ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Αναρωτιέμαι πολλές φορές...

Καλά κανείς μας δεν βλέπει γύρω του; Δεν μιλάμε με τους γείτονες, με τους φίλους, τους συγγενείς μας, τους εαυτούς μας;

Η συμπεριφορά μας, αυτά που λέμε και αυτά που κάνουμε είναι έστω σε μικρή συνάρτηση με αυτό που συμβαίνει σε μας και τον περίγυρό μας, στην κοινωνία, στη χώρα;

Και καλά οι “έκπληκτοι”, αυτοί που “δεν κατάλαβαν” όταν έπρεπε και όσο έπρεπε με αποτέλεσμα να τυχοδιωκτήσουν για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Παριστάνουν τώρα τους προδομένους ξεχνώντας ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που άνοιξαν τον δρόμο της προδοσίας τους με εργαλεία το ψέμα, την συνωμοσιολογία, τη βία και τις αντιδημοκρατικές μεθόδους. Στις πλατείες, στα ΜΜΕ, στους χώρους δουλειάς.

Δεν αναρωτιέμαι γι αυτούς. Θα αργήσουν να παραδεχτούν τη συμμετοχή τους και την ευθύνη τους για αυτά που συμβαίνουν τώρα.

Αναρωτιέμαι σοβαρά για όλους εμάς που βιώσαμε τα “πέτρινα χρόνια” της λάσπης, του ψέματος.

Αναρωτιέμαι για όλους εμάς που φωνάζαμε με όλες μας τις δυνάμεις ότι αυτό που κάνουν και όπως το κάνουν δεν είναι επίθεση στον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του, δεν είναι αντιπολίτευση. 
Λέγαμε ότι είναι τυφλά πυρά εναντίον  της πατρίδας, των πολιτών, της δημοκρατίας, των παιδιών όλων μας.

Μήπως με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς διολισθαίνουμε σε λογικές Σαμαρά και Τσίπρα το 10 και το 11;

Και μπορώ να καταλάβω ως ένα σημείο την ικανοποίηση που μπορεί να νοιώσει κάποιος όταν ο ψεύτης αποδεικνύεται ότι είναι ψεύτης. Μπορώ να καταλάβω και το συναίσθημα της δικαίωσης.

Που αρχίζει όμως και που τελειώνει όλο αυτό;

Δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι ολοένα και συχνότερα οι νότες που παίζουμε εναρμονίζονται με τους Πρετεντέρηδες και την Ν.Δ;

Και κυρίως τι λέμε στους εαυτούς μας και στους γύρω μας για το τι πρέπει να γίνει;

Θα μείνουμε στο “είσαστε ψεύτες και άχρηστοι” ή στο “εμείς σας τα λέγαμε”;

Θέλουμε εκλογές; Θέλουμε να πέσει η κυβέρνηση; Θέλουμε οικουμενική κυβέρνηση; Θέλουμε κυβερνήσεις συνεργασίας; Δεν ξέρουμε τι θέλουμε;

Κι αν υποθέσουμε ότι λύνουμε τα του κυβερνητικού σχήματος ξέρουμε τι θέλουμε να κάνει και τι πρέπει να κάνει η ΟΠΟΙΑ κυβέρνηση για να βγει κάποτε η χώρα από την κρίση;

Κι αν υποθέσουμε ότι το ξέρουμε γιατί δεν το λέμε; Όχι στην κυβέρνηση που μάλλον δεν θέλει να ακούσει αλλά στους ΠΟΛΙΤΕΣ.

Κι αν έχουμε άποψη αλλά δεν είναι επεξεργασμένη πλήρως και πρέπει να εμπλουτιστεί γιατί δεν την κουβεντιάζουμε; Όχι με την κυβέρνηση γιατί δεν θέλει να κουβεντιάσει αλλά με τους ΠΟΛΙΤΕΣ.

Τι εξυπηρετούν πλέον τα μπινελίκια και οι αποκαλύψεις όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός και η γύμνια του σε κοινή θέα; Ποιόν εξυπηρετούν πέραν του θυμικού μας και της κυβέρνησης αφού με αυτό τον τρόπο αποφεύγει να κουβεντιάσει επί της ουσίας;

Ο πιο ύπουλος δρόμος για την μετάλλαξη είναι ο δρόμος της διολίσθησης.

Φοβάμαι ότι αν δεν είμαστε όσο πρέπει προσεκτικοί σύντομα θα διολισθήσουμε σε πεδία και συμπεριφορές που πριν λίγα χρόνια κατακρίναμε.

Και το ζητούμενο βεβαίως δεν είναι η “καλή διαγωγή” που πρέπει να επιδείξουμε.

Το ζητούμενο είναι ότι η πατρίδα ΔΕΝ έχει άλλα περιθώρια παραπολιτικής και χαβαλέ και εγκληματικής ανευθυνότητας.

Γιατί αν συνεχίσουμε με αυτά τα μυαλά σε λίγο θα χάσουμε και το ύστατο δικαίωμα που μας έχει απομείνει, σε μια πατρίδα που ΔΕΝ θα έχει απομείνει.

Θα χάσουμε το δικαίωμα να ζητήσουμε συγνώμη από τα παιδιά μας...

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ...

...και δεν είναι ανεξάντλητος.

Είναι καιρός να αφήσουμε τα πληκτρολόγια και να βγούμε στους δρόμους.

Όχι για φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να “αγανακτήσουμε”, να απειλήσουμε.

Είναι καιρός να αφήσουμε τα πληκτρολόγια και να βγούμε στους δρόμους για να παρατηρήσουμε, να ακούσουμε, να καταλάβουμε, να συνειδητοποιήσουμε.

Είναι καιρός να αισθανθούμε αυτό που συμβαίνει.

Γιατί τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται στις οθόνες των υπολογιστών μας.

Γιατί αυτή η ησυχία που μας παραξενεύει και την ερμηνεύουμε ως απόλυτη υποταγή είναι η ησυχία της απελπισίας και του απόλυτου αδιεξόδου. Είναι το καζάνι που βράζει.

Γιατί ταυτόχρανα μέσα σε αυτή την πραγματικότητα αν είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί θα δούμε και έναν άλλο κόσμο που γεννιέται.

Θα δούμε έναν κόσμο που συνειδητά κινείται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και της προβολής.

Είναι ένας άλλος κόσμος που δημιουργεί, αγωνίζεται, προσφέρει αλληλεγγύη και ιδέες.

Είναι ένας κόσμος που έχει γυρίσει την πλάτη του σε κόμματα και πολιτικές τελειωμένες και εξαντλημένες. Δεν είναι απολίτικος κόσμος. Είναι βαθιά και ουσιαστικά πολιτικοποιημένος γι αυτό και αναζητά μια καινούργια αρχή.

Είναι καιρός να σταματήσουμε να επιβεβαιώνουμε ο ένας τον άλλο στις δικές μας συχνότητες και να τολμήσουμε να ψηλαφίσουμε την πραγματικότητα.

Είναι καιρός να μιλήσουμε με τους συμπολίτες μας έξω από τον κύκλο μας.

Είναι καιρός να μοιραστούμε τις θέσεις μας, τις αγωνίες, τις αμφιβολίες, τις βεβαιότητες, τις σκέψεις και τις προτάσεις μας με τους συμπολίτες μας.

Όχι μόνο με αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα αλλά πρόσωπο με πρόσωπο, ακούγοντας αντιρρήσεις, διαφωνίες.

Είναι καιρός να ακούσουμε και να μας ακούσουν.

Είναι καιρός να αντικρίσουμε τα βλέμματα, τις σιωπές, τον θυμό και τα χαμόγελα της ζωής και όχι της οθόνης.

Είναι καιρός να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε το αύριο καλλιεργώντας και εμπλουτίζοντας και προστατεύοντας ότι ελπιδοφόρο γεννιέται.

Δεν είναι εύκολο.
Δεν έχουμε όμως άλλο δρόμο.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ; ( Νο1)

Και τώρα τι;

Το 3ο μνημόνιο ψηφίστηκε. Τα νομοσχέδια εξειδίκευσης της ζοφερής πραγματικότητας έρχονται με ταχύτατο ρυθμό.

Η Ελλάδα για τρία ακόμα χρόνια στην εντατική.

Οι άλλες χώρες με τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα έχουν ήδη αποσυνδεθεί από τις μάσκες οξυγόνου και κάνουν τα πρώτα δειλά βήματα προς την κανονικότητα.

Είναι οι χώρες εκείνες που έκαναν χρήση με τον καλύτερο τρόπο του μηχανισμού στήριξης που η Ελλάδα απαίτησε και χτίστηκε το 2010 για να αποφευχθούν χρεοκοπίες κρατών στην Ε.Ε.

Είναι οι χώρες και οι λαοί που κατάφεραν να αντιμετωπίσουν την επώδυνη πραγματικότητα με όρους πολιτικής, με όρους σοβαρότητας, με όρους αλήθειας και αυτογνωσίας, με όρους συνοχής και στοιχειώδους συνεννόησης του πολιτικού προσωπικού στα αυτονόητα.

Αν πρέπει να γίνει κάποτε μια εξεταστική σοβαρή θα πρέπει να είναι αυτή που θα αναζητήσει τις αιτίες και τις ευθύνες για το γεγονός ότι δεν  έχουμε βγει ακόμα από τα μνημόνια.

Η επιλογή του 2010 για την αποφυγή της χρεοκοπίας και την ένταξη στον μηχανισμό στήριξης έχει σήμερα την υπογεγραμμένη έγκριση, με βούλες και σφραγίδες, την απόλυτη παραδοχή του συνόλου σχεδόν των κομμάτων στην Βουλή.

Η μη εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών όμως στην κατεύθυνση του εξορθολογισμού, της διαφάνειας, της στοιχειώδους δικαιοσύνης στην κατανομή βαρών είναι το έγκλημα που συντελείται με τρόπο κυνικό και συνεχόμενο από το 2012 μέχρι σήμερα. Με αποτελέσματα απτά, συγκεκριμένα και ισοπεδωτικά. Και για αυτό υπάρχουν ευθύνες και υπεύθυνοι με ονοματεπώνυμο.

Αλλά υπάρχουν και συνυπεύθυνοι και συνένοχοι. Και αυτοί είμαστε όλοι εμείς που αρνηθήκαμε να δούμε την πραγματικότητα, να ακούσουμε την αλήθεια. Προτιμήσαμε να ζήσουμε το παραμύθι της συνωμοσιολογίας, των μαύρων προβάτων, των εύκολων και ανώδυνων λύσεων, της τζάμπα μαγκιάς, του παλαιοκομματισμού και της λουμπινιάς.

Για να περάσουμε με περισσή ευκολία από τις μούντζες των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα στο χειροκρότημα και την επιβράβευση του τρίτου και χειρότερου μνημονίου.

Σπάνια στην ιστορία των λαών έχει καταγραφεί τέτοιου μεγέθους αυτοεξευτελισμός σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Και αυτό μάλιστα να γίνεται στο όνομα της “εθνικής περηφάνιας” και μιας “αντίστασης” που κάνει την διαδρομή από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ με την ταχύτητα και την ευκολία που μόνο η πολιτική ξεδιαντροπιά μπορεί να εφεύρει.

Και τώρα τι;

Θα συνεχίσουμε έτσι; Πηγαίνοντας που; Ποιό είναι το σχέδιο και ποιά η προοπτική;

Που είναι και ποιές είναι οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που παρουσιάζουν και αναφέρονται σε αυτά τα δύο προαπαιτούμενα;

Ακούτε στη Βουλή κάτι πέραν των αλληλοκατηγοριών για το ποιός είναι περισσότερο “μάγκας”, μεγαλύτερος “προδότης”, περισσότερο “καταφερτζής” και καλύτερη “παιχταδούρα”;

Θα συνεχίσουμε έτσι παρακολουθώντας την σύγκρουση στον τοίχο να πλησιάζει για μια ακόμα φορά; Θα συνεχίσουμε να είμαστε θεατές στο θρίλερ που τα θύματα είναι πραγματικά και είμαστε εμείς και κυρίως τα παιδιά μας; Θα συνεχίσουμε να παριστάνουμε πως η υποχρέωσή μας εξαντλείται στη κριτική και στα μπινελίκια στο διαδίκτυο;

Θα συνεχίσουμε να παριστάνουμε τους πολίτες ή θα αναλάβουμε την δύσκολη ευθύνη να γίνουμε πραγματικοί πολίτες;

Στο ερώτημα “και τώρα τι;” απάντηση μπορούμε να δώσουμε μόνο εμείς, οι πολίτες. Αρκεί να (ξανα)γίνουμε πολίτες που συμμετέχουμε με λόγο και πράξη αναλαμβάνοντας  όλες τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται. 

Πιστεύω ότι για όλους εμάς στο ΚΙΝΗΜΑ αλλά και για κάθε προοδευτικό πολίτη αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο και η προτεραιότητα. Οι εκλογικές αναμετρήσεις είναι κρίσιμες αλλά είναι μια στιγμή στο χρόνο. Στο διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο εκλογές χτίζονται ή αποδομούνται, καρποφορούν ή χάνονται, συλλογικές συνειδήσεις και προοπτικές. 

Την ουσιαστική ενότητα των  προοδευτικών πολιτών μπορούμε να την χτίσουμε στην πράξη, στον δρόμο, στην γειτονιά και στον δήμο. Με πρωτοβουλίες, με δράσεις και πράξεις μαζί με τους συμπολίτες μας για τα θέματα που καίνε και ισοπεδώνουν. Η πολιτική του γενικού και της θεωρίας των πάντων όταν είναι η μόνη πολιτική παρουσία είναι υπεκφυγή και άλλοθι. 

Η πολιτική του συγκεκριμένου σε σχέση με το πρόβλημα, το χώρο και το χρόνο είναι η πολιτική της άμεσης παρέμβασης. Μαζί με τους ανθρώπους που τους αφορά. Είναι η δημοκρατική λύση, είναι ανατρεπτική και δημιουργική.

Και το κυριότερο; Οι πρωτοβουλίες αυτές δεν απαιτούν γενικά επιτελεία και υποδομές και παράτες και μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς. Δεν χρειάζονται αιτήσεις και εγκρίσεις.

Απαιτούν μόνο αυτά που ήδη έχουμε. Προοδευτικό πολιτικό πλαίσιο, δημοκρατική συνείδηση, διάθεση προσφοράς, συμμετοχής και διαλόγου, γνώση του κοινωνικού μας περίγυρου και των προβλημάτων στους χώρους που ζούμε. 

ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ.

Είμαι υπερήφανος γι αυτή την επιστολή.

Είμαι υπερήφανος που στάλθηκε από τον Πρόεδρο του Κινήματος στο οποίο ανήκω.

Με εκφράζει και με αντιπροσωπεύει και με καλύπτει πλήρως.

Γιατί λέει με σαφήνεια και ακρίβεια την αλήθεια.

Γιατί έχει χαμηλούς τόνους και υψηλό δημοκρατικό ήθος.

Γιατί μιλάει για συλλογικότητες και πολιτικές.

Γιατί προσδιορίζεται σε σχέση με το μέλλον της χώρας και της δημοκρατικής παράταξης.

Γιατί στους κουτσαβακισμούς των μαυραγοριτών και των “λαδέμπορων” της πολιτικής απαντάει δίνοντας το στίγμα όχι μόνο για τι είμαστε αλλά κυρίως για το πως πολιτευόμαστε στην πράξη.

Γιατί η πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου δεν ήταν πρόσχημα, την εννοούσε και επιδίωξε το θετικό αποτέλεσμα.

Γιατί στα αποτελέσματα του εγχειρήματος και στις ωμές απαιτήσεις της άλλης πλευράς για εξευτελισμό συλλογικοτήτων, ανθρώπων, θεσμών και διαδικασιών δεν δίνει απάντηση ο ίδιος ο Πρόεδρος.

Τα θέτει στην κρίση του αντιπροσωπευτικότερου σώματος του Κινήματος.

Στην κρίση της Συνδιάσκεψης.

Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου δεν φοβάται, γιατί εμπιστεύεται την κρίση και την όποια απόφαση των μελών του Κινήματος.

Θα δώσουμε λοιπόν το Σάββατο ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ την απάντηση που πρέπει.

Γιατί αυτό που κατακτήσαμε συμπορευόμενοι με τον Γιώργο Παπανδρέου είναι ακριβώς αυτό. Να κρατάμε ζωντανό το δικαίωμα στο όνειρο, να δείχνουμε την αλλαγή όταν οι άλλοι αγκαλιάζουν τη συναλλαγή.

Κρατήστε στο αρχείο σας αυτή την επιστολή.

Γιατί δεν είναι τελικά  μόνο μια επιστολή Παπανδρέου προς  Γεννηματά.

Γιατί είναι  επίσης μια επιστολή ενός  μέλλοντος  αρχών και αξιών προς ένα  παρελθόν φαυλότητας και συναλλαγών.

Γιατί αυτή την επιστολή την υπογράφουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ:

Αγαπητή Φώφη,

Είναι γνωστό ότι από καιρό το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών και εγώ προσωπικά, έχουμε επισημάνει την ανάγκη συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων που ανήκουν στο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, για το καλό πρωτίστως της χώρας, αλλά και για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος.

Με χαρά ακούσαμε να ανακοινώνεις την Κυριακή 23 Αυγούστου, ότι συμμερίζεσαι τις ίδιες απόψεις και βρίσκεις αναγκαία την συμπόρευση κομμάτων, κινήσεων και προσωπικοτήτων του προοδευτικού χώρου. Η έναρξη διαλόγου δημιούργησε εύλογες προσδοκίες σε ένα ευδιάκριτο τμήμα των πολιτών.

Διαπιστώσαμε, δυστυχώς, από την επόμενη ημέρα ότι σειρά στελεχών του ΠΑΣΟΚ τάχθηκαν δημοσίως εναντίον της θετικής αυτής προοπτικής, θέτοντας όρους που υπονομεύουν αυτή την προσπάθεια.

Παρά ταύτα επιμείναμε.  Στις μεταξύ μας επικοινωνίες διαπίστωσα ότι τους ίδιους όρους για τη διάλυση του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών και τον  δικό μου αποκλεισμό έθεσες και εσύ προσωπικά προκειμένου να συνεχιστεί το εγχείρημα.

Είναι προφανές ότι τέτοια  προαπαιτούμενα δεν βοηθούν  στην επιτυχία του διαλόγου,  τη στιγμή μάλιστα που σε αυτόν συμμετέχουν και άλλα κόμματα τα οποία δεν θα έπρεπε να τα αγνοούν.

Παρόλα αυτά, την τελική απόφαση του Κινήματος μας δεν θα λάβει ένα πρόσωπο, αλλά δημοκρατικά η Συνδιάσκεψη μας που συνέρχεται το Σάββατο 29 Αυγούστου.

Φιλικά

Γιώργος  Α. Παπανδρέου         

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ στο Δ.Σ μιας ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ, της...

..."Πρώτη Φορά Αριστερά Α.Ε".

Είναι μια παρέα. Με διασυνδέσεις, με φίλους και συνεταίρους.

Είναι μια παρέα που κυβερνάει τη χώρα της "ευκολίας". Είναι μια παρέα που εκλέχτηκε από τους "εύκολους" πολίτες.

Είναι μια κυβέρνηση, η κυβέρνηση της χώρας, η δική μας κυβέρνηση. Η κυβέρνηση που μας ταιριάζει.

Μέσα σε 5 χρόνια ξαναζήσαμε συμπυκνωμένα την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στον 20ο αιώνα.

Μετράμε τις ζωές μας, μετράμε το μέλλον των παιδιών μας με γνώμονα τα ποσοστά. Τα εκλογικά ποσοστά. Τον γνώμονα της ντροπής τον έχουμε καταχωνιάσει στα αζήτητα.

Μετράμε την περηφάνια και την αξιοπρέπεια μας με γνώμονα τους τίτλους των εφημερίδων και τα σχόλια των καναλιών. Το γνώμονα της αυτογνωσίας, της ιστορικής μνήμης, της ιστορικής διαδρομής τον έχουμε πετάξει στα σκουπίδια, δεν μας βολεύει πια.

Μετράμε την αλήθεια της ζωής μας , των πράξεων μας και των συνεπειών των πράξεων μας με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις και τα likes στο facebook.

Αυτοί είμαστε και επιλογή μας ήταν να μας κυβερνήσει μια παρέα, μια εταιρεία με τίτλο “Πρώτη Φορά Αριστερά Α.Ε”. Βασικός μέτοχος της εταιρείας η διαπλοκή.

Φωνάζαμε στους δρόμους, μουντζώναμε στις πλατείες, χειροδικούσαμε στις παρελάσεις και καμαρώναμε που η διαπλοκή μας έδινε εύσημα με τίτλους στα ΜΜΕ με λέξεις όπως: έκρηξη, αντίσταση, ΟΧΙ, αδούλωτος λαός, άλλος δρόμος, ψηλά το κεφάλι, αξιοπρέπεια.

Και η εταιρεία " Πρώτη Φορά Αριστερά Α.Ε. " χρησιμοποιούσε και ενθάρρυνε την πολιτική αλητεία ενώ ετοιμαζόταν να αναλάβει την εξουσία. Έκλεινε συμβόλαια, μοίραζε δουλειές, έκανε κρυφές και φανερές συναντήσεις με “επενδυτές” και “εταίρους”. Με τους Ευρωπαίους και Γερμανούς “επενδυτές” που κατηγορούσε ως κατακτητές και τοκογλύφους.

Το σχέδιο πέτυχε, η εξουσία κατακτήθηκε. Και ήρθε η ώρα να γίνουν οι “δουλειές”, να πληρωθούν τα γραμμάτια, να εκτελεστούν τα “συμβόλαια”.

Ο Τσίπρας και η παρέα του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν σπάνια συνέπεια. Ανταποκρίθηκαν με απόλυτη αποτελεσματικότητα και ταχύτητα σε όσα συμφώνησαν προεκλογικά με την διαπλοκή. Κι αυτό δεν είναι εικασία. Είναι η πραγματικότητα που ζούμε.

Τώρα μένει και η άλλη πλευρά η διαπλοκή να ανταποδώσει και να τηρήσει τα υπεσχημένα. Την διατήρηση δηλαδή του Τσίπρα στην εξουσία με κάθε τρόπο και όποιο  κόστος. Τα πρώτα σημάδια δείχνουν ότι θα τηρηθούν οι δεσμεύσεις.

Πήραν την αλήθεια και την τεμάχισαν, έκρυψαν τη μισή. Παρουσίασαν την άλλη μισή συμπληρωμένη με μύθους και αλητείες.

Αφού πρώτα χώρισαν το λαό και την κοινωνία σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς” μετά γύρισαν το επιχείρημα ανάποδα και μας σέρβιραν το δικό τους μνημόνιο ως αποτέλεσμα μάχης στους ορεινούς όγκους της Πίνδου, ως αποτέλεσμα της ηρωικής αντίστασης στα οχυρά του Ρούπελ.

Σε αυτό το παιχνίδι είχαν και έχουν συμμάχους, είχαν και έχουν ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ. Εμάς τους πολίτες, όλους εμάς.

Μου προκαλεί ναυτία και αηδία ο ισχυρισμός κάποιων που μέχρι πρόσφατα παρίσταναν τους προοδευτικούς, τους σοσιαλιστές τους αριστερούς, ότι τάχα μου “εξαπατήθηκαν” και επομένως αποσύρονται στη γωνία να γλείψουν τις “πληγές” τους... 

Συμμετείχαν όλοι αυτοί στο όργιο της παραπληροφόρησης και της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Συμμετείχαν ενεργά στο βιασμό και τώρα μαζεύουν το βρακί τους και πάνε στο μπάνιο για ένα ντους νομίζοντας ότι θα ξεπλυθούν.

Απατώνται οικτρά γιατί το σπέρμα του πολιτικού τους τυχοδιωκτισμού ανιχνεύεται εύκολα στο βιασμένο κορμί της πατρίδας.

Κάνουν και δηλώσεις και ξεδιπλώνουν μύχιες σκέψεις του επιπέδου “προδοθήκαμε”, “όλοι το ίδιο είναι”.

Ούτε καν περνάει από το μυαλό τους να ζητήσουν ένα μεγάλο συγνώμη. Όχι από τα θύματα αλλά από την ιστορία αυτού του τόπου, από τα παιδιά τους.

Ούτε καν περνάει από το μυαλό τους ότι πρέπει τώρα να αγωνιστούν δύο φορές για να αποκαταστήσουν όχι μόνο την αλήθεια αλλά και το μέρος της ζημιάς για το οποίο είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι.

Μου θυμίζουν όλους και όλες που έκαναν ότι δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν όταν οι ταγματασφαλίτες με την συνδρομή των πιστών του κόμματος καταδίωκαν για να εκτελέσουν τον Άρη Βελουχιώτη. Αυτούς που όταν διάβασαν την αποκήρυξη του και τη ρετσινιά του “Μιζέρια” στον Ριζοσπάστη ΔΕΝ πήγαν ΕΚΕΙ και ΤΟΤΕ να κάψουν την εφημερίδα και να περάσουν από λαϊκό δικαστήριο τα γενικά επιτελεία της υποτέλειας και της προδοσίας.

Οι επόμενες εβδομάδες και μήνες, τα αμέσως επόμενα χρόνια θα συνεχίσουν να είναι κρίσιμα και κυρίως αποκαλυπτικά.

Σε αυτή τη διαδρομή θέλω να είμαι και θα είμαι παρών. Δεν με ενδιαφέρουν τα ποσοστά και οι δημοσκοπήσεις, δεν με αφορούν αυτοί που “κερδάνε” και “νικάνε” και έχουν πάντα δίκιο είτε κορώνα είτε γράμματα.

Με ενδιαφέρουν όσοι και όσες μένουν πιστοί στο χρέος και στην αλήθεια και στις αξίες τους με όποιο κόστος. Με ενδιαφέρουν αυτοί και ας “χάνουν”.

Σε αυτή τη διαδρομή θα γίνουμε πολλοί.

Γιατί η ιστορία δείχνει με τρόπο απόλυτο ότι η κοινωνική εξέλιξη χρωστάει σχεδόν τα πάντα σε όσους και όσες πήγαν κόντρα στο ρεύμα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Η ΜΑΝΤΑΜ ΣΟΥΣΟΥ πήρε ΕΞΟΥΣΙΑ...

...και συμπεριφέρεται αναλόγως.

Ήταν ορατό από την πρώτη στιγμή. Η γυναίκα είναι επικίνδυνη. Για την κυβέρνηση, για το κόμμα της, για τον ίδιο της τον εαυτό. Πριν από όλα όμως είναι επικίνδυνη για την δημοκρατία και τους θεσμούς. Τα τρία πρώτα αφορούν την ίδια, τον Πρωθυπουργό, τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι θεσμοί και η δημοκρατία αφορούν ΟΛΟΥΣ μας.

Και έχει ένα ακόμα κουσούρι η κυρία. Υποκρίνεται και ψευδολογεί.

Προσπάθησε να ευτελίσει μπροστά στις κάμερες τον επικεφαλής αξιωματικό της αστυνομίας γατί τάχα μου με ευθύνη του είχε κλείσει το δρόμο. Και εμπόδιζε την προσέλευση των απεργών. Για να μας δείξει την ευαισθησία της τάχα μου στην δημοκρατία και τον σεβασμό της στους πολίτες. Υποκρίνεται ότι δεν ξέρει ΠΟΙΟΙ και ΠΩΣ και σε ΠΟΙΑ γραφεία αποφασίζουν τα σχέδια επιχειρήσεων της αστυνομίας. Παριστάνει την πολιτική παρθένα, την παιδούλα, την  Χάιντι με τα κοτσιδάκια να ανεμίζουν στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Επιτέθηκε με τις κάμερες παρέα, ( ίσως και γι αυτό ),  στον αξιωματικό που βρήκε στο δρόμο.

Αντί να σηκώσει το ρημαδοκινητό της και να πάρει ΕΠΙΤΟΠΟΥ τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ υπεύθυνο για τα μέτρα που παίρνονται σε αυτές τις περιπτώσεις, τον σύντροφο και συνάδελφό της Υπουργό, τον κ. Πανούση και να ζητήσει εξηγήσεις. Ή να πάρει τον Πρωθυπουργό της που έχει στην κυβέρνησή του αυτόν τον υπουργό.

Δεν το έκανε όμως και πούλησε μαγκιά εξουσίας στον τελευταίο τροχό της αμάξης. Έτσι είναι όλα τα κουτσαβάκια, κουτοπόνηρα και θρασύδειλα. Είτε αφορά σε υπαλλήλους βενζινάδικων, είτε σε αφορά σε κρατικούς υπαλλήλους που πια θεωρεί ότι είναι όλοι και όλες ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΨΗ της. Και συμπεριφέρονται αναλόγως.

Η κυρία βγάζει τα απωθημένα της ασκώντας εξουσία και τα βγάζει με τον τρόπο που οι νεόπλουτοι στολίζουν και επιδεικνύουν τα καινούργια σπίτια τους. Η κυρία είναι η Μαντάμ Σουσού της εξουσίας.

Η κυρία είναι η απόλυτη υποκρίτρια.

Γιατί αν ήταν στοιχειωδώς ευαίσθητη σε θέματα δημοκρατίας, αν σεβόταν στο ελάχιστο τους πολίτες ως Πρόεδρος της Βουλής θα είχε ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ προ πολλού από την κυβέρνηση να φέρει στο κοινοβούλιο την συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου. Κι αν δεν θέλει να την ψηφίσει ας την φέρει τουλάχιστον για ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ. Γιατί  αυτή η συμφωνία επηρεάζει τη ζωή όλων μας πολύ περισσότερο από το δρομολόγιο μιας πορείας.

Η κυρία είναι ψεύτρα γιατί την ημέρα που ορκίστηκε δεσμεύτηκε ότι επι Προεδρίας της ΔΕΝ θα περνούσαν Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ότι εκείνη θα διασφάλιζε το τέλος των άσχετων μεταμεσονύκτιων  τροπολογιών.

Και σε λίγες εβδομάδες ψηφίστηκαν 58 (πενήντα οκτώ) άσχετες τροπολογίες σε ένα νομοσχέδιο, σε μια νύχτα. Και μέσα σε τρεις μήνες εκδόθηκαν ήδη δύο Π.Ν.Π.

Με δυο λόγια η κυρία είναι αναξιοπρεπής με όλη τη σημασία της λέξης.

Περισσότερο όμως αναξιοπρεπείς είναι όσοι και όσες την ψήφισαν διακομματικά και εξακολουθούν να την ανέχονται στο όνομα των συσχετισμών και της μικροπολιτικής συγκυρίας. 

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΣΤΩ ΕΠΙΧΕΙΡΩΝΤΑΣ ΤΟ...

... άλμα στο μέλλον παρά να ταφώ με τιμές στο νεκροταφείο των παλαιοκομματικών μεθόδων και των νεκρών ιδεών.

Δείτε αυτές τις φυσιογνωμίες, δείτε αυτά τα γυναικεία πρόσωπα. Είμαι σίγουρος ότι για πολλούς από εσάς είναι φυσιογνωμίες  άγνωστες.

Φωτεινά, χαμογελαστά, ελπιδοφόρα, ακτινοβολούν το καινούργιο.

Η Ελένη δικηγόρος και διαμερισματική σύμβουλος. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις που έχει να κάνει με πρωτοβουλίες πολιτών στο δημοτικό της διαμέρισμα και όχι μόνο θα  βρεις την Ελένη από κάτω. Με διαχρονική παρουσία στις εθελοντικές δράσεις αλληλεγγύης στους αδύναμους σε αυτούς που οι περισσότεροι από μας αποκαλούμε «περιθώριο».

Η Κατερίνα επίσης δικηγόρος με τεράστια πείρα παρά την ηλικία της στα θέματα προσφύγων και μεταναστών. Με πλούσια εθελοντική δράση. Με δύο μεταπτυχιακά στην Γαλλία και ένα στην Ελλάδα

Η Βανέσσα Νοσηλεύτρια Επειγόντων σε μεγάλο νοσοκομείο του Πειραιά. Με δύο επίσης μεταπτυχιακούς τίτλους στα εφόδιά της. Με συμμετοχή σε εθελοντικές δράσεις αλληλεγγύης.

Η κάθε μια τους εργάζεται σε περιβάλλον δύσκολο. Μόνο «αποστειρωμένο» και «προστατευμένο» δεν το λες. Καθημερινά σε επαφή με εκείνους που η πλειονότητα παριστάνει πως δεν τους βλέπει γιατί ενοχλείται από την ύπαρξή τους. Αγαπάνε τη δουλειά τους, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Έχουν παράλληλα να φροντίσουν σπίτι, έχουν φίλους, συντρόφους, υποχρεώσεις.

Αλλά νοιώθουν ότι είναι και πολίτες, θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Όχι με οδηγίες προς τους άλλους αλλά με τη δική τους συμμετοχή. Θέλουν να προσφέρουν και το κάνουν. Με ανιδιοτέλεια, με σεμνότητα, με χαμόγελο αλλά ίσως και το πιο σημαντικό με επάρκεια και γνώσεις στο αντικείμενό τους.

Δεν συμμετέχουν σε κοινές προσπάθειες για να «καταγγείλουν» και να φύγουν μετά από μερικές κορώνες. Παρατηρούν, ευαισθητοποιούνται, προτείνουν λύσεις τεκμηριωμένες. Δεν καλούν τους άλλους σε συμμετοχή πριν συμμετάσχουν οι ίδιες στην κοινή προσπάθεια. Δεν διεκδικούν το αλάθητο, δεν δίνουν κατευθύνσεις, δεν πουλάνε μυαλό και γνώσεις παρά το τεράστιο απόθεμα που έχουν και στα δύο, συζητάνε, ακούνε πραγματικά την άλλη άποψη, μεταβάλλουν τη δική τους όπου διαισθανθούν ότι κάνουν λάθος. Δεν μεγάλωσαν σε κομματικά γραφεία, δεν έγιναν νοματαίοι με κομματική στήριξη. Δεν αναζητούν ρόλους διακριτούς και δημοσιότητα, δεν κάνουν δημόσιες σχέσεις..

Δεν είναι στην φωτογραφία άλλα μέλη του Γραφείου Αλληλεγγύης και Δικαιωμάτων του Κινήματος όπως η Αγγελική, η Αντωνία, η Φλώρα, η Έλλη που λειτουργούν και προσφέρουν με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια αυταπάρνηση, σοβαρότητα, υπευθυνότητα. Η Κατερίνα και η Βανέσσα έχουν την ευθύνη συντονισμού και  δράσης του Γραφείου.

Κοινός παρονομαστής αυτών των γυναικών το κάλεσμα του Γιώργου Παπανδρέου για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Η εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του και στην πολιτική του πρόταση. Η απόφασή τους να συνεισφέρουν με όλο τους το είναι στην συλλογική προσπάθεια. Στην πράξη και με πράξεις, με λίγα λόγια και πιο πολύ δουλειά.

Δεν αναφέρομαι σε επίθετα και άλλες λεπτομέρειες γιατί στόχος μου δεν είναι η παρουσίαση «στελεχών». Αφορμή παίρνω από αυτές τις γυναίκες για να παρουσιάσω μια εικόνα και μια κατάσταση.

Η εικόνα παρουσιάζει ένα ελπιδοφόρο κίνημα «εν τη γενέσει του». Η ίδια εικόνα με παραλλαγές σχηματίζεται σε όλη την Ελλάδα από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη.

Η κατάσταση είναι δυναμική και σε εξέλιξη. Και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται από όλους μας, από την συμμετοχή μας αλλά κυρίως από τον τρόπο της συμμετοχής μας. Η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται εν πολλοίς από εμάς του παλαιότερους στο Κίνημα με προϊστορία γνωστή, με θετική συνεισφορά αλλά και με κουσούρια που κουβαλάμε στο DNA μας, κουσούρια ενός πολιτικού συστήματος και μιας κομματικής λειτουργίας που έκλεισαν τον κύκλο τους και δεν έχουν πια τίποτα να δώσουν.

Ενοχλούμαστε κάποιοι από μας όταν συναντάμε πρόσωπα που δεν τα ξέρουμε από πριν, όταν ακούμε να μας μιλάνε με μια γλώσσα που δεν είναι οικεία από το κομματικό και πολιτικό παρελθόν μας. Μας φοβίζει το καινούργιο, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχουν νέοι, όχι κατ΄ανάγκη ηλικιακά, σύντροφοι και συντρόφισσες που δεν καθορίζονται πολιτικά από το ΑΝΤΙ αλλά από το ΥΠΕΡ και την πρόταση για το τι θέλουμε και το πώς πρέπει να γίνει.

Ο φόβος και η ανησυχία μας φοράνε τον μανδύα της προστασίας του Κινήματος  από λάθη και πολιτικές αστοχίες. Στην πραγματικότητα όμως αφορούν σε μια ανιστόρητη και τελικά γελοία απειλή σε σχέση με ρόλους και αρμοδιότητες και εξουσίες κομματικές σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο  που νομίζουμε ότι μας ανήκουν για πάντα και πάντα.

Αυτή η στάση μας όπου και όταν υπάρχει υποκρύπτει κάτι ακόμα χειρότερο. Δεν είναι μόνο η αγωνία για την προάσπιση προσωπικών ρόλων, αυτό θα μπορούσε να το δει κάποιος με κατανόηση. Υποκρύπτει κυρίως την υπεράσπιση του παλιού και ξοφλημένου μοντέλου πολιτικής και κομματικής λειτουργίας και συμπεριφοράς.

Γιατί μπορεί στα λόγια να καταδικάζουμε τις παθογένειες ενός πολιτικού συστήματος που σάπισε στην πράξη όμως δεν είμαστε ώριμοι να συναινέσουμε και πολύ περισσότερο να συμμετάσχουμε και να στηρίξουμε την οικοδόμηση του καινούργιου. Γιατί νομίζουμε κακώς ότι έτσι καταδικάζουμε την ιστορία μας και τους εαυτούς μας. Γιατί δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε την ιστορία από την μυθολογία, γιατί δεν έχουμε καταλάβει ότι η ιστορία η συλλογική και η ατομική δεν έχει μόνο συν, έχει και πολλά πλην. Γιατί πολύ περισσότερο το άγνωστο μας φοβίζει, το μέλλον μας τρομοκρατεί.

Όταν κάτι γεννιέται είναι ευάλωτο, δεν έχει αντισώματα. Οι τρόποι που έχουμε για να πνίξουμε το νέο και ελπιδοφόρο είναι πολλοί, ανεξάντλητοι. Είμαστε άλλωστε μανούλες σε τέτοιες μεθόδους, έχουμε την απόλυτη τεχνογνωσία. Από το καπέλωμα διαδικασιών έως τις έντεχνες διαβουλεύσεις και αναβολές και προσεκτικές τάχα μου προσεγγίσεις, έχουμε χιλιάδες τρόπους ευνουχισμού κάθε ριζοσπαστικής απόπειρας. Στην καταστροφή του ελπιδοφόρου έχουμε το πάνω χέρι, η καταστροφή ήταν πάντα ευκολότερη από την δημιουργία.

Έχοντας και εμείς ναρκοθετήσει το πεδίο της πολιτικής εδώ και πολλά χρόνια είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε. Είτε θα στείλουμε τις νέες γενιές στη μάχη αποκρύπτοντας τους χάρτες της ναρκοθέτησης και θα μετράμε εκ του ασφαλούς εκρήξεις και θύματα, είτε θα γίνουμε εμείς, όπως έχουμε υποχρέωση, οι ναρκαλιευτές που θα καθαρίσουμε το πεδίο για την ασφαλέστερη προσπέλαση της ελπίδας και του καινούργιου που οραματιζόμαστε.

Το καινούργιο και το ανατρεπτικό δεν μπορεί να γεννηθεί χωρίς ΚΑΙ την δική μας παρουσία και συμμετοχή. Με κρίνους δεν γεννιόνται παιδιά και πολύ περισσότερο ποτέ δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν πολιτικά κινήματα από παρθενογένεση.

Έχουμε όμως την υποχρέωση να αφήσουμε το χώρο ελεύθερο να αναπνεύσουν η πρωτοβουλία, η φαντασία, το ριζοσπαστικό, το πρωτόγνωρο, το ασυνήθιστο.

Έχουμε την υποχρέωση να θυμηθούμε ότι κάποιοι άλλοι πριν πολλές δεκαετίες έκαναν ακριβώς το ίδιο για μας όταν όσα λέγαμε ως νέοι τους φαίνονταν παράξενα και πολλές φορές επικίνδυνα.

Έχουμε μια τελευταία ευκαιρία να αναμετρηθούμε με την ιστορία τόσο την προσωπική όσο και την συλλογική. Και να καταγραφούμε ως νικητές αν το εγχείρημα πετύχει.  Αλλά και αν αποτύχει πάλι έχει τεράστια διαφορά το να χάσεις υπερασπιζόμενος το παλιό και σάπιο από το να χάσεις τολμώντας το ελπιδοφόρο και  καινούργιο.

Να το πω και διαφορετικά.

Καλύτερα να γκρεμοτσακιστώ επιχειρώντας το άλμα στο μέλλον παρά να ταφώ με τιμές στο νεκροταφείο των παλαιοκομματικών μεθόδων και των νεκρών ιδεών.

Η επιλογή είναι δική μας. 

ΠΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΩ ΤΩΡΑ...

...ήταν η απάντηση του Μπιθικώτση σε νεαρό ρεπόρτερ που ήθελε μια "ανάλυση" της συμπεριφοράς του Κοεμτζή.

Θα πάω σήμερα στην διαδήλωση της Πρωτομαγιάς; Δεν είμαι σίγουρος.

Για  για μια ακόμα φορά θα γεμίσουν οι δρόμοι με τους «αθώους» και «έκπληκτους» και «ανυποχώρητους αγωνιστές» σαραντάρηδες, πενηντάρηδες και εξηντάρηδες.

Κανονικά θα έπρεπε να  κάτσω σπίτι,  και να  προσπαθήσω να μαζέψω ότι έχει απομείνει στο λιγοστό μου μυαλό.

Γιατί είμαστε μια μικρή χώρα και μετά από 3-4 δεκαετίες συνεχούς  ανάμειξης στην κομματική και πολιτική δραστηριότητα τα έχεις δει όλα ή σχεδόν όλα. Από την Κρήτη μέχρι τον Εβρο. Από αυτόν που αυτοχαρακτηρίζεται ως δεξιός πολίτης μέχρι εκείνον που αυτοκαθορίζεται ως ακραίος αριστερός. Και δεν μπορώ να παριστάνω πια ότι με εκπλήσσει μια εξέλιξη ή μια συμπεριφορά γιατί τάχα μου την αντιμετωπίζω για πρώτη φορά όταν την έχω αντιμετωπίσει  και βιώσει τουλάχιστον άλλες είκοσι στο πέρασμα των χρόνων.

Για όλα αυτά θέλω να γράψω δυό λόγια ως ενημέρωση για κάποιους, ως απάντηση σε κάποιους άλλους, ως έκκληση σε κάποιους τρίτους. Για όποιον ενδιαφέρεται ακόμα να ακούσει, για όποιον μπορεί ακόμα να ακούει. Και θα είναι κανονικά τα λόγια μου, όπως τα σκέφτομαι δηλαδή, και όχι καλλωπισμένα για τις ανάγκες της «ευπρέπειας» στο «δημόσιο λόγο».

Επειδή ξαναλέω η χώρα μας είναι μικρή και λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Και κανείς από εμάς της γενιάς μου και της προηγούμενης γενιάς αλλά και της επόμενης απο τη δική μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αμέτοχος και αθώος του αίματος σε ότι άσχημο και στραβό έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια αλλά την ίδια στιγμή συμμέτοχος και πρωτοπόρος σε ότι θετικό έχει δημιουργηθεί. Γιατί αυτή η πατρίδα ΔΕΝ αντέχει άλλο υποκρισία και άλλο τάχα μου.

Να πω λοιπόν σε αυτούς και αυτές που μουρμουράνε  στα μουλωχτά στα inbox ότι δεν πρέπει, δεν είναι σωστό να κάνω τόσο σκληρή δημόσια κριτική στην «Πρώτη Φορά Αριστερά» κυβέρνηση γιατί εμείς οι «δημοκράτες» και οι «προοδευτικοί» πρέπει να δείξουμε ανοχή και να κρατάμε χαμηλούς τους τόνους όταν η λαθροχειρία και το πολιτικό μπαλαμούτιασμα είναι προϊόν του ευρύτερου «προοδευτικού» χώρου.

Να κουνάμε δηλαδή το κεφάλι με κατανόηση και θαυμασμό όταν παραδείγματος χάριν η κ. Κωνσταντοπούλου δηλώνει μηδενική ανοχή στη διαπλοκή και επιτίθεται στις εταιρείες εμφιαλωμένων νερών.

Και όποιος την έχει ακούσει εκείνην ή τον πατέρα της  να βάζει στον δημόσιο καταγγελτικό της λόγο το όνομα  «Βαρδινογιάννης» να έρθει να μου το πει. Για να μην ζητάμε  να μας εξηγήσει γιατί το εμφιαλωμένο νερό «Η γκλιτσα» είναι μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη διαπλοκή από την Motor oil.

Να χειροκροτάμε την απαγόρευση εισόδου στη βουλή των εμφιαλωμένων νερών  διαφόρων εταιρειών και να κάνουμε πως δεν βλέπουμε την είσοδο στη βουλή των εμφιαλωμένων κομμάτων και βουλευτών παραγωγής και πριμοδότησης μεγαλονταβατζήδων.

Να παριστάνουμε εμείς που ζήσαμε και ξέρουμε το ρόλο του Λιβάνη ότι δεν καταλαβαίνουμε και δεν ξέρουμε το ρόλο του Φλαμπουράρη.

Να τους πω επίσης ότι κάνω κριτική και θα συνεχίσω να κάνω κριτική σε αυτούς που σήμερα είναι στην εξουσία γιατί έχω βρεθεί στο πλάι τους όταν το κόμμα μου ήταν στην εξουσία και εκείνοι εκτός Βουλής. Ότι όχι μόνο σεβάστηκα την σκληρή και πολλές φορές ακραία και άδικη κριτική τους στο κόμμα μου αλλά την ίδια στιγμή και έμπρακτα βρέθηκα συμπαραστάτης τους  στους δρόμους και στις δικαστικές αίθουσες, στις άδικες και στημένες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς διώξεις  και φυλακίσεις τους. Και ασφαλώς όχι μόνο δεν μετανιώνω γι αυτό αλλά ακριβώς το ίδιο θα έκανα και σήμερα.

Να ενημερώσω κάποιους που δικαιολογημένα δεν μπορούν να ξέρουν και κάποιους άλλους με επιλεκτική μνήμη ότι όταν ο Σημίτης στην κορύφωση της Δίκης  Κοσκωτά ετοίμαζε συνέντευξη τύπου για να αποκαθηλώσει δημόσια τον Ανδρέα, κάποιοι από τους σημερινούς υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά τότε, έπαιρναν δημόσια θέση καταγγέλλοντας την συνωμοσία εναντίον του Ανδρέα. Κι αυτό παρά τις τεράστιες πολιτικές διαφορές τους με το ΠΑΣΟΚ. Και όλα αυτά δεν τα έμαθα  δεν μου τα είπαν, δεν τα διάβασα. Τα έζησα γιατί τυχαίνει τα πρόσωπα αυτά  να είναι ταυτόχρονα  φίλοι στενοί και αγαπημένοι εδώ και τριάντα χρόνια.

Να τους ενημερώσω ακόμα ότι όταν το 83 και το 84 οι Ρεϊντζερς του Μεϊμαράκη και του Μιχαλολιάκου, οι Χρυσαυγίτες της εποχής δηλαδή, έκαναν επιθέσεις στην Τ.Ο των Ανω Πατησίων με λοστούς και αλυσίδες και μας χτυπούσαν ανελέητα και αδιάκριτα ήταν οι αναρχοαυτόνομοι από το κοντινό στέκι τους που έτρεχαν να σταθούν στο πλάί μας και να υπερασπιστούν μαζί μας την Τ.Ο.

Με δυό λόγια η σχέση μου με τον χώρο της σημερινής εξουσίας είναι σχέση διαχρονική και δομημένη με αντιθέσεις αλλά και αλληλεγγύη, αντιπαραθέσεις αλλά και κοινούς αγώνες. Είναι σχέση ζωής.

Σε αυτές τις σχέσεις δεν χωράει υποκρισία, δεν υπάρχει τάχα μου.

Υπάρχει  η υποχρέωση, όχι το δικαίωμα η υποχρέωση, να λες την αλήθεια σου όπως την βλέπεις και την αισθάνεσαι και να κάνεις την πιο αυστηρή κριτική σε όσους φαίνεται να προσχώρησαν με περισσή ευκολία και έπαρση σε πρακτικές και λογικές που μας έλεγαν ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσαν να ανεχτούν έστω και για μισή ώρα...

Ο ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ και...

...ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ.

Δεν τα ξέρουν ή παριστάνουν ότι δεν τα ξέρουν;

Δεν τα θυμούνται ή παριστάνουν ότι δεν τα θυμούνται;

Εξοργίζομαι όσο δεν γίνεται και δεν μετανιώνω όταν ακούω τα περί «Πρώτη Φορά Αριστερά».

Θυμώνω όσο δεν παίρνει όταν ακούω και βλέπω παραλληλισμούς ανάμεσα στον Ανδρέα και στον Τσίπρα, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 70 και του 80 με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Νίκος Πουλαντζάς με την οξυδερκή ματιά του και την επιστημονική του επάρκεια και παρά την πολιτική του αντίθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ  διατύπωσε με σαφήνεια και αξιοθαύμαστη ακρίβεια τον χαρακτήρα και την προοπτική του ΠΑΣΟΚ. Ο πρόωρος χαμός του δεν του έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσει ο ίδιος πόσο δίκιο είχε στα βασικά συμπεράσματά του.

Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε αριστερό κίνημα. Υπήρξε αριστερό γιατί ήταν Κίνημα και υπήρξε ως Κίνημα γιατί ήταν Αριστερό. Όταν έπαψε να είναι Κίνημα δεν ήταν πια Αριστερό και το αντίστροφο. Η αριστερά μπορεί να είναι αριστερά μόνο στο μέτρο που έχει τα χαρακτηριστικά κινήματος. Αυτή είναι η δική μου πεποίθηση, αυτό λέει η εμπειρία μου, αυτό λένε τα δικά μου συμπεράσματα.

Όποιος έχει ζήσει τον τρόπο λειτουργίας των οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, τις πολιτικές παρεμβάσεις και την επιρροή των οργανώσεων του στις τοπικές κοινωνίες, τις ανοιχτές  λαϊκές συνελεύσεις, καταλαβαίνει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ.

Όποιος έχει βιώσει τις οξείες πολιτικές συγκρούσεις στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ για κάποιες κυβερνητικές αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ από το 81 και μετά ξέρει γιατί μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο ο παραλληλισμός με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και το ρόλο των οργανώσεων του απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση.

Και βεβαίως δεν θα μπω καν στον κόπο να εξηγήσω γιατί ο Τσίπρας έχει τόσες πολιτικές ομοιότητες με τον Ανδρέα όσες συγγραφικές ομοιότητες έχει ο Τατσόπουλος με τον Ντοστογιέφσκι.

Αυτό που θα πω όμως έχει να κάνει με την υποχρέωση όλων  όσων πιστεύουν στην αναγκαιότητα μιας αριστερής και προοδευτικής κοινωνίας αλληλεγγύης και δικαιοσύνης να είναι αυστηροί και ακριβοδίκαιοι απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση και την πολιτική της. Να είναι αυστηροί  για έναν απλό αλλά καθοριστικό λόγο. Αν στο όνομα μιας κάπως καλύτερης διαχείρισης συμφωνήσουμε και αποδεχτούμε ότι ΑΥΤΟ που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας  είναι η «αριστερά» και οι δυνατότητες της τότε γινόμαστε συνένοχοι όχι μόνο στον στραγγαλισμό της όποιας προοπτικής της αριστεράς στο μέλλον αλλά κυρίως (ξανα)εγκληματούμε σε βάρος της ιστορικής μνήμης και των θυσιών του λαού μας διαχρονικά.

Να είναι ακριβοδίκαιοι στο μέτρο που ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του σταματήσουν να υποκρίνονται αυτό που δεν είναι και  αρχίσουν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν  και ξέρουν σε σύγκριση με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Κι αν αυτός ο πήχης μοιάζει ιδιαίτερα χαμηλός είναι ο πήχης που έχει επιλέξει στους 3 πρώτους κιόλας μήνες διακυβέρνησης της η ίδια η σημερινή πλειοψηφία. Όταν η κυβέρνηση απαντάει στην όποια κριτική της γίνεται με το επιχείρημα "οι προηγούμενοι έκαναν περισσότερες φορές το ίδιο λάθος" τότε οριοθετεί από μόνη της το πλαίσιο ύπαρξής και λειτουργίας της με μέτρο σύγκρισης τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο ...

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΣΗΜΑΔΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ...

... και να ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΣ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ.

Αναζητά η κυβέρνηση, και πολύ καλά κάνει, εναλλακτικές πηγές άμεσης χρηματοδότησης για να καλύψει το κενό μέχρι το τέλος της παράτασης του μνημονίου το καλοκαίρι. Η  χρηματοδοτική στρόφιγγα έχει κλείσει εν μέσω διαπραγματεύσεων. Στην συνάντηση Τσίπρα - Πούτιν συζητήθηκαν τρόποι επίλυσης του προβλήματος. Για λόγους που είναι γνωστοί ποτέ δεν θα μπορούσε και δεν θα το κάνει η Ρωσία να προχωρήσει σε κινήσεις που δημοσίως αμφισβητούν την εφαρμοζόμενη πολιτική και τις διαδικασίες στο εσωτερικό της ΕΕ και του ΔΝΤ. Οι "μεγάλοι" έχουν τα δικά τους συμφέροντα και έχουν οριοθετήσει τα σημεία συνεργασίας τους. 

Εγώ δέχομαι καλόπιστα την εκδοχή της κυβέρνησης ότι έχει συμφωνήσει με τους Ρώσους  την άμεση υπογραφή μιας συμφωνίας για τον αγωγό με αντάλλαγμα μια "προκαταβολή", ( έως 5 δισ. ευρώ), των προσδοκώμενων εσόδων από την χρήση του αγωγού όταν κατασκευαστεί. Είναι ένα καλό πρόσχημα για την Ρωσία να δώσει ένα ποσό χωρίς να φαίνεται ότι δανειοδοτεί ευθέως την Ελλάδα. Ως εδώ καλά. Ποια είναι όμως η συνέχεια;

Αυτή την προσχηματική κίνηση βγαίνει η κυβέρνηση και την "καίει" στο όνομα μιας επικοινωνιακής τακτικής που "βλέπει" μόνιμα μόνο τις επόμενες ώρες και μέρες  αδιαφορώντας γι’ αυτό που έρχεται και θα συμβεί τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Διαρρέει παντού ότι δεν έχει πρόβλημα ρευστότητας μέχρι τέλους του μήνα γιατί θα πάρει 3,5 έως 5 δισ. από τους Ρώσους. Με αυτό τον τρόπο,

1) εκθέτει την Ρωσία που αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να συσχετίζει την όποια συμφωνία για τον αγωγό με τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις και τη λειτουργία των "θεσμών" στο εσωτερικό της ΕΕ και

2) ανατρέπει ένα σημαντικό μέρος της επιχειρηματολογίας της ότι η τακτική της ΕΚΤ οδηγεί την Ελλάδα σε πιστωτικό γεγονός αφού "λεφτά υπάρχουν" μέσω "προκαταβολών".

Το αποτέλεσμα αυτών των παιδαριωδών χειρισμών το είδαμε χτες το βράδυ όταν οι Ρώσοι με τον πιο επίσημο τρόπο αρνήθηκαν τα περί ενίσχυσης της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας. Το αν είναι προσωρινή ή μόνιμη η άρνηση θα το δούμε τις επόμενες μέρες.

Αν πάρουμε την καλή εκδοχή οι Ρώσοι δέχτηκαν να βοηθήσουν με ένα μικρό ποσό στις τρέχουσες πιεστικές ανάγκες της Ελλάδας με μία προϋπόθεση, Ότι θα γίνει με τρόπο διακριτικό που δεν θα φέρει σε δοκιμασία τις σχέσεις Ρωσίας - ΕΕ - ΔΝΤ. Η κυβέρνηση έκανε το ΑΚΡΙΒΩΣ  αντίθετο, βγήκε στις ρούγες και φωνάζει ότι τους κοροϊδέψαμε μαζί με τους Ρώσους τους Ντράγκιδες και δεν τους έχουμε ανάγκη.

Αν πάρουμε την κακή εκδοχή ότι δηλαδή δεν υπάρχει καμιά συμφωνία για προκαταβολές και ότι όλα είναι μυθεύματα και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα τότε έχουμε να κάνουμε με συμπεριφορές αρμοδιότητας Προανακριτικών Επιτροπών απευθείας, χωρίς να μεσολαβήσουν δηλαδή Εξεταστικές Επιτροπές. Γιατί η ζημιά που προκαλείται στη χώρα είναι  ανυπολόγιστη.

Σε κάθε περίπτωση ελπίζω να ισχύει το θετικό σενάριο, η ύπαρξη συμφωνίας «προκαταβολής» δηλαδή, αλλά και ότι αυτό δεν ακυρώθηκε από τους χειρισμούς που προαναφέρθηκαν. Γιατί σε περίπτωση ακύρωσης καταλαβαίνουμε πόσο χειροτερεύει αυτόματα η διαπραγματευτική μας θέση απέναντι στους «θεσμούς»

Την περίπτωση να μην υπάρχει συμφωνία δεν θέλω να την σκέφτομαι γιατί τότε όχι διαπραγμάτευση δεν κάνουμε αλλά μπουσουλάμε στα τέσσερα χειροπόδαρα δεμένοι και καλυμμένοι με πίσσα και πούπουλα. Και  αυτό γίνεται σε αυτή την περίπτωση  με ευθύνη αποκλειστικά δική μας.

ΝΟΜΙΖΟΥΝ οτι ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ...

...ή ότι βρίσκονται σε γήπεδο Paintball.

Μίλησαν για νέο ΕΑΜ παραχαράσοντας την ιστορία με τρόπο απαράδεκτο, βέβηλο και τελικά ξεδιάντροπο. Γιατί υποσχέθηκαν «απελευθέρωση» και «λύτρωση» και «αξιοπρέπεια» και «υπερηφάνεια» εύκολα κι απλά. Χωρίς αγώνα, χωρίς θυσίες.

Μίλησαν για «πόλεμο» με τους δανειστές. Υποσχέθηκαν ένα πόλεμο αναίμακτο, ένα πόλεμο όπου θύματα θα έχει μόνο ο εχθρός στο εξωτερικό ή στο εσωτερικό.

Κάλεσαν τον λαό να στρατευτεί σε έναν αγώνα απελευθέρωσης όπου δεν έχει τίποτα να χάσει από το σημερινό επίπεδο της ζωής του.

Κάλεσαν τον λαό σε μια μάχη που αρχίζει και τελειώνει στην πεντάλεπτη διαδικασία που χρειάζεται κάποιος για να ψηφίσει. Χωρίς συγκρούσεις, χωρίς απώλειες, χωρίς προετοιμασία.

Αδυνατώ να δεχτώ ότι δεν ήξεραν και δεν ξέρουν ότι οι απελευθερωτικοί αγώνες προϋποθέτουν παλλαϊκή συστράτευση και πολίτες έτοιμους να θυσιαστούν, έτοιμους να χάσουν τα πάντα σε έναν αγώνα άνισο.

Αδυνατώ να δεχτώ ότι για «Πρώτη Φορά Αριστερά» σημαίνει να κοπιάρουν με καρμπόν τους πατριδοκάπηλους του 1897. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Μας είπαν και μας λένε κάθε 5 ώρες ότι μπορεί και να πάμε σε ρήξη. Χωρίς να προετοιμάζουν το λαό για τις επιπτώσεις και για ότι θα φέρει στην ελληνική κοινωνία μια τέτοια ρήξη. Χωρίς να ετοιμάζουν τον κρατικό μηχανισμό και τις υποδομές του να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο της ρήξης. Χωρίς τελικά, κι αυτό είναι εγκληματική παραπλάνηση, να εξηγούν στους πολίτες ΤΙ θα σημάνει γι΄αυτούς και τις οικογένειές τους και τις επόμενες γενιές μια ρήξη.

Όταν ιδρύθηκε το ΕΑΜ, όταν ο Άρης ξεκίνησε το οδοιπορικό συγκρότησης του απελευθερωτικού στρατού ενάντια στους κατακτητές δεν υποσχέθηκε και δεν εγγυήθηκε ότι θα γυρίσουν όλοι ζωντανοί στα σπίτια τους. Το αντίθετο.

Όταν μιλάς για ρήξη πρέπει να λες στον πολίτη ότι αν συμβεί κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ακόμα και αυτό το σημερινό κουτσουρεμένο  επίπεδο της ζωής του. Ότι θα πρέπει να κάνει θυσίες, να χάσει καταθέσεις, να μειωθεί δραματικά η αγοραστική δύναμη του μισθού του, να δείξει αλληλεγγύη και να στηρίξει, μοιράζοντας ότι μπορεί από τα κεκτημένα του, τους συμπολίτες του.

Όταν λες ότι πας σε πόλεμο τότε φροντίζεις να εκπαιδεύεις στοιχειωδώς το στρατό σου, τους πολίτες. Για να μπορέσει να πολεμήσει με τον ανώτερο σε δυνάμεις εχθρό αποτελεσματικά.  Για να μπορέσει κυρίως να προφυλαχθεί και να μην πάει σαν το σκυλί στο αμπέλι.

Αυτή η κυβέρνηση χρεώνεται απολύτως την πιο τυχοδιωκτική πολιτική πρακτική μεταπολεμικά.  Παίζουν με το ενδεχόμενο της ρήξης με τους δανειστές καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση στους πολίτες ότι όλα αυτά αφορούν σε «μαγκιές» επικοινωνιακές των αρχηγών, σε «ουαου» και σε συνεντεύξεις των «ωραίων». Δεν λένε και δεν προετοιμάζουν το λαό για την πραγματικότητα. Δεν λένε  ότι αν πάμε σε ρήξη τη μάχη θα τη δώσουν οι στρατιώτες δηλαδή οι πολίτες. Γιατί  το αίμα στις μάχες δεν το χύνουν τα Γενικά Επιτελεία αλλά οι ανώνυμοι μαχητές. Εκεί θα καταμετρηθούν και τα θύματα.

Αυτή η κυβέρνηση δικαιούται να επιλέξει τη ρήξη, είναι δημοκρατικά εκλεγμένη. Πρέπει όμως πρώτα να πει την αλήθεια στους πολίτες, να τους προετοιμάσει και να προετοιμαστεί και η ίδια.

Γιατί ο οικονομικός πόλεμος και οι απελευθερωτικές ρήξεις με τους δανειστές σου είναι πραγματικός πόλεμος με θύματα και αίμα. ΔΕΝ είναι πόλεμος σε γήπεδο Paintball, ΔΕΝ είναι επιτραπέζιο παιχνίδι.

Αυτή η κυβέρνηση με την μέχρι σήμερα συμπεριφορά της ΕΝΑ δεν μπορεί να κάνει. Να παριστάνει ότι λειτουργεί στο όνομα της Αριστεράς και να την ευτελίζει για τα πολλά χρόνια που έρχονται.

Για τον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ...

...και ΜΕ τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.

Που αρχίζει και που τελειώνει η ευθύνη μας ως πολιτών; Ποιο είναι  το μεγάλο και κρίσιμο και ποιο το δευτερεύον και επουσιώδες; Τι υπερασπιζόμαστε τελικά όλοι εμείς που λέμε ότι νοιαζόμαστε για αρχές και αξίες; Ποιος καθορίζει την ατζέντα των θεμάτων, πέραν των προσωπικών και οικογενειακών μας,  στα οποία αφιερώνουμε χρόνο και φαιά ουσία;

Η απάντηση δεν είναι μονοσήμαντη και δεν είναι εύκολη.

Βρέθηκα για κάποιες ώρες στο Ειδικό Δικαστήριο που δικάζεται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Το έκανα γιατί είχα και έχω την ανάγκη να δηλώσω την αλληλεγγύη  και την ηθική υποστήριξή μου σε έναν συμπολίτη μου που διασύρεται και ισοπεδώνεται συνολικά και άδικα.

Με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου δεν με συνδέει φιλία ή έστω στενή γνωριμία. Δεν με συνδέει καν κάποια πολιτική ταύτιση με την έννοια ότι έχω διαφορετική πολιτική προσέγγιση από αυτή  που εκείνος έχει εκφράσει με τον δημόσιο πολιτικό λόγο και πράξη του. Τον θεωρούσα αρκούντως γαλουχημένο στην «ανανεωτική αριστερά», (διαγραμμένος μάλιστα από την Β’ Πανελλαδική  ως αριστεριστής), «εκσυγχρονιστή» και άρα για  ΟΛΟΥΣ τους παραπάνω λόγους αρκετά «δεξιόστροφο» και επομένως δύσκολο να  ταιριάξουν τα πολιτικά χνώτα μας την περίοδο που είχε πολιτική εξουσία.

Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει κάτι σε σχέση με το ποιος τελικά έχει την σωστή πολιτική προσέγγιση. Γιατί πρέπει να ομολογήσω ότι αν συγκρίνουμε τις πολιτικές που ο «μνημονιακός» Παπακωνσταντίνου άσκησε και εφάρμοσε σε σχέση με ότι ψήφισαν και προώθησαν και εφάρμοσαν  επόμενοι «αντιστασιακοί» υπουργοί οικονομικών, τότε ο Παπακωνσταντίνου μου μοιάζει Μαο Τσε Τουνγκ μπροστά τους.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δικάζεται στο Ειδικό Δικαστήριο. Θα προσέξατε ότι η δημοσιότητα για τη δίκη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δικαίως θα  έλεγα εγώ γιατί το προηγούμενο της ζωντανής αναμετάδοσης της δίκης του Ανδρέα το 91 όπου το κατηγορητήριο και η σκευωρία εξαϋλώθηκαν σε χρόνο dt μπροστά στα μάτια και στα αυτιά εκατομμυρίων Ελλήνων, δεν έπρεπε να επαναληφθεί. Μαθαίνουν οι σκευωροί και το παρακράτος από τα λάθη τους.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου απολογήθηκε μπροστά  τους δικαστές του. Ρεπορτάζ για το τι είπε θα το βρείτε εδώ  στην ιστοσελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δίδαξε όλο αυτό το διάστημα αξιοπρέπεια και ήθος. Δεν έσκυψε, δεν έγλυψε εκεί που έφτυσε για να «σωθεί». Δεν παρακάλεσε αυτούς που οι πολιτικές του απείλησαν και έθιξαν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, αυτούς που θέλησαν να τον εκδικηθούν με την ιστορία που έστησαν. Δεν ζήτησε την επιχειρηματική και πολιτική και τελικά την νταβατζίδικη κάλυψη από τους γνωστούς νταβάδες της χώρας ώστε να πέσει στα μαλακά, ώστε να «ξεχαστεί» το θέμα. Δεν κίνησε τα γνωστά «νήματα» για να αποφύγει το διασυρμό το δικό του και της οικογένειάς του και τα Ειδικά Δικαστήρια.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αποδείχτηκε μάγκας. Με την αυθεντική έννοια της λέξης. Αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους διώκτες του ΜΟΝΟΣ του αν και ανίσχυρος απέναντι σε όλους και όλα. Την πολιτική εξουσία, τους επιχειρηματίες, τους εκδότες, τους τραπεζίτες, το παρακράτος.  Δεν έκανε σώου, δεν τσίριξε. Αντιμετώπισε τις κατηγορίες και τον διασυρμό και τους δικαστές του ως Πολίτης σε μια Δημοκρατική χώρα. Με αξιοπρέπεια, με  πίστη στην αλήθεια, με σεβασμό στους θεσμούς και στις διαδικασίες της πατρίδας του, με επιχειρήματα ακράδαντα και αδιάσειστα.

Προσωπικά το έχω ξαναδεί το έργο. Πολλές φορές. Έχω καταθέσει σε δίκες ως μάρτυρας υπεράσπισης κατηγορουμένων για «τρομοκρατία» με κατασκευασμένες  από μυστικές υπηρεσίες, το παρακράτος και την ασφάλεια κατηγορίες και «αποδείξεις» ενοχής. Έχω δει πως κατασκευάζονται ένοχοι, πως  διασύρονταν οι «συνήθεις ύποπτοι» για μήνες, χρόνια σε δικαστήρια και φυλακές για να αποδειχθούν στο τέλος αθώοι. Πως ισοπεδώθηκαν με κυνισμό και στην ψύχρα αθώοι πολίτες, οι οικογένειες τους, ο κοινωνικός τους περίγυρος  στο όνομα του «παραδειγματισμού» επειδή  απλά και μόνο «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις».

Είναι επιλογή μου να βρίσκομαι στο πλευρό των ανθρώπων που είναι όχι μόνο αθώοι αλλά και αξιοπρεπείς. Όσο απεχθάνομαι και σιχαίνομαι, όσο περνάνε τα χρόνια εντείνεται το σύμπτωμα, τους τζάμπα μάγκες  άλλο τόσο εκτιμώ και θέλω να βρίσκομαι αλληλέγγυος με όσους το σύστημα θέλει να κατακρεουργήσει για τους δικούς του λόγους. Με  όσους οι νταβάδες που κυριαρχούν στη χώρα θέλουν να  λιώσουν με όπλα την χειραγώγηση της κοινής γνώμης, το χρήμα, το παρακράτος.

Σε λίγες μέρες θα τελειώσει η δίκη, θα εκδοθεί η απόφαση. Ότι και να γίνει πρέπει να δηλώσω ότι είμαι κερδισμένος γιατί ξέρω ότι στο πρόσωπο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου βρήκα ένα συμπολίτη μου με τον οποίο  θέλω να είμαι φίλος και σύντροφός.

Όποια και αν είναι η απόφαση εγώ θα είμαι στο πλευρό του. Είναι υποχρέωσή μου απέναντι στην αλήθεια, στην δικαιοσύνη, στην δημοκρατία, στην αίσθηση αυτοσεβασμού που επιδιώκω να διατηρώ ως πολίτης.

Είναι τελικά ΤΙΜΗ για μένα  να είμαι στο πλάι του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Ελπίζω και τον παρακαλώ να μου το επιτρέψει.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ...

...ρωτάνε άλλοι από άγνοια, άλλοι αφελώς και άλλοι κουτοπόνηρα.

Τους φαίνεται παράξενο, κάποιες φορές αστείο. Στην Βουλή δεν μπήκατε μας λένε, λεφτά δεν έχετε, ΜΜΕ δεν έχετε, τί νομίζετε ότι κάνετε;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί είναι απλή και καθαρή. Ζούμε σε μια κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που απεχθάνεται το απλό, το αληθινό, το πρωτογενές και καθαρό γιατί έχει εθιστεί στο απλοϊκό, στο νεφελώδες, στο τάχα μου, στο νόθο, στο επικοινωνιακά πιασάρικο.

Η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί πρέπει να εξηγήσεις μια πορεία αντίθετη στο ρεύμα, κόντρα στους καιρούς.

Η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί πρέπει να εξηγηθεί η στράτευση σε μια υπόθεση χωρίς συναλλαγή και ανταλλάγματα, χωρίς αυτονόητη και εξασφαλισμένη επιβεβαίωση στο τέλος της διαδρομής. Κι αυτό σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που έχει εκπαιδευτεί να προσανατολίζεται και να ακολουθεί τους κοινωνικά, οικονομικά, εκλογικά και δημοσκοπικά ισχυρούς και όλα όσα φέρνει αυτή η πρόσδεση ως ανταμοιβή.

Η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί στα δικά σου επιχειρήματα για την πολιτική, τη δημοκρατία, τη ζωή, τον άνθρωπο, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την αλήθεια παίρνεις ως απάντηση το "επιχείρημα" των εκλογικών ποσοστών και των δημοσκοπήσεων.

Μας λένε ότι δεν πείθουμε γιατί έχουμε ευθύνες, ότι συμμετείχαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε όσα οδήγησαν τη χώρα στην σημερινή κατάσταση. Και αυτό μας το λένε και κάποιοι που όχι μόνο συμμετείχαν, χωρίς να φαίνονται στην πρώτη γραμμή, αλλά και αποκόμισαν οφέλη και οφίτσια στο πέρασμα των χρόνων. Έκαναν περιουσίες, άλλαξαν τρόπο ζωής και τόπο κατοικίας, απόκτησαν τραπεζικούς λογαριασμούς με εξαψήφια και επταψήφια νούμερα.

Σε αυτό η απάντηση είναι πιο εύκολη.

Γιατί αναγνωρίζουμε και τις δικές μας ευθύνες σε όλα τα επίπεδα. Για τα καλά και τα κακά, για τα επιτεύγματα και τις αστοχίες. Και είναι αυτή ακριβώς η ανάληψη της ευθύνης που μας οδηγεί στην αναγκαιότητα μιας καινούργιας αρχής για όλους και για όλα.

Γιατί δεν κρυβόμαστε, δεν εξαπατούμε, ζούμε και περπατάμε πάντα στις ίδιες γειτονιές, έχουμε τις ίδιες αγωνίες, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ελπίδες.

Γιατί η αυτοκριτική μας δεν είναι ψευδεπίγραφη, μικροαστική και υποκριτική, είναι γνήσια και αυταπόδεικτη μέσα από το αβέβαιο αλλά ελπιδοφόρο άλμα στο μέλλον που επιχειρούμε.

Γιατί η ιστορία για μας δεν είναι άθροισμα επετείων για πανηγυρισμούς ή για μνημόσυνα. Η ιστορία η προσωπική και η συλλογική είναι για μας το θεμέλιο της αυτογνωσίας για την μεγάλη υπέρβαση που έχουμε ανάγκη ως πρόσωπα και ως λαός.

Μας λένε προσωπολάτρες και έχουν δίκιο.

Γιατί πιστεύουμε και αγαπάμε και συμπορευόμαστε με πρόσωπα που έχουν ιδέες, γενναιότητα, αίσθηση χρέους απέναντι στην δημοκρατία, στην αλήθεια και στην δικαιοσύνη, απέναντι στη χώρα και στους πολίτες.

Γιατί πιστεύουμε στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου και ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμά του.

Γιατί προσωπολάτρης είναι και ο Γιώργος Παπανδρέου και έκανε το κάλεσμα του στα ΔΙΚΑ ΜΑΣ πρόσωπα και όχι σε άλλα πλουμιστά, διάσημα και φραγκάτα.

Γιατί στα πρόσωπα ΟΛΩΝ μας καθρεφτίζεται διάφανη η ζωή μας με τα σκαμπανεβάσματα της, τις επιτυχίες και τα  λάθη της, στα πρόσωπά μας αντανακλάται η ομορφιά του γνήσιου και αληθινού. Εμείς δεν κάναμε και δεν κάνουμε πολιτικό μποτοξ για να κρύψουμε ατέλειες.

Εμείς  δείχνουμε το φεγγάρι όταν άλλοι κοιτάνε το δικό τους δάχτυλο στο μέλι.

Είμαστε μια συλλογικότητα που ξεκινήσαμε ένα ταξίδι παράτολμο, βαδίζουμε συνειδητά ανάποδα στην κεντρική λεωφόρο γιατί ξέρουμε πως ο δρόμος πρέπει να αλλάξει κατεύθυνση.

Έχοντας αίσθηση της ιστορίας αυτής της πατρίδας και αυτού του λαού δεν αναφερόμαστε σε «πρώτη φορά» αλλά επιχειρούμε για «πολλοστή φορά» στην ιστορική διαδρομή της πατρίδας να αλλάξουμε τη μοίρα της χώρας μας, του λαού μας.

Έχοντας μοναδικό όπλο την αλήθεια, τη βούληση και το όραμα ξεκινήσαμε μια διαδρομή που θα την φτάσουμε μέχρι το τέλος.

Είμαστε τόσο αποφασισμένοι όσο και  το χρέος μας απέναντι σε αυτούς που προηγήθηκαν και αγωνίστηκαν για μας, όσο και η υποχρέωσή μας στις γενιές που έρχονται.