ΣΚΟΡΠΙΑ ΚΙ ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΑ...

Διάβασα πρωί-πρωί την επιστολή του κρατούμενου για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», Γεράσιμου Τσάκαλου.

Όντας αντικοινωνικός, ιδιαίτερα τις «γιορταστικές» μέρες, είχα την ευκαιρία να αναλογιστώ το μέγεθος της σύγχυσης, της ανασφάλειας, της αγωνίας, της θλίψης και της στρέβλωσης αξιών, εννοιών, σχέσεων που έχει πλημμυρίσει τα πάντα.
Προσπάθησα να κάνω πιο συγκεκριμένη στο μυαλό μου την εικόνα των γερόντων που «απελάθηκαν» από το γηροκομείο πριν λίγα εικοσιτετράωρα. Προσπάθησα να μαντέψω τη ζωή τους. Πως και που έζησαν άραγε; Είχαν κάποτε οικογένεια, σπίτι, δουλειά, φίλους; Συμμετείχαν στα «κοινά», ανήκαν σε κόμματα, ψήφιζαν; Ερωτεύτηκαν παράφορα, ταξίδεψαν; Πόσο γεμάτες με βιώματα και εμπειρίες ήταν αυτές οι ζωές, πόσος πόνος και πόση χαρά μιας ολόκληρης ζωής συμπυκνώνονται σε έναν γέροντα και μια γερόντισσα που διαπιστώνουν λίγο πριν το τέλος της ζωής πως πουθενά, ούτε στον χώρο εγκατάλειψης, στο γηροκομείο, δεν χωράνε; Πόση προστιθέμενη αξία ανθρωπιάς, συναισθημάτων, βιωμάτων πετιέται με μια κίνηση στη χωματερή; Που αθροίζονται τελικά αυτά τα μεγέθη; Στο έλλειμμα ή στο πλεόνασμα του εθνικού πλούτου; Τι λέει η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία γι αυτό;

Τα βράδια στη γειτονιά μου, στην πλατεία Αμερικής, στην πλατεία Κολιάτσου, στον Άγιο Λουκά, ολοένα και πιο συχνά διασχίζουν την Πατησίων «πλουμιστά» αυτοκίνητα με μουσική στη διαπασών και δηλώνουν την παρουσία τους με τρόπο βροντερό και φανταχτερό. Μετανάστες κάθε χρώματος που πασχίζουν να δείξουν και να αποδείξουν πως υπάρχουν και πως τα καταφέρνουν, πως μπορούν και εκείνοι να μπουν στο παιχνίδι κόντρα στα περιφρονητικά και απαξιωτικά βλέμματα των «γνήσιων» και «καθαρών» ημεδαπών. Μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες των δικών μας μεταναστών στην Ευρώπη που γέμιζαν πριν λίγες δεκαετίες τις εθνικές οδούς κάθε Πάσχα και καλοκαίρι με τις Μερσεντές και τα μεγάλα OPEL και τις BMW, προσπαθώντας να επιδείξουν και να αποδείξουν… Κάποιοι «γηγενείς» τους αποκαλούσαν περιφρονητικά γερμανολαζούς…

Διάβασα και ξαναδιάβασα το κείμενο του Γεράσιμου Τσάκαλου. Άλλες φορές θα θύμωνα με τις έννοιες και τα «μηνύματα» που καταγράφονται. Μένω ωστόσο έκπληκτος, δυστυχώς, από την ευκολία που διασταυρώνεται πια και αναμιγνύεται η «αριστερή» και «επαναστατική» φρασεολογία με τις πιο ακραίες και ανατριχιαστικές φασιστικές αντιλήψεις.

Κοινό πεδίο η αντίληψη για τους λίγους και εκλεκτούς που «ξέρουν», που «καταλαβαίνουν», που φροντίζουν για το καλό μας πριν από μας για μας.

Κοινό πεδίο η αντιπαλότητα με την κοινωνία που είναι «σάπια», «άχρηστη», «αναίσθητη»…

Κοινό πεδίο η «εφαρμοσμένη κάθαρση» με τη τυφλή βία γιατί τα κοινωνικά υποκείμενα είναι «αλλοτριωμένα» και εξ ορισμού εξωνημένα και άρα δεν έχουν τη δυνατότητα αντίδρασης.

Κοινό πεδίο η εκμετάλλευση και η χρήση των πιο χυδαίων και βάρβαρων μικροαστικών ενστίκτων και αντιλήψεων ενάντια, υποτίθεται, στην μικροαστική αντίληψη και στους βολεμένους μικροαστούς…

Αναρωτιέμαι για το που θα βγάλει αυτή η εποχή.

Αναλογίζομαι πόσο μεγάλες είναι οι ευθύνες των δικών μας γενεών για όσα κάναμε και κυρίως για όσα ΔΕΝ κάναμε, και πόσο μικρές αναλογικά οι ευθύνες νεαρών παιδιών όπως ο Γεράσιμος Τσάκαλος…

Έχει δίκιο ο Σαββόπουλος Γεράσιμε, μας ξέφυγαν εντελώς οι πίσω μας σελίδες. Και να δεις που κανένας μας δεν θα αναλάβει την ευθύνη. Στο τέλος όλοι εσένα θα δείχνουμε σαν ένοχο...