Έχουν μείνει πολύ λίγοι πια.
Θα τους συναντήσετε στα συνοικιακά καφενεία. Να κοιτάνε τις θολές τζαμαρίες με βλέμμα απροσδιόριστο.
Θα τους προσπεράσετε στους θαλάμους των δημόσιων νοσοκομείων.
Ίσως τους ακούτε να σέρνουν αργά τα βήματα τους στο διπλανό διαμέρισμα, τα σιωπηλά βράδια του Αυγούστου. Ίσως πάλι ακούτε την τηλεόρασή τους μονίμως ανοιχτή.
Δεν μιλάνε πολύ. Είναι μόνοι τους, ακόμα κι όταν βρίσκονται μέσα στους πολλούς.
Βρίσκονται στην όγδοη ή και στην ένατη δεκαετία της ζωής τους. Μιας ζωής χαρισμένης στους άλλους, μιας ζωής που δεν έζησαν για να ζήσουν καλύτερα οι άλλοι, οι συνάνθρωποί τους. Παλιότερα τους έλεγαν μιάσματα, αργότερα λοιδορήθηκαν και στο τέλος καταπλακώθηκαν από τα υλικά της κατάρρευσης ενός κόσμου που περίμεναν με προσμονή και ποτέ δεν ήρθε.
Την επόμενη φορά που βιαστικοί θα κορνάρουμε στον γέροντα ή στην γερόντισσα που αργεί να περάσει στην απέναντι μεριά του δρόμου, να θυμηθούμε.
Την επόμενη φορά που θα περάσουμε τους στενούς δρόμους της Κυψέλης, να σηκώσουμε λίγο το κεφάλι να κοιτάξουμε στα στενά μπαλκονάκια με τις πλαστικές καρέκλες. Εκεί κάθονται και μας παρατηρούν. Πρέπει πάλι να θυμηθούμε.
Να θυμηθούμε ότι πρέπει να τους πούμε την αλήθεια. Μόνο σ΄εκείνους την αλήθεια, όχι στον εαυτό μας. Γιατί εμείς δεν αντέχουμε.
Δεν είναι παρηγοριά, είναι η αλήθεια που χρωστάμε.
Δείξτε λίγο υπομονή μέχρι να "κατέβει" η μουσική του Μάνου Λοίζου. Μπορεί κι εσεις, όπως εγώ, να μη βρίσκετε άλλο τρόπο.
24 σχόλια:
Νωρίς είναι
μου επιτρεπεις να κρατησω το: "τιποτε δε παει χαμενο στη χαμενη μας ζωη";
γιατι, την εικονα του υπερηλικα να καθεται στο στενο μπαλκονι των οδων της Κυψελης και να παρακολουθει απο 'κει, την "κατεγραψα" κατι μηνες πριν και με συγκλονισε...
καλη σου ημερα
Με άγγιξε αυτό που έγραψες.
Η τέταρτη παράγραφος του κειμένου σου, με κάνει να σκεφτώ πως μιλάς για μια συγκεκριμένη κατηγορία ηλικιωμένων ανθρώπων, ή μάλλον για ηλικιωμένους ανθρώπους μιας συγκεκριμένης πολιτικής τοποθέτησης. Δεν είναι, όμως, έτσι. Δηλαδή, ανάμεσα στα άτομα της τρίτης ηλικίας αυτοί είναι οι λιγότεροι. Αν ήταν περισσότεροι, ενδεχομένως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά σήμερα.
Παρ' όλα αυτά το πρόβλημα είναι υπαρκτό και παρόν παντού. Ακόμα και μέσα στα σπίτια μας. Η μοναξιά δεν έχει χρώμα, ή μάλλον έχει, το μαύρο. Και "χτυπάει" ανεξαρτήτως πολιτικών πιστεύω. Στις ηλικίες αυτές είναι, δε, πολύ σκληρή.
ΤΗν επόμενη φορά, λοιπόν, που θα συναντήσουμε κάποιον γέροντα ή γερόντισσα, ας πιούμε ένα καφεδάκι μαζί τους, ας τους κάνουμε λίγη συντροφιά, ας τους ακούσουμε.
Είναι το μόνο που περιμένουν από εμάς, το μόνο που τους δίνει χαρά. Οι περισσότεροι είναι μόνοι, ακόμα κι αν έχουν παιδιά κι εγγόνια.
Ένα καφεδάκι είναι όλη η υπόθεση. Ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι. Αυτή την "αλήθεια" θέλουν από εμάς.
Δεν λέμε ποτέ κάτι που ανήκει σε κάποιον
Του το παραχωρούμε
Να παραχωρήσομε πρέπει την αλήθεια στους γέροντες
Γιατί αυτοί είναι το μέλλον μας,αυτοί είναι οι απολήξεις των ζωών μας
Αν για κάποιους είναι μιάσματα είναι μιάσματα και αυτοί που το σκέφτονται έτσι
Το μέλλον που δεν αντέχει κάνεις είναι τα γηρατειά.
Για αυτό πρέπει να περνάμε μαζί τους απέναντι το δρόμο,να βοηθάμε.
Γιατί κάποια στιγμή εκεί θα βρεθούμε και μεις. Κοντά στο θάνατο και ο θάνατος είναι η μόνη αλήθεια.
Θα προλάβουμε άραγε να κοιτάμε γαλήνια τον κόσμο από ένα μπαλκόνι
Πέραν του ότι έχεις βάλει το αγαπημένο μου τραγούδι -που για μένα είναι συνδεδεμένο με πράγματα που αγαπώ πολύ, και που με σημάδεψαν- νομίζω πως ναι, η μοναξιά δεν έχει χρώμα ούτε ηλικία, όπως λέει η Ντόλυ.
Όπως είπε και η Candy από πάνω, κάποια στιγμή θα βρεθούμε εκεί κι εμείς, κοντά στο θάνατο που είναι και η μόνη αλήθεια τελικά.
Αλλά το καφεδάκι με τη γιαγιά και τον παππού, δεν νομίζω πως πρέπει να το πιούμε, για να βρεθεί και κάποιος που θα το πιει με μας αργότερα, ούτε γιατί το χρωστάμε σε κανένα. Πολύ απλά, έχουμε να μάθουμε από αυτούς τους ανθρώπους, κι αν η παρέα τους δε μας αγγίζει, πόσο άνθρωποι είμαστε τελικά;
"Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας". Κι η ζωή μας όλη το ίδιο: Παιδί πολλών ανθρώπων. Φτάσαμε ώς εδώ - ως άτομα, ως κοινωνία κι ως χώρα ακόμα - γιατί πριν από την δική μας γενιά υπήρξαν μια-δυό γενιές, που πέρασαν πολλά και στερήθηκαν ακόμη περισσότερα, ώστε να να γίνουμε κομμάτι της μεταπολεμικής κοινωνίας της αφθονίας. Και ζήτημα δεν είναι μόνο η συμπεριφορά μας έναντι όσων παλαιότερων επιβιώνουν, αλλά κι η διαχείριση αυτής της αφθονίας. Αφθονία υλικών κι αφθονία μέσων τόση, ώστε να γεννά αμηχανία και να στουμπώνει την δημιουργικότητα. Είναι στην μέση η γενιά μας, φίλτατε Αλέκο, κι αυτό τελικά δημιουργεί ευθύνες προς δύο κατευθύνσεις...
Η αλήθεια είναι ότι η παραίτηση είναι άγρια κατάσταση. Το ζητούμενο είναι η αποδοχή της αντιαισθητικής -με τα σύγχρονα πρότυπα- παρουσίας των γερόντων. Η απόρριψη των γέρων από την πλειονότητα της κοινωνίας, τους οδηγεί σε παραίτηση. Η διάλυση επίσης των πολυπρόσωπων οικογενειών -εδώ συνέβαλλε και η αντιπαροχή με τα "κλουβιά" που δημιούργησε- συνέτεινε στην απομόνωση των ανθρώπων...
:-)
Είναι κοινοτυπία αυτό που θα πω, αλλά με φοβίζει η μοναξιά της 3ης ηλικίας, όχι υποχρεωτικά σε ό, τι με αφορά προσωπικά-αν γεράσω- αλλά και στους γύρω μου. Κι ακόμα πιο τρομακτική είναι η αίσθηση ενός ηλικιωμένου που κάθε πρωί ανακαλύπτει με ανακούφιση ότι ακόμα ζει, αλλά για πόσο; Είναι η γιαγιά μου ηλικιωμένη και νιώθω συχνά αυτήν την πάλη μέσα της για τον κύκλο που θα κλείσει, αλλά που θέλει να τον παρατείνει όσο πιο πολύ γίνεται.
Καφεδάκια, φιλευσπλαχνία, 3η ηλικία, μοναξιά... Αλλού για αλλού δηλαδή. Και ασφαλώς η ευθύνη ανήκει στον γράφοντα. Γιατί δεν έγινε κατανοητός.
Να εξαιρέσω την candyblue:
"Δεν λέμε ποτέ κάτι που ανήκει σε κάποιον
Του το παραχωρούμε
Να παραχωρήσομε πρέπει την αλήθεια στους γέροντες
Γιατί αυτοί είναι το μέλλον μας,αυτοί είναι οι απολήξεις των ζωών μας
Αν για κάποιους είναι μιάσματα είναι μιάσματα και αυτοί που το σκέφτονται έτσι" Αυτό δεν λέει και το τραγούδι;
Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να γίνω σαφέστερος, λιγότερο δύσκολος ή διφορούμενος.
Φιλιά σε όλους, όλες.
Σας ευχαριστώ ειλικρινά.
Δηλαδή, με το σχόλιο έγινες περισσότερο κατανοητός;
;^p
(Γλυκύτατο κείμενο, με συνειδητοποιημένο σεβασμό - και γιαυτό και μυρίζει ουσία. Αλλά κι εγώ την κατανόηση της Ντόλυς αποκόμισα).
Ναι, γράφεις εσύ "ασαφώς, δύσκολα και διφορούμενα", είμαστε και όλοι εδώ (οι υπόλοιποι 9 σχολιαστές σου) μειωμένης αντιλήψεως (αλλού για αλλού, δηλαδή), πάλι καλά που ένας, σόρρυ μία, κατάλαβε τι ήθελες να πεις.
Τώρα, αν εσύ είσαι καλός και μεγαλόθυμος, μας λες τι ήθελε να πει ο ποιητής. Αν πάλι δεν θέλεις, it's ok, γράφε για έναν, σόρρυ για μια, που σε αντιλαμβάνεται.
@mpampakis:
Σύντροφε, φοβάμαι πως έχεις δικιο.
Το σχόλιο μάλλον τα χειροτέρεψε από ότι βλέπω. Τουλάχιστον για κάποιους.
:-Ρ
@Doll:
Προς τι ο εκνευρισμός; Δεν είναι καλός σύμβουλος.
Εκανα μια διαπίστωση. Εγραψα ένα ποστ και οι περισσότεροι κατάλαβαν άλλα απο αυτά που ήθελα να πω. Παραδέχτηκα λοιπόν ότι έχω πρόβλημα και το είπα. Τι θέλεις ακριβώς; Το ψέμμα; Τη μισή αλήθεια;
Η candyblue, εξήγησα πιο πάνω γιατί, νομίζω ότι κατάλαβε τί έλεγα. Ενοχλεί κάποιον αυτό; Γιατί όμως;
"Αν πάλι δεν θέλεις, it's ok, γράφε για έναν, σόρρυ για μια, που σε αντιλαμβάνεται." Δηλαδή;
Είναι ορατό ότι υπαρχει ένα πρόβλημα με τους αριθμούς, μια αριθμολαγνεία. Το σέβομαι. Είμαι υποχρεωμένος όμως να το υιοθετήσω κιόλας;
Γράφω γιατί υπάρχει μια λευκή ηλεκτρονική σελίδα και μπορώ να λέω όσα δεν μπορώ στην καθημερινότητά μου. (μην ξεχνάς ότι είμαι και συναισθηματικά ανάπηρος...). Εχω αυτό το δικαίωμα; Αν ναι θα συνεχίσω να το κάνω όσο έχω κέφι.Μπορεί να με διαβάζουν 167.897 άνθρωποι, μπορεί μόνο ένας, μπορεί και κανένας. Είναι κακό;
Ξέρω και ξέρεις πως δεν είναι έτσι, αλλά κάποιος τρίτος θα έλεγε πως παρακολουθεί σκηνη ζηλοτυπίας άνευ λογου και αιτίας. Μην τρελαθούμε κιόλας. (Μην τρελαθούμε περισσότερο δηλαδή)
Τώρα επι της ουσίας ισχύει η απαντησή μου και ξαναζητάω συγνώμη για το δυσνόητο κείμενο. Να είσαι καλά και πιο χαλαρή γιατί η μάγισσα το είπε: " Ο Οκτώβριος θα είναι δύσκολος"
@lizard king:
Σε ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις. Ελπίζω να μην σε μολύνουμε, να έχεις αντισώματα.
Ό "εκνευρισμός" είχε να κάνει με κάποιες αδόκιμες εκφράσεις σου για τους αναγνώστες σου (το αλλού γι' αλλού, ας πούμε). Βλέποντας τις υπογραφές των σχολιαστών σου, θα έλεγα ότι μάλλον πρόκειται για εξαιρετικά συγκροτημένα άτομα, με αρκετά υψηλή νοημοσύνη.
Αυτό, τώρα με τη σκηνή ζηλοτυπίας δεν το κατάλαβα. Από που, προς ποιόν και γιατί? Πάλι "δύσκολα" μιλάς και θα μπερδευτούμε.
Παρ' όλα αυτά, αφού δεν μιλάς για τους αγωνιστές (στα νιάτα τους) ηλικιωμένους, αφού δεν μιλάς για τους ηλικιωμένους γενικώς, δεν θες να μου πεις για ποιούς μιλάς? Να καταλάβω θέλω.
Όσο για τον Οκτώβρη ξεκίνησε άσχημα, αλλά στρώνει. Αισιοδοξούμε!
@doll:
ok, έχεις δίκιο. όπως πάντα άλλωστε.
Nice answer, pal!!!
καλημέρες παιδιά!
εγώ που πάλι δυσκολεύομαι να κατανοήσω, μάλλον θα φταίει που είμαι μικρή. Αν και έχω παραδεχτεί σε άλλα τρία ιστολόγια χτες και σημερα πως μάλλον είμαι και λίγο χαζή. Πολλά δεν καταλαβαίνω. Βέβαια, μια άλλη μάγισσα έλεγε πως "όσο λιγότερα καταλαβαίνεις, τόσο το καλύτερο".
Βρε Αλέκο μου, δε θες να το εξηγήσεις λίγο παραπάνω; Προσωπικά, δεν είδα μεγάλες διαφορές στα σχόλια της Candy, της Ντόλυ και των άλλων! Νομίζω πως λίγο-πολύ, όλοι το ίδιο καταλάβαμε. Αν όχι, ταπεινά και ειλικρινώς παρακαλώ να εξηγηθούν οι διαφορές, για να γίνουμε όλοι σοφότεροι!
Λοιπόν, αφού όλοι (ακόμη κι η μικρή Krotkaya) έχουν άποψη και σχολιάζουν και ξανασχολιάζουν, ας μου επιτραπούν κι εμένα δυό λόγια.
Το post είναι αυτό, που είναι, κι ό,τι εννοεί κι όπως το εννοεί ο φίλτατος Αλέκος, ο οποίος, γράφοντας κι "ανεβάζοντας", τον εαυτό του και τις σκέψεις του εκφράζει.
Από κει και πέρα, διαβάζοντας οι υπόλοιποι το post, έχουμε το δικαίωμα ή, έστω, την δυνατότητα να το καταλάβουμε με τον δικό μας τρόπο, να κάνουμε τους δικούς μας συνειρμούς και να δώσουμε τις δικές μας προεκτάσεις. Ίσως έτσι να κάνουμε μερικές φορές κατάχρηση του χώρου - ακόμη και των σκέψεων - του εκάστοτε οικοδεσπότη, αλλά, κατά την άποψή μου, σε μια συζήτηση έχει την γοητεία του το να δίνεις μιαν άλλη διάσταση, μια νέα κατεύθυνση σ' όσα προειπώθηκαν. Δεν σημαίνει πως ακυρώνονται μ' αυτόν τρόπο οι αρχικές σκέψεις, οι πρωτότυπες απόψεις, τα νοήματα του οικοδεσπότη - απλώς, εμπλουτίζεται η συζήτηση κι ο προβληματισμός... Αν έτσι είναι - αν, λέω - εκνευρισμοί εκατέρωθεν δεν νοούνται...
Τι υπονοείτε, ω Αστεροειδά; Αφού έχω και εγώ άποψη, είναι σαν να έχει ο οποιοσδήποτε; Α, με συγχωρείτε, αλλά εκνευρισμός χωρεί! Θεωρείτε πως είμια μια οποιαδήποτε, μια ό,τι κι ό,τι;
τσκ τσκ τσκ!!!
:)
@krotoula:
Γιατί να γίνει σώνει και καλά θέμα; Έγραψα κάτι, το κεντρικό θέμα μου δεν το επικοινώνησα σωστά με αποτέλεσμα να μην γίνω κατανοητός και τα σχόλια να είναι "αλλού για αλλού". Το είπα.(δεν μετανοιώνω). ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ. Βρέθηκε κάποιος που κατά τη γνώμη μου σχολίασε στην κεντρική ιδέα του ποστ. Το είπα.(πάλι δεν μετανοιώνω). ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ;
Θα ξαναρχίσουμε πάλι τα ίδια περι εξυπνάδας, συγκρότησης κλπ;
@aster-oid:
Συμφωνώ απόλυτα, δεν θα μπορούσα να το διατυπώσω καλύτερα.
Η συμφωνία όμως αυτή περιλαμβάνει νομίζω και το δικαίωμα, (την υποχρέωση θα έλεγαν κάποιοι πιό προχωρημένοι απο μένα), να πω σε έναν ή σε όλους: "Παιδιά, αν κρίνω απο τα σχόλια σας, δεν καταλάβατε λέξη. Αλλο πράγμα προσπάθησα να πω."
Αρα πράγματι οι εκνευρισμοί είναι αδικαιολόγητοι.
Εγω προτείνω να κλείσουμε αυτό το θέμα εδω γιατί αγγίζει τα όρια του γελοίου. Για σας το λέω γιατί εγώ έτσι κι αλλιώς έχω πατρίδα τη γελοιότητα.
:-)
μα δεν καταλαβες πως τα δυο τελευταια μου σχολια ήταν χιουμοριστικά; για πλάκα τα είπα αυτά που είπα!!!
(άρα η απάντηση σου ήταν εκτος θέματος!!!! χοχοχοχο! :ΡΡΡ)
@krotoula:
Καλό, την πάτησα.
:-)))
επιλεγω να σου απαντησω εδω κι ας ειναι (ειναι;) ασχετο με το δικο σου ποστ
* διαλεγω να πιστευω πως η ιστορια δεν εχει τελος
αλλαζει ισως μορφη, τροπους διεκδικησης, στασεις, αλλά με καποιο τροπο βρισκει να συνεχιζει :)
* η αξιοπρεπεια και η εξασφαλιση της... αυτο, μεγαλυτερο απο πολλα.. για μενα τουλαχισοτν
* φοβαμαι τις πραξεις που αποτιμωνται στο αποτελεσμα
ξεχνας να συμπεριλαβεις στον απολογισμο οσα, πιθανα, κερδισες στη διαδρομη..
επομενως.. συμφωνουμε, ε;;; :))
ευχαριστω αγαπητε για την επισκεψη σας!
επιφυλλασσομαι να εχω κομματακι κοντοσουβλιου μιαν επομενη φορα.. :))
να σ ευχαριστήσω πέρασα για το σχόλιο-συμβουλή
και κάποιος συμφώνησε αν κατάλαβα καλά με τα συμωμοτικό σου χαμόγελο ή συνομωτικά χαμογέλασε μαζί σου....
ψάχνω να βρω την άκρη....η προς το παρόν εντελώς ανίκανη μάνα
Καλό μεσημέρι alzap
Το ποστ σου το διάβασα εδώ και μέρες.
Δεν θέλησα να σχολιάσω
Φοβάμαι ΑΝ ποτέ φτάσουμε εμείς εκεί θα μπορούμε να λέμε "ναι εμείς δεν ζήσαμε για να ζήσετε εσείς;;;"
Θα έχουμε δικαιώσει/επαληθεύσει αυτό το "τίποτε δεν πάει χαμένο";
Θα έχουμε προσθέσει έστω κάτι;;;;
Δημοσίευση σχολίου