ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΩΜΑ, Ο ΑΝΤΩΝΑΡΟΣ ΚΑΙ ...

... μπορεί να φανεί παράξενο σε μερικούς αλλά δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα με το γιαούρτωμα του Αντώναρου. Οι πληροφορίες φίλων λένε ότι ο Αντώναρος έτρωγε ή πήγαινε για φαί σε εστιατόριο της Βαλτετσίου και εκεί πέσανε τα γιαούρτια.
Η λογική φαντάζομαι ήταν: «Πώς τόλμησε αυτός να έρθει στη γειτονιά μας, πάνω του».

Μπορώ να καταλάβω κάποιες φορές, ακόμα και να ενστερνισθώ πράξεις τέτοιες όταν ο στόχος βρίσκεται στο περιβάλλον άσκησης της όποιας εξουσίας του ή όταν ασκεί τον εξουσιαστικό του ρόλο, ή όταν περιβάλλεται από τις δυνάμεις που προστατεύουν πολλές φορές με βία την όποια εξουσία του.
Δεν το καταλαβαίνω όταν ο ίδιος άνθρωπος βρίσκεται σε προσωπικές ή οικογενειακές στιγμές.

Επίσης δεν καταλαβαίνω αυτή τη λογική του «άβατου» που αυθαίρετα κάποιοι καθορίζουν για περιοχές της πόλης.

Πριν 25 χρόνια, το 1982, η γειτονιά που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σήμερα, τα Άνω Πατήσια, ήταν περιοχή απαγορευμένη για το ΠΑΣΟΚ και το τότε ΚΚΕ ες. Μπορεί σήμερα να φαίνεται αστείο αλλά η περιοχή από την πλατεία Κολιάτσου μέχρι σχεδόν τη Νέα Χαλκηδόνα ήταν περιοχή ελεγχόμενη με απροκάλυπτη βία από τις συμμορίες των «Κενταύρων» και των «Ρέηντζερς» της ΟΝΝΕΔ.
Ήταν η «χρυσή» εποχή της ΟΝΝΕΔ με πρόεδρο τον Μεϊμαράκη και τους Μιχαλολιάκους και τους λοιπούς φασιστοαστέρες. Όταν αναφέρομαι σε βία, οι παλιότεροι ίσως θυμούνται, αναφέρομαι σε Οννεδίτες που χτυπούσαν αδιακρίτως με αλυσίδες και λοστούς οποιονδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους στην περιοχή. Κάτοικοι φοβισμένοι, μαγαζάτορες τρομοκρατημένοι. Η αστυνομία να κάνει τα στραβά μάτια σε κάθε περίπτωση που χρειαζόταν η επέμβασή της.

Με πρωτοβουλία τότε του Αντώνη Καρρά και της Ν.Ε Αθήνας, αποφασίστηκε ότι πρέπει να σπάσει το γκέτο και 10 περίπου σύντροφοι και συντρόφισσες από τη γειτονιά ανοίξαμε την πρώτη Τοπική Οργάνωση του ΠΑΣΟΚ στα Ανω Πατήσια μετά το 1974, στην οδό Δημητρακοπούλου λίγα μέτρα πάνω από την Αγ. Βαρβάρα.

Για τα φασιστοειδή αυτό ήταν πρόκληση χωρίς προηγούμενο και από την πρώτη στιγμή οργίασαν σε επίδειξη βίας και τρομοκρατίας. Όσο έβλεπαν ότι ο κόσμος που ερχόταν στην οργάνωση μεγάλωνε τόσο το μένος και οι επιθέσεις πολλαπλασιάζονταν.
Αναφέρομαι σε εισβολές με σιδηρολοστούς και αλυσίδες στα γραφεία της Οργάνωσης. Αναφέρομαι στην παρακολούθηση και τρομοκράτηση συντροφισσών που έφευγαν από το ΠΑΣΟΚ μόνες τους το βράδυ για το σπίτι τους. Για δύο σχεδόν χρόνια τα Άνω Πατήσια ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Αξίζει να σημειώσω ότι όλη αυτή την περίοδο ποτέ μα ποτέ δεν καταφύγαμε στην χρήση της κρατικής ή της αστυνομικής προστασίας. Ως γραμματέας τότε της οργάνωσης αλλά και κανείς άλλος από την οργάνωση, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, ποτέ δεν διανοηθήκαμε να καλέσουμε την αστυνομία.

Αυτόκλητοι, και ασφαλώς καλοδεχούμενοι, υπερασπιστές και σύμμαχοί μας τα φρικιά και οι αναρχικοί της εποχής που σύχναζαν σε μπαράκι λίγα μέτρα πιο πάνω, στο «Ξεχασμένο Πηγάδι». Κάθε φορά που τα πράγματα δυσκόλευαν τα παιδιά αυτά ερχόντουσαν να βοηθήσουν και να συμπαρασταθούν.

Οι άνθρωποι ασφαλώς και δεν είχαν καμιά πολιτική ή ιδεολογική συγγένεια με το ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο μάλιστα. Βρίσκονταν όμως στο πλευρό μας, εκεί και τότε, γιατί η λογική τους ήταν πως έπρεπε να πολεμήσουν τη φασιστική λογική των συμμοριών και της βίας, πως έπρεπε να βοηθήσουν να σπάσει το γκέτο.

Μετά από δύο συγκρουσιακά χρόνια το αυτονόητο νίκησε και οι τραμπούκοι απομονώθηκαν ακόμα και από τους ίδιους τους Νεοδημοκράτες.

Τα λέω όλα αυτά γιατί θέλω να γίνει κατανοητό πως η εναντίωσή μου σε κάθε είδους γκετοποίηση δεν έχει αφετηρίες μόνο θεωρητικές και ιδεολογικές αλλά και βιωματικές.
Επομένως στο «πως τόλμησε αυτός να έρθει εδώ», δίνω χαρακτήρα φασιστικό άσχετα με το χρώμα ή την ιδεολογία που επικαλείται κάποιος. Πολύ περισσότερο όταν ο όποιος «αυτός» δεν εμφανίζεται με την ιδιότητα της κρατικής του θέσης ή εξουσίας.

Και τέλος το σχετικό βιντεακι που είδα να έχει ανέβει στο ακροδεξιό troktiko που ανακατεύει, σε μια προσπάθεια γελοιοποίησης φαντάζομαι, τον αδελφό του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπροσώπου, πιστεύω ότι είναι μια πολύ άσχημη έμπνευση, αποκρουστικής λογικής.

Με δύο λόγια. Για όποιον θέλει να γιαουρτώσει τον Αντώναρο, τον Ρουσόπουλο, τον Λάτση, τον Βαρδινογιάννη ας το κάνει εκεί που και ο συμβολισμός αποκτά την αξία που πρέπει. Στην έδρα τους, όταν κάνουν και αποφασίζουν αυτά που αποφασίζουν, όταν έχουν γύρω τους μπάτσους και σωματοφύλακες.

Τα υπόλοιπα είναι μάλλον τζάμπα μαγκιά.