Γυρίσαμε. Πριν 2 ώρες φτάσαμε στην Αθήνα.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια μου μένουν να ζήσω. Ξέρω ωστόσο ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεχάσω τη RAFFAH. Η Λωρίδα της Γάζας με σημάδεψε για πάντα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω το αίμα, τον πόνο, την οργή και την απελπισία.
Ποτέ και τίποτα δεν μπορεί να διαγράψει από την συνείδησή μου το έγκλημα που συντελείται αυτές τις ώρες, αυτές τις στιγμές που διαβάζετε αυτές τις λέξεις.
Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει την κτηνωδία που είδα και βίωσα. Τίποτα δεν μπορεί να αλλοιώσει την αλήθεια που αντίκρισα χειροπιαστή, μπροστά μου.
Ένας λαός σφαγιάζεται και οι άνθρωποι στον πλανήτη δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της καταστροφής.
Πρέπει να μπει κανείς στην ζώνη των επιχειρήσεων για να κατανοήσει την γενοκτονία. Για να ντραπεί που είναι Ευρωπαίος ή Αμερικανός που σιωπά και αδιαφορεί.
Πρέπει να μοιραστεί για λίγες μέρες τη «ζωή υπό προθεσμία» του Παλαιστινιακού λαού για να μπορεί να ισχυριστεί ότι αρχίζει να κατανοεί.
Από τα Αιγυπτιακά σύνορα 70 μέτρα μέχρι τα Παλαιστινιακά σύνορα. Μπήκαμε σε ένα μεγάλο λεωφορείο για να μας μεταφέρει στο Νοσοκομείο της RAFFAH. Μόλις ξεκίνησε, μια βόμβα στα δεξιά μας δημιούργησε ωστικό κύμα που σχεδόν ανέτρεψε το λεωφορείο. Μας κατεβάζουν σε χρόνο μηδέν από το λεωφορείο και μπαίνουμε όπως-όπως σε δύο ασθενοφόρα. Μέχρι να φθάσουμε σε δέκα λεπτά στο νοσοκομείο πέφτει μια βόμβα στη δημοτική αγορά. Δεν προλαβαίνουμε να συστηθούμε στον διοικητή του νοσοκομείου και φτάνουν τα πρώτα ασθενοφόρα με τραυματίες. Θα ακολουθήσουν δεκάδες. Νύχτα κόλασης. Παιδιά, γυναίκες, γέροντες. ΑΜΑΧΟΣ πληθυσμός.
Ο πόλεμός τους είναι τόσο βρώμικος όσο κανένας άλλος μέχρι σήμερα. Ο κόσμος δεν το μαθαίνει γιατί τα ΜΜΕ έχουν φιμωθεί.
Οι τρείς γιατροί της αποστολής μας μπαίνουν στα χειρουργεία πριν καν προλάβουν να συστηθούν. Εκατοντάδες μαζεύονται στο προαύλιο του νοσοκομείου. Φωνές οργής, κλάμα παιδιών, απελπισία.
Έχω κι άλλες φορές βρεθεί σε δύσκολες, επώδυνες συνθήκες. Έχω ζήσει τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι. Έχω βρεθεί σε αλυσίδες προστασίας σε γέφυρες στόχους. Αυτό όμως που έζησα στη Ράφα είναι έξω από κάθε περιγραφή.
Βρίσκω κάποιον που μιλάει αγγλικά, του ζητάω να μου εξηγήσει. Μαθεύτηκε, λέει, πως τρεις Έλληνες γιατροί ήρθαν πριν 10 λεπτά και φόρεσαν αμέσως μπλούζες, μπήκαν στα χειρουργεία. Ο κόσμος κραυγάζει: «Ο Θεός μας έστειλε τους Έλληνες», «Ο θεός να φυλάει τους Έλληνες». Πενήντα χρονών μαντράχαλος δεν αντέχω και τα δάκρυα τρέχουν για την τραγωδία που βλέπω μπροστά στα μάτια μου, για την αγάπη που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι.
Τρείς Έλληνες γιατροί,
ο Άρης Μουσιώνης, ο Ηλίας Καρανίκας, ο Θανάσης Νησιώτης είναι εκεί, παρόντες. Δίνουν τη μάχη με λιγοστά μέσα να σώσουν ζωές. Και τα κατάφεραν. Κι ο κόσμος το είδε, το ένοιωσε. Κι αγκάλιασε την αποστολή του Γιώργου Παπανδρέου με τόση αγάπη και προσμονή που δεν πιστεύω ότι θα ξανανιώσω στη ζωή μου. Ποτέ μάτια δεν έχουν πει τόσα πολλά, όσο τα μάτια αυτών των ανθρώπων. Ποτέ αγκαλιές και φιλιά και χειραψίες δεν είχαν τόση δύναμη και τόση αλήθεια.
Ηλίας Καρανίκας, Άρης Μουσιώνης, Θανάσης Νησιώτης, άφησαν πίσω οικογένειες, επαγγελματικές υποχρεώσεις και πήγαν σε αυτή τη μικρή γωνιά να βοηθήσουν συνανθρώπους τους που υποφέρουν και σφαγιάζονται άδικα. Με κίνδυνο της ζωής τους πραγματικό, αληθινό και τρομακτικό. Οι Παλαιστίνιοι το είδαν, το αναγνώρισαν και το αγκάλιασαν. Οι Παλαιστίνιοι μέσα από την Ελληνική αποστολή αγκάλιασαν την Ελλάδα, έβαλαν μέσα στη καρδιά τους όλους τους Έλληνες.
Είμαι γεμάτος, είμαι υπερήφανος που έζησα αυτές τις στιγμές με αληθινούς συντρόφους, με τους 3 γιατρούς αλλά και με τον
Χρήστο Καπάταη και τον νεολαίο
Θέμη Τζήμα μοιραστήκαμε για λίγα 24ωρα την ανασφάλεια, το φόβο, την αγωνία, τον κίνδυνο, την ελπίδα και το κουράγιο, με αυτό το φτωχό αλλά τόσο περήφανο και αξιοπρεπή λαό. Είμαι υπερήφανος που η ανθρωπιστική βοήθεια του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ ήταν βοήθεια αληθινή και ουσιαστική. Χωρίς πανό και φιοριτούρες. Είμαι υπερήφανος γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί.
Ζήσαμε, βιώσαμε, πολλά σε λίγο χρόνο. Όσα συνήθως ζει κάποιος σε χρόνια.
Όπως για παράδειγμα το συναίσθημα του αδιεξόδου και της παγίδευσης όταν βρίσκονται 6 άνθρωποι, βράδυ στη νεκρή ζώνη, ανάμεσα στα σύνορα δύο χωρών, με τις πόρτες των συνόρων και από τις δύο πλευρές κλειδωμένες. Εβδομήντα τετραγωνικά μέτρα χωμάτινου δρόμου όλα κι όλα και οι βόμβες των ισραηλινών να σκάνε 200 ή 300 μέτρα πιο κει χτυπώντας, τάχα μου, τούνελ παλαιστινιακά.
Λυπάμαι γιατί αυτές οι σκέψεις είναι ανακατεμένες και χύμα. Είμαι κουρασμένος αλλά κυρίως φορτισμένος.
Πριν από όλα όμως, όσο διαρκεί αυτό το έγκλημα,
ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ
