ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ, ΠΑΜΕ ΞΑΝΑ!

Μαζέψτε τη δύναμη που σας απομένει. Βάλτε στην άκρη και φυλάξτε προσεκτικά την λιγοστή υπομονή που μπορεί να περισσεύει. Ψάξτε βαθιά μέσα στην ψυχή σας τα κρυμμένα γιατί, βεβαιωθείτε ότι δεν χάθηκαν οριστικά. Θα τα χρειαστούμε όσο ποτέ άλλοτε...

Κοιτάξτε στα μάτια τα προσφιλή σας πρόσωπα που έρχονται στιγμές που σας κοιτάζουν με απορία.

Θυμηθείτε. Τα έχουμε ξαναζήσει όλα αυτά. Θυμηθείτε. Τους έχουμε ξαναδεί όλους αυτούς. Κάποιοι είναι οι ίδιοι, στο ίδιο έργο πρωταγωνιστές. Κάποιοι είναι στον ίδιο ρόλο με άλλα ονόματα.

Ας ακούσουμε προσεκτικά. Ας ακούσουμε τις κραυγές τους, ας προσέξουμε τους ψιθύρους τους.

Θέλουν να μας πείσουν πως ως εδώ ήταν, πως τελείωσε. Πως έχουν τα μέσα και τους τρόπους, πως αυτή τη φορά δεν θα κερδίσουν τη μάχη, θα κερδίσουν τον πόλεμο.

Ποντάρουν στην κούραση, στην αγανάκτηση, στην δικαιολογημένη οργή για την δύσκολη, ανυπόφορη καθημερινότητα.

Ποντάρουν στον ευτελισμό και στην απαξίωση των ιδεών και των συμβόλων μας. Γιατί ξέρουν πως τσαλακώνοντας τις σημαίες υπονομεύεις καθοριστικά τη διάθεση για μάχη.

Δείτε τους και θυμηθείτε. Κάποτε τον έλεγαν μεθύστακα, αμερικανόφερτο, πράκτορα της CIA, έκφυλο γυναικά, άπατρι, κλέφτη, ψυχικά ανισόρροπο. Πρωθυπουργό που ντρόπιαζε τη χώρα και τους Έλληνες. Θυμηθήκατε; Τους ενόχλησε, δεν υπέκυψε και επιχείρησαν να τον τελειώσουν οριστικά. Πολιτικά και βιολογικά.

Ζούμε το ίδιο σκηνικό. Στο στόχαστρο τότε ο Ανδρέας. Στο στόχαστρο σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου. Επικίνδυνος, τρελός, ανεύθυνος, προδότης, αμερικανάκι, πράκτορας…

Τότε έχασαν γιατί δεν μέτρησαν σωστά. Νόμισαν πως η δημοκρατία και τα σύμβολα είναι επιφάνεια και επιδερμικά γνωρίσματα. Πίστεψαν πως η ανάγκη και ο φόβος θα μας υποχρεώσουν να λυγίσουμε και να υπακούσουμε. Έτσι σκέφτονται πάντα τα αφεντικά κι αυτοί αισθάνονται ως τα απόλυτα αφεντικά.

Μαζέψτε τη δύναμη που σας απομένει. Βάλτε στην άκρη και φυλάξτε προσεκτικά την λιγοστή υπομονή που μπορεί να περισσεύει. Ψάξτε βαθιά μέσα στην ψυχή σας τα κρυμμένα γιατί, βεβαιωθείτε ότι δεν χάθηκαν οριστικά. Και πάμε.

Πάμε πάλι, πάμε μαζί. Οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες που έρχονται θα είναι δύσκολοι. Θα νιώσουμε άβολα, θα μας επιτεθούν "φίλοι", θα μας ονομάσουν απόβλητα μιας εποχής, θα ματώσουμε. Θα μας λοιδορήσουν, θα κάνουν τα πάντα για να μας δουν παραδομένους, αναξιοπρεπείς και μοιρολάτρες...

Θέλουν μπροστά στο δίκιο μας να προσθέσουν ένα στερητικό α. Θέλουν μπροστά στη μικρή αλήθεια μας να χτίσουν τον ουρανοξύστη του ψέματος τους. Για να μας στερήσουν για πάντα τον ήλιο και την ελπίδα.

Πάμε λοιπόν πάλι, πάμε μαζί. Πάμε συντροφικά κι ας μην γνωριζόμαστε.

Πάμε να δώσουμε τη μάχη όπως μόνον εμείς ξέρουμε.

Το χρωστάμε στα παιδιά μας, στους πατεράδες και στις μανάδες μας.

Το χρωστάμε στα λάθη μας. Το χρωστάμε σε αυτούς που αδικήσαμε.

Πάμε ξανά. Πάμε μαζί. Είμαστε πολλοί και έχουμε όπλο τη ψυχή, το χαμόγελο, το συναίσθημα και τη μνήμη. Κυρίως αυτή, τη μνήμη. Αυτοί έχουν τους αριθμούς και την βροντερή  φωνή και την εικόνα.

Εμείς θα νικήσουμε και πάλι γιατί είμαστε άνθρωποι.

Αυτοί θα χάσουν και πάλι γιατί είναι απάνθρωποι.

Πάμε μαζί, πάμε ξανά!