ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ...

...και οι όμοιοί του. Γιατί δεν θέλουν αλλά κυρίως γιατί δεν μπορούν.
Δεν θα γίνουν ποτέ δημοσιογράφοι.
Γιατί οι πραγματικοί δημοσιογράφοι, νομίζω, έχουν δημόσιο λόγο σαν αυτόν που μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω. Γιατί οι αληθινοί δημοσιογράφοι λένε αυτά που σκέφτονται και όχι αυτά που τους λένε άλλοι να σκέφτονται.
Γιατί οι έντιμοι δημοσιογράφοι τα ευρώ που έχουν κάθε μήνα στον λογαριασμό τους είναι αντιστρόφως ανάλογα της αξιοπρέπειάς τους.

Ο Βασίλης Βασιλόπουλος είναι αληθινός, έντιμος και αξιοπρεπής δημοσιογράφος.


Η ΗΘΙΚΗ ΑΝΥΠΟΛΗΨΙΑ ΤΩΝ ΜΜΕ
του Βασίλη Βασιλόπουλου

Αγαπητοί συνάδελφοι, επιτρέψτε μου να μην περιπτωσιολογήσω αφού κανένας αγώνας δεν οργανώνεται από χειραγωγίσιμους.

Σήμερα η κατάσταση στο χώρο μας είναι ζοφερή και το πρώτο σύμπτωμα είναι η ηθική ανυποληψία, όπως είπε πρόσφατα στην Αθήνα ο Σερζ Χαλιμί.
Μπροστά σε αυτή τη διαπίστωση οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και το κοινό που ενημερώνουν δεν βρίσκονται σε εγρήγορση, για να αντιμετωπίσουν την απαξίωση. Απλώς επαναπαύονται στην αδράνεια, την παραγωγή και κατανάλωση εύπεπτης «ειδησεογραφικής» τροφής.

Ο εναγκαλισμός πολιτικών και δημοσιογράφων ποτέ δεν ήταν πιο σφιχτός. Ένας από τους πιο γνωστούς συναδέλφους μας, έλεγε πριν από λίγο καιρό μέσα σε αυτή την αίθουσα ότι στο παρελθόν οι εκδότες αρκούνταν να νιώθουν ότι επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις. Τότε οι δημοσιογράφοι φορούσαν τρύπια παντελόνια.

Σήμερα παραδέχθηκε ότι η σχέση μπορεί να αφορά ένα δημόσιο έργο, έως και μια φορολογική ρύθμιση για τα χρέη μιας εφημερίδας. Σήμερα θα προσέθετα η χειραγώγηση και ο εκμαυλισμός του συντάκτη είναι η αγαπημένη ενασχόληση των μηχανισμών εξουσίας, ενώ καταγράφονται εως και βουλευτές εκδοτών, δημοσιογράφοι βουλευτών και δημοσιογράφοι βουλευτές. Η πολιτική δημοσιογραφεί και η δημοσιογραφία πολιτικολογεί.
Εμείς τι κάνουμε όμως; «Μας έχει βολέψει να μελετάμε αυτήν τη ζοφερή κατάσταση και να μην κάνουμε απολύτως τίποτα».

Η νέα γενιά δημοσιογράφων γαλουχείται με την αντίληψη ότι το Μέσο στο οποίο εργάζονται δεν είναι ένας φορέας δημοκρατίας και ελευθερίας για την κοινωνία αλλά μια μικρομεσαία επιχείρηση, όπου, όταν πέφτει η κυκλοφορία και η θεαματικότητα, μπορεί να γίνουν περικοπές προσωπικού. Αυτός είναι ο λόγος που ορισμένοι δεν καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει απαραίτητα να χαίρονται για την απόβαση των εφοπλιστών.
Είναι λοιπόν σαφές ότι οι λίγοι συγκεντρώνουν στα χέρια τους τον πλούτο, τον Τύπο και την εξουσία, η άνευ όρων παράδοση των δημοσιογράφων στις επιθυμίες των βιομηχάνων του Τύπου είναι ο κανόνας.

Όχι, ότι οι πολιτικοί πάνε πίσω. Για την οικονομία του χρόνου δεν θα κατεβάσω λίστες γραφείων τύπου και ονομάτων που κανείς συναντά ακόμη και πάνω από 2 φορές, ίσως και στο ίδιο υπουργείο. Μόνον που αυτοί στοιχίζουν ακριβά. Εδώ γεννάται θέμα. Είναι το ίντερνετ η λύση των συστημάτων; Θα αφεθούν στη μοίρα τους οι εφημερίδες;
Άλλη μια πικρή διαπίστωση είναι ότι ποτέ άλλοτε τα ΜΜΕ δεν εκπροσωπούν τόσο πιστά την άποψη εκείνων που τα διοικούν και όχι του εκλογικού σώματος. Τις περασμένες δεκαετίες ο Τύπος αντικατόπτριζε τις απόψεις του λαού, τώρα δύσκολα μπορεί να το πει κάποιος.

Τα οικονομικά συμφέροντα ορίζουν απροκάλυπτα πλέον τη λειτουργία του Τύπου. Ζούμε στην εποχή όπου ο μεγαλοβιομήχανος του Τύπου δεν χρειάζεται να δίνει εντολές στους συντάκτες, για ένα θέμα που άπτεται των συμφερόντων του ή για ένα πολιτικό σύστημα που συνδέεται, διότι εκείνοι συμμορφώνονται από μόνοι τους. Όσο πιο χυδαία τόσο πιο εργοδοτικά. Το κακό όμως είναι ότι κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να μπει σε μια πνευματική αντίσταση. Σε ένα μέσο ενημέρωσης εάν ακούσεις κάποιον να φωνάζει, είναι σίγουρα αυτός που θέλει να τον ακούσει ο εργοδότης του. Οι άλλοι είναι σε εκκλησία.
Κανείς δεν μιλάει για την ανασφάλεια του δημοσιογράφου. Για την αυτοματοποιημένη χειραγώγησή του, για το αβέβαιο μέλλον του στην εργασία, την ασφάλιση και τη σύνταξη. Κανείς δεν μιλάει για την χαμένη υπόθεση της μιας θέσης εργασίας με αξιοπρεπή αμοιβή. Κανείς δεν μιλάει για τη συνδικαλιστική δύναμη λες και ποινικοποιήθηκε το να υπερασπίζεσαι με τα συμφέροντα του κλάδου. Κανείς δεν μιλάει για τους λεγόμενους συναδέλφους που εξασφάλισαν προμήθεια. Κανείς δεν μιλάει για την απάτη με τις λίστες προ διορισμών. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει για τα οικονομικά του ΤΣΠΕΑΘ λες και λύθηκε το πρόβλημα με την επαναγορά του δομημένου. Κανείς δεν νοιάστηκε να υποβάλλει μια μήνυση. Ένα γρήγορο ρεπορτάζ στο χαρτοφυλάκιο με τις μετοχές θα βγάλει στο φως σειρά τραπεζών που κρύβουν δομημένα. Ενδεικτικά μεγάλη τράπεζα στην οποία έχει επενδύσει το ταμείο μας διέγραψε στα τρίμηνα του 2008 περίπου 200 εκατομμύρια ΕΥΡΩ.

Μέχρι σήμερα…κανείς από τους ηγέτες του συνδικαλιστικού μας κινήματος δεν προνόησε να προτάξει τη λύση του ενιαίου ταμείου πριν μας σερβίρει η κυβέρνηση τη δική της μεταρρύθμιση. Κανείς δεν συναισθάνεται ότι όλοι όσοι εργάζονται για την ενημέρωση είναι συνάδελφοι. Ουδείς βλέπει ότι η μικρή μας κοινωνία αποκτά τεράστια δύναμη ενσωματώνοντας όλους σε ένα συνδικάτο. Δεν παρατηρεί κανείς ότι η απεργία ενίοτε λειτουργεί υπέρ της κυβερνητικής προπαγάνδας και ότι η δεοντολογία και το απόρρητο βγήκαν από το λεξικό μας.

Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι κάτι ψελλίζουν. Εγώ προτείνω να τους ακούσουμε. Προτείνω να τελειώνουμε με τις κομματικές σφραγίδες αμέσως μετά την Κυριακή. Εχθρότητες, ετερόκλητα σχήματα , ανίερες συμμαχίες, ακραίες συμπεριφορές αυθαιρεσίες και παραγοντισμοί ενισχύουν την απαξίωση. Βάζουν περισσότερο γκρίζο στην δημόσια εικόνα μας. Δεν χρειαζόμαστε άλλο, ούτε στη διαχείριση των οικονομικών μας, ούτε στην επείγουσα προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε.

Η ενασχόληση με την ΠΟΕΣΥ δεν είναι κομματική υπόθεση. Εχει ηθική και πολιτική βάση. Πρέπει ο καθένας από τους 11 του ΔΣ και τους 20 του γενικού συμβουλίου να μεριμνά χωρίς ιδιοτέλεια για όλους και για όλα. Οι συνδικαλιστές λογοδοτούν στους συναδέλφους τους και όχι στα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά.
Όμως τι βλέπουμε;

Γεύματα, δεξιώσεις, κότερα, μεγαλοδημοσιογράφοι που αναλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις, ιδιοκτήτες που έχουν προσωπική σχέση με τον πρόεδρο. Πρέπει να αποσυνδεθούν από την έννοια του πετυχημένου και ισχυρού. Επιτέλους πετυχημένος δεν είναι αυτός που κατέχει 5 δουλειές και συνεπώς του αξίζουν και άλλες 10. Πετυχημένος εκδότης είναι αυτός που πιέζει την εξουσία να λογοδοτεί και όχι αυτός που ελέγχεται από το μηχανισμό της.

Συνολικά δεν υπάρχουν πια πολλά συγκροτήματα τύπου που να ασχολούνται αποκλειστικά με το συγκεκριμένο εκδοτικό τομέα. Υπάρχουν μόνον εργολάβοι. Υπάρχουν μεγάλοι όμιλοι που οι εκδοτικές τους δραστηριότητες στηρίζουν -και ενίοτε τροφοδοτούν- τις υπόλοιπες. Αγοράζουν και πουλάνε ανάλογα με τα πολιτικά τους συμβόλαια. Συνάδελφοι πρέπει να κοιτάξουμε στα μάτια το πρόβλημα πριν συμβεί αυτό που γίνεται στις ΗΠΑ.
Με την κυριαρχία της διαφήμισης πάνω στην ύλη -στις ΗΠΑ οι διαφημιστές διαβάζουν τα κείμενα πριν τυπωθούν και εάν ικανοποιηθούν τότε μόνο δίνουν διαφήμιση στις εφημερίδες. Αυτό καθίσταται ευκολότερο με τα blogs. Μολονότι είναι λίγα εκείνα που έχουν πραγματικά αξιόπιστο και πρωτότυπο περιεχόμενο, εντούτοις αποτελούν πηγή πληροφόρησης. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι η ελληνική δημοσιογραφία δεν πρέπει να πάρει δημόσια θέση για την επιχείρηση φίμωσης από την κυβέρνηση. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι μπορεί να οδηγηθούμε σε απολυταρχικές πρακτικές.

Θυμίζω…
Τα ατοπήματα στη δημοσιογραφία έχουν καταλήξει να είναι κανόνας. «Ο κόσμος των μέσων κάνει λάθη συνεχώς και δεν ζητά ποτέ συγγνώμη από το λαό.

Το αλάθητο του πάπα είναι κίνδυνος για τη δημοκρατία. Το ίδιο και η παντελής έλλειψη ανοχής στη διαφορετική άποψη.

Μια απάντηση για το τέλος. Αυτό που καταγγέλλουν κάποιοι είναι ότι το συνέδριο έχει λήξει. Υπαινίσσονται κάτι για τη ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ. Στην πραγματικότητα συνάδελφοι στέγνωσε το μελάνι στις κομματικές τους σφραγίδες και τώρα πια θα σφραγίζουν άλλοι τις εξελίξεις.