ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Σιγά σιγά ο κουρνιαχτός κάθεται. Ο θυμός, η απογοήτευση, ο φόβος υποχωρούν και η εικόνα που σχηματίζεται γίνεται περισσότερο καθαρή. Όσα συνέβησαν τα τελευταία 4 χρόνια στη χώρα έδωσαν το απαραίτητο  υλικό για το επόμενο βήμα. Βήμα που αν είναι στον ίδιο ρυθμό και προς την ίδια κατεύθυνση δεν μπορεί παρά να οδηγήσει με κυκλική διαδρομή ξανά στην αφετηρία της κρίσης.

Το πολιτικό σκηνικό έχει περάσει από την περίοδο της υποκριτικής στην περίοδο της μίμησης. Μέχρι πριν 2 χρόνια οι πολιτικοί σχηματισμοί υποκρινόντουσαν ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά ήταν παρουσιάζοντας ένα ψευδές πρόσωπο.  Σήμερα το ένστικτο της επιβίωσης τους οδηγεί στην διαδικασία της μίμησης.

Ο Σαμαράς με παρτενέρ τον Στουρνάρα προσπαθεί να μιμηθεί τον Σημίτη στα τέλη της δεκαετίας του 90  και να εμφανίζεται ως ο  καταλληλότερος.

Ο Τσίπρας προσπαθεί να μιμηθεί το ΠΑΣΟΚ και να εμφανιστεί ως η δημοκρατική παράταξη της δεκαετίας του 80.

Ο Κουβέλης προσπαθεί να μιμηθεί τον παλιό Συνασπισμό και ο Καμμένος το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Το ΚΚΕ μιμείται το ΚΚΕ της δεκαετίας του 30.

Ο Βενιζέλος ο πιο επιτυχημένος από όλους τους μίμους καταφέρνει να ξεγελάει τους πάντες με την πολιτική του συμπεριφορά αφού δύσκολα τον ξεχωρίζει κάποιος από τον Μητσοτάκη της δεκαετίας του 60.

Αυτές οι συμπεριφορές δείχνουν την ένδεια ιδεών, την απουσία επίγνωσης της πραγματικότητας και των απαιτήσεων της συγκυρίας. Ο μεγάλος κίνδυνος δεν προέρχεται από την ενδεχόμενη εφαρμογή της πολιτικής των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία. Ο μεγάλος κίνδυνος έρχεται από την απουσία  πολιτικής και σχεδίου για τα επόμενα βήματα που πρέπει να βαδίσει η ελληνική κοινωνία. Ο μεγάλος κίνδυνος βρίσκεται στην αντίληψη ότι με ρετουσάρισμα του εποικοδομήματος θα λυθούν τα προβλήματα.

Οι πολίτες δείχνουν και είναι σε απόγνωση και αδιέξοδο. Όχι μόνο λόγω των ανατροπών και της φτώχειας που έφερε η κρίση αλλά και εξ αιτίας της κατάρρευσης του οικοδομήματος των αξιών και των κανόνων που καθόρισαν για πολλές δεκαετίες τη ζωή τους. Όλοι μας διαισθανόμαστε ότι αργήσαμε να καταλάβουμε τις αλλαγές που συντελούνταν γύρω μας, στη χώρα μας, στην Ευρώπη, στον πλανήτη. Κυρίως όμως όλοι διαισθανόμαστε ότι η μετάλλαξη δεν αφορά στους λίγους στην κορυφή της πυραμίδας αλλά σε όλους μας. Περιφέραμε τα χρόνια της "ευημερίας" με περισσή αλαζονεία τις αξίες μας για την αλληλεγγύη, την διαφάνεια, την ισότητα, την αξιοκρατία,  την δημοκρατία.

Και όταν ήρθε η ώρα της κρίσης, η ώρα που είναι το προνομιακό πεδίο για την άσκηση και εφαρμογή αυτών των αξιών, ανακαλύψαμε τις πολιτικές αρετές της Χρυσής Αυγής, ζητήσαμε να καεί το «μπουρδέλο» η Βουλή, στραφήκαμε η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Και αυτό το τελευταίο το κάναμε με τον αθλιότερο δυνατό τρόπο, δηλαδή μονοσήμαντα. Η κάθε κοινωνική ομάδα φρόντιζε να επιτεθεί σε κάποια άλλη που ήταν περισσότερο ευάλωτη και αδύναμη. Σπάνια σε ισχυρότερη.

Και τώρα τι; Αυτό είναι το ερώτημα που υπάρχει σε όλους και όλες. Άλλοι το παραδέχονται και άλλοι όχι προτάσσοντας μια σιγουριά ψευδεπίγραφη δείχνοντας προς τις εκλογές. Γιατί όλοι συνειδητοποιούμε ότι αυτή τη φορά η επιλογή στην κάλπη .δεν αρκεί. Με την τρέχουσα λογική που διατρέχει τα πολιτικά κόμματα η όποια επιλογή θα βελτιώσει ή θα χειροτερέψει οριακά την κατάσταση. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Και όσο καθυστερεί η έναρξη της διαδικασίας επίλυσής του τόσο περισσότερο θα υποθηκεύεται το μέλλον των γενεών που έρχονται.

Ο Γιώργος Παπανδρέου στην πρόσφατη ομιλία του στην Αίγλη οριοθέτησε με τρόπο σαφή τα προαπαιτούμενα για μια αλλαγή πορείας της χώρας, για την οριστική έξοδο από τον φαύλο κύκλο. Δεν θα τα επαναλάβω.

 Πολλοί θα ισχυριστούν ότι μίλησε για τα αυτονόητα και θα συμφωνήσω. Με την παρατήρηση όμως  ότι δεν ακούω πολλούς να μιλάνε γι αυτά και όταν κάποιοι  τα αναφέρουν δεν μιλάνε για το σύνολο των αυτονόητων.  Όταν μερικοί  αναφέρονται σε  αυτονόητα αναφέρονται μόνο στα αυτονόητα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα που οι ίδιοι εκφράζουν. Ξεχνάνε τα υπόλοιπα. Και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι.

Αν συμφωνήσουμε με ειλικρίνεια ότι το αυτονόητο είναι το ζητούμενο θα πρέπει να συμφωνήσουμε στο σύνολο. Γιατί ασφαλώς η αλα καρτ επιδίωξη του αυτονόητου των λίγων  επιδεινώνει και βαθαίνει το πρόβλημα.

Η διεκδίκηση αλλά κυρίως η εφαρμογή του αυτονόητου στη σημερινή συγκυρία μπορεί να φαίνεται λογική και απλή. Είναι όμως πολλαπλά δύσκολη. Κάποιοι λένε ότι είναι απλώς μια μεταρρυθμιστική διαδικασία. Διαφωνώ. Θεωρώ ότι είναι μια επαναστατική διαδικασία για δύο λόγους. Πρώτον γιατί στόχο έχει την σαρωτική, εκ θεμελίων  και πολυεπίπεδη αλλαγή  όχι μόνο στο κράτος, στην οικονομία  και στους θεσμούς αλλά ταυτόχρονα απαιτεί και την αλλαγή προτύπου  και καθημερινής  συμπεριφοράς όλων μας Δεύτερο γιατί προϋποθέτει τη  συμμετοχή, την παρουσία, την πράξη των πολιτών. Χωρίς όλους εμάς αυτονόητο δεν θα υπάρξει όσες διακηρύξεις και αν κάνουμε όσοι νόμοι κι αν περαστούν στη Βουλή.

Την θεωρητική απάντηση επομένως στο πρόβλημα μπορεί να την έχουμε στο μέτρο που συνειδητοποιήσουμε  και συμφωνήσουμε τόσο για τη φύση όσο και για το μέγεθός του. .Την ουσιαστική  λύση όμως μπορούμε να την διεκδικήσουμε   μόνο στο μέτρο που την επιδιώξουμε και οι ίδιοι παίρνοντας την πρωτοβουλία και συμμετέχοντας στην δημιουργία ενός κινήματος. Ενός κινήματος αληθινού, ζωντανού  και όχι ενός κινήματος ευνουχισμένου που θα έχει σαν στόχο την αναδιανομή ή την κατάκτηση περιφερειακών ή κεντρικών εξουσιών.

Δύσκολο και ίσως ουτοπία στις μέρες μας θα πείτε Άλλωστε ένα τέτοιο εγχείρημα μοιάζει να είναι  να είναι υπονομευμένο από την αρχή. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ζούμε στην εποχή των «διαδικτυακών κινημάτων», της πολυεπίπεδης οριζόντιας επικοινωνίας όλων με όλους. Αφού υπάρχει αυτή η δυνατότητα γιατί δεν γίνεται τίποτα;

Το μεγαλείο αλλά και το πρόβλημα με το διαδίκτυο είναι ότι ισορροπεί ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό. Είναι ταυτόχρονα εργαλείο ενημέρωσης αλλά και παραπληροφόρησης. Λειτουργεί συσπειρωτικά και ενοποιεί ανθρώπους και την ίδια στιγμή διαλύει στην ουσία συλλογικές διαδικασίες όταν έρχονται τα δύσκολα γιατί τις περισσότερες φορές η ένταξη είναι εικονική και ανέξοδη. Το διαδίκτυο αναδεικνύει ήρωες και πρωτοπόρους αλλά και πολλούς τζάμπα μάγκες. Επομένως καλό είναι να οριοθετήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε  το πλαίσιο και τις δυνατότητες της «διαδικτυακής δημοκρατίας», «συλλογικότητας» και «συμμετοχής» του πολίτη

Η δική μου λογική λέει ότι κανένα αληθινό κίνημα δεν μπορεί να στηριχθεί σε διαδικτυακές διαδικασίες και μόνο. Τα κινήματα υπάρχουν όπου υπάρχουν άνθρωποι και καταθέτουν εκεί και τότε την σκέψη τους, τον ιδρώτα τους, την ψυχή τους, όπου υπάρχουν πολίτες που εκτίθενται δημόσια και ανοιχτά όπως είναι, με τα ελαττώματα και τις αρετές τους, χωρίς ψευδώνυμα και ωραιοποιήσεις. Στα κινήματα συμμετέχουμε οι ίδιοι, στο χώρο μας, στη γειτονιά μας, στο χώρο δουλειάς μας, (αν έχουμε), εκεί που ζούμε και αναπνέουμε. Η συμμετοχή στα πραγματικά κινήματα έχει κόστος, κάποιες φορές βαρύ, για αυτό άλλωστε και δεν δημιουργούνται εύκολα.

Στο ερώτημα ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ; ή δική μου απάντηση είναι μονοσήμαντη και δυστυχώς δεν έχει την ευκολία της παραπομπής στην ψήφο στο ένα ή στο άλλο κόμμα. Η δική μου απάντηση λέει:

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ.

Η απάντηση είναι να κινητοποιηθούμε, να πάρουμε πρωτοβουλίες, να συμμετάσχουμε σε συλλογικές προσπάθειες άλλων. Να ξεκινήσουμε από τον περίγυρο μας με τους ανθρώπους που γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν, να ξεκινήσουμε από τα μικρά που βιώνουμε εμείς και ο περίγυρός μας, να διορθώσουμε αυτό που πληγώνει περισσότερο τον καθένα μας στο χώρο του. Και να το κάνουμε με πράξεις και παρουσία, με διάλογο και όπου χρειάζεται. με αντιπαράθεση. Να το παλέψουμε παρόντες  όταν και όπου… Προσδοκώντας και δουλεύοντας ώστε αυτά τα επιμέρους κινήματα θα ενωθούν και θα γίνουν ποταμός που θα συμπαρασύρει τα πάντα.

Αν είναι αλήθεια, πιστεύω ότι είναι, ότι αυτό που λείπει σήμερα από τη ζωή μας σε σχέση με τις πραγματικές μας ανάγκες είναι το αυτονόητο, τότε είναι εξίσου αν όχι περισσότερο αλήθεια πως ένας δρόμος μας περιμένει.

Ο  ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.