ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ...

Απο την DARIA PAVLOVNA:

Το κείμενο αυτό γράφτηκε εξ αιτίας της αισχρής επίθεσης που έχει δεχτεί η Ξένη . Μου ζητήθηκε από τον Gazi Kapllani ένα κείμενο για να δημοσιευτεί στη στήλη του στα "ΝΕΑ", μιας και έγινα κι εγώ δέκτης των επιθέσεων των blogτραμπούκων λόγω του σλαβικού (!!!) μου ψευδώνυμου και της υπεράσπισης του δικαιώματος της Ξένης να γράφει ελεύθερα την άποψή της. Ελπίζω όταν και αν τελικά μια μικρότερη παραλλαγή αυτού του κειμένου δημοσιευτεί να μην ορμήσει κι εδώ ο ίδιος συρφετός ανεγκέφαλων με σκοπό να τα κάνει μπάχαλο. Αλλά κι αν ορμήσει σκασίλα μου στην τελική...

Ετυμολογία
τραμπούκος < (ισπανικά) trabuco (es)
Η σημασία με την οποία χρησιμοποιείται η λέξη προέρχεται από μια μάρκα πούρων Αβάνας, τα trabucos, τα οποία ορισμένοι πολιτικοί συνήθιζαν να δίνουν ως αμοιβή στους πλέον ζωηρούς και «δραστήριους» οπαδούς τους ή προσφέρονταν στα πολιτικά σαλόνια σε εκείνους που πουλούσαν την ψήφο τους.
Ουσιαστικό
τραμπούκος: αρσενικό άτομο που ανήκει σε παρακρατική οργάνωση ή σε κομματική παράταξη και δημιουργεί επεισόδια ή προβαίνει σε βιαιοπραγίες, συνήθως επί πληρωμή (κατ' επέκταση) άτομο που προσπαθεί να επιβάλει τις απόψεις του χρησιμοποιώντας βία
Πηγή: el.wiktionary.org

Οι τραμπούκοι στο διαδίκτυο είναι σαν τις κατσαρίδες. Όσο κατσαριδοκτόνο και να τους ρίξεις επιβιώνουν. Πριν αρχίσω να ασχολούμαι σχετικά έντονα με το διαδίκτυο, η λέξη τραμπούκος μου έφερνε στο μυαλό εικόνες ανθρώπων βάρβαρων, που με κρυμμένα πρόσωπα και στειλιάρια στα χέρια, όρμαγαν σε συγκεντρώσεις ανθρώπων και τα έκαναν γυαλιά καρφιά. Ή χουλιγκάνους έξω από τα γήπεδα. Ή μου θύμιζαν συνελεύσεις στο πανεπιστήμιο στις οποίες -όταν κατέληγαν σε γενική σύρραξη- τότε εμφανίζονταν κάποιοι τύποι, άσχετοι με το πανεπιστήμιο αλλά με γερά μπράτσα, και έμπαιναν στην πρώτη γραμμή των αντίπαλων στρατοπέδων και όποιον πάρει ο χάρος. Εκεί σταματούσαν οι γνώσεις μου για τους τραμπούκους. Μέχρι που άρχισα δειλά δειλά, πριν από δύο τρία χρόνια, να μπαίνω σε forums, να επισκέπτομαι blogs φίλων και στο τέλος να φτιάξω το δικό μου blog. Τότε κατάλαβα πως εκτός από τους κανονικούς τραμπούκους της αληθινής ζωής, υπάρχουν και οι τραμπούκοι του διαδικτύου. Δεν φοράνε κουκούλα αλλά καλύπτονται πολύ καλά πίσω από το φερετζέ της ανωνυμίας που εξασφαλίζει το ίντερνετ. Δεν κρατάνε στειλιάρια στα χέρια, δέρνουν όμως με τις λέξεις φτύνοντας χολή και μπινελίκια απίστευτης προστυχιάς. Βάρδα δε, μην πέσουν πάνω σε γυναίκα. Θα μου πεις πως το ξέρουν αν έχουν να κάνουν με γυναίκα. Πρώτη ένδειξη είναι ένα γυναικείο nickname. Δεύτερη ένδειξη, αν και για τους περισσότερους από δαύτους η πρώτη είναι αρκετή, ο τρόπος γραφής. Για κάποιον που είναι χρόνια στο διαδίκτυο είναι εύκολο να διαβάσει ανάμεσα στις λέξεις και να πιάσει τις ελαφριές διαφορές ενός γυναικείου από έναν αντρικό λόγο, όσο καλά κι αν προσπαθεί κάποιος/α να αποκρύψει το πραγματικό του φύλο. Κάποια στιγμή θα χαλαρώσει και θα αποκαλυφθεί σε κάποιον που ξέρει να αποκωδικοποιεί κείμενα. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι διαδικτυακοί τραμπούκοι αρκούνται σ’ ένα γυναικείο ψευδώνυμο. Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται στο διαδίκτυο με δύο, κυρίως, τρόπους οι οποίοι είναι ανάλογοι με τη συμπεριφορά που θα επιλέξουν οι ίδιες για τη διαδικτυακή περσόνα τους. Αν ακκίζονται και χαριεντίζονται και γεμίζουν τα κείμενα και τα blogs τους με καρδούλες, πουλάκια, ροζ κουφέτα, emoticons και λεξούλες του στιλ: «Άαααντεεεεεε!!!!!! Σοβαράαααααααα;;;;;» τις αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση και μια υποψία καμακιού (η οποία υποψία κάποιες φορές μετατρέπεται σε αισχρή βεβαιότητα έως παρενόχληση). Αν όμως η θηλυκή περσόνα έχει άποψη, αριστερίζει, χώνεται και προσπαθεί να εκφέρει λόγο σε θέματα που δεν άπτονται του νοικοκυριού, της μαγειρικής άντε και της τέχνης, μαύροι φίδι που την έφαγε. Οι αισχροί χαρακτηρισμοί, τα υπονοούμενα για τη σεξουαλική της πληρότητα και για την εξωτερική της εμφάνιση, η οποία σίγουρα είναι χάλια, δίνουν και παίρνουν. Σπάνια θα υπάρχει σοβαρός αντίλογος στο λόγο που προσπαθούν να αρθρώσουν. Φυσικά κανείς απ’ αυτούς του μάγκες που ξεχειλίζουν από τεστοστερόνη δεν θα τολμούσε να κάνει τέτοιους χαρακτηρισμούς πρόσωπο με πρόσωπο. Μου έχει συμβεί. Κάλεσα κάποιον που για καιρό με έβριζε αισχρά διαδικτυακά, να συναντηθούμε για να μου αποδείξει πόσο «φοβερός» άντρας είναι και να μου τα πει όλα αυτά «ζωντανά». Γιατί επέμενε πως δεν τα λέει πίσω από την κάλυψη της ανωνυμίας αλλά θα μπορούσε να μου τα πει και από κοντά οποιαδήποτε στιγμή. Ακόμα τον περιμένω τον μάγκα του γλυκού νερού.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί τον τελευταίο καιρό μια φίλη μου, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, δέχεται μια τέτοια –άνευ ορίων- διαδικτυακή επίθεση. Τόλμησε να γράψει τις απόψεις της και τη γνώμη της για το πώς βιώνει τη ζωή στην Ελλάδα. Πως βιώνει το ρατσισμό τα τελευταία 14 ή 15 χρόνια που ζει εδώ. Τόλμησε αυτή –μια «ξένη» να γράψει μέσα στο blog της πράγματα που έχει βιώσει σ’ αυτή τη χώρα και την πληγώνουν. Ποια; Μια μετανάστρια, μια ξένη. Αντί να μας ευχαριστεί για το κομμάτι ψωμί που της «δώσαμε» (από πού τάχα; Μήπως μας το έκλεψε;) και να κάνει τεμενάδες κάθε φορά που ένας έλληνας της έκανε την τιμή να της δώσει σημασία, αυτή γράφει για τα άσχημα αυτής της χώρας. Τους εκνεύρισε που μια «ξένη» κατέχει και χειρίζεται την ελληνική γλώσσα πολύ καλύτερα απ’ αυτούς που το λεξιλόγιό τους περιορίζεται σε βρισιές και 100 λέξεις της καθημερινότητας, ίσα για να συνεννοούνται με τους ομοίους τους. Κι όμως αυτή η «ξένη» είναι ελληνίδα στην καταγωγή. Και μέχρι να έρθει και να βιώσει στο πετσί της τον «ελληνικό παράδεισο» τον έβλεπε σαν αληθινό παράδεισο στον οποίο δεν θα ένιωθε ξένη όπως ένιωθε στον τόπο που γεννήθηκε. Γέμισε το blog της από υβριστικά και απειλητικά σχόλια. Ανώνυμα φυσικά. Γιατί κανείς απ’ αυτούς τους blogοτραμπούκους δεν έχει το θάρρος να βγει από τις σκιές και να σταθεί κάτω από το φως. Τρόμαξε η φίλη μου και με το δίκιο της. Παρόλη την πείρα της δεν φανταζόταν πως θα έβγαινε τόσο μίσος στις σελίδες του blog της. Ούτε κι εμείς, οι φίλοι και οι άγνωστοι επισκέπτες της σελίδας της, το περιμέναμε.

Φυσικά μας πήρε όλους η μπάλα της προστυχιάς. Όσους τολμήσαμε να υπερασπιστούμε όχι της θέσεις της αλλά τουλάχιστον το δικαίωμά της να τις εκφράζει ελεύθερα, σε μια χώρα που η ελευθερία του λόγου είναι κατοχυρωμένη από το Σύνταγμά της.

Δυστυχώς για την «Ξένη» έχει την ατυχία να είναι γυναίκα, να είναι ξένη και ο λόγος της να μην περιέχει ροζ συννεφάκια και καρδούλες αλλά πόνο και πείσμα να μην αφήσει τις όποιες δυσκολίες και τους όποιους τραμπούκους να την πτοήσουν. Και μόνο γι’ αυτό την εκτιμώ ακόμα περισσότερο απ’ όσο την εκτιμούσα μέχρι τώρα.


ΥΓ: Ευχαριστώ την Daria που μου έδωσε την δυνατότητα να αναδημοσιεύσω το ποστ αυτό που με καλύπτει απολύτως.
alzap