ΤΟΣΟ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΕ

Είναι φίλη. Ενα απο τα πλέον προικισμένα και συγκροτημένα άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Συμπορεύεται με τη κατάθλιψη εδώ και χρόνια. Πριν λίγο καιρό, σε δύσκολες στιγμές, μου έστειλε ένα email. Το αποθήκευσα και το ξέχασα.

Την Τετάρτη που πέρασε διάβασα αυτό το συγκλονιστικό ποστ του Padrazo. Θυμήθηκα το email της φίλης μου. Μιλήσαμε, την παρότρυνα να διαβάσει το ποστ και της ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω την επιστολή της. Δέχτηκε αν και διστακτικά είναι η αλήθεια.

Πιστεύω ότι οφείλουμε όσο μπορούμε να καταλάβουμε. Να καταλάβουμε τελείως αποκλείεται. Όσο μπορούμε...
Πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει το να πάει κανείς στο φούρνο της γειτονιάς του ή στο περίπτερο για τσιγάρα; Πόσο μακριά απο μας είναι όλα αυτά; Πόσο κοντά μας;
Παραθέτω την επιστολή ως έχει:



"Κάποιος να την διώξει – κάποιος – να με βοηθήσει
Δεν φεύγει
Έρχεται ξανά και ξανά με συμμάχους και χάνω τη χαρά- την ξεχνάω – ξεχνώ τους λόγους
Είναι κύμα η λύπη κι όταν ο προφανής λόγος απουσιάζει, φουσκώνει…
Έχω να προστατεύω την Τελίτσα μου και να παρηγορώ τον Bill.
Ο Γιώργος δεν με χρειάζεται έτσι- δεν κάνω καλό σε κανέναν έτσι-
Δέσμια του φόβου του μεγάλου του αρχέγονου, του φόβου που σταματάει τα πάντα, του φόβου που δεν μ αφήνει ν αφεθώ να αγαπηθώ, που όλα τα σκεπάζει και κρατάει το όπλο μου το μυαλό μου – εκεί- στις ασήμαντες εγωκεντρικές του μούσες στις φοβίες.

Χρόνια κι άλλα χρόνια κι άλλα τόσα χρόνια γύρω μου εκείνες , οι φοβίες, γύρω τους εγώ. Ποιος δικαιούται να με βασανίζει έτσι μ ένα όπλο που όλοι το θεωρούν δικό μου – μέχρι και μηχανισμό άμυνας τις έχουν ονομάσει κι εγώ λιώνω, λιώνω μέχρι που εξαφανίζομαι και τη θέση μου παίρνει αυτή η μεσήλικη χοντρή που φουσκώνει από τα χάπια ή την έλλειψή τους, τα οιστρογόνα ή την έλλειψή τους , που θεωρεί κατόρθωμα την επίσκεψη στο περίπτερο – και περιμένει και επιβράβευση και συνεχώς και δικαίως σκέφτεται πόσο κουραστική είναι, πόσο γοητευτική δεν είναι, και ντρέπεται και κρύβεται μέχρι ο πόνος να γίνει πάλι οξύς και να ζητήσει βοήθεια, για να ντραπεί ξανά μετά και να στεγνώσει – να παγώσει για να μην πονάει τόσο και να μην φαίνεται τόσο Εγώ.

Θέλω την εύνοια της μοίρας, θέλω όλες τις ευχές των αστεριών, όλα τα θαύματα της επιστήμης για να γίνω καλά.
Γιατί δεν είμαι.
Ήμουνα το θυμάμαι. Ωραία το θυμάμαι- μόνο να είμαι άσχημη με φόβιζε κι η μπαλαρίνα στο λούνα-παρκ.
Όλα τα άλλα, ανοιχτός ορίζοντας! Και μέλλον με σχέδια- καθόλου λογικά, αλλά αβίαστα χωρίς παραμέτρους και προϋποθέσεις- χωρίς καν τσαντάκι με φάρμακα η ζωή μου – ήταν ζωή.
Δύσκολα και μπερδεμένα , αλλά βουτούσα στα βαθιά.
Τώρα αμμουδιά – να κοιτάω τη θέα, τον ορίζοντα -πάλι αυτόν- για να θυμάμαι που ήμουνα , ποια , πως ήμουν.
Και διαλέγω να μου αρέσω τότε, και διαλέγω να ξαναγίνω αυτή η τότε και να μείνω και να φύγω έτσι.
Μπορώ όμως ?
Γίνεται? "




ΥΓ Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι η φίλη μου δεν είναι μεσήλιξ, είναι αρκετά νεώτερη. Εχει επίσης τη σημασία του το γεγονός ότι δεν είναι χοντρή και άσχημη, είναι αντιθέτως γυναίκα προκλητικής ομορφιάς. Βλέπετε για κάποιους οι καθρέφτες είναι μονίμως, χωρίς να το επιδιώκουν οι ίδιοι, παραμορφωτικοί.