ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΟΥΜΑΚΑ

... και την πολιτική αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο σύντροφος και φίλος, θέλω να ελπίζω,  Στέφανος Τζουμάκας  με άρθρο του προσπαθεί εναγωνίως να  ελαφρύνει και να αθωώσει  την πολιτική αθλιότητα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκδήλωση παρωδία που διοργανώνει σήμερα 3 του Σεπτέμβρη ο ΣΥΡΙΖΑ στην Νίκαια με μαϊντανό  γνωστά για την πορεία και τις επιδόσεις τους σε διάφορα αθλήματα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δίνει το μέτρο  της βαθιάς κρίσης προσανατολισμού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πολύ περισσότερο καταδεικνύει το ψευδεπίγραφο του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ  ως αριστερής εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γαλουχημένη και απόλυτα εγκλωβισμένη στην μεταπολιτευτική ιστορία της  παραδοσιακής αριστεράς εξακολουθεί να εφαρμόζει τις ίδιες μεθόδους που έφεραν τα γνωστά μέχρι σήμερα αποτελέσματα στην οργάνωση, ανάπτυξη και συγκρότηση της παραδοσιακής αριστεράς.

Επαναλαμβάνει για μια ακόμα φορά το ατελέσφορο γαϊτανάκι των αδιέξοδων συγκρούσεων  μεταξύ των κομμουνιστικογενών ομάδων για τα σύμβολα και την στελεχιακή και εκλογική πελατεία. Όποιος θέλει μπορεί εύκολα να βρει στην πρόσφατη ιστορία την ατέλειωτη διελκυνστίδα  υποκλοπών συμβόλων και της διαμάχης για αυτά ανάμεσα στο ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσ , ανάμεσα στις διάφορες ομάδες που διασπάστηκαν από το ΚΚΕ εσ, ανάμεσα στις ομάδες του Συνασπισμού.

Αυτή τη μέθοδο, που επαναλαμβάνεται για μια ακόμα φορά με στόχο αυτή τη φορά το ΠΑΣΟΚ, την θεωρεί περίπου φυσιολογική ο Στέφανος, ως αναφαίρετο δικαίωμα μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ αν και την χαρακτηρίζει πολιτικά άστοχη… Προχωρεί επίσης και σε ένα άλμα λογικής θεωρώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ  «συμμετέχει» στην εκδήλωση της συνιστώσας «Νέος Αγωνιστής» με συνθήματα που «παραπέμπουν» στο ΠΑΣΟΚ και την ιδρυτική του διακήρυξη. Ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι το εντελώς αντίθετο συμβαίνει. Γνωρίζει δηλαδή, όπως όλοι μας άλλωστε, ότι στήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μια εκδήλωση με μαϊντανούς πρώην Πασόκους  με ξεκάθαρη λογική και μεθόδευση. Σε άλλες εποχές θα το αποκαλούσα προβοκάτσια αντάξια της σχολής Μανιαδάκη με  τους πλαστούς Ριζοσπάστες αλλά οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους.

Το ΠΑΣΟΚ, όπως κάθε κόμμα άλλωστε, έχει την ιστορία του. Μια ιστορία που δεν είναι ευθύγραμμη, ποτέ δεν ήταν. Έχουν καταγραφεί αρνητικές αλλά και θετικές στιγμές. Το τελικό ισοζύγιο είναι ξεκάθαρα θετικό και έχει αποτιμηθεί από την συλλογική συνείδηση. Άλλωστε ως ψευτοκληρονόμος  αυτού του ισοζυγίου μεταφρασμένου σε εκλογική επιρροή επιθυμεί και επιδιώκει να εμφανιστεί ο κ. Τσίπρας. Έχει ασφαλώς δίκιο ο σ. Τζουμάκας όταν επικαλείται την πραγματικότητα, τις οικονομικοπολιτικές εξελίξεις, τις κοινωνικές διεργασίες για να δηλώσει ότι οι ιδέες δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Έχει επίσης δίκιο όταν παρατηρεί πως τα αποτελέσματα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις  ήταν αρνητικά για το ΠΑΣΟΚ. Αν και η βαθιά πεποίθησή μου είναι πως τα εκλογικά αποτελέσματα μπορεί να είναι μόνο ενδεικτικά στοιχεία και ποτέ αποδεικτικά της ορθότητας των όποιων πολιτικών επιλογών. Κι αυτό ισχύει πολύ περισσότερο μεσοπρόθεσμα.

Παραδόξως όμως για την συγκρότηση και την πολιτική οξύνοια που τον χαρακτηρίζει ο Στέφανος Τζουμάκας κάνει τεμαχισμούς και επιλεκτικούς προσδιορισμούς  που προκαλούν εντύπωση.

Ενώ λόγου χάρη αναφέρεται στην μνημονιακή πολιτική και τα αποτελέσματά της τοποθετεί ως αρχή της ιστορίας και της εξέλιξης την ψήφιση του μνημονίου χωρίς την ελάχιστη αναφορά στην πραγματικότητα που δημιούργησε και παρέδωσε η διακυβέρνηση Καραμανλή, χωρίς την παραμικρή αναφορά στην οκταετία Σημίτη και τα αποτελέσματά της. Εμφανίζει ένα σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ που χωρίς ιδιαίτερο λόγο τρελάθηκε ένα πρωί και άρχισε να εμφανίζει   και να υιοθετεί  και να εφαρμόζει τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα. Εκτός και αν πιστεύει ο αρθογράφος ότι υπάρχει συνομωσία  με πρωτεργάτη τον Γιώργο Παπανδρέου που συνειδητά οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ για να ωφεληθεί το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο…

Το άλλο σημείο στο οποίο γίνεται επιλεκτική χρήση της μνήμης είναι αυτό που αφορά στις ιδέες και τα πολικά προτάγματα. Γιατί ειδικά ο σ. Τζουμάκας γνωρίζει πολύ καλύτερα από πολλούς άλλους ότι όλα αυτά που τοποθετεί σήμερα στις αφίσες του ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τα συνθήματα και οι συμβολισμοί και οι πολιτικές που λοιδορηθήκαν ως τριτοκοσμικές και κάλπικες από την παράταξη του κ.Τσίπρα σε όλες τις εκδοχές της έως σήμερα. Αν για κάποιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ ασπάζεται φανατικά πλέον την ιδεολογία και τις πολιτικές ΠΑΣΟΚ έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει αρκεί να ανταποκριθεί στο στοιχειώδες. Να εξηγήσει δηλαδή, έστω και συνοπτικά, ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια που διέσυρε με κάθε τρόπο, και όχι μόνο πολιτικό, τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ έκανε λάθος εκτίμηση.

Ασφαλώς ο Στέφανος έχει και πάλι δίκιο όταν επικαλείται την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της δημοκρατικής παράταξης ή την ανάγκη οικοδόμησης μιας νέας ενότητας των προοδευτικών δυνάμεων  με σχέδιο και αναφορές στην πραγματική οικονομία, στις κοινωνικές δυνάμεις,

Αυτό όμως έχει ως προϋπόθεση όραμα για τη χώρα και τον λαό και τις κοινωνικές δυνάμεις που φιλοδοξείς να εκφράσεις και όχι όραμα για τις εκλογικές περιφέρειες, τις συντεχνίες και την πρωθυπουργία. 

Τέλος  παρατηρώ μια ολοένα εντεινόμενη τάση να κατηγορηθούν όσοι και όσες επιμένουν ΠΑΣΟΚ είτε ως συναισθηματικά φορτισμένοι, άρα πολιτικά αφερέγγυοι με όρους πολιτικής ορθότητας, είτε ως καρεκλοκένταυροι που επιμένουν σε χαμένες υποθέσεις για ευνόητους λόγους. Ή παρασυρμένοι από το συναίσθημα δηλαδή ή λαμόγια. Άλλη κατηγορία Πασόκου που διαφωνεί με την πολιτική και τις άθλιες πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να υπάρχει.

Θα σημειώσω μόνο την άποψή μου για το συναίσθημα. Πίστευα και πιστεύω πάντα ότι η πιο γνήσια και κάτω από προϋποθέσεις η πιο επαναστατική πράξη ενός ανθρώπου είναι η αυθόρμητη. Ο αυθορμητισμός έχει καταγγελθεί συχνά πυκνά από τους θεματοφύλακες της «αριστεράς» ως εμπόδιο στην πολιτική πρακτική της αριστεράς γιατί εμπεριέχει πέραν της λογικής και το συναίσθημα. Πράγμα που σημαίνει ότι νοθεύεται τάχα μου ο ορθολογισμός της "αριστερής" σκέψης και πράξης…

Κι όμως η πιο γνήσια πράξη δεν μπορεί να είναι άλλη από την αυθόρμητη που συνδυάζει  και συμπυκνώνει την συγκεκριμένη στιγμή το σύνολο της ανθρώπινης ύπαρξης. Είτε η στιγμή αυτή είναι μεγαλειώδης και δημιουργική είτε είναι μικρόψυχη και καταστροφική.

Άρα εξακολουθώ να παροτρύνω και να επαναλαμβάνω σε όποιον θέλει να με ακούσει ότι αριστερά, πολιτική δράση χωρίς πλούσιο συναίσθημα που δεν καταπιέζεται αλλά ελεύθερα εκφράζεται ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!