ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ* ( 26 χρονια πριν)

Η εγκατάλειψη Κώστα. «Αμα λάχει» η εγκατάλειψη πνιγόμαστε στο ούζο και στις μπύρες. Βρίζουμε το σκήνοθέτη που γυρνάει τους προβολείς καταπάνω μας και μας τυφλώνει. Κοιταζόμαστε με πόνο κι απορία, λίγο μίσος και πολύ αγάπη. «Άλλες δυό μπύρες και φύγαμε». Η εγκατάλειψη. Για τις μία το τηλέφωνο, κι όμως κανείς δεν απαντάει. Όλα τα σενάρια στη φόρα, ο καθένας το δικό του. Η διπλανή παρέα μπαίνει στο παιχνίδι τραγουδώντας «μαύρα, όλα μαύρα…»

Αύριο πρωί θα πας να δεις το σκάφος. Ποιο σκάφος; Ονειρευόμαστε πως θα σαλπάρουμε κάποιο δειλινό από το μικρό λιμάνι με το μεγάλο φουγάρο, στο Κερατσίνι, τρεις ξενέρωτοι και δύο απόγονοι πειρατών, κι ας ξέρουμε πως δεν υπάρχει σκάφος – μονάχα πειρατές. Ποιος άραγε να είχε δίκηο, ο Ροβεσπιέρος ή ο Μαρά; Βλαστημάς και τσαντίζεσαι με την ευπρέπεια του Βασίλη. «Δύο μπύρες και πάμε για ύπνο».

Μη στενοχωριέσαι Κώστα, η εγκατάλειψη είναι ο έρωτας, η αφοσίωση ο θάνατός του. Σύντομα θα υψώσουμε μαύρη σημαία στη ΣΧΕΔΙΑ και θα κουρσεύουμε συνδρομές. Οι φίλοι μας όλοι πειρατές και συνδρομή τους η απουσία τους. Δεν ενοχλούμαι πια όταν ο Τάσος επίμονα ισχυρίζεται ότι ο Σεφέρης δεν είναι ποιητής. Δεν με πειράζει που μου λες πως έπρεπε να ζω σε άλλη εποχή, θέλεις να εξοστρακίσεις στο χάος του χρόνου το είδος που ανήκω, όχι εμένα. Αυτό φίλε είναι υπεκφυγή κι εσύ φυγόδικος γιατί το ξέρεις.

Μη θυμώνεις, είμαστε όλοι φυγόδικοι μέσα στις υπεκφυγές μας. Ο Τάσος που βασανίζεται ανατρέποντας ισορροπίες που δεν υπάρχουν, ο Πάνος που πετάει αναπτήρες στους προβολείς του σκηνοθέτη, ο Βασίλης που αγωνίζεται να συντηρήσει αυτό που μισεί περισσότερο – την «ευπρέπεια», εγώ που γράφω όλα τούτα.

Η εγκατάλειψη Κώστα. «Άμα λάχει» η εγκατάλειψη φυλάμε το ούζο για το τέλος, ένα ποτηράκι ο καθένας, έτσι συντροφικά. Το κορίτσι διαβάζει για τις εξετάσεις κι εμείς τρέχουμε ανάποδα στην Καλλιδρομίου. Ελπίζεις να μην απαντήσει, το ξέρεις σε εγκατέλειψε για να σε βρει. Ανακαλύπτουμε πάντα αυτούς που λείπουν. Κι έπειτα τι σημαίνει «εγκαταλείπω»; Λείπω στα έγκατα. ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ.

* Πριν  26 ακριβώς χρόνια ο Μανώλης Γλέζος, Πρόεδρος τότε της ΕΔΑ,  είχε βοηθήσει μια ομάδα παλαβιάρηδων, (κανα δυό αναρχικοί, ένας ποιητής, κανα δυό διαγραμμένοι Ρηγάδες και ένας Πασόκος εγώ), να εκδόσουν ένα περιοδικό στα πλαίσια της ΕΔΑ με το όνομα ΣΧΕΔΙΑ.

  

Πρωτοποριακή για την εποχή της η ΣΧΕΔΙΑ έκανε θετική εντύπωση. Το παίρνανε όμως στα χέρια τους το περιοδικό οι παλαιοί Εδαϊτες  και δυσφορούσαν. Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλες αντιλήψεις. Η συντακτική επιτροπή, ο θεός να την κάνει, συνεδρίαζε συχνά στο ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ. Μόνο για το περιοδικό δεν κουβεντιάζαμε. Για τα κορίτσια, τον έρωτα, την ποίηση, την επανάσταση γινόταν η συζήτηση.

Αυτή την κατάσταση αποφάσισα να περιγράψω και  έγραψα το παραπάνω κείμενο που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της ΣΧΕΔΙΑΣ ως χρονογράφημα. Αυτό ήταν. Το κείμενο άρεσε στην συντακτική επιτροπή αλλά σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο... Έγινε ο κακός χαμός. Θεωρήθηκε βλάσφημο κείμενο για περιοδικό της αριστεράς. Την πλήρωσε ο Βασίλης Καραγιάννης και τα άκουσε ο Μανώλης Γλέζος που ωστόσο  μας υπερασπίστηκε. Δεν ξαναέγραψα στην ΣΧΕΔΙΑ...

Το περιοδικό μετά απο λίγα τεύχη σταμάτησε.
Στη φωτο σκαναρισμένο το κείμενο όπως παραδόθηκε για να δημοσιευτεί.