασμένος στο Παρίσι. Και το σπίτι που άνοιξε για να τον φιλοξενήσει και να τον βοηθήσει ήταν το σπίτι της Μελίνας. Και μου μίλησε για τη συμπεριφορά της, και την προσφορά της εκείνα τα δύσκολα χρόνια σε δεκάδες επώνυμους και ανώνυμους αντιχουντικούς. Και κατέληξε λέγοντάς μου:
«Αυτή η γυναίκα Αλέκο, η Μελίνα, έχει κατακτήσει το δικαίωμα να λέει ότι θέλει, όπως θέλει.»

Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί άκουσα το μεσημέρι ένα τραγούδι. Και το τραγούδι μου θύμισε ότι τον Μάρτη του 94 η Μελίνα ταξίδεψε για πάντα. Είχα πονέσει.
Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ, 12 χρόνια πριν το 1982, ότι ο θάνατός της θα με στενοχωρούσε τόσο πολύ.

Καλά να είσαι Μελίνα εκεί ψηλά. Μας λείπεις.

Η ΨΙΛΙΚΑΤΖΟΥ (Κωνσταντίνα Δελημήτρου)

Δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να ευχηθώ σε αυτό το κορίτσι για το βιβλίο του που θα ταξιδέψει την ερχόμενη Δευτέρα στα βιβλιοπωλεία.

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πόση σημασία έχει η επιτυχία του βιβλίου με την έννοια του αριθμού των πωλήσεων.

Νομίζω ότι έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία η χαρά που δίνει το γεγονός.
Σε εκείνη και σε όσους την αγαπούν.

Νομίζω ότι έχει τη μεγαλύτερη δυνατή σημασία το γεγονός ότι όσοι το διαβάσουν θα καταλάβουν ότι η ζωή δεν είναι πάντα πλαστική.

Ότι υπάρχει πολύ αλήθεια γύρω μας.
Ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν την ψιλικατζού που καταγράφουν την αλήθεια.
Ότι αυτό το κορίτσι όταν οι περισσότεροι από μας αναλωνόμαστε σε υπεκφυγές και

δημόσιες σχέσεις, κοιτάζει τη ζωή ευθεία στα μάτια με πάθος, χωρίς φόβο, με αγωνία, με ελπίδα.

Καλοτάξιδη μικρή μου.

Δεν βρίσκω άλλο τρόπο, παρά να σου ευχηθώ με Φλέρυ Νταντωνάκη και Bob Dylan

Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΞΕΦΤΙΛΑΣ ΣΤΗΝ ΑΤΕ

Πόσο κάνει; Πόσο κοστίζει; Σαράντα τέσσερα ευρώ κάθε μήνα.
Αυτό είναι το κόστος της εξαπάτησης και της ξεδιαντροπιάς.
Αυτή είναι η τιμή για την πιο ανέντιμη και ύπουλη πράξη της εργοδοσίας στην ΑΤΕ.
Αυτός είναι ο τρόπος που επιλέχθηκε για να χτυπηθούν οι συναδέλφισσες καθαρίστριες.

Καμαρώνουν περιφερόμενοι με τις μαύρες Μερσεντές και την συνοδεία μοτοσικλετιστών, πληρώνουν πίτσες και εσώρουχα με τις πιστωτικές κάρτες της Τράπεζας, διοχετεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο γάμο του Καραγκιόζη. Μοιράζουν ακριβά αυτοκίνητα στους υψηλόμισθους, έτσι κι αλλιώς, Διευθυντές.

Εκδικούνται εργαζόμενες των 350 και 400 ευρώ. Συμπεριφέρονται υποτιμητικά και απαξιωτικά σε εργαζόμενες που βγάζουν το μεροκάματο και το ψωμί των παιδιών τους καθαρίζοντας τους χώρους που εκείνοι βρωμίζουν, με κάθε είδους ακαθαρσίες.
Τις εκδικούνται γιατί δεν έσκυψαν το κεφάλι, γιατί επιμένουν να έχουν αξιοπρέπεια και ήθος.
Τις εκδικούνται γιατί δεν γλύφουν κατουρημένες ποδιές κι ας καθαρίζουν κατουρημένα δάπεδα για ένα ξεροκόμματο.
Τις εκδικούνται γιατί η συμπεριφορά τους, παρ΄ότι γυναίκες, είναι περισσότερο «αντρίκεια» από όλους αυτούς με τα Αρμάνι παντελόνια.

Έκοψαν το ανθυγιεινό επίδομα από τις καθαρίστριες γιατί αναγκάστηκαν σε υποχώρηση και δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν την απόφασή τους να περικόψουν το επίδομα χαμηλόμισθων.
Ψάχνουν σε εγκυκλίους εικοσαετίας τον τρόπο κάλυψής τους. Ερμηνεύουν νόμους και συμβάσεις κατά το δοκούν για να κρυφτούν.
Ας πουν ότι θέλουν, ας κάνουν ότι θέλουν. Το στίγμα της ξεφτίλας αυτής θα τους συνοδεύει για πάντα.

Είναι οι σεμνοί και ταπεινοί. Είναι οι κουμπάροι των κουμπάρων.
Είναι ο "εκλεκτός" του κουμπάρου του, του κ.πρωθυπουργού.
Του τελικού υπεύθυνου δηλαδή
Για τα όσα συμβαίνουν, για τη σεμνή και ταπεινή συμπεριφορά τους.

Εμείς απλά τους λέμε. Ως εδώ και μη παρέκει.
Φτάνει πιά!

Ξεπεράσατε τα όρια και θα πάρετε την απάντηση που πρέπει.



ΥΓ Πατώντας στο ραδιοφωνάκι ακούστε τη Μαρία Φαραντούρη στο: "Κάποτε θα ΄ρθουν"

ΕΠΕΙΔΗ ΛΕΝΕ ΠΩΣ...

...το συναίσθημα και η λογική λειτουργούν σε αντίθετες κατευθύνσεις,
όσοι θέλετε διαβάστε αυτό το βιβλίο.

Ίσως συμφωνήσετε μαζί μου ότι πολλές φορές το συναίσθημα λειτουργεί καταλυτικά στη λογική και την αναβαθμίζει σε ανώτερο επίπεδο.

ΥΓ Πατώντας ΕΔΩ ακούστε Καραίνδρου, "Ο Μελισσοκόμος"