ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ... ΜΕΡΟΣ 1ο

Αν κάποιος διαβάσει σοβαρά τις αναλύσεις των "έγκυρων" και "αντικειμενικών" αναλυτών στις εφημερίδες, είναι πολύ εύκολο να οδηγηθεί σε καλοκαιρινή παράκρουση. Το τι γράφεται είναι απερίγραπτο. Το πόσες φορές, μέσα σε λίγο χρόνο, αλλάζουν γνώμη και μέθοδο προσέγγισης για τα ίδια προβλήματα είναι εκπληκτικό.

Είναι τέτοιος ο εκφυλισμός που δεν ενδιαφέρονται πλέον ούτε για τα προσχήματα. Να ελέγξουν δηλαδή αν όσα γράφουν σήμερα έχουν κάποια συνάφεια με όσα υποστήριζαν για το ίδιο θέμα πριν είκοσι μέρες. Χωρίς σταθερή στρατηγική οι ιδιοκτήτες των μέσων, χωρίς μπούσουλα μεσοπρόθεσμο οι γραφιάδες "αναλυτές", διαχειρίζονται όλοι μαζί τις εξελίξεις με ορίζοντα εβδομάδας και πολλές φορές ημέρας.

Τελικά φαίνεται πως ο τηλεοπτικός χρόνος και τρόπος σκέψης, έχει ξεφύγει από τα στούντιο των καναλιών και έχει κυριεύσει τα πάντα. Όλα για το σήμερα, όλα για το τώρα, όλα για τις φευγαλέες εντυπώσεις.

Όταν ακούω και μιλάνε για κρίση του συστήματος, και όχι μόνο του πολιτικού, το μυαλό μου πηγαίνει κατευθείαν στην φανερή πια έλλειψη στρατηγικής και μεσοπρόθεσμης τακτικής όσων ισχυρίζονται ότι κατευθύνουν τις τύχες της χώρας. Ίσως ο Ανδρέας Παπανδρέου να επαναλάμβανε και σήμερα την πολύ σωστή άποψη του της δεκαετίας του 70, ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει εθνική αστική τάξη.

Υπάρχει βεβαίως μία συνισταμένη όλων των παραγόντων, τόσο εξόφθαλμη που προκαλεί τον κοινό νου με τον τρόπο που γίνεται. Και η συνισταμένη αυτή δεν είναι άλλη από την "διαπίστωση" όλων των καλοπληρωμένων "διαμορφωτών" της κοινής γνώμης ότι βασικός υπαίτιος των δεινών είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Για όσα κάνει αλλά και για όσα δεν κάνει.

Η τελευταία γραμμή άμυνας του Καραμανλικού συστήματος με όλα τα συμπαρομαρτούντα, ( οικονομικούς παράγοντες, ΜΜΕ, εργολάβους, προμηθευτές του δημοσίου κλπ ), είναι η άποψη πως ναι μεν έχουμε να κάνουμε με μια εξωνημένη και βουτηγμένη στα σκάνδαλα κυβέρνηση, αλλά ο επικεφαλής της πρωθυπουργός είναι καλύτερος από τον Παπανδρέου. Και όπου ή όταν δεν μπορούν να υποστηρίξουν ότι ο Καραμανλής είναι καλύτερος, γυρίζουν ανάποδα το επιχείρημα ισχυριζόμενοι ότι Παπανδρέου είναι χειρότερος.

Μοναδικό εργαλείο για την εξαγωγή τέτοιων συμπερασμάτων είναι πάντα οι δημοσκοπήσεις "διαμόρφωσης" της κοινής γνώμης. Δεν είναι σχεδόν ποτέ η πολιτική ανάλυση σε σχέση με πολιτικές παρεμβάσεις, πολιτικές θέσεις, στόχους και προγράμματα .

Όσο οι εξελίξεις ήταν σχετικά προβλέψιμες, όσο η κρίση ξεσπούσε σε επιμέρους τομείς, δεν ήταν συνολική και πολυεπίπεδη, φαινόταν εύκολο για το «παντοδύναμο» σύστημα, για την «πανίσχυρη» κυβέρνηση, για τον «καταλληλότερο» πρωθυπουργό να ελέγχει και να διαχειρίζεται την καθημερινότητα. Προσωρινές λύσεις σε επιμέρους προβλήματα που εμφανιζόντουσαν ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και πιο σύνθετα.
Όταν όμως αυτές οι επιμέρους κρίσεις δεν βρίσκουν πραγματικές λύσεις αλλά αθροίζονται, έρχεται νομοτελειακά η στιγμή της ποιοτικής τους μεταβολής σε συνολικό πρόβλημα, σε συνολική κρίση του ίδιου του συστήματος. Και τότε η μοναδική παρέμβαση, ο μοναδικός δρόμος εξόδου είναι η σύγκρουση.

Ίσως φαίνεται αντιφατικό αλλά πιστεύω ότι δεν είναι. Το γεγονός δηλαδή ότι από ένα σημείο και μετά για να αντιμετωπιστεί η πολυπλοκότητα, το πολυεπίπεδο μιας συνολικής κρίσης του συστήματος απαιτούνται κινήσεις απλές και καθαρές, είναι μονόδρομος η σύγκρουση. Χωρίς φιοριτούρες, βυζαντινισμούς και πολυδαίδαλες τακτικές. Η άποψη πως σύνθετα προβλήματα απαιτούν σύνθετες απαντήσεις και λεπτούς χειρισμούς, δεν ισχύει όταν το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από το σύστημα.

Για όλους αυτούς τους λόγους πιστεύω πως η επιλογή του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου, επιλογή σύγκρουσης και ανατροπής, είναι η μοναδική στρατηγική διεξόδου από το τέλμα. Κάποιοι θέλουν να τη χαρακτηρίζουν ως κοντόφθαλμη και αδιέξοδη επειδή τάχα μου δεν συνυπολογίζει τους συσχετισμούς δύναμης, δεν δημιουργεί όρους διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ.

Είναι όμως αυτό το μεγάλο διακύβευμα;



Τα υπόλοιπα στο 2ο μέρος…
:-)