Αναχωρούμε. Το πρωί. Η κόρη μου, ο σκύλος κι εγώ. Προορισμός τα χωριά της Αργιθέας, πάνω από τον Αχελώο. Εκεί περίπου που γίνεται η εκτροπή, θα βγάλω φωτογραφίες να θυμόμαστε πως ήταν. Εκεί περίπου που έδωσε τέλος στη ζωή του ο Αρης. Ακριβως στα σύνορα τριών νομών, Καρδίτσας-Αρτας-Καρπενησίου. Πως λέμε τριεθνές; Κάπως έτσι.
Χαρά η μικρή, την περιμένουν οι φίλοι της. Χαρά κι ο Κόπερ που θα κυνηγάει προβατάκια και κοτούλες. Εγώ στο ανάμεσα γιατί θα αγχώνομαι με τη μικρή που θα εξαφανίζεται με τη συμμορία, αλλά θα έχω την απόλυτη ησυχία να διαβάσω. (αφου τελειώνω με με τα μαγειρέματα και το νοικοκυριό εννοείται... :-))
Την περασμένη εβδομάδα κέρδισα στα Goody's μιά τρίμηνη σύνδεση στο internet, δανείστηκα το laptop της αδελφής μου και μπορεί να σας στείλω καμμιά φωτο, να δείτε πως ζούμε και μεις στην άγρια φύση...
Καλά να περνάτε, αλλά κυρίως καλά να είστε.
Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006
Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Είναι μικρή, είναι πανέξυπνη, είναι γλυκειά, είναι σπασαρχίδω κάποιες φορές, είναι ευαίσθητη, και φέρνει στο ποστ της ένα μήνυμα ελπίδας. Στα χαλάσματα, μέσα στο θάνατο και το τρόμο, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που πολεμάνε για την αξιοπρέπεια ΟΛΩΝ μας. Η Krot το έκανε το μικρό θαύμα της, μεταφέρει τη φωνή τους. Με την άδεια της το αναπαράγω:
Φίλες και Φίλοι του Θεάτρου, της Μουσικής...
Σας στέλνουμε αυτό το μήνυμα από τον πολιτιστικό χώρο Tournesol (Ηλιοτρόπιο), χώρο εργασίας του συνδέσμου SHAMS (Νεολαία – Θέατρο – Κινηματόγραφος), στη Βηρυτό, που βρίσκεται στην διασταύρωση Ταγιουνέ, εκεί όπου συναντώνται η πόλη και τα νότια προάστια.
Είμαστε ζωντανοί. Εργαζόμαστε: το θέατρο μας είναι ανοιχτό και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, (κυρίως νέοι βεβαίως), συρρέει παρά τους σποραδικούς βομβαρδισμούς, των οποίων ο στόχος είναι ακριβώς να απομονώσουν τις γειτονιές και να εμποδίσουν την επικοινωνία.
Εκφραζόμαστε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε πληροφορίες, δημιουργούμε ένα μικρής εμβέλειας δίκτυο συντονισμού μεταξύ των κοινωνικών οργανώσεων και τις ομάδες προσφύγων από τον νότο ή των προαστίων, (κατ’ εξοχήν στόχοι των Ισραηλινών βομβαρδισμών). Λυπούμαστε για την αξιοθρήνητη επίσημη στάση των Δυτικών χωρών και των ΜΜΕ τους, (γνωρίζοντας βεβαίως ότι δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους πολίτες), και έχουμε ανάγκη από εκδηλώσεις ανθρώπινης αλληλεγγύης που δεν περνάνε στην TF1 ή στη “Monde”.
Μεταξύ μας υπάρχουν Λιβανέζοι όλων των πεποιθήσεων και όλων των δογμάτων, (διανοούμενοι, καλλιτέχνες, κοινωνικοί λειτουργοί, φοιτητές,...χριστιανοί, μουσουλμάνοι, δρούζοι, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, πιστοί, άθεοι, αγνωστικιστές...)
Χωρίς να υιοθετούμε τις πολεμοχαρείς ιδεολογικές θέσεις της Χεζμπολλάχ, χωρίς να αποδεχόμαστε τις ανεύθυνες απαντήσεις των αράβων πωλητών πετρελαίου και των Λιβανέζων εκατομμυριούχων, διεκδικούμε το δικαίωμα να καταγγείλουμε τα ατιμώρητα εγκλήματα του θεοκρατικού κράτους του Ισραήλ κατά των παιδιών, των οικογενειών, των αστικών γειτονιών, των χωριών του νότου, όπως και την ασυγχώρητη συνενοχή της Ευρώπης στην γενοκτονία των Παλαιστινίων και την δολοφονία των πόλεων του Λιβάνου.
Είμαστε βαθύτατα σε ειρήνη και ελεύθεροι. Χαιρόμαστε την ζωή χωρίς κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Δεν χρειαζόμαστε άρματα για να μετακινηθούμε. Δεν χρειαζόμαστε τα διεθνή ΜΜΕ για να σκεπτόμαστε. Η αξιοπρέπεια μας δεν υπαγορεύεται ούτε από την Δαμασκό, ούτε από τη Τεχεράνη, ούτε από το Τελ Αβίβ, ούτε από την Ουάσινγκτον ούτε από το Παρίσι, ούτε από τον ΟΗΕ. Είναι ριζωμένη στην ανθρωπότητα που χλευάζεται και τσακίζεται από όλες τις Βερμαχτ του «πολιτισμένου» κόσμου, αποκλεισμένη από τα «ανθρώπινα δικαιώματα» που κρατιούνται με ζήλο για αυτούς που τα διακηρύττουν.
Εμείς είμαστε καλά. Εσείς;
Roger Assaf, Issam Bou Khaled, Kamal Chayya, Rawya El Chab, Zeina Saab De Melero, Said Serhan, Fadi el Far, Tarek Atoui…
Φίλες και Φίλοι του Θεάτρου, της Μουσικής...
Σας στέλνουμε αυτό το μήνυμα από τον πολιτιστικό χώρο Tournesol (Ηλιοτρόπιο), χώρο εργασίας του συνδέσμου SHAMS (Νεολαία – Θέατρο – Κινηματόγραφος), στη Βηρυτό, που βρίσκεται στην διασταύρωση Ταγιουνέ, εκεί όπου συναντώνται η πόλη και τα νότια προάστια.
Είμαστε ζωντανοί. Εργαζόμαστε: το θέατρο μας είναι ανοιχτό και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, (κυρίως νέοι βεβαίως), συρρέει παρά τους σποραδικούς βομβαρδισμούς, των οποίων ο στόχος είναι ακριβώς να απομονώσουν τις γειτονιές και να εμποδίσουν την επικοινωνία.
Εκφραζόμαστε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε πληροφορίες, δημιουργούμε ένα μικρής εμβέλειας δίκτυο συντονισμού μεταξύ των κοινωνικών οργανώσεων και τις ομάδες προσφύγων από τον νότο ή των προαστίων, (κατ’ εξοχήν στόχοι των Ισραηλινών βομβαρδισμών). Λυπούμαστε για την αξιοθρήνητη επίσημη στάση των Δυτικών χωρών και των ΜΜΕ τους, (γνωρίζοντας βεβαίως ότι δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους πολίτες), και έχουμε ανάγκη από εκδηλώσεις ανθρώπινης αλληλεγγύης που δεν περνάνε στην TF1 ή στη “Monde”.
Μεταξύ μας υπάρχουν Λιβανέζοι όλων των πεποιθήσεων και όλων των δογμάτων, (διανοούμενοι, καλλιτέχνες, κοινωνικοί λειτουργοί, φοιτητές,...χριστιανοί, μουσουλμάνοι, δρούζοι, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, πιστοί, άθεοι, αγνωστικιστές...)
Χωρίς να υιοθετούμε τις πολεμοχαρείς ιδεολογικές θέσεις της Χεζμπολλάχ, χωρίς να αποδεχόμαστε τις ανεύθυνες απαντήσεις των αράβων πωλητών πετρελαίου και των Λιβανέζων εκατομμυριούχων, διεκδικούμε το δικαίωμα να καταγγείλουμε τα ατιμώρητα εγκλήματα του θεοκρατικού κράτους του Ισραήλ κατά των παιδιών, των οικογενειών, των αστικών γειτονιών, των χωριών του νότου, όπως και την ασυγχώρητη συνενοχή της Ευρώπης στην γενοκτονία των Παλαιστινίων και την δολοφονία των πόλεων του Λιβάνου.
Είμαστε βαθύτατα σε ειρήνη και ελεύθεροι. Χαιρόμαστε την ζωή χωρίς κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Δεν χρειαζόμαστε άρματα για να μετακινηθούμε. Δεν χρειαζόμαστε τα διεθνή ΜΜΕ για να σκεπτόμαστε. Η αξιοπρέπεια μας δεν υπαγορεύεται ούτε από την Δαμασκό, ούτε από τη Τεχεράνη, ούτε από το Τελ Αβίβ, ούτε από την Ουάσινγκτον ούτε από το Παρίσι, ούτε από τον ΟΗΕ. Είναι ριζωμένη στην ανθρωπότητα που χλευάζεται και τσακίζεται από όλες τις Βερμαχτ του «πολιτισμένου» κόσμου, αποκλεισμένη από τα «ανθρώπινα δικαιώματα» που κρατιούνται με ζήλο για αυτούς που τα διακηρύττουν.
Εμείς είμαστε καλά. Εσείς;
Roger Assaf, Issam Bou Khaled, Kamal Chayya, Rawya El Chab, Zeina Saab De Melero, Said Serhan, Fadi el Far, Tarek Atoui…
Σάββατο, Ιουλίου 15, 2006
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ;
Γιατι είμαι τρυφερός...
...διακριτικός,
...διακριτικός,
...απόλυτα εχέμυθος,
...και ασφαλώς κομψός και γυμνασμένος!
Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ
Οι παραστάσεις και οι εικόνες που έχει ο καθένας μας είναι διαφορετικές και πολυποίκιλες. Ακόμα και μεις οι ίδιοι μπορεί να αντικρύσουμε το ίδιο τοπίο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και να και να νοιθώσουμε διαφορετικά. Η υποκειμενικότητα λοιπόν αλλά και η συγκυρία βασιλεύει. Υπάρχουν ωστόσο και πεδία που φαίνεται πως υπάρχει δεσπόζουσα άποψη, επικρατούσα σε τέτοιο βαθμό που αν εμφανιστεί κάτι που την αμφισβητεί, έστω και στο ελάχιστο, φαντάζει γελοίο και ανευ σημασίας.
Η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι απο εμας για τη Μυκονο και τους Μυκονιάτες, είναι συγκεκριμένη και έχει δημιουργηθεί απο προσωπική μας εμπειρία, διακοπές, τριήμερα κλπ, είτε απο διηγήσεις τρίτων, είτε τέλος απο τα ΜΜΕ. Δεν θα ισχυριστώ ότι είναι ανακριβής η εικόνα που έχουμε. Ισχυρίζομαι, και νομίζω ότι μπορώ να το αποδείξω εύκολα αν χρειαστεί, ότι έχουμε μόνο ένα κομμάτι της εικόνας. Ισχυρίζομαι ότι το σημαντικότερο ποιοτικά κομμάτι της Μυκόνου και των κατοίκων της είναι έξω και πέρα απο το οπτικό μας πεδίο.
Για πολλά χρόνια μια εφημερίδα-πρότυπο, Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ, άνοιξε νέους ορίζοντες, έδωσε άνισες μάχες. Ανθρωποι νέοι, κι άλλοι όχι τόσο νέοι, δούλεψαν για τον τόπο τους μέσα απο την εφημερίδα, πήγαν κόντρα στους καιρούς και τα προστάγματα των συγκυριών.
Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ εδω και λίγα χρόνια έχει αναστείλει την έκδοσή της. Οι άνθρωποί της όμως παραμένουν ενεργοί, σκεπτόμενοι και αισθανόμενοι, λίγο μελαγχολικοί και πολύ αισιόδοξοι, πιό ώριμοι και γι΄αυτό ίσως πιο εκρηκτικοί.
Μερικούς απο τους ανθρώπους αυτούς μου τους γνώρισε, στο πέρασμα των χρόνων, ο Δημήτρης Ρουσουνέλος. Μοναδικός, απο και με επιλογή, φίλος μου απο τα χρόνια του σχολείου με μύησε σε μια περίοδο τριάντα και βάλε χρόνων, στην άλλη αλήθεια του νησιού και των ανθρώπων του. Ο Δημήτρης λοιπόν, αδελφός και συνοδοιπόρος των ονείρων και του ανέφικτου, Μυκονιάτης και επαγγελματίας, έδωσε την παρακάτω απάντηση πριν λίγες μέρες, όταν του ζήτησαν να πει δυο λόγια για τον τόπο του και την επικαιρότητα:
Μύκονος: την υμνούν ποιητές, την διοικούν μπετονιέρες!
(του Δημήτρη Ρουσουνέλου)
scala@otenet.gr
Για κάποιους που ζούμε εδώ και για όσους από τους επισκέπτες, σηκώνουν το χιονάτο γλάσο της επικάλυψης, η Μύκονος, είναι σαν το δέντρο που πληγώναμε.
Ένας παράδεισος όπου επικρατεί η βαθιά ριζωμένη αίσθηση πως όλα επιτρέπονται αφού «Εδώ είναι Μύκονος».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος σαστισμένος πριν λίγα χρόνια απ’ αυτό που έβλεπε και -Καραμανλικώ τω τρόπω- ρώτησε παρέα συνδαιτυμόνων: «ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο;» Ρητορικό το ερώτημα. Εγώ, όνομα δεν είχα να δώσω. Είχα κι έχω την ίδια απάντηση: η Νύχτα. Η Αγορά, η κοινωνική ζωή, ο ύπνος και ο ξύπνιος του νησιού, από τη νύχτα διαφεντεύονται.
Δίνω και ρήματα:
Με προσβάλει η χυδαιότητα και η διαπλοκή που γίνονται κάθε μέρα ταυτόσημες με τις διακοπές στη Μύκονο
Μ’ εκνευρίζει η χαριεντιζόμενη με την εξουσία ισχύς των παρανομούντων.
Με απογοητεύει η έλλειψη αντίστασης στη σπατάλη φυσικών πόρων (ακτογραμμή-μόλυνση θάλασσας-νερό-γεωτρήσεις-φυσικό τοπίο).
Με προβληματίζει το αντικοινωνικό ωράριο των καταστημάτων.
Με θλίβει η απουσία ελευθέρων χώρων καθώς τελούν υπό κατάληψη από τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες, ομπρέλες και αυτοκίνητα.
Με ανησυχούν τέλος: το έλλειμμα δημοκρατίας, όπως αυτό εκφράζεται στην καθημερινότητά μας, η τιμωρούμενη ελεύθερη έκφραση της διαφωνίας, το κλίμα φόβου και υποταγής στις σχέσεις πολίτη-Δήμου, το αβγό του φιδιού που πυρώνουν νέοι άνθρωποι, το ανεξιχνίαστο τριών μεγάλων ενόπλων ληστειών και των αμέτρητων διαρρήξεων κ.ά.
Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι βαριά κουβέντα για έναν τόπο. Αλλά βαρύτερo είναι όταν νοιώθεις το βάρος αυτού του ελλείμματος.
Σαν πρόβλημα όλων των μικρών κοινωνιών ίσως δεν αφορά μόνο τη Μύκονο. Υπάρχει ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση που δεν επιτρέπει διεκδικήσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Υπάρχει δυσκολία να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετική. Αλλά ακόμα και όσοι βολεύονται στη μικρή γυάλινη δημοκρατία στην οποία κινούνται, ας τολμήσουν να διεκδικήσουν το ελάχιστο δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους αν είναι κριτική, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή τους.
Έλλειμμα δημοκρατίας είναι όταν δεν μπορείς να δηλώσεις ότι αγαπάς μεν τον τόπο σου, αλλά αποφασίζεις να ψηφίσεις ή και να συμμετάσχεις ενεργά σε άλλο συνδυασμό. Ας ερωτηθεί ευθέως ο υποψήφιος Δήμαρχος και πρόεδρος των ξενοδόχων (άρα βαρύνουσα προσωπικότητα στο νησί) Ανδρέας Φιορεντίνος, γιατί δεν κοινοποιεί ονόματα από την ομάδα που τον στηρίζει. Η απάντηση είναι ότι την επομένη θα τους χάσει όλους ή τουλάχιστον τους περισσότερους, υπό το βάρος ποικίλων «πιέσεων».
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν συναποφασίζουμε για τα μεγάλα που μας αφορούν κάνοντας χρήση «Συλλόγων Σφραγίδας» που συμφωνούν κι επικροτούν την πολιτική και τους στόχους μας. Πότε συνεδριάζουν, πότε κάνουν εκλογές, πώς τρυπώνουν εκπρόσωποί τους στα διάφορα πόστα;
Έλλειμμα έχουμε όταν για τα δικαιώματά μας αλλά και για κάθε παρατυπία ή παρανομία μας στους ίδιους πάντα ανθρώπους δεσμευόμαστε.
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν ο Δήμος αγοράζει τοπική εφημερίδα, την συντηρεί από χρήματα όλων μας, δεν δημοσιεύει αντίθετη άποψη, ενώ μέσα από τις στήλες της βάλλει απαξιωτικά και προσβλητικά εναντίον όλων όσων εκφράζουν κάτι διαφορετικό,.
Δεκατρία χρόνια μάχης χαρακωμάτων μέσα από την εφημερίδα «Η Μυκονιάτικη» και σαρανταεννιά χρόνια στο νησί με δίδαξαν ότι η Μύκονος υμνείται από ποιητές, αλλά διοικείται από «μπετονιέρες». Από τη μια οι ερασιτέχνες μιας ανθρώπινης ζωής κι από την άλλη οι επαγγελματίες του τζίρου. Άνιση μάχη, αλλά μάχη!
Οι τουριστικοί προορισμοί έχουν μέλλον (προ)διαγεγραμμένο. Χαλάνε αργά ή γρήγορα. Όταν η ανάπτυξη λογίζεται με τόνους μπετόν δεν είναι θέμα προσώπων η σωτηρία τους, αφού και ο πριν κι ο νυν κι ο επόμενος κι όσοι θα διοικήσουν στο μέλλον, θα είναι από το χώρο των οικοδομών και των τουριστικών επενδύσεων. Κι ο τόπος θα πορεύεται, πυρπολώντας με βεγγαλικά, κάθε τόσο κι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς εν χορδαίς και οργάνοις. Πότε με αφορμή μια διαφήμιση, κι άλλοτε για το χατίρι τηλεοπτικής περσόνας. Κι αν σήμερα καίμε τον Άγιο Γιώρη τον Τραχήλη ή τον Σπηλιανό, ανεμόμυλους, παραλίες και πλατείες, αύριο θα ‘χουμε σοβαρότερους λόγους να κάψουμε μια Παραπορτιανή. Μπορεί να πάρει υπουργείο ο δήμαρχός μας. Χαλάλι του!
Μου ζητήθηκε με τετρακόσιες λέξεις να γράψω «τι με πονάει σ’ αυτόν τον τόπο». Αυτό το στεγνό συμπύκνωμα κειμένου επτακοσίων λέξεων, δεν θα προκαλέσει αναστάτωση στους ρυθμούς της πόλης. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, για να περιγράψω με λέξεις «ό,τι μου αρέσει στο νησί» θα χρειαζόμουν τις διπλάσιες.
Καλή σου μέρα, φίλε μου και αδελφέ και συγνώμη για την αυθαίρετη αναδημοσίευση.
Θα το ξανακάνω...
Για την ελπίδα ρε γαμωτο!
Η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι απο εμας για τη Μυκονο και τους Μυκονιάτες, είναι συγκεκριμένη και έχει δημιουργηθεί απο προσωπική μας εμπειρία, διακοπές, τριήμερα κλπ, είτε απο διηγήσεις τρίτων, είτε τέλος απο τα ΜΜΕ. Δεν θα ισχυριστώ ότι είναι ανακριβής η εικόνα που έχουμε. Ισχυρίζομαι, και νομίζω ότι μπορώ να το αποδείξω εύκολα αν χρειαστεί, ότι έχουμε μόνο ένα κομμάτι της εικόνας. Ισχυρίζομαι ότι το σημαντικότερο ποιοτικά κομμάτι της Μυκόνου και των κατοίκων της είναι έξω και πέρα απο το οπτικό μας πεδίο.
Για πολλά χρόνια μια εφημερίδα-πρότυπο, Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ, άνοιξε νέους ορίζοντες, έδωσε άνισες μάχες. Ανθρωποι νέοι, κι άλλοι όχι τόσο νέοι, δούλεψαν για τον τόπο τους μέσα απο την εφημερίδα, πήγαν κόντρα στους καιρούς και τα προστάγματα των συγκυριών.
Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ εδω και λίγα χρόνια έχει αναστείλει την έκδοσή της. Οι άνθρωποί της όμως παραμένουν ενεργοί, σκεπτόμενοι και αισθανόμενοι, λίγο μελαγχολικοί και πολύ αισιόδοξοι, πιό ώριμοι και γι΄αυτό ίσως πιο εκρηκτικοί.
Μερικούς απο τους ανθρώπους αυτούς μου τους γνώρισε, στο πέρασμα των χρόνων, ο Δημήτρης Ρουσουνέλος. Μοναδικός, απο και με επιλογή, φίλος μου απο τα χρόνια του σχολείου με μύησε σε μια περίοδο τριάντα και βάλε χρόνων, στην άλλη αλήθεια του νησιού και των ανθρώπων του. Ο Δημήτρης λοιπόν, αδελφός και συνοδοιπόρος των ονείρων και του ανέφικτου, Μυκονιάτης και επαγγελματίας, έδωσε την παρακάτω απάντηση πριν λίγες μέρες, όταν του ζήτησαν να πει δυο λόγια για τον τόπο του και την επικαιρότητα:
Μύκονος: την υμνούν ποιητές, την διοικούν μπετονιέρες!
(του Δημήτρη Ρουσουνέλου)
scala@otenet.gr
Για κάποιους που ζούμε εδώ και για όσους από τους επισκέπτες, σηκώνουν το χιονάτο γλάσο της επικάλυψης, η Μύκονος, είναι σαν το δέντρο που πληγώναμε.
Ένας παράδεισος όπου επικρατεί η βαθιά ριζωμένη αίσθηση πως όλα επιτρέπονται αφού «Εδώ είναι Μύκονος».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος σαστισμένος πριν λίγα χρόνια απ’ αυτό που έβλεπε και -Καραμανλικώ τω τρόπω- ρώτησε παρέα συνδαιτυμόνων: «ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο;» Ρητορικό το ερώτημα. Εγώ, όνομα δεν είχα να δώσω. Είχα κι έχω την ίδια απάντηση: η Νύχτα. Η Αγορά, η κοινωνική ζωή, ο ύπνος και ο ξύπνιος του νησιού, από τη νύχτα διαφεντεύονται.
Δίνω και ρήματα:
Με προσβάλει η χυδαιότητα και η διαπλοκή που γίνονται κάθε μέρα ταυτόσημες με τις διακοπές στη Μύκονο
Μ’ εκνευρίζει η χαριεντιζόμενη με την εξουσία ισχύς των παρανομούντων.
Με απογοητεύει η έλλειψη αντίστασης στη σπατάλη φυσικών πόρων (ακτογραμμή-μόλυνση θάλασσας-νερό-γεωτρήσεις-φυσικό τοπίο).
Με προβληματίζει το αντικοινωνικό ωράριο των καταστημάτων.
Με θλίβει η απουσία ελευθέρων χώρων καθώς τελούν υπό κατάληψη από τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες, ομπρέλες και αυτοκίνητα.
Με ανησυχούν τέλος: το έλλειμμα δημοκρατίας, όπως αυτό εκφράζεται στην καθημερινότητά μας, η τιμωρούμενη ελεύθερη έκφραση της διαφωνίας, το κλίμα φόβου και υποταγής στις σχέσεις πολίτη-Δήμου, το αβγό του φιδιού που πυρώνουν νέοι άνθρωποι, το ανεξιχνίαστο τριών μεγάλων ενόπλων ληστειών και των αμέτρητων διαρρήξεων κ.ά.
Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι βαριά κουβέντα για έναν τόπο. Αλλά βαρύτερo είναι όταν νοιώθεις το βάρος αυτού του ελλείμματος.
Σαν πρόβλημα όλων των μικρών κοινωνιών ίσως δεν αφορά μόνο τη Μύκονο. Υπάρχει ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση που δεν επιτρέπει διεκδικήσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Υπάρχει δυσκολία να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετική. Αλλά ακόμα και όσοι βολεύονται στη μικρή γυάλινη δημοκρατία στην οποία κινούνται, ας τολμήσουν να διεκδικήσουν το ελάχιστο δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους αν είναι κριτική, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή τους.
Έλλειμμα δημοκρατίας είναι όταν δεν μπορείς να δηλώσεις ότι αγαπάς μεν τον τόπο σου, αλλά αποφασίζεις να ψηφίσεις ή και να συμμετάσχεις ενεργά σε άλλο συνδυασμό. Ας ερωτηθεί ευθέως ο υποψήφιος Δήμαρχος και πρόεδρος των ξενοδόχων (άρα βαρύνουσα προσωπικότητα στο νησί) Ανδρέας Φιορεντίνος, γιατί δεν κοινοποιεί ονόματα από την ομάδα που τον στηρίζει. Η απάντηση είναι ότι την επομένη θα τους χάσει όλους ή τουλάχιστον τους περισσότερους, υπό το βάρος ποικίλων «πιέσεων».
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν συναποφασίζουμε για τα μεγάλα που μας αφορούν κάνοντας χρήση «Συλλόγων Σφραγίδας» που συμφωνούν κι επικροτούν την πολιτική και τους στόχους μας. Πότε συνεδριάζουν, πότε κάνουν εκλογές, πώς τρυπώνουν εκπρόσωποί τους στα διάφορα πόστα;
Έλλειμμα έχουμε όταν για τα δικαιώματά μας αλλά και για κάθε παρατυπία ή παρανομία μας στους ίδιους πάντα ανθρώπους δεσμευόμαστε.
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν ο Δήμος αγοράζει τοπική εφημερίδα, την συντηρεί από χρήματα όλων μας, δεν δημοσιεύει αντίθετη άποψη, ενώ μέσα από τις στήλες της βάλλει απαξιωτικά και προσβλητικά εναντίον όλων όσων εκφράζουν κάτι διαφορετικό,.
Δεκατρία χρόνια μάχης χαρακωμάτων μέσα από την εφημερίδα «Η Μυκονιάτικη» και σαρανταεννιά χρόνια στο νησί με δίδαξαν ότι η Μύκονος υμνείται από ποιητές, αλλά διοικείται από «μπετονιέρες». Από τη μια οι ερασιτέχνες μιας ανθρώπινης ζωής κι από την άλλη οι επαγγελματίες του τζίρου. Άνιση μάχη, αλλά μάχη!
Οι τουριστικοί προορισμοί έχουν μέλλον (προ)διαγεγραμμένο. Χαλάνε αργά ή γρήγορα. Όταν η ανάπτυξη λογίζεται με τόνους μπετόν δεν είναι θέμα προσώπων η σωτηρία τους, αφού και ο πριν κι ο νυν κι ο επόμενος κι όσοι θα διοικήσουν στο μέλλον, θα είναι από το χώρο των οικοδομών και των τουριστικών επενδύσεων. Κι ο τόπος θα πορεύεται, πυρπολώντας με βεγγαλικά, κάθε τόσο κι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς εν χορδαίς και οργάνοις. Πότε με αφορμή μια διαφήμιση, κι άλλοτε για το χατίρι τηλεοπτικής περσόνας. Κι αν σήμερα καίμε τον Άγιο Γιώρη τον Τραχήλη ή τον Σπηλιανό, ανεμόμυλους, παραλίες και πλατείες, αύριο θα ‘χουμε σοβαρότερους λόγους να κάψουμε μια Παραπορτιανή. Μπορεί να πάρει υπουργείο ο δήμαρχός μας. Χαλάλι του!
Μου ζητήθηκε με τετρακόσιες λέξεις να γράψω «τι με πονάει σ’ αυτόν τον τόπο». Αυτό το στεγνό συμπύκνωμα κειμένου επτακοσίων λέξεων, δεν θα προκαλέσει αναστάτωση στους ρυθμούς της πόλης. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, για να περιγράψω με λέξεις «ό,τι μου αρέσει στο νησί» θα χρειαζόμουν τις διπλάσιες.
Καλή σου μέρα, φίλε μου και αδελφέ και συγνώμη για την αυθαίρετη αναδημοσίευση.
Θα το ξανακάνω...
Για την ελπίδα ρε γαμωτο!
Πέμπτη, Ιουλίου 06, 2006
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
ΠΡΟΣ: ΨΙΛΙΚΑΤΖΟΥ,
ΒΑΤΡΑΧΟΚΟΡΙΤΣΟ,
ΤΡΙΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΙ...,
ΚΡΟΤΚΑΓΙΑ
Για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια, σας παρακαλώ, να αγοράσετε και να διαβάσετε το βιβλίο:
"ΜΗΠΩΣ;"
των: ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ - ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ
( εκδόσεις Ωκεανίδα, Ιούνιος 2006)
(Απο μικρός έχω το χούι, όταν ανακαλύπτω κάτι σημαντικό, να θέλω να το μοιράζομαι.
Το γιατί έπρεπε να το διαβάσετε, ίσως μου το πείτε, κάποτε, με κάποιο τρόπο) .
ΒΑΤΡΑΧΟΚΟΡΙΤΣΟ,
ΤΡΙΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΙ...,
ΚΡΟΤΚΑΓΙΑ
Για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια, σας παρακαλώ, να αγοράσετε και να διαβάσετε το βιβλίο:
"ΜΗΠΩΣ;"
των: ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ - ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ
( εκδόσεις Ωκεανίδα, Ιούνιος 2006)
(Απο μικρός έχω το χούι, όταν ανακαλύπτω κάτι σημαντικό, να θέλω να το μοιράζομαι.
Το γιατί έπρεπε να το διαβάσετε, ίσως μου το πείτε, κάποτε, με κάποιο τρόπο) .
Δευτέρα, Ιουνίου 26, 2006
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΙ
Είναι γνωστό ότι εμεις οι άνδρες δεν κουτσομπολεύουμε. Ασχολούμαστε με τα σοβαρά. Πολιτικοκοινωνικοοικονομικες εξελίξεις και τέτοια. Καμμια φορά βλέπουμε και λίγο τηλεόραση. Λίγο ειδήσεις, καμιά ταινία του Φελίνι, και σπανίως καποιο ημίχρονο απο ποδοσφαιρικό αγώνα. Είναι επόμενο να μην έχουμε το χρόνο να παρακολουθούμε ποιός πηδάει ποιά -ή το αντίστροφο-, ποιά ζευγάρια και γιατί χώρισαν.
Με λύπη μου όμως διαπιστώνω ότι το θέμα αυτό, της σύζευξης και της διάζευξης δηλαδή, απασχολεί πολλούς ιστοσελιδοκατέχοντες.
Θεωρώ λοιπόν χρήσιμο να κάνω μια υπέρβαση και να καταθέσω την βαρύνουσα γνώμη μου επι του θέματος σε ότι αφορά την επίσημη εκδοχή του, το γάμο. Είμαι βλέπετε βετεράνος του είδους και μάλιστα με πιστοποιητικα. Δύο γάμοι και δύο διαζύγια. Ο ένας πολιτικός, ο άλλος θρησκευτικός.
Προς το παρον θα αρκεστώ στο πρόβλημα που με απασχολεί, που και που. Αφορά στους πιθανούς συνδυασμούς που μπορεί να προκύψουν στη ζωή του ανθρώπου, αλλα και τη δυνατότητα, που αντικειμενικά έχει, να τους προλαβει όλους. Εξηγούμαι:
Στον πρώτο μου γάμο δεν ξέρω γιατι παντρεύτηκα, ξέρω όμως γιατι χώρισα.
Στον δεύτερο, ξέρω γιατι παντρεύτηκα, δεν ξέρω όμως γιατι χώρισα.
Τι μας μένει να δοκιμασουμε;
Να ξέρεις γιατι παντρεύτηκες ΚΑΙ γιατι χώρισες.
Να μην ξερεις ΟΥΤΕ γιατι παντρεύτηκες, ΟΥΤΕ γιατι χώρισες.
Προλαβαίνω;
Με λύπη μου όμως διαπιστώνω ότι το θέμα αυτό, της σύζευξης και της διάζευξης δηλαδή, απασχολεί πολλούς ιστοσελιδοκατέχοντες.
Θεωρώ λοιπόν χρήσιμο να κάνω μια υπέρβαση και να καταθέσω την βαρύνουσα γνώμη μου επι του θέματος σε ότι αφορά την επίσημη εκδοχή του, το γάμο. Είμαι βλέπετε βετεράνος του είδους και μάλιστα με πιστοποιητικα. Δύο γάμοι και δύο διαζύγια. Ο ένας πολιτικός, ο άλλος θρησκευτικός.
Προς το παρον θα αρκεστώ στο πρόβλημα που με απασχολεί, που και που. Αφορά στους πιθανούς συνδυασμούς που μπορεί να προκύψουν στη ζωή του ανθρώπου, αλλα και τη δυνατότητα, που αντικειμενικά έχει, να τους προλαβει όλους. Εξηγούμαι:
Στον πρώτο μου γάμο δεν ξέρω γιατι παντρεύτηκα, ξέρω όμως γιατι χώρισα.
Στον δεύτερο, ξέρω γιατι παντρεύτηκα, δεν ξέρω όμως γιατι χώρισα.
Τι μας μένει να δοκιμασουμε;
Να ξέρεις γιατι παντρεύτηκες ΚΑΙ γιατι χώρισες.
Να μην ξερεις ΟΥΤΕ γιατι παντρεύτηκες, ΟΥΤΕ γιατι χώρισες.
Προλαβαίνω;
Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006
ΝΑΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΑΝΤΡΕΑ
Με τα μνημόσυνα δεν τα πάω καλά. Γι αυτό κι ολη αυτή η ιστορία του ΠΑΣΟΚ για τα 10 χρόνια απουσίας του Αντρέα δεν μου καλοκάθεται. Μην με παρεξηγείτε! Εννοώ ότι κάπως διαφορετικά θα έπρεπε να γίνει, κι όχι να μη γίνει καθόλου.
Ο Αντρέας αγαπήθηκε και μισήθηκε παράφορα. Τόσο για τη δεξιά όσο και για την επίσημη αριστερά υπήρξε: τυχοδιώκτης, μέθυσος, αμερικανός, κλεπταποδόχος, μοιχός, κιτσαριό, απατεώνας.
Αγαπήθηκε όμως απο τους πολλούς.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είδε, για πρώτη φορά, με τις κυβερνήσεις του, ότι είχε δικαίωμα στο όνειρο. Και ποιό ήταν το όνειρο το 81; Ό,τι στις άλλες ευρωπαικές χώρες ήταν το αυτονόητο! Σαράντα ώρες εργασία, εθνικό σύστημα υγείας, κατάργηση των πιστοποιητικών εθνικοφροσύνης, νομοθετική κατοχύρωση της ισότητας των φύλων, ελεύθερος συνδικαλισμός, αναβάθμιση των αμοιβών των χαμηλόμισθων και πολλά άλλα. Ακόμα και όσοι στέκονται αρνητικά ή και εχθρικά απέναντι στον Αντρέα, αναγνωρίζουν τα παραπάνω έστω κι αν προσθέτουν ότι ήταν κάτι που θα γινόταν νομοτελειακά, όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην εξουσία... Να σημειωθεί επίσης ότι όλα τα παραπάνω προχώρησαν μεν, αλλά πολλές φορές με ανεπάρκεια ή με λοξοδρομήσεις. Αυτά με το μάτι του αντικειμενικού παρατηρητή.
Για την ώρα δεν θα πω τη δική μου, υποκειμενική, γνώμη για τον Αντρέα. Και για να μη θεωρηθεί ως υπεκφυγή, να πω απλως ότι η δική μου αποτίμηση είναι κάτι περισσότερο απο θετική. Θα αναφερθώ όμως σε δύο γεγονότα. Το ένα δημόσιο, συνέντευξη στην Αθήνα ξένου ηγέτη, και το άλλο προσωπικό.
Το προσωπικό πρώτα. Συνέβη στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1990. Όσοι είναι αρκετά μεγάλοι θα θυμούνται το κλίμα της εποχής, τα πρωτοσέλιδα και τις ρητορικές εξάρσεις για τον φαύλο, κλέφτη, μοιχό, πορνόγερο Αντρέα κλπ,κλπ. Τα ειδικά δικαστήρια ετοιμάζονταν και κάθε "αξιοπρεπής" άνθρωπος ντρεπόταν να λερώσει το στόμα του με τις λέξεις Αντρέας ή ΠΑΣΟΚ. Να θυμηθούμε επίσης ότι ιδιαίτερο ζήλο στις καταγελίες και τις ποινικές διώξεις εναντίον του Α. Παπανδρέου επέδειξε και η επίσημη ηγεσία της εντος Βουλής Αριστεράς.
Ενα βράδυ κλήθηκα απο συντρόφους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να παρακολουθήσω την ομιλία αυτου του υπέροχου ανθρώπου και επαναστάτη, του Μιχάλη Ράπτη ή Πάμπλο. Μετά την συγκέντρωση και την ομιλία, οι διοργανωτές και φίλοι κάλεσαν και μένα σε μια ταβέρνα που θα έκαναν το τραπέζι στον Παμπλο. Ο Μιχάλης Ράπτης εκτός απο την επαναστατική του δράση ήταν γνωστός και για δύο ακόμα αρετές του. Την ανοχή του στις διαφορετικές απόψεις αλλα και για την ευγένειά του.
Κατα τη διάρκεια του φαγητού η συζήτηση άναψε, γύρω στα 15 άτομα είμασταν όλοι, κι εγω απέφευγα να εμπλακώ ως ο μοναδικός μη... εξωκοινοβουλευτικός. Μπηκαν διαφορα θέματα, υπήρξαν διαφωνίες αλλά ο Παμπλο απαντούσε σε όλους ήρεμα και στον πληθυντικό. Ακόμη και στους πιτσιρικάδες της παρέας. Ξαφνικά ένας απο τους παρευρισκόμενους πέταξε έναν υπαινιγμό για τον Αντρέα και τα παμπερς του Κοσκωτά...
Ποιός είδε το θεό και δεν φοβήθηκε. Αυτός ο ευγενής, σεβάσμιος άνδρας μεταμορφώθηκε. Κοκκίνησε, πέταξε τα μαχαιροπήρουνα και άστραψε και βρόντηξε. Είναι αδύνατον να μεταφέρω τόσο τον τόνο και όσα επακριβώς είπε, την ουσία μόνο.
" Είναι ντροπή! Κανείς προοδευτικός και αριστερος πολίτης δεν μπορει να μιλάει για τον Αντρέα με αυτόν τον τρόπο. Όσοι απο εσας δεν είστε σε θέση να καταλάβετε τι έχει προσφέρει αυτός ο άνθρωπος στο προοδευτικό κίνημα, είναι πρόβλημά σας. Κάνετε όσο σκληρή πολιτική κριτική θέλετε, ΠΟΤΕ όμως , το επαναλαμβάνω, ΠΟΤΕ μη τολμήσει κάποιος να αναφερθεί, μπροστά μου, απαξιωτικά στον Ανδρέα Παπανδρέου".
Μείναμε όλοι βουβοί, αναμεσά τους κι εγώ.
Το δεύτερο, το δημόσιο γεγονός, έχει να κάνει με την συνέντευξη τύπου που έδωσε στην Αθήνα κυβερνητικό στέλεχος της Νικαράγουα και των Σαντινίστας, πριν εναμισυ περίπου χρόνο, με αφορμή την έκδοση βιβλίου για την επανάσταση των λαού της Νικαράγουα εναντίον του δικτάτορα Σομόζα. Θυμήθηκε λοιπόν ότι τότε, δεκαετία του 80, κινδύνευε η επανάσταση και ταξίδευε ως εκπρόσωπος των Σαντινίστας στην Ευρώπη για να ζητήσει βοήθεια. Ολες οι ευρωπαικές κυβερνήσεις, ευθυγραμμισμένες με το εμπάργκο των ΗΠΑ, του έκλεισαν ευγενικά την πόρτα. Μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Ελληνική κυβέρνηση τόλμησαν να δώσουν στον επαναστατημένο λαό της Νικαράγουα, αυτά που χρειάζονταν. Όπλα και μάλιστα δωρεάν. Είναι ίσως απο τις λίγες φορές που δώρο του ελληνικού λαού πιάνει τόπο. Γιατί η επανάσταση νίκησε και ο Σομόζα εκδιώχτηκε.
Ποιά η χυδαία, η άθλια συνέχεια αυτής της ιστορίας;
Με τη συγκυβέρνηση, το 1990, στελέχη του ΚΚΕ "ανακάλυψαν" στην ΕΒΟ ότι ένα φορτίο όπλων δεν είχε τα απαραίτητα "τιμολόγια" για την εξαγωγή του. Ζήτησαν την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου ΚΑΙ για λαθρεμπόριο όπλων...
Πως σταμάτησαν;
Όταν οι Σαντινίστας και ο ηγέτης τους Ντανιελ Ορτεγκα τους εξήγησαν οτι, αυτοί πρώτοι, θα υπερασπιστουν τον Ανδρέα εκ μέρους του λαού της Νικαράγουα. Κατάλαβαν επίσης το αυτονόητο, ότι δηλαδή θα γινόντουσαν ρομπες και στα μάτια του διεθνούς προοδευτικού κινήματος.
Αυτά προς το παρόν.
Ο Αντρέας αγαπήθηκε και μισήθηκε παράφορα. Τόσο για τη δεξιά όσο και για την επίσημη αριστερά υπήρξε: τυχοδιώκτης, μέθυσος, αμερικανός, κλεπταποδόχος, μοιχός, κιτσαριό, απατεώνας.
Αγαπήθηκε όμως απο τους πολλούς.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είδε, για πρώτη φορά, με τις κυβερνήσεις του, ότι είχε δικαίωμα στο όνειρο. Και ποιό ήταν το όνειρο το 81; Ό,τι στις άλλες ευρωπαικές χώρες ήταν το αυτονόητο! Σαράντα ώρες εργασία, εθνικό σύστημα υγείας, κατάργηση των πιστοποιητικών εθνικοφροσύνης, νομοθετική κατοχύρωση της ισότητας των φύλων, ελεύθερος συνδικαλισμός, αναβάθμιση των αμοιβών των χαμηλόμισθων και πολλά άλλα. Ακόμα και όσοι στέκονται αρνητικά ή και εχθρικά απέναντι στον Αντρέα, αναγνωρίζουν τα παραπάνω έστω κι αν προσθέτουν ότι ήταν κάτι που θα γινόταν νομοτελειακά, όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην εξουσία... Να σημειωθεί επίσης ότι όλα τα παραπάνω προχώρησαν μεν, αλλά πολλές φορές με ανεπάρκεια ή με λοξοδρομήσεις. Αυτά με το μάτι του αντικειμενικού παρατηρητή.
Για την ώρα δεν θα πω τη δική μου, υποκειμενική, γνώμη για τον Αντρέα. Και για να μη θεωρηθεί ως υπεκφυγή, να πω απλως ότι η δική μου αποτίμηση είναι κάτι περισσότερο απο θετική. Θα αναφερθώ όμως σε δύο γεγονότα. Το ένα δημόσιο, συνέντευξη στην Αθήνα ξένου ηγέτη, και το άλλο προσωπικό.
Το προσωπικό πρώτα. Συνέβη στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1990. Όσοι είναι αρκετά μεγάλοι θα θυμούνται το κλίμα της εποχής, τα πρωτοσέλιδα και τις ρητορικές εξάρσεις για τον φαύλο, κλέφτη, μοιχό, πορνόγερο Αντρέα κλπ,κλπ. Τα ειδικά δικαστήρια ετοιμάζονταν και κάθε "αξιοπρεπής" άνθρωπος ντρεπόταν να λερώσει το στόμα του με τις λέξεις Αντρέας ή ΠΑΣΟΚ. Να θυμηθούμε επίσης ότι ιδιαίτερο ζήλο στις καταγελίες και τις ποινικές διώξεις εναντίον του Α. Παπανδρέου επέδειξε και η επίσημη ηγεσία της εντος Βουλής Αριστεράς.
Ενα βράδυ κλήθηκα απο συντρόφους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να παρακολουθήσω την ομιλία αυτου του υπέροχου ανθρώπου και επαναστάτη, του Μιχάλη Ράπτη ή Πάμπλο. Μετά την συγκέντρωση και την ομιλία, οι διοργανωτές και φίλοι κάλεσαν και μένα σε μια ταβέρνα που θα έκαναν το τραπέζι στον Παμπλο. Ο Μιχάλης Ράπτης εκτός απο την επαναστατική του δράση ήταν γνωστός και για δύο ακόμα αρετές του. Την ανοχή του στις διαφορετικές απόψεις αλλα και για την ευγένειά του.
Κατα τη διάρκεια του φαγητού η συζήτηση άναψε, γύρω στα 15 άτομα είμασταν όλοι, κι εγω απέφευγα να εμπλακώ ως ο μοναδικός μη... εξωκοινοβουλευτικός. Μπηκαν διαφορα θέματα, υπήρξαν διαφωνίες αλλά ο Παμπλο απαντούσε σε όλους ήρεμα και στον πληθυντικό. Ακόμη και στους πιτσιρικάδες της παρέας. Ξαφνικά ένας απο τους παρευρισκόμενους πέταξε έναν υπαινιγμό για τον Αντρέα και τα παμπερς του Κοσκωτά...
Ποιός είδε το θεό και δεν φοβήθηκε. Αυτός ο ευγενής, σεβάσμιος άνδρας μεταμορφώθηκε. Κοκκίνησε, πέταξε τα μαχαιροπήρουνα και άστραψε και βρόντηξε. Είναι αδύνατον να μεταφέρω τόσο τον τόνο και όσα επακριβώς είπε, την ουσία μόνο.
" Είναι ντροπή! Κανείς προοδευτικός και αριστερος πολίτης δεν μπορει να μιλάει για τον Αντρέα με αυτόν τον τρόπο. Όσοι απο εσας δεν είστε σε θέση να καταλάβετε τι έχει προσφέρει αυτός ο άνθρωπος στο προοδευτικό κίνημα, είναι πρόβλημά σας. Κάνετε όσο σκληρή πολιτική κριτική θέλετε, ΠΟΤΕ όμως , το επαναλαμβάνω, ΠΟΤΕ μη τολμήσει κάποιος να αναφερθεί, μπροστά μου, απαξιωτικά στον Ανδρέα Παπανδρέου".
Μείναμε όλοι βουβοί, αναμεσά τους κι εγώ.
Το δεύτερο, το δημόσιο γεγονός, έχει να κάνει με την συνέντευξη τύπου που έδωσε στην Αθήνα κυβερνητικό στέλεχος της Νικαράγουα και των Σαντινίστας, πριν εναμισυ περίπου χρόνο, με αφορμή την έκδοση βιβλίου για την επανάσταση των λαού της Νικαράγουα εναντίον του δικτάτορα Σομόζα. Θυμήθηκε λοιπόν ότι τότε, δεκαετία του 80, κινδύνευε η επανάσταση και ταξίδευε ως εκπρόσωπος των Σαντινίστας στην Ευρώπη για να ζητήσει βοήθεια. Ολες οι ευρωπαικές κυβερνήσεις, ευθυγραμμισμένες με το εμπάργκο των ΗΠΑ, του έκλεισαν ευγενικά την πόρτα. Μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Ελληνική κυβέρνηση τόλμησαν να δώσουν στον επαναστατημένο λαό της Νικαράγουα, αυτά που χρειάζονταν. Όπλα και μάλιστα δωρεάν. Είναι ίσως απο τις λίγες φορές που δώρο του ελληνικού λαού πιάνει τόπο. Γιατί η επανάσταση νίκησε και ο Σομόζα εκδιώχτηκε.
Ποιά η χυδαία, η άθλια συνέχεια αυτής της ιστορίας;
Με τη συγκυβέρνηση, το 1990, στελέχη του ΚΚΕ "ανακάλυψαν" στην ΕΒΟ ότι ένα φορτίο όπλων δεν είχε τα απαραίτητα "τιμολόγια" για την εξαγωγή του. Ζήτησαν την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου ΚΑΙ για λαθρεμπόριο όπλων...
Πως σταμάτησαν;
Όταν οι Σαντινίστας και ο ηγέτης τους Ντανιελ Ορτεγκα τους εξήγησαν οτι, αυτοί πρώτοι, θα υπερασπιστουν τον Ανδρέα εκ μέρους του λαού της Νικαράγουα. Κατάλαβαν επίσης το αυτονόητο, ότι δηλαδή θα γινόντουσαν ρομπες και στα μάτια του διεθνούς προοδευτικού κινήματος.
Αυτά προς το παρόν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)