ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ...

Η Ελπίδα είναι στα 21. Τελειώνει την Φιλοσοφική Αθηνών. Σπουδάζει και δουλεύει.

Είναι ένα παιδί που σε κοιτάει ευθεία στα μάτια. Όταν μιλάει ξέρεις ότι λέει την αλήθεια, τη δική της αλήθεια.

Η Ελπίδα είναι ΠΑΣΟΚ.

Η Ελπίδα είναι ένα παιδί που διαβάζει παθιασμένα ποίηση.

Ονειρεύεται και προετοιμάζει το μεταπτυχιακό της με θέμα δύο μεγάλους Έλληνες ποιητές.

Αυτό το κορίτσι μας παρακολουθεί που τρέχουμε παθιασμένοι, που τσακωνόμαστε, που βριζόμαστε.

Στην Ελπίδα έπρεπε να παραδώσουμε ένα ΠΑΣΟΚ που δεν υπάρχει πια γιατί καταφέραμε να το εκφυλίσουμε εδώ και πολύ καιρό.

Η Ελπίδα έγραψε και μου έστειλε τις σκέψεις της για το ΠΑΣΟΚ της Ελπίδας.

Ακούστε αν θέλετε αυτή τη φωνή:

"Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ είναι απογοητευμένος, βαθύτατα πληγωμένος από μια δεύτερη συνεχόμενη εκλογική ήττα.

Η κοινωνία ολόκληρη μοιάζει να κινείται μηχανιστικά, σαν να μην έχει τίποτα απολύτως να περιμένει από το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Να μην ρωτήσει κανένας, γιατί έχασε το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές.

Να μην ρωτήσει κανένας, γιατί η νίκη ήταν εύκολη και εκείνοι την έχασαν από την χειρότερη κυβέρνηση που πέρασε από την μεταπολίτευση.

Η απάντηση είναι φανερή και απολύτως κατανοητή σε όποιον κοιτάξει τα πράγματα λίγο πιο διεξοδικά.

Αν κανείς επιχειρήσει μια επίσκεψη στα κτίρια του κόμματος και αφιερώσει μερικές ώρες παρατηρώντας πρόσωπα και καταστάσεις, θα καταλάβει ακριβώς γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν έτοιμο ούτε και τώρα να κυβερνήσει.

Ίσως, μάλιστα, να πει και ευτυχώς.

Ο κυβερνητισμός είναι μια πολύ κακιά και χρόνια ασθένεια. Η αποτοξίνωση στα έδρανα της αντιπολίτευσης δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Οι κακές νοοτροπίες είναι ακόμα παρούσες. Ο τυχοδιωκτισμός και η αίσθηση του «κατέχω πόστο εξουσίας» είναι φανερή ακόμα και σε εκείνον που κατέχει την πιο χαμηλή αρμοδιότητα.

Και κανένας, μα κανένας, δεν φάνηκε διατεθειμένος να αλλάξει αυτήν την κατάσταση.

Κανένας δεν πήρε το ρίσκο να μπει το μαχαίρι βαθιά στο κόκαλο, και να πει, παίρνω το τίμημα της ανανέωσης πάνω μου.

Ο Πρόεδρος καλά τα έλεγε, αλλά δεν τα έκανε και δεν τα έκαναν και οι υπόλοιποι.

Και δεν ήταν λίγα τα «πρωτοκλασάτα» εκείνα στελέχη που είχαν φροντίσει, για ίδιον όφελος, να έχουν παρατρεχάμενους σε όλους τους τομείς και υπηρεσίες του Κινήματος, με συνέπεια αυτοί να υπολειτουργούν και να αποτελούν το μακρύ χέρι του «υπουργού».

Αυθαιρεσίες. Υπονόμευση συνειδητά ή και ασυνείδητα. Όχι απαραίτητα στο πρόσωπο του Προέδρου, ακόμα και σε όλη την δράση του ΠΑΣΟΚ.

Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι είτε ήταν επιφορτισμένοι με πολιτικές ευθύνες, είτε μπλεγμένοι και αυτοί στα γρανάζια του ίδιου νοσηρού συστήματος.

Έτσι, κανένας δεν έκανε τίποτα και όλοι μαζί συνηγορούσαν σε μια κατάσταση που οδηγούσε «γραμμή» στην ήττα.

Και η ήττα έφερε στην επιφάνεια ένα μεγάλο πρόβλημα, που για καιρό το κρύβανε κάτω από το χαλί.

Όλα αυτά που βγαίνουν τώρα στην φόρα δεν είναι κάτι καινούριο. Υπήρχε, όμως, η δυνατότητα και πολλές ευκαιρίες να αλλάξουν όλα. Δεν ήταν επίπλαστη η ενότητα, οι ισορροπίες ήταν επίπλαστες.

Από την ώρα που άνοιξε το θέμα της ηγεσίας, μέσα σε όλα τα πόστα έχει ξεκινήσει να φανερώνεται η λογική του «Ισνογκούντ». Με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, με τις πιο ξεδιάντροπες συμπεριφορές.

Ας έρθει λοιπόν κάποιος να πει ότι το ΠΑΣΟΚ δικαιούταν να είναι σήμερα κυβέρνηση.
Καθόλου όμως. Γιατί η κυβέρνηση ενός κόμματος με σοσιαλιστικές βάσεις και αξίες δημοκρατικές, αλλά με νοοτροπίες «κανιβαλιστικές», θα ήταν πολύ χειρότερη από την οποιαδήποτε συντηρητική δεξιά κυβέρνηση.

Γιατί ο Πρόεδρος μπορεί και να έπεισε ότι έχει όραμα και προοπτικές. Μπορεί ακόμα και να έπεισε ότι θα έχει σε πρώτο πλάνο τον άνθρωπο.

Δεν έπεισαν όλοι οι άλλοι όμως.

Και αν ακόμα συνεχίσουν οι φορείς αυτών των λογικών να αποτελούν την εικόνα του Κινήματος στην κοινωνία, και στις επόμενες εκλογές να μην μας κάνει εντύπωση καμία, αν βρεθεί και πάλι το ΠΑΣΟΚ αποδυναμωμένο και κουρασμένο στα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Για μια ακόμα φορά υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να προχωρήσει το ΠΑΣΟΚ σε μια εκλογική αναμέτρηση, χωρίς σχέδιο και πλάνο, αποτελούμενο στους πιο καίριους τομείς από ανθρώπους χωρίς συνείδηση και χωρίς ίχνος πολιτικής ευθύνης.

Δεν υπάρχει πλέον άλλο περιθώριο αναβολής. Μέχρι και τις 11 του Νοέμβρη η κατάσταση θα είναι εύθραυστη. Το αποτέλεσμα αυτής της εσωκομματικής διαμάχης θα είναι καθοριστικό για τον χαρακτήρα που θα έχει το ΠΑΣΟΚ έπειτα.

Αν θα συνεχίσει να είναι ένα κόμμα μηχανισμών ή αν θα ξαναγίνει ένα Κίνημα, με αξίες και αρχές, που δεν θα έχουν ξεμυτίσει απαραίτητα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά θα είναι σήμα κατατεθέν των αναγκών της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα.

Αν θα συνεχίζει να είναι ένα μία «φίρμα», μία ονομασία άνευ περιεχομένου, που θα την κοτσάρει κάθε παραμάγαζο στην μαρκίζα του πουλώντας ένα μεταχειρισμένο και χαμηλής ποιότητας προϊόν.

Ή, αν επιτέλους αποτελέσει και πάλι τον μόνο σοβαρό και αξιόπιστο φορέα πολιτικής. "

ΥΓ. Το πραγματικό όνομα της "Ελπίδας" είναι διαφορετικό. Της χαρίζω "Το τραγούδι των Συντρόφων" που μπορείτε να ακούσετε πατώντας στο ραδιοφωνάκι.
Μίκης Θεοδωράκης, Μαρία Φαραντούρη.
Και οι στίχοι του Κώστα Καρτελια "σημαδιακοί" για τη συγκυρία..



ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ

Μονάχοι,
θα ταξιδέψουμε στον κίνδυνο
Η Θάλασσα η ανοιχτή μας περιμένει
Είναι στη μοίρα μας
να μη χωράμε πουθενά
να μην υπάρχει μια στερια
ν' αράξουμε.

Για πάντα
αυτή η καρδιά μας η ασίγαστη
μας έβαλε τα χέρια στο τιμόνι
Με την ψυχή μας
να ανεμίζει στα πανιά
για έναν έρωτα εμείς
θα φύγουμε.

Ιθάκη
Για μας το πέλαγο το ξέσκεπο
γεμίσαν με μνηστήρες τα λιμάνια
Ο κόσμος πάντα
βρίσκει καινούργιο βασιλιά
κι εμείς μονάχοι ποιητές
θα μείνουμε