Στο τέλος της ημέρας θα γίνει ο απολογισμός. Έτσι γίνεται πάντα. Καλό είναι όμως και στο ενδιάμεσο να κάνει κανείς τη σούμα, να βλέπει που βρίσκεται.
Οι διαδικτυακές σχέσεις έχουν τα προτερήματά τους, κρύβουν όμως και παγίδες. Νομίζω ότι είναι ορατές στους περισσότερους γι΄αυτό δεν θα το κουράσω. Δύο λόγια μόνο.
Εύκολες μυθοποιήσεις και απομυθοποιήσεις, διολίσθηση, ασυναίσθητη, σε μετατροπή του εικονικού σε πραγματικό. Ένταξη σε «ομάδες» και «παρέες» αλληλοθαυμασμού και κολακείας.
Μας δίνει τη δυνατότητα να «ξεφύγουμε» από αυτό που ζούμε και να μεταφερθούμε σε αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να ζούμε, να συναναστραφούμε με αυτούς που μας «καταλαβαίνουν», με εκείνους που αντιλαμβάνονται, τάχα μου, το μέγεθος της αξίας μας. Ο ιντερνετικός κόσμος που επιλέγουμε και οικοδομούμε είναι πολύ "καλύτερος" από τον κανονικό.
Υπάρχει απεριόριστη δυνατότητα –νομίζουμε- να παιχτούν παιχνίδια με ανθρώπους, καταστάσεις και με τον εαυτό μας.
Μπορούμε να μιλάμε με πολλές γλώσσες, άλλη γλώσσα δημόσια στο διαδίκτυο, άλλη με παράλληλα emails, άλλη στην καθημερινότητά μας.
Ποιος θα ελέγξει αν είμαστε αυτό που περιγράφουμε; Ποιος μπορεί να ερευνήσει αν στο διαδίκτυο κρύβουμε επιμελώς όσα δεν μπορούμε στην κανονική μας ζωή;
Το διαδίκτυο και οι σχέσεις που δημιουργούνται είναι πράγματι μια συναρπαστική ιστορία. Είναι όμως για τους περισσότερους από μας κάτι καινούργιο. Και όπως πάντα το καινούργιο είναι ενδιαφέρον, περιπετειώδες. Έχει όμως και θύματα, συνήθως τους εαυτούς μας.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Ποιος ξέρει.
Ίσως κάτι να παρατήρησα.
ΥΓ. Το τραγούδι το αφιερώνω στον εαυτό μου. (Μου το επιτρέπετε ε;)
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27, 2006
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 22, 2006
ΑΠΟΠΕΙΡΑ
Υπήρξε μια εποχή που οι υπολογιστές δεν υπήρχαν. Η τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα και το ραδιόφωνο κρατικό, (χουντικό στην προκειμενη περίπτωση), ήταν στο ζενιθ της δύναμής του.
Υπήρξε μια εποχή που τα νέα ψιθυρίζονταν και οι συμβολισμοί ήταν ο αναγκαίος, κάποιες φορές μοναδικός, τρόπος επικοινωνίας.
Υπήρξε μια εποχή που τα βιβλία περνούσαν από χέρι σε χέρι και οι υπογραμμίσεις του προηγούμενου αναγνώστη μπορούσαν να αλλάξουν το νόημα του κειμένου.
Υπήρξε μια εποχή που τα εξώφυλλα των δίσκων δεν ήταν διακοσμητικά, αλλά σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα από μόνα τους.
Υπήρξε μια εποχή που οι έφηβοι, τα νέα παιδιά, άκουγαν δίσκους και ταξίδευαν μακριά. Ηταν ο μόνος τρόπος να ταξιδέψουν. Ηταν η μόνη διέξοδος επικοινωνίας με τον κόσμο και τον εαυτό τους.
Εκείνη την εποχη κυκλοφόρησε ο δίσκος του Γιάννη Μαρκόπουλου με μελοποιημένα ποιήματα του Γ. Σεφέρη.
Είμαι περίεργος, 35 χρονια μετά, πως «στέκεται» ο στίχος και η μουσική, ποιά συναισθήματα και σκέψεις γεννάει -αν γεννάει- ταξιδεύοντας στο διαδίκτυο.
Το ποίημα έχει τίτλο "Ο γυρισμός του ξενιτεμένου", τραγουδάει ο Λ. Χαλκιας και η Ι. Κιουρτσογλου
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ
«Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ' τον τόπο το δικό σου».
«Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι' όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κατω από τους μεγάλους ίσκιους
κι' έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος».
«Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά - σιγά θα συνηθίσεις·
θ' ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ' το θόλο των πλατάνων
σιγά - σιγά θα 'ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι' οι πλαγιές σου».
«Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ' αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπώ σ' αυτή τη στάνη;
οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους
κι' όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους».
«Παλιέ μου φίλε δε μ' ακούς;
σιγά -σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι' αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι' οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν».
«Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λες
όσο μιλάς τ' ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεται στο χώμα».
«Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ' τη γης κι' απ' τους ανθρώπους».
«Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι' ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα».
Υπήρξε μια εποχή που τα νέα ψιθυρίζονταν και οι συμβολισμοί ήταν ο αναγκαίος, κάποιες φορές μοναδικός, τρόπος επικοινωνίας.
Υπήρξε μια εποχή που τα βιβλία περνούσαν από χέρι σε χέρι και οι υπογραμμίσεις του προηγούμενου αναγνώστη μπορούσαν να αλλάξουν το νόημα του κειμένου.
Υπήρξε μια εποχή που τα εξώφυλλα των δίσκων δεν ήταν διακοσμητικά, αλλά σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα από μόνα τους.
Υπήρξε μια εποχή που οι έφηβοι, τα νέα παιδιά, άκουγαν δίσκους και ταξίδευαν μακριά. Ηταν ο μόνος τρόπος να ταξιδέψουν. Ηταν η μόνη διέξοδος επικοινωνίας με τον κόσμο και τον εαυτό τους.
Εκείνη την εποχη κυκλοφόρησε ο δίσκος του Γιάννη Μαρκόπουλου με μελοποιημένα ποιήματα του Γ. Σεφέρη.
Είμαι περίεργος, 35 χρονια μετά, πως «στέκεται» ο στίχος και η μουσική, ποιά συναισθήματα και σκέψεις γεννάει -αν γεννάει- ταξιδεύοντας στο διαδίκτυο.
Το ποίημα έχει τίτλο "Ο γυρισμός του ξενιτεμένου", τραγουδάει ο Λ. Χαλκιας και η Ι. Κιουρτσογλου
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ
«Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ' τον τόπο το δικό σου».
«Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι' όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κατω από τους μεγάλους ίσκιους
κι' έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος».
«Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά - σιγά θα συνηθίσεις·
θ' ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ' το θόλο των πλατάνων
σιγά - σιγά θα 'ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι' οι πλαγιές σου».
«Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ' αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπώ σ' αυτή τη στάνη;
οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους
κι' όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους».
«Παλιέ μου φίλε δε μ' ακούς;
σιγά -σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι' αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι' οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν».
«Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λες
όσο μιλάς τ' ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεται στο χώμα».
«Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ' τη γης κι' απ' τους ανθρώπους».
«Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι' ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα».
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΧΤΕΣ
Χτες βράδυ σε μια ταβέρνα άκουγα μια συζήτηση σε διπλανό τραπέζι. Για τους "τυχερούς" και τους "άτυχους" αυτής της ζωής. Για το πως η τράπουλα είναι σημαδεμένη και δεν έχει τίποτα νόημα.
Και έτσι κακότροπος και γεροστριμμένος που είμαι κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Μου πήρε 20 λεπτά να συνέλθω. Και δεν ήθελα να μιλήσω σε άνθρωπο.
Έχει νόημα ρε πούστη μου, έχει πολύ, πάρα πολύ νόημα, μονολογούσα. Έχω βαρεθεί όμως να το φωνάζω και να εισπράττω ειρωνεία ή συγκαταβατικά χαμόγελα.
Έτσι αρκούμαι στις μικρές και μεγάλες νίκες της καθημερινότητας και των φίλων μου.
Λοιπόν έχω φίλους και καμαρώνω γι αυτούς. Έχω φίλους και φίλες σαν την μικρή μου, την x-psilikatzoy. Διαβάστε το ποστ και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Δεν είναι ΟΛΑ ισοπεδωμένα.
ΕΧΕΙ νόημα η στάση μας, η πράξη και το συναίσθημά μας. Κάνει τη ζωή τη δική μας και των άλλων ομορφότερη, πιο φωτεινή, περισσότερο αξιοπρεπή και πολιτισμένη.
Έπρεπε να ήσουν εκεί στην ταβέρνα κωλόπαιδο, να τους πεις αυτά που σήμερα έγραψες. Δεν ήσουνα.
Δεν πειράζει, αρκεί που το έγραψες.
Γι αυτό δώρο, δανεικό απο τον Μάνο Χατζιδακι, ένα από τα Χαμόγελα της Τζοκόντα για σένα και τον Καλτσό
Και έτσι κακότροπος και γεροστριμμένος που είμαι κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Μου πήρε 20 λεπτά να συνέλθω. Και δεν ήθελα να μιλήσω σε άνθρωπο.
Έχει νόημα ρε πούστη μου, έχει πολύ, πάρα πολύ νόημα, μονολογούσα. Έχω βαρεθεί όμως να το φωνάζω και να εισπράττω ειρωνεία ή συγκαταβατικά χαμόγελα.
Έτσι αρκούμαι στις μικρές και μεγάλες νίκες της καθημερινότητας και των φίλων μου.
Λοιπόν έχω φίλους και καμαρώνω γι αυτούς. Έχω φίλους και φίλες σαν την μικρή μου, την x-psilikatzoy. Διαβάστε το ποστ και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Δεν είναι ΟΛΑ ισοπεδωμένα.
ΕΧΕΙ νόημα η στάση μας, η πράξη και το συναίσθημά μας. Κάνει τη ζωή τη δική μας και των άλλων ομορφότερη, πιο φωτεινή, περισσότερο αξιοπρεπή και πολιτισμένη.
Έπρεπε να ήσουν εκεί στην ταβέρνα κωλόπαιδο, να τους πεις αυτά που σήμερα έγραψες. Δεν ήσουνα.
Δεν πειράζει, αρκεί που το έγραψες.
Γι αυτό δώρο, δανεικό απο τον Μάνο Χατζιδακι, ένα από τα Χαμόγελα της Τζοκόντα για σένα και τον Καλτσό
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2006
ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΘΗΝΑ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα, ζω σε αυτή τη πόλη. Αυτό που με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι η πλήρης αποσύνδεση της πόλης από την πρόσφατη ιστορία της, των τελευταίων 70 χρόνων ας πούμε.
Όπου κι αν περπατήσεις, Πατησίων, Σταδίου, Σόλωνος, Ιπποκράτους, Πανεπιστημίου, Πειραιώς, υπάρχει το υπόστρωμα μεγάλων γεγονότων, δικτατορίες, πραξικοπήματα, Κατοχή, Δεκεμβριανά, εμφύλιος, λαϊκές εξεγέρσεις, ματωμένες διαδηλώσεις, συνταγματικές εκτροπές, όλα είναι εκεί. Παρόντα τα γεγονότα, παρών ο τόπος αλλά απούσα η σύνδεση του χώρου με το χρόνο και την εξέλιξή τους.
Να είχα την οικονομική δυνατότητα να έβαζα 20 γιγαντοοθόνες σε κεντρικά σημεία της πόλης να βλέπουμε τι έγινε σε ΕΚΕΙΝΟ το σημείο της Αθήνας πριν 20,30,40, 50, 60,70 χρόνια. Να ακούμε τη φωνή της Κοτοπούλη και της Λαμπέτη, του Παλαμά, του Κατράκη, της Μπέλλου. Να βλέπουμε σε σκηνές από παλιές ελληνικές ταινίες το ίδιο σημείο πριν δεκάδες χρόνια. Να ακούμε τη μουσική του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκη, του...
Να ξέρω όταν περνάω έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος στην Πανεπιστημίου ότι σε αυτές τις σκάλες δολοφονήθηκαν νέα παιδιά, φοιτητές, από τις δυνάμεις κατοχής. Να ξέρω ότι από την ταράτσα της Μεγ. Βρετανίας πυροβολούσαν κι εκτελούσαν διαδηλωτές οι ταγματασφαλίτες.
Δεν την έχω όμως αυτή την δυνατότητα. Αυτοί που την έχουν, η οικονομική και η πολιτική εξουσία ΔΕΝ θα το κάνουν, δεν θα το προτείνουν καν. Δεν συμφέρει η μνήμη, όχι γιατί κοστίζει ακριβά, -ο αγώνας τους να επιβάλλουν τη λήθη κοστίζει πολλαπλάσια-, αλλά γιατί ξέρουν πως όταν συνδέεται το παρόν με το παρελθόν, μπαίνει σε σοβαρό κίνδυνο το φαύλο μέλλον τους.
Αυτή η πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω έχει μια ιστορία συγκεκριμένη, καθόλου αόριστη και γενική. Σε αυτή τη πόλη πλανώνται σήματα. Ακούστε τη Σωτηρία...
Αθήνα συγνώμη.
Όπου κι αν περπατήσεις, Πατησίων, Σταδίου, Σόλωνος, Ιπποκράτους, Πανεπιστημίου, Πειραιώς, υπάρχει το υπόστρωμα μεγάλων γεγονότων, δικτατορίες, πραξικοπήματα, Κατοχή, Δεκεμβριανά, εμφύλιος, λαϊκές εξεγέρσεις, ματωμένες διαδηλώσεις, συνταγματικές εκτροπές, όλα είναι εκεί. Παρόντα τα γεγονότα, παρών ο τόπος αλλά απούσα η σύνδεση του χώρου με το χρόνο και την εξέλιξή τους.
Να είχα την οικονομική δυνατότητα να έβαζα 20 γιγαντοοθόνες σε κεντρικά σημεία της πόλης να βλέπουμε τι έγινε σε ΕΚΕΙΝΟ το σημείο της Αθήνας πριν 20,30,40, 50, 60,70 χρόνια. Να ακούμε τη φωνή της Κοτοπούλη και της Λαμπέτη, του Παλαμά, του Κατράκη, της Μπέλλου. Να βλέπουμε σε σκηνές από παλιές ελληνικές ταινίες το ίδιο σημείο πριν δεκάδες χρόνια. Να ακούμε τη μουσική του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκη, του...
Να ξέρω όταν περνάω έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος στην Πανεπιστημίου ότι σε αυτές τις σκάλες δολοφονήθηκαν νέα παιδιά, φοιτητές, από τις δυνάμεις κατοχής. Να ξέρω ότι από την ταράτσα της Μεγ. Βρετανίας πυροβολούσαν κι εκτελούσαν διαδηλωτές οι ταγματασφαλίτες.
Δεν την έχω όμως αυτή την δυνατότητα. Αυτοί που την έχουν, η οικονομική και η πολιτική εξουσία ΔΕΝ θα το κάνουν, δεν θα το προτείνουν καν. Δεν συμφέρει η μνήμη, όχι γιατί κοστίζει ακριβά, -ο αγώνας τους να επιβάλλουν τη λήθη κοστίζει πολλαπλάσια-, αλλά γιατί ξέρουν πως όταν συνδέεται το παρόν με το παρελθόν, μπαίνει σε σοβαρό κίνδυνο το φαύλο μέλλον τους.
Αυτή η πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω έχει μια ιστορία συγκεκριμένη, καθόλου αόριστη και γενική. Σε αυτή τη πόλη πλανώνται σήματα. Ακούστε τη Σωτηρία...
Αθήνα συγνώμη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)