ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ κ.ΜΠΟΥΤΑΡΗ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

...γιατί με λόγο απλό, κατανοητό, έξυπνο, ριζοσπαστικό, υποδεικνύετε ότι εκτός από την δημοκρατία που δεν έχει αδιέξοδα και η αριστερά μπορεί να έχει διέξοδο.

Γιατί οι θέσεις σας στην σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ σηματοδοτούν κάποια βασικά σημεία αυτών που στο δικό μου μυαλό μπορεί και πρέπει να είναι η σύγχρονη ριζοσπαστική, δημοκρατική αριστερά. Αν η αριστερά βεβαίως έχει να κάνει με τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους, με πράξεις που αντιστοιχούν στα λόγια της και όχι με επιχειρήσεις και μικρομάγαζα αυτοεπιβεβαίωσης με όρους «αριστερού» μάρκετινγκ. Και τα λέω αυτά γνωρίζοντας πως ενδεχομένως δεν νοιώθετε ή δεν θέλετε να σας αποκαλούν αριστερό.


Είμαι σίγουρος πως σε λίγο οι κακόβουλες ρετσέτες και η απόπειρα απαξίωσης σας θα γίνει το αγαπημένο και καλοπληρωμένο χόμπι πολλών και ετερόκλητων στοιχείων και συμφερόντων.

Είμαι ωστόσο αισιόδοξος ότι το στοίχημα θα το χάσουν γιατί δεν αντιλαμβάνονται το κρίσιμο ποιοτικά στοιχείο. Ότι δηλαδή δεν έχετε να χάσετε τίποτα σε αυτή την ιστορία παρά μόνο την ψυχή σας. Και αυτήν, την ψυχή σας, εγώ είμαι σίγουρος ότι δεν την διαπραγματεύεστε.

Και επειδή τα στοιχήματα τα κοινωνικά δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι υπόθεση κάποιων bookers αλλά υπόθεση των πολιτών, εξαρτάται αποκλειστικά από τους πολίτες της Θεσσαλονίκης το αν η χαραμάδα ελπίδας θα γίνει μεγάλη δίοδος για ένα καλύτερο μέλλον.

Η ΑΠΟΧΗ ΩΣ ...ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ.

Βαρέθηκα. Τις βαθυστόχαστες αναλύσεις. Πάντα βαριόμουνα οτιδήποτε σχεδόν είναι της μόδας.
Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι βλέπεις κάποιον να εξηγεί το βαθύ νόημα της αποχής. Η αποχή είναι της μόδας . Θα μας ξεσκίσουν τον εγκέφαλο για καμιά εικοσαριά μέρες με την αποχή. Ποιοι απείχαν; Γιατί; Είναι οργισμένοι; Εκδικούνται; Κινδυνεύει το πολιτικό σύστημα; Κρύβεται μήνυμα; Για ποιους; Το πήραν το μήνυμα οι παραλήπτες;

Είναι πολύ γαμάτο να απέχεις από τις εκλογές. Γιατί σε κάνει αντιμνημονιακό, αριστερό, επαναστάτη, πατριώτη. Είναι και κομματική γραμμή η αποχή. Γιατί συνεδριάζουν οι κεντρικές επιτροπές και τα πολιτικά γραφεία και αποφασίζουν μετά από πολύ σκέψη: ΑΠΟΧΗ.

Παρατηρούσα τα γερόντια που ερχόντουσαν χθες να ψηφίσουν. Κάποιων τα τμήματα ήταν στον δεύτερο όροφο του σχολείου. Ανέβαιναν με δυσκολία, αγκομαχώντας για να ψηφίσουν. Για να επιλέξουν. Την όποια επιλογή τους. Είναι οι συμπολίτες μας που κάποιοι πολύ τρεντυ, πολύ ουάου, πολύ ιν ρε παιδί μου τους λοιδορούν, τους απαξιώνουν….

Έφερε μια κυρία τη μάνα της 84 χρόνων. Σχεδόν απολογήθηκε γιατί η γιαγιά επέμενε σώνει και καλά να ψηφίσει. Μου εξήγησε ότι ο γιός της δεν θα ψηφίσει και «έχει δίκιο το παιδί». Της απάντησα ότι κατασκευάσαμε ένα κόσμο ψεύτικο και σάπιο όπου τάχα μου ΟΛΟΙ έχουν δίκιο. Την παρακάλεσα να αφαιρέσει 70 χρόνια από το 2010. Να ξεκινήσει την ταινία το 1940 που η μάνα της ήταν 15 χρόνων και καταλάβαινε τα πάντα. Και να προβάλει στην οθόνη του μυαλού της τα γεγονότα που έζησε αυτή η γυναίκα αυτά τα 70 χρόνια. Τη δυστυχία, το αίμα, τη πείνα, το φασισμό, την αδικία, τους πολέμους…

Της είπα ότι ΙΣΩΣ ο γιός της έχει δίκιο. Η μάνα της όμως έχει ΣΙΓΟΥΡΑ και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ δίκιο. Γιατί μάτωσε και πόνεσε και υπέφερε για να μπορεί να ρίξει το γαμημένο το χαρτάκι στη κάλπη. Κι αυτήν της την υποχρέωση στο δικαίωμα της δημοκρατίας  ΔΕΝ τη πουλάει. Και καλά, πολύ καλά κάνει...

Δεν θα κρίνω όσους και όσες έκαναν την επιλογή της αποχής. Η καθημερινότητα του πολίτη έχει γίνει πια πολύ σκληρή, σχεδόν αβάσταχτη. Η απογοήτευση, η κούραση, η οργή και ο θυμός γίνονται πολλές φορές εμπόδια τεράστια, αξεπέραστα.

Θα κρίνω όμως τους γελοίους γραφειοκράτες, τους βολεμένους ινστρούχτορες, τους τζάμπα μάγκες που καθοδηγούν τάχα μου τις μάζες και προστάζουν: ΑΠΟΧΗ

Κι όταν το ποσοστό της αποχής αποδειχτεί μεγάλο βγαίνουν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα και καταγγέλλουν άλλους ως υπεύθυνους για τη μη προσέλευση των πολιτών στις κάλπες. Διαφημίζουν και προπαγανδίζουν ως μαγκιά το βιασμό της Δημοκρατίας και μετά διαμαρτύρονται γιατί κάποιοι άλλοι την βίασαν.

Εγώ θέλω μέσα από τη καρδιά μου να ευχαριστήσω όσες και όσους εχθές έδωσαν τη μάχη και ήταν παρόντες με την ψήφο τους. Για να γίνει η μεγάλη ανατροπή στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, για να μην πέσει η περιφέρεια της Αττικής στα χέρια των Ψωμιάδηδων και των Άνθιμων.

Θέλω να ευχαριστήσω τα νέα παιδιά, τον Παναγιώτη και την Αθηνά από την Δημοκρατική Αριστερά, την Νάϊα από τους Οικολόγους, τον Ανδρέα και τους άλλους συντρόφους και συντρόφισσες από την οργάνωση του ΠΑΣΟΚ του 5ου Διαμερίσματος. Πέντε – έξι άνθρωποι για 22 τμήματα… Με τον μηχανισμό του Δήμου και του Κακλαμάνη, με τους παράγοντες της Ν.Δ να οργιάζουν όλη μέρα. Δουλέψαμε όλοι μαζί με πείσμα και χαμόγελο. Γίναμε σύντροφοι και φίλοι μέσα σε λίγες ώρες. Δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα. Όχι για μας, για όλους.

Το ίδιο έκαναν χιλιάδες άλλοι σε άλλα εκλογικά τμήματα από τη μία άκρη της Αθήνας έως την άλλη. Και η νίκη ήρθε. Για όλους.

Γιατί αυτή τη φορά οι λιγότεροι, αυτοί που ψήφισαν, κράτησαν την ελπίδα ζωντανή για τους περισσότερους που απείχαν…



ΥΓ Δείτε την αφίσα και θυμηθείτε ΠΟΙΟΙ κάλεσαν τον κόσμο σε αποχή το 1946. Αυτοί οι ίδιοι που υπέγραψαν τη Βάρκιζα. Όχι μόνο αφόπλισαν το λαό αλλά τον οδήγησαν και στην αποχή απο τις εκλογές με τα γνωστά αποτελέσματα.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ...

... το αγαπημένο μου τραγούδι για την ημέρα που ξημερώνει αύριο.

Μια μέρα που μπορεί να αποδειχτεί σημαντική για όλους εμας που ζούμε, αναπνέουμε, αγαπάμε και μισούμε, χαιρόμαστε και πενθούμε,  στην Αθήνα.

Γεννήθηκα και ζω μέχρι σήμερα στα Πατήσια. Μεγάλωσα τη δεκαετία του 60 στα Ανω Πατήσια όταν οι περισσότεροι δρόμοι ήταν ακόμα χωματόδρομοι και τα σπίτια μονοκατοικίες.

Ένοιωσα, έζησα και συμμετείχα, έχω την ευθύνη στο μέτρο που μου αναλογεί, τη μετάλλαξη της γειτονιάς, της πόλης, της ζωής μου.

Αύριο  έχουμε μια σπάνια ευκαιρία. Αύριο μπορούμε να (ξανα)ανοίξουμε το παράθυρο στην ελπίδα, στην αλληλεγγύη, στην ανθρωπιά, στον πολιτισμό. Η αυριανή Κυριακή μπορεί να γίνει το ξεκίνημα μιας πορείας που θα σταματήσει το χυδαίο και φρικαλέο πρόσωπο της ακροδεξιάς και του φασισμού που ξαναζωντανεύει και βγαίνει με θράσος στο προσκήνιο.

Είναι τόσο φανερή η πραγματικότητα που δεν νομίζω ότι χρειάζονται άλλα επιχειρήματα.


Σας χαρίζω το τραγούδι και εύχομαι όλοι μαζί να χαρίσουμε αύριο το βράδυ μια ευκαιρία στην ελπίδα.



ΥΓ. Στα σχολεία της Γκράβας σε ένα εκλογικό τμήμα θα είμαι απο τις 7 το πρωί και εύχομαι  αργά το βράδυ που θα βγω να συναντηθούμε σε μια άλλη πόλη.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ...

...και η διαίσθησή μου λέει ότι η σημερα το βράδυ η δεξιά μονοκρατορία τελειώνει  για τη πόλη μας.
Σήμερα ξεκίνησε  η πορεία για μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ, την άλλη Κυριακή θα έχουμε την ευκαιρία να την ολοκληρώσουμε. 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ALZAP...

...με το ποστ - έκκληση στη νέα γενιά να ψηφίσει Αντώνη Καρρά.

Η νεολαία, η μόνη κοινωνική ομάδα με μυαλό, έκανε ΗΔΗ τις επιλογές της.

Ιδού η απόδειξη:
                          

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ...

... ψηφοφόρους.

Φίλες και φίλοι,
είναι τιμή μου να σας παρουσιάσω και να σας συστήσω τον υποψήφιο με τις πλέον φρέσκες, ανατρεπτικές και ριζοσπαστικές ιδέες και πράξεις. Τον συμπολίτη μας που "ζει όπως μιλάει".

Τον μοναδικό δάσκαλο που διεκδικεί συνεχώς και με πείσμα την ιδιότητα του μαθητή*...

...τον ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΡΑ

* Την ιδιότητα του μαθητή δεν την διεκδικεί μόνο γιατί θέλει συνεχώς να μαθαίνει απο όλους και όλα. Την διεκδικεί κυρίως, φοβάμαι, για να μη χάσει το δικαίωμα να είναι μονίμως και αθεράπευτα άτακτος...


ΥΓ.  Καλό βόλι αύριο.  :-)

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΛΥΤΡΑ;

Άκουγα τους συντρόφους σου που λέγανε σήμερα στο νεκροταφείο πως πάει, πως έφυγες, πως πέθανες. Κάποιος μόνο είπε πως παρακολουθείς από ψηλά. Αυτόν τον χειροκρότησα, αυτόν μόνο. Εντάξει χειροκρότησα και όταν πέρασε από μπροστά μου το κουτί που ισχυρίζονται κάποιοι πως ήσουν μέσα. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί ήταν οι κόκκινες σημαίες μπροστά, ίσως γιατί έτσι έχω μάθει πως κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις.


Τριάντα και βάλε χρόνια. Τόσα δεν είναι ρε συ; Τριάντα χρόνια. Χιλιάδες κουβέντες, δεκάδες χιλιάδες βρισιές. Τσακωμοί, πάθος, θυμός, αβάσταχτη τρυφερότητα.

Και τώρα; Για λέγε μεγάλε που όλα τα ξέρεις και έχεις την ανάλυση έτοιμη στο τσεπάκι. Τι κάνω τώρα; Πού θα βρω αδελφό και σύντροφο να με βρίζει και να γεμίζει η καρδιά μου χαρά;

Και τώρα; Με ποιόν θα συνωμοτήσω για τα όνειρα και τα σχέδια τα ανείπωτα, τα μυστικά και ολόδικά μας, που θα αλλάξουν, λέμε τώρα, τον κόσμο και τη ζωή μας;

Και τώρα; Μίλα ρε, μίλα. Έχασες τη λαλιά σου; Ποιος θα φτιάξει τα δίκτυα αλληλεγγύης στις γειτονιές; Ποιός και ποιοί…

Στα λέω αυτά επειδή ακούς αλλά παριστάνεις τον φευγάτο γιατί δεν έχεις επιχειρήματα. Αυτό κάνεις πάντα όταν ξέρεις ότι έχω δίκιο. Μισοκλείνεις τα μάτια και χαμογελάς πονηρά.

Εγώ πάντως στο λέω. Σε αυτό που κάποιοι ονομάτισαν τάφο σου δεν πλησίασα σήμερα. Ούτε θέλω να ξέρω που είναι, ούτε πρόκειται να πατήσω ποτέ. Εγώ σε είδα χθες στο σπίτι σου, στο κρεβάτι σου, όμορφο και γαλήνιο να κοιμάσαι. Έφυγα και όταν ξαναγύρισα αργά το βράδυ έλειπες. Εσύ ξέρεις για πού ταξιδεύεις και τηλέφωνο, όπως συνήθως, δεν σηκώνεις

Και βεβαίως και στον Τσέλιγκα δεν ξαναπατάω. Γιατί ξέρω πως αν τηλεφωνήσω για να σου πω «είμαι από κάτω, κατέβα να σου (ξανα)εξηγήσω τα χάλια σας», απάντηση συμπληρωμένη με μπινελίκια δεν θα πάρω πια...

Γιατί πώς να στο πω. Μεγάλωσα πια, γερνάω. Και είναι κι αυτό το αθλιο Πασοκικό DNA μου που με υποχρεώνει στη ζωή μου να αδιαφορώ για τόπους και καταστάσεις, να δένομαι μόνο με ανθρώπους.
Κι όταν οι άνθρωποι την κάνουνε δεν έχουν πια νόημα  τόποι και καταστάσεις...

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ ΛΥΤΡΑ...

...το φίλο, τον αδελφό, το σύντροφο...
Για να έχει παρέα αυτό το δύσκολο βράδυ πριν το μεγάλο ταξίδι...