ΟΙ "ΥΠΗΡΕΤΡΙΕΣ"

Κάνοντας βόλτες στη μπλογκόσφαιρα συναντάω συχνά απόψεις νέων, κυρίως, επιστημόνων. Ο ενθουσιασμός και η περηφάνια για τις γνώσεις και το πτυχίο ή και τα μεταπτυχιακά διπλώματα είναι ορατά. Νοιώθουν αυτά τα παιδιά ότι οι δρόμοι μπροστά τους είναι ελεύθεροι. Καμιά φορά μάλιστα, όταν ανοίγει διάλογος δεν μπορούν να αποφύγουν μια μικρή υπεροψία στις απαντήσεις τους προς τους "αδαείς".
Όλα αυτά είναι λογικά και αναμενόμενα.

Κάνοντας βόλτες στην μπλογκόσφαιρα συναντάω συχνά απόψεις, αξιοπρεπών κατά τα άλλα συμπατριωτών μας, που έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μια αφ΄ υψηλού αντιμετώπιση των μεταναστών και προσφύγων που δουλεύουν στη χώρα μας σε δουλειές «δεύτερης» κατηγορίας. Με έναν περίεργο και παράλογο αυτοματισμό τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε κάποιο βάθρο λίγο πιο ψηλά από αυτό των μεταναστών. Συχνά, όταν ας πούμε είμαστε αυτό που ονομάζουμε «προοδευτικοί άνθρωποι», η σύγκριση δεν γίνεται με όρους οικονομικούς. Δεν λέμε δηλαδή ότι είμαστε κάπως καλύτερα γιατί είναι καλύτερη η οικονομική μας κατάσταση, αλλά μεταφέρουμε τη σύγκριση στο πολιτισμικό και πνευματικό επίπεδο. Εκεί δηλαδή που η όποια σύγκριση, μας αφήνει πίσω και βλέπουμε τη σκόνη πολλών από τους μετανάστες.
Όλα αυτά είναι αναμενόμενα. Λογικά είναι;

Στο ΠΑΣΟΚ, Τομέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εδώ και δύο περίπου χρόνια, λειτουργεί "σχολείο" με αρκετές τάξεις για τους μετανάστες που έχουν λίγο χρόνο στην Ελλάδα και θέλουν να μάθουν τα πρώτα ελληνικά. Κάθε Κυριακή ένα κτίριο του κόμματος γεμίζει από μετανάστες –τριες. Εθελοντές δάσκαλοι έχουν αναλάβει τη διδασκαλία.

Τα μαθήματα αφορούν στα πρώτα αναγκαία ελληνικά που είναι απαραίτητα για την στοιχειώδη επικοινωνία και επιβίωση. Παρ΄ όλα αυτά υπάρχει προγραμματισμένη ύλη, υπάρχουν ειδικά βιβλία, υπάρχει πρόγραμμα. Κυριακή μπαίνει, Κυριακή βγαίνει οι μαθητές είναι στη θέση τους περιμένοντας να αρχίσει το μάθημα. Οι εθελοντές δάσκαλοι, όπως συμβαίνει πάντα με την εθελοντική εργασία, είναι λίγοι. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αφιερώσει τις περισσότερες Κυριακές του χρόνου στους μετανάστες. Επομένως έχουν στερηθεί του ελεύθερου χρόνου τους, έχουν στερηθεί τη δυνατότητα να βρίσκονται με τις οικογένειές τους.
Όταν κάτι απρόοπτο συμβεί και πρέπει να λείψουν από ένα μάθημα, υπάρχει μια δεύτερη σειρά εθελοντών που κατά περίπτωση καλύπτουν το έκτακτο κενό.

Είναι αυτή η διαδικασία που μου έδωσε τη δυνατότητα να βρεθώ κάποιες φορές στις τάξεις αυτές. Θα κυριολεκτούσα αν έλεγα: «Μου έφυγε η μαγκιά».

Γυναίκες ηλικίας 35-55 ετών είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Γυναίκες που όλη την εβδομάδα εργάζονται σκληρά ως οικιακές βοηθοί, ( «υπηρέτριες» είναι το σωστό, φωνάζουν στη τάξη και σκάνε στα γέλια), προσέχουν παιδιά ή ανήμπορους ηλικιωμένους. Την ελεύθερη μέρα τους την Κυριακή –κάθε Κυριακή- την αφιερώνουν στο σχολείο. Έτσι αποκαλούν αυτά τα μαθήματα.

Όταν η τάξη είναι κάπως προχωρημένη και η επικοινωνία ευκολότερη και καλύτερη, διαπιστώνεις πως αυτές οι ταλαιπωρημένες και κάποιες φορές πρόωρα γερασμένες γυναίκες που κάνουν τη δουλειά της «υπηρέτριας», είναι, τις περισσότερες φορές, επιστήμονες. Να πω μερικά πτυχία; Ιστορίας, Αρχαιολογίας, Μηχανολογίας, Νομικής, Φυσικής, Αρχιτεκτονικής, Αγγλικής φιλολογίας.

Είναι τέτοιες οι ηλικίες που οι περισσότερες έχουν στην πατρίδα παιδιά που σπουδάζουν. Αυτός είναι συχνά ο λόγος που τις οδήγησε στην Ελλάδα. Να βγάλουν κάποια χρήματα που στέλνουν πίσω στη πατρίδα για να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα.
Να είσαι πτυχιούχος, ίσως και μεταπτυχιακός και να αναγκάζεσαι να μεταναστεύσεις και να καθαρίζεις σπίτια και ηλικιωμένους προκειμένου να σπουδάσουν τα παιδιά σου.
Σκεφτείτε το πάλι…

Εύχομαι αυτοί οι άνθρωποι να μάθουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τη γλώσσα μας. Για να μπορέσουν εύκολα, όταν το αποφασίσουν, να μας εξηγήσουν όλα τα σχετικά με την "ανωτερότητά" μας, και το πολιτισμό μας, και τα πτυχία μας.

Εδώ κλικ για το τραγούδι "Μέρες που δικάζουν"

ΗΤΑΝ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ!

Ωρα 12.30 ανέβαινα την Πανεπιστημίου. Στα Προπύλαια άρχιζε η συγκέντρωση.

Ήταν εκεί.

Παιδιά λουσμένα στην ευγένεια, πρόσωπα πότε χαμογελαστά, πότε σκεπτικά.

Βλέμματα ονειροπόλα.

Αυτά τα παιδιά που κάθε βράδυ στις οχτώ τα λένε αλήτες.



Αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά μας. Διεκδικούν το αυτονόητο.

Ένα απο τα τραγούδια που διάλεξαν για τη σύγκέντρωσή τους είναι αυτό που ακούτε. Βασίλης Παπακωνσταντίνου "Με τον Bob Dylan". Πρωτακούστηκε 30 χρόνια πριν.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που σαν μικρά κακέκτυπα του Φουκουγιάμα ψελλίζουν διάφορα για το τέλος της ιστορίας.

Για τους καιρούς που άλλαξαν.

Όμως και στο μέλλον αυτά τα παιδιά, και τα παιδιά των παιδιών τους θα διαμαρτύρονται και θα αγωνίζονται.

Θα τα αποκαλούν και τότε αλήτες και τεμπέληδες και κοινωνικά απόβλητα.

Κι αυτά χαμογελαστά θα πορεύονται στους δρόμους.

Για την ελπίδα και τη ζωή τους

Για το τραγούδι "Με τον Bob Dylan" ένα κλικ εδώ

ΕΙΝΑΙ Ο κ. ΣΗΜΙΤΗΣ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟ;

Η παρουσία του Κώστα Σημίτη και η ομιλία του με θέμα «Η Δημοκρατία σε κρίση;», προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τις σκοπιμότητες που προκάλεσαν αυτή την πολιτική κίνηση.

Στέκομαι πρώτα στο περιεχόμενο της ομιλίας. Είναι εντυπωσιακό πως μια συρραφή αυτονόητων γενικολογιών και επιμελώς καλλωπισμένων συντηρητικών απόψεων μπορούν να στοιχειοθετήσουν πολιτική παρέμβαση…

Διαβάστε την τοποθέτηση του κ. Σημίτη. Αλλάξτε τον ομιλητή και κάποιες φράσεις κλειδιά και θα δείτε ότι θα μπορούσε να είναι ομιλία του κ.Λούλη ή του κ.Σουφλιά. Να το πω διαφορετικά. Ο κ. Σημίτης μας είπε ότι η δική του αριθμολαγνεία και διαχειριστική λογική συνιστούν όραμα που μπορεί να συνεγείρει την Ελληνική κοινωνία. Σε αντίθεση, φαντάζομαι ότι υπονοεί, με την βίαιη, απρογραμμάτιστη και υποχείρια στα μεγάλα συμφέροντα, αριθμολαγνεία και διαχείριση από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Παρατηρήστε τον τρόπο που γίνεται αναφορά στις κοινωνικές ομάδες και τάξεις. Δείτε τις λέξεις που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τη συμπεριφορά και τις διεκδικήσεις των εργατών, των υπαλλήλων των ασθενέστερων δηλαδή κοινωνικών στρωμάτων.

Ο κ. Σημίτης περιγράφει μια κοινωνική πραγματικότητα και αποδίδει ευθύνες δεξιά και αριστερά για τις διαπιστωμένες αδυναμίες της.

Ο κ. Σημίτης συμπεριφέρεται ως χρυσόψαρο. Παριστάνει δηλαδή ότι έχει μνήμη μόλις τριών δευτερολέπτων. Γνωρίζει πολλά για τη σημερινή πραγματικότητα, δεν θυμάται τίποτα απολύτως για τη δική του πολυετή παρουσία στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αλλά και της χώρας.

Εξετάζοντας την σκοπιμότητα αυτής της παρέμβασης και όσων προγραμματισμένα ακολουθούν, η εικόνα κατά τη γνώμη μου ξεκαθαρίζει.
Ο Κώστας Σημίτης και συν αυτώ εκσυγχρονιστές θεωρούν ότι δεν ολοκλήρωσαν το έργο τους. Πιστεύουν ότι το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού διεκόπη στην πιο κρίσιμη φάση του και οφείλουν να το επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη με κάθε τρόπο.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται πολιτικός φορέας. Πρέπει επομένως να επανακτηθεί ο πλήρης έλεγχος του ΠΑΣΟΚ, μια ήττα στις επόμενες εκλογές θα βόλευε, ή αν αυτό δεν είναι εφικτό η δημιουργία ενός νέου κόμματος με τη σύμπραξη υγιών εκσυγχρονιστικών δυνάμεων από τη Ν.Δ και τον Συνασπισμό. Τόσο απλά και τόσο αναγκαία όπως, να είστε σίγουροι, κάποια στιγμή θα μας αναλύσει και εξηγήσει ο κ. Πρετεντέρης.

Ο Κώστας Σημίτης και οι φίλοι του δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι αυτό ακριβώς το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα είναι που κατακερμάτισε τον κοινωνικό ιστό, που ανέδειξε τα πλέον συντηρητικά ανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, που έδωσε τη χαριστική βολή στις ήδη θνησιγενείς πολιτικές διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ, που ενοχοποίησε ως παλιομοδίτικη και ξεπερασμένη την όποια απόπειρα παρέμβασης των πολιτών και των εργαζομένων στις εξελίξεις.
Το εκσυγχρονιστικό όραμα ήταν και παραμένει το τυρί στη φάκα της Νέας Δημοκρατίας.

Σέβομαι και ακούω με προσοχή, με ανατριχίλα πότε-πότε, τις απόψεις των εκσυγχρονιστών. Χαίρομαι επίσης που δραστηριοποιούνται με τον τρόπο αυτό και γίνονται περισσότερο ορατές οι προθέσεις και οι σκοπιμότητες.

Κι αυτό γιατί μου θυμίζει έντονα και επιτακτικά τις υποχρεώσεις μου.
Να ξεκαθαρίσω δηλαδή αν έχει νόημα η πολιτική τοποθέτηση και ενεργοποίηση μου. Αν πρέπει να υπάρξει μια πολιτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ, της κεντροαριστεράς που θα εκφράζει και θα ικανοποιεί με ξεκάθαρο και συγκεκριμένο τρόπο τις ανάγκες και τα όνειρα των εργαζόμενων.

Τα έχω ξεκαθαρίσει δηλαδή στο μυαλό μου αλλά θεωρώ ότι έστω κι αργά πρέπει να υπάρξει και η αντίστοιχη πολιτική πράξη.


Υ.Γ Αφιερωμένο στον σύντροφο, φίλο και αδελφό Τάκη που όλο θαυμάζει και θαυμάζει και θαυμάζει...


Ακούστε πατώντας εδώ

ΤΟ ΦΛΙΤΑΡΙΣΜΑ ΠΑΡΑΓΙΝΕ ΚΙ ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ΕΠΙΣΗΣ

Σήμερα τα ξημερώματα γύρω στις 2 κατέβαινα με τη μηχανή τη Σόλωνος προς τα Εξάρχεια. Από το Χημείο και κάτω, δεξιά και αριστερά τα πεζοδρόμια γεμάτα αστυνομικούς. Μετά την Ιπποκράτους ένοιωσα στα μάτια το τσούξιμο. Δακρυγόνα. Πρέπει να είχαν ριχτεί πριν από αρκετή ώρα γιατί η κυκλοφορία των οχημάτων ήταν κανονική και οι δρόμοι ήσυχοι. Μέχρι να φτάσω μετά από 10 λεπτά στα Πατήσια η κατάσταση ήταν ανυπόφορη. Ο πόνος αφόρητος, η αναπνοή δύσκολη. Χρειάστηκαν 20 λεπτά για να συνέλθω.

Ειδικός δεν είμαι. Τα αέρια όμως που χρησιμοποιεί η αστυνομία τα τελευταία χρόνια ΔΕΝ είναι δακρυγόνα.
Το έφεραν έτσι οι συγκυρίες που τα τελευταία 30 χρόνια έχω βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωπος με δακρυγόνα. Ξέρω πως είναι, την οσμή, τι νοιώθεις, πως τα αντιμετωπιζεις.

Αυτά τα νέα χημικά που εκτοξεύονται είναι κάτι άλλο.
Ξέρει κανείς τί;

Θυμάστε το DTT; Έχουν αποφασίσει να μας φλιτάρουν αδιακρίτως, σε κάθε ευκαιρία. Και επειδή δεν βλέπω τον κ.Πολύδωρα να μπαίνει στον κόπο να μας ενημερώνει για τη σύνθεση αυτών των χημικών, παρακαλώ όποιον μπορεί να μας διαφωτίσει να το κάνει.

Για να ξέρουμε πως θα απαντήσουμε.

Γιατί αν συνεχιστεί αυτή η ιστορία με αυτούς τους ρυθμούς, τότε η αστυνομία δεν θα κάνει τίποτε άλλο πέρα από το να στέκονται οι αστυνομικοί φορώντας μάσκες και να ψεκάζουν ότι κινείται.

Ποια πρόληψη και εκπαίδευση και φύλαξη;
Φοράς τη στολή, τη μάσκα, παίρνεις το φλιτ κι όποιον πάρει ο χάρος.
Αυτό είναι αστυνομικός;

Τώρα τελευταία μου μπαίνουν κάτι περίεργες ιδέες κάθε φορά που πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ.
Το μάτι μου πέφτει συνεχώς στα κατσαριδοκτόνα σπρεϋ.

Κύριε ποιητή, κύριε Βύρωνα, κύριε Πολύδωρα μη μας αναγκάσετε να αρχίσουμε να σας ψεκάζουμε κι εμείς.

Κόλαση θα γίνει.

Αλλά πέρα απο τα καλαμπούρια, τα πράγματα φαίνεται ότι σοβαρεύουν τραγικά.

γιατί:

ΩΡΑ 8:26 ΜΜ
Τα κανάλια μεταδίδουν εικόνες απο τα επεισόδια και πάλι στους χώρους γύρω από το Πολυτεχνείο. Οι σχολιαστές καταδικάζουν τους "αναρχικούς" και τις πρυτανικές αρχές.
Ο καθηγητής του Πολυτεχνείου κ.Μπελαβιλας καταγγέλλει πως:

1) κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης των φοιτητων σήμερα, απο κλούβες της Αστυνομίας κατέβηκε διμοιρία κουκουλοφόρων και σκορπίστηκε ανάμεσα στους διαδηλωτές.
2)την περασμένη Τετάρτη μετα το συλλαλητήριο και ενω οι πόρτες του Πολυτεχνείου ήταν κλειδωμένες, αστυνομικοί έκοψαν τις αλυσσίδες και άνοιξαν τις πόρτες.
3)Ο πρύτανης και καθηγητές του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης έχουν καταθέσει στον εισαγγελέα πως κουκουλοφόροι αστυνομικοί έκαναν βανδαλισμούς στον πανεπιστημιακό χώρο, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μεγάλων επεισοδίων στην συμπρωτεύουσα.

Ο παριστάμενος εκπρόσωπος των αστυνομικών αρνήθηκε να διαψεύσει ή να επιβεβαιώσει την παρουσία κουκουλοφόρων αστυνομικών στις διαδηλώσεις.

Ποιός προσπαθεί να κοροιδέψει ποιόν;
Ξαφνικά θέλουν να μας πουν πως οι "αναρχικοί" στην Αθήνα είναι περισσότεροι απο αυτούς που πολέμησαν στον εμφύλιο της Ισπανίας.

'Οποιοι παίζουν παιχνιδια επικοινωνιακά σε βάρος της δημοκρατίας και των θεσμών, όσοι χρησιμοποιούν το κράτος σε ρόλο παρακράτους είναι επικίνδυνοι στη πράξη.
Αυτες οι πρακτικές είναι ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ.

ΩΣ ΠΟΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ;

Λέω να κάνω μια αναφορά στο Γκρέκο. Αλλά μετά σκέφτομαι ότι δεν με παίρνει γιατί πρόλαβε άλλος.

Λέω να κάνω μια αναφορά στους φίλους μου, αλλά πριν ανοίξω το στόμα μου ακούω τις δικές τους αναφορές.

Λέω να αναφερθώ στον πλησιέστερο ψυχίατρο, αλλά μαθαίνω ότι και τον
κ. Φροϋντ λογοκριμένο τον έχουν για τις δικές του αναφορές.

Λέω να κάνω μια αναφορά στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου αλλά πάλι δεν είναι πρωτότυπο, παλιό το άθλημα, είναι το ευγενές σπορ στις μέρες μας. Ούτε ρουφιάνος δεν προλαβαίνεις να γίνεις. Έχει τεράστια ουρά.

Λέω να κάνω μια αναφορά σε τι με τσαντίζει και εξοργίζει αλλά πάλι κανείς δεν ενδιαφέρεται. Κι όταν κάποιος ενδιαφερθεί θα είναι για κατασταλτικούς λόγους.


Λέω να σας πω ότι στο λάκκο που σκάψαμε και θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική του, είμαστε οι πρώτοι που καλούμαστε να κατοικήσουμε. Κι αν μας φαίνεται βαθύς κι ανήλιαγος θα έπρεπε να ξέρουμε ότι άλλο το σχέδιο στο χαρτί κι άλλο το οικοδόμημα.

Λέω να μας θυμίσω ότι η αληθινή μαγκιά πάντα προηγείται της εποχής της.
Λέω να μας θυμίσω ότι η αληθινή μαγκιά πάντα λοιδορείται στην εποχή της


Μου υπενθύμισαν σήμερα ότι δεν πρέπει να γίνομαι ακραίος.

Γιατί βλέπετε αυτή είναι η εποχή μας, αυτοί είμαστε εμεις.

Ούτε ακρότητες δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν – πρώτα- συζητηθούν.

Αναρωτιέμαι απλως ως πότε θα μπορώ να κρατάω τα προσχήματα.

Μέχρι να πεθάνεις μου λένε αυτοί, που λένε, ότι με ξέρουν.

Μακάρι απαντάω με ανακούφιση, και ασφαλώς προσχηματικά

ΝΟΜΙΖΟΥΝ OΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ ΑΛΛΑ,

...σιγά μη μας τρελάνουν! Αφού είμαστε εκπαιδευμένοι τόσα χρόνια.

Τρομο(κρατο)λαγνεία απο το πρωί.

Στο ένα κανάλι περισπούδαστοι "ειδικοί" μας λένε : "οι τρομοκράτες είχαν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση για να καταφέρουν αυτό το χτύπημα στη πρεσβεία"
Στο διπλανό κανάλι μας λένε: "Ε δεν ήταν και ιδιαίτερα προετοιμασμένοι γιατί τον θυρεό της πρεσβείας σημάδευαν, την τουαλέτα χτύπησαν"

Στο ένα κανάλι βγαίνει "ζωντανά" ο εκπρόσωπος τύπου της αστυνομίας και μας λέει ότι:
"Δεν έχει ο ελληνικός στρατός τέτοια όπλα"
Στο διπλανό κανάλι βγαίνει ο εκπρόσωπος τύπου του Στρατού και μας λέει:
"Έχει ο στρατός τέτοια όπλα αλλά τα μετρήσαμε και δεν μας λείπει κανένα"
Στο τρίτο κανάλι βγαίνει ο Ευαγγελάτος κρατάει έναν εκτοξευτήρα στα χέρια του, τον ανοιγοκλείνει, τον δείχνει, διαβάζει τις οδηγίες χρήσης και μας λέει:
"ΕΧΕΙ ο στρατός τέτοια όπλα, να αυτό που κρατάω απο το στρατό το πήραμε"

Ένα απο τα δύο συμβαίνει:

1) Δεν ξέρουν τί όπλα έχουν

ή

2)Δεν ξέρουν να μετράνε

αλλά

ξέρω τί σκέφτεστε:

ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ




Υ.Γ Σε όλους τους "ειδικούς" που βάλθηκαν να μας σώσουν απο την τρομοκρατία αφιερώνω το τραγούδι του Γ.Ζαμπέτα "Ηρθαν τόσοι κι άλλοι τόσοι"

ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΑ, ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ

"ΘΑΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ"

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.

Ακου, θάρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές

με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά

θα τη διαλέγουμε

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.

Και θαρθούνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Κατερίνα Γώγου

Ακούστε την Κατερίνα Γώγου κάνοντας κλικ εδώ

ΠΡΟΣ: BIG FAT OPINION Μαντολινατισταν

Αγαπητέ κύριε,
(Δικηγόρε παρ' Αχρείω Παγω και Ακαδημαϊκέ)


Η αλήθεια είναι πως όταν είπα στο σχόλιο μου στη Μαντολινάτα ότι:

"Διαβάσαμε την αλληλογραφία. ΞΕΡΟΥΜΕ ελληνικά" δεν εννοούσα σε καμμία περίπτωση ότι ξέρουμε ελληνικά τόσο υψηλού επιπέδου όσο εσείς και η κ. Μιρανδολίνα.
Ζητώ συγνώμη που δεν το έκανα όσο σαφές έπρεπε.
Εμεις βλέπετε δεχόμαστε ότι κάνουμε λάθη.
Δεν έπρεπε να γράψω Μαρία Αντουαννετα, για την πελάτισσά σας αλλά Μαρία Αντουανέτα.
Κι αυτό όμως είναι λάθος. Μανταμ Σουσου έπρεπε να γράψω, αυτό είναι το σωστό

Εσεις όμως απαντάτε για λογαριασμό της πελάτισσας σας:

"Λοιπόν ακούστε: Διαβάσαμε την αλληλογραφία. ΞΕΡΟΥΜΕ ελληνικά.

Ως προς αυτό θα μας επιτρέψετε να διατηρούμε τις επιφυλλάξεις μας."

Δικαιολογημένα μας μαλώνετε και μας ειρωνεύεστε εσεις και η πελάτισσά σας, εμας τους αγράμματους.

Όμως,

είναι καλό όταν κρατάτε τις επιφυλάξεις σας για τα ελληνικά των άλλων, να ανοίγετε και κανένα λεξικό.

Και,

θυμηθείτε ότι το πολύ τάχα μου δεν έχει σώσει ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑ απο τη ΞΕΦΤΙΛΑ.

ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ

Περαστικό είναι...

ΣΙΓΑ ΜΗ ΣΤΑΞΕΙ...

... η ουρά του γαϊδάρου.

Το πρόγραμμα «Ψυχαργώ» είναι στον αέρα λέει. Θα κλείσουν οι ξενώνες. (Εφημερίδα τα ΝΕΑ 4/1/07).

Είναι το πρόγραμμα αποασυλοποίησης και κοινωνικής επανένταξης συνανθρώπων μας με ψυχικές ασθένειες.

Τρεις χιλιάδες ασθενείς, δύο χιλιάδες εργαζόμενοι, τριακόσιοι τόσοι ξενώνες σε όλη την Ελλάδα.

Θυμάστε το κολαστήριο της Λέρου;

Θυμάστε τις κινητοποιήσεις στον Εύοσμο πριν ένα περίπου χρόνο για να μην λειτουργήσει τέτοιος ξενώνας στην περιοχή;

Θυμάστε τις κινητοποιήσεις στο Γουδί, το 1998, για να μην λειτουργήσει στην περιοχή ξενώνας για καρκινοπαθή παιδιά γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να…κολλήσουν καρκίνο οι γείτονες;

Πάλι πίσω λοιπόν, στα άσυλα.

Γιατί ο υπουργός δεν έχει πιστώσεις. Δεν φτάνουν τα λεφτά βρε αδελφέ, τι να κάνουμε;

Άλλωστε,

σιγά το πολιτικό κόστος. Ποιος ασχολείται με τους «τρελούς»; Το πολύ – πολύ να τραγουδήσουμε Ακη Πάνου, «Ασ’ τον τρελό στην τρέλα του».

Πόσοι είναι δηλαδή; Τρείς, άντε πέντε χιλιάδες. Και οι οικογένειές τους είναι σίγουρο ότι ασχολούνται μαζί τους;

Για πολιτικό όφελος να μιλήσουμε. Για τις τοπικές κοινωνίες που θα ανακουφιστούν γιατί δεν θα κινδυνεύουν να …κολλήσουν την αρρώστια.

Κι εμείς; Εμείς οι ευαίσθητοι λέω, οι μονίμως συγκινησιακά φορτισμένοι με τις αδικίες, και τους έρωτες, και τα φεγγάρια, και τους ήλιους, και τα χρώματα.

Εμείς τι;

Ελλάδα του 2007, Ελλάδα της Ευρώπης, Ελλάδα του πολιτισμού και της ευαισθησίας.

Δεν γαμιόμαστε λέω εγώ;