ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ...

Η Ελπίδα είναι στα 21. Τελειώνει την Φιλοσοφική Αθηνών. Σπουδάζει και δουλεύει.

Είναι ένα παιδί που σε κοιτάει ευθεία στα μάτια. Όταν μιλάει ξέρεις ότι λέει την αλήθεια, τη δική της αλήθεια.

Η Ελπίδα είναι ΠΑΣΟΚ.

Η Ελπίδα είναι ένα παιδί που διαβάζει παθιασμένα ποίηση.

Ονειρεύεται και προετοιμάζει το μεταπτυχιακό της με θέμα δύο μεγάλους Έλληνες ποιητές.

Αυτό το κορίτσι μας παρακολουθεί που τρέχουμε παθιασμένοι, που τσακωνόμαστε, που βριζόμαστε.

Στην Ελπίδα έπρεπε να παραδώσουμε ένα ΠΑΣΟΚ που δεν υπάρχει πια γιατί καταφέραμε να το εκφυλίσουμε εδώ και πολύ καιρό.

Η Ελπίδα έγραψε και μου έστειλε τις σκέψεις της για το ΠΑΣΟΚ της Ελπίδας.

Ακούστε αν θέλετε αυτή τη φωνή:

"Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ είναι απογοητευμένος, βαθύτατα πληγωμένος από μια δεύτερη συνεχόμενη εκλογική ήττα.

Η κοινωνία ολόκληρη μοιάζει να κινείται μηχανιστικά, σαν να μην έχει τίποτα απολύτως να περιμένει από το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Να μην ρωτήσει κανένας, γιατί έχασε το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές.

Να μην ρωτήσει κανένας, γιατί η νίκη ήταν εύκολη και εκείνοι την έχασαν από την χειρότερη κυβέρνηση που πέρασε από την μεταπολίτευση.

Η απάντηση είναι φανερή και απολύτως κατανοητή σε όποιον κοιτάξει τα πράγματα λίγο πιο διεξοδικά.

Αν κανείς επιχειρήσει μια επίσκεψη στα κτίρια του κόμματος και αφιερώσει μερικές ώρες παρατηρώντας πρόσωπα και καταστάσεις, θα καταλάβει ακριβώς γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν έτοιμο ούτε και τώρα να κυβερνήσει.

Ίσως, μάλιστα, να πει και ευτυχώς.

Ο κυβερνητισμός είναι μια πολύ κακιά και χρόνια ασθένεια. Η αποτοξίνωση στα έδρανα της αντιπολίτευσης δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Οι κακές νοοτροπίες είναι ακόμα παρούσες. Ο τυχοδιωκτισμός και η αίσθηση του «κατέχω πόστο εξουσίας» είναι φανερή ακόμα και σε εκείνον που κατέχει την πιο χαμηλή αρμοδιότητα.

Και κανένας, μα κανένας, δεν φάνηκε διατεθειμένος να αλλάξει αυτήν την κατάσταση.

Κανένας δεν πήρε το ρίσκο να μπει το μαχαίρι βαθιά στο κόκαλο, και να πει, παίρνω το τίμημα της ανανέωσης πάνω μου.

Ο Πρόεδρος καλά τα έλεγε, αλλά δεν τα έκανε και δεν τα έκαναν και οι υπόλοιποι.

Και δεν ήταν λίγα τα «πρωτοκλασάτα» εκείνα στελέχη που είχαν φροντίσει, για ίδιον όφελος, να έχουν παρατρεχάμενους σε όλους τους τομείς και υπηρεσίες του Κινήματος, με συνέπεια αυτοί να υπολειτουργούν και να αποτελούν το μακρύ χέρι του «υπουργού».

Αυθαιρεσίες. Υπονόμευση συνειδητά ή και ασυνείδητα. Όχι απαραίτητα στο πρόσωπο του Προέδρου, ακόμα και σε όλη την δράση του ΠΑΣΟΚ.

Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι είτε ήταν επιφορτισμένοι με πολιτικές ευθύνες, είτε μπλεγμένοι και αυτοί στα γρανάζια του ίδιου νοσηρού συστήματος.

Έτσι, κανένας δεν έκανε τίποτα και όλοι μαζί συνηγορούσαν σε μια κατάσταση που οδηγούσε «γραμμή» στην ήττα.

Και η ήττα έφερε στην επιφάνεια ένα μεγάλο πρόβλημα, που για καιρό το κρύβανε κάτω από το χαλί.

Όλα αυτά που βγαίνουν τώρα στην φόρα δεν είναι κάτι καινούριο. Υπήρχε, όμως, η δυνατότητα και πολλές ευκαιρίες να αλλάξουν όλα. Δεν ήταν επίπλαστη η ενότητα, οι ισορροπίες ήταν επίπλαστες.

Από την ώρα που άνοιξε το θέμα της ηγεσίας, μέσα σε όλα τα πόστα έχει ξεκινήσει να φανερώνεται η λογική του «Ισνογκούντ». Με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, με τις πιο ξεδιάντροπες συμπεριφορές.

Ας έρθει λοιπόν κάποιος να πει ότι το ΠΑΣΟΚ δικαιούταν να είναι σήμερα κυβέρνηση.
Καθόλου όμως. Γιατί η κυβέρνηση ενός κόμματος με σοσιαλιστικές βάσεις και αξίες δημοκρατικές, αλλά με νοοτροπίες «κανιβαλιστικές», θα ήταν πολύ χειρότερη από την οποιαδήποτε συντηρητική δεξιά κυβέρνηση.

Γιατί ο Πρόεδρος μπορεί και να έπεισε ότι έχει όραμα και προοπτικές. Μπορεί ακόμα και να έπεισε ότι θα έχει σε πρώτο πλάνο τον άνθρωπο.

Δεν έπεισαν όλοι οι άλλοι όμως.

Και αν ακόμα συνεχίσουν οι φορείς αυτών των λογικών να αποτελούν την εικόνα του Κινήματος στην κοινωνία, και στις επόμενες εκλογές να μην μας κάνει εντύπωση καμία, αν βρεθεί και πάλι το ΠΑΣΟΚ αποδυναμωμένο και κουρασμένο στα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Για μια ακόμα φορά υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να προχωρήσει το ΠΑΣΟΚ σε μια εκλογική αναμέτρηση, χωρίς σχέδιο και πλάνο, αποτελούμενο στους πιο καίριους τομείς από ανθρώπους χωρίς συνείδηση και χωρίς ίχνος πολιτικής ευθύνης.

Δεν υπάρχει πλέον άλλο περιθώριο αναβολής. Μέχρι και τις 11 του Νοέμβρη η κατάσταση θα είναι εύθραυστη. Το αποτέλεσμα αυτής της εσωκομματικής διαμάχης θα είναι καθοριστικό για τον χαρακτήρα που θα έχει το ΠΑΣΟΚ έπειτα.

Αν θα συνεχίσει να είναι ένα κόμμα μηχανισμών ή αν θα ξαναγίνει ένα Κίνημα, με αξίες και αρχές, που δεν θα έχουν ξεμυτίσει απαραίτητα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά θα είναι σήμα κατατεθέν των αναγκών της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα.

Αν θα συνεχίζει να είναι ένα μία «φίρμα», μία ονομασία άνευ περιεχομένου, που θα την κοτσάρει κάθε παραμάγαζο στην μαρκίζα του πουλώντας ένα μεταχειρισμένο και χαμηλής ποιότητας προϊόν.

Ή, αν επιτέλους αποτελέσει και πάλι τον μόνο σοβαρό και αξιόπιστο φορέα πολιτικής. "

ΥΓ. Το πραγματικό όνομα της "Ελπίδας" είναι διαφορετικό. Της χαρίζω "Το τραγούδι των Συντρόφων" που μπορείτε να ακούσετε πατώντας στο ραδιοφωνάκι.
Μίκης Θεοδωράκης, Μαρία Φαραντούρη.
Και οι στίχοι του Κώστα Καρτελια "σημαδιακοί" για τη συγκυρία..



ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ

Μονάχοι,
θα ταξιδέψουμε στον κίνδυνο
Η Θάλασσα η ανοιχτή μας περιμένει
Είναι στη μοίρα μας
να μη χωράμε πουθενά
να μην υπάρχει μια στερια
ν' αράξουμε.

Για πάντα
αυτή η καρδιά μας η ασίγαστη
μας έβαλε τα χέρια στο τιμόνι
Με την ψυχή μας
να ανεμίζει στα πανιά
για έναν έρωτα εμείς
θα φύγουμε.

Ιθάκη
Για μας το πέλαγο το ξέσκεπο
γεμίσαν με μνηστήρες τα λιμάνια
Ο κόσμος πάντα
βρίσκει καινούργιο βασιλιά
κι εμείς μονάχοι ποιητές
θα μείνουμε

Δελφίνοι και ΔΕΛΦΙΝΙ ΑΕ

Οι ναύτες της ΓΑΛΕΡΑΣ, άξιοι ναυτικοί, ανακάλυψαν τη σχέση του Δελφίνου με την ΔΕΛΦΙΝΙ ΑΕ.

Με ποιους έχει ΚΟΙΝΗ εταιρεία η ΔΕΛΦΙΝΙ ΑΕ; Μα με τον κ. Λαμπράκη και τον κ. Μπόμπολα βεβαίως- βεβαίως. Μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε, είμαστε.

Ποια είναι η εταιρεία ΔΕΛΦΙΝΙ; Είναι «η μητέρα όλων των εταιρειών» στις οποίες διαχέεται η συμμετοχή της οικογένειας Μπακατσέλου και οι οποίες είναι μερικές δεκάδες, εντός και εκτός Ελλάδος.

Ποιος είναι εκλεκτό μέλος, γαμπρός, της οικογένειας Μπακατσέλου; Μα φυσικά ο «μελλοντικός ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης», " Ο Ρομπέν των Εκδοτών ", ο κ. Βενιζέλος.

Ασφαλώς ο κ. Βενιζέλος δεν είχε ιδέα για τις σχέσεις αυτές... Στη Φώτο βλέπετε την αντίδραση του παλικαριού μόλις τον ενημέρωσαν για το δημοσίευμα της ΓΑΛΕΡΑΣ.

Αναρωτιέστε ακόμα γιατί κάποια κανάλια και εφημερίδες σκίζονται και εκτίθενται για τον Ευάγγελο;

Είναι πολλά τα λεφτά Γιώργο…

Ο ΑΞΙΟΤΙΜΟΣ κ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΝΙΝΤΕΡΗΣ

Καθημερινά, κάθε βράδυ συνεπής. Βρίζει, ειρωνεύεται, λοιδορεί.


Εκθειάζει κάθε κίνηση του εκλεκτού του αλλά και εκλεκτού του κ. Λαμπράκη και του κ. Μπόμπολα και των λοιπών νταβατζήδικων δυνάμεων...


Ο "αδέκαστος", ο "αντικειμενικός" κ. Πρετεντέρης...


Σηκώνουν το δάχτυλο και μαλώνουν από τις ειδήσεις του MEGA τους «χαχόλους» του ΠΑΣΟΚ που αμφισβητούν τις επιλογές τους.


Τους «αγράμματους» και «φανατικούς».


Σε αντίθεση φαντάζομαι με τους κουστουμάτους που συσκέπτονται στα σαλόνια του Ψυχικού.


Η γνώμη μου είναι απλή, καθαρή.




ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ, κ. Γιάννη ΒΕΝΙΝΤΕΡΗ

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ, κ. Ευάγγελε ΠΡΕΤΕΝΤΕΛΟ

ΑΝΑΜΕΣΑ...

... Ανάμεσα σε δυο πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό μήτε ν'ανασάνεις


ανάμεσα στο πρόσωπό σου και στο πρόσωπό σου


μια τρυφερή μορφή παιδιού γράφεται και σβήνει.




Γ. Σεφέρης

ΑΧ ΛΑΓΟΥΔΑΚΙ ( του Ευάγγελου...)

Δεν το λέω εγώ Κώστα μου, με πρόλαβε ο megalicious Ευάγγελος με τη δήλωση που έβγαλε λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς σου.

( Λες να το ήξερε απο πριν; Λέμε τώρα... )

Δεν το λέω εγώ Κώστα μου, το είδανε και το μεταδώσανε οι δημοσιογράφοι απο τη Βουλή όταν βγάζατε φωτογραφίες αγκαλιά με τον Ευάγγελο και τη... Ντόρα.


Παραθέτω τη δήλωσή του:


«Χαιρετώ με συντροφική αγάπη και σεβασμό τη δήλωση του Κώστα Σκανδαλίδη για την υποψηφιότητά του. Είναι μια θέση καθαρή, που στέλνει σαφές μήνυμα για την ανάγκη απόλυτου σεβασμού της ενότητας της παράταξης, μέσα από την τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών και τον ουσιαστικό πολιτικό διάλογο».


Τόση χαρά για την Τρίτη υποψηφιότητα ο Ευάγγελος...


Και να σκεφτείτε ότι μέχρι προχτές το βράδυ οι επιτελάρχες του Ευάγγελου, (π.χ Κουκουλόπουλος). ξορκίζανε την όποια τρίτη υποψηφιότητα γιατί λέει θα δημιουργούσε σύγχυση στον κόσμο.

Έτσι είναι η ζωή...

Τα στερνά ξεφτιλίζουν τα πρώτα...



ΥΓ. Τραγουδαμε αντικαθιστώντας τη λέξη κουνελάκι με τη λέξη λαγουδάκι.

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ ΩΣ ΠΟΥΤΑΝΑ

Παρακολούθησα και συνεχίζω να παρακολουθώ και να συμμετέχω στις συζητήσεις για το ΠΑΣΟΚ. Παρατηρώ ανθρώπους και συμπεριφορές. Τα πνεύματα, και όχι μόνο, έχουν οξυνθεί. Πολύ.

Δεν θα επαναλάβω όσα έχω ξαναπεί.

Θα σας πω μόνο γιατί δεν θέλω να είμαι "πολιτισμένος", "διανοούμενος" και "ευγενικός". Ας πούμε ότι είμαι σε ημιάγρια κατάσταση. Δεν παρασύρομαι, δεν έχασα τον έλεγχο. Έτσι νοιώθω!

Θα σας πω με ποιους ταυτίζομαι. Είμαι οπαδός, γίνομαι χούλιγκαν. Συνειδητά.

Διάβασα στα σημερινά ΝΕΑ συνέντευξη του Περικλή Κοροβέση. Θυμάται τι του είπε μια τραβεστί, η Ροζαλία, στο καφενείο της γειτονιάς του στα Πατήσια:

« Άκου ρε Κοροβέση εσύ μια φορά έφαγες ξύλο και έγινες διάσημος, εμείς τρώμε κάθε μέρα ξύλο και δεν μιλάει κανένας»

Δείτε τις φυσιογνωμίες στη φωτο που τράβηξα μία-μιάμιση ώρα πριν ξεκινήσει η συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα.

Λοιπόν, πιστέψτε με, θέλω να ταυτίζομαι με αυτούς τους ανθρώπους. Είναι σοβαρότεροι, ευφυέστεροι και πιο ευαίσθητοι από το σύνολο σχεδόν του στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο.

Μου λένε, μας λένε, ότι "το πρέπον" είναι να γίνει πολιτισμένος, σοβαρός πολιτικός διάλογος.

Μου λένε, μας λένε, ότι προέχει η ενότητα.

Απαντάω πως ως πουτάνα σοβαρό και πολιτισμένο διάλογο μπορώ να κάνω μόνο με τις άλλες πουτάνες. Με τους νταβατζήδες δεν γίνεται. Διάλογος πουτάνας – νταβατζή μόνο στις ταινίες υπάρχει. Στην πραγματικότητα, στη ζωή ο νταβατζής δέρνει και η πουτάνα τις τρώει και πουλάει το κορμί της. Αυτή είναι η σχέση και δεν νομίζω να έχει αλλάξει.

Όσο για την ενότητα έμαθα σχετικά νωρίς ότι για να είναι αληθινή και να υπάρχει πρέπει να έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και κατεύθυνση. Αν δεν συμβαίνουν αυτά τα δύο τότε θα πρέπει να ξεχάσουμε τη λέξη ενότητα και να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη. Διαλέξτε εσεις μία.

Τα πράγματα επομένως έχουν αγριέψει και ο εμφύλιος είναι ο χειρότερος των πολέμων.

Αποφάσισα να μην είμαι "νηφάλιος" και "λογικός". Αποφάσισα να συμπεριφερθώ με τους κανόνες του αυτονόητου που επικαλείται «ο μελλοντικός ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης», ο megalicious κ. Ευάγγελος Βενιζέλος.

Το αυτονόητο στην περίπτωσή μας, επαναλαμβάνει τα λόγια της Ροζαλίας.

Το αυτονόητο στην περίπτωση μας, θυμίζει, πρέπει να θυμίσει ότι και οι πουτάνες έχουν ψυχή. Και σχεδόν πάντα έχουν αξιοπρέπεια αλλά και όνειρα.

Το αυτονόητο κραυγάζει πως όποιος αφαιρεί τη δυνατότητα από τους άλλους να έχουν τόση δα αξιοπρέπεια θα εισπράξει το απρόβλεπτο. Και θα το εισπράξει βίαια.

Το αυτονόητο τέλος είναι πως δεν φτάνουν υπογραφές καθηγητάδων, δεν φτάνουν βαρύγδουπα και «σεβάσμια» ονόματα, δεν αρκούν κανάλια και εφημερίδες, δεν αρκούν οι υποσχέσεις νίκης και μοιρασιάς των λαφύρων για να μας εξαγοράσετε ή για να μας εκβιάσετε.

Γιατί εμείς μπορεί να πουλάμε φτηνά τη ζωή μας αλλά ποτέ και με κανένα τίμημα την ψυχή μας.

Ακριβώς το αντίθετο από ότι κάνετε εσείς δηλαδή.

Κι αυτό είναι το πλέον αυτονόητο...

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Διαδρομές, ξεχωριστές.
Αυτό είναι η ζωή, αυτό είναι η ιστορία αυτού του τόπου.
Διαδρομές ανθρώπων. Άλλοτε ελπιδοφόρες και άλλοτε, τις πιο πολλές φορές, βασανιστικές.
Στις αληθινές, χωρίς ρετουσάρισμα, ανθρώπινες ιστορίες οφείλεις να μένεις σιωπηλός μήπως και καταλάβεις.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι το τελευταίο ποστ του Kaltsovrakou.
Το θεωρώ συγκλονιστικό. Αυθαιρετώ και χωρίς την άδεια του το δημοσιεύω.

Αυθαιρετώ επίσης και το δημοσιεύω για να ντραπούμε κάποιοι από εμας στο ΠΑΣΟΚ.

Γιατί κάποιος έξω από εμας, κάποιος που δεν έχει σχέση ή συμφέροντα με το ΠΑΣΟΚ νοιάζεται και πληγώνεται περισσότερο για ότι συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ.

Λοιπόν Τάσο διαφωνώ ριζικά με κάποια από τα συμπεράσματά σου.
Η αλήθεια όμως της διαδρομής επισκιάζει τελικά, και σωστά γίνεται έτσι, την ανάλυση για το τέλος της διαδρομής.

Ακολουθεί το ποστ του Τάσου.



Ο παππούς χαμογελά από ψηλά, γιατί ένοιωσε τίμια την αριστερά ξανά18 09 2007

Άφησε μισάνοιχτη την πόρτα ενός χιλιοτρακαρισμένου αυτοκινήτου αφημένου σχεδόν στη μέση του δρόμου ο Στέφανος και μπουκάρισε στο πατρικό του με βιασύνη. Εκεί τον περίμενε ο μικρότερος Παντέλος, ζαχαροπλάστης από τους λίγους, μα τούτη τη φορά δεν είχε καταφέρει να γλυκάνει ούτε στο ελάχιστο τον γέρο πατέρα του κι έτσι χρειάστηκε το Στέφο που ήταν μεγαλύτερος και πολύ πιό μπασμένος στα πράματα. Ετσι λέγαν τότε.

Μικρός θεατής τότε εγώ, ανάθεμα και αν καταλάβαινα Χριστό. Ο παππούς που με μεγάλωνε, δεν ήθελε να ακούσει διλήματα του τύπου δεξιά ή ΠΑΣΟΚ. Ένοιωθε Κουκουές, από αυτούς που δεν ήθελε να τον ξέρει ούτε το ΚΚΕ. Σκληρός, αγράμματος, παλαίος φούρναρης, άθεος και Σταλινικός. Αλλά αυτά τα έλεγε κρυφά πια, μονάχα στον εγγονό (που μάθαινε και γράμματα, όπως ήταν η ακριβής εκφρασή του). Να παρακαλούν οι γιοί του, ακλόνητος αυτός. Με τα πολλά -που θα λέγαμε αν είμασταν ομοτράπεζοι- δεν κατάφεραν να τον πείσουν ποτέ όσο και αν προσπάθησαν. Πρέπει να ήταν το ‘85 τότε και θυμάμαι πως γυρίζοντας από το εκλογικό τμήμα όπου και ψήφισε, ένοιωθε περισσότερο τσαντισμένος ακόμα και από εκείνη τη βραδιά δυο χρόνια μετά που κερδίσαμε το ευρωμπάσκετ. Μας άφησαν ρε, μην είσαι κορόϊδο, μου είπε τότε.

Οι θείοι μου εμφανώς ξαναμμένοι με την πολιτική κατάσταση εκείνη την εποχή, έτρεχαν από σπίτι σε σπίτι, μιλούσαν κάνα, ράναν. Το ΠΑΣΟΚ για αυτούς τότε, δεν έπρεπε να σβήσει την ώρα που η αριστερά είχε ήδη κυβερνήσει -έστω και άτσαλα- 4 χρόνια μονάχα. Νιώθανε πως αν έπεφτε, θα τελείωνε για πάντα αυτή η ευκαιρία της. Τόσο απλά, τόσο ενστικτώδη.
Τα χρόνια πέρασαν και οι αφίσσες του νεαρού Νιώτη, δε ξανακόλλησαν ποτέ ξανά με αλευρόκολλα στο αυτοκίνητο του Στέφανου, ο Παντέλος αφιερώθηκε στα μικρά παιδιά του και ο παππούς ξέσπασε δυο φορές ακόμα. Όταν είδε τον Γκορμπατσόφ να δίνει το χέρι του στον Ρέηγκαν και το ΚΚΕ να δίνει την αρχηγεία σε γυναίκα. Λίγα χρόνια μετά έφυγε και αυτός μαζί με το “σύστημα”.

Σήμερα, κοντά 20 χρόνια μετά, τα πραγματα έχουν αντιστραφεί εντελώς. Τέτοιοι άνθρωποι δεν φοβηθήκαν καμμιά δεξιά πως θα τους φακελώσει. Σιγά τα ωά. Αγανάκτησαν με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα επειδή τα τελευταία -αρκετά- χρόνια δεν ήταν ούτε Σοσιαλιστικό, ούτε κίνημα. Κουράστηκαν με τις βιαστικές κραυγές παραμονές όλων των εκλογών για ισότητα και λαϊκή κυριαρχία όταν οι φωνασκούντες βολεύονταν με γάμους στα Παρίσια και με lifestyle πόζες στα media και ύφος χιλίων καρδιναλίων κάθε φορά που τους συναντούσαν. Ντράπηκαν όταν σύντροφοί τους βολεύτηκαν οικογενειακώς με θέσεις σε κρατικά νοσοκομεία και πλέον τη συντροφικότητα την εκφράζουν μέσα από ακριβά αυτοκίνητα και αυτή επιλεγμένη. Προσβλήθηκαν όταν ο σοσιαλιστής Χρυσοχοϊδης τους έστειλε ένα προεκλογικό φυλλάδιο που οι 5 στις 7 φράσεις του περιείχαν τη λέξη “ασφάλεια”. Να χέσουν τέτοιους αριστερούς. Να χέσουν χίλιες φορές τους δικούς τους -σκέφτηκαν- και τους μαύρισαν όχι γιατί δεν τους έπεισε ο Γιώργος σαν αρχηγός. Δεν περίμεναν να τους πείσει κανένας πλέον. Είχαν δεί εδώ και πολλά χρόνια πώς στο κόμμα που πίστεψαν είχανε μπεί σόγαμπροι οι εκσυγχρονιστές και του γαμούσαν τη μάνα. Ποιά αριστερή βάση, λοιπόν κύριοι περιμένατε να στηρίξει ΕΣΑΣ; Πόσο μαλάκες μπορεί να θεωρείται τον κόσμο πια, και για πόσο καιρό;

Το ΠΑΣΟΚ πάντα στήριζε πολλά στο συναίσθημα του κόσμου και στην ελπίδα πως ήταν το μόνο κόμμα εξουσίας που θα μπορούσε να γεννηθεί κάτι νέο, ελπιδοφόρο και πραγματοποιήσιμο. Ο πυρήνας του δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλος όσο της ΝΔ, ούτε τόσο συμπαγής όσο του ΚΚΕ. Η μνήμη του Ανδρέα ξεφτούσε όλο και περισσότερο και η θύμηση του Σημίτη (κανείς δεν τον φώναξε με το μικρό του, σε ένα κόμμα που είναι στην κουλτούρα του αυτό) έφερνε αντίθετα αποτελέσματα. Ο τελευταίος πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ είχε μηδενίσει μόνος του αυτές τις αποστάσεις μεταξύ ΠΑΣΟΚ και δεξιάς στην πράξη. Έτσι δε μπορούσε να τις επικαλεστεί κανένας τους από εκεί και πέρα.

Στις εκλογές αυτές έγινε ένα ημιτελές θαύμα. Κάποιοι δε μάσησαν μπροστά στον καθρέφτη τους. Η αξιοπρέπεια είναι πίο σημαντική από το κόμμα στον καθένα ξεχωριστά. Η ψήφος είναι μοναχική και γρήγορη. Σαν πυροβολισμός. Όταν ψηφίζεις δεν μπορείς να υπολογίσεις τί θα κάνουν οι άλλοι. Και αυτή η σιωπηλή ομοβροντία έγινε σ’ αυτές τις εκλογές δίχως συνενόηση. Το αριστερό κομμάτι της κοινωνίας μας έδειξε άντερα, έκανε την αυτοκριτική του, ψήφισε τίμια με το συναίσθημα του και προτίμησε να τιμωρήσει αυτούς που αγάπησε κάποτε, ψηφίζοντας αριστερά κόμματα ξέροντας από την αρχή πως αυτή η ψήφος τους δε θα πήγαινε σε κόμμα που θα κυβερνήσει. Είμαι σίγουρος πώς αν ξαναγίνονταν αυριο εκλογές θα υπήρχαν ακόμα περισσότερες ομοβροντίες, ειδικά μετά τα γεγονότα που ακολούθησαν. Σκληρό μα και δίκαιο. Όπως πολλές φορές και η ζωή αυτών των ανθρώπων. Ημιτελές το θαύμα όμως, γιατί θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία και από άλλους χώρους. Αντί αυτής, το ένστικτο του φόβου και της συσπείρωσης που έδειξε η δεξιά πτέρυγα έδωσε συγχωροχάρτι στην επικίνδυνη ανικανότητα (ή στην παμπόνηρη ικανότητα να φαίνονται ανίκανοι). Κρίμα. Ισως να ήταν ακόμα πιό χρήσιμες οι ενδεχόμενες ζυμώσεις στο πολιτικό σκηνικό έτσι.

Αν λοιπόν ψάχνουν οι πράσινες γραβάτες να βρούν τί έφταιξε που ήταν οι μόνοι που χάσανε σε αυτές τις εκλογές, καλό θα είναι να χαλάσουν το μανικιούρ τους και να ψάξουν πιό βαθειά από την βραχύβια άχρηστη μνήμη τους. Καλό θα είναι να χαμηλώσουν τα μάτια τους μήπως και δούνε ποιούς στην πραγματικότητα προδώσανε με τη στάση και την παρουσία τους τόσα χρόνια. Όταν απαξιώσανε την πολιτική του πεζοδρομιού, όταν απαξιώσανε τα συναισθήματα των ανθρώπων που τους στήριζαν για χρόνια για να υιοθετηθούν από νούμερα και δείκτες που δεν είχαν κανένα αντίκτυπο στο λαό. Αφού έχασε την ανθρωπιά του ως κόμμα για να μπορεί να συνομιλεί με την αλαζονία με ίσους όρους, τότε θα έρθουν ακόμα χειρότερα αποτελέσματα. Όχι μόνο για το ΠΑΣΟΚ. Για όλη την συναισθηματικώς αόριστη αριστερά όπως την αντιλαμβάνομαι και τη ζώ χωρίς -ισμούς και δόγματα. Αν κάποιο κόμμα μπορούσε να την εκφράσει με μια κυβέρνηση κάποτε, αυτό χάθηκε πολλές δεκαετίες τώρα και καλό θα είναι να μη ψάχνει κανένας μόνο τα τελευταία χρόνια.

Παρόλα αυτά μοιάζει πως είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ λοιπόν αυτό το αποτέλεσμα. Είναι ένα δώρο που δεν δίνεται στον καθένα και συχνά. Την αρπάζει, αλλάζει πραγματικά προς όφελος πολύ περισσότερων ακόμα κι από τους ψηφοφόρους του, εκσυγχρονίζεται εντάσεται στις προσδοκίες του κόσμου, πετάει ό,τι ανήκει δεξιοτερα από το κέντρο του αλλά και δίνει θετικές κατευθήνσεις. Βλέπει χαμηλότερα, βλέπει αριστερότερα και προτείνει λύσεις μιας και ακόμα προλαβαίνει-δε προλαβαίνει να είναι κόμμα εξουσίας.

Υπερβολική βιασύνη όμως δε χρειάζεται. Ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να δημιουργήσει τηλεοπτικού πολιτισμού εντυπώσεις, άκομψα και ιδιοτελή, τη στιγμή που η χοντροπετσιά του τον έκανε να μην αντιληφθεί τί ζημιά ενδεχομένως κάνει. Τα ωραία και στρόγγυλα λόγια είναι μόνο για να γράφουν όμορφα στις κάμερες Ευαγγελε κι αυτό είναι πλέον κατανοητό από τον καθενα πια. Δε πουλάει παρά μόνο στον “συναγωνιστή σου” Πρετεντέρη (και μάλλον αυτό προσμένεις). Ο Γιώργος το βράδυ της Κυριακής έμοιαζε -ακόμα και στον ουδέτερο παρατηρητή- τόσο προδομένος από τους γύρω του που ντράπηκα και εγώ. Λίγος ή μόνος και τόσο άκομψα, τελικά και… ξαφνικά; Μου μοιαζει η “κίνηση προς το Ζάππειο” πως θα μείνει ιστορική με αυτά τα δεδομένα. Θα θυμίζει τη διάλυση ή την κατηφόρα στην καλύτερη.

Σήμερα αν ζούσε ο παππούς και ο Παντέλος, ο Στέφανος θα μπουκάριζε μαζί τους στο εκλογικό κέντρο και δε θα ακουμπούσαν το ψηφοδέλτιο αυτού του ΠΑΣΟΚ. Ποια διαφορά θα του έκανε αν έβγαινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ στο κάτω κάτω της γραφής; Το πολύ να τσακώνονταν όπως παλιά, ποιό αριστερό κόμμα θα ψήφιζαν. Δεν είναι το δικό τους Πασοκ. Είναι των άλλων πια. Ή καλύτερα, αυτών που γίναν σαν τους άλλους. Όχι τους τότε, ευτυχώς. Της παράλληλης μετεξέλιξής τους.

Το βράδυ των αποτελεσμάτων γύρισα το κανάλι και έβαλα τον τελικό του Εurbasket. Ήταν ο πρώτος αγώνας που είδα σε αυτό το τουρνουά, μιας και δεν το κατέχω το άθλημα ιδιαίτερα. Χαμογέλασα στο τέλος, ενθυμούμενος τον παππού μου και την αγαπημένη του πια νικήτρια “Ρουσσία”… και το ποσοστό του ΚΚΕ του (έστω της Αλέκας) στο άλλο κανάλι. Θυμήθηκα την τότε στάση του και λύγισα."