Πέμπτη, Απριλίου 27, 2006

ΤΖΕΡΜΙΑΔΟ

Γενικά είμαι αγεωγράφητος τύπος. Άλλωστε θεωρώ τις όποιες διαδρομές ή τόπους, ως το πλαίσιο που περιβάλλει τους ανθρώπους που συναντώ. Καμμιά φορά ο τόπος έχει την αξία του και ως πλαίσιο στις μνήμες των ανθρώπων, κάτι που με ενδιαφέρει εξ΄ ίσου.

Αναγνωρίζω την βαρβαρότητα του πράγματος, την ενδεχόμενη διαστροφή. Αυτή είναι όμως η αλήθεια και δεν μπορεί να αλλάξει. Κοντεύω τα 50 και στη γειτονιά που μεγάλωσα, έζησα και ζω, γνωρίζω τα ονόματα 4 - 5 δρόμων. Σκεφτείτε τι γίνεται με την υπόλοιπη Αθήνα, τον Πειραιά και πολύ περισσότερο με την υπόλοιπη Ελλάδα. Για ποτάμια, βουνα κλπ είναι αστείο και να το συζητάμε. Μπορεί να ξέρω τα ονόματά τους, για κάποια ίσως και την ευρύτερη περιφέρεια που βρίσκονται, (π.χ Βόρεια Ελλάδα ή Πελοπόννησο), αλλά απο κει και πέρα το χάος.

Είναι ωστόσο κάποιοι τόποι που με σημάδεψαν για το υπόλοιπο της ζωής μου. Όχι για την ομορφιά ή την ιδιομορφία τους, αλλά για τους ανθρώπους που γνώρισα και άλλαξαν τη ζωή μου.

Πριν απο είκοσι ακριβώς χρόνια μου ζήτησαν να μετατεθώ για έξι μήνες, (έτσι μου είπαν), στο Τζερμιάδο της Κρήτης, προκειμένου να διευκολυνθεί ένας συνάδελφος που παντρευόταν. Εμεινα τελικά 4,5 χρόνια.

Το Τζερμιάδο βρίσκεται στο οροπέδιο Λασηθίου. Είναι το μεγαλύτερο απο τα 12, αν θυμάμαι καλά, χωριά που βρίσκονται περιμετρικά του κάμπου. Πρωτεύουσα λοιπόν το Τζερμιάδο με 700 περίπου κατοίκους και τις "αρχές", αστυνομία, τράπεζα, Κέντρο Υγείας κ.λ.π.

Το σπίτι που βρήκα και νοίκιασα βρισκόταν πάνω απο το φαρμακείο. Φαρμακοποιός ο Γιώργος Παπαδάκης.

Ο Γιώργος είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου και αισθάνομαι πολύ τυχερός. Μέσα απο το Γιώργο γνώρισα τη γυναίκα του τη Σπυριδούλα Τουτουδάκη, τους Δριτσαίους. την Τασία Χριστοδουλοπούλου και άλλους φίλους του. Ο Παπαδάκης όμως είναι η σφραγίδα, σημαδεύει ανθρώπους, επώδυνα ίσως κάποιες φορές, αλλά πάντα θετικά. Γιατί;
( έχω κολλήσει σε αυτό το γιατί εδώ και δυόμιση ώρες. Πως να το εξηγήσω; Πως να μιλήσω για τον άνθρωπο που άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου, τον τρόπο που βιώνω την πραγματικότητα, την καθημερινότητά μου; Πως να ξεφύγω απο την υπεραπλούστευση, που να βρω τις λέξεις που θα αποτυπώνουν βιώματα, σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες πρωτόγνωρες και μάλλον ανεπανάληπτες; Κυρίως όμως πως ν' αποφύγω τη συναισθηματική πλημμυρίδα για να βρω την ελάχιστη νηφαλιότητα για να περιγράψω;)

Λυπάμαι που κόλλησα, λυπάμαι για μένα θέλω να πω. Μίλησα μαζί του την Δευτέρα για τα Χρόνια Πολλά. Πέρασαν είκοσι χρόνια απο τότε που πάτησα το πόδι μου στο Τζερμιάδο. Αλλιως το σκεφτόμουνα αυτό το ποστ για τον φίλο μου. Δεν μπόρεσα...

Ο Γιώργος θα έρθει στην Αθήνα για το 4ο Ευρωπαικό Κοινωνικό Φορουμ. Τώρα αν σας πω ότι είναι απο μόνος του το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φορουμ, θα πείτε οτι λέω μαλακίες, οτι είμαι γελοίος.
Κι όμως...


ΥΓ Αν κάποιος-α είναι απο τον Πειραιά και γνωρίζει το "Λιμάνι της αγωνίας", ρωτήστε τον θοδωρή τον Δρίτσα για τον Γιώργο τον Παπαδάκη. Θα
δείτε ότι αξίζει τον κόπο να μάθετε...

9 σχόλια:

Кроткая είπε...

ti sxesi exeis esu me to limani tis agwnias??? koita pou tha vgoume kai suggeneis!!

oso gia to filo sou, an einai san afton pou xerw egw apo to limani... katalava! foveri persona!

bravo, na ton xairesai!

NinaC είπε...

Θα το κάνουμε, αγαπητέ, και θα κάνουμε και κάτι καλύτερο: θα επιδιώξουμε να τον γνωρίσουμε στο Φόρουμ. :)

@Krot, τι δουλειά έχεις ΕΣΥ με το Λιμάνι της Αγωνίας???? ΑΑΑΑΑ, όντως γίνεσαι μια Ντόλλυ, όσο μεγαλώνεις....

NinaC είπε...

Και κάτι ακόμα, σήμερα το πρωί που σε ξαναδιάβασα... Γράφεις: "Κυρίως όμως πως ν' αποφύγω τη συναισθηματική πλημμυρίδα για να βρω την ελάχιστη νηφαλιότητα για να περιγράψω;"

Και γιατί θα πρέπει να είσαι "συναισθηματικά νηφάλιος" για να περιγράψεις έναν φίλο, έναν άνθρωπο που όπως λες σου άλλαξε τη ζωή? Δεν έχει σημασία πόσο αντικειμενικά σημαντικός είναι ο φίλος σου, έτσι κι αλλιώς αυτά είναι εντελώς υποκειμενικά. Αυτό που έχει σημασία είναι να τον δούμε εμείς μέσα από τα δικά σου μάτια, τα δικά σου συναισθήματα, τη δική σου συγκίνηση. Έτσι αγαπάμε τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε: μέσα από τα μάτια ανθρώπων που γνωρίζουμε και αγαπάμε. Και μη διανοηθείς ότι θα τον "αποδυναμώσεις" αν μιλήσεις συναισθηματικά φορτισμένος για εκείνον. Πως αλλιώς να μιλήσεις για ένα φίλο?

Και, στην τελική, μη φοβάστε το συναισθηματισμό, οι άντρες συνδικαλιστές, γμτ. Μπορεί να μην είναι politically correct, είναι βαθειά ανθρώπινος όμως...

Φιλιά

NinaC είπε...

Α, και ξαναγράφτο αυτό το ποστ. Τον Γιώργο Παπαδάκη θέλω να μου τον συστήσεις εσύ, όχι ο Θοδωρής.
:)

alzap είπε...

@Krot, Συγγενείς; Μα εγώ η μόνη σχέση που έχω με τις Βρυξέλλες είναι τα σοκολατάκια Leonidas. Μενιδιάτης είμαι βρε, Αρβανίτης βέρος. :-)
Ασε που έχω δυσχρωματοψία και δεν ξερω τι χρωμα καλτσες φοράω. Για να βρούμε το βαθμό της ενδεχόμενης συγγένειας ντε!
Πολλά φιλιά!

@Doll, σκέφτηκες ότι μπορεί να μην είναι φόβος; Μερικούς ανθρώπους, κάποιες φορές, (συμβαίνει συχνά στα παιδιά), τους πλημμυρίζει τόσο έντονα το συναίσθημα που "μπουκώνουν" δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη.
Εντάξει, θα μεγαλώσω, στο υπόσχομαι! Κάποτε θα γίνει κι αυτό.
Φιλιά.

Кроткая είπε...

Τη σχεση μου με το Λιμανι δεν μπορω να την αποκαλυψω δημοσιως. Μονο ιδιωτικως.
Αλζπ, ξερω εγω τι λεω. Συγγενεις, αλλα εξ αγχιστειας. Περισσοτερες πληροφοριες στο krotkaya@gmail.com και δνε υπαρχει σχεση ουτε με καλτσες ουτε με Βελγιο.
Οσο για τους συναισθηματισμους, ακριβως Αλζαπ μου, δεν μεγαλωνετε ποτε εσεις οι αντρες -συνδικαλιστες και μη.
Κοιτα να μη μπορεσω να ερθω στο Φεστιβαλ. Θα χασω τα καλυτεροτερα.

Godot είπε...

Με τσάκισες τώρα, καθ' ότι κατάγομαι από το Μαρμακέτο....
Απίθανο!

NinaC είπε...

Ρωτήσαμε, μάθαμε, είδαμε, γνωρίσαμε, μιλήσαμε, απολαύσαμε!

Σιγά μην περιμέναμε από σένα!

Πφφφ...

NinaC είπε...

Τς τς τς...

Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκειά μου, έχει καταντήσει εδώ μέσα..

Μαμούνια πιάσαμε...